ΧΡΩΜΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Καλλιοπάκι μου,προσωπικά κι εγώ ξεκινώ τις όποιες σχέσεις μου καλοπροαίρετα πάντα και με πλήρη εμπιστοσύνη απέναντι στον άλλον,
χωρίς ασφαλώς να την έχει ο ίδιος κατακτήσει.Καχυποψία και μιζέριες δε με αφορούν.Θέλω να πιστεύω στην αλήθεια του άλλου και τη διαφάνεια
της σχέσης μας.Ασφαλώς δεν μπαίνω ούτε στη διαδικασία έρευνας,διασταύρωσης κλπ.Το ξεκαθαρίζω από την αρχή τι είδους σχέση με αφορά.
Ωστόσο οι άνθρωποι για τους δικούς του λόγους ο καθένας(συνήθως φόβο κι απληστία)επιλέγουν την οδό του βολικού ψέμματος για να πετύχουν
όσα θα απαιτούσαν πολύ περισσότερο κόπο και θάρρος αξιοπρεπώς να κατακτηθούν.Οι ενδείξεις θεωρώ πως πάντα υπάρχουν.Μικρές χαραμάδες
στα λόγια και τις πράξεις τους,ψίθυροι του ενστίκτου μας,όλο και κάτι ανάβει το πορτοκαλί έστω φως της επιφυλακής,ενίοτε ωστόσο το κομμάτι μας
που επιλέγει να ζήσει το παραμύθι,εθελοτυφλεί παρά τις προειδοποιήσεις.Εκεί είναι το κρίσιμο σημείο,που καλούμαστε ν'αναλάβουμε και την ευθύνη
τη δική μας.Τίποτα κατακριτέο.Ο καθένας είναι ελεύθερος στις επιλογές του αρκεί να είναι διατεθειμένος να πληρώσει και το ενδεχόμενο τίμημα τους.
Απόλαυσα κι εγώ την εξιστόρησή σου,εκτός απ'τη ρύπανση της θάλασσας.Ειδικά αν η σακκούλα ήταν πλαστική ενδεχομένως να κατέστη παγίδα
θανάτου για κάποιες υπάρξεις εκεί κάτω...Όσο κινηματογραφικό κι αν ακούγεται,εκεί σκάλωσα.Πρέπει να σ'έκανε ωστόσο να νιώσεις ελεύθερη και δυνατή!
Χαίρομαι που η ζωή σου πρόσφερε απλόχερα αγάπη,αυτήν που απότομα και σκληρά στερήθηκες σε νεαρή ηλικία.Να είστε πάντα γεροί κι αγαπημένοι
με τον καλό σου και να χαίρεστε την οικογένεια σας!Όσο για τον Μιχάλη,ελπίζω να έχει εντωμεταξύ βρει τον εαυτό του και να έχει ουσιαστικά ωριμάσει.

Εχει η νυφη το σκασε στο σταρ.

Καλλιόπη, ο Μιχάλης σε ήθελε αλλά δυστυχώς ανήκει στην κατηγορία ανθρώπων που μπορούν να θέλουν δυο ταυτόχρονα..που δεν είναι τόσο τολμηροί ή γενναίοι ώστε να δώσουν μόνοι τους τέλος και περιμένουν να έρθει η φθορά του χρόνου ή το αμήν από κάποιον από τους εμπλεκόμενους..Τι τυχερή που είσαι όμως που η τύχη σου δεν σε άφησε παραπονεμένη και σου έφερε τον άντρα σου!

ναταλια μου οχι δε πεταξα τη σακουλα απλα πεταξα ενα οσα ειχε μεσα και δεν ηταν τιποτα αλλο απο χαρτια χαρτια με την ιστορια που ειχε περασει και επρεπε να χαθει !
εγω δεν μπορουσα να εμπιστευτω απο την αρχη κανενα εκτος απο τον αντρα μου που με κερδισε αμεσως με το χαμογελο του και τον ανετο χαραχτηρα του !
ποτε δεν τον αμβισβητισα και ποτε δεν ενοιωσα ακομη και τωρα που εφτασα τοσα κιλα οτι δεν με θελει
και να φανταστεις οτι με γνωρισε 90 και εφτασα 157 αισιως!

Γειά σου κι από εδώ,φοβιτσιάρη των roller coaster!
Δε σε νιώθω να μένεις στην παρέα μας,ωστόσο καλώς μας ήρθες κι εσύ!

