όντος,που είναι το κεφαλαίο????Quote:
Originally posted by marian_m
Θα μας τρελάνεις? Πού το βλέπεις κεφαλαίο?Quote:
Originally posted by Ολα_ειναι_δανεικα
TO ΓPAMMA X ΣE OΣEΣ ΛEΞEIΣ YΠAPXEI EINAI KEΦAΛAIO
Μήπως συμβαίνει κάτι στον υπολογιστή σου?
Printable View
όντος,που είναι το κεφαλαίο????Quote:
Originally posted by marian_m
Θα μας τρελάνεις? Πού το βλέπεις κεφαλαίο?Quote:
Originally posted by Ολα_ειναι_δανεικα
TO ΓPAMMA X ΣE OΣEΣ ΛEΞEIΣ YΠAPXEI EINAI KEΦAΛAIO
Μήπως συμβαίνει κάτι στον υπολογιστή σου?
Χμ ισως διαβασε αλλη σελιδα απο την τελευταια και απαντησε...ξερω γω
Στο κινητο φαινοταν παντα κεφαλαιο. Απο υπολογιστη που μπηκα τωρα ειναι οκ.
Αrsi σορρυ :)
ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ.
τελευταια σε σκεφτομαι συχνα γλυκια μου.
σκεφτομαι την ορεξη με την οποια με μεγαλωσες,τα τραγουδια με τα οποια με γλυκονανουριζες,την μυρωδια που ειχε η ρομπα σου τοτε...
σκεφτομαι ομως και το σημερα.την πικρα σου βλεποντας με να μαραινομαι,τα κουρασμενα ποδαρακια σου,που εμενουν πεισματικα να ανεβοκατεβαινουν τις σκαλες του σπιτιου,κι ας κουτσαινουν, προκειμενου να κανεις τις δουλειες σου,το ομορφο χαμογελο σου που ως δια μαγειας δεν εχει φυγει απο το στομα σου.
συγγνωμη δεν μπορω να συνεχισω το γραμμα γιατι δεν βλεπω πια απο τα δακρυα.σου υποσχομαι οτι θα παλεψω σθεναροτερα για να ανεβω.να ξερεις ομως,οτι εχω ακομα αναγκη να κατσω στα πονεμενα ποδαρακια σου.
ισα-ισα για να παρω λιγη δυναμη και μετα να προχωρησω...
Συγγνωμη που δεν ειμαι αυτη που θα μπορουσα να ειμαι.Συγγνωμη που δεν ειμαι αυτη που ΕΣΥ με γεννησες για να ειμαι.
σ\'αγαπω
σε θαυμαζω
σ\'ευγνωμονω
σε ποναω
σε χρειαζομαι.
Αμελί μου,γράφεις πολύ αγγιχτικά.....
μεταφέρεις εικόνες και μυρωδιές και τρυφερά συναισθήματα πολύ όμορφα,
δεν την ήξερα αυτήν την πλευρά σου:)όμορφη:)
σ\'ευχαριστω πολυ καλη μου.
και τα δικα σου ποιηματακια αγγιζουν βαθεια...
το χεις ;)
συνεχιστε να γραφετε κοριτσια,
μεσα στα ποιηματα σας απειρες φορες εχω δει πτυχες του εαυτου μου..
συνεχιστε και μπραβο σας...
Αμελί τι λογια είναι αυτά;έχω συγκινηθεί τόσο πολύ.Μπράβο σε σένα και στην μανούλα που γέννησε ενα τόσο γλυκό παιδί.
οντως αμελι αυτη η πλευρα σου ειναι τοσο μα τοσο αληθινη και καθιλωτικη..
συνεχισε..
Αρσι,Γιωτα,Ολγακι μου αν δεν ειχατε και σεις τοσο ευαισθητες και γλυκιες ψυχουλες,δεν θα σας αγγιζε τοσο πολυ αυτο που εγραψα.;)
σας ευχαριστω για τα καλα σας λογια:)
Λόγια μέσα απο την ψυχή, τόσο αληθινά...Quote:
Originally posted by amelie74
ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ.
τελευταια σε σκεφτομαι συχνα γλυκια μου.
σκεφτομαι την ορεξη με την οποια με μεγαλωσες,τα τραγουδια με τα οποια με γλυκονανουριζες,την μυρωδια που ειχε η ρομπα σου τοτε...
