ΕΙΜΑΙ Ο/Η ... ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!!!

κyveli καλημερα.
Νομιζω οτι καταλαβα τι συμβαινει με την μαμα σου.
Εσυ καλος η κακος εζησες στην ουσια με δυο μαμαδες.Την ΜΑΜΑ και την ΜΑΜΑ ΄΄ΝΟΝΑ''.
Σκεψου δυο μαμαδες δυο διαφορετικες διατροφες δυο διαφορετικα σωματα δυο διαφορετικες συμπεριφορες.
Εχω την εντυπωση οτι αυτες οι δυο μαμαδες ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ φανταζομαι ανταγωνιστικες μεταξυ τους και ο λογος ΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ!!!!!
Αυτο πληρωνεις μανα μου!1
Γιατι για να ειμαστε ειλικρινεις μεταξυ μας τα κιλα σου δεν ειναι κιλα που να αξιζουν τοση φασαρια και κακια !!!!!!!!!
Θα μας κοροιδευει ο κοσμος εαν για 5 και 7 κιλα σκατωνονται οικογενειες
Να πεις την μανουλα σου γιατι μανουλα σου ειναι και καταλαβαινω οτι καταβαθος την πονας και την αγαπας,οτι θεωρει οτι μεσα στο σπιτι σας τα εχεται ολα λυμενα και τακτοποιημενα και εμειναν τελευταια να τακτοποιησετε τα κιλα σου ??????????
Εαν ΝΑΙ ειστε απο εκεινες τις σπανιες και τυχερες οικογενεις που δεν εχουν σοβαρα προβληματα!!!!!!!!!!
Αυτα με πολυ αγαπη απο μενα!!!!!!!!1
Δεν θελει κανεις εδω να κατηγορησει την μαμα σου .Τις μαμαδες οτι και να ειναι πρεπει να ειναι αντικειμενο σεβασμου και αγαπης!!!!!!!
Απλα σε νιωθουμε σχεδον ολοι γιατι οι μαμαδες θυμιζουν και ειναι ''ΣΤΟΡΓΗ ΚΑΙ ΠΡΟΔΕΡΜ'' αλλα αμα θελουν ειναι και ''ΑΓΑΠΗΣ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ'' και το γνωριζουμε οι περισοτεροι.
Εσυ μην μασας!!!!Και οταν γουσταρεις να ερχεσαι εδω και να ξεσπας .
ΕΜΕΙς ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ!!!!!!!!!
ΦΙΛΙΑ!!!!!!!!!!!