Quote:

---

Originally posted by giorgosdelta

Μια συμβουλή μονάχα.
Αυτό που επιθυμούμε, πάντοτε κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται συνεχώς δίπλα μας αλλά ποτέ δε κάνουμε τον κόπο να κοιτάξουμε.

---

Καλοδεχούμενη ασφαλώς η συμβουλή σου κι ενίοτε ορθή!Το "πάντοτε" και το "ποτέ" είναι ωστόσο -συμφωνείς,ελπίζω κι εσύ- υπερβολή.
Δεν τίθεται θέμα κόπου.Κάποιες φορές το δίπλα κρύβει το θέλω του ή δυσκολεύεται να το εκφράσει επαρκώς,εμείς πάλι είμαστε ζαλισμένοι
από τις σύνθετες,ανικανοποίητες ανάγκες μας και μπερδευόμαστε στην αμφιθυμία τους.Ίσως να κάνουμε ορισμένες φορές το λάθος να θεωρούμε
ανθρώπους και καταστάσεις ως δεδομένα,ενδεχομένως και να τα υποτιμούμε για τον λόγο αυτό,άλλες να ζητάμε το ανέφικτο ιδανικό,να δείχνουμε
αγνωμοσύνη...Ένα σωρό σενάρια ισχύουν.Το σημαντικό είναι να έχουμε αυτογνωσία και ικανότητα παρατήρησης.Όταν ξέρουμε ποιοί είμαστε,
πού βαδίζουμε και με ποιούς συμπορευόμαστε είναι σχεδόν ανέφικτο να προχωρήσει κανείς σε τόσο σημαντικές αβλεψίες... Αν πάλι εμμέσως
πλην σαφώς,βρήκε το παράπονο σου έδαφος να μοιραστεί μαζί μας τον πόνο του για κείνη που σ'έχει δίπλα της και δε σε προσέχει,πάω πάσο! :tumble:

Quote:

---

Originally posted by giorgosdelta

Nadine, είχα γράψει αλλού πιο παλιά ότι,
Αγάπη είναι εκείνο το συναίσθημα που έχεις όταν:
χάνεις ή φοβάσαι ότι θα χάσεις, (κάποιον που θέλεις κοντά σου)
για πάντα ή για μεγάλο χρονικό διάστημα.
προϊόν ατελείωτης σκέψης.

---

Σέβομαι το "προϊόν ατελείωτης σκέψης" αν κι εμένα μου καλύπτει ένα μόνο μικρό της κομμάτι,μια ελάχιστη ένδειξη της,
αυτή που ακουμπά στην ανάγκη μας για το πρόσωπο αυτό.Από μόνα τους αυτά δεν αρκούν.Αρνητικοί λόγοι ανασφάλειας,εξάρτησης,
φόβου μοναξιάς κ.α.,ακόμα κι ο έρωτας μέσα απ'την ασφυκτική του κτητικότητα έχουν να επιδείξουν τα ίδια συμπτώματα.
Η αγάπη τυλίγει την ύπαρξη του άλλου μέσα μας ακόμα και με τρόπο που όσο κι αν λαχταρά τη φυσική του παρουσία,
να μην απειλείται ωστόσο από την ενδεχόμενη απουσία του.Ναι,μεν αλλάζει μορφή,έχει λιγότερο ζωτικό χώρο ν'αναπτύξει τα κλαδιά της,
έχει την ικανότητα όμως να επιβιώνει ακόμα και πέρα από το θάνατο.Μεγάλη κουβέντα ανοίγουμε...κι οι λέξεις φτωχές να την περικλείσουν.

Quote:

---

Originally posted by giorgosdelta

Mak, Ξέρεις ο Μ. πραγματικά θρεφόταν από εσένα.

---

:thumbup:

Quote:

---

Originally posted by giorgosdelta

Για να καταλάβετε η κόρη μου κοντεύει τα 13. Δεν έχω λόγια!!

