Κοινωνική φοβία.

Περιπου ενα χρονο πριν ειχα γραψει ενα μηνυμα για την κοινωνικη φοβια μου. Ενα χρονο μετα νομιζω εχω σημειωσει αρκετη προοδο χωρις να παω σε ειδικο και χωρις να παρω καποιο φαρμακο. Οπως ειχα γραψει και τοτε η νεα μου δουλεια αναγκαστικα με εκθετει στα ματια πολλων ανθρωπων. Ομως σιγα σιγα αρχισα να αποβαλω το υπερβολικο αγχος μου και να μην ιδρωνω τοσο πολυ οταν γινομαι κεντρο της προσοχης. Σημερα πιστευω οτι ειμαι σε θεση να το διαχειριστω ως ενα βαθμο, τουλαχιστον δεν ξεφτιλιζομαι. Μετα απο αυτη την εμπειρια μου πιστευω οτι ο καλυτερος τροπος να βελτιωθει το προβλημα ειναι η εκθεση στο ιδιο το προβλημα.
Βεβαια στον τομεα των προσωπικων - ερωτικων σχεσεων με το αλλο φυλο δεν εχω σημειωσει καποια προοδο (και πολυ φοβαμαι οτι δεν προκειται να σημειωσω), αλλα δεν μπορουμε να τα εχουμε και ολα. Πραγματικα θαυμαζω τους ανθρωπους που εχουν μια ανεση στο να προσεγγισουν καποια κοπελα και να συναψουν σχεση μαζι της, εγω το βλεπω βουνο, πιο δυσκολο κι απο το να ανεβω και να κατεβω το Εβερεστ με τα ποδια. Βεβαια αφου το βλεπω γυρω μου να συμβαινει καθημερινα, σημαινει οτι υπαρχει τροπος να γινει, απλα εγω δεν τον εχω βρει ακομα. Ελπιζω οσοι αντιμετωπιζουν το προβλημα της κοινωνικης φοβιας να το λυσουν η εστω να το περιορισουν συντομα, γιατι ειναι βασανιστικο και καταστρεφει την καθημερινοτητα και την ποιοτητα ζωης μας.

θα συμφωνησω..!
εγω πασχω απο αγοροφοβια, που ειναι παρομοιο προβλημα μα και εξισου διαφορετικο απο την κοινωνικη..

η εκθεση με εσωσε.
ουτε η ψυχοθεραπεια, ουτε τα ψυχοφαρμακα ηταν τοσο αποτελεσματα οσο η εκθεση...!!

απο την εμπειρια μου σας λεω: τολμηστε το και ο,τι γινει! βγειτε εκει εξω και μην σας νοιαζουν οι συνεπειες.. μια δυο τρεις στο τελος το αγχος θα παρει πουλο..
ειδαλλως το προβλημα δυστυχως δεν φευγει!

Παιδιά καλησπέρα,

Θα ήθελα τις συμβουλές σας όσο μπορείτε και αν μπορείτε. Ταλαιπωρούμαι και εγώ από αυτό το πρόβλημα της κοινωνικής φοβίας, από τα πρώτα χρόνια των σπουδών μου απόφευγα και αποφεύγω τους ανθρώπους και ακόμη κ αν συνάπτω κάποιες φιλικές επαφές μόνη μου τις κρατάω σε μια απόσταση γιατί φοβάμαι. Έχω τρομερό άγχος όταν βγαίνω έξω, ακόμα κ στο λεωφορείο όταν κάθομαι φοβάμαι μην κοιτάξω κάποιον και το παρεξηγήσει σε σημείο που πολλές φορές κατεβαίνωσε στάσεις μακρύτερες από τον προορισμό μου γιατί έχω μέσα μου τέτοιες σκέψεις. Με απομυζεί τόσο πολύ ψυχικά που δεν έχω καν την διάθεση να βγω έξω από το σπίτι. Όταν ακούω βήματα στο διάδρομο κ θέλω να βγω περιμένω να περάσει ο άλλος για να μην χρειαστεί να χαιρετήσω καν.

