το γαστρεντερικο μου μεσα...

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Για να φτάσω στο δια ταύτα λοιπόν γιατί έχω μακρυγορήσει πολύ εδώ και 1 1/5 χρόνο και μετά απο αρκετό καιρό που ήμουν μόνη μου έκανα μια σχεση, φυσικά ο άνθρωπος αυτός ούτε που της άρεσε, δεν της άρεσε δηλαδή χωρίς καν τον έχει γνωρίσει. Απλώς όταν κατάλαβε ότι κάτι υπάρχει στην προσωπική μου ζωή άρχισε ο ψυχολογικός πόλεμος. Γύριζα στο σπίτι καμιά φορά που κοιμόμουν στου φίλου μου και με κοιτούσε λες και ήρθε η ******* απο το μπαρ που κάνει κονσομασιόν, σχόλια προσβλητικά του τύπου «απο που γυρνάς έτσι ξεμαλλιασμένη;;» ή «που ήσουν κι ήρθες με τα ρούχα σου τσαλακωμένα;;». Ξέρεις, για να με ξεφτιλίσει και καλά όχι ότι τα μαλλιά μου ήταν ανακατωμένα, ούτε ότι ήταν τα ρούχα μου τσαλακωμένα. Μπορεί να μου κρατούσε μούτρα και να μη μου μιλούσε για μέρες, να περνάει απο δίπλα μου και να με αγνοεί επειδή δεν την ενημέρωσα ή δεν της πήρα την άδεια που κοιμήθηκα εκτός σπιτιού ολόκληρη γυναίκα, όταν σήμερα τα παιδιά απο τα 15 έχουν σχέση και κάνουν διακοπές με τους φίλους τους. Τρελή γυναίκα. Με τούτα και με τ' άλλα ήρθαν τα νεύρα μου κι έγιναν κρόσσια, αντιμετώπιζα και προβλήματα με τη δουλειά μου εκείνη την εποχή, ήταν λίγο πριν απολυθώ, είχα κι ένα πρόβλημα υγείας που με είχε αγχώσει πολύ γιατί έπρεπε να χειρουργηθώ. Άρχισα κι εγώ να σπάω και να ξεσπάω στον άνθρωπο. Νεύρα, υστερίες, καβγάδες με αποτέλεσμα να το διαλύσουμε στο τέλος. Τώρα βρήκε την ηρεμία της πάλι. Έχω την αίσθηση ότι αυτη η γυναίκα δε θέλει να δεχτεί ότι τα παιδιά της μεγάλωσαν, δεν είναι πια παιδιά και θέλει να κρατήσει την οικογένεια όπως όταν ήμασταν 15 χρονών και είναι τόσο εγωϊστριά που προκειμένου να το πετύχει αυτό δεν σκέφτεται ότι αύριο μεθαύριο όταν εκείνη θα έχει φύγει τα παιδιά της θα είναι τελειως μόνα τους γιατί δε θα έχουν κάνει οικογένεια. Επίσης έχω την αίσθηση ότι αυτή η γυναίκα δεν μπορεί να ζήσει αν δεν έχει δίπλα της ανθρώπους να τους βασανίζει. Απαξ και χάσει αυτή την εξουσία θα πεθάνει.Τη νοιάζει μόνο ο εαυτός της και να μη χαλάσει αυτό που έχει φτιάξει.
Προχθες έγινε κάτι και τσακωθήκαμε και γυρνάει και λέει στο πατέρα μου «εμ, βέβαια την άφησε ο γκόμενος και της φταίμε εμείς τώρα». Πες μου ti einai touto pali την σκοτώνει ή δεν την σκοτώνει;;; Κι αν δεν την σκοτώνεις τι κάνεις;; Τινάζεις τα μυαλά σου στο αέρα ή δεν τα τινάζεις;; Καμία φορά σκέφτομαι με τόσα όσα έχω περάσει εξαιτίας τους το αφού δεν έχω πέσει στα ναρκωτικά ή δεν έχω μπεί εσώκλειστη στο ψυχιατρείο και καλά είμαι. Τι είναι οι πανικοί δηλαδή;; Πταίσματα στην τελική. Το θέμα είναι πως ξεφεύγεις απ' όλο αυτό γιατί ψυχοσωματικά, ψυχοσωματικά αλλά θερίζουν οι καρκίνοι, τα εγκεφαλικά και τα εμφράγματα κι εγώ δε θέλω να με στείλουν στον τάφο πρίν της ώρας μου.
Σκέψου λοιπόν μέσα σ' ενα τέτοιο οικογενειακό περιβάλλον προβληματικό να πρέπει ν' αντιμετωπίσεις και τις δυσκολίες της ζωής. Να έχεις όλα τ' άλλα κι αντί η οικογένεια σου να λειτουργεί βοηθητικά να σου δημιουργεί και επιπλέον προβλήματα. Ε, πόσα ν' αντέξει ένας άνθρωπος πια;;

---

Καλα ειναι πολλα τα σημεια που θα ηθελα να τονισω απλα διαλεξα μερικα που μου προκαλεσαν ...πικρο γελιο, ξερεις εκεινο το γελιο που σου ρχεται αυθορμητα οταν καποιος σου λεει πραγματα και καταστασεις τις οποιες πανω κατω εχεις περασει κι εσυ.
Αν το δεις απο την αλλη εισαι "παληκαρι" novia που αντεξες και αντεχεις την "οικογενιακη θαλπωρη" της μανας σου τοσα χρονια. Αλλα θα μου πεις , και που ειμαι "παληκαρι" ποιο το κερδος στην τελικη...
Τωρα που κανω προσπαθειες να ξαναχτισω στα ερειπια μου ειναι φορες που σκεφτομαι πως θα ηταν η ζωη μου αν μου τυχαιναν γονεις και ιδιαιτερα μανα να ειναι αυτο που λεμε νορμαλ. Οχι τιποτε μεγαλεια απλα να ειναι νορμαλ να πιστευουν απλα στα παιδια τους και να τα στηριζουν οποτε μπορουν και οποτε πρεπει.
Ξερεις τωρα που κανω ψυχοθεραπεια αναγκαστηκα καποια στιγμη "να βγαλω " απο μεσα μου πολλες πληγες/τραυματα του παρελθοντος , πραγματα που τα ειχα απωθησει και νομιζα οτι τα ειχα ξεπερασει. Σε πληροφορω οτι η συντριπτικη πλειοψηφια των τραυματων μου εχει να κανει με την συμπεριφορα της μανας μου. Οταν λοιπον "ξαναανακαλυψα" τις πληγες της ψυχης μου και ειδα ποσο ευθυνεται η μανα μου ,την περιοδο εκεινη, ημουν σε τετοια υπερενταση που την εβλεπα και μου ερχοταν να την κοπανησω κατω. Αυτο που με εσωζε ηταν οτι εχω διακοψει ...διπλωματικες σχεσεις μαζι της , της εχω βγαλει μαυρη καρτα και το εχει καταλαβει.
Τι να πρωτοθυμιθω γαμοτο απλα για να καταλαβεις την βλακεια του ατομου εγω ετυχε να γεννηθω αριστεροχειρας. Οχι δεν το επελεξα ετσι ειναι η Φυση καποιοι ανθρωποι ειναι αριστεροχειρες. Μεχρι τα εξι μου χρονια αυτο δεν ηταν προβλημα αλλα εγινε προβλημα οταν πηγα πρωτη δημοτικου. Ετυχα δασκαλα μελος παραθρησκευτικης οργανωσης... Αν δεν το ξερεις μαθε το γι αυτους το αριστερο χερι ειναι το χερι του διαβολου και πας αριστεροχειρ πρεπει να "διορθωθει" εστω και δια της βιας... Μπηκε λοιπον σε εφαρμογη το σχεδιο "επιστροφης μου στον δρομο του Κυριου". Ξυλο να δουν τα ματια σου επιανα το μολυβι με το διαβολοχερο η βιτσα πηγαινοερχοτανε ... Και βεβαιως "εκληθησαν και οι γονεις" και τους δωθηκε η εντολη να με δερνουν στο σπιτι αν εγραφα με το αριστερο. Το τι ξυλο εχω φαει δε λεγεται ιδιως απο την μανα μου ωστε να αρχισω να γραφω με το "χερι του Κυριου ελεησον και σωσον ημας".
Και να σου τωρα να γραφω με το δεξι και ολα μα ολα τα αλλα να τα κανω με το αριστερο. Παντως τωρα παρατηρησα οτι το χερι που γραφω στο πληκτρολογιο ειναι το αριστερο και το χαιρομαι πολυ... Ασε που ειμαι και στην προσπαθεια να ξαναγυρισω στην γραφη με το αριστερο μου αλλωστε μου το ζητησε και η ψυχολογος οταν της το ειπα.
( Να σου πω την αληθεια υποψιαζομαι οτι ολοι αυτοι οι ψυχολογοι μαλλον ειναι ...σατανιστες;))
Οχι δεν εχω ξεφυγει απο το θεμα... Πες μου λοιπον novia εστω και με αυτο το παραδειγμα τι θα επρεπε να κανει ο νορμαλ γονεας. Απλα επρεπε να αρπαξει απο τον γιακα την θρησκευαμενη δασκαλα και να την ...διαολοστειλει αλλα προτιμησε να κοπαναει το εξαχρονο παιδι του μεχρι να "διορθωθει".
Θα πει καποιος τι θες και τα σκαλιζεις...οχι καλα κανω και τα σκαλιζω γιατι εστω και τωρα πρεπει να ξεκαθαρισω καποια πραγματα και να κανω μια αρχη σε οσο γινεται πιο στερεη βαση.

