Αυτό το μήνυμα θεωρήστε το σαν παρένθεση.. ίσως δεν ανήκει καν εδώ, ίσως είναι τόσο μεγάλο που να σας κουράσει.. ίσως σας φανεί πολύ μελό, δεν ξέρω πως αλλιώς μπορεί να σας φανεί.... ειλικρινά δεν με απασχολεί πως θα σας φανεί, είναι όμως ο δρόμος που με έβγαλε από το λήθαργο και είναι...
ΓΙΑ ΤΗ ΓΛΥΚΟΥΛΑ ΜΟΥ..
Γλυκούλα, θέλω μέσα από αυτό το μήνυμα να σου συστήσω το Νικόλα. Ο Νικόλας είναι 5 χρονών. Ο Νικόλας είναι ο γιος του αδερφού μου. Ο Νικόλας είναι ένας άγγελος. Είναι ξανθός με καταπράσινα μάτια και άσπρο, κάτασπρο, τόσο άσπρο δέρμα... Τον Νικόλα τον αγαπάω με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου. Ο Νικόλας δεν με έχει αγκαλιάσει ποτέ, δεν μου έχει μιλήσει ποτέ, δεν με έχει κοιτάξει ποτέ, δεν ξέρει καν ότι υπάρχω. Ο Νικόλας είναι αυτιστικός...
Για την οικογένειά μου, ο αυτισμός είναι ο «κακός λύκος» του παραμυθιού που ήρθε και έκλεψε τη ζωή από τα μάτια του μωρού μας, έκλεψε από μας τις αγκαλιές, τα χάδια, τα παιχνίδια μαζί του, τα όνειρα των γονιών του, τα όνειρα όλων μας. Όλοι μας περάσαμε φάση άρνησης, θρήνου, θυμού... όλα τα περάσαμε! Οι πιο ψύχραιμοι συνήλθαν πρώτοι.. μερικοί ακόμα αγωνίζονται με νύχια και με δόντια να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι ο Νικόλας ΔΕΝ θα μιλήσει, ΔΕΝ θα πάει σε κανονικό σχολείο, ΔΕΝ θα κάνει φίλους, ΔΕΝ θα ερωτευτεί, ΔΕΝ θα παντρευτεί, ΔΕΝ θα κάνει όλα αυτά που κάνουν τη ζωή μας να έχει ένα νόημα.. ΔΕΝ θα αφήσει το σημάδι του στον κόσμο. Το σημάδι το δικό του σηματοδοτεί και πάντα θα σηματοδοτεί το μικρόκοσμο το δικό μας. Καμιά 10αριά ψυχές δηλαδή όλο κι όλο. Πέρα απ?αυτο τίποτα! Σαν το τίποτα που βλέπεις πάντα μέσα στα μάτια του. Μια κουκιδίτσα είναι που τρεμοπαίζει... χωρίς ελπίδα να γίνει κάποτε οτιδήποτε παραπάνω..
Ο Νικόλας είναι η αφορμή που φοβόμαστε όλοι μας τόσο πολύ το θάνατο. Το μέγεθος του φόβου είναι ανάλογο με την ηλικία του καθενός. Ο πατέρας μου είναι 70.. πόσο θα είναι άραγε ο Νικόλας όταν εκείνος θα πεθάνει; Πόσα χρόνια μπορείς να στήσεις κρυφτούλι με το θάνατο προκειμένου εκείνος να έχει πάντα ανθρώπους να τον στηρίζουν; Πόσα χρόνια θα ζήσω εγώ προκειμένου να μην αφήσω αυτή την ευθύνη στην κόρη μου; Να τον νοιάζεται, να τον αγαπάει, να τον αγγίζει να μην νοιώθει μόνος μέσα στη φυλακή του μυαλού του.. ναι... να τον φροντίζει όμως; Τί βαρύ φορτίο για έναν άνθρωπο που σήμερα που μιλάμε είναι μόλις 5 χρονών επίσης; Πως να διαπαιδαγωγήσω εγώ ένα παιδί και να το κάνω τόσο δυνατό για να μπορώ μια μέρα να του φορτώσω τις αγωνίες που μοιράζομαι τώρα μαζί σου Γλυκούλα μου;;
ʼφησα εντελώς έξω από την περιγραφή μου τους γονείς του.. τους προσωπικούς μου ήρωες... τα είδωλά μου! Δεν νομίζω ότι έχω την ικανότητα να περιγράψω τη δύναμη και το κουράγιο τους και την αγάπη τους και τον αγώνα τους. Φοβάμαι μην τους αδικήσω.. Αυτό που θα σου πω όμως είναι πως η μαμά του θα άλλαζε ευχαρίστως τα 50 της κιλά με τα δικά μου τα 100.. με του άλλου τα 130 ή και με εκείνου που η καρδιά του δεν άντεξε και πέθανε κάπου γύρω στα 200.. αρκεί να προλάβαινε πριν πεθάνει να τον δει να την κοιτάζει στα μάτια και να αναζητήσει το χάδι της, το φιλί της, την αγκαλιά της.. και να την αποκαλέσει πρώτη και τελευταία φορά «μαμά».
Εμένα γλυκούλα μου με γνώρισες ήδη θεραπευμένη από το πρόβλημα των κιλών μου. Το είχα ξεπεράσει ήδη κάπου στα 105.. πριν αρχίσω καν δίαιτα. Το ξεπέρασα όταν ένα βράδι... το πρώτο βράδι μετά τη διάγνωση του Νικόλα γύρισα σπίτι μου κλαμένη, έσφιξα στην αγκαλιά μου το παιδί μου και κείνο μου είπε «Σ?αγαπώ μαμά!!» Τότε τα πάντα μπήκαν στη σωστή τους θέση μέσα στο μυαλό μου!
Είσαι πολύ τυχερή κοριτσάκι μου που μπορείς να γελάς, να σκέφτεσαι, να κάνεις φίλους, να δακρύζεις με ένα τραγούδι, με ένα βιβλίο, με μία πανσέληνο, που μπορείς να ξυπνήσεις ένα πρωί και να πεις «σήμερα θα αλλάξω τον εαυτό μου.. σήμερα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου» και να κάνεις κάτι γι αυτό. Είσαι πολύ τυχερή που μπορείς να αγαπάς και να ελπίζεις να αγαπηθείς το ίδιο δυνατά.
Και είσαι πολύ πολύ τυχερή που δεν χρειάζεται να το ανακαλύψεις αυτό μια μέρα στο άδειο βλέμμα ενός παιδιού..
Όλα τα άλλα.. πόση σημασία μπορεί να έχουν άραγε;;
