Printable View
ωραια περνάς Αλομπαρ.. ?Μόνο λουλουδακια φυτεύεις ή και ζαρζαβατικά? :)Quote:
Originally posted by Alobar
Αλλά αυτό είναι και το ζουμί μιας συζήτησης... γενική έ;... κι εγώ φυτεύω λουλούδια απ\' το πρωί... :P ...
(... πίσω καταθλιψάρα γιατί σ\' έφαγα!...)
:P
Δωστης να καταλάβει..:)
Μα κάποια πράγματα είναι αυτονόητα...Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
Συμφωνω..Quote:
Originally posted by weird
Βασικά όταν μιλώ για τέχνη, δεν δίνω τόσο μεγάλη έμφαση στο τι \"θα φανεί\", στο πόσο \"θα διαπρέψει\" ή θα αναδειχθεί ο καλλιτέχνης.Quote:
Originally posted by Alobar
... εν ολίγοις βρε παιδιά, τη σήμερον για να αποτελείς την \'εξαίρεση\', χρειάζεται πρώτα να παίξεις και λίγο το παιχνίδι του κανόνα. Αν καταφέρεις να αναδειχτείς σύντομα, θα φανεί ότι είσαι η εξαίρεση. Αν όχι, είσαι δεν είσαι τελικά δεν έχει νόημα. Νομίζω ότι είναι απλό...
Σημασία έχει να κάνει ότι κάνει με αφοσίωση στο έργο του και γνησιότητα. Απο εκεί και πέρα το τι θα φανεί, είναι ένα άλλο κεφάλαιο.
Εξάλλου άλλο τέχνη, άλλο φήμη και άλλο δόξα.
Απλως ο καλλιτεχνης που λιμοκτονεί ,ακραιο παραδειγμα,δεν παρουσιαζει εργο αναλογο των δυνατοτητων του.
Για τη φιμωση λογω πολιτικων συνθηκων ,δεν συμφωνω..
αλλο πραγμα να πεινας και αλλο να σου επιβαλουν να μην δημιουργεις.
χωρίς τροφή και νερό δεν υπάρχει καν ζωή, οπότε για ποιά δημιουργία να μιλήσουμε?
Το υλικό στοιχείο ( κάλυψη υλικών αναγκών) είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ύπαρξης του ανθρώπου και άρα σε οτιδήποτε κάνει θα πρέπει να καλύπτεται.
Είναι όμως κάπως διαφορετικό αυτό, απο το να συνδέουμε την τέχνη με συγκεκριμένα επίπεδα εισοδήματος, βιοτικού επιπέδου, υλικής άνεσης.
Φωτεινή, δεν κατάλαβα αυτό που λες για τις πολιτικές συνθήκες.
Και ποιός θα το κρίνει Αλο οτι γράφεις ή όχι μαλακίες? Μπορεί η κρατούσα αντίληψη της εποχής, του κοινωνικού πλαισίου σου, του καλλιτεχνικού κόσμου, να τα βρίσκει ανάξια αναφοράς. Ενώ έναν αιώνα αργότερα να τα βρίσκουν ενδιαφέροντα.Quote:
Originally posted by Alobar
\'... Η στένωση στομάχου σίγουρα μπορεί να κάμψει την ανθρώπινη θέληση.
Εξαρτάται όμως πάλι, απο το πόσο λιτοδίαιτος είναι κανείς ;)
Απο την άλλη, τι ρόλο έχει η αποδοχή των άλλων για σένα σε σχέση με τον αυτοπροσδιορισμό σου ως καλλιτέχνη?...\'
Ακόμη και στο να είναι λιτοδίαιτος κανείς, υπάρχει ένα όριο. Τί ρόλο έχει;... χμμ... αν έχω όντως να πω πράματα στους άλλους, χρειάζεται να τα κάνω φανερά σε αυτούς. Αν εγώ γράφω μαλακίες, και δε το ξέρω, με ποιό δικαίωμα με ορίζω \'καλλιτέχνη\';... και πόσο νόημα έχει για μένα να τα κρατάω στα συρτάρια μου;... προφανώς γράφω όχι μόνο για τους λόγους που μόνο εγώ ξέρω έτσι κι αλλιώς, αλλά κι επειδή θέλω να ακουστεί η φωνή μου. Σε γενικές γραμμές ίσως διαφωνούμε σε αρκετά Γουίρντ. Αλλά αυτό είναι και το ζουμί μιας συζήτησης... γενική έ;... κι εγώ φυτεύω λουλούδια απ\' το πρωί... :P ...
