Printable View
ithela na sou po pos mou aresei para polu to pos grafeis.. 2 meres tora mpaino k diawazo apo tin arxi oli tin istoria sou kai xairomoun pote tha pao spiti gia na sunexiso.. pisteuo pos eisai dunati prosopikotita..parola auta pou grafeis emena enan dunamismo mou wgazeis..thelo na matho ti kaneis k pos eisai..
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια.Quote:
Originally Posted by giati
Η αλήθεια είναι πως κάποιοι άνθρωποι με έχουν πει ξανά δυνατή, αλλά δεν το πολυπιστεύω... Αισθάνομαι πως λυγίζω έυκολα.
Τελικά... Με προσέλαβαν σε μια εφημερίδα που με είχαν για κάποιο καιρό "δοκιμαστικά"... Το γεγονός είναι πως δουλεύω σαν σκυλί περίπου 9 ώρες κάθε μέρα και τα λεφτά ψίχουλα... Πιο κάτω κι από βασικό μισθό- αλλά οι συμβάσεις έχουν καταργηθεί εξαιτίας μνημονίου χωρίς να είμαι σίγουρη εάν ήδη ισχύουν νέοι κανόνες. Όπως και να έχει δεν είχα επιλογή... Ο φόβος της πείνας είναι σα τσεκούρι πάνω από το κεφαλι μ. Ήδη οι γονείς μ εγκρίθηκαν από την Πρόνοια να παίρνουν μερικά δωρεάν τρόφιμα. Κάθε χθες ήταν και καλύτερο σε αυτό το θέμα...
Κατά τα άλλα μοναξιά... Η μόνη επικοινωνία με "δικούς μ ανθρώπους" γίνεται μέσω skype όταν μιλάω με τον δικό μ στη Θεσσαλονίκη... Εδώ δεν υπάρχει κανείς. Μια φίλη π είχα κρατήσει από το σχολείο δεν μ συμπεριφέρθηκε κ τόσο καλά... Ο γκόμενος της με κορόιδευε στα μούτρα μ ( Ατάκες - μόνο το μπεγλερι σ λείπει- τώρα π θα πας τουαλέτα τιναξέ τον καλά. Ή ακόμη και τις πουτανες τις πληρώνουν και εσύ κάθεσαι τζάμπα και άλλα) και η τύπισσα δεν αντιδρούσε, οπότε δεν ξαναεπικοινώνησα και φυσικά ούτε και εκείνη μαζί μ.
Το μόνο π έχω είναι η δουλειά, από κοινωνικές συναναστροφές γιοκ... Όχι πως είχα ποτέ ανθρώπους γύρω μου, εκτός από περιστασιακές συναναστροφές που έπειτα αναίτια εξαφανιζόντουσαν.
Θεωρώ πως οι άνθρωποι σχηματίζουν τον κύκλο τους από παιδιά και μετά δεν βάζουν καινουργιούς φίλους στη ζωή τους. Έτσι επειδή εγώ δεν είχα τίποτα παιδί και ήμουν εκείνη π κορόιδευαν και έδερναν και σήμερα δεν έχω κανένα. Είναι και μικρή κοινωνία η Ρόδος, είναι σαν να αναζητάω στους παλιούς δημιους μου να μπουν στη ζωή μου.
Αλλά μου λείπουν όλα. Μου λείπει να έχω και έναν άνθρωπο- άντρα δίπλα μου... Μου λείπει και η συναισθηματική και η σωματική επαφή- δε θα πω ψέμματα...
To skype δεν αρκεί και δεν τον βλέπω λόγω χρημάτων να μπορεί να έρθει σύντομα.
Και μόνο που τα εξομολογούμαι αυτά μου έρχονται δάκρυα...
Είναι πολύ δύσκολο να κρατηθώ γενικώς...
Δάκρυα............
O ήχος της απόλυτης μοναξιάς είναι η σιωπή...