ΚΥΒΕΛΗ ΜΟΥ συμφωνω με την δεχα..εχει απολυτο δικιο..λογικα δεν εχετε προβληματα σαν οικογενεια και ψαχνετε να δημιουργησετε..καοως ετσι γινοταν και με εμενα απλα εμενα η μητερα μου δεν μου εδειχνε τοσο αμεσα την αποριιψη της, ουτε καν δηλαδη...απλα ειχαμε και εχουμε κατι σαν ανταγωνισμο μεταξυ μας..ουσιαστικα βεβαια δεν το καταλαβεινει καμια μας..ουτε το κανουμε επιτηδες..μια υποσυνειδητη αντιδραση..βλεπεις εχω μια πολυ αδυνατη, ομορφη και μικρη σε ηλικια μαμα...την λατρευω, την υπεραγαπαω..αλλα παντα υπαρχει κατι που κατα καιρους μας χαλαει την σχεση..μια ζηλια..κατι απροσδιοριστο το οποιο με κανει να νιωθω πολυ ασχημα...δεν το χουμε παραδεχτει ποτε οτι η μια "ζηλευει" κατα καποιον τροπο την αλλη και δεν μπορω να καταλαβω αναδρομικα απο που εχει προκυψει αυτο...ποτε δεν ειχαμε παρα μικρα προβληματα σαν οικογενεια και ομως τα καναμε να φαινονται τοσο μεγαλα και σημαντικα..δεν ειναι ετσι...πιανομαστε απο μικροπραγματα και τα αναλυουμε ωσπυ να γινουμε μαλλια-κουβαρια!και αυτο τους το εχω πει..τωρα εχουν αρχισει και το συνειδητοποιουν καπως θα ελεγα!..το πως κατεληξα βουλιμικη δεν ξερω..ισως επειδη τα ειχα ολα και ελειπε κατι απο την ζωη μου για να την αποδυναμωσει, για να με κανει να επαναπροσδιορισω την αξια μου, να με φτασει στα ορια μου, σε ενα απιστευτο τελμα...ωστε να δω τελικα τι αξιζω, για ποιους παλευω, τι ειμαι!...δεν ξερω..ολα αυτα ειναι απλες υποθεσεις...εχω παψει να δημιουργω προβλημα εκει που δεν υπαρχει, να αγανακτω και να τα βαζω με ολους επειδη ετσι μου την καρφωνει σαν κακομαθημενο...αξιολογω τα πραγματα σε διαφορετικη βαση, στην αληθινη τους κατασταση και σημασια..ετσι πρεπει να κανουμε..με το να τα πολυζοροζουμε δεν βγαινει ακρη...
ΕΛΠΙΔΑΚΙ η ιστορια σου με εκανε να δακρυσω γιατι μου θυμισε μια παρομοια δικη μου ιστορια την οποια θελω να διαγραψω απο το μυαλο μου γιατι με ειχε στοιχειωσει κυριολεκτικα...ειχα κανει ενα απο τα συνηθη βουλικα και με ειχε πιασει το στομαχι μου..πηγα στο νοσοκομειο γιατι δεν αντεχα και με εβαλαν διπλα σε μια κοπελα η οποια ειχε κανει αποπειρα,,,αρχικα δεν μπορουσα να την δω καλα, εβλεπα μονο το πισω μερος του σωματος της..απλα μου ειχε τραβηξει την προσοχη το βλεμμα της οταν μπηκα μεσα στο δωματιο(πριν ακομα μαθω οτι ειχε κανει αποπειρα)..εν τω μεταξυ ημουν τοσο χαλια ψυχολογικα που δεν ειχα ορεξη εμφανη να κοιταξω καν..τα χα βαλει με μενα ως συνηθως εννοειται!..ξαφνικα γυρναει απο την μερια μου και με κοιταει με ενα υφος παιδια που δεν μπορειτε να φανταστειτε..σαν να μου ελεγε:" λυτρωσε με σε παρακαλω, ΘΕΛΩ να πεθανω"...εβλεπα οτι ικετευε τον θανατο να ερθει να την παρει..εβλεπα οτι δεν ειχε νοημα να ζει.,.ηταν εκει γεματη σωληνακια και ομως ηθελε να φυγει!...δεν ειχε κανενα νοημα η ζωη της και το καταλαβαινα(ξερω τι σημαινει αποπειρα δυστυχως)...ηθελα με ενα βλεμμα να της δωσω ζωη αλλα που???.,..μηπως μπορουσα??..τιποτα δεν μπορουσα, την παραμικρη δυναμη να την βοηθησω και ομως το ειχα τοσο αναγκη...δεν εμαθα αν αυτη η κοπελα βγηκε..λογικα ναι..δεν ξερω αν ειναι καλα, δε ξερω τιποα...θα ηθελα ομως να γυρισω τον χρονο πισω, να της πιασω το χερι και να της πω οτι θα ηθελα να πουν σε εμενα σε αναλογη ποεριπτωση:"κοριτσακι μου η ζωη ειναι μπροστα σου(μιλαμε για 19 χρονων κοπελα), ζησε την , δεν φταις εσυ για λαθη αλλων, πιασε την ζωη σου απο τα "μαλλια" και μην την αφησεις ποτε ξανα, σου αξιζει να ζησεις μονο και μονο γιατι τωρα ειναι η αρχη"...συγκινηθηκα παλι...ελπιδα μου κανε υπομονη...αυτη η στιγμη θα αργησει να φυγει απο το μυαλο σου..ητανν ακομα εντονοτερη απο την δικη μου...αλλα ολα κατι μας μαθαινουν..ολα συμβαινουν για καποιο λογο...ας μην αφηνουμε τα σημαδια να πηγαινουν χαμενα..σας αφηνω γιατι ταρακουνηθηκα παλι :(...