(... πίσω καταθλιψάρα γιατί σ\' έφαγα!...)
:P
Και ο φερναντο Πεσόα στα συρτάρια και στα μπαούλα του τα κρατούσε και έγινε μετά το θάνατό του ( που ανακαλύφθηκαν) ο εθνικός ποιητής της Πορτογαλίας.
;))
Ναι διαφωνούμε αλλά έχει ενδιαφέρον:)
Quote:
Originally posted by Alobar
\'... Βασικά όταν μιλώ για τέχνη, δεν δίνω τόσο μεγάλη έμφαση στο τι \"θα φανεί\", στο πόσο \"θα διαπρέψει\" ή θα αναδειχθεί ο καλλιτέχνης.
Σημασία έχει να κάνει ότι κάνει με αφοσίωση στο έργο του και γνησιότητα. Απο εκεί και πέρα το τι θα φανεί, είναι ένα άλλο κεφάλαιο.
Εξάλλου άλλο τέχνη, άλλο φήμη και άλλο δόξα...\'
Σαφώς είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Μόνο που εδώ και πόσα ποστς, μιλάμε για καλλιτέχνες που έτσι κι αλλιώς αναδείχτηκαν για να μπορούμε εμείς να μιλάμε γι\' αυτούς.
Καλό μεσημέρι σε όλους!
:)
Αναδείχθηκαν με την έννοια οτι έγιναν γνωστοί.
Αυτό δεν σημαίνει οτι όταν ζούσαν, εξέδιδαν και ήταν εμπορικοί πχ.
Εξάλλου, πλέον, ζούμε στην εποχή που ο καθένας μπορεί να κάνει γνωστό στο ευρύ κοινό το έργο του, μέσω του διαδικτύου.
Με κάθε επιφύλαξη, πιστεύω οτι συχνά δεν μας νοιάζει μόνο να επικοινωνήσουμε το έργο μας ( και γι αυτό θέλουμε την δόξα, για να είμαστε προσιτοί στο κοινό..) αλλά να ικανοποιήσουμε τον ναρκισσισμό μέσα μας μέσα απο την αυτοπροβολή μας. ( όταν λέω \"μας\" εννοώ οτι είναι μια τάση του ανθρώπου, φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις).
Εννοώ οτι αν και ακραίο το παράδειγμα του καλλιτέχνη που λιμοκτονεί,οπως και αυτού που ζει στη χλιδα..
το ξερω οτι καταλαβαίνεις τα αυτονόητα..:) Λέω απλώς οτι μπορεί η ανεχεια να συντελεί στον περιορισμό της..πχ δυσκολεύει τον μουσικο να μελετησει ή τον συγγραφέα να εκδοσει ,τον ζωγραφο να αγορασει χρωματα η πινέλα..Υπαρχει καποια σύνδεση ,αλλα οχι στην δημιουργία της τέχνης αλλα στην πρακτική της έκφραση..
Για τις πολιτικές συνθήκες:
Αναφερθηκε παραπάνω, σε προηγουμενα ποστς ,πώς η πολιτικη κατασταση στην πρωην Σοβιετική Ενωση επηρέασε την τέχνη..
Ναι, έχουμε μια τάση να σκεφτόμαστε στα άκρα, αυτός που λιμοκτονεί και αυτός που είναι ζάμπλουτος.Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
Εννοώ οτι αν και ακραίο το παράδειγμα του καλλιτέχνη που λιμοκτονεί,οπως και αυτού που ζει στη χλιδα..
το ξερω οτι καταλαβαίνεις τα αυτονόητα..:) Λέω απλώς οτι μπορεί η ανεχεια να συντελεί στον περιορισμό της..πχ δυσκολεύει τον μουσικο να μελετησει ή τον συγγραφέα να εκδοσει ,τον ζωγραφο να αγορασει χρωματα η πινέλα..Υπαρχει καποια σύνδεση ,αλλα οχι στην δημιουργία της τέχνης αλλα στην πρακτική της έκφραση..