Donald girl, μόλις διάβασα την ιστορία σου. Με συγκίνησες πραγματικά. Σε θεωρώ κι εγώ με τη σειρά πολύ δυνατό άνθρωπο με πολύ κατασταλαγμένες απόψεις και θέσεις. Σου εύχομαι τα καλύτερα στη Ρόδο.
Δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι σχηματίζουν τον κύκλο τους από παιδιά όπως γράφεις. Πιστεύω πως κάθε νέα αρχή είναι μια καινούργια ευκαιρία, αρκεί να μην την δούμε από την αρχή με αρνητισμό και απαισιοδοξία. Είναι ευκαιρία για νέους φίλους, νέες παραστάσεις, νέες σχέσεις. Όσο για την οικογένεια μας, αυτή δεν αλλάζει ποτέ. Το θέμα_για εμένα τουλάχιστον_ είναι αν εμείς τους αποδεχόμαστε όπως είναι, που σημαίνει ότι δεν μας εκπλήσει τίποτα και ουσιαστικά μαθαίνουμε τον εαυτό μας να μην πονά με τις πράξεις τους.
Linda σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
Τώρα ας μπω στο θέμα.
Πως μπορείς να διατηρείς την αξιοπρέπεια σου στη δουλειά χωρίς να κινδυνέψεις να τη χάσεις; Πως μπορείς να οριοθετηθείς; Εκείνο που παρέλειψα να αναφέρω είναι πως μου συμπεριφέρονται σαν να είμαι "διανοητικά καθυστερημένη". Δεν είμαι σε θέση να αναλύσω το τι και το πως, δεν θέλω να τα σκέφτομαι και τώρα, ωστόσο συμβαίνουν. Με θεωρούν ξανθιά ηλίθια χωρίς να είμαι και χωρίς να έχω δώσει δικαιώματα. Το μόνο "δικαίωμα" που έχω δώσει είναι πως δεν ξέρω πολλά για τους εκεί τοπικούς άρχοντες και τώρα τους μαθαίνω, η αν ρωτήσω κάτι με περνάνε για μαλάκα (αν και μου είπαν ότι θέλω να το ρωτάω). Όπως και να έχει δουλεύω επι ένα δεκάωρο περίπου με υπερωρίες που δεν πρόκειται να τις πληρωθώ και με ελάχιστα χρήματα π είπανε θα πάρω, και μου μιλάνε λες και είμαι αδέσποτο σκυλί με τσιμπούρια... Αυτό είναι το ένα θέμα που προσπαθώ να μην το σκέφτομαι, αλλά δε θέλω να "παραγνωριστούμε"- καθένας τη δουλειά του και αντε....
Στο άλλο μέτωπο... Είναι πολύ δύσκολο που δεν υπάρχει κανείς να ανταλλάξω δυο κουβέντες. Είμαι σε πανικό για το πως θα κυλήσει στο εξής η ζωή μου.
Όσων αφορά τις φιλίες, έχω πάψει εδώ και καιρό να έχω τέτοιες ελπίδες. Και γενικώς δεν είμαι ούτε άτομο που τραβάω την προσοχή, ούτε άτομο που θα καθίσει να παρακαλέσει για την παρέα των άλλων. Και οι άνθρωποι δεν με πλησιάζουν όπως τα κουνούπια το εντομοαπωθητικό. Επίσης έχω πολύ κακές εμπειρίες...
