Printable View
Καλησπέρα σε όλους και σε όλες!!
Παιδιά είχα φθάσει τα 130 κιλά, και για να το αντιμετωπίσω έκανα μία επέμβαση πτύχωσης στόμαχου!!Έφθασα τα 81 κιλά αλλά εδώ και 3 περίπου μήνες έχω φθάσει τα 93 κιλά!!Παρακαλώ πολύ όποιος/α μπορεί να με συμβουλεύσει στο πως να αποτρέψω μία επιστροφή στη παχυσαρκία,ας το κάνει!!!
Ευχαριστώ πολύ!!!
Καλησπέρα Αλίκη. Δεν υπάρχουν μαγικά. Πρώτη γραμμή άμυνας είναι η διατροφή σου. Δεύτερη γραμμή άμυνας να αναγνωρίζεις τα συναισθήματά σου. Και τρίτη γραμμή άμυνας να αθλείσαι. Εάν σπάσουν αυτές οι γραμμές άμυνας και ο εχθρός και πάλι αλώσει το κάστρο σου..τότε τα πράγματα ζορίζουν. Κατά τη γνώμη μου αρχικά οφείλεις να αλλάξεις διατροφικές συνήθειες. Σε συνδυασμό με κάποιον ειδικό (ψυχολόγο, σύμβουλο ή ακόμη και εδώ στην ομάδα αυτοβοήθειας). Εάν το βάρος επιστρέφει, κάτι που από καρδιάς απεύχομαι, καλό θα είναι να μάθεις να αναγνωρίζεις τα επώδυνα συναισθήματα ή τις συνθήκες που σε οδηγούν στο φαγητό. Εδώ θα βρεις αρκετούς συνομιλητές, με διαφορετικές τοποθετήσεις ο καθένας, όμως μπορείς να συλλέξεις ως μέλισσα όλα εκείνα που ταιριάζουν σε εσένα. Θα πρέπει να σου πω από τώρα πως εάν δεν καταφέρεις να ελέγξεις την επαναπρόσληψη βάρους, τότε θα επιβαρύνεις την υγεία σου, όχι μόνο ως μεταπαχύσαρκη αλλά και ως δευτερυποψήφια για χειρουργείο, κάτι που είναι πάρα μα πάρα πολύ σοβαρό. Σήκωσε λοιπον τα μανίκια σου, οπλίσου, και ξεκίνα. Εύχομαι καλή επιτυχία.
Η μονη λυση ειναι να κανεις αλλη επεμβαση-τη σωστη πλεον και οχι αυτη που σου εκαναν- ωστε να εχεις οριστικη λυση...
Ζύγισμα Ιουλίου 2015: 113.300 kgr. Συνολική απώλεια 14μήνου: μείον 107 κιλά. Στόχος : Ζύγισμα 31.12.2015 να είμαι 99.900....Οι μερίδες πλέον του φαγητού είναι σχεδόν κανονικές με αυτές του ενήλικα αλλά χωρίς ψωμί και σαλάτα διότι δεν χωράει αλλιώς, χωρίς ποτά πριν και μετά, και με ενδιάμεσες διακοπές. Στο κρέας και το αυγό υπάρχει πρόβλημα και μπουκώνω στη δεύτερη μπουκιά. Καμία διάρροια μέχρι σήμερα. Καμία επιπλοκή εκτός μιας κρίσης ουρικού οξέως που προκλήθηκε από δικό μου λάθος από μη σωστή πρόσληψη υγρών, σταθερή δυσανεξία και αηδία στη ζάχαρη, μόνο στέβια στον καφέ το πρωί, καμία κατανάλωση γλυκών και σοκολάτας, μόνο γλυκό κουταλιού πορτοκάλι και κεράσι ανεκτό σε ποσότητα έως και 30 γραμμαρίων. Νερό περίπου 3 λίτρα την ημέρα. Περπάτημα περίπου 10 χιλιόμετρα τη μέρα ή ποδήλατο περίπου 50 λεπτά. Συναισθήματα πολλά, σιωπή αρκετή, έλλειψη ενθουσιασμού, σχεδόν καθόλου ξεκαρδιστικό γέλιο όπως παλιά, αόρατο πέρασμα από όλους τους χώρους, ώρες περισυλλογής με τον εαυτό, ενημερότητα αναφορικά με τις διατροφικές συνήθειες, διαρκής έλεγχος της ποιότητας προσλαμβανόμενων τροφών και εσωτερικές στρατηγικές για σωστή συντήρηση