Μου αρέσουν τα λόγια σου weird.Θέλεις να πεις πως παρ\'ότι εσύ δεν έπασχες από φόβο εγκατάλειψης αντιδρούσες στην θεραπεία αλλά ήθελες ταυτόχρονα βοήθεια και φοβόσουν πως θα σε εγκαταλείψουν....Ναι με πείραξε η αποχώρηση από τον παλιό μου θεραπευτή.......Την βίωσα ως εγκατάλειψη και προδοσία.....κι ας ήμουν αυτή που εν τέλει έκλεισε την πόρτα...επαναλαμβάνω πως θέλω να παίρνω από όλους τα θετικά...Η απόρριψη και η εγκατάλειψη είναι μέσα στην ζωή.Κι εγώ και η Ίντερ πρέπει να μάθουμε να μην αγχωνόμαστε τόσο με αυτό...Quote:
Originally posted by weird
Κασσι
οριακη δεν ειμαι συμφωνα με την ψυχολογο μου. Ωστοσο το να φτανω τον καθε αλλον που μου ειναι σημαντικος στα ορια του, μου ειναι κατι πολυ γνωριμο! Ολοι εχουν να το λενε αυτο για μενα...
Το ιδιο εκανα και με την ψυχολογο μου, την εφτασα στα ορια και την ιδια στιγμη ετρεμα μην τα παρατησει... Να σου πω την αληθεια λιγο ελειψε, θα πρεπει να διεκρινε τον πονο και τις ικεσιες μου πισω απο την μασκα της σκληροτητας και του θυμου, ή του κακομαθημενου παιδιου.
Θα ηταν για μενα τρομερα επωδυνο να με αφησει. Διαβασα ενα βιβλιο την περιοδο εκεινη που λεγεται \"O μυθος της ψυχικης νοσου\" και ελεγε σε ενα περιστατικο που περιεγραφε, περιπου το εξης:o θεραπευτης, δεν θα πρεπει τοτε να λυγισει, να φανει αναποτελεσματικος ή να παραιτηθει απο την θεραπεια. \"Αναφεροταν σε περιπτωσεις ατομων που εχουν μια παρομοια συμπεριφορα των ακρων.
Το εδωσα και στη θεραπευτρια μου και της ειχα υπογραμμισει το σημειο αυτο που ελεγε οτι θα πρεπει να μην λυγισει... χεχε .. μπορω να πω μας βοηθησε αρκετα.
Θελω να σου πω, λυπαμαι πολυ που πληγωθηκες ετσι απο εναν αναποτελεσματικο θεραπευτη. Ενας απο τους κυριοτερους φοβους μου ηταν να μην μπορεσει να με χειριστει, να της καθησω πολυ βαρια στο στομαχι. Ειναι λογικος ο φοβος αυτος... Παρα τα μεγεθη της εξιδανικευσης, στο βαθος πρεπει να θυμομαστε οτι κι αυτοι ανθρωποι ειναι και μπορουν και κανουν λαθη, και εχουν επιπεδο ικανοτητας.
