Ε καλά δεν είπα να τα πεις και με χρονολογική σειρά όπως κάνω εγώ το τέρας μνήμης! :lol:
Γενικές πληροφορίες θέλουμε, πως γνωριστήκατε, πως προέκυψε ο έρως, τι στο καλό κάνατε 10 ολόκληρα χρόνια;;;; κτλ κτλ
Μην μου το παίζεις γρια με άνοια γιατί α!
Printable View
Ε καλά δεν είπα να τα πεις και με χρονολογική σειρά όπως κάνω εγώ το τέρας μνήμης! :lol:
Γενικές πληροφορίες θέλουμε, πως γνωριστήκατε, πως προέκυψε ο έρως, τι στο καλό κάνατε 10 ολόκληρα χρόνια;;;; κτλ κτλ
Μην μου το παίζεις γρια με άνοια γιατί α!
Πες τα Έλλη!
Μωρέ κάνει πως δεν θυμάται!
Και της Ναταλίας δυσάρεστη είναι Σοκολατένια μου. Οπότε αν δεν θέλει ας μην την γράψει. Εγώ την τσιγκλώ μπας και πιάσω κάνα ψάρι αλλά που;
Δεν πειράζει που δεν με πήρες χαρά μου, το μήνυμα σου το πήρα :). ʼσε που και να με έπαιρνες οδηγούσα οπότε δεν θα μπορούσα να σου μιλήσω και πολύ.
Μαζεύτηκα αργά στο σπίτι εχθές κ σήμερα έχω πολλές εξωτερικές δουλειές, με έχει πιάσει μια μανία να τακτοποιήσω όλες τις εκκρεμότητές, μέχρι να φάω να κάνω ένα μπάνιο πέρασε η ώρα, μου αρέσει όταν μιλάω στο τηλ να είμαι χαλαρή!!!!!!
Θα μου πεις, θα μπορούσες να πάρεις απο το κινητό αλλά όπως πάντα ξεμένω απο μονάδες:lol:
Και εγώ το παθαίνω αυτό Σοκολατίτσα μου. Για να χαλαρώσω και να απολαύσω πρέπει να τα έχω όλα σε τάξη! Ανωμαλίες άστα! :lol:
Τζινάκι να χαίρεσαι την αδερφούλα σου! Να είναι γερή, με υγεία και πάντα χαρούμενη και να έχει ότι ποθεί η καρδούλα της! Να είστε πάντα τόσο αγαπημένες και δεμένες όπως τώρα! Να μας την φιλήσεις και να της μεταβιβάσεις τις ευχές μας και ας μην την έχουμε γνωρίσει ακόμη! :love:
Αλινάκι μας είδα πρόλαβες να μπεις για λίγο στα κλεφτά. Καλη συνέχεια με τα σεμινάρια και την πρακτική και σου εύχομαι να σου έρθουν τα λεφτά τα μαζεμένα σύντομα, γιατί απ όσο γνωρίζω αργούν τα άτιμα! Μακάρι να σε κρατήσουν στην δουλειά και για λίγο ακόμη μετά. Ότι κερδίσεις καλό θα είναι!
Λέω να ξαπλώσω επιτέλους, θα τα πούμε αύριο αν προλάβω... χιχιχιχι έχω και βόλτες να κάνω!
Καληνύχτα Λιλόκοσμεεε!
Καλά να περάσεις Έλλη κ εγώ πάω να την πέσω!
όνειρα γλυκά σε όλες!!!
λοιπον κοριτσια! τα χω παρει με τον εαυτο μου τωρα!
ετσι μου ρχεται να σας βαλω φωτο του πριν και μετα. αλλα με τη διαφορα οτι το πριν ειναι στα 62 κιλα και το μετα (το τωρα δηλαδη) στα 82!
ως τωρα ειχα ενα σωρο δικαιολογιες, σχολη, διαβασμα, αγχος, το πτυχιο, διαφορα θεματα υγειας αγαπητων προσωπων, το οικονιμικο, ολο και κατι ειχα για να δικαιολογουμαι και δωστου φαγητο.
τωρα ομως? τωρα δεν εχω καμια δικαιολογια. για πρωτη φορα στη ζωη μου, δοξα τω θεω, δεν εχω καποιο προβλημα. και μαλιστα τωρα που δεν δουλευω εχω και απλετο χρονο.
αλλα ολη μερα καθομαι μεσα στο σπιτι! δεν ξεκουναω να κανω λιγη γυμναστικη. και φυσικα δεν ακολουθω το προγραμμα διατροφης μου!