πωπω... Τελικώς υπάρχουν, δυστυχώς αρκετοί αυτόχειρες. :(
Οι εμπειρίες που περιγράφετε παιδιά είναι δυνατές και συγκλονιστικές. Και σκεφτείτε αν είναι έτσι για άτομα που απλώς τις βιώνουν για κάποιες στιγμές ως απλοί θεατές, πώς είναι για τους φίλους και συγγενείς.

Σκέφτομαι από την άλλη ότι από προσωπική εμπειρία, βλέπω ότι η αυτοκτονία, νομίζω, έχει δύο στάδια άρνησης... Το ένα είναι το ίδιου μας του εαυτού και το άλλο είναι της ζωής μας. Όταν είχα κατάθλιψη και ήθελα να με καταστρέψω θυμάμαι ότι ναι μεν με μισούσα και ήθελα να με εξαφανίσω και να με καταστρέψω ώστε να μην επηρεάζω πλέον κανέναν και τίποτε, αλλά από την άλλη δε μπορούσα να αυτοκτονήσω γιατί εκτιμούσα το αγαθό της ζωής. δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Είναι τελικώς σα δύο διαφορετικές αξίες μέσα μας, ο εαυτός μας, και η ζωή μας.

Στεναχωριέμαι για τα άτομα που τελικώς απορρίπτουν και το δεύτερο αγαθό, την αξία της ζωής και προσπαθώ να σκεφτώ τι τους οδηγεί σε τέτοιες δυνατές αποφάσεις. Τι άραγε να είχε συμβεί στην κοπελίτσα που πήδηξε από το πλοίο, γιατί τίποτε δε μπόρεσε να το ανατρέψει όλο αυτο γαμώτο? Και η άλλη η κοπελιά στο νοσοκομείο, γιατί?? :( :(

Και πάω πάλι στη μαμά μου και στη... μαμά μου. Οι δυό τους, ναι πάντα είχαν κόντρα, και πάντα το θέμα ήμουν εγώ, γιατί μόνο αυτό τις ένωνε, αλλιώς δεν είχαν καμία σχέση συγγενική ή φιλική. Μεγάλη ιστορία, περίεργη οικογενειακή ζωή... Το μόνο που τις ένωσε ήταν η αρρώστια. Μόνο εκεί φάνηκε πόσο εκτιμούσε η μία την άλλη. Η νονούλα μου πέθανε δυστυχώς, μέσα σε πολύ άσχημες καταστάσεις, όπου χάνεις την αξιοπρέπειά σου και σε κάνουν να αγανακτείς για τη ζωή γιατί βλέπεις ότι δεν έχει νόημα πια... Ο άνθρωπος που της στάθηκε, τη φρόντισε και την πόνεσε ήταν η μαμά μου. Ήταν σαν ένα τελευταίο "ευχαριστώ" από μέρους της για όσα έκανε νονα μου για το δικό της παιδί. Και ακόμη όταν η νονά μου έφυγε πριν 4 χρόνια, η μαμά μου ήταν εκείνη που δεν έλειψε ούτε μία μέρα από το νεκροταφείο επί 3 χρόνια, Χριστούγεννα, Πάσχα, πάντα εκεί.
Η μεγάλη τους κόντρα ήταν ΠΑΝΤΑ το ... φαΐ! Μη γελάτε καθόλου. Η νονά μου με τάιζε γιατί τα κιλά δεν την άγχωναν, προτιμούσε να ξέρει ότι παίρνω όλα όσα χρειάζομαι σαν παιδί, και ότι θα τα χάσω σαν κοπέλα αν έχω παχύνει, δεν ήθελε να στερούμαι και όντως εγώ φούσκωνα και φούσκωνα....
Και η μαμά μου πάθαινε απανωτά εγκεφαλικά γιατί η νονά με μετέτρεπε σε αυτό που η μαμά μου ΠΑΝΤΑ απεχθανόταν, τους παχουλούς ανθρώπους.