Είχα βολευτεί σε μια σχέση 6 χρόνων και ένιωθα λίγη αυτοπεποίθηση ώστε να κάνω τουλάχιστον κάποια πράγματα για τον εαυτό μου. Τώρα που αυτο το παιδί με άφησε έχω περιέλθει πάλι στην ίδια κατάσταση και είμαι κ σε ένα κομβικό σημείο στη ζωή μου.

Δεν ξέρω τι να κάνω.

Quote:

---

Originally Posted by Alpenglow

Παιδιά καλησπέρα,

Θα ήθελα τις συμβουλές σας όσο μπορείτε και αν μπορείτε. Ταλαιπωρούμαι και εγώ από αυτό το πρόβλημα της κοινωνικής φοβίας, από τα πρώτα χρόνια των σπουδών μου απόφευγα και αποφεύγω τους ανθρώπους και ακόμη κ αν συνάπτω κάποιες φιλικές επαφές μόνη μου τις κρατάω σε μια απόσταση γιατί φοβάμαι. Έχω τρομερό άγχος όταν βγαίνω έξω, ακόμα κ στο λεωφορείο όταν κάθομαι φοβάμαι μην κοιτάξω κάποιον και το παρεξηγήσει σε σημείο που πολλές φορές κατεβαίνωσε στάσεις μακρύτερες από τον προορισμό μου γιατί έχω μέσα μου τέτοιες σκέψεις. Με απομυζεί τόσο πολύ ψυχικά που δεν έχω καν την διάθεση να βγω έξω από το σπίτι. Όταν ακούω βήματα στο διάδρομο κ θέλω να βγω περιμένω να περάσει ο άλλος για να μην χρειαστεί να χαιρετήσω καν.

Είχα βολευτεί σε μια σχέση 6 χρόνων και ένιωθα λίγη αυτοπεποίθηση ώστε να κάνω τουλάχιστον κάποια πράγματα για τον εαυτό μου. Τώρα που αυτο το παιδί με άφησε έχω περιέλθει πάλι στην ίδια κατάσταση και είμαι κ σε ένα κομβικό σημείο στη ζωή μου.

Δεν ξέρω τι να κάνω.

---

καλησπέρα, τι εχεις κανει για την αγοραφοβια σου? ..τι προσπαθειες εχεις κανει για να θεραπευτεις?

@Alpenglow Πιστέυω ότι μπορώ να σε βοηθήσω. Είχα τεράστιο πρόβλημα μεχρι πριν απο δύο περίπου μήνες, αλλά πλεόν αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Καλύτερα σε βαθμό να μπορώ να πω ότι μάλλον έχω ξεπεράσει το πρόβλημα. Αμα θές στείλε μου μνμ. Αυτό ισχύει για όλους όσοι έχουν αυτό το θέμα. Τις επόμενες μέρες θα γράψω μερικά λόγια και για τη δική μου ιστορία. Καλό σας βράδυ.

PS: Ρέα είχες και εσύ αυτό το πρόβλημα;

Γεια σε όλους :) Βλέπω ότι είναι πολύ παλιό το θέμα, ίσως χρειάζεται να το ανοίξουμε πάλι σε άλλο ποστ. Είχα σκεφτεί και εγώ να ανοίξω κάτι σχετικό, γιατί είναι από τα μεγαλύτερά μου θέματα και ίσως το πιο δύσκολό μου να κάνω πρόοδο, αλλά δεν το έχω αποφασίσει ακόμα. @klm17122015 πολύ με χαροποιεί που λες ότι το ξεπερνάς. Ανυπομονώ να ακούσω τι και πως....

Καλησπέρα παιδιά!