σκεφτομαι ομως και το σημερα.την πικρα σου βλεποντας με να μαραινομαι,τα κουρασμενα ποδαρακια σου,που εμενουν πεισματικα να ανεβοκατεβαινουν τις σκαλες του σπιτιου,κι ας κουτσαινουν, προκειμενου να κανεις τις δουλειες σου,το ομορφο χαμογελο σου που ως δια μαγειας δεν εχει φυγει απο το στομα σου.
συγγνωμη δεν μπορω να συνεχισω το γραμμα γιατι δεν βλεπω πια απο τα δακρυα.σου υποσχομαι οτι θα παλεψω σθεναροτερα για να ανεβω.να ξερεις ομως,οτι εχω ακομα αναγκη να κατσω στα πονεμενα ποδαρακια σου.
ισα-ισα για να παρω λιγη δυναμη και μετα να προχωρησω...
Συγγνωμη που δεν ειμαι αυτη που θα μπορουσα να ειμαι.Συγγνωμη που δεν ειμαι αυτη που ΕΣΥ με γεννησες για να ειμαι.
σ\'αγαπω
σε θαυμαζω
σ\'ευγνωμονω
σε ποναω
σε χρειαζομαι.
Αχ καλή μου κοπέλα...
Μην ζητάς συγνώμη απο κανέναν ( όσο κι αν τον λατρεύεις) παρά μόνο απο τον εαυτό σου..
ΕΣΥ μόνο θα θέτεις τις προσδοκίες και εσύ θα τις εκπληρώνεις.
Να θαυμάζεις τον εαυτό σου, να τον αγαπάς, να τον πονάς.
Να μπορείς να κάνεις και χωρίς δεκανίκια.
Ελεύθερη!
Αγάπη, είναι ελευθερία.
Η αγάπη, δεν είναι σκλαβιά.
Σε αγαπώ, δεν σημαίνει σε κάνω κύριο του εαυτού και της ζωής μου, παντοτινό κριτή μου.
Σε αγαπώ, δεν σημαίνει εξαρτώμαι, σκλαβώνομαι...σε χρειάζομαι.
Είσαι αυτή που είσαι. Ακριβώς έτσι αν δεν σε αγαπήσεις, δεν θα είναι εύκολο να γίνεις αυτή που ΕΣΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΣΥ θα ήθελες να σαι...
Μην νιώθεις στεναχώρια, πίκρα, ενοχές...
Σε μεγάλωσε με αγάπη, όχι για να της δώσεις πίσω ανταλλάγματα, για να την ανταμείψεις, αλλά γιατί ήσουν ένα πλάσμα που της ομόρφαινε την ζωή.
Πήρε και η μανούλα σου πολλά απο την ύπαρξή σου.
Τα παιδικά σου ματάκια, τα μικροσκοπικά χέρια σου, τα πρώτα σου βήματα.
Πιο πολύ όταν μαραίνεσαι, πληγώνεις εσενα.
Και όσοι αγαπούν, αντέχουν το πιο τρομερό.
Να βλέπουν τον άνθρωπό τους να μαραίνεται
και να αντέχουν, χωρίς να τον κάνουν να νιώσει άσχημα
ΚΑΙ γι αυτούς..
Να αντέχουν, ακριβώς επειδή αγαπούν.
Και όταν κανείς αγαπά, δεν σε αγαπά μόνο όταν λάμπεις, μόνο στα όμορφα αλλά και στα άσχημα.
:)))
weird μου περιπου τα ιδια λογια που λες μου ειπε και η μητερα μου οταν της το διαβασα.
μου ειπε δλδ οτι εχω χρεος απεναντι στον ευαυτο μου να \"συνελθω\" και οχι απεναντι σε κεινη.:)
Είδες γλυκιά μου?Quote:
Originally posted by amelie74
weird μου περιπου τα ιδια λογια που λες μου ειπε και η μητερα μου οταν της το διαβασα.
μου ειπε δλδ οτι εχω χρεος απεναντι στον ευαυτο μου να \"συνελθω\" και οχι απεναντι σε κεινη.:)
Σταμάτα να σκέφτεσαι τους άλλους,
απαλλάξου απο τις ενοχές σου και στρέψε όλη σου την αγάπη σε εσένα. ( ξέρω... δεν είναι εύκολο).