So.. that's all, it's all about food!!! Γελοίο ε? γελοίο πως το πάχος μπορεί να καθορίζει τη σχέση μάνας και κόρης, αλλά έτσι είναι.
Η μαμά μου έχει μία αποστροφή για το πάχος και τα περιττά κιλά και μια εμμονή για προσεγμένη εμφάνιση. Μπροστά σε αυτό δε βλέπει και δεν υπολογίζει τίποτε.
Για αυτό και όταν πλέον είχα ξεπεράσει τη βουλιμία μου, την πρώτη φορά, και της το είπα, δεν αντέδρασε καθόλου. Ούτε με ρώτησε αν είμαι καλά ψυχολογικά, ούτε τίποτε. Νομίζει ότι είμαι δυνατός άνθρωπος και μπορώ να τα χειριστώ όλα και απαξ και δείχνω οκ, τότε είμαι οκ. Δεν κάθεται να ψάξει και να ασχοληθεί.
Θέλει να νιώθει περήφανη για την κόρη της και ότι περπατάω στο δρόμο και όλοι με θαυμάζουν για το σώμα μου, και όταν με προσεγγίζουν, για την καλλιέργειά μου, οπότε για αυτό είναι έτοιμη να γίνει ΑΝΗΛΕΗΣ και σκληρή. Και γίνεται... γιατί αυτό είναι το μόνο που ξέρει, ο μόνος τρόπος, να είναι σκληρή με το παιδί της και όχι να του χαϊδεύει τα αυτια. Αλλά δεν καταλαβαίνει τι κακό μου κάνει με τον τρόπο της....

Τέλος πάντων, ΧΙΛΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ που σας έπρηξα με τη φλυαρία μου, τη μαμά μου και το πόσο με εξοργιζει αυτό που κάνει(να με εξευτελίζει)... το σταματάω εδώ, μέχρι.. την επόμενη κρισάρα μου! (ε, εκεί θα το καταλάβετε από το μανιτάρι πυρηνικής έκρηξης στον ουρανό... θα είμαι εγώ που θα έχω εκραγεί από τον συσσωρευμένο θυμό μου!!)

κυβελι μου εγω εφυγα απο τη πατρα πολλα χρονια τωρα και τους αφησα πισω ,ειμαστε αγαπημένοι γιατι ειμαστε μακρια
δε ξερω εαν ζουσαμε μαζι τωρα τι ψυχοσωματικα θα εβγαιναν στην επιφανεια .
σε καταλαβαίνω , όπως επίσης οτι η ελπιδα διαλογου εχει χαθει
δε δοκιμαζεις κατι πιο δραστικο?
κανε την αρρωστη , για μεγαλο χρονικο διαστημα , οτι κατι εχεις βρε παιδι μου δεν αισθανεσαι καλα και τετοια ωστε να χει πραγματικο προβλημα τοτε και να την αποπροσανατολησεις . λιγο αισχρο αλλα μπορει να φερει αποτελεσμα θα σε αφησει λιγο υσηχη απο τη κριτικη και τον ελεγχο και θα εχεις χωρο να αναπνευσεις .......αλλη δραστικη λύση ειναι να ζησεις μονη σου ως ανεξαρτητο κοριτσι με οτι δυσκολιες εχει αυτο .....βλεπε κομμενο ρευμα τηλ ανα διαστηματα και υποχρεωτικη διαιτα :)
τι να πω ?
κουραγιο

Ξέρετε τι σκέφτομαι μερικές φορές; Αν δεν ήταν το φαγητό θα ήταν τα ναρκωτικά... Ή τα ξυραφάκια... Ή οτιδήποτε άλλο προκαλεί πόνο, σωματικό και ψυχικό...