Θα ήθελα να γράψω και εγώ μερικά πράγματα σχετικά με την κοινωνική φοβία, την οποία θέλω να πιστεύω ότι έχω αφήσει για πάντα πίσω μου.
Εδώ και περίπου 2 μήνες, έχω κάνει απίστευτη πρόοδο, σε σημείο να μην έχω ιδιαίτερο πρόβλημα να πάω να μιλήσω σε μια κοπέλα που κάθεται σε μια καφετέρια (οι παθόντες ξέρουμε πόσο δύσκολο ειναι αυτό για εμάς), να μην φοβάμαι ιδιαίτερα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, να μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα χωρίς να με ενδιαφέρει τι θα πούν οι άλλοι! Ακριβέστερο θα ήταν να έλεγα ότι όλα αυτά με λίγη δύναμη, είμαι πλέον σε θέση να τα κάνω. Θέλω να δώσω κουράγιο σε όλα τα παιδιά που έχουν αυτό το πρόβλημα και να τους διαβεβαιώσω ότι, όσο απίστευτο και αν τους φαίνεται αυτη τη στιγμή το ενδεχόμενο να ξεπεράσουν τον φόβο τους, είναι εφικτό να τα καταφέρουν.
Είμαι 27 χρονων και υπέφερα από αυτην την τρομακτική κατάσταση απο τα παιδικά μου χρόνια. Όταν τελείωσα το λύκειο και πέρασα σε μια σχολή στην Αθήνα, πίστεψα ότι αυτη η αλλαγή θα με βοηθούσε να αλλάξω επιτέλους. Να μπορώ να βγαίνω χωρίς να φοβάμαι έξω, να πηγαίνω σε πάρτι, σε καφετέριες, σε κλάμπ κτλ. χωρίς να περνάνε αυτες οι καταστροφικές σκέψεις απ το μυαλό μου, που πάντοτε με νικούσαν. Ωστόσο τα πράγματα δεν εξελήχθηκαν όπως ήλπιζα... Κατάφερα να παω μόνο μερικές εβδομάδες στη σχολή, όπου δεν τολμούσα να μιλήσω σε κανέναν και ύστερα από κάθε παράδοση, γυρνούσα σαν κουρέλι πίσω στη φοιτητική εστία, πλήρως απογοητευμένος και χωρίς όρεξη για το οτιδήποτε. Στη φοιτητική εστία έμενα σε ένα δωματιάκι κλεισμένος όλη τη μέρα μέσα, χωρίς καμιά επαφή με τους υπόλοιπους φοιτητές που έμεναν εκεί και αποφεύγοντας την οποιαδήποτε επαφή μαζί τους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι όποτε ήθελα να βγώ έξω απο το δωμάτιο, προσπαθούσα να ακούσω αν είναι κάποιος απο έξω στον διάδρομο, για να τον αποφύγω! Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε για περίπου έναν χρόνο, οπότε μετακόμισα με κάτι παιδιά που γνώριζα απο παλαιότερα σε ένα σπίτι πιο κοντά στο πανεπιστήμιο ελπίζοντας έτσι, ότι τα πράγματα θα άλλαζαν. Μάταια όμως. Η τάση μου να αποφεύγω τις καταστάσεις που μου προκαλούσαν τον φόβο, τον χειροτέρεψαν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό. Πλέον φοβόμουν ακόμα και το να βγώ έξω. Στη σχολή δεν πάτησα σχεδόν καθόλου για πάνω απο δυο χρόνια και το είχα πάρει απόφαση ότι δεν θα ζούσα ποτέ την φοιτητική ζωή που ονειρευόμουν στο λύκειο... Όταν ξεκίνησε το 3ο έτος, εβάλα τα δυνατά μου, προσπάθησα όσο περισσότερο μπορούσα και άρχιζα να πηγαίνω πάλι σχετικά τακτικα στη σχολή. Ωστόσο πάλι ήρθε ενα περιστατικό σε ένα μάθημα που είχα πάει να παρακολουθήσω που με τσάκισε πραγματικά. Ήταν η πρώτη κρίση πανικού. Ο καθηγητής ρώτησε κάτι κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος και εγώ ήξερα την απάντηση και ήθελα οπωσδήποτε να απαντήσω. Ο καθηγητής με είδε που σήκωνα δειλά το χέρι μου και μου έδωσε τον λόγο. Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν μάλλον οι εφιαλτικότερες που έχω ζήσει ποτέ. Ένιωσα να καρφώνονται πάνω μου 400 μάτια τα οποία περίμεναν να κάνω κάποιο λάθος για να με κοροιδέψουν και να αισθανθώ σαν σκουπίδι. Ένιωσα στο κεφάλι μου να ανεβαίνει η θερμοκρασία και ένα ταρακούνημα σαν κομπρεσέρ να με κάνει κομμάτια. Μετά από αυτό γύρισα στο σπίτι στη μέση του μαθήματος, σε τραγική κατάσταση. Ήθελα μόνο να κοιμηθώ και να μην ξαναπατήσω ποτέ ξανά εκεί μέσα (στο πανεπιστήμιο). Μετά από αυτο αρχίσα να ψάχνω στο ίντερνετ πληροφορίες για αυτό που μου συνέβει. Κατάλαβα οτι δεν ήταν φυσιολογικό και ότι κάτι έπρεπε να κάνω. Για μερικές μέρες, έψαχνα απ το πρωί μέχρι το βράδυ μέχρι που έπεσα για πρώτη φορά στον όρο κοινωνική φοβία. Αγόρασα 2 βιβλία σχετικά, τα οποία μελέτησα για μερικές μέρες. Το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον να διαπιστώσω που βρισκόμουν και τι έπρεπε να κάνω για να αισθανθώ καλύτερα. Την μέρα που διάβασα το πρώτο βιβλίο διαπίστωσα ότι τα συμπτώματα έχασαν λίγο (ελάχιστα βέβαια) απ τη δύναμή τους πάνω μου. Πέρα από αυτό πάντως δεν είδα καμία βελτίωση. Συνέχιζα να τόσο μίζερα όπως και πριν και για τα επόμενα χρόνια. Για να μην σας κουράζω, μέχρι και σήμερα δεν έχω καταφέρει να πάρω το πτυχίο μου. Έκανα το στρατιωτικό μου (με μεγάλη δυσκολιά και αυτό) και απο τότε γύρισα πίσω στην πόλη μου.
Μετά απο ανεπιτυχείς επισκέψεις σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους και έχοντας δοκιμάσει και αντικαταθληπτικά σε διάφορες εκδοχές βρήκα επιτέλους τον δρόμο μου. Η αρχή έγινε με κάποια
σχετικά βίντεο που είδα στο youtube αλλά αυτά δεν θα ήταν ποτέ αρκετά να βοηθήσουν εάν δεν έβρισκα το κουράγιο να εκτεθώ στον φόβο μου. Να ρισκάρω την απόρριψη. Εντελώς αφθόρμητα έκανα το μεγάλο βήμα πρίν ακριβως δύο μήνες στη δουλεία μου. Πήγα σε μια κόπελα που μου αρέσει και δουλεύει κι αυτή εκεί, και της είπα ότι μου αρέσει και ότι θέλω να την γνωρίσω. Αυτός είναι πιστεύω ο καλύτερος τρόπος να βοηθηθεί ένα άτομο με κοινωνική φοβία. Το θέμα είναι ότι εκτείθεσαι σε έναν απ τους χειρότερους φόβους που έχουν άτομα με αυτή την φοβία και στο τέλος συνειδητοποιείς ότι “και τι έγινε δηλαδή , που η άλλη με απέρριψε;” Εξακολουθώ να είμαι εδώ, να ζώ και να αναπνέω και δεν έγινε τίποτα από αυτα τα φρικτά και καταστροφικά πράγματα που πίστευα ότι θα συμβούν! Βέβαια, πρέπει να πώ εδω, οτί χρειάστηκε περίπου ένα μισάωρο με σαρανταπέντε λέπτα για να καταλάβω ότι εδω κάτι σημαντικό έχει επιτευχθεί! Καθ όλη αυτή τη διάρκεια ένιωθα μία έντονη παράξενη ενόχληση στο στήθος και σαν να κατηγορούσα υποσυνείδητα τον εαυτό μου για αυτή την πράξη που τόλμησα. Μετά από δυό μέρες έκανα το δεύτερο πολύ σημαντικό βήμα. Πήγαμε με την παρέα μου για καφέ και εκεί δούλευε μια κοπέλα
πολύ εμφανίσιμη. Λίγο πριν φύγουμε σκέφτηκα να το τολμήσω να πάω να της μιλήσω αλλά δήλιασα. Βγαίνοντας έξω, πίεσα τον εαυτό μου, προσπαθόντας να ανακαλέσω στη μνήμη μου, αυτό
που συνέβη δύο μέρες πρίν και αυτή η σκέψη μου έδωσε την ώθηση να το κάνω. Ήταν αρκετά δύσκολο αλλά πάλι δεν συνέβη τίποτα το συγκλονιστικό! Η κοπέλα αρχικά ψιλοσάστισε αλλά δεν ήταν αγενής. Μού είπε απλά ότι έχει φίλο αλλά ότι με ευχαριστεί πολύ για το ότι της μίλησα. Και αυτό ήταν όλο! Φεύγοντας αισθάνθηκα ακόμα καλύτερα απο την προηγούμενη φορά! Και αυτό γιατί συνειδητοποίησα ότι τέτοια πράγματα δεν τα τολμάνε τις περισσότερες φορές ούτε άτομα που
δεν έχουν κανένα πρόβλημα κοινωνικών φόβων. Μετά απο αυτό ξαναεκτέθηκα ακόμα μια φορά με παρόμοιο τρόπο και είδα τα συμπτώματα μου να μειώνονται ακόμα περισσότερο. Ελπίζω σε μερικούς μήνες να έχω ξεπεράσει εντέλως το πρόβλημα μου. Πιστέυω ότι είμαι σε καλό δρόμο.