Δεν οφείλεις τίποτα, σε κανέναν άλλο...όσο κι αν σου μοιάζει σκληρό ή απόλυτο.
Η ύπαρξή σου, σου ανήκει.
:0)
Πάντως είναι όμορφο που το επικοινώνησες με την μαμάκα σου.
χωρίς λόγια.
Δεν υπάρχουν λόγια.Κανένας λόγος.
Κομμένη γλώσσα και πληγές άγλειφτες.
Σε μια στιγμή είδα τη δύναμη του χρόνου.
Που ξεγελάει ανύπαρκτος και ζωντανεύει σε στιγμές.
Τη σχετικότητά του.
Την επινόησή του.
Μια στιγμή φτάνει για μια ζωή.
Αν θέλει.
Ακριβές στιγμές μέσα σε φτηνό χρόνο.
Κόκκινη γραμμή.
Όριο απαράβατο.
Που αρκεί μια στιγμή για να το παραβεί.
ο πάτος
Αυτοκτονία.
Τέλος.
Ύστατη στιγμή.
Ηδονή ο θάνατος.
Πάτος.
Αν τον πατήσεις,δεν υπάρχει γυρισμός.
Αν τον περάσεις ξυστά,υπάρχει μόνο μια επιλογή.
Να ανέβεις.
Ο θάνατος είναι ο πάτος.
Ποτέ δε φτάνουμε στον πάτο.
Μόνο τον μυρίζουμε,
τον ποθούμε,
τον μισούμε,
τον φανταζόμαστε,
τον στήνουμε ψεύτικα λίγο πιο πάνω απ\'την ύπαρξή του ωστε να τον νιώσουμε εν ζωή.
Μα ο πάτος είναι ανύπαρκτος στη ζωή.
Γιατί είναι ο θάνατος.
Απομόνωσα αυτά που ξεχώρισα...Quote:
Originally posted by Arsi
χωρίς λόγια.
Κομμένη γλώσσα και πληγές άγλειφτες.
Μια στιγμή φτάνει για μια ζωή.
Αν θέλει.
Ακριβές στιγμές μέσα σε φτηνό χρόνο.
Αλλά χωρίς να σημαίνει οτι αρκούν μόνο αυτά, είναι το σύνολο που τα δένει...
Αρσι,
τα λόγια σου,
προκαλουν ένα μυστήριο ψυχικό ηλεκτρισμό
που κάνει το σώμα να εξαϋλώνεται...
Σ ευχαριστώ γι αυτή την αίσθηση που μου χαρίζεις...
... ίσως έχει οδύνη απο πίσω,
το γραπτό αυτό
αλλά...
δανειζόμενη μια πολύτιμη φράση που κάποτε μου είπαν,
νιώθω και γω με την σειρά μου να σου πω,
οτι πιστεύω στην ψυχή σου.
Πόση αλήθεια και διάυγεια...Quote:
Originally posted by Arsi
Ποτέ δε φτάνουμε στον πάτο.
Μόνο τον μυρίζουμε,
τον ποθούμε,
τον μισούμε,
τον φανταζόμαστε,
τον στήνουμε ψεύτικα λίγο πιο πάνω απ\'την ύπαρξή του ωστε να τον νιώσουμε εν ζωή.
τον ποθούμε,
τον μισούμε,
θαρρούμε τον δοκιμάζουμε,
τον δαμάζουμε,
αλλά ξέρουμε κατα βάθος,
οτι δεν θα τον νιώσουμε
ποτε.
Weird μου,χαίρομαι αν ένιωσες τα λόγια μου,μου δίνει τη χαρά του μοιράσματος και μιας ιδιόμορφης και πολύ σημαντικής επικοινωνίας.Quote:
Originally posted by weird
Αρσι,
τα λόγια σου,
προκαλουν ένα μυστήριο ψυχικό ηλεκτρισμό
που κάνει το σώμα να εξαϋλώνεται...
Σ ευχαριστώ γι αυτή την αίσθηση που μου χαρίζεις...
... ίσως έχει οδύνη απο πίσω,
το γραπτό αυτό
αλλά...
δανειζόμενη μια πολύτιμη φράση που κάποτε μου είπαν,
νιώθω και γω με την σειρά μου να σου πω,
οτι πιστεύω στην ψυχή σου.
Σ\'ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου,
για την πίστη σου στην ψυχή μου και μάλιστα σε μια περίοδο που είναι τόσο εύθραστη και ευάλωτη.