Σχετικά με τους άντρες... Μου είναι πολύ δύσκολο να σκεφτώ πως θα αφήσω κάποιον άλλο να με πλησιάσει (γενικώς και με όποιο τρόπο) μια και φοβάμαι πολύ λόγω εμπειριών και από όσα βλέπω πως η πλειονότητα θα με δει απλώς σαν ένα κομμάτι κρέας που το πηδάει. Έχω νιώσει σε προηγούμενη σχέση- εκείνη που παλαιότερα έληξε άδοξα- να νιώθω πως εκπορνεύομαι και πως όλα γίνονται απλώς για τις ορέξεις κάποιου και πως πέρα από αυτό δεν υπάρχει τίποτα... Είχα παλαιότερα βγει εκτός εαυτού προσπαθώντας να είμαι Bimbo και τάχα σέξυ και αηδίες και καταπίεζα τον εαυτό μ να γίνω κάτι που δεν είμαι εγώ... Και μετά το χωρισμό εκείνο το είχα ρίξει στις ξεπέτες για να πουλήσω μαγκιά τάχα στον πρώην. Μετά όμως βρήκα κάποιον που με δέχθηκε όπως είμαι - τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα- και έπαψα να νιώθω την πίεση του "πρέπει να μοιάζεις έτσι"... Δεν πρόκειται λοιπόν να παίξω παιχνιδάκια για κανένα μαλάκα που θα με θέλει φτιαγμένη στην τρίχα και να μιλάω σαν "γατάκι" για να καυλώσει το πουλί του. Οπότε άκυρο... Και δεν υπάρχουν και πολλοί που να ήθελαν μια γυναίκα απλώς φυσιολογική που να μην έχει τη διάθεση να το παίξει πουτανιάρα γκόμενα.
Και τέλος το πιο πρακτικό. Που ακριβώς θα γνωρίσω τον κόσμο είπαμε;;; θα αρχίσω να βγαίνω μόνη μ μήπως και κάποιος μου μιλήσει; Δεν παίζει....
Φευ!
και κοίτα να δεις που η σιωπή ειναι παντού γύρω....
Με τέτοιο μυαλο και σκέψεις δε θα αλλάξει κάτι. Ό,τι κι αν πέρασες δε μπορείς να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου σα τη γρια που βρίζει τους πάντες.. :P
Πολλή απαισιοδοξία και πολλή αρνητικότητα και άρνηση. Καλά κάνεις. Αλλά όσο το κάνεις να μη γκρινιάζεις για μοναξιά. Κόσμο μπορείς να γνωρίσεις όταν αρχίσεις να κάνεις πράγματα στην πόλη. Υπάρχουν εθελοντικά προγράμματα, μαθήματα, οτιδήποτε. Ακόμα και το να συχνάζεις σε ένα καφέ με ένα βιβλίο. Είναι σεβαστή επιλογή σου να πιστεύεις αυτά για τον κόσμο - αλλά να μην παραπονιέσαι για μοναξιά. Γιατί αν εσύ πιστεύεις για σένα πως είσαι καλό παιδί και άξια φίλη και σύντροφος, τοτε σημαίνει πως δεν είσαι η εξαίρεση στον κόσμο και ότι υπάρχουν κι άλλοι πολλοί. Για ότι επιθυμείς για τη ζωή σου προσπάθησε. Αλλιώς μη γκρινιάζεις.
Για τη δουλειά τώρα... Τουμπέκα :P Δε μπορείς να κάνεις τπτ, εκτός απο το να μη παίρνεις προσωπικά αυτά που λέγονται. Υπάρχουν κάποια αρθρα και βιβλία για το πως να αντιμετωπίζεις το εργασιακο περιβαλλον χωρίς να επηρρεάζεσαι.
Φιλιά
Σορρυ, εκ του ασφαλούς είναι πολύ εύκολο να το λες αυτό. Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέγονται
Το παρακάτω το ανέβασα πριν λίγο στο σαιτ μ. Είναι σχετικό οποτε το ανεβάζω και εδω...
Μερικές φορές νιώθω πως πρέπει να μιλήσω για να μην εκραγώ... Αλλά επειδή δεν μπορώ να μιλήσω προτιμώ να γράψω. Δεν ξέρω εάν είναι καλό να αναφέρομαι σε προσωπικά ζητήματα και να “ξεγυμνώνομαι” στο σάιτ μου, μια και πολλοί ξέρουν την ταυτότητα μου. Από την άλλη δεν έχω και κάτι να κρύψω...
