Printable View
άκυροι όντως. ο κάθε π@π@ρας έχει άποψη σήμερα για τη ζωή του άλλου αλλά τα χάλια του δεν τα βλέπει. κι εγώ που βλέπω τα δικά μου είμαι ψώνιο.
πραγματικά δεν είναι να λες τα προβλήματά σου σε κανέναν. κι εγώ αν δεν ήξερε κανείς -ΚΑΝΕΙΣ- ότι ζήτησα βοήθεια τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο ήσυχα και ομαλά.
Σχολίασαν αρνητικά ότι πήγες σε ψυχολόγο? Πολύ κατινιά, λες και είναι κακό!Quote:
Originally Posted by user
Υπάρχει περίπτωση δύο εντελώς ψυχροί/απόμακροι άνθρωποι να έχουν πραγματική σύνδεση; Ή πάντα κάποιος ‘λυγίζει’ πρώτος;
Συμφωνώ.Quote:
Originally Posted by user
Όχι στο ότι είσαι ψωνιο:p.
Όλα παίζουν ρόλο, δυστυχώς.Quote:
Originally Posted by Thessalonian
Κανονικά έτσι πρέπει, αλλά γενικά όταν ακούω κάτι σαν κριτική η ψυχολογία μου πέφτει.Quote:
Originally Posted by tony
Δεν είμαι άνθρωπος που τα γράφει όλα στα @ του. Δυστυχώς.
Συμφωνώ ότι δεν προσφέρουν τίποτα, απλα διασκέδαση, αλλά υπάρχει και τίμημα για ορισμένους που δοκιμάζουν και καπνίζουν χόρτο.Quote:
Originally Posted by Marylou25
Εγώ από πάντα είχα λίγο άγχος για τα πάντα. Αλλά σε πιο νορμάλ πλαίσια.
Θεωρείται υπεύθυνο για ψυχώσεις, κατάθλιψη , Γαδ κ.λ.π.
Δεν είναι αθώο το χόρτο όπως θέλουν να το παρουσιάσουν.
Πάντως για την κατάσταση που βιώνω τώρα με κρίσεις πανικού κ άγχος δεν φταίει μόνο το χόρτο, φταίνε πολλά.
Ναι βρε δεν το είπα για σένα, γενικά μίλησαQuote:
Originally Posted by Player
Λίγο κουρασμένη/άσχημα σήμερα. Αλλά δεν είναι κάτι σοβαρό, απλώς χρειάζομαι λίγο χρόνο να το ξεπεράσω.
δεν έγινε ακριβώς έτσι. γενικότερα φαίνεται όταν τ@ άλλ@ ξέρει κάτι για σένα παραπάνω, και αν το βάζει σαν κριτίριο για την συμπεριφορά. αν δεν το ήξερε κανείς θα ήταν πιο κουλ εγώ πιστεύω.Quote:
Originally Posted by Eagle guy
μια χαρά ψώνιο είμαι, όσο είμαστε όλοι μας σε κάποιο βαθμό!Quote:
Originally Posted by Player
είναι κάπως απαράδεκτο να μιλάς γι αυτά και να τα αναλύεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ζητάς ελεημοσύνη κάπως. ατένσιον σίκερ που τους λένε.
Quote:
Originally Posted by user
είμαι της άποψης ότι για θέματα πολύ προσωπικά πρέπει να εμπιστεύσαι ανθρώπους πολύ κοντινούς που ξέρεις οτι θα το εκτιμήσουν. Τώρα αν εμπιστεύτηκες λάθος άτομο για κάτι τέτοιο και σε έκραξε, τότε αυτός έχει το θέμα :-)
Η μητέρα μου έχει Πάρκινσον πολλά χρόνια. Είναι 61 χρονών νέα γυναίκα. Δεν μπορεί να περπατήσει μόνη της για πολύ κι για χρόνια δεν έβγαινε έξω από το σπίτι.
Από τότε που γύρισα σπίτι εδώ και 3 χρόνια της έλεγα να πάρουμε ένα καροτσάκι αναπηρίας να την βγάζουμε έξω. Δεν ήθελε.
Κάποιες εβδομάδες πριν, ξαφνικά μας είπε πως θέλει ένα καροτσάκι! Και έλεγε τι έχανα η χαζή τόσο καιρό! Χαρήκαμε τόσο πολύ!
Την βγάζουμε έξω και παίζουμε με τις ανηφόρες και τις κατηφόρες κι αυτή το απολαμβάνει! Βλέπει πλέον κόσμο, πάμε για καφέ που είχε να πάει για καφέ χρόνια και χαίρεται τόσο πολύ!
Όλο "τέλεια" λέει.
Και μου λέει πως εγώ την ανέβασα και με κάνει κι εμένα τόσο χαρούμενη γιατί η μητέρα μου είναι μοντέρνα (αλλά κι αν δεν ήταν δεν πειράζει απλά το λέω) αδύνατη και όμορφη παρά την ηλικία της και είχε βουλιάξει τόσο καιρό.
Αλλά παιδιά οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια δεν είναι καθόλου κατάλληλα για ανθρώπους με καροτσάκια. Να την πάμε από το πεζοδρόμιο είναι αδύνατον, έχει δέντρα, παρκαρισμένα μηχανάκια, να ανεβοκατέβουμε τις διαβάσεις αναπήρων δεν είναι καθόλου καλές και στρωτές, χρειάζεται δηλαδή κάποιος να σηκώνει από μπροστά το καρότσι και κάποιος να το σπρώχνει είναι κατά διαόλου.
Τέλος πάντων το πόιντ μου είναι πως αν έχεις την δύναμη να βοηθήσεις κάποιον άνθρωπο τελικά μπορείς με την αγάπη σου και την φροντίδα σου, ακόμη και να πείσεις μια μάνα πεισματάρα σαν την μητέρα μου που έμενε χρόνια μέσα να πάρει καροτσάκι και να αρχίσει ξανά από την αρχή να χαίρεται της βόλτες και την ζωή!
Μπράβο, πολύ ωραία! Φαίνεται την αναζωογόνησε πολύ αυτή η προσπάθεια! Και ναι, δυστυχώς οι πόλεις στην Ελλάδα δεν είναι ούτε καν φιλικές προς τους πεζούς, πόσο μάλλον στα καροτσάκια.
Θυμήθηκα την διαφήμιση με το παλικαράκι που βγήκε κι άρχισε να τα σπάει όλα γιατί δεν μπορούσε να περαστεί με τον αδερφό του στο καροτσάκι…
Θλίψη και απογοητευση με εμένα για άλλη μια φορά.