Σε μια δύσκολή μου φάση,που εγώ η ίδια αμφιβάλλω γι\'αυτήν.
http://www.youtube.com/watch?v=hEUWrpHniAI
\'\'τραμπάλα\'\'
Μέσα μου βαθιά υπάρχει ένα μαύρο τερατάκι που με απορίπτει.Με προκαλεί διαρκώς να θάβομαι βαθιά ώσπου να αφανιστώ.
Απ\'την άλλη υπάρχει ένα λευκό κομμάτι που με αποδέχεται.Πιστεύει σε μένα και με προτρέπει να βγω στην επιφάνεια.Να ζήσω.
Κ κάπου εκεί στη μέση βρίσκομαι εγώ σαστισμένη να παρακολουθώ αυτή τη μάχη.
Να φοβάμαι την έκβαση μα πιο πολύ τα πυρά επίθεσης και αντεπίθεσης.
Ξέρω πως και τα δυο είναι δικά μου.Κτήμα μου.Κομμάτια μου.Απόψεις μου.Αντικρουόμενες.
Τραμπάλα αυτός ο διχασμός.
Κάπου στη μέση εγώ......
να παρακολουθώ..
να επιλέγω την τραμπάλα
να διαλέγω πότε το μαύρο και πότε το άσπρο
Ωσπου να συμφιλιωθούν αυτά τα δυο κομμάτια,να συζητήσουν και να ανακαλύψουν πως οι αντιφάσεις τους δεν αφορούν κοινά πράγματα παρά μένουν μέσα στη δύνη ισχυρών συναισθημάτων
Οργής και πόθου.
Πληγής και αγάπης.
Καταστροφής και δημιουργίας.
Υποταγής και ελευθερίας.
Στασιμότητας και εξέλιξης.
Ζωής και θανάτου.
Όμως
Ήδη αρχίζω να περπατάω και βλέπω πως όλα είναι θέμα ζωής.Δικής μου και των συναισθημάτων μου.
Η μάχη η άτσαλη κ καθυστερημένη βίωση συναισθημάτων.
Κ η σαστισμένη παρακολούθησή της με την αναμονή της έκβασης, η διακαιολογία για τη μη ζωή.
\'\'η χώρα των δακρύων\'\'
Φυσάει ένας αέρας αλλοπρόσαλος.Που μυρίζει απ\'το χθες και προμηνύει το αύριο.Ακούγονται και οι χτύποι της καρδιάς μου.Ο γνωστός φόβος της φυλακής.
Όχι πάλι.
Μα τι κι αν δε θέλω.Τα πόδια πια δεν ακολουθούν τις σκέψεις μου.
Ακόμα μια φορά.Απ\'τις ατελείωτες.
Όχι πάλι.
Προτιμώ να πεθάνω.Παρά να μπω πάλι εκεί.
Λυπάμαι που έφτασα πιο ψηλά για να πέσω με πιο μεγάλη φόρα.
Λυπάμαι για τον αέρα που με σέρνει από δω κι από κει.
Λυπάμαι που δε μπορώ.
Η χώρα των δακρύων.
Η χώρα με πολίτες αριθμού ένα.Όσοι κι αν την απαρτίζουν είναι πάντα ένας.Αόρατος για τους άλλους κ αόρατοι οι άλλοι για τον έναν.
Η μοναχική χώρα.Για να μη μοιράζονται τα δάκρυα κ ελαφραίνει ο πόνος.
Κ εκεί μέσα το τρυπ είναι το πιο σκληρό απ\'όλα.
Ναρκωτικό στο αίμα.
Φτιαγμένο απ\'το σώμα μου για το σώμα μου.
Η δόση απροσδιόριστη.Υπεύθυνη για τη σχετικότητα του χρόνου που κυλάει μέσα μου.
Δεν ακούω,δε βλέπω,δε νιώθω τίποτα πραγματικό.
Είναι απλά ένα ναρκωτικό της χαράς.
Κ η ισορροπία χωρίς χαρά με σέρνει στο άκρο της θλίψης.
Κι εγώ πάλι αγωνιώ πόσο θα κρατήσει......