Για τις πολιτικές συνθήκες:
Αναφερθηκε παραπάνω, σε προηγουμενα ποστς ,πώς η πολιτικη κατασταση στην πρωην Σοβιετική Ενωση επηρέασε την τέχνη..
Το επισήμανα κι εγώ πιο πάνω.
Ναι η ανέχεια \"δυσκολεύει\"..
μα αλήθεια, η δυσκολία είναι απαραίτητα κάτι \"κακό\"?
Πιστεύω οτι καμιά φορά ο περιορισμός που παράγει η δυσκολία είναι σαν το αλάτι στο φαγητό, χωρίς αυτόν, τα πράγματα χάνουν κάτι απο την γεύση τους.
Έχει και η δυσκολία την σημασία της.
Όσο για το να σου επιβάλλουν να μην δημιουργείς, τελείως διαφορετικό πράγμα όντως.
Αυτο ήθελα να πω, αυτο που γραφεις Keep. Τώρα αν το μεγαλουργημα για καποιους μεταφράζεται ως χρηματα ή η επιτυχια συνδεεται αρρηκτα με τη φημη ή την αναγνωρισιμοτητα εχει να κανει με τον τροπο που μεταφραζει ο καθενας μας την επιτυχια.Quote:
Originally posted by keep_walking
Δεν ειναι τα ακρα ειναι τα μεσα!!!!!!!!!!Quote:
Παιδιά, ας μην παίρνουμε μόνο τα άκρα. Μπορεί να έχει τον επιούσιο και να του αρκεί. Να καλύπτει κανείς ένα στοιχειώδες επίπεδο και με αυτό να είναι εντάξει.
Εξάλλου, χρόνο για άλλα πράγματα δεν έχουν όσοι έχουνε απαιτητικές εργασίες, όπου μπορεί να βγάζουν τα τρελά λεφτά, αλλά να μην έχουν την χρονική πολυτέλεια να ασχοληθούν με τα ενδιαφέροντά τους, τέχνη κτλ.
Απο κει και πέρα, πολλοί ήταν αυτοί που δεν είχαν ούτε τα στοιχειώδη και έγιναν σπουδαίοι καλλιτεχνες, ενώ αν φρόντιζαν να βγάλουν χρήμα, θα είχαν στερηθεί το να αφοσιωθούν στο ταλέντο τους. Φυσικά και υπήρξαν και αυτοί που είχαν και πλούτο και αφοσιώθηκαν στο ταλέντο τους.
Ακρα ειναι αυτοι που μεγαλουργουν παρα την αντιξοοτητα των συνθηκων.
Επισης μεγαλουργημα, για καποιους ειναι ενα εργο του Μοτσαρτ. Κ βεβαια ειναι. Αλλα ολα τα μεγαλουργηματα δεν εχουν τα ιδια μετρα. Και ουτε βεβαια χρειαζεται να ειναι συγκρισιμα.
Μεγαλουργημα ειναι ενας ανθρωπος να κατορθωσει να ζησει ελευθερος μεσα στα τοσο εμποδια κοινωνικα κ οικονομικα που στηνονται. Μεγαλουργημα ειναι κ να μπορεσει να ζησει οπως πραγματικα θελει με τους λιγοτερο δυνατους συμβιβασμους. Κ δεν χρειαζεται να το μαθει κανεις αυτο, παρα μονο ο ιδιος.Και για ολα αυτα, δεν ειναι τα χρηματα προαπαιτουμενο.
Κ επειδη τεθηκε κ το θεμα των πλουσιων που ξεχωρισαν δεν ηταν ο Μοτσαρτ, ο Μπετοβεν της σχετικης αριστοκρατιας. Υπαρχουν αλλα τοσα ελληνικα (Ρίτσος, Μισσιος αμετρητοι συνθετες, ζωγραφοι, ποιητες, συγγραφεις, τραγουδιστες, στιχουργοι) κ μη παραδειγματα που αποδεικνυουν οτι ανθρωποι απο ολα τα κοινωνικοοικονομικα στρωματα μπορουν να ξεχωρισουν.