Ενταξει απιστευτα πραγματα, αυτο με το χερι εννοω, αν και η δικια μου μη νομιζεις οτι εκανε καλυτερα. Μας πιεζε οταν ημασταν παιδακια να νηστεψουμε τη Μεγαλη Βδομαδα κι εμεις ξερεις, μικρα παιδια ημασταν, θελαμε να φαμε και τις λιχουδιες μας και ολα και μας ελεγε πως μας εχει καβαλησει ο διαολος, σιγονταριζε κι η γιαγια απο διπλα. Αν ειναι δυνατον δηλαδη. Τι να πει κανεις;;; Κι οχι μονο μας εκανε οτι τρελαθηκε οταν ημασταν μικρα για να μας τρομαξει οταν δεν καθομασταν καλα κι αλλα πολλα. Η μητερα μου οπως σου ειπα δεν ειχε καλες σχεσεις με τα πεθερικα της, τα ειχαν σπασει λογω κληρονομικων και δεν ειχε πολλα πολλα. Ολη μου τη ζωη ακομη και μεχρι σημερα που εχουν φυγει απο τη ζωη ακουω τοις ιδιες ιστοριες για τοτε, που τους αδικησαν, που τους εφαγαν τα χρηματα, που τους εξαπατησαν. Ετσι δε μας αφηνε κι εμας να εχουμε επαφες. Καποια φορα ενα καλοκαιρι οταν ημασταν στο χωριο μας πηρε καποιος συγγενεις και μας πηγε στο σπιτι των θειων μου με τους οποιους δε μιλουσαμε. Το εμαθε λοιπον και για να μας τιμωρησει επειδη πηγαμε και για να μην το ξανακανουμε, μας αφησε μια μερα νηστικους και μας εβαλε τιμωρια ολο το βραδυ με το ενα ποδι στον τοιχο. Για τοσο ανωμαλη γυναικα μιλαμε. Πως να μην εχεις ψυχολογικα μετα;;. Εγω αισθανομαι μετα απ' ολα αυτα ενα ψυχικα και συναισθηματικα κακοποιημενο ατομο.
Τι μπορεις να κανεις τωρα ομως για ολα αυτα που ειναι καταστασεις το παρελθοντος;; Μπορεις να γυρισεις το χρονο πισω;;; Οχι. Απλα πρεπει να το ξεπερασεις. Το θεμα ειναι πως.
Πηγαινα κι εγω σε μια ψυχολογο πριν απο λιγο καιρο βεβαια επειδη εχω χασει τη δουλεια μου τωρα δεν εχω τη δυνατοτητα να συνεχισω γιατι το κοστος ειναι πολυ υψηλο. Μ' εκεινη καναμε το γνωσιακο μοντελο για τις κρισεις πανικου οπου δεν εστιαζαμε στο παρελθον αλλα στο πως ν' αντιμετωπιζουμε τον πανικο. Εγω ομως νιωθω οτι εχω την αναγκη να παω περισσοτερο βαθια στην ψυχη μου. Αν και να σου πω την αληθεια ειναι η καταθλιψη που μ' εχει ριξει περισσοτερο παρα οι πανικοι τελικα.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Τι μπορεις να κανεις τωρα ομως για ολα αυτα που ειναι καταστασεις το παρελθοντος;; Μπορεις να γυρισεις το χρονο πισω;;; Οχι. Απλα πρεπει να το ξεπερασεις. Το θεμα ειναι πως.
Πηγαινα κι εγω σε μια ψυχολογο πριν απο λιγο καιρο βεβαια επειδη εχω χασει τη δουλεια μου τωρα δεν εχω τη δυνατοτητα να συνεχισω γιατι το κοστος ειναι πολυ υψηλο. Μ' εκεινη καναμε το γνωσιακο μοντελο για τις κρισεις πανικου οπου δεν εστιαζαμε στο παρελθον αλλα στο πως ν' αντιμετωπιζουμε τον πανικο. Εγω ομως νιωθω οτι εχω την αναγκη να παω περισσοτερο βαθια στην ψυχη μου. Αν και να σου πω την αληθεια ειναι η καταθλιψη που μ' εχει ριξει περισσοτερο παρα οι πανικοι τελικα.

---

Ειναι τωρα 2 και μερες που δεν μπορουσα να μπω στο φορουμ. Στο email επαιρνα αυτο το μηνυμα

Αποτυχημέν​η Ειδοποίηση Σύνδεσης στο Forum Υποστήριξη​ς


Αγαπητέ/Αγαπητή ti einai touto pali,

Κάποιος/α προσπάθησε να συνδεθεί στο λογαριασμό που διατηρείτε στο Forum Υποστήριξης εισάγοντας λανθασμένο κωδικό τουλάχιστον 5 φορές. Το συγκεκριμένο άτομο έχει αποκλεισθεί από το να ξαναπροσπαθήσει να συνδεθεί στο λογαριασμό σας, για τα επόμενα 15 λεπτά.

Το άτομο που προσπάθησε να συνδεθεί στο λογαριασμό σας έχει την παρακάτω IP διεύθυνση: 85.10.210.216

Με εκτίμηση,
Forum Υποστήριξης
Απο οσο εψαξα η IP διεύθυνση: 85.10.210.216 βγαζει καπου στας γερμανιας Region: Bayern City (Estimate) : Nürnberg ....Α δε λεω ωραιο μερος το Nürnberg μονο που γαμοτο δεν εχω παει ποτε...Ρε μπας και μας παρακολουθει ο αμερικανος μεγαλος αδερφος.


novia η ψυχολογος μου κανει την λεγομενη συστημικη ψυχοθεραπεια. Απο οσο εχω καταλαβει η λογικη ειναι οπως ενα μηχανημα το οποιο αποτελειται απο διαφορα συστηματα. Αν καποιο απο αυτα τα συστηματα "στραβωσει" τοτε και το μηχανημα δεν θα δουλευει σωστα και θα βγαζει λαθος αποτελεσμα. Κανοντας συστημικη ψυχοθεραπεια προσπαθεις να ανακαλυψεις ποιο ή ποια απο τα συστηματα λειτουργουν στραβα και αφου τα ανακαλυψεις προσπαθεις να κανεις διορθωτικες κινησεις.
Βασικο ρολο στην συστημικη παιζει η παρατηρηση δηλαδη παρατηρεις ποια ειναι αυτα που σου χαλανε την ζωη. Καποια στιγμη τα ανακαλυπτεις τα απομονωνεις και κοιτας αν μπορεις να τα διορθωσεις.
Στα πλαισια των παρατηρησεων μου εχω καταληξει οτι ΒΑΣΙΚΟΤΑΤΟ στοιχειο για την αντιμετωπιση των ψυχοσωματικων προβληματων ειναι η απομονωση των αιτιων που τα προκαλουν.
ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΙΝΟΥΜΑΣΤΕ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΔΗΛΑΔΗ ΔΕΝ "ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ" ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΟΛΕΣ ΤΙς ΚΑΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΖΙ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΥΜΑΙ ΤΟΝ ΜΠΟΥΣΟΥΛΑ ΚΑΙ ΠΑΝΙΚΟΒΑΛΛΟΜΑΣΤΕ.
Σιγα σιγα ξεχωριζουμε το καθε προβλημα και το αντιμετωπιζουμε μονο του.
πχ στηνπεριπτωση μου βγηκε οτι ενα αιτιο που μου δημιουργησε προβλημα ειναι η μανα μου και η συμπεριφορα της. Το συγκεκριμενο προβλημα κοιταω να το "διορθωσω" απομονωμενα και δεν μπλοκαρω σκεφτομενος και αλλα οπως το οτι δεν κοιμαμαι καλα το οτι με ποναει ο αυχενας το οτι θα ηθελα να ζω αλλου το οτι ειμαι ανεργος κ.α. γιατι τοτε το μονο που κερδιζω ειναι ενας ξεγυρισμενος πανικος...
Παντως αυτος ο τυπος θεραπειας με βοηθησε να καταλαβω ακομα και τα πραγματικα σωματικα προβληματα που εχω τα οποια δεν εχουν αμεση σχεση με τα ψυχολογικα.
Δηλαδη εχω μια κοιλη στον αυχενα η οποια οταν ερεθιζεται (κακη σταση σωματος, κρυο, αλλαγη καιρου) τοτε ποναω στην κατω γναθο στην ομοπλατη και στο χερι.
Επισης εχω προβλημα με σπασμους στο γαστρεντερικο. Εκανα το λαθος να χρησιμοποιω ηλεκτρονικο τσιγαρο με υγρο με πολυ νικοτινη μεσα. Τελικα εφταιγε η πολυ νικοτινη γιατι εδω και μερικες μερες που την περιορισα οι πονοι εχουν περιοριστει σημαντικα.
Τελος ισχυει και αυτο που λενε οι ψυχολογοι οτι η κακη ψυχολογια , το αγχος παει κυριολεκτικα και "χτυπαει" εκει που υπαρχει σωματικο προβλημα.
Δηλαδη εχω ενοχλησεις στο γαστρεντερικο οι οποιες ομως σε κανονικες συνθηκες ειναι υποφερτες. Οταν νευριαζω/στρεσαρομαι τοτε ολη η κακη ψυχολογια παει πραγματικα και μεγενθυνει τις ενοχλησεις σε τετοιο βαθμο που σπαζομαι και καποιες φορες μεχρι που καταρρεω.

Κι εμενα το ιδιο μηνυμα εβγαζε αλλα επειδη εγω μπαινω κι απο την ταμπλετα θεωρησα οτι καποιο μπλοκαρισμα γινεται κι απο εκει.
Αν οντως το αγχος σε χτυπαει εκει που εχεις αδυναμια σημαινει πως σ' εμενα που εχω διεγνωσμενη ιδιοπαθη μεν υπερταση δε επιβαρυνει την κατασταση. Αρα κινδυνευω;;;;

Να ρωτησω κατι;;; Σ' αυτες τις ενοχλησεις που λες ειχες και πρωινες αναγουλες με το που ξυπνουσες;;;

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Κι εμενα το ιδιο μηνυμα εβγαζε αλλα επειδη εγω μπαινω κι απο την ταμπλετα θεωρησα οτι καποιο μπλοκαρισμα γινεται κι απο εκει.
Αν οντως το αγχος σε χτυπαει εκει που εχεις αδυναμια σημαινει πως σ' εμενα που εχω διεγνωσμενη ιδιοπαθη μεν υπερταση δε επιβαρυνει την κατασταση. Αρα κινδυνευω;;;;

---

Υπαρχει θεμα με την εισοδο στο φορουμ πιστευω να λυθει καποια στιγμη
novia κοιταξε που καταληγω σχετικα με μενα. Εχω ζορι και χρονιους πονους σε δυο σημεια , καπου στον αυχενα και στο γαστρεντερικο. Οταν τα βαζω κατω καταληγω οτι ολα τα σωματικα προβληματα εχουν την ριζα τους σε μια ασχημη ψυξη που ειχα παθει πριν 15 χρονια στην αριστερη ομοπλατη (καποιος χειροπρακτικος μου την ονομασε ως μεσοπλευριο ψυξη). Απο τοτε που την επαθα μου αφησε σημαδια (ενοχλησεις) ιδιως σε οτι αφορα το αυχενικο. Κοινως εδω και 15 χρονια ποναω ποτε λιγοτερο ποτε περισσοτερο στην αριστερη ομοπλατη. Αυτη η κατασταση με εχει κουρασει συν το οτι πριν 18 μηνες προστεθηκε πιο εντονα το προβλημα με το γαστρεντερικο. Τον νοεμβριο του 2011 ειδα κι αποειδα και ειπα να δοκιμασω και τον βελονισμο. Πραγματι οι βελονες βοηθουσαν ομως η βελονιστρια ειχε παθει την πλακα της μαζι μου γιατι δεν μπορουσα να καταλαβω απο που ακριβως ξεκινουσαν οι πονοι μου ωστε να εξειδικευσουμε πιο συγκεκριμενα την βελονοθεραπεια. Οταν καποια στιγμη ελπιζω να ξαναπαω ξερω τωρα τι θεραπεια να ζητησω...για αυχενοκοιλες και νευρωση στομαχου/ εντερου. Ομως θελει φραγκα και αυτη την περιοδο μαζευω για να νοικιασω στην πολη κατα τον σεπτεμβρη και δεν περισσευουν και για βελονισμο.
Τελος παντων το θεμα που σου γραφω ειναι αλλο.
Εχω τους σωματικους χρονιους πονους μου οι οποιοι ομως σε γενικες γραμμες ειναι υποφερτοι απο μονοι τους. Ας πουμε εγω τους ονομαζω το 50% των πονων μου. Το αλλο 50% προερχεται απο την κακη ψυχολογια και το αγχος. Οταν ειμαι αγχωμενος (σχεδον παντα δηλαδη:D) τοτε οι σωματικοι πονοι πραγματικα μεγενθυνονται σε βαθμο που πολλες φορες ειναι ανυποφοροι. Τι κανει δηλαδη το συσσωρευμενο αγχος? Παει εκει που ποναω και χειροτερευει τον πονο. Ο χειροτερος συνδιασμος ειναι να με ενοχλει ο αυχενας και το στομαχι και παραλληλα να εχω στρεσαριστει απο διαφορα. Τοτε ειναι το χειροτερο μου...
Οποτε οι λυσεις ποιες ειναι.
1. Να μειωσω τους σωματικους πονους ειτε με βελονισμο ειτε με φυσικοθεραπεια /μασαζ ειτε με δε ξερω κι εγω τι αλλο (ολες οι προτασεις δεκτες...;))
2. Να μειωσω και να ελεγξω το αγχος ωστε να μειωσω /ελεγξω εμμεσα τους σωματικους πονους. Εδω ελπιζω οτι με βοηθαει η ψυχοθεραπεια η οποια θελει επιμονη υπομονη και απο οτι καταλαβαινω πολυ χρονο.
Τωρα στην δικια σου περιπτωση εχεις παρατηρησει οτι οτι η υπερταση σου χειροτερευει οταν εισαι στρεσαρισμενη? Δεν ξερω αν εχεις κατσει να καταγραψεις ποτε δεν σου ειναι καλα και αν εχει
προηγηθει κατι τοτε. Εγω απο αυριο εβαλα σκοπο καθε ωρα να καταγραφω πως ειμαι ψυχοσωματικα ωστε να δω τι προηγηθηκε μεσα σε αυτην την ωρα και χειροτερεψα η καλυτερεψα...

