το γαστρεντερικο μου μεσα...

Quote:

---

Originally Posted by ti einai touto pali

novia εμενα να σου πω την αληθεια δεν μου την σπανε πλεον οι πολλοι αυτοι που λεμε "γνωστοι" με τις χιλιες δυο εξυπναδες που μπορει να σου πουν δηθεν να σου δειξουν οτι "ενδιαφερονται" γιατι εχω καταληξει οτι στην ουσια χαιρονται που την εχεις πατησει εσυ και οχι αυτοι.
Μου την σπανε ομως αυτοι που θεωρω σαν δικους μου ανθρωπους ειτε προερχονται απο το οικογενειακο περιβαλλον ειτε ειναι αυτο που λεμε "κολλητοι". Δηλαδη απο εκει που περιμενεις λιγο περισσοτερη συμπαρασταση.

---

Μα κι εγώ για αυτούς μιλάω για στενούς συγγενείς και φίλους, οι άλλοι ποσώς μ' ενδιαφέρουν. Μπορεί να μου τη δίνει ν' ακούω όλες αυτές τις ανοησίες του κάθε ανίδεου αλλά μέχρι εκεί. Το άλλο όμως το έχω πληρώσει με πολύ πόνο. Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα μου το δημιούργησαν φίλοι και συγγενείς γι' αυτό και όταν κάποια περίοδο της ζωής μου έφτασα στα ορια μου αποφάσισα και τους έστειλα όλους κι έμεινα τελείως μόνη. Εκόψα που λένε και την καλημέρα. Απο εκείνη τη στιγμή κι επειτα ορκίστηκα στον εαυτό μου πως δε θα επιτρέψω σε κανέναν πια να μου κάνει κακό. Κι έχεις δίκιο ότι κάποιοι άνθρωποι στον περίγυρο σου «χαιρονται» που σου συμβαίνει ότι σου συμβαίνει. Υπάρχει τρομερός φθόνος που μόνο όταν περάσεις απο τέτοιες καταστάσεις και αξιολογήσεις τις συμπεριφορές γύρω σου το αντιλαμβάνεσαι.

Σήμερα πολύ άσχημη μέρα πάντως. Ζαλάδες, να και τώρα έχω, τάσεις λιποθυμίας, αδιαθεσία.... Το χειρότερο είναι οι τάσεις λιποθυμίας κι αυτό που νιώθεις ότι δεν μπορείς ν' αναπνεύσεις κι ότι απο στιγμή σε στιγμή θα πέσεις κάτω και θα μείνεις στον τόπο. Δεν ξέρω, δεν ξέρω... ψυχολογικά είναι όλα αυτά;; Φοβάμαι για μένα, φοβάμαι μην πάθω κάτι κακό. Πάει πολύς καιρός και δεν περνάει.

Quote:

---

Originally Posted by ti einai touto pali

Οταν το ειχα πρωτοπαθει ειχε εκδηλωθει με εντονους πονους/κραμπες στο γαστρεντερικο και κοιμομουν ελαχιστα και φυσιολογικα κατερρευσα. Δυο κολλητοι μου που "με εζησαν τοτε" ειχαν την ...φαεινη ιδεα οτι αμα παμε να γινουμε λιωμα στο ποτο θα μου περασουν ολα. Τοση ασχετιλα εσυ να καιγεσαι σε στομαχι εντερα και ο αλλος να σου λεει ...χρειαζεσαι αλκοολ.

---

Ποια ειναι ακριβως τα συμπτωματα που ειχες ti einai touto pali;;; Εχω κι εγω θεματα με το γαστρεντερικο γι' αυτο. Πονους στην κοιλια, αναγουλες, φουσκωματα, καμια φορα με πιανουν και κομαρες απο την ενοχληση στην κοιλια. Να το θεωρησω ψυχολογικο;;; Δεν εχω παει σε γαστρεντερολογο.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Ποια ειναι ακριβως τα συμπτωματα που ειχες ti einai touto pali;;; Εχω κι εγω θεματα με το γαστρεντερικο γι' αυτο. Πονους στην κοιλια, αναγουλες, φουσκωματα, καμια φορα με πιανουν και κομαρες απο την ενοχληση στην κοιλια. Να το θεωρησω ψυχολογικο;;; Δεν εχω παει σε γαστρεντερολογο.

---

novia καταρχας τα συμπτωματα δεν τα ειχα... δυστυχως τα εχω ακομα...
Θα ξεκινησω απο τα σημερινα μου συμπτωματα.
Πουρνο πουρνο σημερις ροβολησαμε με τον σκυλο μου κατα του χουραφ να μαζεψουμ το τριφυλλ...;)
Πηρα μαζι μου ενα μπουκαλι γαλα με λιγο καφε και το τσιγαρο μου το ηλεκτρονικο. Τα αφησα κατω απο την αχλαδια και ξεκινισα την δουλεια. Μπορω να πω οτι ημουν σχετικα καλα αν εξαιρεσεις την ζεστη που σιγα σιγα αυξανονταν οσο ανεβαινε ο ηλιος. Κανα δυωρο μετα κατα τις 10 ειπα να κανω ενα διαλλειμα. Πηγα κατω απο το δεντρο ηπια δυο τρεις γουλιες απο το γαλοφραπε μου και τραβηξα μερικες τζουρες απο το ηλεκτρονικο μου τσιγαρο.
Σχεδον αμεσως με επιασε ενα ζορι...το στομαχι εσφιξε ψιλοανακατευτικε και με επιασε μια αισθηση σαν να μου ανεβηκε η πιεση...Ακολουθησε μια κομμαρα μια αναγκη να κατσω κατω να ξαπλωσω. Χαλαστηκα κυριολεκτικα ομως ειπα δεν γαμιεται ας συνεχισω την δουλεια θα περασει... Ετσι και εγινε τα συμπτωματα σιγα σιγα περιοριστηκαν.
Καποια στιγμη γυρισα σπιτι ανοιξα το πισι διαβασα το μυνημα σου και τραβηξα μερικες τζουρες απο το ηλκ μου τσιγαρο...τι με θες με επιασε μια δυσφορια πονος στο στομαχι και στο εντερο ζαλαδα κομμαρα και χειροτερεψαν οι αυχενικοι μου πονοι. Πηρα ενα αντιοξινο μηπως και βοηθησει ξαπλωσα μεχρι να περασει. Ψιλοκοιμηθηκα και οταν ξυπνησα εφαγα και ναμαι τωρα που σου γραφω. Ξανατραβαω τζουρες απο το ηλκ τσιγαρο αλλα τωρα δεν με πολυενοχλει ΓΙΑΤΙ?
Συμπερασμα...
Αν και το ξερω απο καιρο η νικοτινη με επηρεαζει ασχημα οχι μονο στο γαστρεντερικο αλλα και στο αυχενικο και μου προκαλει κομμαρες.
Ιδιως αν ειναι αδειο το στομαχι τα πραγματα γινονται χειροτερα.
Καποτε επινα φραπε σκετο με τρια κουταλακια καφε και καπνιζα εναν 50αρη καπνο την ημερα. Αυτα μεχρι πριν τρια χρονια. Κοινως οι υπερβολες στο τελος πληρωνονται...
Μετα το γυρισα στο ηλεκτρονικο τσιγαρο και αρχισα να πινω γαλα με λιγο καφε μεσα. Παπαρια ουτε αυτηη λυση ειναι καλη.
Πρεπει να βρω δυναμη να κοψω οποσδηποτε την οποιας μορφης νικοτινη διοτι μου το ειχε πει και ο γαστρεντερολογος το νικοτινικο οξυ προκαλει σπασμους στο γαστρεντερικο και δυστυχως ειναι αληθεια. Η κινηση αυτη πρεπει να γινει για να δω πλεον ξεκαθαρα ποσο επηρεαζει τους σωματικους μου πονους και την ψυχολογια μου.
Εδω σε θελω μαγκα μου...
Απο αυριο θα δοκιμασω κατι αλλο θα χρησιμοποιω πλεον υγρο με ελαχιστη νικοτινη στο ηλεκτρονικο τσιγαρο ωστε να δω αν μπορω να απεξαρτηθω σιγα σιγα. Αν δεν τα καταφερω το επομενο βημα ειναι να κοπουν ολα μαχαιρι..
novia πριν κανα χρονο που κανα γαστροσκοπηση τα ευρηματα ηταν οισοφαγιτιδα 1ου βαθμου και τιποτε αλλο. Το αλλο ευρημα βεβαια ηταν "υπερσπαστικοτητα γαστρεντερικου" η αλλιως νευρωση στομαχου με σπαστικη κολιτιδα.
Τωρα που τα γραφω αρχιζω να πιστευω οτι
Η νικοτινη και η καφεινη μου επιδεινωνουν τους σωματικους πονους ιδιως στο γαστρεντερικο
Η κακη ψυχολογια και το στρες μου επιδεινωνουν τους σωματικους πονους ιδιως στο γαστρεντερικο
Αρα βγαινει λογικη οτι το αγχος θα σε χτυπησει εκει που εχεις ευαισθησια στην περιπτωση μου στο γαστρεντερικο.
novia δεν ξερω αν καπνιζεις αλλα χωρις πλακα αρχιζω σχεδιο διακοπης νικοτινης...