Η ιστορία μου αυτή ξεκινά περίπου πριν από δυο χρόνια. Τότε, έπειτα από έναν πολύ άσχημο χωρισμό είπα να κάνω μια νέα αρχή, και την έκανα! Ξαφνικά βρήκα ό,τι πραγματικά ζητούσα. Βρήκα έναν άνθρωπο να ξέρει πραγματικά να στέκεται δίπλα μου. Μαζί του έπαψα πια να φοβάμαι. Λίγους μήνες μετά αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί. Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα, μα υπήρχε μεγάλη θέληση και λαχτάρα να φτάσουμε εκεί που ονειρευόμασταν. Επιπλώσαμε το σπίτι μας από το τίποτα, χωρίς πολλά χρήματα. Βρίσκαμε πράγματα δωρεάν σε φόρουμ, αγοράζαμε ό,τι μπορούσαμε ένα-ένα... Μία, μία καρέκλα... Τίποτα δεν μας πτοούσε όσο είχαμε ο ένας τον άλλο. Ήμασταν ευτυχισμένοι. Ώσπου μια μέρα έχασε τη δουλειά του και εγώ δεν μπορούσα να βρω δουλειά... Είπαμε θα παλέψουμε, αλλά μετά αρχίσαμε να έχουμε χρέη! Δυο χρόνια μετά, και έπειτα από την άσχημη, πολύ πρόσφατη εμπειρία μιας εργασίας από την οποία δεν πληρώθηκα ποτέ τα δεδουλευμένα μου, η μόνη λύση ήταν να αφήσω τη Θεσσαλονίκη και να γυρίσω πίσω στη Ρόδο στο πατρικό μου.
Το όνειρο πέθανε στις 23 του περασμένου Φεβρουαρίου, όταν ανέβηκα στο αεροπλάνο για να γυρίσω πίσω. Αναγκάστηκα, δεν το ήθελα ποτέ! Και έτσι τώρα πια σας γράφω από τη Ρόδο, από το σπίτι που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Το μόνο θετικό στην όλη ιστορία είναι πως εδώ βρέθηκε μια δουλειά σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, εδώ δεν έχω τίποτα. Όλη μου η ζωή είναι στη Θεσσαλονίκη και δεν μπορώ να βρίσκομαι εκεί. Τα μόνα ζωντανά πλάσματα με τα οποία επικοινωνώ είναι τα σκυλιά μου. Δεν υπάρχουν γνωστοί, δεν υπάρχουν φίλοι, δεν υπάρχει τίποτα. Είμαι εγώ και ο εαυτός μου επάνω σε αυτό το νησί του Αιγαίου. Είμαι σαν ναυαγός επάνω σε μια σχεδία που ταξιδεύει μεσοπέλαγα για να φτάσει στο πουθενά...
Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Πως δυστυχώς στην Ελλάδα της κρίσης δεν υπάρχουν περιθώρια να ζήσει κανείς τη ζωή που επιθυμεί. Δε δίνεται η δυνατότητα στους νέους ανθρώπους να χτίσουν τη ζωή τους, ούτε να δημιουργήσουν οικογένειες. Η μόνη “ευκαιρία” είναι το ταξίδι με αφετηρία το πουθενά, που έχει ταυτόχρονα και την ίδια κατάληξη, το πουθενά...
Σας αφήνω για να συνεχίσω το μοναχικό μου ταξίδι. Σας αφήνω για να κατευθυνθώ με τη σχεδία μου στο... πουθενά!
Καλό σας βράδυ ιντερνετικοί μου φίλοι!
Ποιο εκ του ασφαλούς? Επειδή με έχεις γνωρίσει κιόλας και σου χω μιλήσει για μένα δεν περίμενα να χεις αυτή την ιδέα.Quote:
Originally Posted by donald_girl
Αυτό που πίστευα οτι έπρεπε να πω για ΚΑΛΟ είναι ότι δε μπορεί να παραπονιέσαι για μοναξιά και απο την άλλη να μην προσπαθείς για αυτό και να μην έχεις πίστη στους ανθρώπους.