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Να ρωτησω κατι;;; Σ' αυτες τις ενοχλησεις που λες ειχες και πρωινες αναγουλες με το που ξυπνουσες;;;

---

Την περιοδο που την ειχα παθει ασχημα με το γαστρεντερικο με πονουσε το στομαχι και με ετσουζαν τα εντερα (καταραμενη εποχη ουτε που θελω να την θυμαμαι). Ειχε κλεισει το στομαχι μου οτι και να ετρωγα με πειραζε δεν ηξερα τι να φαω τραγικη κατασταση...
Αφου αρχισα θεραπεια με αγχολυτικα ηρεμισα καπως και μπορουσα να φαω μονο κρεατικα και ζυμαρικα. Για παραπανω απο ενα χρονο δεν ετρωγα πρασιναδες οσπρια και φρουτα γιατι ειχα παθει καποιο ειδος φοβιας και ελεγα οτι αυταφταινε για τους πονους μου. Και να φανταστεις οτι τα αγαπημενα μου φαγητα ειναι τα οσπρια οι σαλατες και τα φρουτα...
Πριν απο 3,4 μηνες πιστευω λογω της ψυχοθεραπειας μπορεσα να ξαναφαω τις αγαπημενες μου τροφες και ελπιζω να παω καλυτερα.
Την περιοδο που ειχα παθει το γαστρεντερικο σοκ οταν ξυπνουσα ειτε πρωι ειτε απογευμα ξυπνουσα με ενοχλησεις στο στομαχι και με την γευση αυτου που ειχα φαει στο στομα (κατι σαν παλλινδρομηση δηλαδη, ογαστρεντερολογος μου ειχε πει οτι οφειλεται στην νευρωση στομαχου). Και βεβαιως ηθελα να τα βγαλω ολα.
Και τωρα μου συμβαινει αυτο αλλα σε μικροτερο βαθμο αυτο που λεμε υποφερεται...
Ομως εχω καταληξει οτι ολα αυτα μου εχουν προκαλεσει φοβιες τις οποιες ελπιζω με προσπαθεια να τις ξεπερασω καποια στιγμη. Προς το παρον ειναι φορες που νομιζω οτι τις εχω ξεπερασει ομως μεχρι να χαρω νασου που ξαναεμφανιζονται...
Αυτα προς το παρον...

Quote:

---

Τωρα στην δικια σου περιπτωση εχεις παρατηρησει οτι οτι η υπερταση σου χειροτερευει οταν εισαι στρεσαρισμενη? Δεν ξερω αν εχεις κατσει να καταγραψεις ποτε δεν σου ειναι καλα και αν εχει
προηγηθει κατι τοτε. Εγω απο αυριο εβαλα σκοπο καθε ωρα να καταγραφω πως ειμαι ψυχοσωματικα ωστε να δω τι προηγηθηκε μεσα σε αυτην την ωρα και χειροτερεψα η καλυτερεψα

---

Κοιτα!! Παλια, προ 20ετιας δηλαδη οταν ειχα τους πρωτους πανικους, ενας γνωστος μου φαρμακοποιος, σε μια τυχαια μετρηση μου ειχε βρει 14 με 10 και μου ειχε πει απλα οτι κανω νευροπιεση. Ημουν πολυ μικρη βεβαια τοτε. Δε μου ειπε κατι αλλο ομως, οπως να το ψαξω η να παω να κανω καμια εξεταση η να παω σε κανενα γιατρο να μου δωσει καποιο φαρμακο κατι τελοσπαντων που να με κανει ν' ανησυχησω. Ουτε τον ειδα να προβληματιζεται απ' αυτο. Εγω περι πιεσεως και τα λοιπα δεν ειχα γνωση καμια, θεωρουσα οτι δεν ηταν κατι επικινδυνο, πως ηταν κατι φυσιολογικο που συμβαινει σε ολους τους ανθρωπους οταν αγχωνονται. Το αφησα, δεν ασχοληθηκα παραπανω. Βεβαια προηγουμενως ειχα κανει καρδιολογικες εξετασεις αλλα κανενας γιατρος δε μου ειπε οτι εχω προβλημα υπερτασης η να μου δωσει καποιο φαρμακο. Τι διαολο;; Αμα εβρισκαν καποιο προβλημα δε θα μου το 'λεγαν;; Απ' την αλλη να ηταν τοσο ανευθυνοι που να μην ασχοληθηκαν μαζι μου σοβαρα ωστε να μου το βρουν;; Τι να πω;;

Τελοσπαντων περασαν τα χρονια, εγω ειχα ξεπερασει τους πανικους, σπανια να εκανα κανεναν. Συνηθως βραδυ και στον υπνο μ' επιανε αλλα μιλαμε για συχνοτητα μια φορα στους 7 μηνες η στο χρονο.
Πολυ σπανια δηλαδη, τοσο σπανια που δεν ηταν σε θεση να με ριξει ψυχολογικα συγκριτικα μ' αυτο που μου συμβαινει τωρα που κανω συνεχεια πανικους, αν και τελευταια πιο αραια αλλα σχετικα πιο συχνα απο το κοντινο παρελθον.

Καποια στιγμη τον πρωτο καιρο που ημουν στη δουλεια την τελευταια, η οποια ηταν πολυ στρεσογονα, δουλευα σε τηλεφωνικο κεντρο εταιριας τηλεπικοινωνιων, ειχα περασει και μια δυσκολη περιοδο γιατι ημουν συμβασιουχος σε μια δημοσια υπηρεσια, μας εδιωξαν, καναμε δικαστηρια, δουλευαμε ενα χρονο χωρις να πληρωνομαστε, ακομη και μεχρι σημερα να σκεφτεις τα δεδουλευμενα μας δε μας τα εχουν δωσει ακομη, ενιωσα κατι σα συγχιση, μια ζαλη και πηγα διπλα στο φαρμακειο μου μετρησαν την πιεση και μου τη βρηκε 16, τη μικρη δε μου ειχε πει ποσο. Παλι ομως δε μου ειπε κατι ο φαρμακοποιος. Δε με ρωτησε αν κανω πιεση, αν παιρνω καποιο φαρμακο, κατι τελοσπαντων να με βαλει σε υποψιες. Δεν εδωσα σημασια λοιπον.

Περσυ στη δουλεια αυτη, πριν απολυθω, ειχανε φερει γιατρο ο οποιος ηταν και μονιμος μες την εταιρια, μαλλον τους ειχε υποχρεωσει ο νομος λογω και της φυσης της δουλειας γιατι ειχαμε πολλες λιποθυμιες, νευρικους κλονισμους για να μας κρατησει ιατρικο ιστορικο. Αφου με ρωτησε καποια πραγματα, τι εξετασεις εχω κανει, αν εχω κανει ποτε καποιο χειρουργειο κτλ κτλ μου εκανε μια στηθοσκοπικη εξεταση για τους πνευμονες και μου πηρε και την πιεση. Εκει τον ειδα λιγο προβληματισμενο γιατι μου την επαιρνε και μου την ξαναεπαιρνε. Τον ρωταω κι εγω, τι συμβαινει γιατρε;; Εχω αρρυθμιες;; Ναι μου λεει αλλα δεν ειναι κατι παθολογικο μη σε ανησυχει. Για την πιεση δε μου ειπε κατι, ουτε τον ρωτησα κι εγω ποσο ηταν. Δε θα μου λεγε ουτε κι αυτος;;

Καποια φορα μετα απ' αυτο ειχα κανει μια τυχαια μετρηση γιατι τη μεταω που και που στους δικους μου και ηταν φυσιολογικη 12 με 8. Οποτε και δεν ασχοληθηκα. Να κανω μια επισημανση εδω. Εγω υπεφερα παντα αλλα ειδικοτερα στη δουλεια αυτη την τελευταια απο πονοκεφαλους. Δυνατους, συχνους, καθημερινους. Δεν το ειχα ψαξει, ουτε ειχα κανει κατι γι' αυτο ομως γιατι ηξερα οτι ειναι λογω αγχους. Τωρα αν ειχα και πιεση και ποση πιεση ειχα ουτε και ξερω. Βεβαια εμαθα οτι ο συσχετισμος πονοκεφαλου υπερτασης που πολλοι πιστευουν ειναι μυθος η μαλλον ειναι λανθασμενος γιατι λειτουργει η ακριβως αντιστροφη σχεση. Δηλαδη ο πονοκεφαλος οπως και οποιοσδηποτε αλλος σωματικος πονο τι στιγμη που υφισταται μπορει να σου κανει υπερταση κι οχι η υπερταση να σου κανει πονοκεφαλο. Αυτο μπορει να συμβει μονο σε περιπτωσεις που ειναι πανω απο 20 και εχεις υποστει εγκεφαλικο επεισοδιο. Τωρα απο κει και περα τι να σου πω;; Να 'χω παθει τιποτα μικροεγκεφαλικα και να μην το ξερω;;; Κεφαλι δεν εχω ψαξει, εγκεφαλογραφημα, αξονικη, μαγνητικη δεν εχω κανει. Κακως βεβαια γιατι εχω κοιταξει ολα τ' αλλα εκτος απ' αυτο κι εχω παει σε τοσους γιατρους εκτος του νευρολογου. Κατι που μαλλον πρεπει να κανω αμεσα.