Το παλεύω τόσο καιρό και δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Πάνω που περνάει μία βδομάδα χωρίς επεισόδιο και χαίρομαι, εκεί έρχεται αυτή η απαίσια αίσθηση του "κενού" και η ανάγκη να το γεμίσω με οτιδήποτε βρω μπροστά μου... Μερικές φορές αηδιάζω με αυτά που τρώω, πρόκειται για πράγματα που ούτε θα έβαζα στο στόμα μου υπό κανονικές συνθήκες...

Αφήστε που τώρα τελευταία έχω αρχίσει να έχω και σωματικά συμπτώματα, κάτι που δε με είχε απασχολήσει στο παρελθόν. Μόλις φάω έστω και λίγο παραπάνω (μιλάμε για φυσιολογικές ποσότητες, που μπορεί να φάει ο οποιοσδήποτε αν το "ρίξει λιγάκι έξω"), μέ πιάνει ανακάτεμα και αισθάνομαι το φαγητό να ανεβαίνει προς τα πάνω (πράγμα παράξενο, αφού έχω γύρω στα 10 χρόνια να κάνω εμετό). Χθες φοβήθηκα πως θα ξεράσω στη δουλειά και πανικοβλήθηκα!

Αισθάνομαι πως πάω να τρελαθώ...Σήμερα είχα πάει να αγοράσω ένα φόρεμα και η πωλήτρια μου είπε (κατά λέξη): "θα σου βρω κάτι σε στενή γραμμή, γιατί είσαι πολύ αδύνατη και διαφορετικά θα μοιάζει ξένο πάνω σου". Την περασμένη βδομάδα είδα την ξαδέρφη μου μετά από πολύ καιρό και μου λέει:"καλέ, εσύ έχεις γίνει κόκαλο"! Δεν μπορώ να καταλάβω! Γιατί όταν κοιτάζομαι εγώ στον καθρέφτη βλέπω ένα βόδι; Για τα κιλά μου δεν έχω ιδέα πλέον, από τότε που έσπασα τη ζυγαριά... Ξέρω ότι δεν είμαι χοντρή, αλλά δεν μπορώ να μην αηδιάζω με τον εαυτό μου τη στιγμή που με πιάνει και τρώω σαν γουρούνα. Σα να σκέφτομαι ότι, αφού τρώω τόσο πολύ, άρα είμαι χοντρή. Ανεξάρτητα με το αν όντως είμαι ή όχι. Κανονική ΠΑΡΑΝΟΙΑ!

Ξέρετε τι σκέφτομαι μερικές φορές; Αν δεν ήταν το φαγητό θα ήταν τα ναρκωτικά... Ή τα ξυραφάκια... Ή οτιδήποτε άλλο προκαλεί πόνο, σωματικό και ψυχικό...

Το παλεύω τόσο καιρό και δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Πάνω που περνάει μία βδομάδα χωρίς επεισόδιο και χαίρομαι, εκεί έρχεται αυτή η απαίσια αίσθηση του "κενού" και η ανάγκη να το γεμίσω με οτιδήποτε βρω μπροστά μου... Μερικές φορές αηδιάζω με αυτά που τρώω, πρόκειται για πράγματα που ούτε θα έβαζα στο στόμα μου υπό κανονικές συνθήκες...

Αφήστε που τώρα τελευταία έχω αρχίσει να έχω και σωματικά συμπτώματα, κάτι που δε με είχε απασχολήσει στο παρελθόν. Μόλις φάω έστω και λίγο παραπάνω (μιλάμε για φυσιολογικές ποσότητες, που μπορεί να φάει ο οποιοσδήποτε αν το "ρίξει λιγάκι έξω"), μέ πιάνει ανακάτεμα και αισθάνομαι το φαγητό να ανεβαίνει προς τα πάνω (πράγμα παράξενο, αφού έχω γύρω στα 10 χρόνια να κάνω εμετό). Χθες φοβήθηκα πως θα ξεράσω στη δουλειά και πανικοβλήθηκα!