Ότι κι αν λέω όμως,δεν παύει να είναι λόγια απ\'τη χώρα των δακρύων....
http://www.youtube.com/watch?v=m09-omJZp8M
Εκανα ενα ονειρο καποτε,αλλα χαθηκε μεσα σε μια ψυχη ματωμενη με σημαδια που ακομα δεν μπορω να κλεισω
Προσπαθω να το ξαναθυμηθω,τωρα που το εχω αναγκη,ομως ειναι θολο στη μνημη μου,δεν θυμαμαι τις λεπτομερειες,δεν το θυμαμαι ολο,ουτε πως αρχιζε
Ο πονος ειναι τοσο δυνατος , που το θελω πισω λεω,το χρειαζομαι!
Δεν θελω παλι να βουλιαξω στην θλιψη και στη μιζερια τη ζωη μου
Γιατι να ,πνιγομαι,θελω να κλαψω αλλα δεν μπορω,εχω στερεψει ,απ ολα αυτη την ωρα
Το θελω πισω,
Γιατι ξεμακρυνε τοσο ???
Αφησου, λεω στον εαυτο μου θυμησου το ξανα,αφου ηταν εκει στο βαθος του μυαλου σου,το δικο σου δημιουργημα για ν αντεξει η ψυχη
Παντα προσπαθουσες να το φτασεις,υπηρξαν φορες που το προλαβες το αγγιξες το αγαπησες το λατρεψες , γιατι ηταν δικο σου εστω και για αυτες τις λιγες στιγμες,που το αισθανθηκες, και ηταν τοσο ομορφο που το μοιραστηκες ,και ενιωσες την ελπιδα και την πιστη να φουντωνει μεσα σου .
Εχει σβησει ,δεν το βλεπω πια ,το εχασα.
Το ξεχασα.
Δεν ξερω αν εχω την δυναμη να θυμηθω ξανα τις λεπτομερειες ,δεν ξερω αν εχω αλλο κουραγιο,το μυαλο μου ειναι μπερδεμενο ζαλισμενο,σκεψεις βαριες υπαρχουν μονο
Και με βλεπω πισογυριζω ,υποφερω. καιγομαι πεφτω σφιγγω την καρδια μου τις γροθιες ,μου κοβεται η αναπνοη απο τον πονο,αλλα δεν τολμω η δεν θελω να πω ακομα οτι παλευω με αορατες δυναμεις και σκιες που δεν μπορω να πολεμησω αλλο,και ας επεστρεψαν οι εφιαλτες για να μου θυμισουν πως ειναι να ξημερωνωμαι μεχρι το πρωι.,να μου θυμισουν παλι τους φοβους και τις αγωνιες μου γι αλλη μια φορα.
Εχω κλειδωσει καλα ολες τις πορτες μου,ουτε γω μπορω πια να τις ανοιξω για να με ελευθερωσω
Μαλλον δημιουργημα της φαντασιας μου ηταν το ονειρο,και οτι ενιωσα και εζησα ψευτικο
Καπου εδω ειμαι,προσπαθωντας να μην με χασω παλι
Δυσκολο ειναι,αισθανομαι οτι δεν υπηρξε τιποτα ποτε αληθινο ,και δεν θα υπαρξει τιποτα ξανα ,ολα στη φαντασια μου
για να απαλυνει να γλυκανει να δινει φαιδρες ελπιδες παρηγοριας για λιγο στο πονο την ωρα που σου ξεσκιζε το σωμα και την ψυχη,και επρεπε να κανεις κατι να σκεφτεις κατι γιατι δεν το βαστουσες και δεν το αντεχες
Τι παχνιδι και αυτο του μυαλου εε?,αν ξερεις τους κανονες το παιζεις ,αρκει να εχεις τις αντοχες
Και γω δεν νομιζω οτι τις εχω πια, ουτε θελω να το παιξω αλλο,το παχνιδι ,ξεχασα τους κανονες, κουραστηκα!!
δεν ηθελα ν ανοιξω θεμα δικο μου,δεν υπαρχε λογος κανενας
μην επαναλαμβανομαστε
sorry Arsi που το εβαλα εδω .
Δε χρειαζεται sorry soft,το αντιθετο χαρηκα που μοιραστηκες τις σκεψεις σου :)
Γι\'αυτο υπαρχει το θεμα,οπως αλλωστε ειπες κι εσυ.
Να\'σαι καλα.
Φυσάει , απόψε , μες τις κιθάρες μας φυσάει
και σπάσανε οι χορδές της καρδιάς μου από συγκίνηση.
