Μιχαλη....δεν μπορεις να φανταστεις ποσο συγκινηθηκα.....................ουτ� � και πως το ενιωσα ολο αυτο..δεν εχω λογια ....εχω δακρυα συγκινησης για ακομα μια φορα μου ηρθες σαν κατι απο το πουθενα να μου πει οτι εχω τον πιο βασικο λογο να αξιζω να παλευω..να παρω κουραγιο απο κει που δεν το περιμενα...εχω συγκλονιστει...Εσυ παιδακι να ξερεις τι τραβηξε η μανα σου...παντα πιστευα οτι ο γιος μου καποια στιγμη θα με μισουσε γιατι δεν σταθηκα αρκετα δυνατη απο το χαμο του πατερα του....οτι θα θυμαται τον εαυτο του να λεει μαμα να πιω απο το νερο σου η ηπιες χαπια κ δεν κανει(καμια φορα με πιανει τρελλα οτι ισως στο υπολοιπο νερο κυκλοφορει λιωμενο χαπι κ δεν τον αφηνω να πιει απο εκει)νομιζω οτι θα με θυμαται να κλαιω κι οχι να παιζω μαζι του οποως θα θελε...πολλες φορες μου λεει μαμα καλυτερα να πεθαινες εσυ και μισω τον εαυτο μου που δεν μπορω να του κανω το χατηρι..........Μιχαλη μιλησες ετσι για τη μαμα σου..με αγαπη και κατανοηση και..και..ναι εκλαψα που τα διαβασα αλλα θα παλεψω παραπανω..με λιγοτερους φοβους κ ενοχες...
ο,τι μα ο,τι και να σου πω λιγο θα ειναι