Αισθάνομαι πως πάω να τρελαθώ...Σήμερα είχα πάει να αγοράσω ένα φόρεμα και η πωλήτρια μου είπε (κατά λέξη): "θα σου βρω κάτι σε στενή γραμμή, γιατί είσαι πολύ αδύνατη και διαφορετικά θα μοιάζει ξένο πάνω σου". Την περασμένη βδομάδα είδα την ξαδέρφη μου μετά από πολύ καιρό και μου λέει:"καλέ, εσύ έχεις γίνει κόκαλο"! Δεν μπορώ να καταλάβω! Γιατί όταν κοιτάζομαι εγώ στον καθρέφτη βλέπω ένα βόδι; Για τα κιλά μου δεν έχω ιδέα πλέον, από τότε που έσπασα τη ζυγαριά... Ξέρω ότι δεν είμαι χοντρή, αλλά δεν μπορώ να μην αηδιάζω με τον εαυτό μου τη στιγμή που με πιάνει και τρώω σαν γουρούνα. Σα να σκέφτομαι ότι, αφού τρώω τόσο πολύ, άρα είμαι χοντρή. Ανεξάρτητα με το αν όντως είμαι ή όχι. Κανονική ΠΑΡΑΝΟΙΑ!

Ειμαι σε κατασταση εκτακτου αναγκης...........!!!!!!!!!!1
Με εχει πιασει τρελλα...!!!!!!!!!1
Θελω να φαω σημερα οτι ειναι ανεξαρτητα σχηματος χρωματος γευσης.....!!!!!!!
Ελπιζω αυριο να ειμαι καλυτερα ,γιατι τα νευρα εχουν γινει κροσσια!!!!!!!
ΦΙΛΙΑ!!!!!!!!

ξερετε τι σκεφτομαι..?..οτι οποιος/α ηταν, ειναι βουλικος/η ποτε δεν ξεπερναει σε απολυτο βαθμο αυτην την παρανοια..σημερα ειναι μια μερα κακοδιαθεσιας και για μενα...σε οποιαδηποτε αναποδια, η βουλιμια ειναι εκει και παραμονευει..την μισω ομως...με εχει καταστρεψει και το πιστευω αυτο...τα χρονια που χω χασει(και χανω?), ειναι πολυ σημαντικα..μου φαινεται οτι εχω χασει μια ζωη..λεω ας πουμε,,,αν ερωτευτω δεν θα το σκεφτομαι..μπουρδες...παντα το σκεφτομαι,,,πρωι, μεσημερι, βραδυ, μεσανυχτα, ξημερωματα, οταν τρωω(???), οταν κανω μπανιο, οταν προχωραω, οταν τρεχω, οταν μιλαω, οταν ειμαι σχολη, οταν πινω καφε..ΠΑΝΤΑ...πιστευω πως ειμαι καταδικασμενη να ζω με αυτο...λεω οτι ειμαι καλα για να το πιστεψω και εγω η ιδια...αλλα η ζωη μου θα ταν καλυτερη αν ημουν ηδη αδυνατη..και ας ημιυν βουλιμικη..προτιμω να ζω μαζι της αδυνατη, παρα να ζω χωρια της και παχουλη..και βασικα δεν ζω χωρια της..αν ζουσα χωρια της, δεν θα ημουν παχια τωρα...λυπαμαι που κανω τοσο κακο στον εαυτο μου...ειμαι μακρια απο καθεαυτο βουλιμικο επεισοδιο αλλα μονο η σκεψη αρκει...
ξερετε δεν ειναι βουλιμικος(κατα την γνωμη μου) μονο οποιος κανει εμετους, ληψη καθαρτικων κ.τ.λ αλλα και οποιος εχει ΟΛΗΗΗΗΗ ΤΗΝ ΩΡΑ αυτο το απαισιο σκεπτικο το οποιο σε εγκλωβιζει σε μια παρανοια..σε κανει μονοχνωτο επειδη εσυ εμμεσα το επιλεγεις και αυτο ειναι που μου την δινει...η ζωη μου εγινε μαυρη στις 19/4/2004...την σιχαινομαι αυτη τη μερα πραγματικα...και ολες τις μερες των βουλιμικων, και ολες τις μερες απο τοτε γενικα..ξερετε τι ειναι να πεφτει ενα αστερι και εγω να κανω ευχη να αδυνατισω?..εχω δει περιπου 15 αστερια να παεφτουν και εγω εχω κανει την ιδια μ@λ@κισμενη ευχη...να αδυνατισω...να πηγαινω στην εκκλησια και να αναβω κερι ορκιζομενη οτι θα αδυνατισω και οτι θα ειναι η τελευταια φορα που κανω λαθος στην ζωη μου...λαθος=αποκλιση απο την διαιτα...βαρεθηκα ειλικρινα να παλευω με κατι το οποιο ειναι πιο δυνατο απο μενα...μπορει να με καταλαβει μονο οποιος το περναει στον βαθμο που το περναω εγω...κουραστηκα...συγνωμη κοριτσια...

