Printable View
η αλήθεια είναι πως προσωπικά έχω μεγάλο πρόβλημα με την εμπιστοσύνη, πάντα εμπιστεύομαι όταν δεν θα έπρεπε κλπ. εγώ θα έλεγα "ναι, μονος μου! όχι με παρέα!" γιατί να πεις ψέματα; ή μην απαντήσεις ξερωγώ, αν δεν το βρίσκεις ανώριμο.
εγώ προσωπικά πιο πολύ με φοβίζει πώς αυτή η πληροφορία θα χρησιμοποιηθεί. όχι ότι είμαι το κέντρο του κόσμου κι όλοι ασχολούνται μαζί μου, απλά επειδή έχει συμβεί.
Δεν εχει να κανει με το αν ασχοληθουν μαζι σου για το αν πηγες διακοπες μονος η με παρεα,αλλα τι εντυπωση θα σχηματισoυν για εσενα οταν θα πεις οτι πηγαινεις καθε φορα μονος σου διακοπες,θα αναρωτηθουν αυτος δεν εχει φιλους,δεν εχει καποια συντροφια,η ειναι τοσο περιεργος και του αρεσει να ειναι μοναχος του? Δεν μιλαμε για ενα ταξιδι που θα επιλεξεις πχ 3-4 ημερες στο εξωτερικο,που το κανουν αρκετοι αυτο.
Προσωπικα αισθανομαι μειονεκτικα οταν πρεπει να αναφερω οτι θα παω μονος μου διακοπες,γιατι αλλοι εχουν σταθερες παρεες/φιλιες/συντροφια και μπορουν να μοιραστουν την χαρα τους,εγω απλα θα παω γιατι δεν εχω αυτη την επιλογη.Μπορεις να πας σε μια ταβερνα να καθισεις μονος σου για φαγητο η σε ενα μαγαζι για διασκεδαση το βραδυ?,θα σε κοιτουν σαν τον βλακα που εχει προβλημα.
Μην το βλέπεις έτσι, πολλοί πάνε μόνοι τους διακοπές ειδικότερα εξωτερικό η Τουρ με τραίνο π.χ Ευρώπη και γνωρίζουν κ κόσμο.Quote:
Originally Posted by JohnyK33
κατάλαβα. δηλαδή κάπως θα βρουν ένα λόγο ακόμα να σε κρατάνε σε απόσταση
πολυ σημασία δινεις για το τι θα πουν οι άλλοι. Ζεις για σένα όχι για τους άλλουςQuote:
Originally Posted by JohnyK33
Οι άνθρωποι από την φύση τους είναι κοινωνικά όντα, η κάνω λάθος; Δεν νομίζω ότι τον κρατάνε σε απόσταση , αλλά όπως προανέφερε έχει αποφευκτικη διαταραχή και αυτό επηρεάζει ίσως τις φιλικές σχέσεις και τον κοινωνικό κύκλο, όπως και οι περισσότερες διαταραχές.Quote:
Originally Posted by user
Σημασία έχει ότι δεν σε πειράζει να πας μόνος. Όντως όμως οι άλλοι θεωρούν δεδομένο ότι κάποιος πάει διακοπές με παρέα, κι αν δεν παρεξηγούν τουλάχιστον αναρωτιούνται γιατί ο άλλος πήγε μόνος.Quote:
Originally Posted by JohnyK33
Αυτά τα γνωρίσματα της αποφευκτικης διαταραχη της προσωπικοτητας, όλα μαζί, κάποιοι δω πέρα τα έχουμε. Ίσως είμαστε τελειομανείς ή τουλάχιστον ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε. Μόνο που είτε οι δυνάμεις μας είναι κατώτερες των στόχων είτε φοβόμαστε το ρίσκο. Για τα λίγα άτομα φίλους θα λεγα πως δεν είναι μόνο θέμα δικής μας επιλεκτικότητας αλλά να μας δώσουν σημασία οι άλλοι και να βρουν τρόπο να χωρέσουμε στην καρδιά τους. Το τελευταίο ισχύει όταν στην ουσία δεν μας αποδέχονται.