Έξω από τη στρατευμένη τέχνη (που σαφώς δεν είναι κι ότι καλύτερο) το μέσο πολιτιστικό επίπεδο του σοβιετικού ήταν σαφώς περισσότερο εκλεπτυσμένο/ψαγμένο από του μέσου αμερικάνου ή γερμανού για παράδειγμα.
Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.
Για περιόδους, έχεις δίκιο θα σε γελάσω, δεν ξέρω.
Quote:
Originally posted by weird
Ναι η ανέχεια \"δυσκολεύει\"..
μα αλήθεια, η δυσκολία είναι απαραίτητα κάτι \"κακό\"?
Πιστεύω οτι καμιά φορά ο περιορισμός που παράγει η δυσκολία είναι σαν το αλάτι στο φαγητό, χωρίς αυτόν, τα πράγματα χάνουν κάτι απο την γεύση τους.
Έχει και η δυσκολία την σημασία της.
Όσο για το να σου επιβάλλουν να μην δημιουργείς, τελείως διαφορετικό πράγμα όντως.
Μα ναι ,αυτη ειναι που ωθεί ,ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ τέχνη..Μπορεί ο καλλιτεχνης να επιστρατευσει την φαντασία του και χρησιμοποιησει αλλα μέσα ,πέρα των συμβατικών..θα μπορούσε η δυσκολία να οδηγήσει σε μια νέα τεχνική π.χ..
Παρόλο που συμφωνώ οτι η δυσκολία μπορεί να οδηγήσει σε πρωτότυπες και δημιουργικές σκέψεις, πλέον πιστεύω οτι πιο εύκολα φτάνει κανείς σε κάτι τέτοιο απο την ευχαρίστηση και τη χαρά. Διότι αν νοιώθει άσκημα μπορεί να κάνει κάτι για να νοιώσει καλύτερα, αλλά αν νοιώθει ήδη καλά έχει πολύ περισσότερη ενέργεια να διαθέσει.
Quote:
Originally posted by Sofia
Υπαρχουν αλλα τοσα ελληνικα (Ρίτσος, Μισσιος αμετρητοι συνθετες, ζωγραφοι, ποιητες, συγγραφεις, τραγουδιστες, στιχουργοι) κ μη παραδειγματα που αποδεικνυουν οτι ανθρωποι απο ολα τα κοινωνικοοικονομικα στρωματα μπορουν να ξεχωρισουν.
Αυτό ακριβώς...
Και οι διαφωνίες μπορούν να είναι δημιουργικές, αλλά είναι και οι συμφωνίες άλλο πράγμα :))
Και τα δύο χρειάζονται... η δυσκολία είναι σαν το αλάτι, η ευκολία σαν τη ζάχαρη ( οκ είδα πολίτικη κουζίνα πρόσφατα :PP).Quote:
Originally posted by Αφωτεινή
Quote:
Originally posted by weird
Ναι η ανέχεια \"δυσκολεύει\"..
μα αλήθεια, η δυσκολία είναι απαραίτητα κάτι \"κακό\"?
Πιστεύω οτι καμιά φορά ο περιορισμός που παράγει η δυσκολία είναι σαν το αλάτι στο φαγητό, χωρίς αυτόν, τα πράγματα χάνουν κάτι απο την γεύση τους.
Έχει και η δυσκολία την σημασία της.
Όσο για το να σου επιβάλλουν να μην δημιουργείς, τελείως διαφορετικό πράγμα όντως.
Μα ναι ,αυτη ειναι που ωθεί ,ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ τέχνη..Μπορεί ο καλλιτεχνης να επιστρατευσει την φαντασία του και χρησιμοποιησει αλλα μέσα ,πέρα των συμβατικών..θα μπορούσε η δυσκολία να οδηγήσει σε μια νέα τεχνική π.χ..
Μα αλήθεια, χωρίς τριβή και ζόρισμα πώς λαξεύεται το είναι σου από την \"τέχνη\" της ζωής ?
:)))
Quote:
Originally posted by weird
...................................