free σε καμια περιπτωση δεν χρειαζεται να ζητας συγνωμη.
Εισαι το πιο ισοροπημενο και συνηδειτοποιημενο ατομο εδω μεσα.
Εχεις γραψει κατα καιρους τα καταπληκτικααααα!!!!!!!!
Και ξερω οτι τα εννοεις ,και δεν γραφεις ετσι απλα.
Ξερω επισης οτι εισαι απο τους πιο δυνατους ανθρωπους που υπαρχουν,και αυτο δεν σημαινει οτι δεν δικαιουσε τα ξεσπασματα σου,ισα ισα θα ελεγα οτι αυτο ειναι υγιεις αντιδραση.
Φαντασου ολα αυτα να τα κρατουσες μεσα σου.ΦΑΝΤΑΣΟΥ..........!!!!!!!!1
Εδω ειμαι...........!!
ΦΙΛΙΑ!!!!!!!!

dexa,κρατησου!!!!!!!!!!!!!Πρέπει επειγόντως να πας στον γιατρό κι εγώ πρέπει κατεπειγόντως να πάρω laptop για να μιλάμε τα βράδια για να μην σκέφτεσαι το φαγητό.Εως τότε είμαι σίγουρη οτι με την δύναμη του φεγγαριού (μου το κόλησες τελικα χα!χα!)όλα θα πάνε καλά γιατί είσαι πολύ δυνατή ,ΦΙΛΗ ΜΟΥ!!!!ΦΙΛΑΚΙΑ!!!!!!!!!!!

Smoke08,προσπάθησε να χαλαρώσεις βρε κορίτσι μου!Σίγουρα και δεν είσαι γουρούνα ,για όνομα!!!!!!!Μήπως θα βοηθούσε τελικά να πας σε έναν καλό ψυχολόγο;Εμένα με είχε βοηθήσει πολύ σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου.Φιλάκια και να θυμάσαι ότι είμαστε αυτό που εκπέπμουμε.Είσαι κούκλα,δεν χρειάζεται να αδυνατήσεις άλλο(ίσως να πάρεις κάποια κιλά)το μόνο που μένει είναι να "δουλέψεις" τον εαυτό σου και να απομακρύνεις από την ζωή σου ό τι σ'ενοχλεί!!!!!!!