εκανα μια καλη προσπαθεια σεπτεμβρη οκτωβη νοεμβρη και εχασα 10 κιλα σχεδον. ενιωθα τοσο ομορφα!
και να πω την αληθεια στο προγραμμα θα ξαναμπω νομιζω γιατι εχω δουλεψει αρκετα με τον εαυτο μου το θεμα φαγητο και δεν κανω πια σαν να μην υπαρχει αυριο. αλλα στο θεμα της γυμναστικης ειμαι υπεραθλια!
ειμαι στο λονδινο! κι αντι να παρω τους δρομους να το περπατησω ολο, καθομαι μεσα στο σπιτι!
ο ταμεσης ειναι 2 λεπτα απο το σπιτι μου. κι αντι να βαλω τα αθλητικα μου και να κατεβω, χαλαρωνω στον καναπε!
και να σας πω και το καλυτερο!!! εχει δημοσιο γυμναστηριο δωρεαν για ολους που ειναι αδειο τα πρωινα με θεα το ποταμι και ουτε αυτο κανω!
οχι τη μια φυσαει! οχι την αλλη θα κρυωσω!! οχι ταχα θα αρρωστησω!!!
και καθομαι μεσα! και τελικα θα αρρωστησω απο το καθησιο μου φαινεται!
απαπα αντι για ιστορια αγαπης σας εγραψα ιστορια μισους του εαυτου μου!
και οχι δεν με συγχωρω ουτε για την κοιλια ουτε για τα μπουτια ουτε για τιποτα! δεν τα θελω!
θελω να γυμναστω!
Δεν είναι δυσάρεστη.Είχε πολλά δυσάρεστα γεγονότα,αλλά δεν είναι αυτός ο απόηχος της μέσα μου...Quote:
Originally posted by Eli
Και της Ναταλίας δυσάρεστη είναι Σοκολατένια μου. Οπότε αν δεν θέλει ας μην την γράψει. Εγώ την τσιγκλώ μπας και πιάσω κάνα ψάρι αλλά που;
--->Αχ!Για να γεννηθείς εσύ κι εγώ,γι'αυτό,για να σε συναντήσω!Γι'αυτό έγινε ο κόσμος,μάτια μου,γι'αυτό,για να σε συναντήσω!
Μία είναι η λατρεία μου!Κι ούτε έχω λόγο να θέλω ή να μη θέλω...Όσα ελάχιστα θυμάμαι είναι όσα είναι κατεγραμμένα...
Πέρα από τα γενικά φυσικά.Για να καταλάβετε για τι περίπτωση αμνησίας μιλάμε,κάποιες φορές κρατούσα σημειώσεις
των τηλεφωνημάτων μας(την ώρα που συνέβαιναν εννοώ)!Να κλαίμε κι οι δυό,αλλά η καταγραφή,καταγραφή...
Ας χρησιμεύσουν κάπου τα τόσα χρόνια νομικής!Μπορεί να χάλασα το γραφικό μου χαρακτήρα,αλλά από ταχύτητα...
Ό,τι λέγεται,καταγράφεται!Έχω και κάποιες κασέτες με τη φωνή του.Έχω άπειρα χρόνια βέβαια να τις παίξω...
Κι ένα σημειωματάριο με διάφορα...Ούτε θυμάμαι τι έχει μέσα το κουτί των αναμνήσεων...Και προπαντός ούτε αίσθηση ούτε επαφή...
Τίποτα...Σα να μην το έζησα ποτέ!Κι αν καμιά φορά πέσω πάνω τους απορώ αν όντως ειπώθηκαν σ'εμένα τα λόγια αυτά.Κι αν ναι,
πώς γίνεται κι είμαστε δυό ξένοι τόσα χρόνια τώρα,στον ίδιο πλανήτη,την ίδια χώρα,την ίδια πόλη...Κάποιες φορές που νιώθω να θέλω
έναν άνθρωπο δικό μου,μια αγκαλιά,κάποιον που με αγαπά δυνατά,σκέφτομαι να τον πάρω.Ειδικά τώρα με τη μαμά,που δεν ξέρει...
Μου έμεινε ακόμα αυτή η αίσθηση,ψευδαίσθηση,δεν ξέρω...Οσο αυτονόητο μου φαντάζει τόσο παράλογο είναι...Ακόμα δεν το έκανα.
