ΧΡΩΜΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

καλημερα και απο μενα!
χρονια πολλα σε ολες τισ μανουλες και μακαρι να ειναι παντα καλα και δυνατες !
εγω δυστυχως δεν την εχω εδω και πολλα πολλα χρονια αλλα η απουσια της με εχει σημαδεψει για αυτο οσες εχουν τη μανουλα τους να την αγαπανε και να της το δειχνουν!!!!!!
φιλια σε ολες

Μακ να χαίρεσαι τη μανούλα σου και να σε χαίρετε κ αυτή!!!!!!!!!
Εύχομαι να είστε πάντα έτσι δεμένες και αγαπημένες!!!!!!!!!
Εγώ πάλι στη δική μου δεν έχω να ευχηθώ κ να πω τίποτα μάλλον γιατί δεν ξέρω αν έχω

Καλημέρα και καλή Κυριακή. Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες, να χαίρεστε τα παιδάκια σας και να σας χαίρονται κι αυτά. Αβουλίνι περαστικά σου.

Καλημέρα μικρές μου. Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου!
Γράφω γράφω και τελειωμό δεν έχω!
Παιδιά η ιστορία μου είναι μεγαλύτερη από τι φανταζόμουν και εγώ! :lol:

ΜΈΡΟΣ ΤΡΙΤΟ ? Ο αγώνας για αποδοχή

Είχαμε μείνει στον Νοέμβριο του 2007, την εποχή που είχαμε μετακομίσει Αθήνα και μόλις είχαμε νοικιάσει το πρώτο μας σπίτι μαζί. Ο Γιώργος σύντομα βρήκε μία καλή δουλειά ως σερβιτόρος στο Κολωνάκι σε ένα εστιατόριο και το μεροκάματο ήταν καλό. Εγώ ήδη από τον Σεπτέμβριο είχα ξεκινήσει να δουλεύω στην Τεχνική Εταιρεία που με είχαν καλέσει από τον Αύγουστο. Η ζωή μας κυλούσε καλά εκείνη την περίοδο. Ήμασταν τρισευτυχισμένοι που ζούσαμε μαζί! Μαζεύαμε και μερικά χρήματα σιγά σιγά και εξοπλίζαμε το σπίτι μας. Τα ωράρια μας εντελώς ανάποδα, τα ρεπό του Γιώργου λιγοστά, ένα την εβδομάδα και εγώ να δουλεύω φουλ 10ωρα και 12ωρα και πολλές φορές και Σαββατοκύριακα. Παρόλα αυτά ήμασταν τόσο χαρούμενοι που ζούσαμε μαζί που δεν μας ενοχλούσε καν η διαφορά της ώρας. Ήταν σαν να ζούσαμε δεν δύο διαφορετικές χρονικές ζώνες. Όταν κοιμόμουν ο Γιώργος γυρνούσε από την δουλειά και το πρωί τον φυλούσα την ώρα που κοιμόταν και εφευγα για την δική μου δουλειά. Στο ενδιάμεσο πολλά τηλέφωνα, να λέμε ένα σ?αγαπώ και ένα μου λείπεις και αναμονή για το ρεπό του Γιώργου για να έχουμε ένα βράδυ μαζί. Δεν μας πείραζε, είχαμε φάει τόση απόσταση με το κουτάλι που αυτό ήταν πταίσμα. Είχαμε την βάση μας, το κοινό σημείο αναφορά μας και μόνο αυτό είχε σημασία. Όλοι οι υπόλοιποι μας κοιτούσαν απορημένοι και αναρωτιόντουσαν πως αντέχαμε;;; Εμείς όμως εκεί, είχαμε περάσει δυσκολότερα, αλλά η μεγαλύτερη δοκιμασία δεν είχε έρθει ακόμη....