Quote:

---

Originally Posted by ti einai touto pali

novia καταρχας τα συμπτωματα δεν τα ειχα... δυστυχως τα εχω ακομα...
Θα ξεκινησω απο τα σημερινα μου συμπτωματα.
Πουρνο πουρνο σημερις ροβολησαμε με τον σκυλο μου κατα του χουραφ να μαζεψουμ το τριφυλλ...;)
Πηρα μαζι μου ενα μπουκαλι γαλα με λιγο καφε και το τσιγαρο μου το ηλεκτρονικο. Τα αφησα κατω απο την αχλαδια και ξεκινισα την δουλεια. Μπορω να πω οτι ημουν σχετικα καλα αν εξαιρεσεις την ζεστη που σιγα σιγα αυξανονταν οσο ανεβαινε ο ηλιος. Κανα δυωρο μετα κατα τις 10 ειπα να κανω ενα διαλλειμα. Πηγα κατω απο το δεντρο ηπια δυο τρεις γουλιες απο το γαλοφραπε μου και τραβηξα μερικες τζουρες απο το ηλεκτρονικο μου τσιγαρο.
Σχεδον αμεσως με επιασε ενα ζορι...το στομαχι εσφιξε ψιλοανακατευτικε και με επιασε μια αισθηση σαν να μου ανεβηκε η πιεση...Ακολουθησε μια κομμαρα μια αναγκη να κατσω κατω να ξαπλωσω. Χαλαστηκα κυριολεκτικα ομως ειπα δεν γαμιεται ας συνεχισω την δουλεια θα περασει... Ετσι και εγινε τα συμπτωματα σιγα σιγα περιοριστηκαν.
Καποια στιγμη γυρισα σπιτι ανοιξα το πισι διαβασα το μυνημα σου και τραβηξα μερικες τζουρες απο το ηλκ μου τσιγαρο...τι με θες με επιασε μια δυσφορια πονος στο στομαχι και στο εντερο ζαλαδα κομμαρα και χειροτερεψαν οι αυχενικοι μου πονοι. Πηρα ενα αντιοξινο μηπως και βοηθησει ξαπλωσα μεχρι να περασει. Ψιλοκοιμηθηκα και οταν ξυπνησα εφαγα και ναμαι τωρα που σου γραφω. Ξανατραβαω τζουρες απο το ηλκ τσιγαρο αλλα τωρα δεν με πολυενοχλει ΓΙΑΤΙ?
Συμπερασμα...
Αν και το ξερω απο καιρο η νικοτινη με επηρεαζει ασχημα οχι μονο στο γαστρεντερικο αλλα και στο αυχενικο και μου προκαλει κομμαρες.
Ιδιως αν ειναι αδειο το στομαχι τα πραγματα γινονται χειροτερα.
Καποτε επινα φραπε σκετο με τρια κουταλακια καφε και καπνιζα εναν 50αρη καπνο την ημερα. Αυτα μεχρι πριν τρια χρονια. Κοινως οι υπερβολες στο τελος πληρωνονται...
Μετα το γυρισα στο ηλεκτρονικο τσιγαρο και αρχισα να πινω γαλα με λιγο καφε μεσα. Παπαρια ουτε αυτηη λυση ειναι καλη.
Πρεπει να βρω δυναμη να κοψω οποσδηποτε την οποιας μορφης νικοτινη διοτι μου το ειχε πει και ο γαστρεντερολογος το νικοτινικο οξυ προκαλει σπασμους στο γαστρεντερικο και δυστυχως ειναι αληθεια. Η κινηση αυτη πρεπει να γινει για να δω πλεον ξεκαθαρα ποσο επηρεαζει τους σωματικους μου πονους και την ψυχολογια μου.
Εδω σε θελω μαγκα μου...
Απο αυριο θα δοκιμασω κατι αλλο θα χρησιμοποιω πλεον υγρο με ελαχιστη νικοτινη στο ηλεκτρονικο τσιγαρο ωστε να δω αν μπορω να απεξαρτηθω σιγα σιγα. Αν δεν τα καταφερω το επομενο βημα ειναι να κοπουν ολα μαχαιρι..
novia πριν κανα χρονο που κανα γαστροσκοπηση τα ευρηματα ηταν οισοφαγιτιδα 1ου βαθμου και τιποτε αλλο. Το αλλο ευρημα βεβαια ηταν "υπερσπαστικοτητα γαστρεντερικου" η αλλιως νευρωση στομαχου με σπαστικη κολιτιδα.
Τωρα που τα γραφω αρχιζω να πιστευω οτι
Η νικοτινη και η καφεινη μου επιδεινωνουν τους σωματικους πονους ιδιως στο γαστρεντερικο
Η κακη ψυχολογια και το στρες μου επιδεινωνουν τους σωματικους πονους ιδιως στο γαστρεντερικο
Αρα βγαινει λογικη οτι το αγχος θα σε χτυπησει εκει που εχεις ευαισθησια στην περιπτωση μου στο γαστρεντερικο.
novia δεν ξερω αν καπνιζεις αλλα χωρις πλακα αρχιζω σχεδιο διακοπης νικοτινης...

---

Βρε συ μηπως εχεις δυσανεξια στη λακτοζη;; Μηπως εχεις υπερταση κι η καφεινη σε κανει τουρμπο;;; Γιατι ετσι οπως το λες ειναι εμφανες οτι τροφικα σε πειραζει κατι. Κανε καποιο τεστ τροφικη δυσανεξιας. Προσπαθησε να κοψεις την καφεινη για κανα δυο βδομαδες να δεις μηπως βελτιωθει το προβλημα. Αν δεν εχεις καποιο νεφρολογικο προβλημα προσπαθησε να τρως καλιουχες τροφες, θα σου γραψω εγω ποιες ειναι. Το καλιο να ξερεις ρυθμιζει την αρτηριακη υπερταση βεβαια κι εκει δεν πρεπει να το παρακανεις γιατι μπορει να σου κανει υποταση.

Η νικοτινη οπως και η καφεινη αυξανει την αρτηριακη πιεση. Εγω οχι, δεν καπνιζω. Βεβαια πριν ενα χρονο ειχα αρχισει το καπνισμα. Μονο για ενα χρονο ομως δεν εχω υπαρξει καπνιστρια στο παρελθον. Αλλα κι αυτον τον ενα χρονο τον μετανιωνω. Εδω και 9 μηνες ομως δεν εχω ακουμπησει τσιγαρο, ουτε να το μυρισω πλεον δεν μπορω. Με πιανει δυσπνοια μεσα σε χωρους με καπνιστες. Επισης εχω κοψει τελειως τον καφε. Υπαρχουν στα βιολογικα καταστηματα οργανικοι καφεδες απο σιταρι χωρις καφεινη. Καφε με γαλα μη συνδυαζεις ποτε ειναι παρα πολυ δυσπεπτος συνδυασμος. Επισης εχω κοψει ζαχαρη, μονο οτι παιρνω απ' τα φρουτα. Ετσι κι αλλιως οι υδατανθρακες στον οργανισμο μεταβολιζονται σε γλυκοζη οποτε αν κανει καποιος μια ισορροπημενη διατροφη δεν του χρειαζεται η ζαχαρη. Εχω μειωσει το αλατι, εχω κοψει μαχαιρι τ' αναψυκτικα, πινω πολυ νερο. Εχω μειωσει τα λιπαρα. Τηγανιτα τα 'χω κοψει επισης. Το παλευω πολυ διατροφικα. Αλλα οι ζαλαδες ζαλαδες. Βεβαια ειμαι πολυ καλυτερα απ' οτι το χειμωνα. Το χειμωνα ημουν παρα πολυ χαλια, δεν το εχω ξεπερασει ομως κιολας. Απλα με ριχνει το οτι δε γυμναζομαι, δεν κανω κινηση. Ειμαι κολλημενη μπροστα σ' εναν υπολογιστη ολη μερα γιατι εδω και μερικους μηνες δεν εργαζομαι, εχασα τη δουλεια μου μετα απο 6 χρονια στην ιδια εταιρια, οχι πως μου αρεσε η δουλεια που εκανα, δυστυχισμενη ημουν κι εκει, καταπιεσμενη κι εγκλωβισμενη αλλα τουλαχιστον ειχα κατι ν' απασχολουμαι. Τωρα εχω τοση ενεργεια και δεν εχω που να την εκτονωσω. Προσωπικη ζωη χαλια. Ασ' τα. Και μετα αναρωτιεμαι γιατι μου συμβαινουν ολα αυτα. Να γιατι. Το θεμα ειναι ποτε και πως βγαινεις απ' το λουκι αυτο.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Βρε συ μηπως εχεις δυσανεξια στη λακτοζη;; Μηπως εχεις υπερταση κι η καφεινη σε κανει τουρμπο;;; Γιατι ετσι οπως το λες ειναι εμφανες οτι τροφικα σε πειραζει κατι. Κανε καποιο τεστ τροφικη δυσανεξιας. Προσπαθησε να κοψεις την καφεινη για κανα δυο βδομαδες να δεις μηπως βελτιωθει το προβλημα. Αν δεν εχεις καποιο νεφρολογικο προβλημα προσπαθησε να τρως καλιουχες τροφες, θα σου γραψω εγω ποιες ειναι. Το καλιο να ξερεις ρυθμιζει την αρτηριακη υπερταση βεβαια κι εκει δεν πρεπει να το παρακανεις γιατι μπορει να σου κανει υποταση.

