Quote:
Originally posted by krino
τελικα εισαι πολυχρωμο ατομο???
μου αρεσε το τρικολορε....
Ναι, ειμαι και πολύχρωμη, κάποιες φορες :)
Θα τα πιασω ενα ενα,
Εγω δεν πιστευω οτι δεν αλλαζει τιποτα.
Μπορω να σου πω, οτι παιζει να μην το παρεις χαμπαρι τι εχει αλλαξει και τι οχι. Πανω σου, διπλα σου και γυρω σου....
Τα πάντα ρει, αλλα μέσα στον καταιγισμό των αλαλγων, υπάρχουν πιστευω κάποια στοιχεία, που μένουν σχεδόν αναλλοίωτα, αυτά είναι σαν ενας πυρηνας... Μεσα του εχει και τα καλά και τα στραβα του χαρακτηρα. Η συνειδητοποιηση αυτών, μπορει βεβαια να οδηγησει σε (δυσκολη μεν αλλα ) ηθελημενη αλλαγη = εξελιξη. Και παλι όμως, περιοριζομαστε, ειδικά όσο μεγαλώνουμε( αλλοι λιγοτερο κι αλλιο περισσοτερο), απο τις διαμορφωμενες τάσεις του ψυχισμού μας. Γι αυτό καποτε, είπα οτι θα προσπαθησω στη ζωη μου, να είμαι όσο το δυνατόν λιγότερο δογματικη και κατασταλλαγμένη. Απο τότε, αρχισα να εντεινω τις αμφιβολίες μου για τα παντα, ακομα και για τον ίδιο μου τον εαυτο. Το κόστος ηταν επώδυνο και η διαδικασια συχνα δυσκολη. Αλλα δεν εχω μετανιωσει ουτε στιγμη, και συνεχιζω ετσι. Η αυτοαμφισβητηση απαιτει εσωτερικη ελευθερια, και βλαπτει σοβαρα τον \"παρωπιδισμο\".
εγω παλια ημουν πιο χαρντ κορ, στα παντα μου.
Ημουν δηλαδη πιο μπετον αρμε, πιο ισχυρωγνωμων, πιο επιθετικος, πιο ολα γενικως.
Με το καιρο μαλακωσα, αν θες πιστεψα οτι το παν ειναι να μπορεις να συνεννοηθεις με τον κοσμο και οχι απλα λες την αποψη σου, σωστη η οχι.
Μου ήρθε η εικόνα ενός βράχου.... που με τον χρόνο, η πάλη του με τη θάλασσα, άλλοτε άγρια κι άλλοτε ήρεμη, τον κάνει πιο λείο.
να αφεθω ε???
δυσκολο αυτο ξερεις,
οι συνθηκες ειναι περιεργοι οσο και οι καιροι μας.
Ποιος μπορει να αφεθει σημερα??Δυσκολο ναι, αδυνατον, ποτέ. Ειναι μια απόφαση που βαίνει πέρα απο τα σημεία των καιρών μας, γιατί πολύ απλα, δεν ψασχνει καπου για απόκριση... ειναι ενα δωρο, απο σενα , για σενα, και .. για την ελευθερία σου:))
Α οχι,
εμενα το δημοσιο δεν με ενοχλει.
Δεν εχω κατι να κρυψω, ουτε εχω κανει κατι ποτε που θα επρεπε να ντρεπομαι (με τα δικα μου στανταρ)
Κανε - πες οτι αναλυση σου κανει κεφι.
Η δημοσια εικονα μου δεν με ενδιεφερε ποτε.
Μην σου πω οτι μερικες φορες την τσαλακωνω εγω ο ιδιος επιτηδες....
Και αυτο γιατι δεν με ενδιαφερει να με εκτιμησει ο αλλος σαν \"καλο παιδι\" (ασε που δεν ειμαι) αλλα κατι πολυ πιο βαθεια, που αν το πιασει θα πρεπει να με εχει διαβασει εξισου βαθεια.
Με συγκίνησε πολύ η φράση σου εκείνη, πρωτα συναισθηματικα, κι επειτα γιατί έκρυβε εναν συνειρμό που έκανες τότε, στα 12-14... και που μάλλον σε καθόρισε στη μετέπειτα πορεία σου. Με συγκινησε ο τρόπος που το είπες, μου φάνηκε αληθινος και βαθυς.
Εχουμε πηξει στο παραγοντιλικι weird
μην χεσω δηλαδη με ζμπαθειο αλλα αυτοι οι παραγοντες μας εχουν αλλαξει τις ασφαλειες...
Εδώ, καπου σε εχασα, τι εννοεις;