novia ειμαι κι εγω υπερ αυτων που λενε καλυτερα να προλαμβανεις κατι παρα να τρεχεις μετα. Ομως εχω κακες εμπειριες απο πολλους γιατρους.Ιδιως τα τελευταια χρονια οτι σωματικο εχω ψαξει οι κολογιατροι αντι να βγαζουν σωστα συμπερασματα και λυσεις με μπλεκανε παντα περισσοτερο. Ακομα και με τα ψυχολογικα χρειαστηκε να παω σε μια ψυχιατρο (οπου πηγαινε και η μανα μου) η οποια εβγαλε πορισμα οτι πιθανως τρεχει κατι κληρονομικο και με πλακωσε στα αντικαταθληπτικα. Ευτυχως που πλεον ειμαι πολυ "κουμπωμενος" με τους γιατρους και τις διαγνωσεις τους. Κατα την διαρκεια της αντικαταθληπτικης αγωγης , μερικους μηνες μετα, αρχισα να αμφισβητω στα ισα την ψυχιατρο και να της λεω οτι δεν βλεπω βελτιωση με τα χαπια αρα μαλλον εκανε λαθος. Ξερεις ποια ηταν η αντιδραση της? Μου αυξενε τις δοσεις των φαρμακων γιατι η ηλιθια δεν ηθελε να παραδεχθει την αληθεια. Καποια στιγμη βεβαια τα "σπασαμε" και περασα μια σχετικα δυσκολη περιοδο μεχρι να σταματησω τα χαπια της.
Θελω να πω οτι ποτε μα ποτε μην πιστευεις απολυτα την γνωμη ενος γιατρου, κρατα μια πισινη. Αν εγω ειχα "αφεθει στα χερια" της ψυχιατρου πιστευοντας οτι ξερει τι κανει ποιος ξερει τι χαπια θα με ταιζε τωρα.
Τωρα πλεον για να παω σε καποιον γιατρο τον περναω απο γενιες δεκατεσσερεις που λενε, ρωταω και μαθαινω γνωμες απο αλλους ωστε να ειμαι οσο το δυνατον πιο σιγουρος για το ποιον του. Εχει πολυ σαβουρα το επαγγελμα αυτο εκει εχω καταληξει.
Που θελω να καταληξω... κι εσυ οπως κι εγω θελεις να ξεκαθαρισεις με διαφορα που σου συμβαινουν (υπερταση πονοκεφαλοι κτλ). Ομως οταν θα το ψαξεις καλυτερα φροντισε να πας σε γιατρους που ξερουν τι τους γινεται γιατι οχι μονο μπορει να σου δωσουν λαθος θεραπεια,αυτο ειναι το λιγοτερο, αλλα στο τελος θα επιβαρυνουν και την ευαισθητη ψυχολογια σου. Τα εχω ζησει τα εχω περασει και πραγματικα πιστευω οτι για ενα κομματι των ψυχολογικων που τραβαω φταινε και διαφοροι γιατροι με τις λαθος διαγνωσεις τους οι οποιοι μου προκαλεσαν περισσοτερο αγχος και φοβιες παρα με βοηθησαν.
Βεβαια να πουμε και του στραβου το δικιο λογω των διαφορων λαθος διαγνωσεων αναγκαστηκα να κανω παρα πολλες εξετασεις και ξερω , προς το παρον, τι εχω και τι δεν εχω...
Η μονες εξετασεις που δεν εχω κανει ειναι για καρδια και για πνευμονες , θα τις κανω καποια στιγμη προσεκτικα και χωρις πανικο...
Και θελω πρωτα απο ολα να ξεκαθαρισω με τα ψυχολογικα μου καποια στιγμη να αισθανθω σταθεροποιημενος ψυχολογικα και μετα να κανω τις οποιες εξετασεις χρειαζεται. Ο ψυχολογικος τομεας ειναι αγνωστος για μενα, τωρα τον ανακαλυπτω, μια ζωη μας μαθανε να τρεχουμε για σωματικους πονους και δεν μας μαθανε οτι πρωτα και κυρια πρεπει να φροντιζουμε να ειμαστε ψυχολογικα υγιεις.

Προχθες που ημουν στην ψυχολογο μου μου ειπε κατι που το σκεφτομαι συνεχεια...
Μου ειπε οτι ενα βασικο χαρακτηριστικο των ανθρωπων που ειναι πολυ αγχωδεις ειναι οτι ενδιαφερονται υπερβολικα για τα προβληματα των αλλων και πολυ λιγοτερο για τα δικα τους προβληματα. Οσο το σκεφτομαι τοσο πιστευω οτι καπως ετσι την πατησα κι εγω στην ζωη μου. Να φροντισω την μανα μου να φροντισω τον γερο μου και οσο για τον εαυτο μου ...μπορει να περιμενει. Αμ δε... καποια στιγμη ο εαυτος θα αγανακτησει και θα απαιτει να αρχισεις να ενδιαφερεσε γι αυτον. Και οσο πιο γρηγορα το καταλαβουμε αυτο τοσο καλυτερα για εμας...

Δε θα διαφωνησω καθολου στο θεμα "αλητειας" στον κλαδο της ιατρικης. Πρωτα απ' ολα σε σχεση με μενα οπου οταν εκανα τους πρωτους πανικους μου προτειναν να παω σ' ενδοκρινολογο να κοιταξω το θυροειδη μου. Κι ετσι πηγα σε μια του ΙΚΑ τοτε η οποια μου εκανε μια αιματολογικη χωρις περισσοτερες εξετασεις και με πλακωσε στα Τ4 για 1,5 περιπου χρονο, τα οποια και καταργηθηκαν αργοτερα γιατι ειχαν προκαλεσει θανατους σε ασθενης. Δηλαδη αγιο ειχα που δε μ' εστειλε αδιαβαστη τοτε. Οσο τα επαιρνα λοιπον εγω αισθανομουν ακομη χειροτερα ειχα φτασει 52 κιλα μια γυναικα 1,73 υψος. Τοτε μεσω καποιου ξαδελφου μου που ηταν νοσηλευτης εκανα καποιες εξετασεις στο νοσοκομειο κι οι γιατροι μου ειχαν βρει πολυ ανεβασμενο το ασβεστιο, το σακχαρο μου ειχε πεσει στο 67 και μου λενε πεταξε τα γιατι θα παθεις τιποτα. Μου ειχε γυρισει σε υπερθυροειδισμο λογω παραπανω θυροξινης που εβαζα στον οργανισμο μου γιατι οπως αποδειχθηκε δεν ειχα προβλημα στο θυροειδη τελικα. Δεν ξερω αν αυτο μου αφησε καποιο κουσουρι οργανικα παντως θεωρω οτι επιβαρυνε την κατασταση και πως αν δεν ειχα μπει σ' αυτη τη διαδικασια ισως να ειχε μεινει εκει και να το ειχα ξεπερασει απο τοτε κι οχι να ταλαιπωρουμε τοσα χρονια. Να μην ειχε εκδηλωθει εννοω σε νευρωση.
Η επομενη φορα που ειχα ασχημη εμπειρια απο γιατρο ηταν με την περιπτωση του ζωου μου το σκοτωσαν οι κτηνιατροι απο λαθος ιατρικες παρεμβασεις που ηταν και το πιο τραγικο γα μενα. Περαν της απωλειας που ενεχει και εγωιστικα στοιχεια μεγαλυτερο ηταν το βαρος των ενοχων πως δεν την προστατεψα οπως επρεπε. Νομιζω απο εκεινη τη στιγμη υπεστει καποιο ψυχολογικο σοκ γιατι ολο αυτο που περναω σχεδον ενα χρονο ειχε σημειο εναρξης αυτο. Απο εκει και μετα, συνεβησαν βεβαια και καποια επιπλεον αρνητικα γεγονοτα οχι ομως κατι τοσο τραυματικο απλα γιγαντωθηκαν λογω αυτου οπου με πηρε και με σηκωσε που λενε.
Η εμμονη με την υπερταση ξεκινησε περσυ αρχες Οκτωβρη μετα απο ενα επεισοδιο πανικου. Οπου καποια ηλιθια φιλη που ηταν παρουσα σ' αυτο πεταξε μια βλακεια και με επηρρεασε παρα πολυ ασχημα.

Εχω κι εγω ...πολυ παρομοιες ιστοριες να σου γραψω.
Πριν απο δυομιση χρονια τοτε που την ειχα δει φανατικα να βαλω την μανα μου σε μια σειρα με τα φαρμακα ιδιως με το ζακχαρο και λογωτου οτι αυτη εκανε του κεφαλιου της με εφτασε σε μια τρομερη κατασταση με εκρηξη νευρων και αγχους. Οταν συνεβηκε αυτο το ιδιο βραδυ ηταν η πρωτη φορα που ξυπνησα με πονους στο στομαχι. Υπεθεσα οτι ηταν ελκος το ιδιο υπεθεσε και ο παθολογος που πηγα. (τωρα μετα απο τοσα που εχω περασει πιστευω οτι δεν ηταν ελκος ηταν η πρωτη δυνατη αγχωδης διαταραχη που επαθα και που χτυπησε στο στομαχι).
Τελος παντων ο παθολογος μου εγραψε λεπτομερεις εξετασεις αιματος στις οποιες ολα ηταν τελεια μονο η λεγομενη tsh θυρεοειδους ηταν μηδεν. Αυτη ηταν ενδειξη υπερθυρεοειδισμου. Ο βλακας ο γιατρος μου εδωσε κατευθειαν χαπια κι εγω αρχισα να τα παιρνω. Τα χαπια αυτα με "εριχναν" οποτε για πιο σιγουρα πηγα σε ενδοκρινολογο, αλλος μαλακας κι αυτος. Αφου ειδε τις εξετασεις και μου εκανε υπερηχο εβγαλε πορισμα οτι πραγματι ειχα υπερθυρεοειδισμο και μου αυξησε τα χαπια. Ομως εγω χειροτερευα του εκανα παραπονα ομως ο "μεγας επιστημων" μου επεμενε να συνεχισω την θεραπεια. Τρεις μηνες μετα οι εξετασεις εδειξαν tsh 7 (ειχα γινει υποθυρεοειδικος λογω φαρμακων γι αυτο σερνομουν). Ευτυχως πηγα σε αλλον γιατρο στην Σαλονικη ο οποιος με εσωσε κυριολεκτικα σταματοντας μου τα χαπια και λεγοντας μου οτι αν συνεχιζα μερικους μηνες ακομα θα πεθαινα. Θα πεθαινα κυριολεκτικα απο μαλακιες γιατρων.
Απο οσο το εψαξα τι ειχε συμβει. Λογω μεγαλης υπερεντασης και νευρων ο θυρεοειδης μου υπερπαρηγαγε ορμονες οποτε ο θυρεοειδης μου λογω υπερπαραγωγης σταματησε να παραγει για αυτο οι εξετασεις δειξαν αρχικα tsh μηδεν. Η κατασταση αυτη ειναι γνωστη στην ιατρικη γι αυτο οι σοβαροι γιατροι δεν δινουν χαπια αλλα ζητανε εξεταση μετα απο δυο μηνες. Οι καραγκιοζηδες γιατροι σε πλακωνουν στα χαπια κατευθειαν και οποιον παρει ο χαρος...
Συμπερασμα: Ποτε μα ποτε μην εμπιστευεσε εναν γιατρο ο οποιος με μεγαλη ευκολια σου δινει χαπια μπορει να σε πεθανει. Οφειλεις να το ψαξεις καλυτερα αν δεν θες να μπλεξεις χειροτερα. Για μενα γιατρος που σου δινει ευκολα χαπια βασιζομενος μονο σε καποιες ενδειξεις χωρις να σου κανει λεπτομερεις εξετασεις πρεπει να του αφαιρειται η αδεια, ειναι δολοφονος.