βάρους, πεποίθηση ότι η νοσογόνος παχυσαρκία ΔΕΝ αντιμετωπίζεται συντηρητικά και λύπη που δεν χειρουργήθηκα νωρίτερα και έχασα πολύτιμο χρόνο σε αναλύσεις συναισθημάτων και μπουρδολογίες διαιτολόγων. Η αναδρομική ανάλυση συναισθημάτων με βοηθάει πολύ, τώρα πια που το τέρας της παχυσαρκίας στέκεται πιο ήρεμο δίπλα μου και μπορώ να το αντιμετωπίσω. Λυπηρή βεβαιότητα ότι η παχυσαρκία ΔΕΝ θα φύγει ποτέ και λυσσαλέα δέσμευση ότι κι εγώ ΔΕΝ θα αφεθώ πια, γιατι η επέμβαση δεν αρκεί από μόνη της. Αδιάφορα τα ενθουσιώδη σχόλια φίλων και γνωστών, τα επιφωνήματα και οι κραυγές για την αλλαγή, επίσης παγερά αδιάφορη η αλήθεια ότι δεν με αναγνωρίζω ούτε εγώ ο ίδιος πια στον καθρέφτη. Τέλος, αναγνώριση ότι πάσχω από μια χρόνια ασθένεια που ονομάζεται παχυσαρκία και ότι θα παλεύω μέχρι να πεθάνω για την ποιότητα της ζωής μου. Χρειάζομαι περισσότερο χρόνο για να μεταβολίσω την αλλαγή, να εσωτερικοποιήσω όλο αυτό που γίνεται, να το δεχτώ στην ιστορία της ζωής μου. Αυτά προς το παρόν. Συνεχίζουμε. Ως το τέλος.
Άκη, είναι πολύ μεγάλη η αλλαγή, θυμάμαι το πρώτο μήνυμά σου, και βλέπω τώρα την διαφορά, οπωσδήποτε εμείς που πήραμε βάρος από το φαγητό, θα το κουβαλάμε πάντα μαζί μας. Αλλά μπορεις κ επιβάλλεται να θαυμάσεις τον εαυτό σου κ να χαρείς τη νέα σου ζωή. Εύχομαι κ εμένα οι φίλοι να μου λένε διάφορα θετικά! Εμένα αυτό ολότελα γίνεται με χαροποιεί ιδιαίτερα πάντα.
Άκη, αν και καινούρια στο φόρουμ παρακολουθούσα την περίπτωσή σου απ' την αρχή και πραγματικά αν και δεν σε γνωρίζω προσωπικά χαίρομαι πολύ για 'σένα. Από προσωπική εμπειρία σου λέω ότι η προσαρμογή με τον καινούριο σου εαυτό είναι ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι απ' όλα και χρίζει ιδιαίτερης προσοχής. Χρειάζεται πολλή δουλειά και υπομονή. Εγώ δυστυχώς μετά από 6 χρόνια κι ακόμα δεν έχω καταφέρει να προσαρμοστώ.Όλη αυτή η διαδικασία μου άφησε ως ''δώρο'' βαριά κατάθλιψη. Δεν μπόρεσα να διαχειριστώ σωστά την εξωτερική αλλαγή μου και κάπου εγκλωβίστηκα ανάμεσα στο πριν και στο τώρα με αποτέλεσμα να χάσω τον εαυτό μου. Παλεύω μ' όλες μου τις δυνάμεις να με γνωρίσω απ' την αρχή, αλλά δεν τα έχω καταφέρει προς το παρόν. Νιώθω κενή, άδεια και έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι τα κιλά που έχασα με τόσο κόπο δεν ήταν τίποτα μπροστά σ' αυτό που βιώνω τώρα.Μην αφήσεις λοιπόν την καινούρια σου εικόνα να σε κάνει να ξεχάσεις ποιος είσαι.Σίγουρα πολλές συνήθειες θ' αλλάξουν, όμως μην σταματήσεις να κάνεις πράγματα που αγαπάς και σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα.Είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις γιατί φαίνεσαι άνθρωπος που έχει πολλή δύναμη μέσα του!Σου εύχομαι ότι καλύτερο, καλή συνέχεια.
