ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ

Εκεί...


Εκεί θα τα βρείς.


Κάποιο κλειδί
Που θα πάρεις
Μονάχα εσύ που θα πάρεις
Και θα σπρώξεις την πόρτα
Θ΄ανοίξεις το δωμάτιο
Θ΄ανοίξεις τα παράθυρα στο φως
Ζαλισμένα τα ποντίκια θα κρυφτούν
Οι καθρέφτες θα λάμψουν
Οι γλόμποι θα ξυπνήσουν απ' τον άνεμο
Εκεί θα τα βρείς
Κάπου — απ' τις βαλίτσες και τα παλιοσίδερα
Απ' τα κομμένα καρφιά, δόντια σκισμένα,
Καρφίτσες στα μαξιλάρια, τρύπιες κορνίζες,
Μισοκαμμένα ξύλα, τιμόνια καραβιών.
Θα μείνεις λίγο μέσα στο φώς
'Υστερα θα σφαλίσεις τα παράθυρα
Προσεκτικά τις κουρτίνες
Ξεθαρρεμένα τα ποντίκια θα σε γλείφουν
Θα σκοτεινιάσουν οι καθρέφτες
Θ' ακινητήσουν οι γλόμποι
Κι εσύ θα πάρεις το κλειδί
Και με κινήσεις βέβαιες χωρίς τύψεις
Θ' αφήσεις να κυλίσει στον υπόνομο
Βαθιά-βαθιά μες στα πυκνά νερά.


Τότε θα ξέρεις.


(Γιατί η ποιήση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε,
Αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας).



-Μανώλης Αναγνωστάκης

Quote:

---

Originally Posted by oboro

(Γιατί η ποιήση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε,
Αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας).

-Μανώλης Αναγνωστάκης

---

Πειράζει που διαφωνώ; :)
Όχι ότι η ποίηση δεν είναι και κρυφτό κάποια φεγγάρια..
Απλά εγώ νιώθω περισσότερο ότι:



Ποίηση είναι σα ν' ανεβαίνεις μια φανταστική σκάλα
για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό.


Τάσος Λειβαδίτης

Παντα υπεροχος ο Τασος

αλλα δεν βλεπω να ακυρωνει η μια στροφη την αλλη. :)

Νομιζω πολυ δυσκολα μπορουμε να καταλαβουμε ενα ανθρωπο μεσα απο την ποιηση του -- παρεμβαλλεται παντα το ποιητικο υποκειμενο. Εχει μια αναρχια αυτη η σκαλα, ας πουμε. Μεσα απ' το πεζο φαινονται πολυ περισσοτερα πραγματα για τον συγγραφεα, για διαφορες πτυχες της προσωπικοτητας του, τις εμμονες του, οπως αυτες διαχεονται μεσα απο τους χαρακτηρες και τα συμβαντα... Το πεζο εχει μια κλειστοτητα, μια εσωτερικοτητα, ειναι σαν δοχειο. Το μοντερνο ποιημα ειναι σαν στιγμιοτυπο μιας πλασης που ανοιγεται. Τουλαχιστον ετσι το αισθανομαι εγω.

Δεν βλεπω απαραιτητα σαν μομφη την κριτικη προς κατι που αγαπαμε. :)

Τωρα που το σκεφτομαι, πολλοι ποιητες τα 'χουν βαλει με την ποιηση μεσα απο τους ιδιους τους στιχους τους. Σε τετοιες φασεις δε νομιζω οτι εχει τοσο νοημα να μιλαμε για δικιο και αδικο, οταν ενας δημιουργος εχει μοχθησει μεσα στην τεχνη του και εχει βιωσει τοσο την αρνητικη οσο και τη θετικη πλευρα της.

Στο ποιημα παντως του Αναγνωστακη με τραβηξαν οι πρωτες στροφες και οχι η τελευταια.

sorry για τη διακοπη, ποσταρω και συνεχιζεται...