Οσο για τα ζωα σε δυο μηνες κλεινουν τρια χρονια απο τοτε που ενα καθικι γειτονας (ο οποιος εχει ψοφησει πριν ενα χρονο) μου δολοφονησε το σκυλο μου.
Ηταν μια τρομερα ασχημη εμπειρια για μενα γιατι ο καυμενος ο σκυλακος μου πεθανε κυριολεκτικα στα χερια μου. Το καθικι ο γειτονας του εριξε φολα ο σκυλος μου την εφαγε και μετα ηρθε σε μενα και επεσε μπροστα στα ποδια μου. Για παραπανω απο μιση ωρα μεχρι να πεθανει σφαδαζε εκανε σπασμους εβγαζε αφρους πολυ ασχημες εικονες που ακομα και τωρα που τις θυμαμαι με τρομαζουν. Το τι βρισιδι το τι καταρες εριξα τοτε στον βρωμιαρη που μου δηλητιριασε τον σκυλο μου δεν λεγεται. Για μια περιοδο τοτε ρωτουσα τους παντες στο χωριο να μου πουν μηπως ειδαν ποιος το εκανε μεχρι και δυο χιλιαδες ευρω εδεινα για μια πληροφορια. Ομως κανεις δεν μου ελεγε τιποτα γιατι ηξεραν οτι ημουν ικανος αν μαθαινα ποιος το εκανε να τον κρεμασω αναποδα χωρις πλακα.
Περισυ τετοιο καιρο ο κολογερος που φαρμακωσε τον σκυλο μου πληρωσε την κακια του πολυ ασχημα. Επεσε απο μια σκαλα χτυπησε τον αυχενα και μερικες μερες μετα ψοφησε.
Μονο μετα που ψοφησε το καθηκι με πλησιασαν δυο ατομα στο χωριο και μου ειπαν οτι αυτος δηλιτιριασε τον σκυλο μου. Θα μου πεις δεν πρεπει να λεω τετοια λογια...μωρε θα λεω γιατι περα που ο τυπος δολοφονησε τον σκυλο μου πιστευω οτι η πραξη του μου επιβαρυνε και μου χειροτερεψε την ψυχολογια.
Και γι αυτο πιστευω οτι ειμαι υπερπροστατευτικος με τον τωρινο μου σκυλο οποιος μου εχει πει κακη κουβεντα γι αυτον εχει φαει το βρισιδι της ζωης του απο μενα. Αυτο το κανω συνειδιτα για να ξερει ο καθενας που θα πειραξει το σκυλι μου θα τον παρει και θα τον σηκωσει.
Γιατι ξερεις τι λενε οι ψυχολογοι "αυτος που κανει κακο σε καποιο ζωντανο αλλουνου στην ουσια δεν μισει το ζωντανο αλλα μισει και θελει το κακο του ιδιοκτητη του"

Πολλα κοινα πραγματι με τη δικη μου περιπτωση. Τι να πω;; Διαβαζα πριν απο κατι μερες περι τοξικων ανθρωπων και καρμα. Τωρα θα με ρωτησεις τι σχεση εχουν αυτα τα δυο μεταξυ τους;; Διαβαζα λοιπον πως το καρμα μας προσδιοριζεται απο τους ανθρωπους που ειναι κοντα μας, κυριως τους γονεις μας. Αλλα και τα συγγενικα προσωπα, οι σχεσεις μας, οι φιλοι μας, ανθρωποι που ερχονται κοντα μας απο το πουθενα αναλογα με την ποιοτητα των ανθρωπων αυτων προσδιοριζεται και το καρμα μας. Οποτε, πλην ελαχιστων φωτεινων εξαιρεσεων, αν κρινω απ' τη δικη μου περιπτωση μου και το τι υπηρχε γυρω μου η τι με προσεγγιζε μαμησε τα. Ηταν ολοι τους τοξικοι. Αρα εχω αποδεχθει οτι ειναι στο καρμα μου να πεφτω και σε μαλακες γιατρους εκτος των αλλων. Βεβαια διαβασα οτι ακομη κι ενα κακο καρμα, (τι να κανω κι εγω;; αφου δε βρηκα ακρη με τη λογικη αρχισα κι εγω να το ψαχνω σε επιπεδο μεταφυσικο, τοσοι πολλοι "κουλοι" μαζεμενοι δεν εξηγητε αλλιως) δεν αλλαζει, με την εννοια οτι οι κουλοι και τα κουλα στη ζωη μας θα συμβαινουν, απλα με γνωμονα και δεδομενο αυτο εκπαιδευεσαι. Λες "το καρμα μου ειναι κουλο και θα ζησω μ' αυτο". Θα περιμενω την κουλαμαρα παντα στη ζωη μου. Θα ξερω οτι καπου εκει γυρω ειναι το κουλο και με περιμενει αρα θα ειμαι προετοιμασμενος. Να σου πω την αληθεια παντως στη ζωη μου οσοι ανθρωποι ηρθαν διπλα μου ειχαν κοινα χαρακτηριστικα ηταν φιλοι που μ' εκμεταλλευονταν, ηταν φιλοι που με πουλουσουν, ηταν φιλοι διπροσωποι κα χαιρεκακοι, ηταν σχεσεις που δε με σεβονταν, ηταν συγγενεις που με φθονουσαν ηταν γονεις ανευθυνοι, φοβικοι αρα λοιπον το καρμα μας αυτο που μας προσδιοριζει και καθοριζει τη ζωη μας μεχρι το τελος της ειναι αυτο. Αναλογως και τα γεγονοτα που μας συμβαινουν και που πολλες φορες σχετιζονται και με τα εν λογω ατομα. Οσοι ηταν αλλιωτικοι απλως η δεν πλησιαζαν, ειτε απομακρυνονταν πολυ γρηγορα. Μηπως λοιπον τραβουσα εγω αυτο το ειδος ανθρωπων;; Καλα τους γονεις και τους συγγενεις δεν τους επιλεγεις αλλα οταν βλεπεις τις ιδιες κουλαμαρες κι απο ανθρωπους που υποτιθεται εχεις επιλεξει;; Σημαινει οτι αυτος ο τυπος ανθρωπων ειναι ο καρμικος σου τυπος. Τρομαχτικο αν το καλοσκεφτεις. Δε μπορει να δικαιολογηθει αλλιως το γιατι ειχες αυτους τους γονεις που ειχες;; Κι ολοι αυτοι οι ανθρωποι ειναι καθρεφτες του πως θα ειναι η ζωη μας τελικα. Το θετικο ειναι οτι μας το δειχνουν, εννοω το δυσκολο καρμα, αρα μας δινουν και τη δυνατοτητα να το αλλαξουμε και να βγουμε απ' αυτο αρκει να το συνειδητοποιησουμε νωρις πριν μας κανει ανεπανορθωτη ζημια. Θες αλλη ζωηα; Αλλους ανθρωπους;; Αλλαξε πρωτα εσυ για ν' αλλαξει και το δυσκολο καρμα. Το προβλημα ειναι πως οι περισσοτεροι απο εμας τ' αντιλαμβανομαστε ως ενηλικες πια ολα αυτα. Ως παιδια η εφηβοι απλα νιωθουμε οτι κατι μας φταιει αλλα δεν μπορουμε να το προσδιορισουμε εκτος κι αν εχουμε την τυχη να βρεθει καποιος να μας ανοιξει τα ματια οσο ειναι νωρις. Οσοι δεν την εχουμε απλα ακολουθουμε το δυσκολο δρομο της "θεραπειας" αντι της "προληψης" γιατι εχουμε ηδη "νοσησει" απο το κακο μας καρμα. Τι να κανουμε;; Ξεκιναμε τη ζωη μας μ' ενα disadvantage εναντι αλλων που ξεκινουν μ' ενα καλο καρμα εκ του Θεου δοθεν.

Επειδη δεν εχω αποψη περι...καρματος (τι ειναι ακριβως δηλαδη το καρμα) πιστευω να εννοεις αυτο που λενε το χει η μοιρα του. Κοιταξε ειναι φορες που το εχω σκεφτει μεσα στα ζορια μου.
Χαρακτηριστικα θυμαμαι τοτε με την "εντονη αγχωδη διαταραχη" μου αυτα που ειχαν συμβει και προηγηθει ειχαν αφησει αναυδους ακομη και φιλους μου που με ειχαν ζησει τοτε.
Εγω ξεκινησα "αθωα" με στοχο να βρω τι εχω τελος παντων. Ειπα θα παω παντου αρκει να βρω τι εχω. Ξεκινησα το λοιπον βελονισμο ο οποιος πραγματι με βοηθησε. Ομως την ιδια περιοδο χρειαστηκε να κανω δυο εξαγωγες σε δοντια που ενω δειχναν υγιη ειχαν κυστες απο κατω. Πετυχα το...δεκα το καλο που λενε για οδοντογιατρο. Στο ενα δοντι μου αφησε ενα κομματι μεσα (οπως αποδειχτηκε μετα απο μηνες που συνεχιζε να με ενοχλει) ενω στο αλλο δοντι μου προκαλεσε μια κατασταση που λεγεται "ξηρο φατνιο" ψαξτο στην γκουγκλ αμα θες. Το τι πονους περασα δεν λεγεται. Ασε που ηταν χειμωνας με θερμοκρασιες -20 και βαλε. Την ιδια περιοδο ξαναεμφανιζω μια κατασταση εξαιρετικα σπανια "ηωσινοφυλικη γαστρεντεριτιδα". Παω στον γαστρεντερολογο που με ειχε σωσει την προηγουμενη φορα μου κανει ο αλητης γαστροσκοπηση χωρις αναισθησια (θα πνιγομουν) και βγαζει πορισμα οτι εχω και μια αλλη σπανια ασθενεια "ελκωδη κολιτιδα μικρου βαθμου". Και μου δινει και την αναλογη θεραπεια ο κοππριτης. (Αργοτερα μετα απο μηνες στον επομενο γαστρεντερολογο αποδειχτηκε οτι δεν ειχα καμμια ελκωδη κολιτιδα και λοιπες μαλακιες. )
Εγω ειχα αρχισει να χανομαι δεν ηξερα απο που να φυλαχτω. Περαν των οποιων ψυχικων πονων ειχα να αντιμετωπισω και αλλου καινουριους σωματικους (δοντια, κολιτιδες).
Στο τελος κατερρευσα για μια περιοδο εχασα την μπαλα που λεμε.
Κανα δυο φιλοι που με ζησαν εκεινη την περιοδο αρχισαν να μου λενε " τι γαμοτο τοση γκαντεμια που τους πετυχαινεις τους μαλακες γιατρους ...τους τραβας?"
Ακομα και τωρα που το σκεφτομαι μου τη δινει γαμοτο γιατι εγω ξεκινησα να βγαλω μια ακρη και στο τελος απο μαλακιες γιατρων βρεθηκα να ζω καταστασεις αλλα αντι αλλων.
Και να χεις και την γρια απο πισω να σου λεει οτι της κατεβαινει...
Τελος παντων πραγματι κι εγω πολλες φορες εχω σκεφτει οτι δε μπορει καποιος με εχει καταραστει...
Ομως απο την αλλη σκεφτομαι οτι γι αυτη την κατασταση εχω μεριδιο ευθυνης κι εγω. Δηλαδη υπαρχουν πραματα που θα μπορουσα να μην τα ζησω.
Μπορουσα π.χ. να παρατησω τους γονεις μου στην μοιρα τους εδω και χρονια και να μην τρελενομαι που δεν προσεχουν με τα χαπια τους και με τις θεραπειες τους. Θα μου πεις και τι θα γινοταν τοτε. Το πιο πιθανο να τα ειχαν τιναξει...Θυμαμαι τον φαρμακοποιο μου τοτε που ανελαβα να προσεχω την μανα μου με τα χαπια που μου ειχε πει οτι λιγοι ανθρωποι καθονται να ασχοληθουν τοσο με τους γονεις τους οι πιο πολλοι τους παρατανε στην μοιρα τους.
Ομως novia στο τελος τι κερδισα εγω? Εχασα χρονια απο την ζωη μου πιστευοντας οτι θα "διορθωσω" την ζωη αλλων , παρατησα την δικια μου ζωη και στην τελικη να σου πω η μανα μου και οπατερας μου κανουν του κεφαλιου τους και δεν προσεχουν καθολου με την υγεια τους.
Οποτε τι μενει? Να σηκωθω να φυγω να σωσω οτιδηποτε αν σωζεται απο την δικια μου ζωη.
Να κοιταξω να καλυτερεψω το δικο μου καρμα απομακρυνομενος απο οτιδηποτε το καταστρεφει.