Εύχομαι πραγματικά στο άμεσο μέλλον να σου τύχουν όμορφα πράγματα και να είσαι καλά.
Πως μπορεί να εξηγηθούν τα 20 συνεχόμενα έτη ατυχίας;
Λοιπόν... Στη δουλειά που ήμουν με απέλυσαν την περασμένη Τρίτη. Μία τύπισσα εκεί μέσα είχε βάλει στο μάτι τη συγκεκριμένη θέση, έλεγε για μένα μαλακίες παντού με αποτέλεσμα να πάρω πόδι... Γιατί άλλωστε να είναι το 25χρόνο στη θέση της υπέυθυνης και όχι μια 40 φεύγα, τάχα καταξιωμένη με ισχυρούς Πασοκικούς δεσμούς που γιος βουλευτή του Πασόκ της έφερε χωρίς ντροπή τούρτες για να τη γλείψει.... Αυτό είναι ένα μικρό παράδειγμα των όσων είδα εκεί μέσα. Για περισσότερα κατ ιδίαν. Αλλά δεν ήταν καθόλου τυχαίο που με έκαναν να φτύσω το γάλα που με τάιζε η μάνα μου εκεί μέσα. Δεν έφυγα από μόνη μ και έτσι με απέλυσαν...
Είπα λοιπόν να μην το βάλω κάτω- αρχικά... Κατέβασα και είδα και "το μυστικό", αγόρασα και το βιβλίο, και άρχισα να μασάω την καραμέλα πως ό,τι σκεφτώ πως θέλω μπορώ να το αποκτήσω και είναι νόμος το σύμπαντος... Πήγα και πήρα και ένα σταυρό και ένα ματάκι... Φοβήθηκα γενικώς και είπα να κάνω κάτι μπας και ξορκίσω την ατυχία.
Την επόμενη της απόλυσης μου πάει και αυτοκτονεί ο 77χρόνος στο Σύνταγμα, και όλοι αρχίζουν να τον λένε ήρωα, ξεχνώντας πως αυτά τα περιστατικά είναι καθημερινά αλλά κανείς δεν ασχολείται μαζί τους.
Για το θέμα είχα γράψει σε mailing list που μιλούσε για ηρωικό θάνατο τα παρακάτω:
"Ναι αλλά και όλοι οι υπόλοιποι που έχασαν- χάνουν τη ζωή τους επειδή τους πνίγουν τα χρέη και έχουν από πάνω τους τον πέλεκυ της πείνας, δεν έχουν σημασία επειδή δεν αυτοκτόνησαν στο Σύνταγμα; Αυτούς δεν τους δολοφόνησε το κράτος;
Πιστεύω πως πρέπει να ρίξουμε την προσοχή μας σε όλα τα θύματα της κατάστασης, και όχι μόνο σε όσα ακουγονται- φαίνονται...
Αν εγώ σιωπηλά αυτοκτονήσω σε μια σκοτεινή γωνιά του σπιτιού μου, θα δώσει κανείς σημασία; Και όμως οι ίδιοι λόγοι θα με έχουν ωθήσει εκεί... Τι να πω; Ο,τι πήγα και έκανα μια δουλεια όπου ήμουν εκει 11 ωρες τη μέρα και δε ζητησα να μ πληρωθούν οι υπερωρίες και με πέταξαν σαν το σκυλί όταν κατάλαβαν οτι μπορούν και με ένα άτομο λιγοτερο; Οτι εγώ έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα, αλλά δεν είχε σημασία επειδή δεν ήμουν βύσμα και δεν είχα πασοκικές φιλίες; Αν θέλετε λεπτομέριες μπορώ να σας πω κατ ιδίαν...