Impaled Nazarene - Tribulation Hell

When it rains it pours,
Nothing but shit, fucking a!
Nothing but doom'n'gloom and all these pills
I can tell you how it is to be fucking insane
Dragons and demons from the walls,
No sleep at all

They sent me a sign, said leave it all behind
They told me to leave the hands of doom
I popped another pill and smiled stupidly
I don't fucking care anymore (did i ever?)

Tribulation Hell Forever
Nothing is going to change
Stuck with shit and shite
Always back to square one

Staring at empty walls, with an empty mind
Confused, should I laugh or should I just cry
I can hear the call of the kitchen knives
I am one cunt's hair away to slit my wrist

Fuck your masterplan as I am sedated till death
To be free equals to be dead
I keep on chewing my pills as i continue this
Living this pathetic illusion

Tribulation Hell Forever
Nothing is going to change
Stuck with shit and shite
Always back to square one

NO FREE RIDES!

Quote:

---

Originally Posted by oboro

Παντα υπεροχος ο Τασος

αλλα δεν βλεπω να ακυρωνει η μια στροφη την αλλη. :)

Νομιζω πολυ δυσκολα μπορουμε να καταλαβουμε ενα ανθρωπο μεσα απο την ποιηση του -- παρεμβαλλεται παντα το ποιητικο υποκειμενο. Εχει μια αναρχια αυτη η σκαλα, ας πουμε. Μεσα απ' το πεζο φαινονται πολυ περισσοτερα πραγματα για τον συγγραφεα, για διαφορες πτυχες της προσωπικοτητας του, τις εμμονες του, οπως αυτες διαχεονται μεσα απο τους χαρακτηρες και τα συμβαντα... Το πεζο εχει μια κλειστοτητα, μια εσωτερικοτητα, ειναι σαν δοχειο. Το μοντερνο ποιημα ειναι σαν στιγμιοτυπο μιας πλασης που ανοιγεται. Τουλαχιστον ετσι το αισθανομαι εγω.

Δεν βλεπω απαραιτητα σαν μομφη την κριτικη προς κατι που αγαπαμε. :)

---

Την έχουμε ξανακάνει την κουβέντα αυτή :)
Και πάντα έχει ενδιαφέρον.

Ω, ναι.. το ποιητικό υποκείμενο -λέγε με και λυρικό εγώ- κάνει όλη τη διαφορά, σ' αυτό δε διαφωνούμε καθόλου.
Δεν είναι, ουσιαστικά, θέμα διαφωνίας-συμφωνίας πάντως ή δίκαιου-άδικου παρά περισσότερο θέμα ''οπτικής γωνίας''
κι επειδή πρόκειται και για ποίηση για μένα είναι περισσότερο πώς νιώθεις.
Γι' αυτό και έγραψα ότι νιώθω περισσότερο αυτό που έγραψε ο Λειβαδίτης.

Αυτό ισχύει και για το πεζό, ακόμα και το μοντερνιστικό.
Το θέμα δεν είναι τελικά να αποκωδικοποιήσεις το συγγραφέα, είτε ποιητή είτε πεζογράφο,
αλλά να ''συνομιλήσεις'' με το έργο, να σου ανοίξει ένα κάποιο παραθύρι.
Αν η γραπτή έκφραση σου μιλάει, αν υπάρχει επ-αφή τότε για μένα το έργο πιάνει και απλώνει
και η θέα απ' το ανοιχτό παράθυρο έχει να κάνει από εκεί και πέρα με τα μάτια και τη ματιά μας.

Ουτε εγω πιστευω πως ειναι το θεμα να αποκωδικοποιησεις καποιον. Φαινεται λιγο να το κανει θεμα ο Αναγνωστακης βεβαια, σε εκεινους τους δυο τελευταιους στιχους που στην τελικη ελαχιστα με ενδιεφεραν οταν ποσταρα το ποιημα. Οι πρωτες στροφες ηταν εκεινες που με αγγιξαν - πιστευω μιλανε για τη σημασια του να αφηνομαστε, ειδικα προς το τελος.