Κοιτα, προσπαθω κι εγω λιγο να το φιλοσοφησω το πραγμα. Νομιζω κι η επικοινωνια μας αυτη εχει ενα καρμικο υποστρωμα γιατι αναγνωριζω πολλες ομοιοτητες, ειδικα μ' αυτο που μου λες περι "αθωου" ξεκινηματος να βρεις τι εχεις και περι γκαντεμιας για πραγματα που σου συνεβησαν διαδοχικα σε θεματα υγειας τυπου ενος κακου μυρια επονται. Διοτι ειναι κι αυτο που ζω εγω τον τελευταιο χρονο και ειδικα τους τελευταιους 9 μηνες.
Ολα ξεκινησαν με μια μετακινηση στη δουλεια μου, που εγινε χωρις να ερωτηθω και με πολυ υπουλο τροπο, γεγονος που με εκανε εξαλλη. Διοτι επαιξε ρουφιανιλικι στη μεση, πραγματα τα οποια μ' εξοργιζουν εμενα. Αλλα δεν το χειριστηκα σωστα κι εξυπνα διοτι αφησα την οργη μου και το θυμο να βγει γιατι ενιωθα να με πνιγει το δικιο. Διοτι τους ειχα ενημερωσει 2 μηνες πριν, οτι θα χειρουργηθω κι εκεινοι παρολα αυτα με μετακινησαν σε αλλο τμημα μετα απο 7 χρονια, χωρις να σεβαστουν το προβλημα υγειας μου, μονο και μονο για να μην ξεκουνησουν τους κολλητους τους. Γιατι εγω βλεπεις δεν εκανα δημοσιες σχεσεις, ουτε ειχα πλατες εκει μεσα. Πηγαινα εκανα τη δουλεια μου κι εφευγα. Προσπαθησα να τους εξηγησω οτι ηταν η χειροτερη περιοδος για μενα να με μετακινησουν γιατι δεν ημουν σε θεση να κανω εκπαιδευση σε κατι καινουργιο επειδη ειχα θεματα υγειας ν' ασχοληθω κι αυτο θα ηταν εις βαρος μου γιατι δε θα μπορουσα ν' αποδωσω με τιποτα. Τιποτα αυτοι. Ανενδοτοι. Εκαναν τα παντα να μη φτασω στη διευθυνση προσωπικου.
Μεσα στην ιδια βδομαδα γινεται η μαλακια με το γατι μου και μεσα σε 5 μερες το χανω απο το πουθενα και εντελως αδικα. Ασε που βιωσα ολο το παιχνιδι γυρω απο τους φιλοζωους, της εκμεταλλευσης των γιατρων που προσπαθουν να σε βαλουν στο χερι. Η συγκαλυψη συναδελφων τους. Η ατιμωρησια. Πραγματα που με εκαναν να τους σιχαθω. Αμεσως μετα αυτο το γεγονος μπαινω στο χειρουργειο για την επεμβαση στο χερι και κανω υποτασικο επεισοδιο και οι ηλιθιοι δεν ειχαν ουτε αναισθησιολογο μ' εβγαλαν αρον αρον. Ακομη δεν εχω σπασει.
Λιγες μερες μετα χανει ο αδελφος μου τη δουλεια του, εργαζομασταν στην ιδια εταιρια. Ειμαι σιγουρη οτι επαιξε παρασκηνιο λογω της δικης μου αντιδρασης και την πληρωσε εκεινος γιατι εμενα δε μπορουσαν να με απολυσουν επειδη ειχα αδεια γιατρου λογω της επεμβασης. Για αντιποινα ξερεις.
Επιστρεφω στη δουλεια και μπαινω στο καινουργιο τμημα με ψυχολογια υπο το μηδεν κι οι ευθυνες παρα πολλες. Τρεις μηνες μετα απολυομαι κι εγω. Μη νομιζεις ομως οτι εφυγα ετσι απλα. Τους εκανα μεγαλο θεμα εφτασα στο σωματειο και στην επιθεωρηση εργασιας. Θα τους εκανα μεγαλο χουνερι αλλα επειδη τα διαδικαστικα την πηγαιναν μακρια τη βαλιτσα κι εγω χρειαζομουν τα χρηματα της αποζημιωσης συν του ταμειου για την περιοδο που θα επρεπε να χειρουργηθω, το αφησα. Με τουτα και με τ' αλλα χανω και την εξεταστικη γιατι ειμαι σε μια σχολη του ΕΑΠ. Που κουραγιο και να διαβασεις και να γραψεις μαθημα;; Χαμενα τα λεφτα της θεματικης γιατι εμεις πληρωνουμε εκει. Αλλα "δε βαριεσαι" λεω "λεφτα μας πηραν, δε μας πηραν την ψυχη".
Κανονιζω με το φιλο μου να παμε διακοπες, να ξεφυγω κι εγω απ' ολο αυτο. Εκεινος πολυ θετικος και τι ωραια θα περασουμε. Δεκα μερες πριν φυγουμε κι αφου τα εχω κανονισει ολα, φαντασου αντι να την παιρνει ο αντρας την πρωτοβουλια την επαιρνα εγω, μου σκαει το παραμυθι οτι δεν εχει λεφτα κι οτι δεν μπορει να ερθει. Με τη δικαιολογια οτι δεν του εδιναν τα χρηματα απ' το ΟΑΕΔ , αυτος ειχε απολυθει λιγους μηνες νωριτερα, κι οτι ειχε χαθει ενα χαρτι της εφοριας κι οτι εχασε την προθεσμια να τον επανακαταθεσει κι ετσι η ενσταση του τελικα απορριφθηκε κι εχασε 5.000 ευρω. Και του λεω "καλα, αφου δεν ησουν σιγουρος για τα λεφτα γιατι μ' εβαλες και κανονισα;; Θα πηγαιναμε καπου αλλου πιο οικονομικα". "Δεν το ηξερα οτι θα γινει ετσι" μου λεει. Ανευθυνος.
Εν τω μεταξυ ειχε κι ενα φιλο, κολλητο που απο τη στιγμη που εμαθε οτι θα παμε διακοπες ειχε λυσσαξει. Διοτι ηθελε να κανονισουμε να παμε ολοι μαζι καμπινγκ. Εικοσι χρονια παντρεμενος με τη γυναικα του αυτος, βαριοταν να πανε διακοπες μονοι τους, ειναι και ψιλοτσιγκουνης ηθελε να τη βαλει στη φθηνια γιατι αν θα πηγαναμε μαζι θα πηγαιναμε με το δικο του αυτοκινητο και θα βγαζε τις μισες βενζινες ετσι. Ηξερε πως ειχα κι ολο τον εξοπλισμο καμπινγκ εγω οποτε τα ειχε κανονισει στο μυαλο του οπως ηθελε. Εμεις ως νεο ζευγαρι δεν ειχαμε το δικαιωμα πρωτο καλοκαιρι μαζι να παμε μονοι μας διακοπες. Βεβαια την ευθυνη την ειχε ο φιλος μου που δεν εβαλε ορια. Σκοτωνομαστε λοιπον και κανουμε να μιλησουμε μερες. Δεκαπενταυγουστο γιορταζει η μανα του και τον παιρνω με αφορμη αυτο να ξαναμιλησουμε, η υποχωρητικη εγω, και μου λεει η μανα μου "εφυγε". Ηταν αρρωστη απο καιρο η γυναικα αλλα δεν περιμεναμε να φυγει τοσο ξαφνικα. Τρεις μερες πριν τις διακοπες που ειχαμε κανονισει δηλαδη πεθανε η μανα του, φαντασου γκαντεμια. Ουτε ο Θεος δεν το ηθελε δηλαδη. Τι εγωισμους να κρατησω εγω μετα.... Παω στην κηδεια και την επομενη μερα φευγω για τις διακοπες με μαυρη καρδια τις ειχα προπληρωσει ομως τι να κανα;; Θα εχανα ολα μου τα λεφτα, τουλαχιστον της προκαταβολης. Παιρνω τη μανα μου μαζι γιατι ο φιλος μου αν δε μπορουσε να φυγει μια στην αρχη τωρα δεν μπορουσε να φυγει δεκα διοτι η μητερα το φευγωντας του αφησε παρακαταθηκη εναν πατερα με ανοια 85 χρονων τον οποιο ανελαβε εξ ολοκληρου διοτι ο αδελφος του αρνηθηκε να εχει την οποιαδηποτε σχεση μ' αυτο και παρολο που μενει στο ακριβως απο πανω του διαμερισμα. Παρτακιας κι εαυτουλης γαρ. Βεβαια να μη λεω, γιατι κι εγω σε σχεση με τον αδελφο μου κοροιδο ειμαι αφου τα των γονεων τα εχω αναλαβει εγω. Γι' αυτο σου λεω παιζει πολυ το καρμα με τους ανθρωπους της ζωης μας.
Τελευταια μερα πριν φυγουμε απο τις διακοπες παθαινει η μανα μου ενα αλλεργικο, διαβητικη τωρα σ' ενα νησι της αγονης γραμμης, ειχα κανονισει βλεπεις ρομαντικες διακοπες. Τρομαρα μου. Οπου η μοναδικη γιατρος ειναι μια ειδικευομενη η οποια φευγει κι ολας με επειγον περιστατικο στο κοντινοτερο μεγαλο νησι αποσταση 2ωρες να πας και να 'ρθεις με το ταχυπλοο και μενει το νησι χωρις γιατρο και μονο με τηλεφωνικη επικοινωνια ολο το βραδυ με τη γιατρο. Γυριζω κουρελι απο το νησι... Δεν εχω σπασει ακομη.
Μπαινω κανω μια μαγνητικη για το χερι, γιατι εν τω μεταξυ πρεπει να κανω και την επεμβαση που ειναι σ' εκκρεμοτητα για να παει κι αυτο γία βιοψια. Με πιανει και αγχος γιατι θελουν να μου βαλουν ενδοφλεβιως το σκιαγραφικο υγρο. Κι εχω εγω τη φοβια μου μην παθω αλλεργικο σοκ γιατι απο αλλεργικο σοκ απο ενεση εφυγε το ζωο μου μπροστα στα ματια μου. Οπου εχω παθει ενα μετατραυματικο εγω κι αρνουμαι να μου το χορηγησουν. Κι ευτυχως δηλαδη και θα σου γραψω παρακατω γιατι. Κρατα το αυτο θα μας χρειαστει. Αγχος πολυ και στην κυριολεξια στην τσιτα ολο αυτο το διαστημα.
Καποια στιγμη, αρχες Οκτωβρη, φευγουν οι δικοι μου για λιγες μερες στο χωριο. Παθαινω εγω μα βαρβατη κριση πανικου μετα απο πολυ καιρο και τυγχανει να ειναι εκει μια φιλη και ο φιλος μου. Οι οποιοι αντι να με ηρεμησουν με αγχωσαν περισσοτερο. Η φιλη ειχε εναν πατερα καρδιοπαθη, τον οποιο ειχε χασει και πριν απο 7 μηνες και η οποια με ειχε εκνευρισει πολυ, γιατι οταν τον εχασε εγω τη στηριξα παρα πολυ κι οταν εχασα εγω το ζωακι μου εκεινη μου την ελεγε, με τη λογικη οτι εκεινη ειχε χασει τον πατερα της κι εγω στεναχωριομουν για ενα γατι. Λες κι εγω εκανα τη συγκριση, αν κι εδω που τα λεμε ο πατερας της ηταν 86 χρονων, οχι οτι ειναι ευχαριστο να χανεις τον πατερα σου εστω και σ' αυτη την ηλικια, αλλα ηταν πληρης ημερων ο ανθρωπος και την ειχε ζησει τη ζωη του. Εκτος των αλλων ηταν και αρρωστος ο ανθρωπος . Δε σεβαστηκε τη δικη μου στεναχωρια, πολυ εγωιστικο. Θα μπορουσα κι εγω με την ιδια λογικη να της πω οτι "εδω βλεπεις να φευγουν παιδακια ο πατερας σου που ηταν μεγαλος ανθρωπος;;" Αλλο επιπεδο βλεπεις. Ασε που εχω την αισθηση οτι ζηλευε τη σχεση μου. Απο καποιες κουβεντουλες που ελεγε. Το ζωακι μου επισης ηταν μικρο κι εφυγε τελειως αδικα απο μαλακια κτηνιατρων.