Αυτό που ξέρω είναι πως δε γίνεται ν'αφήσουμε την τελευταία μας πνοή χωρίς να μουσκέψουν ξανά τα βλέμματα μας καθώς θα ενώνονται.
Σελίδες και σελίδες μαντινάδων...
Αυτή νομίζω ήταν η πρώτη:
Ήθελα να 'μουν άρωμα
που βάνεις στα μαλλιά σου
σε κάθε σου αναπνοή
να μπαίνω στην καρδιά σου...
Όλα ξεκίνησαν από ένα λάθος τηλεφώνημα...Κάποιες συγκυρίες μ'έκαναν να μην του το κλείσω κατευθείαν όπως συνήθιζα.
Επί ένα εξάμηνο ένας άλλος-άγνωστος- μου τηλεφωνούσε και του το έκλεινα μονίμως.Είχε περάσει το καλοκαίρι,που δε ζούσα Θεσσαλονίκη
κι ήρθαμε ένα βράδυ του Σεπτέμβρη(19/9/97) με τον μικρό μου αδερφό και την ξαδέρφη μου να τους συνοδεύσω στη συναυλία των U2.
Για μια στιγμή περάσαμε από το σπίτι και ήταν η στιγμή που εκείνος είχε έρθει επίσης Θεσσαλονίκη(σε άλλη πόλη ζούσε)σε κάτι φίλους
και κάλεσε να παραγγείλει να φάνε.Το σήκωσα εγώ,θεώρησα πως μετά από μήνες επιμένει ο άλλος ο ταλαίπωρος και του μίλησα.Ήταν να βρεθούμε!
Εκείνος γοητεύτηκε από τη φωνή και το όνομα μου(ε και να μ'έλεγαν τελικά Σουλτάνα!) και ξεκίνησαν τα τηλεφωνήματα.Εγώ δεν ήξερα ούτε ποιός είναι
ούτε είχα αριθμό.Τους πρώτους μήνες η επικοινωνία ήταν αραιή και μόνο από εκείνον οριζόμενη.Στην αρχή κάθε τρεις εβδομάδες ένα τηλέφωνο,μετά
όλο και πιο συχνά.Εγώ πάντα ένιωθα πότε θα με πάρει.Ήμουν κάπου με τους φίλους μου και ξαφνικά πεταγόμουν,λέγοντας "Πρέπει να φύγω!
Θα με πάρει ο Δημήτρης"και όντως καθώς ξεκλείδωνα την πόρτα άκουγα τον ήχο του τηλεφώνου,που για πρώτη φορά μετά από καιρό χτυπούσε.
Κάθε τηλεφώνημα του ξεκινούσε με διαφορετική μαντινάδα.Ούτε καλημέρα ούτε άλλες τυπικές ξενερωσιές."Παρακαλώ" εγώ-μαντινάδα εκείνος.
Στην αρχή κλασσικές κρητικές και στη συνέχεια βγαλμένες για μένα με τ'όνομα μου,ύστερα τραγούδια με στίχο πάλι προσαρμοσμένο σ'εμένα...
Τον ένιωθα,με ένιωθε...δε χρειαζόμασταν και πολύ τις λέξεις να μοιραστούμε όσα είχαμε ανάγκη.Είχαμε ένα μεταφυσικό δέσιμο,σαν αδελφές ψυχές.
Ήξερα πότε δεν είναι καλά,πότε με σκεφτόταν έντονα κι εκείνος ασφαλώς το ίδιο.Αγαπήσαμε μία φωνή,μιαν ανάσα.Όλα τα υπόλοιπα τα έπλασε
η φαντασία μας...Ούτε ιντερνετ ούτε φωτογραφία,μόνο ένα σταθερό τηλέφωνο με τις ώρες...Από την αρχή του είπα για τα κιλά μου κι ήταν σχεδόν
σα να τον προσβάλω που του τα αναφέρω γιατί αυτά δεν έχουν σημασία για τις ψυχές,που αγαπιούνται δυνατά όπως εμείς.Ωστόσο εγώ αγχωνόμουν.