Χωρίς λόγια η μουσική, κατέκλυσε το νου μου ,
δεν μπορεί πια να σκεφτεί δεν ξέρει τι να πει
Μόνο αισθάνεται ευγνωμοσύνη για όλους εσάς
Διακριτοί
του ΠΗΓΑΙΜΟΥ μας φίλοι,
που μου τροφοδοτείτε με το χαμόγελό σας την πίστη μου στον ΑΝΘΡΩΠΟ
και μου ενισχύετε το δικαίωμα
στο Όνειρο, το Όραμα και την Ελπίδα.
Ευχομαι πάντα να αντλείς τόσα πολλά, τόσο ανταποδοτικά. Με συγκινείς.
Περασαν μερες γεματες αλλα χαμενες
κι εγω ακομα ψαχνω τον δρομο μου
ομως ξερω...βρισκομαι σε ενα μονοπατι του
απλως δεν θυμαμαι αν κρατω τον ηλιο η το φεγγαρι στα χερια μου για οδηγο
κι εκει που πασχιζω να δω, ερχεται η αποκαλυψη
δεν εχει σημασια!!
φτανει που βλεπω..
Το βλεμμα μου γεματο πονο με αυτα που ειδα Αλλα προσπαθουσα να βλεπω και τη χαρα παντα στη ζωη μου
Η ψυχη μου παντα εψαχνε χρωμα και ζεστασια τις ωρες εκεινες Ναι ....!!το θυμαμαι παντα εβρισκα φως ελπιδα για συνεχεια με καποιος τροπους .Παλι αμνησια επαθα μαλλον
Τωρα παλι τους ξεχασα δεν μπορω πια δεν αντεχω τρεχω κυνηγημενη ,να φυγω οχι μονο απο τον πονο ,αλλα απο παντου.και απ ολους
ψαχνω απελπισμενα για την ελπιδα και το φως ,αυτα που μπορουσα να βρω ποιο ευκολα τοτε τωρα με ταλαιπωρουν Που ειναι ??
Εχω τρομαξει φοβαμαι ,αν συνεχισω ετσι ξερω οτι δεν θα υπαρξω πια θα εξατμιστω
Νοσηρες ελπιδες δικες μου μαλλον για ζωη χε χε ,που ζουσα ??
Που ζω??
ακομα καιγεται το κορμι μου ,για ζωη,για δραση Η φωτια ,μεσα μου φουντωνει και μεγαλωνει ,μερα με τη μερα,αλλα αντι για ωθηση και ελευθερια με παραλυει
Και η ανασα μου ακομα εχει ονειρα, τα εχω το ξερω ,και γω δεν μπορω να τα αναστησω ,τα αιασθανομαι νεκρα ,διχως ζωη μεσα τους Αλλα την νιωθω την φλογα καπου βαθια νομιζω ?
Η θελω να πιστευω ?Παλι δεν ξερω
Τι απεμεινε απο αυτα??.Ουτε αυτο το ξερω
Σαν σταχτες τα βλεπω αποκαιδια
Ηταν δεντρα ψηλα ,ελευθερα ,και περηφανα αλλα που κοπηκαν απο καποιους ,πλανιστηκαν ,πηραν σχημα και μορφη ,αλλα στο τελος κατεληξαν σαν σταχτες παλι Γιατι??Αφου ηταν ομορφα !
Και με φερνουν πισω για μια ακομα φορα
Τι βηματα ειναι αυτα ??
Οταν εισαι μωρο κανεις ενα βημα ,και εισαι τρισευτυχισμενο ,και γελας .Τι ωραιο χαμογελο που εχουν τα παιδια !!! :)
Οταν μεγαλωσεις ολα αυτα που εκανες τοτε ,πρεπει να τα ξανακανεις ,και ενω ξερεις τον τροπο δεν εχεις την δυναμη την ενεργεια πια .....ισως και την θεληση .?? Δεν ξερω .ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ
μερικες μπερδεμενες σκεψεις αποψε, οπως μου βγηκαν για αλλη μια φορα
http://www.youtube.com/watch?v=3rs0tZ6kkEY
χωρίς λόγια.....
Το κείμενο φαίνεται ολοκληρωμένο παρακάτω.
Λόγω του γνωστού προβλήματος της διακοπής μηνυμάτων για να μη δημοσιευτεί εις διπλούν και μάλιστα κομμένο....