Η αδερφή μου όλη αυτή την περιόδο κρατούσε στάση διπλωμάτη. Στήριζε εμένα και τις επιλογές μου, αλλά ήταν πολύ επιφυλκακτική με τον Γιώργο. Δεν κάναμε ιδιαίτερη παρέα ως ζευγάρια τότε, μόνο μερικές συναντήσεις, λίγο τυπικές και κάπως αμήχανες όπου όλοι κρατούσαμε άμυνες και αποστάσεις. Ο Γιώργος ήταν στόχαστρο για τους κοινούς μας φίλους. Όλοι βλέπανε έναν άνθρωπο χωρίς επαγγελματική προοπτική, χωρίς μόρφωση, με δύσκολα παιδικά χρόνια, ορφανός από πατέρα, με μία μάνα κατάκοπη. Εγώ όμως έβλεπα την καλοσυνάτη καρδιά του, το έρωτα μας μέσα από τον οποίο γεννιόταν μία αγάπη μεγάλη, η τρυφερότητα του και οι εκδηλώσεις αγάπης του πληθωρικές, γέμιζε την ψυχή μου και την καδριά μου και τον κόσμο μου με ευτυχία και μου έδινε δύναμη, πολλή δύναμη! Δεν ήξερα πως θα τα καταφέρουμε αλλά ήξερα ότι μπορούμε, ένα βήμα την φορά όπως κάναμε τόσα χρόνια τώρα. Ο χαρακτήρας του Γιώργου δεν βοηθούσε στις κοινωνικές μας επαφές, ήταν ιδιαίτερα εξωστρεφής μεν αλλά με την ανασφάλεια και την απειλή που ένιωθε συμπεριφερόταν αμυντηκά με τον τρόπο του, προσπαθούσε να επιβληθεί αλλά δεν τα κατάφερνε. Λάμβανε αποδοκιμασία και αμφισβήτιση. Αμφισβήτιση για το αν μπορούσε να με κάνει ευτυχισμένη, για τις προθέσεις του για αυτή τη σχέση για το αν μπορούσε να στηρίξει μια μελλοντική οικογένεια, για την παιδεία τουγια όλο του το είναι. Το 2007 πέρασε και ήρθε το 2008. Μέχρι τότε είχαμε μετρημένες σχέσεις με τους γονείς μου και εξ αποστάσεως, αλλά νιώθαμε ότι πρέπει να κάνουμε το μεγάλο βήμα και να γνωριστούμε. Έτσι το Πάσχα αποφασίσαμε να ανέβουμε στο Λιτόχωρο μαζί για τις γιορτές του Πάσχα. Η αδερφή μου τότε ετοιμαζόταν να παντρευτεί με τον σύντροφό της. Πήγαμε λοιπόν στο Λιτόχωρο για λίγες μέρες. Εκεί εκτιλήχθηκαν καταστάσεις απείρου κάλους τύπου «ο Γαμπρός της συμφοράς»! Οι γονείς μου φοβερά επιφυλακτικοί, η αδερφή μου είχε αρχίσει να με υποστηρίζει αλλα όχι με σθένος ακόμη, και η ίδια είχε τις αμφιβολίες της. Με πλήγωνε να νιώθω την αποδοκιμασία και την απογοήτευση στα βλέμματα τους. Είχα σηκώσει τείχη ψηλά γύρω από την σχέση μας και η πρώτη μου μέριμνα ήταν να προστατεύσω τον Γιώργο μου από όλα αυτά τα βλέμματα.
Νά κάνω μία παρένθεση εδώ και να πω ότι έρχομαι από μία ιδιαίτερα δεμένη οικογένεια. Οι γονείς μας, μας μεγάλωσαν με πολυ αγάπη και φροντίδα και έχω μεγάλο δέσιμο μαζί τους όπως έχω και με την αδερφή μου. Οι γονείς μας από μικρές μας δίδαξαν την χρησιμότητα της ανεξαρτησίας και δουλέψανε σκληρά για να μας παρέχουν μία καλή ζωή με όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια ψυχικά και υλικά για να αντιμετωπίσουμε την ζωή μας. Είχαμε μάθει να μοιραζόμαστε τα πάντα και να μιλάμε σχεδόν για τα πάντα. Και ξαφνικά είχα βρεθεί απέναντί τους. Μου ήταν λοιπόν δύσκολο να έρθω σε σύγκρουση μαζί τους και ακόμη πιο δύσκολο να αμβισβητώ τις απόψεις τους. Ήμουν βέβαια πάντα αντιδραστικό παιδί και είχα έρθει σε σύγκρουση μαζί τους πολλές φορές στο παρελθόν μιας και οι επιλογές μου δεν συμβαδίζαν πάντα με τα δικά τους όνειρα για εμένα. Παρόλα αυτά ήταν η πρώτη φορά που είχαμε μία τόσο διαφορετική αντίληψη για την ζωή και τις επιλογές μου.

χρονια πολλα στη μανουλα μου και σε ολες τις μανουλες που μας χαριζουν τοσα πολλα!!!!!!

