Part 1Quote:
Originally Posted by spr1980
Spr γεια,
Παρε ένα σεντόνι! Έτσι για να μάθεις να μη ρωτάς! :)
Να σου πω καταρχήν πως έχω διαβάσει πολύ πρόχειρα κάποια από τα μηνύματά σου σε αυτό το thread. Θα τα διαβάσω ξανά από την αρχή με προσοχή, έτσι ενημερωτικά για να δω την ιστορία σοy :)
Ok οσον αφορά εμένα.
Εγώ έκανα γνωσιακή-συμπεριφορική σε ψυχίατρο-ψυχοθεραπεύτρια που ειδικεύεται σε αυτά ακριβώς. Γενικότερα σε άγχη, ψυχοσωματικά κλπ.΄
Έκανα 9 μήνες, χωρίς όμως ουσιαστικά να έχω ολοκληρώσει. Απλά ήρθανε οι διακοπές και της λέω φεύγω. Τελειώσαμε. Μου είπε οκ και τέλος.
Μπορεί μεθαύριο να ξαναπάω αν χρειαστώ κάτι.
Κατά το 9μηνο, παράλληλα από την αρχή έπαιρνα ένα 60mg cymbalta (SNRI) αντικαταθλιπτικό. 1 ημερησίως.
Στον οργανισμό μου κουμπώνει απίστευτα. Δεν το πήρα όμως όλους τους μήνες. 6 μήνες κούμπωνα κανονικά, μετά μειώσαμε τη δόση παίρνοντας μέρα παρά μέρα και τέλος του 7ου το έκοψα για να παρατηρήσουμε συμπεριφορές χωρίς τη χημεία.
Τώρα πρέπει να ειμαι στο 4ο μήνα χωρίς.
Σχεδόν όλο το Σεπτέμβριο είχα σκαμπανεβάσματα διάθεσης. Καταναγκασμούς και τελετουργικά δεν είχα ποτέ. Τίποτα απολύτως. Άντε να τσεκάρω κάνα μάτι της κουζίνας 1 φορά. Τίποτα δηλαδή. Όσον αφορά ιδεοληψίες είχα (γιατί πλεόν δεν έχω – χτυπάω ξύλο μη ξανασκάσει) ένα φόβο σε σχέση με τη συστολή (ντροπή). Αυτό το πράγμα με ταλαιπώρησε 15-16 χρόνια. Ένα ατυχές και βλακώδες περιστατικό τότε και έκτοτε φοβόμουν μήπως το ξαναπάθω. Και τελικά ενεργοποιούσα το μηχανισμό και το πάθαινα. Έχω στερηθεί πολλά πράγματα, πολλές ευκαιρίες (για διάφορα πράγματα), πολλές εξόδους, πολύ ζοριλίκι γενικά για το φόβο μήπως μου συμβεί. Ο χειμώνας του 2011 φοιτητής στο ρεθυμνο, ήταν εφιάλτης.
Πέρα από την εμμονή που έμοιαζε να είχε φτάσει στο απροχώρητο (δεν πήγαινα στη λέσχη να φάω, δεν έβγαινα κλπ) και μέσα στην στεναχώρια μου, συμπαρέσυρα μέσα στην αυτοήττα μου και 2 πολύ κοντινούς φίλους μου τιμωρώντας τους (κι αυτούς και εμένα) που τους αποκάλυψα το πρόβλημα και την ιδεοληψία μου. Η αποκάλυψη στόχευε στην απομυθοποίηση. Ότι δηλαδή θα μίλαγα και θα ξαλάφρωνα. ΟΥΤΕ ΚΑΝ.
Μίλησα και ένιωθα γυμνός. Στο πίσω μέρος της τάξης όλοι. Τιμωρία τωρα.
Ευτυχώς σήμερα (μετά από την ψυχοθεραπεία φυσικά) ξαναπλησίασα τα παιδιά ξανά και είμαστε ακόμη καλύτερα. Να σημειώσω εν τω μεταξύ ότι ο ένας είναι ψυχολόγος γνωσιακής! Παίζει να κράταγε και στυλό και χαρτί την ώρα που του μίλαγα. Χαχαχα
Τελοσπάντων…
2014 Σεπτέμβρη και ύστερα από μια αποτυχημένη προσπάθεια να κάνω τον επιχειρηματία, επιστρέφω Αθήνα μόνιμα. Τότε όμως ήμουν αποφασισμένος όσο ποτέ! Έιχα πει στον εαυτό μου, φτάνει. Φοιτητής σε άλλη πόλη δεν μπορούσα να κάνω θεραπεία με τη γιατρό που ήθελα. Μέτα με το μαγαζί δεν μπορούσα πάλι. Πήγα Αθήνα. ΄Έβαλα στόχους και έσπασα φράγματα. Έσπασα μια πολύ καλή συλλογή που είχα (αν και μου ήταν τρομερά δύσκολο στην αρχή) και την πούλησα σιγά σιγά. Καθόλη τη διάρκεια του έτους ΔΕΝ ζήτησα καθόλου χρήματα από τους γονείς μου (αυτό δεν άφηνε περιθώρια ενοχής όπως καταλαβαίνεις, αφού ήμουν ανεξάρτητος) παρά μόνο για τις συνεδρίες. Επίσης συνειδητά ΔΕΝ δούλευα, ούτε έψαχνα για δουλειά. Χρήματα είχα από τις πωλήσεις μου. Ο λόγος ήταν ότι ήθελα να αφοσιωθώ στην ψυχοθεραπεία ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Να αφιερώνω χρόνο να σκέφτομαι τι συζητήσαμε, να γράφω κάτι αλληγορικές ιστοριούλες (με έναυσμα τις εργασίες για το σπίτι που μ έβαζε η ψυχιατ.) σε σχέση με ψυχολογικά ζητήματα, παράλληλα πήγα σε άλλο διαμέρισμα από αυτό των γονιών μου (άσχετα αν δεν τσακωνόμασταν) και γενικότερα απέφευγα καταστάσεις που μπορεί να μου δημιουργούσαν ψυχολ. αστάθεια. Ή αρνητικά ερεθίσματα. Η θέληση μου να αλλάξω εμένα ήταν πολύ μεγάλη. Ήξερα ότι αρμένιζα περίεργα μιας και ανέκαθεν «την έψαχνα» απλώς δεν ήξερα τις λεπτομέρειες. Επίσης πίστευα πολύ στη γιατρό μου.