---

Οχι δεν εχω δυσανεξια στην λακτοζη , τοτε που η αγχωδης μου διαταραχη ηταν στα φορτε της και "ψαχνομουν" μανιωδως ειχα κανει τεστ δυσανεξιας καθως επισης και τεστ για αλλεργια σε μερικες τροφες...ολα αρνητικα. Σχετικα με την υπερταση σε ειχα ρωτησει αν το 15/10 που μου βρηκαν πριν κανενα μηνα στην αιμοδοσια ειναι θεμα για ψαξιμο...οπως και να χει τις επομενες μερες λεω να παω σε καρδιολογο να κανω τις οποιες εξετασεις χρειαζεται να δουμε πως παει η καρδια μετα απο 45 χρονια συνεχους λειτουργιας.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Η νικοτινη οπως και η καφεινη αυξανει την αρτηριακη πιεση. Εγω οχι, δεν καπνιζω. Βεβαια πριν ενα χρονο ειχα αρχισει το καπνισμα. Μονο για ενα χρονο ομως δεν εχω υπαρξει καπνιστρια στο παρελθον. Αλλα κι αυτον τον ενα χρονο τον μετανιωνω. Εδω και 9 μηνες ομως δεν εχω ακουμπησει τσιγαρο, ουτε να το μυρισω πλεον δεν μπορω. Με πιανει δυσπνοια μεσα σε χωρους με καπνιστες. Επισης εχω κοψει τελειως τον καφε. Υπαρχουν στα βιολογικα καταστηματα οργανικοι καφεδες απο σιταρι χωρις καφεινη. Καφε με γαλα μη συνδυαζεις ποτε ειναι παρα πολυ δυσπεπτος συνδυασμος. Επισης εχω κοψει ζαχαρη, μονο οτι παιρνω απ' τα φρουτα. Ετσι κι αλλιως οι υδατανθρακες στον οργανισμο μεταβολιζονται σε γλυκοζη οποτε αν κανει καποιος μια ισορροπημενη διατροφη δεν του χρειαζεται η ζαχαρη. Εχω μειωσει το αλατι, εχω κοψει μαχαιρι τ' αναψυκτικα, πινω πολυ νερο. Εχω μειωσει τα λιπαρα. Τηγανιτα τα 'χω κοψει επισης. Το παλευω πολυ διατροφικα. Αλλα οι ζαλαδες ζαλαδες. Βεβαια ειμαι πολυ καλυτερα απ' οτι το χειμωνα. Το χειμωνα ημουν παρα πολυ χαλια, δεν το εχω ξεπερασει ομως κιολας. Απλα με ριχνει το οτι δε γυμναζομαι, δεν κανω κινηση. Ειμαι κολλημενη μπροστα σ' εναν υπολογιστη ολη μερα γιατι εδω και μερικους μηνες δεν εργαζομαι, εχασα τη δουλεια μου μετα απο 6 χρονια στην ιδια εταιρια, οχι πως μου αρεσε η δουλεια που εκανα, δυστυχισμενη ημουν κι εκει, καταπιεσμενη κι εγκλωβισμενη αλλα τουλαχιστον ειχα κατι ν' απασχολουμαι. Τωρα εχω τοση ενεργεια και δεν εχω που να την εκτονωσω. Προσωπικη ζωη χαλια. Ασ' τα. Και μετα αναρωτιεμαι γιατι μου συμβαινουν ολα αυτα. Να γιατι. Το θεμα ειναι ποτε και πως βγαινεις απ' το λουκι αυτο.

---

novia απο οσα εχεις γραψει μεχρι τωρα και λαμβανοντας υποψιν αυτα που εχω περασει και εγω και αλλοι μεσα στο φορουμ καταληγω στο εξης:
Καποια στιγμη στην ζωη μας ζησαμε αυτο που λεμε "εντονη αγχωδη διαταραχη". Για ολους μας ηταν πραγματικα πολυ ασχημη εμπειρια (για μενα οτι χειροτερο εχω ζησει μεχρι τωρα).
Το εντονο στρες εκφραστηκε με διαφορους τροπους σε μενα με κεντρο το γαστρεντερικο σε αλλους με ζαλαδες , κομμαρες, πανικους κ.α.
Αυτη η κατασταση που βιωσαμε ηταν τοσο εντονη που εχει γινει κακο σημειο αναφορας για την ζωη μας
Ακριβως επειδη ηταν παρα πολυ ασχημα και ψυχοφθορα αυτα που ζησαμε τοτε οτιδηποτε μας συμβαινει και μας τα θυμιζει , εστω και στο ελαχιστο, μας τρελλενει και μας πανικοβαλλει.
Το ζω με τον εαυτο μου δηλαδη για παραδειγμα αισθανομαι πονους στο εντερο αστραπιαια το μυαλο μου θυμαται τους πονους που εζησα στην εντονη αγχωδη διαταραχη και επειδη δεν θελω να το ξαναζησω τρομοκρατουμαι πανικοβαλλομαι με παιρνει απο κατω.
Τελικα το προβλημα δεν ειναι η "εντονη αγχωδης διαταραχη" που περασα... το προβλημα ειναι οτι μου προκαλεσε μια εντονη φοβια, μου εχει αφησει ασχημα σημαδια στην μνημη και οτιδηποτε μου θυμιζει εκεινη την περιοδο πραγματικα με τρομαζει.
Εχω αρχισει να αντιλαμβανομαι τελευταια οτι ο τροπος που αντιμετωπιζω το "τερας" ειναι λαθος , δηλαδη αυτο που κανω ειναι στην ουσια να το αποφευγω γιατι θεωρω οτι ειναι τεραστιο και ανικητο. Αυτη η λαθος αντιμετωπιση θα πρεπει καποια στιγμη να διορθωθει προς το παρον ομως δεν μπορω να το κανω γιατι δεν ξερω πως να το κανω. Δηλαδη καταλαβαινω οτι καποια στιγμη θα πρεπει να αντιμετωπισω το τερας στα ισα ωστε να καταφερω να το απομυθοποιησω γιατι βαθια μεσα μου ξερω οτι το "τερας" δεν ειναι ουτε τεραστιο ουτε φοβερο. Απλα εγω του εχω δωσει μεγαλη αξια. Και αυτο θα πρεπει να συζητησω με την ψυχολογομου απο εδω και περα , να βρω τροπους να αντιμετωπισω τις φοβιες μου και ιδιατερα την φοβια που μου προκαλεσε η "αγχωδης διαταραχη"...

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Ειμαι κολλημενη μπροστα σ' εναν υπολογιστη ολη μερα γιατι εδω και μερικους μηνες δεν εργαζομαι, εχασα τη δουλεια μου μετα απο 6 χρονια στην ιδια εταιρια, οχι πως μου αρεσε η δουλεια που εκανα, δυστυχισμενη ημουν κι εκει, καταπιεσμενη κι εγκλωβισμενη αλλα τουλαχιστον ειχα κατι ν' απασχολουμαι. Τωρα εχω τοση ενεργεια και δεν εχω που να την εκτονωσω. Προσωπικη ζωη χαλια. Ασ' τα. Και μετα αναρωτιεμαι γιατι μου συμβαινουν ολα αυτα. Να γιατι. Το θεμα ειναι ποτε και πως βγαινεις απ' το λουκι αυτο.