Τους έβλεπα να μαραζώνουν και να αναστενάζουν βουβά και σκιζόταν η καρδιά μου. Προσπαθούσα να μην μεταφέρω στον Γιώργο όλες τις ανησυχίες μου για να τον προστετέψω αλλά από τη στιγμή που εκτεθήκαμε ως ζευγάρι στο οικογενειακό μου περιβάλλον άρχισε ο πόλεμος... Το μεσημέρι που καθήσαμε να φάμε όλοι μαζί η ατμόσφαιρα ήταν κάπως. Ο μέλλον γαμπρός μου τότε κάθισε με τον Γιώργο και άνοιξαν κουβέντα για το τι σκέφτεται ο Γιώργος για το μέλλον της σχέσης μας. Οι γονείς μου εντομεταξύ πήγαν για ύπνο μιας και είχε περάσει η ώρα και οι δύο μέλλοντες μπατζανάκιδες ξεκίνησαν μία κουβέντα που θα κρατούσε ώρα πολύ, συνοδεία με τσίπουρο. Στην πορεία ξεφύγανε και γίναν τύφλα! Ο γαμπρός μου είναι πολύ γερό ποτήρι αλλά ο Γιώργος δεν είναι. Έτσι η κουβέντα ξέφυγε, τον Γιώργο τον πήρε το παράπονο, άρχισε να κλαίει στο μπαλκόνι μας και εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν μας αφήναν να επέμβουμε στην κουβέντα, ούτε να την διακόψουμε, έτσι παρακολουθούσα βουβά τον άνθρωπο μου τα υποφέρει μία επίθεση άδικη και αμείλικτη. Έφυγα για λίγο για να πάω στο ραντεβού μου με τον οδοντίατρο και όσο ήμουν στο ιατρείο και περίμενα με πήρε η μάνα μου τηλέφωνο, ήταν χαμένη δεν ήξερε τι να μου πει... «Ο Γιώργος Μπέτυ μου δεν είναι καλά, έλα γρήγορα σε ζητάει....». Έφυγα τρέχοντας από το ιατρείο και γύρισα, βρήκα τον Γιώργο ξαπλωμένο στο πάτωμα της τουαλέτας ημιολυπόθημο, έκανε εμετούς και με φώναζε κλαίγοντας. «Ελισάβετ μου που είσαι; Γιατί με άφησες μόνο μου; Σ?αγαπώ! Γιατί με άφησες; Πάμε σπίτι μας σε παρακαλώ... με αγαπάς;» Τον αγκάλιασα και προσπαθούσα να τον ηρεμίσω, τον φρόντισα τον καθάρισα και αφού τελείωσε με τους εμετούς τον έβαλα να ξαπλώσει. Η μητέρα μου μου εξήγησε ότι όσο έλειπα τελείωσαν με τον γαμπρό μου 2 μπουκάλια τσίπουρο και μετά πήγαν για ύπνο. Ο Γιώργος όμως από το πολύ πιοτό και την στεναχώρια του έκανε εμετό μέσα στον ύπνο του. Δεν μπορούσε να κουνηθεί και με φώναζε αλλά εγώ δεν ήμουν εκεί. Μέσα σε ένα ξένο και εχθρικό περιβάλον και ένιωσε ανύμπορος να κουνηθεί. Πνήγηκε από τον εμετό του και σύρθηκε στην κυριολεξία μέχρι την τουαλέτα, η μητέρα μου τζάμπα προσπαθούσε να τον βοηθήσει, με ζητούσε απεγνωσμένα και εγώ δεν απαντούσα...