Προσπαθούσα να αναβάλω την πρώτη μας συνάντηση και καλά για ν'αδυνατίσω.Οι μήνες περνούσαν,αλλά θαύματα δε γινόντουσαν(ήμουν κάπου 125kg)
εκείνος με παρακαλούσε,επέμενε πως δεν τον νοιάζει πώς είμαι,αρκεί να πάρει αγκαλιά την αγάπη του,μου υποσχέθηκε πως δε θα εκβιάσει συνάντηση
(από καιρό ήξερε πού μένω γιατί του έστελνα πακέτα με γράμματα,Lacta,συμβολικά πραγματάκια,δώρα της ΑΕΚ)ώσπου ένα βράδυ 9 μήνες μετά
το πρώτο τηλεφώνημα(19/6/98)εκεί που κοιμόμουν,ξυπνώ κατά τις δύο η ώρα και νιώθω πως ξεκινά από την πόλη του κι έρχεται να με βρει!Πετάγομαι
για μπάνιο κλπ και έλεγα διαρκώς"όχι,λατρεία μου,μην έρχεσαι"αλλά ήξερα πως τα χιλιόμετρα λιγόστευαν και σε μία ώρα περίπου θ'ακουγα το κουδούνι,
όπερ και εγένετο!ʼνοιξα την πόρτα κρατώντας τα μάτια μου σφαλισμένα με τα χέρια μου,εκείνος αμέσως με έσφιξε δυνατά κι όρμησε στο σπίτι.Εγώ ήμουν
στα "γιατί το έκανες και γιατί μου είπες ψέμματα πως θα περιμένεις να σου πω εγώ πότε να'ρθεις..."Για δύο ώρες ειχα τα μάτια μου κλεισμένα.Έτσι του σέρβιρα
κάτι να πιει,έτσι μιλούσαμε,για δύο ώρες δεν άνοιγα τα δάχτυλα ούτε καν να κλέψω μια σχισμή εικόνας του.Όταν κάποια στιγμή με κατάφερε να τ'ανοίξω
και τον είδα,θυμάμαι πως δε μου άρεσε καθόλου(κλασσικό σημάδι αυτό σχέσης που θα με σημάδευε-και για τους άλλους δύο πρώην μου είχα αναρρωτηθεί
αν υπάρχει γυναίκα που θα πήγαινε μαζί τους!-δεν ήταν τόσο χάλια τ'αγόρια-εγώ είμαι παράξενη)κι αμέσως σκέφτηκα"Θεέ μου,τι κρίμα που θα είναι τα παιδιά μας
κοντά και φαλακρά!"Το σοκ ήταν μεγάλο για μένα και αδυνατούσα να δέσω τη φωνή της λατρείας μου με τον ξένο άντρα που ήταν στο δωμάτιο μου!
Έμεινε κάποιες ώρες(εγώ ντυμένη από την κορυφή ως τα νύχια)...στο τέλος πέτυχε ένα φιλί κι έφυγε ξημερώματα να πάει στην πόλη του και τη δουλειά του.
Μου τηλεφώνησε αμέσως μόλις έφτασε κι εγώ γεμάτη ανακούφιση που τον άκουσα αλλά και θυμό του είπα(και το πίστευα φυσικά!)"πού ήσουν,λατρεία μου,
να με προστατέψεις που ένας ξένος ήρθε μέσα στη νύχτα στο σπίτι μου;"Δε θυμάμαι πόσον καιρό μου πήρε να ενώσω το σώμα με τη φωνή του.Ήταν πραγματικά
πολύ δύσκολο να αγαπάς μια φωνή,μια ψυχή,που ανήκε σ'έναν άγνωστο άνθρωπο.Θυμάμαι πριν έρθει εκείνο το βράδυ,που περπατούσα στο δρόμο,προσπερνούσαν
άντρες κι έλεγα"μπορεί να είναι αυτός-μπορεί να είναι αυτός ο Δημήτρης μου,που αγαπώ"...Ήταν τόσο ρομαντικό εκείνο το διάστημα!Σα σε ταινία τα λόγια μας...
ʼυπνη εγώ φυσικά,κατακλαμμένη που το παραμύθι μου είχε άδοξο τέλος,πήγα να βγάλω φωτογραφίες για το διαβατήριο(που ακόμα έχω πρησμένη/βουρκωμένη)
γιατί έφευγα για Παρίσι σε λίγες μέρες(περίοδος Μουντιάλ).Με παρακάλεσε να έρθει να με πάει στο αεροδρόμιο,ούτε κουβέντα εγώ,δεν ήθελα να τον ξαναδώ
μετά την προδοσία του!Από εκεί του έφερα τ'άπειρα συλλεκτικά και φυσικά με το που γύρισα συναντηθήκαμε και ξεκίνησε η σχέση μας.Κάπου εδώ θολώνει το τοπίο...