Εκτος των αλλων λοιπον αυτη η φιλη "φιλοτιμηθηκε" να μου παρει την πιεση πανω στον πανικο και μου λεει το εξης ανεκδιηγητο " 17 η μεγαλη, 10 η μικρη αν παει 11 θα πεθανεις". Οπου παθαινω εγω σοκ. Να εισαι σε πανικο δηλαδη, να μην εισαι σε θεση να σκεφεις ψυχραιμα και λογικα, να μην αισθανεσαι καλα και να εχεις και τον καθενα ειτε να σου λεει μαλακιες, ειτε να κανει πλακα. Τρεχω στα επειγοντα με το φιλο μου οπου πεφτω σ' ενα μαλακα, βλαχο στη νοοτροπια εννοω, καρδιολογο ο οποιος μου λεει "δεν ειναι καρδιολογικο περιστατικο. Τι να της κανω εγω;;;" Εγω να ζαλιζομαι και να μη μου δινει κανεις σημασια. Με τα πολλα και με φασαριες αποφασιζει ενας νευρολογος λιγο ν' ασχοληθει μαζι μου και μου λεει πως, αν και ειναι σιγουρος πως ειναι αγχος, να ψαξω νεφρα για την ανεβασμενη πιεση.
Επιστρεφουν οι γονεις μου απι το χωριο μετα απο καμια 5αρια μερες και μας ερχεται η μανα με σπασμενο το κεφαλι με ραμματα και μολωπες. Ειχε πεσει την ιδια μερα που πηγα εγω νοσοκομειο. Νωριτερα ειχε παει κι εκεινη και δε μας το ειχε πει να μην ανησυχησουμε. Εκει αρχιζω και σπαω σιγα σιγα. Αρχιζω καθε μερα να εχω ζαλαδες, μουδιασματα και αλλες δυο φορες πανικους με πιεση σταθερα στο 15αρι. Κι εκει αρχιζω να πιστευω πως εχουμε φαει μουντζα, δεν μπορει..
Μπαινω χειρουργειο με πολυ αγχος, βαζω και τα κλαματα πριν μπω, κανω το χειρουργειο. Βγαινω. Να παιρνω την αντιβιοση και να καιγομαι ολοκληρη. Να τους λεω "θα πεθανω", εμετους, διαρροιες. Οι γονεις πεισμενοι οτι ολα ειναι ψυχολογικα, οπως και ολος ο περιγυρος, δε με πανε πουθενα. Να τους λεω δεν αισθανομαι καλα και να με γραφουν. Αμορφωσια μεχρι εκει που δεν παιρνει. Να πεθαινεις και να βασιστεις σ' αυτους δηλαδη. Η ανασφαλεια μου να εχει χτυπησει κοκκινο γιατι ενιωθα ανυπερασπιστη αφου δε με πιστευε κανεις. Εκει εσπασα.
Αρχιζω τις αλλαγες στο χερι. Σε μια αλλαγη μου λεει ο φαρμακοποιος "δεν το βλεπω καλα το χερι μηπως χρειαστεις κι αλλη αντιβιοση μην παθεις καμια σηψαιμια". Τρεχω στα επειγοντα εγω. Μου κανει μια αποτομη κινηση στο χερι ο χειρουργος εκει στην εφημερια, κοντεψε να μου σπασει τα ραμματα. Εκνευριζομαι εγω, τσατιζεται κι αυτος και μου λεει "να πας να στο δει αυτος που σε χειρουργησε". "Εγω" του λεω "ηρθα στα επειγοντα επειδη μ' εστειλε ο φαρμακοποιος να δειτε μηπως εχει κανει καποια φλεγμονη, μηπως χρειαστω κι αλλη αντιβιοση οχι να μου κανετε ζημια". Τελοσπαντων μου λεει "δε βλεπω κατι τετοιο" και φευγω.
Περνανε 15 μερες, οπως μου ειχε πει ο γιατρος, και παω να βγαλω τα ραμματα γιατι ηταν δεξι χερι και ειχα πλεον κουραστει. Παω εκει, μου λεει "δεν εχει κλεισει ακομη, ελα σε μια βδομαδα". Παω ξανα σε μια βδομαδα παλι "δεν εχει κλεισει θα τ' αφησουμε αλλη μια". Εκει αρχιζω και καταρρεω. Βαζω τα κλαματα να μην μπορω να ηρεμησω. Εν τω μεταξυ οι ζαλαδες, τα μουδιασματα, οι εμετοι, οι κοιλιακες ενοχλησεις συν ανορεξια να συνεχιζονται. Υπνος καθολου. Εσωτερικα τρεμουλα κι η πιεση, πιεση. Τελοσπαντων μετα μια βδομαδα τα βγαζω.
Το χερι ομως απο την ακινησια εχει παθει συγκαμψη. Παω σ' ενα γιατρο του ΙΚΑ να μου γραψει φυσιοθεραπεια. Μαλακια μου κι εμενα που δεν πηγα στο γιατρο μου αλλα ηταν ταλαιπωρια για μενα να τρεχω για μια τυπικη διαδικασια οπως η συνταγογραφηση στο νοσοκομειο. Παω εκει λοιπον το βλεπει ο βλακας και μου λεει:
-Δεν το βλεπω και πολυ καλα το χερι σου σα να εχει οιδημα. Τι εβγαλες;;
-Γιγαντοκυτταρικο ογκο του λεω.
-Ακτινοβολιες εκανες;;
-Τι ακτινοβολιες λεω;; Δεν το 'χω πιασει η χαζη το θεμα.
-Ακτινοβολιες, μου λεει, αμα εχεις βγαλει γιγαντοκυτταρικο ογκο πρεπει να κανεις.
-Μα δε μου ειπαν οτι χρειαζεται.
-Ασε μου λεει τι σου ειπαν, στα νοσοκομεια ειναι ανευθυνοι. Ετσι κι ενας γνωστος μου εκανε χειρουργειο, δεν εκανε ακτινοβολιες κι ηρθε κι εγινε τουμπανο το χερι του 6 μηνες μετα. Τη βιοψια την πηρε;;
-Οχι δε μου την εδωσαν. Να πας να την παρεις να ξερεις τι ειχες (μεταξυ μας, σ' ατο δεν ειχε αδικο).
Εψαχνε για πελατακια μαλλον. Ασπρο πανι εγω, φευγω πανικοβλητη για το νοσοκομειο, βεβαια οταν ειχα κανει τη μαγνητικη, ο χειρουργος που την ειδε μου ειχε πει 99% καλοηθεια αλλα το 100% το δινει η βιοψια παντα. Φτανω στο νοσοκομειο, δε βρισκω το γιατρο, βρισκω καποιον απο την ομαδα του. Μου λεει "παρε τηλεφωνο το γιατρο τη Δευτερα να μιλησετε μπορεις να παρεις και στο παθολογοανατομικο τμημα να σου πουν αν εχει βγει η βιοψια". Του λεω ετσι κι ετσι. Με κοιταει και μου λεει "πηγαινε χτυπα ενα σουβλακι, πιες κι ενα ουισκακι και για μενα Σαββατο βραδυ που ειναι". Σα να μου ελεγε ο ανθρωπος "τι μαλακιες ειναι αυτες που σου λενε;;". Ποιον να πιστεψεις τωρα;;
Παιρνω τη Δευτερα στο παθολογοανατομικο μου λεει "δεν ειναι εδω η βιοψια μαλλον εχει σταλει στο γιατρο σας", παιρνω και δε βρισκω το γιατρο σηκωνει η γραμματεας του μου λεει "δεν ειναι εδω η βιοψια μαλλον δεν εχει βγει ακομη πρεπει να περασουν πανω απο 40 μερες, παντως μην ανησυχειτε αν ειναι κατι επιφοβο το στελνουμε με προτεραιοτητα, κανουμε επαναληπτικη κι ενημερωνουμε τον ασθενη δεν το αφηνουμε στην τυχη του παρτε απο βδομαδα ξανα στο παθολογοανατομικο". Εμενα να μ' εχουν ζωσει τα φιδια και στο μυαλο μου ν' αναβοσβηνει λαμπακι "κι αν εχεις καρκινο;; κι αν εχεις καρκινο;;" Εν τω μεταξυ εγω αυτη την αρρωστια οπως αλλοι φοβουνται δεν την ειχα βαλει ποτε στο μυαλο μου δεν ξερω γιατι. Παντα φοβομουν το κομματι καρδιας ισως και λογω των εμπειριων πανικου αλλα αυτο ποτε. Αφηνω περισσοτερες μερες να περασουν και παιρνω, το βρισκει, τη ρωταω, "μονο αυτο θελω να μου πειτε γραφει κατι για κακοηθεια;;" "Οχι" μου λεει "δε γραφει αλλα τα περαιτερω θα σας τα πει ο γιατρος, απο εκει ενημερωνεστε εμεις δε μπορουμε να ξερουμε". Τωρα δεν ηξερε;; Δεν ηθελε να πει;; Της το απαγορευε το πρωτοκολο του νοσοκομειου;; Ο,τι και να ηταν εγω κρατησα το "δε γραφει τιποτα για κακοηθεια" και δεν πηγα να την παρω τη βιοψια γιατι ημουν τοσο κουρελι ψυχολογικα και σωματικα απ' ολα αυτα που ελεγα θα σωριαστω στο δρομο. Καποια στιγμη ομως πρεπει οπωσδηποτε να το κανω.