Μετά από αυτό οι επόμενες δύο μέρες περάσανε βουβά και βασανιστικά. Θέλαμε να σηκωθούμε να φύγουμε αλλά θα ήταν μεγάλο το πλήγμα αν το κάναμε. Οι γονείς μου μαλάκωσαν την ψυχρή τους στάση μιας και είδαν τον Γιώργο να υποφέρει τόσο, τουλάχιστον η ανθρωπιά τους τους μαλάκωσε. Δεν θυμάμαι καν τι κάναμε εκείνες τις μέρες, ένα κενό και μία στεναχώρια κατακλίζει την καρδιά μου και το μυαλό μου. Το μόνο που θυμάμαι μετά από αυτό είναι η ανακούφιση με την οποία πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Όταν φτάσαμε σπίτι μόνο που δεν φιλούσαμε το πάτωμα από το σπιτάκι μας! Μετά από λίγες μέρες ήρθε και το δεύτερο χτύπημα, η μεγάλη άρνηση των γονιών μου να με συνοδέψει ο Γιώργος στον γάμο της αδερφής μου. Πόσο με πλήγωσε αυτή η απόριψη και πλήγωσε πολύ και τον Γιώργο. Είχαμε ήδη πάρει και το κουστούμι του, αλλά μετά από αυτά που εκτιλήχθηκαν στο Λιτόχωρο οι γονείς μου τραβήχτηκαν, δεν ήταν σίγουροι, νιώθαν ότι δεν θα ξέρουν πως να δικαιωλογίσουν τον άνθρωπο που θα στέκεται στο πλάι μου. Τι είναι ο γαμπρός τους;;; Όχι δεν το δεχόντουσαν αυτό και δεν είχαν τον ψυχικό σθένος να το αντιμετωπίσουν, είχαν και τις ετοιμασίες του γάμου και πολύ άγχος, δεν μπορούσαν να διαχειριστούν και αυτό παράλληλα. Το σεβάστηκα. Ήταν η πρώτη φορά που έβαλα την οικογένεια μου πάνω από τον Γιώργο. Ο Γιώργος απαρηγόρητός μπροστά στην απόριψη που βίωνε, η αδερφή μου μάταια προσπαθούσε να δικαιολογίσει τα αδικαιολόγητα. Ήρθε η τελευταία βδομάδα του Μαίου, η βδομάδα πριν το γάμο. Ανέβηκα στο Λιτόχωρο, άφησα έναν Γιώργο απογοητευμένο και πληγωμένο πίσω μου και πήγα να στηρίξω την οικογένεια μου και την αδερφή μου στην χαρά μας... Η βδομάδα πέρασε γρήγορα μέσα σε υποχρεώσεις και τρεχάματα αλλά η μέρα του γάμου ήταν μια μέρα μικτών συναισθημάτων για εμένα. Πως γίνεται ένας άνθρωπος να κλαίει από χαρά και λύπη ταυτόχρονα; Η καρδιά μου είχε σκιστεί στα δύο! Από τη μία βίωνα την χαρά της αδερφής μου που την έβλεπα όμορφη νυφούλα να λάμπει μέσα στα λευκά της από την άλλη μου έλειπε το άλλο μου μισό, η ζωή μου, η χαρά μου. Θύαιλα συναισθημάτων μέσα μου και να χαμογελάω δακρύζοντας από χαρά και λύπη μαζί. Ένιωθα μισή εκείνη την μέρα, σαν να μου είχανε κόψει ένα κομμάτι μου, αλλά στάθηκα δυνατή, ήθελα η οικογενεια μου να χαρεί και όχι να βλέπει τον πόνο μου. Τον έκρυψα πολύ καλά, ακόμη και από μένα αλλά ακόμη και τώρα δυσκολεύομαι να σας γράψω, δάκρυα και πάλι γεμίζουν τα μάτια μου και θολώνουν, πως γίνεται ο άνθρωπος μου να λείπει από αυτή την χαρά; Η μέρα του γάμου πέρασε, το γλέντι ήταν όμορφο και ευτυχώς είχα καλούς φίλους δίπλα μου να με στηρίξουν και να με αγκαλιάσουν, αλλά ο Γιώργος μου ήταν μόνος του χωρίς μια αγκαλιά, παραμερισμένος στην Αθήνα, πεταμένος σε μια γωνιά, εκείνες τις μέρες ένιωσα την απόλυτη απόρριψη της σχέσης μου, όλοι φερόντουσαν σαν να μην υπάρχει.