Δέκα δύσκολα χρόνια,γεμάτα πάθος κι υπερβολή!Από το θαύμα της ένωσης μας και τα κλάματα συγκίνησης ("πάμε,κορίτσι μου"έλεγε κάθε φορά και ξεκινούσε το ταξίδι)
μέχρι τους χειρότερους καυγάδες με αιτία και καλά τα κιλά μου(έτσι πίστευα τότε-έτσι πίστευε κι εκείνος,αλλά,φοβάμαι,είναι τα πράγματα πολύ πιο σοβαρά απ'αυτό).
Πρώτη αγάπη τόσο δυνατή και για τους δυό,πρώτη ουσιαστικά σχέση.Τα ήθελα όλα του!Υπέφερα για το χρόνια του,που έχασα,ήθελα να έχω βίωμα
από κάθε του στιγμή,απ'την πρώτη κιόλας ανάσα,που ελευθέρωσε.Δυσκολευόμουν πολύ να δεχτώ πως δε με περίμενε κι είχε βιαστεί σε άλλες εμπειρίες
(μάλιστα πάρα πολλές,ασήμαντες,ωστόσο πολλές).Από τη μία ήθελα να μάθω όλα όσα είχα χάσει απ'τη ζωή του από την άλλη,το κομμάτι αυτό
με πονούσε.Έτσι κατασκεύασα τον φανταστικό του φίλο επίσης Δημήτρη,που τα είχε ζήσει όλα αυτά και τα είχε διηγηθεί στον δικό μου και τώρα μου τα έλεγε.
Όσο αστείο κι αν ακούγεται σήμερα,τότε ήταν ο μόνος τρόπος να το διαχειριστώ κι εκείνος πάντα έμπαινε στον κόσμο μου και μου'κανε τα χατήρια...
Ζούσαμε μαζί και τρώγαμε τις σάρκες μας.Ξέραμε πως αυτό που συναισθη
ματικά μοιραζόμαστε είναι απίστευτα δυνατό,ωστόσο το χάναμε στ'απλά και τετριμμένα των άλλων.
Αμέτρητες απόπειρες χωρισμού και καμία να μην οδηγεί εκεί.Μέρες και νύχτες ατέρμονων συζητήσεων(κλεισμένοι στο δωμάτιο χωρίς νερό και τροφή,μόνο δάκρυα)
να καταλήγουμε στο ότι δεν υπάρχει άλλη λύση-πρέπει να χωρίσουμε κι αφού έχουμε πακετάρει όλα του τα πράγματα κι είναι στην πόρτα του λέω ήρεμα και φυσικά
"Μισό λεπτό!Δε γίνεται να περάσεις αυτήν την πόρτα!Πώς θα γεννηθούν τα παιδιά μας;"Κι όσο παράλογο ήταν εκείνη τη στιγμή αυτό που του απήυθυνα άλλο τόσο
ήταν κι η φυσικότητα με την οποία μου έλεγε "ναι,έχεις δίκιο"και ξαναβάζαμε σιωπηλοί τα ρούχα στα συρτάρια,λες και τόσες μέρες δεν είχαμε εξαντλήσει τις αντοχές...
Τι να πρωτοθυμηθώ...Κρατώ το πόσο δυστυχισμένη ήμουν μαζί του αλλά και πόσο μόνο το δικό του άγγιγμα ήταν ικανό σαν το κύμα να σβήσει από την άμμο του δέρματος μου
κάθε τι δικό του,που πρηγουμένως είχε πάνω της χαραχθεί...Σκηνές σκληρές,από αυτές που ποτέ δε θα φανταζόμουν πως θα ζούσα,να χάνω τον εαυτό μου,ωστόσο εκεί!
Να τα έχω όλα θυσιάσει,να τους έχω όλους απέναντι μου,να έχω βυθιστεί στην κατάθλιψη,ακόμα και ν'αποδέχομαι και τον αναμενόμενο μου θάνατο από εκείνον...
--->Δε χωρίζουν όμως έτσι οι ζωές των ανθρώπων,που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο!Ή κι οι δυο μας ή κανείς,ως την άκρη κλωστής...
Έπρεπε πάσει θυσία να τα καταφέρουμε!ʼλλος δρόμος δεν υπήρχε...Ούτε για μένα που πίστευα τόσο δυνατά στην αγάπη αυτή ούτε για κείνον που πρώτη του φορά βίωσε αγάπη.