Μαρία θαύμασα τον τρόπο που γράφεις, κ εσύ είσαι πολύ δυνατή από τη στιγμή που παραδέχεσαι τις αδυναμίες σου και τα όποια προβλήματα διαπιστώνεις πως υπάρχουν. Θέλω να σου πω ότι πρέπει να προσπαθήσεις, να προσπαθείς να βελτιώνεις την ψυχική σου υγεία, και να χαίρεσαι την ζωή. Όλοι είμαστε δέσμιοι των ανασφαλειών μας, του παρελθόντος, των κακών επιλογών, αλλά αντλούμε δύναμη από διάφορες χαρές της ζωής. Άλλαξες την εικόνα σου, αυτό θέλει κότσια, και δύναμη να πάρεις μια τόσο καίρια απόφαση. Άρχισε να σκέφτεσαι θετικά, να ελπίζεις και η κατάθλιψη θα μείνει πίσω. Πέρασα κ εγώ ένα διάστημα έντονης θλίψης κάποτε, με ματαιόδοξες σκέψεις και απελπισία, αλλά τα άφησα πίσω και τώρα είμαι πολύ καλύτερα. Εύχομαι πολλές καλύτερες μέρες και στιγμές! Κ να βρεις την ηρεμία και την ευτυχία που ψάχνεις και που σου αξίζει.
Σ' ευχαριστώ πολύ Ελένη μου για τα όμορφα λόγια σου.Προσπαθώ και θα προσπαθώ με όσες δυνάμεις ακόμα έχω ώστε μια μέρα να μπορέσω να με αγαπήσω και να με εκτιμήσω ανεξαρτήτου βάρους. Ντρέπομαι τόσο πολύ που το παραδέχομαι, αλλά για πολύ καιρό πίστευα ότι όσο πιο λίγα κιλά είναι κάποιος, τόσο πιο καλά θα αισθάνεται...τόσο πιο ευτυχισμένος θα είναι. Στην πορεία όμως, κι όσο έχανα βάρος, ανακάλυπτα οτι η ευτυχία που τόσο περίμενα να έρθει, δεν ερχόταν. Και εκεί κατάλαβα πόσο ανόητο ήταν από μέρους μου να σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο....κατάλαβα οτι ευτυχισμένος αισθάνεσαι όταν αγαπάς τον εαυτό σου, όταν τον εκτιμάς και δεν τον κατηγορείς πάντα για ότι άσχημο συμβαίνει στη ζωή σου, κι οτι τα κιλά ναι μεν καλό θα ήταν να είναι σε φυσιολογικά επίπεδα για λόγους υγείας, αλλά ότι δεν είναι το παν στη ζωή. Η λογική μου τα ξέρει όλα αυτά...ο εαυτός μου όμως για κάποιο λόγο, αρνείται κατηγορηματικά να με αγαπήσει.Ελπίζω όμως μια μέρα να καταφέρω να τον πείσω ώστε να βρω επιτέλους την ηρεμία που τόσο απεγνωσμένα ψάχνω.