Και ποιός θα το κρίνει Αλο οτι γράφεις ή όχι μαλακίες? Μπορεί η κρατούσα αντίληψη της εποχής, του κοινωνικού πλαισίου σου, του καλλιτεχνικού κόσμου, να τα βρίσκει ανάξια αναφοράς. Ενώ έναν αιώνα αργότερα να τα βρίσκουν ενδιαφέροντα.
Και ο φερναντο Πεσόα στα συρτάρια και στα μπαούλα του τα κρατούσε και έγινε μετά το θάνατό του ( που ανακαλύφθηκαν) ο εθνικός ποιητής της Πορτογαλίας.
;))
..................................
Το χειροκρότημα είναι η τροφή του καλλιτέχνη, λένε.
Και συμφωνώ απόλυτα.
Ο καλλιτέχνης, μπορεί να μην δημιουργεί έργα με σκοπό την απόκτηση μιας πόρσε, αλλά ένα χειροκρότημα και μια αναγνώριση του έργου του τη θέλει. Μια καλή κριτική του δίνει μεγάλη χαρά. Τι να την κάνει την αναγνώριση, μετά θάνατον?
Εκτός από το χειροκρότημα που είπαμε είναι η τροφή του, είναι και μεγάλη ικανοποίηση να βγάζει και χρήματα από την τέχνη του. Γενικά είναι μεγάλη ικανοποίηση για όλα τα επαγγέλματα να κάνουμε το χόμπυ μας ή την δεξιότητά μας, αποκλειστικό μας επάγγελμα και να ζούμε από αυτό και όχι από κάτι άλλο που δεν μας αρέσει, αλλά «πρέπει» να το κάνουμε για να βγάλουμε τα προς το ζειν.
Quote:
Originally posted by PETRAN
Οκ και που είναι οι καλλιτέχνες και οι επιστήμονες από την ρωσσία και το ανατολικό μπλοκ σήμερα? Που είναι από την αφρική? Είναι απλό το θέμα για να κάτσεις να μεγαλουργήσεις θέλει παααρα πολλές ώρες εκμάθησης και εξάσξησης. Πρέπει κάποιος να σου παρέχει τα βασικά για να φτάσεις σε ένα πολύ μεγάλο επίπεδο και να κάνεις την υπέρβαση δεν μπορείς να παίζεις το πιανο και να σφουγγαρίζεις ταυτόχρονα. Η πλειονότητα που μεγαλούργησε προήλθαν τουλάχιστον από οικογένειες μεσοαστών. [/quote]
lol, πιάνο και σφουγγάρισμα είναι όντως δύσκολο....
Όμως, όταν μιλούσα για εύπορους λαούς που προχώρησαν σε τέχνες και επιστήμες, εννοούσα στη διάρκεια της μακράς και όχι της πρόσφατης ιστορίας. Μη ξεχνάτε ότι τη πρόσφατη ιστορία δεν μπορούμε ακόμα να τη δούμε αντικειμενικά, γιατί χρωματίζεται και από τις πολιτικές πεποιθήσεις του καθενός μας, είναι φυσικό.
Είχα κατά νου, διάφορες πόλεις παράκτιες (που μπορούσαν να έχουν καλύτερο εμπόριο και διεθνείς συναλλαγές), από το Μινωϊκό πολιτισμό, μέχρι την αρχαία Αθήνα, την αρχαία Αίγυπτο, και τις μικρασιατικές πόλεις, σε σχέση με άλλες φτωχότερες περιοχές των αντίστοιχων εποχών.
Quote:
Originally posted by weird
Υπάρχουν πάμπολλες τεχνικές, σαν και αυτή που αναφέρεις, που χρησιμοποιώντας πορίσματα της ψυχολογίας, προσπαθούν να επηρεάσουν την απόφαση του καταναλωτη.Quote:
Originally posted by nature
Το μάρκετιγκ έχει φτάσει σε επίπεδα ύψιστης επιστήμης και πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε πάνοπλοι για να του αντισταθούμε. Μια φαινομενικά \"αθώα\" πρακτική του που έχω αντιληφθεί τα τελευταία χρόνια είναι η \"μουσικούλα\".