---

Να την χαίρεσαι την κόρη σου!Να είσαι γερός να την καμαρώνεις ν'ανθίζει τη ζωή της!
Μου δίνεις την εντύπωση πως σε τρομάξαμε με τη Μακ αναφορικά με την έφηβη σου,που απλώνει τα φτερά της.
Μην ανησυχείς.Εξάλλου,δε νομίζω ν'αναγνωρίζεις τον μέσο όρο γυναικών στις έστω λίγες γραμμές μας,που κοινώνησες.
ʼσε που τώρα που την ψιλιάστηκες περισσότερο την ευαισθησία-υπερβολή-ρομαντισμό-ανοησία μας(όπως θέλεις πες την)
μπορείς να έχεις τις κεραίες σου πιο τεντωμένες να τη νουθετήσεις ορθότερα.Αρκεί να είσαι δίπλα της κι όλα θα πάνε μια χαρά!
Εμπιστοσύνη σ'όσα είναι και τη γαλουχήσατε καθώς και προσευχή για δύναμη και καλοτυχία στο δρόμο της ελευθερίας της!

Αυτη η πανσεληνος με κανει και μελαγχολω.μαλλον επειδη δεν εχω με ποιον να τη μοιραστω.κατι τετοιες στιγμες μπαινω στον πειρασμο να τον παρω τηλεφωνο ή να του στειλω ενα μηνυμα ομως μετα το μετανιωνω.τι μου φταιει να του κανω τη ζωη ξανα ανω κατω?

Ευχαριστώ όλες, όλους για το ζεστό σας καλωσόρισμα.
Πράγματι δε ξέρω αν συνεχίσω να γράφω για καιρο.
Διακρίνω όμως ένα φόρουμ που σέβεται τα μέλη του κι αυτό μου αρέσει.
Έχω λύσει εδώ και καιρο τα θέματα του βάρους, παραμένουν μακρινός εφιάλτης λίγο.
Μπορεί στην πορεία να βρούμε κοινά σημεια και να οδευσουμε προς κάποιον μαραθώνιο παρέα. Ποτέ δε ξέρετε.

Λιλάκι δεν πειράζει που μελαγχολείς όταν έχει πανσέληνο, το πρόβλημα θα ήταν αν σου μεγάλωναν οι κυνόδοντες! :lol: :lol: Καλά κάνεις και δεν τον παίρνεις τηλέφωνο, τουλάχιστον μέχρι να ξεκαθαρίσεις τι νοιώθεις ακριβώς. Είμαι της άποψης ότι αν σιγουρευόσουν τελικά ότι θέλεις να ξαναπροσπαθήσεις μαζί του θα έπρεπε οπωσδήποτε να του το πεις, αλλά νομίζω ότι ακόμα δεν ξέρεις αν είναι η ιδέα του ανεκπλήρωτου και η μοναξιά που νοιώθεις που σε κάνει να τον σκέφτεσαι.

Quote:

---

Originally posted by NADINE

Quote:

---

Originally posted by giorgosdelta

Για να καταλάβετε η κόρη μου κοντεύει τα 13. Δεν έχω λόγια!!

---

ʼσε που τώρα που την ψιλιάστηκες περισσότερο την ευαισθησία-υπερβολή-ρομαντισμό-ανοησία μας(όπως θέλεις πες την)
μπορείς να έχεις τις κεραίες σου πιο τεντωμένες να τη νουθετήσεις ορθότερα.Αρκεί να είσαι δίπλα της κι όλα θα πάνε μια χαρά!

---

:thumbup:
Αυτο ακριβώς.

Μην το παρεις στραβα γιωργο αλλα νομιζω οτι το τοπικ μας ειναι λιγο παραπανω γυναικειο απο οτι μπορει ενας αντρας να αντεξει.

Τζινα εισαι απαιχτη.λιλολυκανθρωπος.αυ το μας ελειπε.

λιλόκοσμε, σας χαιρετώ, πάω στον αιώνιο εραστή Μορφέα..
Λιλάκο, θα περάσεις μάτια μου βραδιές πανσέληνου με αγκαλιές και αγάπη, έρχεται!

Καληνύχτα Μακ και καλή ξεκούραση.

Quote:

---

Originally posted by lila198621
Μην το παρεις στραβα γιωργο αλλα νομιζω οτι το τοπικ μας ειναι λιγο παραπανω γυναικειο απο οτι μπορει ενας αντρας να αντεξει.

---

κορίτσια , θα τον τρομάξετε το γιώργο και θα νομίζει ότι δεν είμαστε καλές οικοδέσποινες,εννοείται πως η αντρική ματιά στα πράγματα πάντα έχει ενδιαφέρον, ελπίζω μόνο διαβάζοντας μας όταν αρχίζουμε τα "γαλλικά" να μη φρικάρει!