Καλησπέρα νέο μέλος, απλώς ήθελα να αναφέρω ότι είμαι κ εγώ ομοιοπαθεις δηλαδή έχω κοινωνική φοβια, προσπαθώ να πηγαίνω κόντρα στο πρόβλημα αλλά δε βλέπω βελτιώσεις

Καλησπέρα User6494 ! Πως ακριβώς πηγαίνεις κόντρα στο πρόβλημά σου; Τι ακριβώς κάνεις;

Ότι φοβάμαι δηλαδή να πάω κάπου με κόσμο κτλ πηγαίνω κ ας μην είμαι άνετος κάπως έτσι

Και πολύ καλά κάνεις! Πότε ακριβώς όμως νιώθεις φόβο; Πότε είναι πιο έντονος; Γίνε λίγο πιο συγκεκριμένος.

Είμαι 30 να παρουσιάσω κάτι ή να μιλήσω σε κόσμο μου είναι αδύνατο, αλλά και καθημερινές απλές δραστηριότητες με αγχωνουν δηλαδή να πάω για καφέ με παρέα η σε μια συγκέντρωση αγχωνομαι αλλά πιεζω τον εαυτό μου κ βγαίνω

πως μπορω να σου στειλω προσωπικο μηνυμα;

Πρέπει να γράψεις 50 μηνύματα για να μπορείς να στείλεις προσωπικό μήνυμα.Συγχαρητήρια που τα κατάφερες και εύχομαι η συνέχεια σου να είναι το ίδιο δυναμική

Δεν ξέρω είμαι καινούργιος εδώ