Πήρα τον δρόμο του γυρισμού και το καλοκαίρι εκείνο είχε φυτευτεί η αμφιβολία μέσα μου για τα καλά. Τόσο καιρό άκουγα μόνο αρνητικά και επιφυλακτικά σχόλια για την σχέση μου από τους αγαπημένους μου. Αργότερα εκείνο το καλοκαίρι του 08? πήγα να επισκεφτώ τους γονείς μου στην Ναύπακτο, μαζί με την αδερφή μου. Με βάλανε κάτω και μου επιτεθήκαν ομαδικώς. Εγώ βουβή και ανύμπορη να αντιδράσω στους αγαπημένους μου, κάθισα και άκουσα υπομονετικά τους χειρότερους φόβους τους. Μιλούσε ο πατέρας μου, πληγωμένος και απορρημένος πως διατηρώ μία σχέση δήχως μέλλον, ο άντρας αυτός είναι πολύ λίγος για εμένα, έχει προβλήματα, δεν έχει μέλλον, δεν θα είμαι ευτυχισμένη μαζί του, δεν μπορεί να μου δώσει όλα όσα οι γονείς μου ονειρεύονταν από τον άντρα της ζωής μου. Σιγουριά, ασφάλεια, ένα μέλλον στρωμένο. Μέχρι που με χαρακτήρισε φιλανθρωπικό ύδριμα! Κάτι έσπασε μέσα μου εκείνη την ημέρα, αλλά εγώ συνέχισα να νιώθω μέσα μου μία φωνή να μου λέει, κάνε υπομονή, κάνε ΥΠΟΜΟΝΗ! Όλα θα φτιάξουν μην ανησυχείς, άστους να λένε εσείς θα τα καταφέρετε! Μάταια προσπάθησα να τους αλλάξω γνώμη και να τους εξηγήσω το πόσο αγαπιόμαστε. Επέστρεψα και πάλι στην Αθήνα βουβή και αδύναμη. Όταν όμως ήμουν με τον Γιώργο μου όλα τα ξεχνούσα, αρκούσε μια αγκαλιά και ένα χάδι και γυρνούσα και πάλι στην χαρά μου.
Εκείνο το καλοκαίρι έγινε μεγάλη μάχη μέσα μου. Όλοι με πίεζαν να πάρω αποφάσεις για την ζωή μου και εγώ έπρεπε να είμαι σίγουρη για αυτά που νιώθω, για την σχέση μου. Ένιωθα λες και έπρεπε να υπογράψω συμοβόλαιο για την επιτυχία της σχέσης μου. Πέρασε ο καιρός και επιστρέψαμε στην καθημερηνότητα μας. Η αδερφή μου είχε αρχίσει μόνο να αλλάζει και να δείχνει μια συμπάθεια και έναν σεβασμό στα όσα είχαμε περάσει με τον Γιώργο. Σιγά σιγά άρχισε να αφήνει πίσω τις αναστολές της και να μας βλέπει με άλλο μάτι. ʼρχισε να παραδέχεται τον αγώνα του Γιώργου για να είμαστε μαζί, να σέβεται και να εκτιμά τό πως υπόμενε όλες αυτές τις αρνητικές αντιδράσεις και την απόρριψη. ʼρχισε να γίνεται σύμμαχος μας. Επιτέλους ένιωσα να νιώθω μία ανάταση. Αλλά είχαμε δρόμο ακόμη μπροστά μας. Τον Αύγουστο πήγαμε διακοπές μαζί με τον Γρηγόρη και την κοπέλα του στην Σκόπελο. Ένα διαλειμα που όλοι μας είχαμε τρομερή