---

Εδω γραφεις μερικες αληθειες που "αγγιζουν" και μενα..
Εγω δεν εχω χασει την δουλια μου (ακομα ;)) αλλα σε ανυποπτο χρονο ,πριν δυο χρονια περιπου, μου ειχε συμβει το εξης. Ειχα παρει αδεια και ειχα παρατηρησει οτι οχι μονο δεν ξεκουραστηκα/ηρεμησα αλλα το πιο κουφο ηταν οτι προτιμουσα να ειμαι στην δουλια παρα να εχω αδεια. Ακριβως οπως το γραφεις ουτε εμενα με "γεμιζει" η δουλια που κανω κι εκει για 8 ωρες μπροστα σε υπολογιστες καθομαι αλλα τουλαχιστον ειναι μια απασχοληση. Θελω να πω οτι ειναι καλυτερα απο αυτο που ζω εξω εγκλωβισμενος σε μια κατασταση να φροντιζω τους ανικανους γονεις μου οι οποιοι οπως λεω ειναι "δυο ατομα που και οι δυο μαζι δεν μπορουν να κανουν μισο ατομο..." Θα πει καποιος πως μιλας ετσι για τους γονεις σου...πως να μιλαω μωρε οταν ειναι τοσο ανικανοι που ουτε τα χαπια τους δεν μπορουν να παρουν σωστα , πρεπει καποιος να τους τα δινει για να μη μπερδεψουν την δοσολογια.
Τι σκατα γαμω τις αμαρτιες γονεων που πεδευουν τα τεκνα χαθηκε να ειχα γονεις που αντι να τρεχεις απο πισω τους να σου ελεγαν "φυγε γιοκα μου να ζησεις την ζωη σου". Οχι οτι δεν θα φυγω μεχρι τον σεπτεμβρη θα νοικιασω αλλου αλλα και παλι το σχεδιο λεει οτι καθημερινα θα περναω να τους "ελεγχω" μια και η δουλια μου ειναι κοντα.
Τελος παντων ξεφυγα...
novia εγω ολο αυτο που ζω που εχω κλειστει που εχω απομακρυνθει απο φιλους κτλ προσπαθω να το δω πλεον σαν μια νεα αφετηρια δηλαδη αφου εχω ξεκαθαρισει με διαφορους και διαφορα και αφου κρατησω μονο αυτα που με ευχαριστουν θα "ξαναβγω στον κοσμο". Θελει καποιο χρονο βεβαια αλλα αυτο το "ξεκαθαρισμα" το ξερω το εχω κανει και αλλες φορες στην ζωη μου και παντα λειτουργουσε υπερ μου στο τελος.

μετά από ένα μηνά σεροπραμ και 3χ0.25ζαναξ και ακόμα να δω έστω μία αχτίδα καλυτερευσης παρόλο πού νιώθω ότι προσπάθω πάρα πολύ Φως ακόμα δεν έχω δει ακόμα είμαι μέσα στο αγχος ειδικά το πρωί τρελή ανησυχία και υπερένταση ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας ευχαριστώ

Quote:

---

Originally Posted by ti einai touto pali

Θελω να πω οτι ειναι καλυτερα απο αυτο που ζω εξω εγκλωβισμενος σε μια κατασταση να φροντιζω τους ανικανους γονεις μου οι οποιοι οπως λεω ειναι "δυο ατομα που και οι δυο μαζι δεν μπορουν να κανουν μισο ατομο..." Θα πει καποιος πως μιλας ετσι για τους γονεις σου...πως να μιλαω μωρε οταν ειναι τοσο ανικανοι που ουτε τα χαπια τους δεν μπορουν να παρουν σωστα , πρεπει καποιος να τους τα δινει για να μη μπερδεψουν την δοσολογια.
Τι σκατα γαμω τις αμαρτιες γονεων που πεδευουν τα τεκνα χαθηκε να ειχα γονεις που αντι να τρεχεις απο πισω τους να σου ελεγαν "φυγε γιοκα μου να ζησεις την ζωη σου".

---

Πωπω, χτυπησες φλεβα τωρα. Αγια ελληνικη οικογενεια. Μου θυμιζει τοσο πολυ τη δικη μου. Τελικα ολα εχουν μια λογικη εξηγηση και το 'χω ξαναπει κι εδω, ανθρωποι σαν κι εμας που αντιμετωπιζουν τετοια προβληματα εχουν/διαβαινουν ενα κοινο μονοπατι, τους ακολουθει μια κοινη μοιρα. Εγω παλι ειχα και εχω μια πολυ καταπιεστικη οικογενεια. Δυο γονεις υπερπροστατευτικους λογω δικων τους φοβων, επειδη εκεινοι δηλαδη υπηρξαν φοβικοι στη ζωη περνουσαν ολους αυτους τους φοβους πανω μας με αποτελεσμα να μας κανουν νευρωτικους. Δε θα ξεχασω τον πατερα μου καθε φορα που ηταν να βγω να μου λεει "ποιος ξερει σε πιο καδο σκουπιδιων θα σε βρουμε καμια μερα κομματιασμενη" και να σκεφτεις οτι οι εξοδοι μου δεν ηταν ποτε υπερβολικες, ουτε εκανα καμια αγρια η ακραια ζωη, το αντιθετο μαλιστα, πολυ περιχαρακωμενη και περιορισμενη ακριβως γιατι με ειχαν κανει φοβικη. Η οταν περναμε το αυτοκινητο με τον αδελφο μου (γιατι εγω εξαιτιας της αγοραφοβιας παρολο που ειχα απο τα 18 μου διπλωμα οδηγησης δεν καταφερα ποτε να οδηγησω ) παντα καποια καταστροφη μας περιμενε εκει εξω "θα σας γραψουν και θα σας παρει ο γερανος το αυτοκινητο", "θα σκοτωθειτε". Εχω βεβαια την αισθηση οτι δεν το εκανε τοσο απο φοβο για μας αλλα απο τσιγκουνια. Μην τυχει και γινει κατι και πληρωσει κανενα προστιμο η μην καψουμε παραπανω βενζινη γι' αυτο και χρησιμοποιουσε την καταστροφολογια καθε φορα. Δεν τολμουσαμε να βγαλουμε το ποδι εξω απ' το σπιτι χωρις ν' ακολουθησει η καταστροφικη προβλεψη του πατερα. Ο στοχος του ηταν να μη χαλασουμε λεφτα. Ηθελα να μαθω μια ξενη γλωσσα, γενικοτερα να μαθω κατι ετσι απο δικη μου ευχαριστηση, μονιμη ερωτηση "τι τα θες;; θα βγαλεις χρηματα απ' αυτο;;" Για εκεινον καθε τι που καναμε θα επρεπε να γινεται με σκοπο το κερδος. Αν απο αυτο που εκανες δεν ειχες κερδος οικονομικο η δεν μπορουσες να το αποσβεσεις δεν υπηρχε λογος και να το κανεις. Επρεπε απ' αυτο να βγαλεις χρημα αλλιως ηταν χαμενα λεφτα. Κι ετσι μ' αυτη τη λογικη μας απετρεψε απο πολλα πραγματα. Πηγαινε για μπασκετ ο αδελφος μου " τι το θες το μπασκετ;; θα γινεις μπασκετμπολιστας;; ο ταδε εγινε και γεμισε λεφτα". Ο,τι εκανες επρεπε να ειχε στοχο τα λεφτα. Ο αδελφος μου τωρα ειναι 120 κιλα παχυσαρκος, εχει εγκαταλειψει τον αθλητισμο με τουτα και με τ' αλλα πασχει απο μανιοκαταθλιψη και κοινωνικη φοβια. Εχει κλεστει στο σπιτι, δεν εχει φιλους, σχεση, δουλεια, ενδιαφεροντα, δραστηριοτητες, δε φροντιζει τον εαυτο του, εχει παραιτηθει, εχει απογοητευτει, δεν τον νοιαζει το μελλον του, οταν τον πιανουν τα νευρα εχει τρομερες εκρηξεις οργης που νομιζεις οτι θα γκρεμισει το σπιτι η φοβασαι μη σε σκοτωσει γιατι δεν ελεγχει τα νευρα του, σηκωνει χερι και μπορει να σε χτυπησει ασχημα χωρις να το συνειδητοποιησει. Τον εχουν πληρως ευνουχισει ως προσωπικοτητα. Το εχουν εντελως μπλοκαρει το ανθρωπο. Το θεμα ειναι οτι δεν το εχει συνειδητοποιησει ουτε κι ο ιδιος οτι εχει προβλημα, ξερει οτι κατι του φταιει αλλα δεν μπορει να το προσδιορισει, αν του το πεις γινεται εξω φρενων ακριβως γιατι αυτο ερχεται σε συγκρουση με τον εγωισμο του, δεν μπορει να το δεχτει γιατι το παιρνει ως δικη του αδυναμια, νομιζει οτι τιν προσβαλλεις εκεινη την ωρα κι απ' τη αλλη του δεν μπορει να βγει κι απο το "βολεμα" αυτο λογω φοβιας να παρει τη ζωη του στα χερια του.
Μιλαμε οπως καταλαβαινεις για εναν πατερα εντελως ψυχαναγκαστικο που μετρουσε τα φρουτα να δει μηπως σαπισε κανενα και ν' αρχισει τη γκρινια για τη σπαταλη που κανουμε, που μας κυνηγουσε απο πισω να κλεισει τα φωτα, τα κουμπια, τις κουζινες, το θερμοσιφωνα κι αυτο να το ζεις 40 χρονια στο συνολο της καθημερινοτητας σου. Εναν ανθρωπο που ζουσε με το φοβο μη μεινει χωρις λεφτα, μη χασει λεφτα, γιατι οι αλλοι εχουν λεφτα, πως να γλυτωσει λεφτα, πως να βρει τροπους να κερδισει λεφτα, λεφτα, λεφτα, λεφτα, λεφτα..... Ενταξει του ελειπαν τα λεφτα αλλα κι αυτος τοποθετησε ολο το ειναι του κι ολη την υπαρξη του γυρω απ' αυτο κι εχασε ολο το υπολοιπο και δε μας αφησε κι εμας να χαρουμε με τουτα και με τ' αλλα τα απλα καο ομορφα της ζωης που τελικα δε χρειαζονται τοσα πολλα λεφτα για να γινουν. Κι ομως μας το περασε κι εμας αυτο το αγχος με τα λεφτα. Πως να μην παιξουν τα νευρα σου μετα;;;
Απ' την αλλη μια μητερα που ηθελε παντα να περναει το δικο της. Μια γυναικα που ηθελε να σου επιβαλλεται στα παντα, να σε χειραγωγει, να σε κατευθυνει, να σου επιβαλλει τις δικες της επιλογες και ν' απορριπτει τις δικες σου ασκωντας σου ψυχολογικο πολεμο λες και ημασταν ιδιοκτησια της, να σου περναει ολη τη ματαιοδοξια της, τη μεγαλομανια της και τα απωθημενα της. Παντα μου δημιουργουσε προβληματα. Ηθελε να διαλεγει τις φιλες μου, τις σχεσεις μου, (ποτε δεν την ακουσα να πει ενα καλο λογο, ολες με ζηλευαν, ολες με κοροιδευαν, ολες ηθελαν να μ' εκμεταλλευτουν) το τι θα σπουδασω, το πως θα ντυθω, τι θα φαω, ποσο θα φαω, με τι θ' ασχοληθω, πως θα ζησω. Κριτικη παντου και σε ολα. Ασε που αν δεν περναγε το δικο της, κρατουσε μουτρα και εκανε μερες να σου μιλησει. Ανωριμοτητα μεχρι εκει που δεν παιρνει. Καταφερε να μου καταστρεψει ετσι ολες μου τις σχεσεις. Επειδη μεγαλωσε σ' ενα τετοιο περιβαλλον κι εκεινη, σ' ενα μετακατοχικο χωριο της Μακεδονιας και αυστηρο οικογενειακο περιβαλλον την ελληνικης επαρχιας του τοτε ειχε αναπτυξει αυτο τον χαρακτηρα και παρολο που εζησε και ζει 40 χρονια στην Αθηνα δεν ανοιξε το πνευμα της, ουτε το μυαλο της. Δε σεβαστηκε ποτε τις επιθυμιες, τις επιλογες και την προσωπικοτητα των παιδιων της. Δυστυχως για μας λογω επαγγελματικων και οικονομικων ατυχιων δεν μπορεσαμε να φυγουμε απ' το σπιτι οσο ηταν νωρις με αποτελεσμα να εγκλωβιστουμε για πρακτικους λογους μεσα σ' αυτη τη κατασταση και κυριως για μενα που απο πολυ νωρις εκδηλωσα κρισεις πανικου και αγοραφοβια και να μην κανουμε ποτε την επανασταση μας. Τσακιστηκε η προσωπικοτητα μας πνιγηκαμε μεσα σ' αυτο. Σκεφτομαι καμια φορα οτι η αισθηση του πνιγμου, αυτη η δυσπνοια που νιωθω κατα τις κρισεις πανικου ειναι ακριβως αυτο το αισθημα πνιγμου που νιωθω μεσα σ' αυτη την κατασταση κι η αναγκη μου ν' αναπνευσω. Οι δικοι μας μας καπελωσαν ολα αυτα τα χρονια και μεσα σ' αυτη τη κατασταση δεν μπορεσαμε να ωριμασουμε συναισθηματικα, να ενηλικιωθουμε, ν' αναπτυξουμε δυνατοτητες, να στησουμε μια ζωη που να ειναι ολοδικη μας, με τις δικες μας επιλογες, οπως τη θελαμε, οπως την ονειρευομασταν, να παρουμε πρωτοβουλιες.
Αυτοι λοιπον οι γονεις που ηταν και ειναι ακομη ετσι, ειναι σε μια ηλικια πλεον που εχουν την αναγκη μας κι ετσι τωρα εχουμε περιπεσει στη αλλη κατασταση αυτη που περιγραφεις τωρα εσυ με τους δικους σου. Εγω που δε με αφησαν ποτε ν' αναπνευσω, να κανω επιλογες για τη ζωη μου καλουμε να το κανω τωρα για να στηριξω τις δικες τους τις ζωες. Ειναι κι οι δυο διαβητικοι. Δεν προσεχουν τους ομως, δεν κανουν σωστη διατροφη , δεν πανε να εξεταστουν, δεν ξερουν ουτε στο γιατρο τι πρεπει να ρωτησουν, τα φαρμακα τους δεν τα παιρνουν σωστα, αν δεν τους παρω εγω την πιεση και το σακχαρο δεν προκειτε να το ελεγξουν οι ιδιοι. Με τουτα και με τ' αλλα εφτασε το σακχαρο του ο πατερας μου 400 κι ετρεχα σαν την τρελη να βρω γιατρους, να του γραψουν εξετασεις, να τον βαλω σε διατροφη, να του φτιαξω τη φαρμακευτικη αγωγη και το κατεβασαμε 132 αλλα επρεπε να το αναλαβω ολο εγω. Εγω ποτε εζησα;; Ποτε θα ζησω;;; Η δικη μου η ζωη που ειναι σε ολο αυτο;;; Βεβαια την ευθυνη και το χρεος απεναντι στους δικους μας την εχουμε ολοι. Ολων οι γονεις μας θα μεγαλωσουν και θα εχουν την αναγκη μας αλλα τουλαχιστον οταν ηταν νεοι να μας ειχαν σταθει και σωστα να υπηρχε τουλαχιστον το αντισταθμισμα. Αλλιως με τι ψυχικα αποθεματα να το αντεξεις ολο αυτο;;;