"Ποτέ δεν ξεχνώ τον τρόπο,που μπήκες στη ζωή μου και πόσο καλύτερο άνθρωπο με έκανες!Σ'ευχαριστώ!" σε λόγια,σε κάρτα,σ'αισθήσεις,το έχω φυλλαγμένο....Χρέος και χαρά μου!
19/11/2007 έκλεισε πίσω του την πόρτα(δικό μου ξεκίνημα-κοινή απόφαση) όσο εγώ έκλαιγα με φωνή,ξέσπασμα στην τελευταία αγκαλιά,που ζήτησε και δεν είχα να του δώσω.
--->Θέλω τη μέρα που θα φύγεις απ'το πρωί να μου γελάς κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις να είναι σαν να μ'αγαπάς...
Διάλεξα τη ζωή.Διάλεξα εμένα.Το μεγαλύτερο μου κατόρθωμα μέχρι σήμερα!Χάρη σ'αυτόν τον χωρισμό κι όσα με σφυρηλάτησε,θεωρώ πως μπορώ κι επιβιώνω χωρίς τη μαμά.
Ακολούθησαν δύο χρόνια θρήνου για μένα,πιο πένθος απ'το πένθος,τα κλάματα είχαν γίνει σπασμοί και ζαλάδες,τα τραγούδια μαχαιριές,όσο ζούσα
με το φάντασμα του στο σπίτι μας(λατρεία μου,τι θέλεις να μαγειρέψω σήμερα;).Εκείνος να μου τηλεφωνεί πού και πού,συνήθως μέσα στη νύχτα πιωμένος,να κλαίει
και να μ'αναστατώνει.Να ζητά συνάντηση,να του επιτρέψω να ανέβει επάνω,έστω να βγω στο μπαλκόνι να με δει για μια στιγμή,ακάθεκτη εγώ,καθώς ήξερα τι θ'ακολουθούσε...
Σε κάποιες συναυλίες μόνο λύγιζα και του έβαζα κι εγώ τραγούδια.Του μιλούσα με το στίχο τους...Το ίδιο έκανε κι εκείνος...μου έβαζε τραγούδι κι έκλεινε.
--->Γιατί πολύ σ'αγάπησα,γιατί δεν αγαπώ εμένα,γιατί ζωή δεν κράτησα κι αυτήν την άφησα σ'εσένα...
Η γη συνέχιζε να γυρίζει,ο κόσμος ο δικός μου γκρεμισμένος κι ο υπόλοιπος ατάραχος,εκείνος να μου μιλά για τη νέα του σχέση,εγώ να μπήγω νύχια
στις χούφτες και να τον συμβουλεύω πώς στην κοπέλα να φερθεί,να στεναχωριέμαι για κείνη και να νιώθω την αποτυχία της μάνας που δε γαλούχισε το γιό της σωστά...
Και για κείνον όλα να καταλήγουν "Μόνο εσύ υπάρχεις για μένα.Καμία άλλη δε με νοιάζει.Ούτε καν οι γονείς μου.Ό,τι πιο πολύτιμο έχω στον κόσμο,μόνο εσύ!
Την καρδιά μου αν τρυπήσεις,μόνο εσύ υπάρχεις εκεί.Είσαι το μόνο άτομο που μπορώ να ταπεινωθώ και να κλάψω.Μη με εγκαταλείψεις.Θα επανέλθω,καρδιά μου"
Να μου ζητά συγνώμη για την αδυναμία του,για τα εγκλήματα του απέναντι σ'εμένα,που του έδωσα όλη μου την ψυχή,να με προσέχω,να προσεύχομαι
για κείνον και να μη σταματήσω να τον αγαπώ,ακόμα κι αν δε συνατηθούμε ποτέ ξανά,του αρκεί να ξέρει πως υπάρχω για να συνεχίσει να παλεύει να ζει...
Όποια προσπάθεια έκανα να τον ξεπεράσω,ένα τέτοιο τηλεφώνημα αρκούσε να χύσει το σταγόνα σταγόνα μαζεμένο γάλα της απεξάρτησης μου από κείνον.
Δύο χρόνια μετά το χωρισμό μας κατάφερα επιτέλους να το τακτοποιήσω μέσα μου το θέμα μας κι έτσι άνοιξα παράθυρο στον κόσμο και τους άντρες.
