Τελικά χθες κοιμήθηκα νωρίς και δεν είδα ταινία... Και σήμερα το πρωί πήγα βόλτα με τον αδελφό μου και φίλους...
Ήταν ωραία αλλά γύρισα κουρασμένη και παρ' όλη την κούραση δεν κατάφερα να κοιμηθώ, πάλι νιώθω φόβο...
Printable View
Σε αυτην που θα πας τώρα, κάνε μια συζήτηση για αυτό το θέμα. Θα σε βοηθήσει να καταλάβεις τι συμβαίνει και αυτόματα θα μάθεις να το διαχειριζεσαι. Το σπίτι είναι ένα μέρος που έχεις κακές αναμνήσεις, εντάσεις και είναι λογικό να μην έχεις ψυχική ηρεμία. Όσο μπορείς να είσαι έξω από αυτό και θα δεις ότι ο φόβος θα σταματήσει να υπάρχει..
Θα κάνω, ναι... Και θα προσπαθήσω τώρα που λήγουν τα μέτρα της καραντίνας να βγαίνω περισσότερο...
Αλλά με προβληματίζει κάτι ακόμα... Ότι πολλές φορές θυμάμαι εκείνον (τον κακό της ιστορίας, όχι τον πρώην) και με ταράζει αν και δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί τον θυμάμαι...
Γιατί έχεις μείνει στάσιμη. Είσαι σε ένα σημείο και κοιτάς μόνο δύο δρόμους. Το κακό παρελθόν και το καλό παρελθόν. Το μέλλον σου ποιος λες να το κοιτάξει; Έχεις δει ποτέ κάποιον που να προχωράει μπροστά με τα μάτια στην πλάτη; Είχα διαβάσει παλιά κάτι που ταιριάζει σε σένα.
"Δε μπορείς να ανακαλύψεις νέους ωκεανούς αν δεν έχεις το κουράγιο να χάσεις την ακτή από τα μάτια σου".
Όταν φοβόμαστε έχουμε δύο επιλογές. Μένουμε στάσιμοι και φοβάστε ή κάνουμε βήματα ενάντια στον φόβο και σταματάμε να φοβόμαστε. Είναι δική μας επιλογή για το τι θα κάνουμε. Εσύ για πόσο καιρό ακομη αντέχεις να είσαι στάσιμη και να φοβάσαι;