Πολλά μαγαζιά, αλυσίδες παιχνιδιών ή αξεσουάρ ή ρούχων, παίζουν δήθεν αδιάφορα και τυχαία μουσική στη διαπασών. Τα ηχεία επίσης δήθεν τυχαία και αδιάφορα είναι τοποθετημένα πάνω ακριβώς από τα ράφια ή από τα ταμεία.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο και καθόλου αδιάφορο.
Εχει σκοπό. Και ο σκοπός είναι να ζαλιστεί ο αγοραστής, να μην μπορεί ούτε να σκεφτεί τίποτα σχετικά με το προίόν, ούτε να ρωτήσει τον (έτσι και αλλιώς άσχετο και κακοπλήρωμένο πωλητή) και να αγοράσει άρον άρον ότι βρει μπροστά του.
Αγόραζε και μη ερεύνα (κατά το πίστευε και μη ερεύνα).
Άν θέλαμε να ακούσουμε δυνατή μουσική, θα πηγαίναμε σε καταστήματα ρούχων και παιχνιδιών?
Θα πηγαίναμε σε κλαμπ ή θα βάζαμε στο σπίτι μας. Εκεί πάμε με συγκεκριμένο προϋπολογισμό να καλύψουμε κάποιες ανάγκες μας.
Γιατί λοιπόν μας βάζουν μουσική στο φουλ?
Κατά την γνώμη μου, κάθε τεχνική μάρκετινγκ που θα βασιζόταν σε ύπουλες μεθοδεύσεις επηρεασμού του ασυνείδητού ή του αυθόρμητου αντανακλαστικού του καταναλωτη, θα έπρεπε να απαγορεύεται αυστηρά ως θίγουσα την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Ξεκινώντας απο την προπαγανδιστική διαφήμιση.
Όλοι λένε και ξαναλένε πόσο επηρεάζει την συμπεριφορά μας.
Ε ας της βάλουν όρια. Χρόνου, συχνότητας και τεχνικής που χρησιμοποιεί.
Κάθε άνθρωπος θα πρέπει να αγοράζει ανεπηρέαστος.
Ξέρω, ακούγονται ουτοπικά όλα αυτά, αλλά έτσι θα έπρεπε να είναι.
Ε ρε Φύση, με ξεσήκωσες και εμένα, νιώθω πιο μαχητική στο θεμα, ήδη (!).
;)))
Χεχε, να πω και κάτι ακόμα για να σε ξεσηκώσω.
Εχω προσέξει ότι πλέον πάρα πολλά προϊόντα καθημερινής χρήσης πχ, από υγρά καθαρισμού σπιτιού μέχρι σαμπουάν και μαλακτικά μαλλιών, δεν αναγράφουν ΤΙ ΕΙΝΑΙ το προϊόν, αλλά μόνο την εμπορική ονομασία.
Δεν τα πάω καλά με τα υγρά καθαρισμού. Όταν χρειάζεται να εφοδιαστώ με καινούργια γιατί ξέμεινα, και πάω στο σούπερ μάρκετ, ξοδεύω πάρα πολύ ώρα για να ψάξω να δω κάτω από ποια εμπορική μάρκα, κρύβεται πχ, ένα υγρό για να καθαρίσω τα πλακάκια ή υγρό πιάτων ή απορρυπαντικό πλυντηρίου ή για πάτωμα. Αν προσέξεις θα δεις ότι λένε μόνο το όνομα του προϊόντος, πχ. Naturex lol.
Νοιώθω ότι με ….τιμωρούν που είμαι αδιάβαστη και δεν ξέρω ότι, μα φυσικά, το νατουρέξ είναι πχ για τα τζάμια. Πρέπει να ντρέπομαι που δεν παρακολουθώ τις διαφημίσεις και δεν το ξέρω. Πρέπει να ντρεπόμαστε που δεν συζητάμε με τις φίλες μας για τις εμπορικές ονομασίες.
Μας περνάνε με πλάγιους και ύπουλους τρόπους την κατανάλωση και την τυφλή εμπιστοσύνη στις εμπορικές ονομασίες.
Δεν θέλω να μπω στο παιχνίδι της μάρκας, δεν με ενδιαφέρει, θέλω ένα υγρό για να καθαρίσω το πάτωμααααα!!!