Μαρία μου αγαπας τον εαυτο σου, του έδωσες την ευκαιρία να χασει κιλά, να βελτιώσει την εικόνα του κ να ειναι πιο υγιής. Όλοι κατηγορούμε τους εαυτούς μας για πολλά κακά, αλλά δεν μπορει
Να μην εχουμε κανει κ καποια καλά, σε αυτα πρεπει να εστιάζουμε..
Η αλήθεια είναι πως ... μπράβο Άκη!!!!!!!!!!!!!
Το σκιερό μέρος το έχω βιώσει και το ξαναβιώνω κι εγώ. Με την απώλεια πολλών κιλών,διάφοροι γύρω μου να θαυμάζουν και να ρωτούν και να ασχολούνται μαζί μου όσον αφορά στο θέμα αυτό κι εγώ να θέλω να εξαφανιστώ, να γίνω αόρατη. Μου βγάζει όλη την 'ασθενή΄ μου σχέση με το φαγητό και ακόμη χειρότερα με κάνει να νιώθω τρομερή ενοχή για το τι δεν είχα καταφέρει νωρίτερα και ακόμη πιο μεγάλη αγωνία για το πόσο αυτό θα κρατήσει...
Ας μην κάνουμε μνημόσυνο όμως στα χαμένα κιλά αλλά πρόποση στα καλύτερα που έρχονται, με σύνεση και εγρήγορση!!!!!!!:yes:
Mαρία, θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο περισσότερο για το θέμα. Στείλε μου προσωπικό μηνυμα όταν μπορείς. Ευχαριστώ.Quote:
Originally posted by maria1989
Σ' ευχαριστώ πολύ Ελένη μου για τα όμορφα λόγια σου.Προσπαθώ και θα προσπαθώ με όσες δυνάμεις ακόμα έχω ώστε μια μέρα να μπορέσω να με αγαπήσω και να με εκτιμήσω ανεξαρτήτου βάρους. Ντρέπομαι τόσο πολύ που το παραδέχομαι, αλλά για πολύ καιρό πίστευα ότι όσο πιο λίγα κιλά είναι κάποιος, τόσο πιο καλά θα αισθάνεται...τόσο πιο ευτυχισμένος θα είναι. Στην πορεία όμως, κι όσο έχανα βάρος, ανακάλυπτα οτι η ευτυχία που τόσο περίμενα να έρθει, δεν ερχόταν. Και εκεί κατάλαβα πόσο ανόητο ήταν από μέρους μου να σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο....κατάλαβα οτι ευτυχισμένος αισθάνεσαι όταν αγαπάς τον εαυτό σου, όταν τον εκτιμάς και δεν τον κατηγορείς πάντα για ότι άσχημο συμβαίνει στη ζωή σου, κι οτι τα κιλά ναι μεν καλό θα ήταν να είναι σε φυσιολογικά επίπεδα για λόγους υγείας, αλλά ότι δεν είναι το παν στη ζωή. Η λογική μου τα ξέρει όλα αυτά...ο εαυτός μου όμως για κάποιο λόγο, αρνείται κατηγορηματικά να με αγαπήσει.Ελπίζω όμως μια μέρα να καταφέρω να τον πείσω ώστε να βρω επιτέλους την ηρεμία που τόσο απεγνωσμένα ψάχνω.
Απαγορεύεται η πρόποση....Μέδουσα....γιατί έχει φυσαλίδες η σαμπάνια..και ο Χειρουργογέροντας δεν δίνει ευλογία για ο,τιδήποτε sparkling. Προκαλεί διάταση και πείνα. Επομένως...ας κάνουμε πρόποση με νεράκι...Όσο για τα καλύτερα που έρχονται, είναι μεγάλη κουβέντα...Quote:
Originally posted by Medousa
Η αλήθεια είναι πως ... μπράβο Άκη!!!!!!!!!!!!!