Γεγονός είναι όμως πως αν εμένα πεθάνουν οι γονείς μ, εγώ θα τρώω από τα σκουπίδια. Και όχι δεν θα καθίσω να το ζήσω αυτό. Θα βάλω τέλος. Ξέρετε οι γονείς δεν ζουν αιώνια, και επίσης δεν έχουν να μου αφήσουν ούτε 1 ευρώ.... Πείτε μου εσείς τι εναλλακτικές έχω;
Με τη μετακόμηση κατάφερα τουλάχιστον να μην έχω να πληρώνω νοικι και να αυξάνονται τα χρέη μου. Αλλά αυτό δεν είναι λύση όταν δεν έχεις εισόδημα. Λοιπόν, για πείτε μου ποιο είναι το δικό μου το μέλλον; Ήμουν - είμαι κανένα άτομο χωρίς ικανότητες ή κανενα άτομο που του αρέσει να ξύνεται; Όχι! Απλώς δεν υπάρχουν εκεί έξω ευκαιρίες- ειδικότερα εάν δεν έχεις γνωριμίες... Τι να σας πω; Πως άτομο στην εφημερίδα που ήμουν έκανε μονίμως τραγικά λάθη αλλά έμεινε λόγω μέσου και εκδιώχθηκα εγώ επειδή δεν είχα καμία γνωριμία και δεν είχα πλάτες; Έχω να σας πω άπειρα παραδείγματα, αρκεί να μου το ζητήσετε....
Αν λοιπόν εγώ κάνω ότι και ο 77χρόνος, η δική μου αυτοκτονία δεν θα είναι πολιτική; Και να σας πω και κάτι.... Αυτός την έζησε τη ζωή του, καλά κακά δεν ξέρω, αλλά την έζησε! Εμένα γιατί να μη μου δίνουν την ευκαιρία να ζήσω δηλαδή;;; Ακούω τους λόγους, να ξέρω σε τι ευθύνομαι και δεν το έχω αντιληφθεί!
Κοιτάω άλλα άτομα της ηλικιάς μου και βλέπω τα εξής... Όλοι από τη σχολή μου- και από αλλού- που ήτανε στην ΠΑΣΠ με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βολευτήκανε.... Άλλοι πάλι - ειδικά εδώ στη Ρόδο- κληρονόμησαν επιχειρήσεις από γονείς και τώρα παριστάνουν τους άνετους με ξένα κόλυβα. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που δεν ήτανε στην ΠΑΣΠ και δεν κληρονόμησαν. Για αυτούς το μέλλον είναι το ίδιο ζοφερό με το δικό μου. Ποια είναι η λύση για να μην τρελαθείς;
Θα σας το θέσω διαφορετικά, και με πιο φιλοζωικό τρόπο... Αν δεν υπάρξει καμία ευκαιρία, και χάσω τους γονείς μου και φτάσω σε σημείο ανέχειας- πολυ κοντά είναι- και χαθώ στη συνέχεια και εγώ θα έχετε 2 ακόμη αδέσποτα να φροντίσετε ύστερα από το δικό μου το θανατο.
Δε με ρίχνει ούτε το γεγονός πως δεν έχω φίλους εδώ, ούτε πως η σχέση μου είναι στη Θεσσαλονικη, ούτε πως είμαι εντελώς μόνη μου μέρα και νύχτα με μόνη παρέα τα ζώα μου. Για αυτούς τους παράγοντες δεν νοιάζομαι. Το να μη μπορώ να μου εξασφαλίσω ούτε τα βασικά είναι τεράστιο θέμα και δεν έχει να κάνει με το μυαλό και τις σκέψεις μου, αλλά με γεγονότα...
