Originally Posted by
asperger39
βρήκα κατι πολυ ωραθο που ολλοι αξιζει να δουμε
Γράφει η Λένα Μπατσκίνη
Μια φορά κι έναν καιρό, όπως ξεκινούν τα παραμύθια, ήτανε μια κάστα ανθρώπων, που αυτοαποκαλούνταν “καθώς πρέπει”.
Αν και πρόκειται για παραμύθι, που συντηρούν και διαδίδουν αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, εσείς μπορείτε να γελάσετε, σαν να πρόκειται γι’ανέκδοτο.
Αν καταλάβατε για τι θέλω να μιλήσω, προφανώς κάποιοι γελάσατε ήδη.
Είμαι σίγουρη πως αν μπορούσα να σας δω, θα αντίκριζα ένα σαρκαστικό χαμόγελο στο πρόσωπο σας!
Ε,ναι λοιπόν! Μιλάω γι’αυτούς τους ανθρώπους, που ξέρουνε καλά το σωστό και το λάθος και κρίνουν τους πάντες και τα πάντα…
Εντάξει ας μη τα παραλέω! Όλοι μας κρίνουμε. Τις περισσότερες φορές κιόλας, οι κρίσεις μας αποδεικνύονται λάθος.
Αυτό συνήθως συμβαίνει γιατί βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα, μένοντας συνήθως στην επιφάνεια.
Καλύτερα όμως να παραμείνω σ`αυτό για το οποίο ξεκίνησα να γράφω.
Σ’ αυτή την κλίκα των “καθώς πρέπει”.
Είναι περήφανοι, ευυπόληπτοι και διατείνονται για τις αρχές και τις αξίες τους.
Για το κοινωνικό τους status.
Κυρίως γι’αυτό!
Τους κοιτάξατε ποτέ κατάματα;
Το βλέμμα τους είναι περίεργο, κάπως θολό.
Οι αληθινοί άνθρωποι – οι αληθινοί θα πω, όχι οι καλοί, γιατί δεν είμαι σε θέση να κρίνω ποιοι είναι οι καλοί-φαίνονται από τα μάτια. Όταν μιλάνε, μαζί μιλάνε και τα μάτια τους. Χαίρονται ή λυπούνται κι αυτό αντανακλάται και στο βλέμμα τους.
Αντίθετα στους ψεύτικους ανθρώπους, το βλέμμα δεν αντανακλά κανένα συναίσθημα! Αυτοί για μένα, και οι “καθώς πρέπει”, είναι ένα και το αυτό. Είναι αυτοί που με περίσσια ευκολία θα κρίνουν όλο τον κόσμο, χωρίς να κοιτάνε τη καμπούρα τους.
Αν “ψαχουλέψετε”, όμως, τις ζωές τους, θα δείτε πολλά πράγματα αντίθετα από αυτά που υποστηρίζουν. Ίσως και πολύ χειρότερα.
Άρα αν αφαιρέσεις όλα αυτά που με πάθος υπερασπίζονται κι όσα με πάθος κρίνουν, τι μένει;
Μια βιτρίνα.
Πηγή: loveletters.gr
Πηγή