Το σκιερό μέρος το έχω βιώσει και το ξαναβιώνω κι εγώ. Με την απώλεια πολλών κιλών,διάφοροι γύρω μου να θαυμάζουν και να ρωτούν και να ασχολούνται μαζί μου όσον αφορά στο θέμα αυτό κι εγώ να θέλω να εξαφανιστώ, να γίνω αόρατη. Μου βγάζει όλη την 'ασθενή΄ μου σχέση με το φαγητό και ακόμη χειρότερα με κάνει να νιώθω τρομερή ενοχή για το τι δεν είχα καταφέρει νωρίτερα και ακόμη πιο μεγάλη αγωνία για το πόσο αυτό θα κρατήσει...
Ας μην κάνουμε μνημόσυνο όμως στα χαμένα κιλά αλλά πρόποση στα καλύτερα που έρχονται, με σύνεση και εγρήγορση!!!!!!!:yes:
Καλησπέρα και πάλι! Δεν χάθηκα, αν και πολλά κιλά χάθηκαν...
Τελικά ο στόχος των 99.900 επιτεύχθηκε περίπου 3 μήνες νωρίτερα από το αναμενόμενο.
Ηθελα με την αυγή του 2016 να είμαι σε διψήφιο νούμερο. Το ήθελα σαν δώρο το βράδυ της Πρωτοχρονιάς.
Τελικά, αρχές Οκτωβρίου, ζυγίστηκα 94.700!!!
Δηλαδή μείον 125 κιλά περίπου στο σύνολο.
Σχεδόν απίστευτο να συμβαίνει. Και είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Όμως η χαρά αυτή δεν είναι ολοκληρωτική. Δεν είναι γιατί δεν είμαι χαρούμενος. Δεν έχει φύγει από πάνω μου ακόμη η αίσθηση του παχύσαρκου. Νιώθω ακόμη τόοοοσοοοο παχύς και χοντρός. Ίσως γιατί έχω ξεχάσει πώς ήμουν στα 225 περίπου κιλά, ίσως γιατί δεν πρόλαβα να καταλάβω πώς χάθηκαν τόσα κιλα.
Τρώω κανονικά, δηλαδή αργά και σιγά, μερίδες ενός φυσιολογικού ανθρώπου, έχω δοκιμάσει σοκολάτα αλλά την πέταξα γιατί έμεινε στο ντουλάπι και χάλασε, έφαγα μόνο μια μικρή σειρά, έχω δοκιμάσει κρουασάν το οποίο επίσης πέταξα διότι μου έφερε αηδία η γεύση του. Επισης έφαγα φουντούνια που μου άρεσαν πολύ. Αυτές ήταν οι "παρασπονδίες" μου. Για τη ζάχαρη, χρησιμοποιώ μόνο στέβια, ενώ τρώω κάθε μέρα ένα κουτάλι της σούπας γλυκό κουταλιού, κυρίως πορτοκάλι ή κεράσι.
Προσπαθώ να εντάξω στο διαιτολόγιό μου ένα κομμάτι μηλόπιτα, ή πάστα φλώρα τη μέρα, μικρό, μαζί με τον καφέ, άλλοτε τα καταφέρνω με το ζόρι αλλά συνήθως πάντα πετιέται γιατί δεν μπορώ να το φάω ολόκληρο.
Τρώω αρκετά φρούτα αλλά με το ψωμί υπάρχει ζήτημα. Νιώθω οτι είναι σαν πλαστελίνη και δεν μπορώ να φάω πολλές μπουκιές.
Γενικά η διατροφή μου μέσα σε αυτούς τους 18 μήνες μετά την επέμβαση είναι διατροφή ενός απλού ανθρώπου, δηλαδή μικρές κανονικές ποσότητες, πολλή ενυδάτωση περίπου 3 λίτρα νερού την ημέρα, και πρωτεϊνη.
