Originally Posted by
ioannis2
Ένα μεγάλο παράπονο που έχω από τη ζωή είναι που από νωρίς δεν είχα φίλους.
Η μη αποδοχή, το προσπέρασμα, ενώ αφορούσε άτομα που βρισκόμασταν τους ίδιους χώρους και δη γενικά καλού χαρακτήρα, παρότι έβγαζα τον καλύτερο μου εαυτό για να κερδίσω την παρέα, τη φιλία τους, είχε σε μένα αρνητικές συνέπειες. Θυμάμαι που πήγαινα σε μέρη ή έκανα δραστηριότητες που κατά βάθος δεν με γέμιζαν απλά για να συναντώ, για να μαι με άτομα που δεν με απέρριπταν, κι έστω εκείνη τη λίγη τους παρέα να παίρνω μια ικανοποίηση πως έχω φίλους και μια κάλυψη επικοινωνίας, συσχέτισης.
Αυτό το παρακάλιο και το συναίσθημα σχεδόν τα ξεπέρασα πλήρως, αν και από πλευράς αντίκρισης απ τους άλλους πάλι στο ίδιο σημείο είμαι. Όμως, μου χει μείνει σαν θέμα, που δεν το βρίσκω απλά συναίσθημα αλλά ανάγκη, να μην επιδιώκω ποτέ να αλλάξω τόπο κατοικίας ακόμα και για μικρό χρονικό διάστημα επειδή το πρωτο πράγμα που ρχεται στο νου μου είναι το ότι θα μαι μόνος, το ότι δοκίμασα τόσες και τόσες φορές σε τόσους και τόσους τόπους να αποκτήσω φίλους μα δεν το κατόρθωσα, με αποτέλεσμα πάντα να γίνονταν όλοι απλά γνωστοί μου. Κι αυτό ακούγεται σαν υπερβολή για κάποιον που δεν τοχει ζήσει, μα δεν είναι υπερβολή.
Κάποτε λέω πως όλο αυτό μου συνέβηκε για κάποιο λόγο, επειδή τα πάντα στη ζωή μας γίνοντα όχι τυχαία αλλά για κάποιο λόγο, κι αυτός ο λόγος μπορεί να ναι κάτι σαν προστασία από κάτι, ίσως απ αυτά που μπορεί και να πέρναγαν από τη σκέψη μου ότι μπορεί να κανα μαζί τους ή που θα μπλεκα, που θα χανα άλλα που κέρδισα. Όμως, η έλλειψη είναι έλλειψη, κι αυτό είναι ανθρώπινο και επηρεάζει κάθε σκέψη ή πρόκληση για αλλαγή στη ζωή μου.