Το δραμα μου βεβαιως δε σταματαει εκει διοτι εγω εχω αρχισει να ψαχνω και το κομματι της υπερτασης. Κανω την εξεταση για τις νεφρικες αρτηριες, ολα μια χαρα. Καπου εχω διαβασει οτι η υπερταση μπορει να ειναι προεμμηνοπαυσιακο συμπτωμα, ειμαι σχετικα μικρη γι' αυτο βεβαια ποτε δεν ξερεις. Ειχα και καποιες ανωμαλιες στον κυκλο μου και κλεινω κι εγω σε γυναικολογο. Ηθελα απο καπου να ξεκινησω. Οι γυναικολογοι βεβαια ειναι ασχετοι επι του θεματος. Ακομη κι αυτες τις εξετασεις, τις σχετικες με τις γυναικειες ορμονες, στις γραφει ο ενδοκρινολογος. Ετσι κι αλλιως ομως επρεπε να κανω τις καθιερωμενες εξετασεις.
Μου κανει τις εξετασεις, με ματωσε κιολας με το τεστ Παπ, μου λεει "εχεις ενα ινομυωμα (αυτο το ηξερα), μια ηπιας μορφης κολπιτιδα" παρολα αυτα που εγραψε ενα καρο φαρμακα και παραιατρικα, 70 ευρω το συνολο και 60 η επισκεψη 100, να βγαλουν κι οι φαρμακοβιομηχανιες, να παρει και τη μιζα του ο ανθρωπος "βλεπω ομως οτι εχεις και πολυκυστικες ωοθηκες. Γι' αυτο θα κανουμε μια θεραπειουλα, το αλλο ομως -ινομυωμα- θα πρεπει να το καυτηριασουμε αν θελησεις να μεινεις εγκυος". Εγω παντως την τελευταια φορα που ειχα κανει υπερηχο δε μου ειχαν βρει πολυκυστικες, γιατι τεστ Παπ κανω καθε χρονο, κι αυτες τις εχεις συνηθως απ' την αρχη. Επισης μου ειχαν πει οτι το ινομυωμα ειναι πολυ μικρο για να το πειραξουμε, πρεπει να γινει πανω απο καποια χιλιοστα για να το βγαλεις κι αυτο δεν ειχε μεγαλωσει.
Παω σπιτι λοιπον με δεδομενο οτι εχω πολυκυστικες και διαβαζω περι αυτων. Βρισκω καπου να γραφει πως οι πολυκυστικες ωοθηκες μπορει να ειναι αποτελεσμα μεταβολικου συνδρομου, κι εγω ειχα κανει μια αποτομη αυξηση βαρους καποια στιγμη, χωρις παθολογικα αιτια γιατι το ειχα ψαξει και ως συμπτωμα αυτου ειναι και η υπερταση. Καλω το γιατρο και του λεω " βρε γιατρε, διαβασα ετσι κι ετσι, γιατι δε μ' ενημερωσατε περι αυτου να με στειλετε σ' εναν ενδοκρινολογο να εξεταστω και για μεταβολικο συνδρομο μιας και εχουμε το ευρημα αυτο;; Γιατι ηρθα εγω εδω;; Δεν ηρθα για το θεμα της υπερτασης;;" Μου ειπε οτι δεν ειναι απαραιτητο να συνδεονται οι πολυκυστικες με μεταβολικο συνδρομο και καθε περιπτωση πολυκυστικων ειναι διαφορετικη αλλα καταλαβα οτι ο ανθρωπος ηταν ασχετος στο κομματι το ορμονολογικο που αφορουσε εμενα τουλαχιστον. Κι ετσι τον αφησα με την προοπτικη καποια στιγμη να βρω εναν ενδοκρινολογο να το ψαξω απ' αυτη την πλευρα. Αυτο που καταλαβα εγω προσωπικα απο αυτη την εμπειρια ειναι οτι ο καθε γιατρος ασχολειται αποκλειστικα με την ειδικοτητα του και προσπαθει να σου κανει οσα περισσοτερα μπορει σχετικα μ' αυτη, αυτο δεν ειναι απαραιτητα κακο, απλως ετσι δε σε κατευθυνει σωστα πολλες φορες.
Συνεχιζω να ψαχνω τα της υπερτασης. Εχω κανει βεβαια προηγουμενως, προτου αρχισουν οι πανικοι, το Σεπτεμβρη κιολας, για προληπτικους λογους μιας και προκειται να χειρουργηθω, εναν πληρη καρδιολογικο ελεγχο, εννοωντας τριπλεξ καρδιας χωρις παθολογικα ευρηματα. Επειδη ομως συνεχιζουν τα επεισοδια και παω αλλες δυο φορες νοσοκομειο, βρισκεται ενας γιατρος εκει που εχει παρει ειδηση τι παιζει και μου λεει "κοπελια μου, για να γλυτωσεις το να τρεχεις καθε τρεις και λιγο στα νοσοκομεια και ν' ανακαλυψεις αν οντως εισαι υπερτασικη κλεισε ενα ραντεβου στο υπερτασικο τμημα να σιγουρευτεις" . Ετσι κι εγινε.
Παω και μου βαζουν αυτο το holder για ενα 24ωρο. Επεσαν κι οι μπαταριες κατα τη διαρκεια και χασαμε τις βραδινες μετρησεις. Τελοσπαντων, παω την επομενη και το βγαζω και περιμενω να με καλεσουν για τ' αποτελεσματα. Πραγματι μετα απο δυο μερες με φωναζουν. Παω εκει μου δινει την εξεταση και μου λεει "η πιεση σου ειναι κανονικη, αγχος εχεις κοιτα να ηρεμησεις". Φευγω. Με πιανει και το παραπονο στο δρομο αρχιζω τα κλαματα, ανακουφισης πια οτι τουλαχιστον δεν εχω κατι να φοβαμαι. Δεν προλαβαινω να κανω τη μιση διαδρομη, χτυπαει το τηλεφωνο "κ. Ταδε ειμαστε απο το νοσοκομειο εχει προκυψει καποιο προβλημα με τις εξετασεις, θα πρεπει να επιστρεψετε αμεσα". Αρχιζει και με πιανει τρεμουλο. Τι συμβαινει;; Φτανω εκει "συγγνωμη σας εχουμε δωσει λαθος εξετασεις, η κυρια δεν εχει πιεση εσεις εχετε". Κοιταζω το χαρτι μου και βλεπω το ονομα, αλλο. Μια γιαγια 102 χρονων. Ουτε πιεση, ουτε τιποτα. Βουδας η γρια. Εκεινη την ωρα βεβαια δε μου φανηκε αστειο. Ισως να μου φαινοταν αν μου ελεγαν οτι επισης δεν εχω υπερταση. Αγχωμενη η γιατρος, θεωρω περισσοτερο με την πατατα που εγινε παρα μ' εμενα, ομως εγω τρομαξα με ολο αυτο.
-"Να σου γραψω κι ενα φαρμακο, εισαι μικρη κοπελα εχεις ολη τη ζωη μπροστα σου, μη εχουμε τιποτ' αλλα" ηταν γυρω στο 15 μεσος ορος η πιεση. Ειχα βεβαια και 12 και 13 και 14 με ανωτερο το 16 και κατι. Μεχρι 14 ειναι το ανωτατο φυσιολογικο, θεωρειτε και προυπερταση βεβαια, καθε αλλ μετρηση απο εκει και πανω ειναι πιεση. Ηταν αρκετο για την ηλικια μου. Απλα φαινονταν οτι δεν ηρεμουσα σχεδον καθολου μες τη μερα, δεν ειχαμε και τη βραδινη ενδειξη. Και δεν ξερω κι απο ποτε ειμαι υπερτασικη, αν ειμαι δηλαδη και δεν ειναι κατι παροδικο λογω στρες. Αν κι η νευροπιεση λενε, ειναι επισης υπερταση. Δεν τους ενδιαφερει το αιτιο που σου ανεβαινει αλλα το γεγονος οτι σου ανεβαινει. Αντιμετωπιζουν το συμπτωμα δηλαδη.
Αρχιζω εγω και τρεμω εγω γιατι ηδη ειχα εγω τη φοβια απο αυτο που ειχε πει εκεινη η φιλη μου.
-"Ειμαι πολυ μικρη γι' αυτο, ακομη δεν εχω κανει ουτε παιδια και ν' αρχισω απι τωρα με φαρμακα;;"
-"Και πιστευεις ετσι που κανεις οτι θα μπορεσεις να τα καταφερεις να κανεις;; Δεν καταλαβαινω την αντιδραση σου για μια ηπιας μορφης υπερταση"
-"Πρωτα με τρομοκρατειτε και μετα μου λετε ηπιας μορφης;; Αν ειχα 16 πιεση πριν τωρα μου τη φτασατε 22. Δεν τα λενε ετσι αυτα."
-" Αν ειναι ετσι τοτε και δε θες φαρμακα κοιταξε μηπως τ' αντιμετωπισεις διατροφικα και με ασκηση. Ισως θα επρεπε να το κοιταξεις κι απο νευρολογικης πλευρας"
Που αυτα θα επρεπε να ειναι τα πρωτα λογια που θα επρεπε να μου πει. Γιατι εμαθα αργοτερα οτι σε υπερτασικο ευρημα δινουν ενα 3μηνο να το αντιμετωπισει διατροφικα και με δραστηριοτητα ο ασθενης κι αν δεν ρυθμιστει τοτε του δινουν φαρμακο. Που τα χαπια αυτα μπορει, αν δε σου χρεαζονται πραγματικα γιατι υπαρχουν και ανθρωποι που κανουν ψευδουπερταση, να σου ριξουν αποτομα την πιεση και να σου κανουν μεγαλυτερη ζημια. Εκτος κι αν εχει καποιος αλλο παθολογικο προβλημα διαβητη π.χ. η υπερλιπιδαιμια και κινδυνευει αμεσα. Εμενα ουτε που με ρωτησε αν εχω κανει εξετασεις. Κι αν δεν της το ελεγα εγω ουτε που θα με ρωταγε, κι ουτε που θα μου εγραφε αν δεν τις ειχα κανει απο μονη μου. Αυτα ειναι πραγματικα γεγονοτα σε δημοσιο νοσοκομειο.
Ε, απο εκεινη τη μερα με πηρε η κατω βολτα. Αρρωστησα. Το μυαλο μου κολλησε εκει, στην υπερταση. Φυσικα τα φαρμακα δεν τα πηρα και δεν την ξαναμετρησα γιατι ξερω πως αν το κανω θα παθω πανικο. Καποιες φορες βεβαια που δεν αισθανομαι καλα, νιωθω οτι μπορει να την εχω ανεβασμενη αλλα δεν το επιβεβαιωνω γιατι φοβαμαι. Μπορει βεβαια να ειναι κι η ιδεα μου. Ομως η υπερταση δεν ειναι αστειο γιατι σου καταστρεφει οργανα, νεφρους, καρδια, εγκεφαλο, αγγεια, ματια. Κι απο ο,τι κι αν ειναι θα πρεπει να το αντιμετωπισω αμεσα. Εννοειται θα προτιμουσα να το κανω με φυσικο τροπο.