Δεν αρκούν όμως. Χρειάζεται πολλή δουλειά με τον εαυτό, με την εικόνα, με τον καθρέφτη, με το παρελθόν, με την ιστορία της παχυσαρκίας. Υπάρχουν φορές που τρώω και νιώθω τόσες ενοχές και λέω "πρέπει να κάνω από αύριο δίαιτα"...ακόμη κι αν έχω φάει αρακά ή χορτόσουπα....Δεν έχει φύγει ακόμη ο πανικός του να χάσω κιλά, του να κάνω κάτι για να αδυνατίσω και μετά από λίγα λεπτά έρχεται η διαπίστωση ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνω πέρα από το να προσέχω τη διατροφή μου.
Το σώμα μου, πέρα από τα μπράτσα, δεν έχει αλλη χαλάρωση, κάθομαι άνετα γυμνός στον καθρέφτη, δεν είναι αποκρουστικό γιατί η χαλάρωση όλως παραδόξως είναι πολύ μικρή. Η τομή έχει σχεδόν εξαφανιστεί πλέον.
Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή η πάλη γίνεται για να δεχθώ και να αποδεχτώ αυτό το νέο μικρό σώμα, να με χωρέσω δηλαδή στο σώμα αυτό που είναι μείον 125 κιλά και εντούτοις ακόμη δεν το έχω καταλάβει. Νομίζω ότι είμαι ακόμη νοσογόνα παχύσαρκος.
Πιστεύω ότι όλο αυτό είναι μια φάση που θα περάσει μόλις περάσει κι άλλος χρονος και δω ότι παραμένω στα κιλά μου τρώγοντας σαν κανονικός άνθρωπος χωρίς ενοχές αλλά με προσοχή.
Αυτά είναι τα νέα μου, αυτή είναι η αλήθεια μετά από 18 μήνες χολοπαγκρεατικής παράκαμψης, δεν είχα καμία επιπλοκή ποτέ, δεν έπαθα ποτέ σύνδρομο ντάμπινγκ, δεν έχω διάρροιες και δεν τρέχω στην τουαλέτα λόγω λιπαρών ουσιών, δεν ένιωσα ποτέ ότι κάτι πάει στραβά, τηρώ με ευλαβική προσήλωση τις οδηγίες και τα ιατρικά τσεκ απ, παίρνω συστηματικά τα χάπια και τις βιταμίνες μου και προχωρώ.
Δεν είναι εύκολο, είναι όμως όμορφο. Δεν είναι ακατόρθωτο, είναι όμως επώδυνο. Θέλει προσωπική επένδυση, προσήλωση και αποδοχή. Στο τρίτο μέρος, αυτό της αποδοχής είμαι τώρα...
Άκη μπράβο πολλά για την απώλεια και για τον στόχο που επετεύχθη νωρίτερα!
Η ψυχολογία σου μου θυμίζει εκείνη την πρώτη φορά που είδα τον εαυτό μου στα σωστά κιλά του πριν πολλά πολλά χρόνια και δεν μπορούσα να διαχειριστώ σωστά όλη αυτή την αλλαγή. Άκη θα βοηθούσε πολύ αν μέσα στα ιατρικά τσεκ-απ πρόσθετες και ένα από ψυχολόγο. Μην αφήνεις όλη αυτή την αλλαγή να περνάει έτσι. Χρειάζεσαι ένα χέρι βοήθειας για να συνεχίσεις ώστε να ξεφύγεις απʼ την σκέψη του «παχύσαρκου». Γιʼ αυτό και στις ομάδες των ιατρείων παχυσαρκίας περιλαμβάνονται και οι ψυχολόγοι. Μην το αμελήσεις, είναι κάτι που χρειάζεται να γίνει.
Εγώ πάντως κοντά στον πρώτο μου στόχο, έχω την εμπειρία ώστε να διαχειριστώ την αλλαγή μου, αλλά μια φορά μίλησα με την ψυχολόγο της ομάδας του γιατρού μου και με βοήθησε ακόμη περισσότερο.