Quote:

---

Originally Posted by kosto30

μετά από ένα μηνά σεροπραμ και 3χ0.25ζαναξ και ακόμα να δω έστω μία αχτίδα καλυτερευσης παρόλο πού νιώθω ότι προσπάθω πάρα πολύ Φως ακόμα δεν έχω δει ακόμα είμαι μέσα στο αγχος ειδικά το πρωί τρελή ανησυχία και υπερένταση ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας ευχαριστώ

---

kosto30 συγνωμη κιολας που ρωταω μηπως θα μπορουσες να γραψεις λιγα πραγματα σχετικα με το πως ξεκινησες αντικαταθλιπτικη αγωγη που εχεις παει σε τι γιατρους και πως καταληξανε σχετικα με την θεραπεια . Απλα επειδη δεν ξερω τιποτε για ολα αυτα δεν ξερω και τι να σου γραψω οχι οτι ειμαι κανενας γιατρος ή ειδημονας αλλα αυτο το λουκι με τα χαπια και την αναμονη να γινω καλυτερα την εχω περασει και καπου σε καταλαβαινω...

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Δε σεβαστηκε ποτε τις επιθυμιες, τις επιλογες και την προσωπικοτητα των παιδιων της. Δυστυχως για μας λογω επαγγελματικων και οικονομικων ατυχιων δεν μπορεσαμε να φυγουμε απ' το σπιτι οσο ηταν νωρις με αποτελεσμα να εγκλωβιστουμε για πρακτικους λογους μεσα σ' αυτη τη κατασταση και κυριως για μενα που απο πολυ νωρις εκδηλωσα κρισεις πανικου και αγοραφοβια και να μην κανουμε ποτε την επανασταση μας. Τσακιστηκε η προσωπικοτητα μας πνιγηκαμε μεσα σ' αυτο. Σκεφτομαι καμια φορα οτι η αισθηση του πνιγμου, αυτη η δυσπνοια που νιωθω κατα τις κρισεις πανικου ειναι ακριβως αυτο το αισθημα πνιγμου που νιωθω μεσα σ' αυτη την κατασταση κι η αναγκη μου ν' αναπνευσω. Οι δικοι μας μας καπελωσαν ολα αυτα τα χρονια και μεσα σ' αυτη τη κατασταση δεν μπορεσαμε να ωριμασουμε συναισθηματικα, να ενηλικιωθουμε, ν' αναπτυξουμε δυνατοτητες, να στησουμε μια ζωη που να ειναι ολοδικη μας, με τις δικες μας επιλογες, οπως τη θελαμε, οπως την ονειρευομασταν, να παρουμε πρωτοβουλιες.
Αυτοι λοιπον οι γονεις που ηταν και ειναι ακομη ετσι, ειναι σε μια ηλικια πλεον που εχουν την αναγκη μας κι ετσι τωρα εχουμε περιπεσει στη αλλη κατασταση αυτη που περιγραφεις τωρα εσυ με τους δικους σου. Εγω που δε με αφησαν ποτε ν' αναπνευσω, να κανω επιλογες για τη ζωη μου καλουμε να το κανω τωρα για να στηριξω τις δικες τους τις ζωες. Ειναι κι οι δυο διαβητικοι. Δεν προσεχουν τους ομως, δεν κανουν σωστη διατροφη , δεν πανε να εξεταστουν, δεν ξερουν ουτε στο γιατρο τι πρεπει να ρωτησουν, τα φαρμακα τους δεν τα παιρνουν σωστα, αν δεν τους παρω εγω την πιεση και το σακχαρο δεν προκειτε να το ελεγξουν οι ιδιοι. Με τουτα και με τ' αλλα εφτασε το σακχαρο του ο πατερας μου 400 κι ετρεχα σαν την τρελη να βρω γιατρους, να του γραψουν εξετασεις, να τον βαλω σε διατροφη, να του φτιαξω τη φαρμακευτικη αγωγη και το κατεβασαμε 132 αλλα επρεπε να το αναλαβω ολο εγω. Εγω ποτε εζησα;; Ποτε θα ζησω;;; Η δικη μου η ζωη που ειναι σε ολο αυτο;;; Βεβαια την ευθυνη και το χρεος απεναντι στους δικους μας την εχουμε ολοι. Ολων οι γονεις μας θα μεγαλωσουν και θα εχουν την αναγκη μας αλλα τουλαχιστον οταν ηταν νεοι να μας ειχαν σταθει και σωστα να υπηρχε τουλαχιστον το αντισταθμισμα. Αλλιως με τι ψυχικα αποθεματα να το αντεξεις ολο αυτο;;;