Οι άνθρωποι άμα δεν τους έκανες το κλικ που ζητάνε για να σε εντάξουν στην παρέα τους, κρατάνε αποσταση, δεν σε αποδέχονται. Όμως, υπάρχουν και οι φορές που εμείς ηθελημένα, με τον τρόπο μας, έμμεσα κι όχι άμεσα, τους διώχνουμε πχ χρυσοί άνθρωποι αλλά δεν μας προσφέρουν την επικοινωνία που επιζητάμε ή κατά βάθος τους ζηλεύουμε θεωρόντας τους σε κάτι καλύτερους μας ή επειδή κάτι μας βασανίζει και επιλεγουμε για το λόγο αυτό τη μοναξια.Quote:
Originally Posted by Player
Eγω θυμαμαι τον εαυτο μου στα 13-15,να προσπαθω να συμμετεχω σε μια κουβεντα μεταξυ παρεας και κανενας δεν σταματουσε να μιλαει για να με ακουσει,συνεχιζαν να μιλανε απο πανω μου χωρις να δωσουν καν σημασια.Αυτο ειναι εμμεση απορριψη η εμμεση μη αποδοχη,οτι εσυ μεγαλε δεν μπορεις να ανηκεις εδω,να εισαι ενας απο εμας.Quote:
Originally Posted by ioannis2
Κατα δευτερον,ποτε δεν με καλουσαν σε δραστηριοτητες,ισως με εξαιρεση το παιχνιδι,μπαλα,μπασκετ,videoga mes πχ,δεν με καλεσε καποιος για διακοπες,για εκδρομες,για τσιγαρο(δεν καπνιζα γενικα),για γκομενες,για παρταρισμα,επρεπε εγω να πω "εεε να ερθω και γω?".
Οχι,κανεις λαθος,με πειραζει να παει μονος μου,μου προκαλει θλιψη και στενοχωρια να πηγαινω συνεχως διακοπες η ταξιδι μονος μου,αλλα δεν εχω επιλογη,αλλιως θα αναγκαστω απλως να κλεισω ολη μερα στο σπιτι να γυρναω στα ξεκαρφωτα απο καφε σε καφε με το κινητο στο χερι κατι που δεν μου προσφερει και καποια ευχαριστηση να πω την αληθεια.Quote:
Originally Posted by ioannis2
Στην πορεια της ζωης,απο μικρη ηλικια,θα κανεις καποιους φιλους μεν,καποιοι απο αυτοι θα χωρισουν οι δρομοι αργοτερα γιατι πχ θα περασει σε αλλη πολη σε σχολη,θα αρεωσει η επαφη,στα φοιτητικα χρονια επισης θα κανεις εστω λιγους φιλους,καποιοι παλι θα χαθουν ενδιαμεσα,στις δουλειες που θα κανεις αργοτερα το ιδιο,αν απο ολα αυτα μεινουν 1-2 φιλοι μακροπροθεσμα,σχολειο,πανε πιστημιο,εργασια,χτιζεις μια βαση 3-5 ατομων σταθερων.Δυστυχως για εμενα δεν πηγε ετσι φυσιολογικα.
Ειχα 2 φιλους στο σχολειο,ωστοσο αυτοι περασαν στις σχολες τους,δεν επικοινωνουσαν μαζι μου,προχωρησαν τις ζωες τους,τους εψαξα λιγο δεν υπηρχε ανταποκριση και αναποφευκτα τους εχασα,στη σχολη το ιδιο,στις δουλειες το ιδιο,δλδ εφυγα απο δουλεια που ημουν 3 χρονια και δεν με αναζητησε καποιος,παροτι προσπαθησα να κρατησω περιστασιακη επαφη,ενα πως εισαι τι κανεις,ενα χρονια πολλα,ποτε θα βρεθουμε κλπ. Μηδεν τιποτε.
Ημουν για τους αλλους το καλο παιδι,ο συμπαθητικος τυπακος αλλα μεχρι εκει,οχι ο ανθρωπος που θα συναναστρεφονται καθε μερα η που θα θεωρησουν φιλο τους.Ακουγα πισωπλατα και σχολια τυπου,καλο παιδι αλλα λιγο περιεργος,καλο παιδι αλλα δεν πολυμιλαει,καλο παιδι αλλα μαλλον του τη βαρεσε,δλδ καλο παιδι αλλα εκεινο,το αλλο.
:confused:
Εσύ τι χρειάζεσαι από τους άλλους; Πέρα από το ότι θα σε θεωρούν οι άλλοι φυσιολογικό εάν μάθουν ότι πήγες διακοπές με παρέα.
Χρειάζομαι σταθερή φιλια σε μόνιμη βάση και συντροφικότητα,στην δουλειά δεν μπορώ να εμπιστευτώ εύκολα,θα σε κουτσομπολεψουν,θα σου κάνουν τον φίλο επιφανειακά και από πίσω σου θα πέφτει θαψιμο,ζήλεια κλπ,λίγο πολύ όλοι τα έχουμε βιώσει αυτά τα περιστατικά.
Πρόσφατα πήγα σε μια οικογενειακή κοινωνική υποχρέωση και αυτό που βρήκαν να με ρωτήσουν,είναι καμιά παντρια,αν έχω κάποια για να παντρευτώ(συγγενολοι χωριού κλασσικά).
Αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο όμως είναι πως φοβάμαι ότι θα μείνω μόνος,δεν ένιωσα μια φορά να ενδιαφέρονται οι άλλοι για εμένα,το καλό παιδί,ο συμπαθητικός,αλλά ποτέ ο φίλος,πότε να σε καλέσουν κάπου γιατί σε υπολογίζουν ως κάτι που έχει αξία για αυτούς.