ανάγκη. Εκεί δίπλα στους αγαπημένους μας φίλους ένιωσα να γιάνουν πληγές και να ηρεμεί λίγο η ψυχή μου. Στο εντομεταξύ εγώ συνέχιζα να βάζω κιλά. Κάπου έπρπε να ξεσπάσω και εγώ η άμοιρη και το φαγητό ήταν η εύκολη διέξοδος. Έτσι σταδιακά έβαζα κιλά και φούσκωνα σαν το μπαλονάκι. Είχα φτάσει αισίως τα 95 κιλά. Τον επόμενο δύσκολο χρόνο θα έβαζα άλλα 10! Το χειμώνα μας περίμενε ακόμη ένα χτύπημα που δεν το περιμέναμε. Απέλυσαν τον Γιώργο από την δουλειά του στο Κολωνάκι. Ξεκίνησε ένας αγώνας του Γιώργου να βρει νέα δουλειά. Βρήκε μία στην Γλυφάδα, μεγάλη απογοήτευση όμως καθώς ο εργοδότης του αποδήχθηκε μαφιόζος και ο Γιώργος αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Έπαθε και μία κρίση πανικού και τον έτρεχα στα νοσοκομεία! Μεγάλη τρομάρα πήραμε! Στη συνέχεια βρήκε δουλειά σε ένα Αργεντίνικο μαγαζί κοντά στο σπίτι μας, αλλά τα λεφτά δεν ήταν καλά και έτσι απλά ξεχειμώνιασε εκεί και μετά βρήκε δουλειά σε ένα παραλιακό κυριλέ εστιατόριο στην Βουλιαγμένη. Πήραμε μία ανάσα τότε γιατί ο χειμώνας ήταν αρκετά δύσκολος οικονομικά και είχαμε στριμωχτεί. Ευτυχώς το καλοκαίρι πήγε καλά και πήραμε λίγο τα πάνω μας.
Εκείνον τον καιρό η αδερφή μου μας είχε ανακοινώσει ότι ήταν έγκυος! Ωωωω τι χαρά, τι ευτυχία! Η αδερφούλα μου θα γινόταν μανούλα! Παράλληλα οι σχέσεις μας είχαν κάπως βελτιωθεί με την προσπάθεια την δική μου και της αδερφής μου. Ο γαμπρός μου ήταν πιο θετικός απέναντι στον Γιώργο πλέον και δειλά δειλά κάναμε και παρέα. Τα ωράρια του Γιώργου εξάλλου δεν επέτρεπαν και πολλές συναναστροφές. Το καλοκαίρι του 2009 έκανα μόνη μου διακοπές καθώς ο Γιώργος δούλευε πλέον σε παραλιακό μαγαζί και δεν είχε καθόλου χρόνο. Δεν παραπονιόμουν όμως, γιατί είχαμε ανάγκη μια οικονομική ανάσα και εκείνον τον καιρό. Εκείνο το καλοκαίρι πλεόν εγώ ήμουν πιο δυνατή και σίγουρη για να υποστηρίξω την σχέση μου στους γονείς μου και πλέον είχα σύμμαχο δίπλα μου και την αδερφή μου. Έτσι μετά από κάποιες κουβέντες και οι γονείς μου είχαν αρχίσει να χαλαρώνουν λίγο με την σχέση μου. Είχαν αρχίσει να βλέπουν ότι με αυτόν τον ανρθωπο μας δένουν πολλά και με κάνει ευτυχισμένη. Αυτό δεν μπορούσαν πλέον να το αμφισβητίσουν. Έτσι είχαμε κάνει όλοι μία ανακωχή και όλα ήταν πιο ήρεμα.