Είμαι σίγουρη πως όλα αυτά που λέω εγώ πάνω κάτω θα τα είχε συζητήσει στο παρελθόν και ο κάθε αυτόχειρας. Το θέμα είναι πως δεν άλλαξε κάτι και απλώς οδηγήθηκαν εκεί. Τι διαφορά έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι από τα πρόβατα που κατά χιλιάδες θα σφαγιαστούν για το Πάσχα; Ξέρετε κάτι όμως για αυτούς τους ανθρώπους κανένας δεν κλαίει... Το βλέπω και από τους δικούς μου αυτό. Συγκινούνται και δακρύζουν με σαπουνόπερες, με προβλήματα ψεύτικων ανθρώπων που δεν υφίστανται. Για μένα όμως δεν θα κλάψουν.... Την ώρα που εγώ ρίχνω δάκρυα, ή που παλεύω με κάθε τρόπο, εκείνοι στρογγυλοκάθονται και χαζεύουν το Mega και συμπάσχουν με τους ήρωες τους. Όλα εικονική πραγματικότητα.
Δεν ξέρω... Δεν έχω να πω κάτι άλλο... Το σίγουρο πάντως είναι πως όλα ξεχνιούνται και όλοι χάνονται στη δική τους καθημερινότητα. Δεν είναι μόνο ο 77χρονος, δεν είμαι μόνο εγώ που φοβάμαι τι θα απογίνω, είναι χιλιάδες, αλλά .... Βλεπετε να αλλάζει κάτι;"
Και μετά ...Προσπαθώ να παραμείνω ψύχραιμη... Προσπαθώ να μην πέσω και να είμαι χάλια. Αλλά....
Λοιπόν, πάω την Παρασκευή σε μια εταιρεία που έψαχναν γραμματέα. Βλέπει το βιογραφικό μου το αφεντικό και ενθουσιάζεται και αρχίζει να με εκθειάζει. "Είσαι το πιο αξιόλογο άτομο που έχει περάσει ως τώρα. Και έρχονται κάτι κοριτσάκια που δεν ξέρουν τι τους γίνεται και νομίζουν πως τα ξέρουν όλα. Και να σε χαίρονται οι γονείς σου" και τέτοια λόγια πάνω κάτω... Μου είπε να τον καλέσω το πρωί σήμερα. Παίρνω... Μου λέει πάρε με κατά τη 1.30, ξαναπαίρνω και μου λέει : "Ναι το είδαμε... Δεν μπορούμε να σε πάρουμε" και το κλείνει! Ε τώρα εγώ τι να σκεφτώ;;; Και πόσο ψύχραιμη να μείνω; Πως;;;
Δεν ξέρω τι να σκεφτώ, ούτε τι να κάνω....
Έχω βαρεθεί να ακούω τη λέξη κουράγιο και να κάνω κουράγιο... ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΙΑ ΤΙΠΟΤΑ
Donald_girl, έχεις απόλυτο δίκιο τόσο για την αιτιολογημένη και "πολιτική" αυτοκτονία του ατόμου στο Σύνταγμα (στην πόλη μου αυτοκτονίες νέων από 19 έως 45 χρονών και απόπειρες αυτοκτονίας καμιά ντουζίνα αλλά δεν είδα να γίνονται θέμα στα Αθηναϊκά πρακτορεία ειδήσεων! ), όσο και για την εργασιακή κατάσταση της χώρας.
Προσωπικά πιστεύω πως ΕΣΥ θα βρεις δουλειά. Και πάντα θα έχεις δουλειά. Και θα προκόψεις στη ζωή σου. Έχεις, όπως αναφέρεις, τα τυπικά προσόντα, ψάχνεις και σε παρεμφερή επαγγέλματα, ζεις και σε μεγάλη πόλη...Οπότε μη σε παίρνει από κάτω. Βολτάρισμα με Βιογραφικά σε φάκελο και χτύπα πόρτες και εκεί που δε ζητάνε.
Δε σε φοβάμαι εσένα!
..ντοναλντ, δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση στη χώρα και εδώ που τα λέμε πάντα έτσι ήταν, απλά τώρα είναι δέκα φορές χειρότερα.
δυστυχώς το να την αναλύουμε να την κατακρίνουμε, να φρικάρουμε και να απογοητευόμαστε, το μόνο που κερδίζουμε είναι...χαμένος χρόνος.