Η Πόλις
Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)

Ὅταν νυχτώνει

τὰ μολύβια δὲ γράφουν,

γίνονται σφαῖρες.



Θοδωρής Βοριάς - χαϊκού

Machine Head - The Rage To Overcome

This world does not want me
This world does not care
And I am a product of this world
Confused, I'd say that's fair
This pain will never leave me
It's scared upon my brain
Destroying everything that brought this
Just to keep me, just to keep me sane

A hatred burns inside me
Emotion out of hand
But I've the will to focus this
Survive, contrive, command
From pain come a courage
The strength from injustice
The rage to overcome it all
An open mind
With a closed fist

Goodbye old friend, my paranoid
We’ll meet again someday
Life is running out
I guess I had enough
I need to go now

I used to live in a house of glass
Where no one comes or goes
Watching life outside

I used to stand behind the door
And hope the wind won’t blow
And mess my fears around
It took me so long to find out
Where to hide it


Music like rain
Over my deepest feelings
Are you faking light?

Music like rain
Over my deepest feelings
Are you faking light?

Faking light…

Είναι βαριά η μοναξιά
είναι πικρά τα βράχια
παράπονο η θάλασσα
και μου ‘πνιξε τα μάτια

Βράχο βράχο τον καημό μου
τον μετράω και πονώ
κι είναι το παράπονο μου
πότε μάνα θα σε δω

Πάρε με θάλασσα πικρή
πάρε με στα φτερά σου
πάρε με στο γαλάζιο σου
στη δροσερή καρδιά σου

Βράχο βράχο τον καημό μου
τον μετράω και πονώ
κι είναι το παράπονο μου
πότε μάνα θα σε δω

Πάρε με να μην ξαναδώ
τα βράχια και το χάρο
κάνε το κύμα όνειρο
και τη σιωπή σου φάρο

Βράχο βράχο τον καημό μου
τον μετράω και πονώ
κι είναι το παράπονο μου
πότε μάνα θα σε δω

Γίνε αστέρι κι ουρανός
γίνε καινούργιος δρόμος
να μην βαδίζω μοναχός
να μην πηγαίνω μόνος

Βράχο βράχο τον καημό μου
τον μετράω και πονώ
κι είναι το παράπονο μου
πότε μάνα θα σε δω

Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις
εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που ξέρεις
Δεν είμαι μόνο αυτός που θα 'πρεπε να μάθεις

Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου και κάπου τη χρωστάω
Αν σ' αγγίζω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ' αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι

Αν σου μιλήσει μια λέξη μου
Σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι
Αν σ' αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ' αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι

Θ' αναγνωρίσεις άραγε τ' άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;
Θα βρεις τις πατησιές μου μέσα σε μυριάδες χνάρια;

Είμαι κι ό,τι έχω υπάρξει
Ό,τι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι
Τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες μου πράξεις,
οι πεθαμένες σκέψεις μου

Γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουνε το αίμα μου
Γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουνε το αίμα μου

Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα
Μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος
Είμαι ότι πρέπει να γίνω
Γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν

Μη με γυρέψεις αλλού μονάχα εδώ να με γυρέψεις
Μόνο σε μένα

Quote:

---

Originally Posted by KENO

Μη με γυρέψεις αλλού μονάχα εδώ να με γυρέψεις

Μόνο σε μένα

---

Αυτό το υπέροχο δίστιχο του Τίτου Πατρίκιου είναι από τα πιο αγαπημένα μου..

The Twilight Turns


The twilight turns from amethyst
To deep and deeper blue,
The lamp fills with a pale green glow
The trees of the avenue.

The old piano plays an air,
Sedate and slow and gay;
She bends upon the yellow keys,
Her head inclines this way.

Shy thought and grave wide eyes and hands
That wander as they list -- -
The twilight turns to darker blue
With lights of amethyst.



James Joyce