Μέσα από τις τελευταίες δυσκολίες μου είχα ένα κέρδος ανεκτίμητο.Να δω ανθρώπους γύρω μου.
Καλύτερα,να εκτιμήσω τους ανθρώπους που έχω ή είχα δίπλα μου αλλά επέμενα στην ιδέα πως δεν έχω πραγματικούς φίλους.
Λένε,πως μετά από ένα σοκ υπάρχει περίπτωση να συμβεί αλλαγή οπτικής.
Δεν ξέρω τι συνέβη αλλά αρκετές φορές αισθάνομαι πολύ πλούσια.
Και θεωρώ ανεκτίμητο αγαθό τις ανθρώπινες σχέσεις.
Με αφορμή αυτό αλλά και κάποια όμορφα περιστατικά που μου συνέβησαν τελευταία από φίλους δημοσιεύω κάτι που έγραψα πριν λίγο καιρό.
''φιλίες''
Ξημέρωσε πάλι:)όμορφα είναι:)
Γυρνάω σε κοιτάω και χαμογελάω.Αγγίζω το χέρι σου και το σφίγγω.Αυτή η στιγμή θα ήταν πολύ φτωχή χωρίς εσένα.
Έλα να μοιραστούμε τον ίδιο καφέ,το ίδιο τσιγάρο,την ίδια στιγμή.
-------------------------------------------------------
πέντε,δέκα-δεκαπέντε,είκοσι-εικοσιπέντα,τριάντα-τριανταπέντε φτου κ βγήκα.
έλα,έλα έχω το καινούριο τραγούδι της μαντόνα!!!!
http://www.youtube.com/watch?v=TjgvQ...eature=related
έλα να παίξουμε τις τραγουδίστριες!
πλέον εμείς δεν κάνουμε παρέα με φλώρους.ακούμε μόνο acdc.
θεέ μου είμαι ερωτευμένη έλα να σου πω!τόσο που θα το γυρίσω ως και στα ελληνικά!
http://www.youtube.com/watch?v=nynSVfXo6CQ
Χωρίσαμε..:((θα πεθάνω,δεν αντέχω...να σου πω,είσαι να του κάνουμε φάρσα?
και ξέρεις αύριο θα του πεις ότι και καλά....
Πανελλήνιες!Χριστέ μου τι μαρτύριο!θα φύγω όμως!μια μέρα θα φύγω και δεν ξαναγυρνάω!ποτέ!
θα ρχεσαι κι εσύ και δε θα'χουμε κανέναν πάνω απ'το κεφάλι μας!
Από που είσαι?Εσύ Λιάνα?Σούλα?Μαγδαληνή? Μαρινελλα? Δημήτρη?Ηλία?......?
Τι θα κάνουμε το βράδυ?Ποιος έχει πάρτυ?
Έπιασα δουλειά,θα ρθείτε?
Ναι,να τον γνωρίσω αλλά δεν το βλέπω για πολύ.Κομπλεξικός ο τύπος.
Μου χει κάνει τη ζωή πατίνι κι εγώ εκεί σαν ζώον!Αλλά μη μου τη λέτε άλλο γιατί θα κόψω να βγαίνουμε για να τ'ακούω..
Είμαι δύσκολα.Περνάω δύσκολα.Μόνο εσύ μου έμεινες,όλοι εξαφανιστήκαν.Είσαι σαν αδερφή μου...πόσο τυχερή νιώθω μέσ'την ατυχία μου!
Σε 1 βδομάδα παράσταση,πάμε στο θεατράκι για πρόβα?2 μας δεν πειράζει.roumba dancers...
Όλα άλλαξαν...μα ακόμα σας θυμάμαι...όποιος κι αν έρθει στη ζωή μου,δε θα ναι σαν κι εσάς γιατί εγώ δεν είμαι ίδια.
Σε ξαναβρίσκω μετά από χρόνια!τι ευτυχία!
Είσαι σπάνιος άνθρωπος.Σε εμπιστεύομαι.Ευχαριστώ.
Δεν είναι τυχαίο που γνωριστήκαμε... επικοινωνούμε τόσο διαφορετικά!
Ναι,ελάτε.Και φυσικά να έρθουν!Πόσοι?να ξέρω δηλαδή.....