Έχουμε πέσει σε μια μαύρη θάλασσα και το μόνο που μας σώνει είναι να κολυμπήσουμε ο καθένας με τα δικά του εφόδια και να τα καταφέρουμε ή να χαθούμε.
Έχω μια τετραετία να δουλέψω συστηματικά, και τότε που δούλευα δούλευα μαύρα. Στις δουλειές που αποφάσισαν να μ βάλουν ένσημα, στην πρώτη δεν με πλήρωσαν τα δεδουλευμένα μου και δεν πρόκειται να τα πάρω ποτε από ό,τι φαίνεται... Και η τελευταία κράτησε μισό μήνα με πρόσληψη και άλλο μισο "δοκιμαστικα"- δωρεάν... Και μετά πάλι στα χαμένα... Από την πρώτη μέρα που βγήκα στην αγορά εργασίας το 2007 παλεύω και όλο @@ παίρνω. Και φυσικά σ όλο αυτό το διάστημα μάζεψα μόλις 40 ένσημα (2007-2012)!!!Quote:
Originally Posted by ania
Δεν ξέρω... Αν μπορέσω να βρω κάτι σε άλλη πόλη ή χώρα θα πάω. Δυο είναι οι επιλογές- μετανάστευση η μία, θάνατος η άλλη.
Αν στο μεταξύ αυτοκτονήσω σας παρακαλώ να με κηδέψετε και μένα με τιμές όπως έκαναν για τον 77χρόνο και να κάνετε το θάνατο μου είδηση στα Μέσα. Και μένα η αυτοκτονία μου θα είναι για λόγους πολιτικούς, και μένα θα με έχουν δολοφονήσει επειδή με καταδίκασαν στο να μη μου δώσουν ούτε μία ευκαιρία... Οπότε... Πιο μάγκας ήταν αυτός επείδη ήταν μέλος του "Δεν Πληρώνω";
Πολλά παιδιά είναι σαν εσένα, σαν εμένα, που είδαν τη δύσκολη όψη της εργασιακής ρουτίνας. Κάποιοι τυχεροί βρήκαν άμεσα δουλειά, στον τομέα τους και όλα νόμιμα. Κάποιοι άλλοι ταλαιπωρούνται. Τα πέρασα (και τα περνάω; :cool: ) κι εγώ αυτά που αναφέρεις...και πολλά άλλα νέα, μορφωμένα παιδιά, με ικανότητες που δεν εκτιμώνται, δυστυχώς. Κάποια στιγμή θα δικαιωθούμε, ελπίζω. Δεν ξέρω πότε...ε...κι αυτό με στενοχωρεί.
Απλά, να έχεις στο νου σου πως σε μία δουλειά κερδίζει (πέρα από τα τυπικά, από το γνωστό "μέσον", από την καλή του μοίρα, κλπ-κλπ) και ο έχων ευελιξία. Αν μπορείς να είσαι ουδέτερη με συναδέλφους και αφεντικά, να μην λες πολλά-πολλά (από εργασιακά εκ των έσω μέχρι προσωπικά), να κρατάς ένα ήρεμο και ευέλικτο προφίλ που συνεργάζεται ήρεμα ακόμα και με τον πιο στριφνό μέσα στη δουλειά.
Είτε σε κρατήσουν είτε όχι, να ξέρεις πως αυτό είναι και η "συστατική" σου επιστολή για το μέλλον (στην Ελλάδα είμαστε, πόσοι είμαστε νομίζεις; Λες, λ.χ. "δούλεψα εκεί...", στον νέο εργοδότη, και εκείνος με ένα τηλ μαθαίνει τι και πως...). Καλά είναι να έχεις αφήσει πίσω μια καλή εικόνα.
Όσο γίνεται, βέβαια, γιατί τα νιάτα έχουν όρεξη, αντίδραση και φασαρία με ό,τι αυτό συνεπάγεται και δεν περιορίζεται εύκολα. Απλά προσπάθησε ;)