Μαρία, καλησπέρα. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν σωστά εκπαιδευμένοι Ψυχολόγοι στην παχυσαρκία και ειδικά στην περίοδο προσαρμογής. Δεν μπορούν καν να κατανοήσουν, πόσο μάλλον δε να αποκτήσουν ενσυναίσθηση αναφορικά με τις αλλαγές. Αυτό που μπορούν να κάνουν, και πάλι ελάχιστοι, είναι όσοι καταφέρνουν να σε φέρνουν αντιμέτωπο με αυτά τα συναισθήματα. Έχω την αίσθηση ότι δεν επιθυμώ να χαλάσει άλλο τόσο όλη η ιστορία με κάποιον που δεν έχει ιδέα για θεραπεία παχυσαρκίας, και δυστυχώς έψαξα πολύ αλλά απογοητεύθηκα. Επομένως, υπάρχουν και εναλλακτικοί τρόποι αυτοβοήθειας, τους οποίους και ενεργοποίησα και δουλεύουν μια χαρά.Quote:
Originally posted by Μαρία.
Άκη μπράβο πολλά για την απώλεια και για τον στόχο που επετεύχθη νωρίτερα!
Η ψυχολογία σου μου θυμίζει εκείνη την πρώτη φορά που είδα τον εαυτό μου στα σωστά κιλά του πριν πολλά πολλά χρόνια και δεν μπορούσα να διαχειριστώ σωστά όλη αυτή την αλλαγή. Άκη θα βοηθούσε πολύ αν μέσα στα ιατρικά τσεκ-απ πρόσθετες και ένα από ψυχολόγο. Μην αφήνεις όλη αυτή την αλλαγή να περνάει έτσι. Χρειάζεσαι ένα χέρι βοήθειας για να συνεχίσεις ώστε να ξεφύγεις απʼ την σκέψη του «παχύσαρκου». Γιʼ αυτό και στις ομάδες των ιατρείων παχυσαρκίας περιλαμβάνονται και οι ψυχολόγοι. Μην το αμελήσεις, είναι κάτι που χρειάζεται να γίνει.
Εγώ πάντως κοντά στον πρώτο μου στόχο, έχω την εμπειρία ώστε να διαχειριστώ την αλλαγή μου, αλλά μια φορά μίλησα με την ψυχολόγο της ομάδας του γιατρού μου και με βοήθησε ακόμη περισσότερο.
Έχω δε την αίσθηση ότι είναι μέσα στο παιχνίδι να περνάει κανείς ζόρικα σε μια τόσο μεγάλη αλλαγή, επομένως δεν την εκλαμβάνω αλλά ούτε την οριοθετώ με αρνητικό πρόσημο. Αντίθετα, με θετικό ως μια ακόμη πρόκληση προσαρμογής. Την ζω κανονικά με όλα τα πάνω και τα κάτω και προσπαθω να είμαι κάθε μέρα δυνατός. Και αυτό πιάνει αρκετά. Για την ώρα τουλάχιστον. Θα δούμε. Όλα είναι ανοιχτά και όλα είναι ευέλικτα. Και Ευχαριστώ θερμά για την συμβουλή σου αυτή!
Όσο για τον καθρέφτη, μαζί με τη ζυγαριά είναι ό,τι πιο άχρηστο πλέον διαθέτει στο σπίτι. Απο εχθροί της ζωής μου και πολέμιοι έγιναν τραγικοί ζητιάνοι. Τον πρώτο ούτε καν να τον κοιτάξω, τον αγνοώ, την δε δεύτερη την περιφρονώ...την έχω γραμμένη...Κάποια στιγμή θα συμφιλιωθούμε βέβαια, αφού πάρω όμως το αίμα μου πίσω για τα 25χρόνια παχυσαρκίας....(ας πω και κάτι για να μη φανεί ότι όλα είναι μόνο ζόρι, υπάρχουν και αυτές οι στιγμές..ομολογουμένως αστείες...).