Σόφη, πηγαίνω σε ψυχολόγο τακτικά εδώ και 7 μήνες... Από τότε έχω σταματήσει να κάνω κακό στον εαυτό μου με το να μην κάνω εξαντλητικές νηστείες, αλλά έχω περιορίσει και τα επεισόδια υπερφαγίας. Το πιο δύσκολο όμως και το πιο βασανιστικό είναι αυτές οι σκέψεις που δε σταματάνε με τίποτα... Το να τρέφομαι σωστά μπορώ να το κάνω, με λίγη προσπάθεια και προτροπή από την ψυχολόγο και τους δικούς μου. Όμως αυτή τη φωνή που μου επαναλαμβάνει συνέχεια ότι μόνο εάν χάσω λίγο ακόμα όλα θα είναι καλύτερα, δεν μπορώ να τη σταματήσω. Αυτή τη φωνή που, κάθε φορά που βλέπω αδύνατη κοπέλα στο δρόμο (ακόμα κι αν είναι το ίδιο αδύνατη με μένα) μου λέει ότι πρέπει να γίνω ΕΤΣΙ. Αυτή τη φωνή που μου λέει ότι το αγόρι μου, το οποίο σημειωτέον είναι καταπληκτικό και μου συμπαραστέκεται απίστευτα, θα είναι ακόμα πιο περήφανο για μένα αν αποκτήσω το τέλειο σώμα.

Όσο και να προσπαθώ να σκεφτώ λογικά, τρελαίνομαι όταν ακούω τους άλλους να μου λένε ότι είμαι αδύνατη, όταν αγοράζω ρούχα XS, όταν το αγόρι μου μου λέει ότι έχω το καλύτερο σώμα από κάθε άλλη κοπέλα με την οποία είχε σχέση και εγώ κοιτάω στον καθρέφτη και βλέπω ένα στρουμπουλό κορίτσι... Προσπαθώ να ακούσω τους άλλους και να σταματήσω να σκέφτομαι έτσι, αλλά δεν αισθάνομαι ικανοποιημένη με το σώμα μου και αυτό με περιορίζει σε πολλούς τομείς.

Πριν δυο χρόνια αισθανόμουνα θεά και είχα πάρα πολλή αυτοπεποίθηση. Είχα μεγάλη ευκολία να γνωρίζω ανθρώπους, είχα μεγάλη άνεση με τα αγόρια κτλ. Τώρα που αντιμετωπίζω αυτή τη διαταραχή έχω εξελιχτεί σε ένα υπερβολικά ντροπαλό και ανασφαλές πλάσμα. Ακόμα και στη δουλειά μου, που απαιτεί μια άλφα δυναμικότητα και κοινωνικότητα (δημοσιογράφος) είμαι υπερβολικά κλειστή. Βγαίνω έξω μια στις τόσες, ενώ παλιότερα δεν περνούσε μέρα που γυρνούσα στο σπίτι μόνο για να κοιμηθώ λίγο...

Σκατά! Θέλω τον παλιό μου εαυτό πίσω! Ή ακόμα καλύτερα, θέλω έναν ακόμα καλύτερο εαυτό! Που δεν έχει καμία σχέση με τα ανασφαλή κοριτσάκια που μετράνε τις μπουκιές τους και γκρινιάζουν όταν δεν τους μπαίνει το τζην νούμερο 24!

Anyway, σε ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου.

Den eimai kala giati kapoios me erwteythke gia ola osa 8a mporousa na hmoun kai ennoei apokleistika to swma mou.... kai sorry gia ta latinika alla exei epanastathsei to pliktrologio mou

Ελπιδάκι,μήπως πρέπει να αρχίσεις να κρατάς στο πλάι σου αυτούς που πραγματικά αξίζουν;ʼλλαξε γιατί πραγματικά εσύ το θέλεις ,όχι για να γίνεις κάποια άλλη,επειδή το θέλουν οι άλλοι.Αυτοί που σ'αγαπούν,αγαπούν την ΕΛΠΙΔΑ γλυκιά μου ,όπως είναι:τρυφερή κι ευαίσθητη κι ας έχει κάποια κιλά παραπάνω!!!!!!!!O ANΘΡΩΠΟΣ ΑΓΑΠΙΕΤΑΙ ΣΥΝΟΛΙΚΑ,ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ!!!!!!!

Η σοφία έχει δίκιο ελπίδα. Αλίμονο αν μας αγαπάνε γιαυτο που οι άλλοι θα ήθελαν να είμαστε και όχι για αυτό που πραγματικά είμαστε.
Πρόβλημα έχει αυτός που αγαπά έτσι κορίτσι μου και ΟΧΙ ΕΣΥ.