δια πυρός και σιδήρου έχει περάσει η σχέση σας ελάκι, και εσύ υπήρξες κυματοθραύστης, σου βγάζω το καπέλο!

ʼστα Μακ μου φάγαμε πολύ νοητό ξύλο! :lol:

αχχ δεν μπορω να πω τιποτε .....και η συνεχεια δυστυχως ακομη πιο δυσκολη..... ποσο σε θαυμαζω που εχεις την δύναμη να τα θυμασαι ολα αυτα και να τα γραφεις κιολας.... ποσο σε πληγωσαμε όλοι. Δεν θα το συγχωρησω ποτέ στον εαυτο μου ότι δεν πατησα πόδι να έρθει ο Γιωργος στο γάμο μου. Εγω επρεπε να πατησω ποδι και να μην ακουσω κανενα. Δεν ημουν σιγουρη , δεν ήθελα να ερθω σε συγκρουση, σκεφτηκα εγωιστικα να μην χαλασω το ωραίο κλιμα και επισκιασει τον "τελειο γαμο μου" και απλα σε αφησα εσενα να υποφερεις βουβα και μονη. Αληθεια πόσο σκατανθρωπος νιωθω τωρα......

Ο καιρός κύλισε γρήγορα και η αδερφή μου όλο και φούσκωνε και πλησίαζε η ώρα για την γέννηση της κορούλας της. Στο εντομεταξύ νέα συννεφάκια είχαν αρχίσει να μαζεύονται για να ταράξουν την ηρεμία μας. Αυτή τη φορά από τον γαμπρό μου... Ο γαμπρός μου προσπαθούσε να βρει την ταυτότητα του ως σύζυγος της Κατερίνας και μέλλοντας πατέρας. Μέσα σε αυτή την εσωτερική πάλη του άνοιξε πόλεμο με τους γονείς μας. Ένιωθε να απειλείται από την προστατευτική στάση των γονιών μου απέναντι στην εγκυμονούσα αδερφή μου και ένιωθε ότι ο πατέρας μας έκλεβε τον ρόλο του. Εκείνο τον καιρό οι γονείς μου ερχόντουσαν συχνά πυκνά στην Αθήνα για να βοηθήσουν την αδερφή μου στην προχωρημένη εγκυμωσύνη της. Υπήρχε λοιπόν μία φοβερή ένταση μεταξύ τους η οποία θα ξεσπούσε πολύ σύντομα. Τα Χριστούγεννα η αδερφή μου είχε ήδη μπει στον μήνα της και θα γιορτάζαμε όλοι μαζί τις γιορτές στην Αθήνα μιας και η Κατερίνα δεν μπορούσε να ταξιδέψει. Τα Χριστούγεννα λοιπόν μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι της αδερφής μου και φάγαμε όλοι μαζί. Ο γαμπρός μου ήταν φορτισμένος από την πάλη που γινόταν μέσα του και άρχισε να πίνει, ο Γιώργος τον συνόδευε και το κακό δεν άργισε να γίνει. Μνήμες από εκείνο το μαύρο Πάσχα ξύπνησαν εκείνη την ημερα. Ο γαμπρός μου έχασε τον έλεγχο και άρχισε να εκφσενδονίζει κατηγορίες για τους γονείς μας, τους κατηγορούσε για τα πάντα από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο και ο Γιώργος μπήκε στην δύσκολη θέση να τον ηρεμίσει και να υποστηρίξει τους γονείς μου. Ευτυχώς οι γονείς μας είχαν πάει να ξαπλώσουν στο εντομεταξύ και δεν άκουσαν το τι έλεγαν. Ήταν στο μπαλκόνι, έπιναν ακατάπαυστα και μιλούσαν με τις ώρες. ʼδικα και πάλι εγώ και η Κατερίνα προσπαθούσαμε να διαλύσουμε το πηγαδάκι τους. Απορώ ακόμη με την μεγαλοψυχία του Γιώργου και πως μπόρεσε μετά από όλα όσα είχε περάσει να υποστηρίξει τους γονείς μου. Είδε και απόειδε ο γαμπρός μου και άρχισε να βάζει λόγια στον Γιώργο ότι οι γονείς μου ακόμη έχουν αμφοβολίες για τον ίδιο και για την σχέση μας και ότι δεν τον θέλουν για γαμπρό τους! Ο Γιώργος έγινε Πυρ και Μανία! Ε ΩΣ ΕΔΩ ΗΤΑΝ! Η υπομονή του είχε εξαντληθεί. Κάπου εκεί κατάφερα να πάρω τον Γιώργο και να φύγουμε από το σπίτι της αδερφής μου. Το κακό είχε γίνει, οι μνήμες του πρόσφατου παρελθόντος είχαν ξυπνήσει. Ο Γιώργος πληγωμένος από αυτά που είχε ακούσει άρχισε να κλαίει και να μου λέει με παράπονο ότι με αγαπάει και τι άλλο θέλουν οι γονείς μου για να καταλάβουν ότι είναι διατεθιμένος να κάνει τα πάντα για να είμαστε μαζί. Γυρίσαμε σπίτι μας, έγινε χαμός! Είναι η πρώτη φορά που με τον Γιώργο μαλώσαμε τόσο έντονα. Φωνάζαμε, τσιρίζαμε δεν υπήρχε λογική. Είχαμε βγει εκτός εαυτού! Εγώ να υποστηρίζω ότι οι γονείς μου έχουν αλλάξει, ο Γιώργος να μην με πιστεύει και να τους κατηγορέι. Μέχρι που έφαγα την φλασιά. Ο γαμπρός μου έλεγε ψέμματα για να μας στρέψει όλους εναντίον των γονιών μου. Ηρέμησα, μάζεψα όση ψυχραιμία είχα και ηρέμησα και τον Γιώργο. Του εξήγησα ότι τα λόγια που άκουσε ήταν η μανία του γαμπρού μου να κατηγόρήσει τους γονείς μου, ήταν ψέμματα για να τον πάρει με το μέρος του. Ήταν όλα μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Εκείνη την ημέρα ένιωσα οργή για την συμπεριφορά του γαμπρού μου. ΠΩΣ ΤΟΛΜΗΣΕ!;; Εκεί που αρχίσαμε να τα πηγαίνουμε τόσο καλά, ξαφνικά είχαν ανατραπεί όλα και είχαμε γίνει τρία στρατόπεδα. Μα γιατί να μην μπορούμε να τα βρούμε όλοι μεταξύ μας; Γιατί να μην μπορούμε να μονιάσουμε επιτέλους;