---

Τι να γραψω novia που τα εχεις γραψει ολα εσυ. Καλη "νοσοκομα" γονεων θα γινεις κι εσυ δυστυχως. Το προβλημα ξερεις δεν ειναι μονο το οτι οι γεροι εχουν τα οποια προβληματα υγειας το προβλημα ειναι οτι οσο περναει ο καιρος τα πραγματα θα χειροτερευουν ουτε καν θα σταθεροποιηθουν. Και οσο θα χειροτερευουν τοσο θα πρεπει να δινεις κι αλλο απο τον εαυτο σου για να βοηθησεις με αποτελεσμα να εγκλωβιζεσε περισσοτερο. Απο την αλλη ο εαυτο σου συνεχεια θα επαναστατει , θα απαιτει να ζησει, θα σου "φωναζει" οτι τον εχεις εγκαταληψει και οταν θα φτανει στο αμην θα σου τραβαει μια καραμπινατη διαταραχη πανικου και αγχους. Ολα αυτα που γραφω τα εχω περασει προσωπικα, πιο εντονα τα τελευταια 6 χρονια οπου ανελαβα το "αποκλειστικο νταντεμα" ιδιως της μανας μου
Εχω εναν φιλο κολλητο που λεμε, ειναι πολλα χρονια που μου εχει πει οτι κανονικα εννεα στους δεκα θα επρεπε να τους απαγορευεται να κανουν οικογενεια και παιδια καθοτι ειναι πραγματικα ανικανοι λογω αμορφωσιας και βλακειας να φροντισουν και να αγαπησουν οπως πρεπει τα παιδια τους. Το μονο που ξερουν καλα ειναι να τους περνανε τις δικες τους φοβιες και τραυματα και στην ουσια να τα "ευνουχιζουν" ψυχολογικα. Απλα παραγουν αλλο ενα "τουβλο στο τειχος" που λενε κι οι Pink Floyd στο The Wall.
Ειμαι σε μια ηλικια οπου οι περισσοτεροι συνομηλικοι μου εχουν κανει οικογενεια και παιδια...επειδη τυχαινει να γνωριζω τους γονεις ο αντρας το μονο που ξερει ειναι το ποδοσφαιρο και η γυναικα πως θα δει ολες τις σαπουνοπερες συγχρονως στην τιβι. Αποτελεσμα το αγορακι τους το μονο πουξερει ειναι το ποδοσφαιρο οπως ακριβως και ο "ηρωας" μπαμπας του.
Παραδειγμα εχω εναν φιλο που τον γιοκα του τον εχει μπροστα απο μια οθονη υπολογιστη απο τα ...τρια του να παιζει παιχνιδια με σκοτωμους γιατι "μονο ετσι το παιδι καθεται ησυχο..."
Αντε πες μου αυτο τι θα γινει οταν μεγαλωσει πως θα αντιλαμβανεται τον κοσμο? Το τραγικο ειναι οτι αν κουβεντιασεις με τον φιλο θα σου πει οτι ειναι εγκλημα που οι γονεις αφηνουν τα παιδια τους τοσες ωρες στην τιβι και στον υπολογιστη ο ηλιθιος δεν μπορει να καταλαβει οτι την ιδια ωρα το ιδιο πραγμα κανει το παιδι του.
Ακομη πιο τραγικο ξερεις ποιο ειναι? για να "επιστρεψουμε" στους δικους μας γονεις...
Ειναι τοσο ανικανοι αχρηστοι εγωιστες , πεστο οπως θελεις ωστε δεν μπορουν και ουτε προκειται ποτε να κανουν την αυτοκριτικη τους και να διακρινουν εστω ενα απο τα λαθη τους. Θεωρουν ακομα και σε αυτην την ηλικια τους εαυτους τους αλαθητους οτι εκαναν παντα το σωστο. Οποτε τι κουβεντα να κανεις μαζι τους... Το πολυ πολυ να σε φορτωσουν και να σου σπασουν τα νευρα για αλλη μια φορα.
Θυμαμαι πριν απο μερικους μηνες που πηγα την μανα μου στον ψυχιατρο της. Η "κακομοιρα" η μανα μου μεσα σε ολα που του ειπε του ειπε και ποσο την στεναχωρει που "δεν βρισκω ενα κοριτσι να παντρευτω κι εγω"... Ο γιατρος γνωριζοντας το παρελθον και το ιστορικο την κοπανησε στα αυτια που λεμε...της ειπε "πως θες να βρει οταν ολη την ωρα ασχολειται με σενα να σε παει στον εναν γιατρο μετα στον αλλον να φροντιζει τα χαπια σου (παιρνει 10 διαφορετικα χαπια ) να κοιταει μη γινει τιποτε χειροτερο"
Πραγματικα τον χαρηκα τον ψυχιατρο και μετα που μειναμε μονοι μου ειπε απλα "κοιταξε ασε τους γονεις σου οτι ειναι να παθουν θα το παθουν, μην εχεις τυψεις, φροντισε την ζωη σου"
Και οσο περναει ο καιρος και το επεξεργαζομαι βλεπω οτι ειναι η μονη λυση καλως η κακως