Γνώρισα τον Φώτη,έζησα έναν αλησμόνητο μήνα φλερτάροντας μαζί του(ακόμα θυμάμαι βέβαια το δράμα του κεράτου στη λατρεία μου,που άλλος
άντρας μου έπιασε το χέρι),διαδικτυακά τον Αλέξανδρο(όποτε κάτι με πλήγωνε-όποια κι αν ήταν ώρα-τηλέφωνο στο Δημήτρη να με παρηγορήσει)
και όλα κυλούσαν στα πλαίσια του "σ'αγαπώ τόσο πολύ που αποχωρώ απ'τη ζωή σου γιατί απέτυχα να σε κάνω ευτυχισμένη-ευλογημένος όποιος το κάνει!"
μέχρι που ήρθε στη ζωή μου το Τηράκι(τότε τον έλεγα Ρένιο)και μπήκε πρώτη φορά κάποιος άλλος άντρας μέσα μου.Κάπου εκεί ένιωσε ο Δημήτρης
πως πέρασα επιτέλους κι εγώ στην αντίπερα όχθη,αυτή των νορμάλ ανθρώπων και μου αποκάλυψε κάτι,που για χρόνια τον βάραινε και δεν τολμούσε
να μου ξεστομίσει.Με είχε προδώσει.Στη ζωή μου δεν έχω ακούσει τέτοιο λυγμό και σπαραγμό.Ήταν τόσο συγκλονιστικό,που έδωσα προτεραιότητα σ'εκείνον,
να τον ηρεμήσω κι όχι σ'εμένα και το δικό μου σοκ μ'αυτό που άκουγα!Ακολούθησαν λίγα τηλεφωνήματα ακόμα,ώσπου η Ναταλία κάποιο ξημέρωμα-πάντα-
του ούρλιαξε "Για μένα έχεις πεθάνει!Δεν υπήρξες ποτέ!Δε θέλω ποτέ να μου ξανατηλεφωνήσεις!".Πέρασαν γιορτές,γενέθλια,συναυλίες ,δύσκολες στιγμές,
ωστόσο ούτε τηλέφωνο ούτε μήνυμα,άχνα...Ένα χρόνο μετά(ένα χρόνο περίπου από σήμερα)κάποιο ξημέρωμα-ώρα Δημήτρη-ενώ κοιμόμουν
στο δωμάτιο του Τήρη στην Πάτρα με ξύπνησε μια φωνή που έλεγε "δε γίνεται να μη μιλάμε εμείς οι δυό!"Εγώ κάτι από τον ύπνο,κάτι που ξέχασα
τη φωνή του,θεώρησα πως έκαναν λάθος νούμερο κι επέμενα να ρωτώ ποιός είναι,εκείνος να επιμένει πως ξέρω πολύ καλά ποιός είναι και δε γίνεται
να μη μιλάμε εσύ κι εγώ...Κλείνω το τηλέφωνο(η καρδιά μου να σπάει στο ενδεχόμενο να είναι εκείνος και το Τηράκι δίπλα ανενόχλητο να ροχαλίζει!)
με ξαναπαίρνει,του λέω"αχ!σε παρακαλώ πολύ,μην το κάνεις αυτό"και σβήνω το κινητό.Το πρωί βρήκα άλλες 13 κλήσεις,άλλη μια ένδειξη-Δημήτρη.
Έκτοτε σιωπή και πάλι...Δεν τον πέτυχα ποτέ στο δρόμο μου,4,5 χρόνια από τη μέρα που έκλεισε εκείνη η πόρτα,ωστόσο κάποιες μέρες τον νιώθω
ακόμα ή έτσι πιστεύω τουλάχιστον...Ξέρω πως δεν παντρεύτηκε,δεν έκανε παιδιά(έλεγε πως αφού δε συνέβη αυτό μ'εμένα δε θα γίνει με καμιά)
δεν ξέρω τι δουλειά κάνει,ξέρω πως ζει Θεσσαλονίκη.Αυτό μόνο.Προσεύχομαι να είναι καλά,να νιώθει γεμάτος και σε ισορροπία αν και φοβάμαι
πως όχι...Ήταν,είναι και θα είναι η λατρεία μου,όπως κι εγώ η δική του.Όσο ζούμε κι αναπνέουμε,μ'οσους κι αν δέσουμε τις ζωές μας,το ξέρουμε αυτό.
--->Πάλι εσένα στο μυαλό έχω και ταξιδεύω...Τ'όνειρο μας,το όνειρο,που χάθηκε να ξαναβρώ γυρεύω...Αχ!Πάλι,πάλι,πάλι...