Όσους γνωστούς/φίλους γνώριζα από μικρός,σχεδόν όλοι έχουν φτιάξει την ζωή τους,με καλές δουλειές,με οικογένειες ή αν δεν έχουν,είναι με μια μόνιμη σταθερή σχέση που κάνουν πράγματα,μένουν μαζί,διασκέδαση,διακοπές,φ� �λοι κλπ.
Το να φτάνεις 40 χρόνων και να βαδιζεις σε αχαρτογράφητα νερά,να έχεις υπαρξιακά,να μην ξέρεις τι θέλεις και τι σε ικανοποιεί στη ζωή,ματαιοδοξία,μιζέρια,στ� �νοχώριες,μοναξιά,είναι πάλι όλα μαζί που δύσκολα βγαίνεις από αυτό το αδιέξοδο.
Έχω κάνει ψυχοθεραπείες και συνεχίζω,μπορεί όμως να χρειαστούν χρόνια,να δαπανηθούν χρήματα αρκετά,μέχρι να μπορέσω να επαναπρογραμματισω πτυχές του κολλημένου εγκεφάλου μου από συγκεκριμένα μοτίβα σκέψεων και συμπεριφορών.
Είναι τόσο δύσκολο για εμένα να κοινωνικοποιηθω,να εκφραστω,να μην κάνω το Όχι που θέλω να πω,Ναι.
Quote:
Originally Posted by JohnyK33
Όσους τους κατέταξαν σ αυτούς τους τυπάκους δεν τους έχουν στη λίστα των φίλων, κι άρα τους ξέρουν όσο οι "τυπάκοι" πάνε και τους βρίσκουν με δική τους πρωτοβουλία. Προφανώς αυτή είναι η απάντηση για το ότι χαθήκατε με τους συμμαθητές, συμφοιτητές κλπ εκτός κι αν σας χώρισαν μεγαλες αποστάσεις συνάμα με πολλές έκαστος υποχρεώσεις. Στις παρέες ο ήρεμος άμα μιλάει καπακώνεται ή αγνοείται από την ομιλία των υπολοίπων ασχέτως αν μιλάει σωστα και λογικά κι οι υπόλοιποι είναι απλά φαφλατάδες.Quote:
Originally Posted by Niels
Δυστυχώς άμα είμαστε τέτοιοι τύποι το να πάμε διακοπες μόνοι μας τους είναι μη φυσιολογικό ασχέτως αν το φυσιολογικό, μάλλον το ανθρώπινο θα ταν να μας προσκαλέσουν. Δυστυχώς αυτό δεν το κάνει κανείς. Κι έχω εμπειρία γι αυτό, όπως άμα τους έδινα το πράσινο φως να με προσκαλέσουν ή τους το ζητούσα κι αυτοί το αγνοούσαν πλήρως, σε τέτοιο βαθμό δηλαδή, λες και δεν είπα τίποτα. Κι αμα τους το κανα σαφές την έκαναν με πηδηματάκια. Η απάντηση είναι όμοιος ομοίω! Σ αυτούς αναζητάμε παρέα όσο δύσκολα κι αν εντοπίζονται όμοιοι μας στη ζωη.
Από τη μια ετσι είναι, δεν έχει νόημα να μπαίνεις σε ένα κομμωτήριο και να ζητάς σουβλάκια. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που απλά δεν μας κάνουν όπως δεν κάνουμε κι εμείς για όλους. Το πρόβλημα είναι ότι μερικές φορές αν απλά αιωρείται κάτι και δεν λέγεται ρητά μπορεί να μας κρατήσει σε συναισθηματική εκκρεμότητα. Θυμάμαι όταν μου άρεσε κάποιος για πολύ καιρό και είχαμε επικοινωνία με διπλά μηνύματα μόνο όταν τον ρώτησα ευθέως τι θα γίνει με εμάς, δηλαδή όταν τον στριμωξα, μου είπε ότι δεν ενδιαφέρεται και το έβγαλα από το μυαλό μου. Άρα ίσως για κάποιους από μας έχει νόημα το να προτείνουμε κάτι σε κάποιον κι ας υπάρχουν οι ενδείξεις ότι θα αποτύχουμε. Γιατί έτσι θα καθαρίσει το τοπίο και θα πάμε παρακάτω. Ναι, πάντως, ισχύει το όμοιος ομοιω αεί πελαζει.
Εγω ντρεπομαι να λεω οτι πηγαινω καθε φορα μονος μου διακοπες,γιατι καποιες φορες με ρωτανε "με παρεα"? και ερχομαι σε αμηχανη θεση.
Το έχουμε ξανασυζητήσει στο παρελθόν. Βραχυπρόθεσμα αυτή η στάση σε κάνει να γλιτώσει από την αμηχανία. Μέσομακροπροθεσμα όμως, δεν σε βοηθάει αυτή η συμπεριφορά, νομίζω σε απομακρύνει πιο πολύ από τους άλλους. Εξαρτάται βέβαια και με ποιον μιλάμε.