Καλά σα να βλέπω τον εαυτό μου. Μια απο τα ίδια που λες. Αν σου πω δική μου περίπτωση πρόσφατη θα τραβάς τα μαλλιά σου.
Προηγουμένως θα ήθελα να κάνω μια υποσημείωση ότι η μάνα μου είχε πάντα μεγάλες προσδοκίες ήθελε να πάρω τον όμορφο, τον μορφωμένο, τον κοινωνικά καταξιωμένο, τον πλούσιο, απο καλή οικογένεια, να είναι τουλάχιστον γιατρός ή δικηγόρος κι εγώ όχι κάτι λιγότερο απο πυρηνικός φυσικός για να καμαρώνει στους συγγενείς στο χωριό ότι η κόρη της τα κατάφερε. Εγώ απ' την άλλη τίποτα απ' όλα αυτά, όχι ότι δεν τον προσπάθησα αλλά όταν κάτι δεν το έχεις επιλέξει εσύ δεν μπορείς ποτέ να το κάνεις μ' επιτυχία. Την ντρόπιασα σα να λέμε. Η επιτυχία της περνούσε βλέπεις μέσα απο την δική μου επιτυχία. Το αν θα ήμουν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος ούτε της πέρασε ποτέ απο το μυαλό. Μέχρι και σήμερα μου το χτυπάει να σκεφτείς.
-«Όταν σου λεγα εγω να κάνεις εκείνο και τ' άλλο εσύ δεν άκουγες, άμα μ' ακουγες θα ήσουν αλλιώς σήμερα, όσο σας είχα εγώ ήσασταν και καλύτερα απ' όταν σταματήσατε ν' ακούτε κι αρχίσατε ν' αποφασίζετε μόνοι σας τα κάνατε όλα σκατά».
-«Μα μάνα, επειδή σ' άκουσα τα έκανα σκατά κι όχι τ' αντίθετο. Επειδή κοίταξα να εκπληρώσω τις δικές σου προσδοκίες κι όχι τις δικές μου γιατί έτσι κι αλλιώς ποτέ δε μ' άφησες να έχω δικές μου προσδοκίες». Λες κι εμείς δεν είχαμε δικαίωμα ούτε στον πειραματισμό, ούτε στις εμπειρίες, ούτε στο να κάνουμε λάθη. Απ' τη στιγμή που μας άφησαν να επιλέξουμε επρεπε και να τα κάνουμε όλα σωστά, λες και μας έκαναν χάρη που μας παραχωρούσαν την ελευθερία μας, αλλιώς ήταν εκεί για να κουνήσουν το δάχτυλό με την πρώτη ευκαιρία. Σ' αφηναν δηλαδή να κάνεις κάτι καραδόκωντας όμως πότε θα γινει το λάθος για να σου την πούν ωστε να σου αποδείξουν ότι τα ξέρουν και τα κάνουν καλύτερα απο σένα τα πράγματα κι ότι χωρίς εκείνους δεν μπορείς να κάνεις τίποτα σωστά. Απύθμενος εγωισμός. Και συνεχίζει ο διάλογος:
-«Όποιος θέλει να το καλοπαντρέψει το παιδί του μάνα και να πετύχει στη ζωή του το βοηθάει να σταθεί στα πόδια του»
-«Σας λέγαμε να σπουδάσετε, να μπείτε στο πανεπιστήμιο τι άλλο να κάνουμε;;»
-«Δεν αρκεί ρε μάνα να το λέτε πρέπει να υπάρχουν και οι προϋποθέσεις να το υποστηρίξετε»
-«Γιατί δε σας στείλαμε σε φροντιστήρια εμείς φταίμε που δε διαβάζατε;;»
-«Δεν είναι μόνο τα φροντιστήρια βρε μάνα. Και δε σε κάνει μόνο το πανεπιστήμιο επιτυχημένο. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν πετύχει στη ζωή τους και δεν έχουν τελειώσει κάποιο πανεπιστήμιο»
-«Γιατί σου είπαμε εμείς να μην κάνεις κάτι άλλο;; Εσύ δε ήθελες. Δε σου άρεσε τίποτα.»
-«Δεν ήταν ότι δε μου άρεσε κάτι άλλο ρε μάνα. Με βάλατε σ' ενα δρόμο και δε μ' αφησατε να βρώ τι ήταν αυτό που ήθελα εγώ και μετά ήσθαν τα ψυχολογικά και με πήρε και με σήκωσε».
-«Γιατί δεν πήγες στο ωδείο;; Όλα τα παρατούσες στη μέση»
-«Πότε πήγα ρε μάνα, όταν ήμουν 23 χρονών και ήδη βουλιαγμένη στα ψυχολογικά που πήγα να κάνω κάτι να φτιάξει η ψυχολογία μου και να ξεφύγω για να μην τρελαθώ;;»
-«Και τότε προλάβαινες»
-«Προλάβαινα αλλά δεν ήμουν καλά τότε, είχα αρρωστήσει. Είναι και το πως είναι οι καταστάσεις μες στο σπίτι και η σχέση με τους γονείς. Οι συνθήκες που επικρατούν. Θυμάσαι που μέχρι τα 18 που τελειώσα το σχολείο κοιμόμουνα και διάβαζα στο χωλ;; Ούτε δικό μου δωμάτιο δεν είχα ποτέ μέσα σ΄αυτό το σπίτι. Ασε που ζούσαμε 4 άτομα σ' ενα σπίτι 65 τετραγωνικών. Θυμάσαι που είχατε χάσει και οι δύο τις δουλειές σας και δουλεύαμε εμείς στο μαγαζί χωρίς ένσημα και χωρίς να πληρωνόμαστε για να πάρεις εσύ τη σύνταξη 7 ολόκληρα χρόνια;; Πότε μπόρεσα να πιάσω εγώ δουλειά;; Ήμουνα ή δεν ήμουνα 26 χρονών μεχρι τότε που ήμουνα;; Τα ξέχασες αυτά;;»
-«Ναι καλά. Το μαγαζί σας έφταιξε. Του τάδε ο πατέρας ήταν μεθύστακας και το παιδί διέπρεψε. Με λάμπα διάβαζε μες τα χωράφια κι έγινε γιατρός. Κι η τάδε πήρε δικηγόρο.»
-«Ρε μάνα για να καλόπαντρέψεις το κορίτσι σου πρέπει να του έχεις κάτι. Μια προίκα. Πως θα σε πάρει ο άλλος ξεβράκωτη;; Απ' τη στιγμή που δεν είχατε, μην έχετε και μεγάλες απαιτήσεις. Συμβιβαστείτε με κάτι λιγότερο»
-«Ναι άλλες ήταν ξεβράκωτες και πήραν τους καλύτερους γιατί ήταν ξύπνιες κι κωλοπετσωμένες. Κι εσύ όλο κάτι αποτυχημένους πας και βρίσκεις». Σε λέει και χαζή.
-«Εγώ ξέρω οι άλλοι βοήθησαν τα κορίτσια τους πέρνοντας τους ένα σπίτι, άλλοι τα βοήθησαν με γνωριμίες να βρούν μια καλή δουλειά. Εσείς τίποτα μόνο να μας εξουσιάζετε θέλατε αλλά απο εκεί κι έπειτα μας αφήσατε στο έλεος του Θεού. Μόνη μου πάλευα και παλεύω».
-«Γιατί εμάς ποιός μας βοήθησε;;»
-«Και τι;; Επειδή δε σε βοήθησαν κάνεις τώρα σε εμένα αντίποινα;; Γιατί δε λές καλύτερα δεν μπορούσα παιδί μου να σε βοηθήσω παράπάνω που είναι και η αλήθεια και ρίχνεις σ' εμένα την ευθύνη.»
-«Όχι επειδή λες πως δε σε βοηθήσαμε γι' αυτό. Εμάς ποιος μας βοήθησε;;»
-«Ε, γι' αυτό και δεν καταφέρατε κι εσείς τίποτα. Τότε τι με κατηγορείς λοιπόν;;» Κι εκεί το κλείνει.
Η μητέρα μου είναι προφανές ότι ποτέ δε μου έδειξε, ούτε μου είχε και έχει εμπιστοσύνη. Ούτε σε μένα, ούτε στην κρίση μου, ούτε στις επιλογές μου. Ενδεχομένως να με θεωρούσε ανώριμη, επιπόλαια, αφελή, αγαθιάρα, χαζή, ευκολόπιστη κτλ κτλ. και μπορεί και να ήμουν ή να είμαι. Σκέφτηκε όμως ποτέ αυτή η γυναίκα ότι ήμουν δικό της δημιούργημα;; Ότι όλο αυτό το έφτιαξε εκείνη όταν μας τσάκιζε την προσωπικότητα στα χρόνια τα παιδικά και της εφηβείας που χτίζεται η προσωπικότητα ενός ανθρώπου;; Όχι δεν το σκέφτηκε ποτέ.
Αυτή η γυναίκα δε μ' έχει επιβραβεύσει ούτε μια φορά στη ζωή μου. Πάντοτε ήταν επικριτική. Θυμάμαι, είχα κάποτε κάποιες φίλες στην εφηβεία που η μητέρας τους ήταν εντελώς διαφορετική, πάντα τις επιβράβευε και για το παραμικρό. Είχε προσπαθήσει μια φορά, μια απο τις δυο, να φτιάξει μια πίτα και καταλάθος την έκαψε, η μητέρας όμως ούτε της φώναξε, ούτε την πρόσβαλλε αντιθέτως έκοψε ένα κομμάτι και της είπε «μπράβο κορίτσι είναι πολύ νόστιμη». Δεν ήταν ότι η φίλη μου δεν ήξερε ότι την είχε κάψει την πίτα, ούτε ότι η μητέρα της ήθελε να την παραμυθιάσει ότι τα κάνει όλα τέλεια απλώς η γυναίκα εντόπισε τα θετικά του εγχειρήματος του παιδιού της, δεν κόλλησε στ' αρνητικά ακριβώς γιατί ήθελε να ενθαρρύνει το παιδί της και να επιβραβεύσει την προσπάθεια όχι να του κόψει τα φτερά και να το αποθαρρύνει. Δεν την ένοιαζε λοιπόν η τελειότητα της πίτας αλλά το ότι το παιδί της πήρε πρωτοβουλιά να κάνει κάτι. Αυτό εγώ που τό ζούσα τότε κι ένα τη σύγκριση με τη δική μου μάνα με πλήγωνε πολύ. Αυτό εγώ δεν το έζησα ποτέ απ' τη δική μου μάνα που την ενδιέφερε μόνο ότι κάνω να το κάνω τέλεια κι έχανε την ουσία.
Την φωνάζω «κακία πεθερά» καμιά φορά της λέω «εγώ γάμο δεν έκανα αλλά κακιά πεθερά είχα μες το σπίτι, αφού αντέχω εσένα τόσα χρόνια τίποτα δε με φοβίζει πλέον» γιατί η συμπεριφορά της είναι όπως οι κακές πεθερές που είναι επικριτικές με τις νύφες και δε δέχονται ότι μπορεί να τα κάνουν καλύτερα απο εκείνες.
Πάντοτε είχε μια σχέση ανταγωνιστική μαζί μου. Απο την ενηλικίωση μου και μετά. Γιατί σαν παιδάκι και ως έφηβη δεν υπήρχα, ήμουν ένα αβουλο ον, ένα σακκι με πατάτες που το πήγαιναν όπου και όπως ήθελαν. Προσπάθησα πολλές φορές να καταλάβω το γιατί συμπεριφέρονταν έτσι και στο μόνο που καταλήγω είναι ότι ισως ήθελε κάτι ν' αποδείξει στον εαυτό της ίσως να είχε δεχθεί κι εκείνη μεγάλη απορρίψη απο το περιβάλλον της ή κριτική, δεν τα πήγαινε καλά με τα πεθερικά της, δεν είχαν καλές σχέσεις. Συμπλεγματικό άτομο πολύ, δεν είχε περάσει κι εκείνη καλά. Ίσως πάλι γιατί στην πραγματικότητα δεν ήθελε να παντρευτεί, ούτε να κάνει οικογένεια, τον πατέρα μου δεν τον αγαπούσε τον πήρε γιατί της τον έδωσαν. Δεν ήταν επιλογή της, καταναγκαστικό εργό έκανε γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Πως ν' αγαπήσει εμάς μετά;;; Δύσκολος άνθρωπος. Αν τυχόν όμως και της έλεγες για τα λάθη που έκανε εκείνη, αποκλείεται, δεν υπήρχε τέτοιο πράγμα, αλάνθαστη όπως λές κι εσύ, τους άλλους ήξεραν πως να τους κατακεραυνώνουν όμως. Σε όλη αυτή την κατάντια των παιδιών της το μόνο που την ένοιαζε τελικά ήταν πως να βγάλει τον εαυτό της απέξω, πως να δικαιολογηθεί ότι εκείνη τα έκανε σωστά να μην της πούνε ότι εκείνη φταίει κι όχι τα παιδιά της για ότι παθαίνουν. Λες και το ζητούμενο ήταν το ποιός φταίει τελικά σε μια αποτυχία ή ότι άλλο κι όχι το πως θα γίνει ν' αλλάξει η κατάσταση. Ακόμη και το παιδί να φταίει η μάνα πρέπει να συγχωρεί και να βοηθά. Δε φτάνει η κακία του κόσμου δηλαδή που όντως χαιρεται να σε θάβει έχεις και τους γονείς να σ' επικρίνουν συνέχεια. Φυσικά όλο αυτό το πλήρωσα στην ψυχολογία μου και όχι μόνο. Κυρίως εξαιτίας αυτού έχασα το δικό μου δρόμο στην καλύτερη ηλικία της ζωής μου, αυτή της δεκαετίας των 20 που είναι για κάθε άνθρωπο η ιδανική να ψαχτεί, να πάρει εμπειρίες, να δοκιμαστεί, να στήσει μια ζωή.
Ούτε το ρόλο της απέναντι στο παιδί της που ήταν κορίτσι κι έπρεπε 5 πράγματα να του πει για να ξέρει δεν έπαιξε σωστά ούτε που να το παραδεχτεί. Εγώ αδιαθέτησα σαν κοριτσάκι πρώτη φορά και δεν ήξερα, ούτε με είχε προετοιμάσει κανείς για τίποτα, σοκ για ένα παιδί 12 χρονών αυτό. Κι εγώ όμως την είχα απομονώσει, δεν τις έλεγα ποτέ τίποτα για μένα. Το μόνο που ήξερε να μου πει ήταν να μην της γίνω *******. Κι αντί να της γίνω ******* έφτασα 25 χρονών για να κάνω την πρώτη μου σχέση. Τόσο καθυστερημένη πια. Είχα γίνει ο περίγελος στις παρέες μου αυτές τις λίγες που είχα. Χώρια τις άλλες που μ' εγκατέλειψαν όταν άρχισαν οι άλλοι να εξελίσσονται φυσιολογικά κι εγώ έμενα πίσω, στάσιμη, μπλοκαρισμένη συναισθηματικά και σεξουαλικά. Μόνο ανώμαλη και λεσβία που δε με είχαν βγάλει. Φαντάσου τι πέρασα. Για όλα αυτά φταίει εκείνη. Παρόλα αυτά λοιπόν ο κ**ος της ηθελε γαμπρό υψηλών αξιώσεων, το παιδί της που υπέφερε ούτε που το είχε πάρει χαμπάρι. Στην κοσμάρα της η γυναίκα. Άσε τα πόσα τράβηξα στις προσωπικές μου σχέσεις γιατί οι ανασφάλειες που κουβαλάς λόγω των καταστάσεων αυτών, η ανεπάρκεια σου η συναισθηματική κι η ανάγκη σου να ξεφύγεις σε οδηγεί σε λάθος επιλογές.