Έχω φοβερό πονοκέφαλο αυτήν τη στιγμή...Κάτι η ένταση,κάτι η αϋπνία...
Δίπλα μου έχω τις σελίδες απ'το τηλεφώνημα εξομολόγησης για να σας τα διηγηθώ πιστά.
Δεν ξέρω πόσο λυρικά σας τα είπα.Τα έγραψα όπως μου έβγαιναν...Με συναίσθημα,όχι με λέξεις.
Όποιες προτάσεις κι αν επιστρατεύτηκαν ωστόσο να χωρέσουν αυτό που μοιραστήκαμε,
όσο κι αν τα γεγονότα κι η τότε τους βαρύτητα ατόνησαν στο χρόνο,μόνο εκείνος κι εγώ
είμαστε σε θέση να νιώσουμε με κάθε μας κύτταρο αυτό που ευλογηθήκαμε να ζήσουμε,
ανεξάρτητα απ'το πόσο ανάξιοι του αποδειχθήκαμε στην πορεία.Πενθώ για την Αγάπη εκείνη,
που κατέληξε αντί να υψωθεί στα ουράνια της,να χαντακωθεί στα τάρταρα της,συμπαρασύροντας
στα σκοτάδια κομμάτι της ψυχής και της αγνότητας μας απέναντι της.Τίποτα δε θα είναι ίδιο ποτέ ξανά!
--->Σωκράτης Μάλαμας - Δεκέμβρης 1903 (Κ. Καβάφης)
Κι' αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω --
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,
η μέραις του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
ταις λέξεις και ταις φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι' αν περνώ, όποιαν ιδέα κι' αν λέγω.
Την παραπάνω εξιστόρηση την αφιερώνω στα παιδιά μας,που δε γεννήθηκαν ποτέ...Μαζί με τη συγνώμη μας...
Στη Δανάη και τον Θάνο μας...
--->Τα μαλλιά μου ο ήλιος τα 'καψε για πάντα κι είμαι ασπρομάλλης δυο χρονώ μωρό...
Ξημέρωσε για τα καλά!
Καλημέρα σας!
Καληνύχτα μου!
Αχ, Ναταλία, αχ..
Κορίτσια καλημέρα,
προσπαθώ να πάρω μια ανάσα από την ιστορία της Ναταλίας με τη λατρεία της, παρολο που τα γνώριζα τα περισσότερα, δεν σταματώ να θαυμάζω πόσο βαθιά συναισθηματική είσαι Ναταλία mou..
Aργότερα μέσα στη μέρα θα διαβάσετε και μια δική μου ιστορία, δεν είναι ούτε η μακροχρόνια σχέση μου, ούτε η μεγάλη καψούρα που έζησα και με έστειλε στα αντικαταθλιπτικά, είναι κάτι άλλο που μου έχει συμβεί κσι θα το μοιραστώ μαζί σας..
Βαχ, Ναταλία, βαχ.... Καλημέρα. Μακ αν σου περισσεύει καμιά ανάσα στείλτη και σε μένα!
καλημερα και απο μενα!
μπηκα να σας πω ενα γεια και διαβασα την ιστορια της ναταλιας μας
ενα αχ θα πω και εγω αχ βρε ναταλια ποσο σε καταλαβαινω και ποσο σε νιωθω κοριτσι μου
ποσο μας πονανε τελικα μερικα πραγματα στη ζωη μας!
θα σας πω και εγω μια ιστορια αλλα πρεπει να ειμαι μονη στο pc πραγμα δυσκολο προς το παρον
το πολυ πολυ να ζητησουμε παραταση της εβδομαδας ....
τζινα χρονια πολλα στην αδερφουλα σου να την χαιρεσαι και να την καμαρωνεις
οσο για τις ταυτοτητες εγω τη πατησα εβγαλα προσφατα και ειναι χαλια αλλα οταν αδυνατισω σιγουρα θα παω να αλλαξω ταυτοτητα !
την ηλικια δεν ξερω πως να αλαξω αλλα ισως μεχρι τοτε νιωθω 50 και δε το γραφει μονο:)
υ.γ.
τελικα η πιο γρια ειμαι εδω μεσα!
αλλα δε με νοιαζει παντα εκανα καλη παρεα με πιο μικρες!!!!!!
με τις πιο μεγαλες εχω ενα προβλημα:P
Συμφωνώ με Καλλιόπη, να πάρει παράταση η λιλοβδομάδα! Να προλάβουν να γράφτούν κι άλλες Historias De Un Amor!