Το βράδυ έπεσε ένα απρόσμενο τηλέφωνο. Εκεί που πήγαμε να συνέλθουμε λίγο από το σοκ της ημέρας ήρθε το δεύτερο χτύπημα. Ήταν η μάνα μου στο τηλέφωνο, ήταν αναστατωμένη, μου είπε ότι ο γαμπρός μου είναι εκτός εαυτού και δεν μπορούν να μείνουν άλλο στο σπίτι τους. Ο Γιώργος τότε έκανε την πιο σοφή κίνηση που έχει κάνει στην ζωή του. Τους δέχτηκε στο σπίτι μας. Τους είπαμε να μαζέψουν τα πράγματα τους και να έρθουν να μείνουν σε εμάς για όσο χρειαστεί για να περάσει η καταιγίδα. Ήρθαν οι γονείς μου λοιπόν στο σπίτι μας, ήταν η πρώτη φορά που θα τους φιλοξενούσαμε, ήταν η πρώτη φορά που μας είχαν ανάγκη. Ο Γιώργος στο εντομεταξύ είχε καταλάβει τι είχε συμβεί και έδωσε τόπο στην οργή, τους αγκαλιάσαμε και προσπαθήσαμε να τους ηρεμίσουμε. Καθίσαμε όλοι μαζί όλο το βράδυ και μιλούσαμε, ήμασταν όλοι τόσο θυμωμένοι με το ξέσπασμα του γαμπρού μου, και από την άλλη είχαμε σκάσει όλοι από ανησυχία γιατί η Κατερίνα γιατί ήταν στον μήνα της και τέτοιες συγκινίσεις δεν ήταν καλές για την ίδια και για το παιδί. Η Κατερίνα εκείνη την ημέρα μάλωσε με τον άντρα της, μέχρι που έφυγε από το σπίτι. Ο άντρας της ήταν εκτός εαυτόυ, συνέχιζε να πίνει και να λέει πράγματα που δεν ενοούσε, πράγματα που πληγώνανε πολύ. Όμως ήταν ο άντρας της και έπρεπε να τον υποστηρίξει, ήταν μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Ήμασταν όλοι σε απόγνωση.

Εκείνο το βράδυ δόθηκε η ευκαιρία στον πατέρα μου και στον Γιώργο για πρώτη φορά να μιλήσουν άντρας προς άντρα και να πουν αλήθειες. Ανοίξαν όλα τα χαρτιά τους, ο Γιώργος είπε όλα αυτά που τον πονούσαν και ο πατέρας μου το ίδιο. Μίλησαν με ειλικρίνια και ξορκίσανε όλους τους φόβους τους παρέα, ο πατέρας μου τον διαβεβαίωσε ότι πλέον ξέρει ότι μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη και αναγνωρίζει το πόσο με αγαπάει και τι θυσίες έχει κάνει για να είμαστε μαζί και ο Γιώργος από την άλλη αναγνώρισε τους φόβους του πατέρα μου και τις αμφιβολίες του και του είπε ότι κατανοεί ότι ως πατέρας είχε χρέος να προστατέψει την κόρη του και να θέλει το καλύτερο για αυτήν. Μέσα στην καταιγίδα ένα μικρό φως άρχισε να διαφαίνεται. Αυτή η κρίση θα μας έβγαινε σε καλό...
Ο Γιώργος εκείνο το βράδυ μου εκμυστηρεύτηκε ότι θέλει πολύ μία μέρα να αποκαλέσει τον πατέρα μου πατέρα του. Εκείνο το βράδυ είχαν ανοίξει τις ψυχές τους και ένας αμοιβαίος σεβασμός γεννήθηκε.
Αφού έγινε ένα απίστευτο ξεκαθάρισμα μεταξύ μας, επικεντρωθήκαμε στο πως να τα βρούμε με την Κατερίνα και τον γαμπρό μου και κυρίως πως θα βρούμε την Χρυσή Τομή. Ήμασταν όλοι ακόμη πολύ φορτισμένοι από την ένταση. Η καλύτερη λύση για όλους μας ήταν οι γονείς μας να φύγουν προς το παρόν, το κλίμα δεν σήκωνε καμία κουβέντα. Έτσι έφυγαν για την Ναύπακτο, η Κατερίνα πλησίαζε να γεννήσει και έτσι δεν έπρεπε να απομακρυνθούν και πολύ.

τι εγινε βρε κοριτσια οποτε βρω ευκαιρια να μπω και εγω δεν ειναι καμια εδω!!
ελλη μου απο οτι εχω διαβασει εχετε περασει πολλα αλλα η αγαπη παντα νικαει
να ειστε ευτυχισμενοι και γρηγορα ενα μωρακι να σας κανει ακομη πιο ευτυχισμενους και χαρουμενους!