Για να φτάσω στο δια ταύτα λοιπόν γιατί έχω μακρυγορήσει πολύ εδώ και 1 1/5 χρόνο και μετά απο αρκετό καιρό που ήμουν μόνη μου έκανα μια σχεση, φυσικά ο άνθρωπος αυτός ούτε που της άρεσε, δεν της άρεσε δηλαδή χωρίς καν τον έχει γνωρίσει. Απλώς όταν κατάλαβε ότι κάτι υπάρχει στην προσωπική μου ζωή άρχισε ο ψυχολογικός πόλεμος. Γύριζα στο σπίτι καμιά φορά που κοιμόμουν στου φίλου μου και με κοιτούσε λες και ήρθε η ******* απο το μπαρ που κάνει κονσομασιόν, σχόλια προσβλητικά του τύπου «απο που γυρνάς έτσι ξεμαλλιασμένη;;» ή «που ήσουν κι ήρθες με τα ρούχα σου τσαλακωμένα;;». Ξέρεις, για να με ξεφτιλίσει και καλά όχι ότι τα μαλλιά μου ήταν ανακατωμένα, ούτε ότι ήταν τα ρούχα μου τσαλακωμένα. Μπορεί να μου κρατούσε μούτρα και να μη μου μιλούσε για μέρες, να περνάει απο δίπλα μου και να με αγνοεί επειδή δεν την ενημέρωσα ή δεν της πήρα την άδεια που κοιμήθηκα εκτός σπιτιού ολόκληρη γυναίκα, όταν σήμερα τα παιδιά απο τα 15 έχουν σχέση και κάνουν διακοπές με τους φίλους τους. Τρελή γυναίκα. Με τούτα και με τ' άλλα ήρθαν τα νεύρα μου κι έγιναν κρόσσια, αντιμετώπιζα και προβλήματα με τη δουλειά μου εκείνη την εποχή, ήταν λίγο πριν απολυθώ, είχα κι ένα πρόβλημα υγείας που με είχε αγχώσει πολύ γιατί έπρεπε να χειρουργηθώ. Άρχισα κι εγώ να σπάω και να ξεσπάω στον άνθρωπο. Νεύρα, υστερίες, καβγάδες με αποτέλεσμα να το διαλύσουμε στο τέλος. Τώρα βρήκε την ηρεμία της πάλι. Έχω την αίσθηση ότι αυτη η γυναίκα δε θέλει να δεχτεί ότι τα παιδιά της μεγάλωσαν, δεν είναι πια παιδιά και θέλει να κρατήσει την οικογένεια όπως όταν ήμασταν 15 χρονών και είναι τόσο εγωϊστριά που προκειμένου να το πετύχει αυτό δεν σκέφτεται ότι αύριο μεθαύριο όταν εκείνη θα έχει φύγει τα παιδιά της θα είναι τελειως μόνα τους γιατί δε θα έχουν κάνει οικογένεια. Επίσης έχω την αίσθηση ότι αυτή η γυναίκα δεν μπορεί να ζήσει αν δεν έχει δίπλα της ανθρώπους να τους βασανίζει. Απαξ και χάσει αυτή την εξουσία θα πεθάνει.Τη νοιάζει μόνο ο εαυτός της και να μη χαλάσει αυτό που έχει φτιάξει.
Προχθες έγινε κάτι και τσακωθήκαμε και γυρνάει και λέει στο πατέρα μου «εμ, βέβαια την άφησε ο γκόμενος και της φταίμε εμείς τώρα». Πες μου ti einai touto pali την σκοτώνει ή δεν την σκοτώνει;;; Κι αν δεν την σκοτώνεις τι κάνεις;; Τινάζεις τα μυαλά σου στο αέρα ή δεν τα τινάζεις;; Καμία φορά σκέφτομαι με τόσα όσα έχω περάσει εξαιτίας τους το αφού δεν έχω πέσει στα ναρκωτικά ή δεν έχω μπεί εσώκλειστη στο ψυχιατρείο και καλά είμαι. Τι είναι οι πανικοί δηλαδή;; Πταίσματα στην τελική. Το θέμα είναι πως ξεφεύγεις απ' όλο αυτό γιατί ψυχοσωματικά, ψυχοσωματικά αλλά θερίζουν οι καρκίνοι, τα εγκεφαλικά και τα εμφράγματα κι εγώ δε θέλω να με στείλουν στον τάφο πρίν της ώρας μου.
Σκέψου λοιπόν μέσα σ' ενα τέτοιο οικογενειακό περιβάλλον προβληματικό να πρέπει ν' αντιμετωπίσεις και τις δυσκολίες της ζωής. Να έχεις όλα τ' άλλα κι αντί η οικογένεια σου να λειτουργεί βοηθητικά να σου δημιουργεί και επιπλέον προβλήματα. Ε, πόσα ν' αντέξει ένας άνθρωπος πια;;