Quote:
Originally posted by gilie
αισιοδοξη συγουρα δυστηχως ομως απο την βουλιμια δεν απεχω...για μενα βουλιμια δεν ειναι ο εμετος, βουλιμια ειναι η εμονη ιδεα του φαγητου, το οτι δεν μπαινω στο αυτοκινητο να αρχιζω να μαζευω φαγητα κτλ και μετα να τα βγαζω στις λεκανες δε σημαινει οτι δε το σκεφτομαι, οτι δε τρωω παραπανω απο οτι θα πρεπε ή οτι δε παλευω συνεχως με το μυαλο μου...ο μεγαλυτερος αγωνας μου με τη βουλιμια φοβαμαι οτι δεν εχει ακομη ξεκινησει...αυτη με κυνηγαει γυρω απο ενα τραπεζι...μπορει να μη με πιανει αλλα με κυνηγαει...καποια στιγμη ισως καταφερω να σταματησω να τρεχω και ισως απλα αλλαξω δωματιο...μεχρι τοτε τρεχω :P
gilie μου,μήπως έκανες λοβοτομή τις μέρες αυτές που έλειψες και τώρα με στεναχώρια διαπιστώνεις πως δεν πέτυχε;
Αλλιώς δε νομίζω να εξηγείται η απαίτηση που έχεις από τον εαυτό σου...Το σημαντικό είναι πως έχει πάνω από δύο μήνες
που σε καθημερινή βάση βγαίνεις νικήτρια από σκέψεις-πειρασμούς,από ανάγκες βασανιστικές κι αυτό είναι πολύ πιο σπουδαίο
από το να σου είχε απλά φύγει η διάθεση για βουλιμικό(κάτι που-μεταξύ μας-μόνο στη neverland ίσως είναι πιθανό να συμβεί!).
Είναι απολύτως φυσιολογικό κι αναμενόμενο η δύναμη της εξάρτησης ακόμα και της συνήθειας να χρειάζονται παραπάνω από 63 μέρες
για να σε ξεχάσουν,αν βέβαια μας ξεχνούν και ποτέ...Απλά όσο κυλά ο χρόνος σταδιακά γίνεται λιγότερο βασανιστική η ανάγκη,
ίσως εμφανίζεται σε αραιότερη συχνότητα κι από την άλλη εμείς είμαστε όλο και πιο γεμάτοι στη ζωή μας,όλο και πιο δυνατοί
και αντιμετωπίζουμε την όποια πρόκληση με άλλο αέρα!Συνεπώς είσαι σε πάρα πολύ καλό δρόμο και να σου το αναγνωρίσεις αυτό,
σε παρακαλώ πολύ!Μην υποτιμάς τον αγώνα σου σ'ενα άθρισμα ημερών μόνο...Αυτό που επιχειρείς είναι πολλά περισσότερα!
Είναι μια ευρύτερη θεώρηση της ζωής και των επιλογών σου,σε μια προσπάθεια συνεχούς εσωτερικής εξέλιξης κι ενδυνάμωσης...
Κι αυτό ούτε απλό είναι ούτε επιτυγχάνεται σε μικρό χρονικό διάστημα...Ο αγώνας είναι διαρκής!Αποδέξου το και συνέχισε με χαμόγελο!
Κι εσύ κι εγώ και όλοι μας...Την εναλλακτική της στασιμότητας(που ούτε στασιμότητα είναι γιατί μας πάει όλο και πιο πίσω η φθορά)
την ξέρουμε όλοι καλά...Αν θέλουμε να την επιλέξουμε κι αυτό δικαίωμα μας είναι...Αλλά...Αυτή η ζωή πιστεύουμε πως μας αξίζει;