Ξανάρθες!επέστρεψες!έλα κοντά μου εαυτέ μου και μη φύγεις ποτέ!
Φίλοι κολητοί για πάντα με παλιούς και νέους φίλους,όλοι μαζί.
... Ναι ..!!.το σπιτι ζεστο και ομορφο ,αναψα μερικα κερακια απο αυτα τα πολυχρωμα που μυριζουν ομορφα ,Παντα ολες οι ασθησεις μου ηταν σημαντικες για μενα ,προσπαθουσα ισως μεσο αυτων μονο και οχι της ψυχης .,να νοιωσω τη γη το κυμα τη βροχη τα δεντρα τον αερα το χωμα ,δεν ειχα παντα την δυνατοτητα αυτη ,οποτε τα μετεφερα σπιτι μου, με χρωματα μυρωδιες ηχους φαντασια και σκεψεις , μαλλον σκορπιες παλι ,που συνεχιζουν , χωρις καμια σειρα.
Παλιοιο γνωριμοι τροποι ισως χε χε
Τι μεγαλη προσπαθεια καταβαλω για να απογκιστρωθω απο αυτες
Προσπαθω να σηκωσω το κεφαλι μου ,να δω λιγο ποιο περα αποψε Αλλα κατι με εμποδιζει αποψε και δεν μπορω .
Προσπαθω να ακουσω την φωνη μεσα μου , αυτη που σου μιλαει για την ελπιδα την αγαπη το φως την αισιοδοξια την δυναμη Αυτη την φωνη της αντιστασης που σε κρατα και σε εξισορροπει παντα σε στιγμες απελπισιας Αλλα ειμαι κουφη ,κατι επαθα εγω η φωνη σωπασε ?
Που ειναι?? Που πηγε παλι αποψε ?
Χωρις αυτη δεν μπορω ,γιατι μετα παραδινομαι στους μαυρους κουκουλοφορους φρουρους μου Ναι!!!!! Αυτους που βαζουν τα σωματα τους γυρω μου ,δημιουργοντας ενα απροσπελαστο τειχος και δεν με αφηνουν να δω ,αλλα με οδηγουν καπου αυτο το ξερω ,το διαισθανομαι παρολο που δεν βλεπω
Τι θελω να δω αληθεια ??
Κανω μια τελευταια προσπαθεια να ρωτησω αυτα τα ανεκφραστα προσωπα Τους εφιαλτες μου
Που παμε ??
Καμια απαντηση δεν παιρνω ,και τοτε αρχιζω να τρεμω απο τον φοβο και τη ανασφαλεια του αγνωστου προορισμου Ποτε δεν μου αρεσε αυτο ,παντα πρεπει εγω να ξερω που πηγαινω
Πανικος αρχιζω να τους τραβαω εναν εναν ,προσπαθω να σπασω τον κλοιο ,αλλα χωρις να τσαλακωσω τη περηφανια μου χε χε
Καμια σημασια και παλι ,η κουκουλα πεφτει σε ενα απο τους φυλακες μου τον κοιτω και βλεπω ιχνη ανθρωπιας στα ματια του .
Τον πλησιαζω και τον παρακαλω να μου πει που με πανε ,σιγα και διακριτικα, οπως εκανα παντα στη ζωη μου
Μαλλον με λυπηθηκε η ισως δεν ειχε προλαβει ακομα να γινει σαν τους ομοιους του ακομα ,και μου απαντα : Σε παμε στο σκοτεινο λαβυρινθο του μυαλου σου ,σε οδηγουμε στα σκοτεινα κελια εκει που δεν υπαρχει περιπτωση ποτε να δραπετευσεις εκει που δεν τπαρχει ηλιος φως ,με ολους εμας γυρω σου
Μα εγω δεν θελω να παω εκει ,πηγα μια φορα δεν το θελω παλι ,ξερεις με ποση δυσκολια δραπετευσα απο κει??
Και τι εκανες γ αυτο ? Τι εκανες για να μην ξαναβρεθεις σε αυτο το μαυρο σκοταδι της φυλακης ?? Ειχες την ευκαιρια σου ,αν απλα ακολουθουσες το παρον ,την στιγμη, το τωρα ,και το παρελθον διπλα, πλαι σου
ΤΙ εκανες απ ολα αυτα με ρωταει??
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΩ
μερικες σκεψεις παλι
ειναι αργα , ειμαι κουρασμενη