Που είναι η ΕΛΠΙΔΑ , οεο;

Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα...
Σήμερα χτύπησα την πόρτα και σε ένα τουριστικό και σε ένα εστιατόριο που ζητούσαν άτομα. Και παντού η αντιμετώπιση η ίδια- "αφού δεν έχεις ξανακάνει αυτή τη δουλειά, τι θέλεις εδώ;"
Και που έχεις δουλέψει; "Σε πωλήσεις σταθερής τηλεφωνίας, σε εφημερίδες, σε περιοδικά και σε μια ΜΚΟ".... Ααααααα!
Και παντού έτσι... Δεν έχεις ξανακάνει αυτό; Τι να σε κάνω;

Λοιπόν ορθά κοφτά. Θα προσπαθήσω λίγο ακόμη γνωρίζοντας πως δεν πρόκειται να βγει απολύτως τίποτα. Μετά όμως θα βάλω τα δυνατά μου και θα εγκαταλείψω με κάποιο τρόπο τον μάταιο τούτο κόσμο. ΔΕ ΜΟΥ ΣΥΝΕΒΗ ΠΟΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΛΟ, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΣΥΜΒΕΙ , και πλέον αφού συνειδητοποίησα πως όσα λέει το "the secret" είναι μπαρούφες μπορώ να το βροντοφωνάζω πως δεν πρόκειται, μα δεν πρόκειται να καθίσω να τα ζω άλλο όλα αυτά. Αν είχαν έστω και μια ελπίδα θα ήταν όλα αλλιώς αλλά δεν ελπίζω σε ΤΙΠΟΤΑ και έχω βαρεθεί τα ευχολόγια και τα "κάτι θα γίνει, και μην απελπίζεσαι και και και...". Δε θα περιμένω να φτάσω στο σημείο να μείνω άστεγη- που θα γίνει- για να δώσω το τέλος. Τουλάχιστον να έχω μια αξιοπρεπη κηδεία... Διαφορετικά, χωρίς φίλους και συγγενείς, θα με πετάξουνε σίγουρα σε κανένα ρέμα, η απλώς θα σαπίσω όπου πεθάνω.

mporeis na ertheis Athina? exeis kapoion edo? Pantos epeidi se parakoloutho..an fugeis, swino k ego mazi sou.

Βρε παιδιά, μην κάνετε έτσι! Άνοιξε ο καιρός, όλα τα τουριστικά μέρη, παραθαλάσσια και νησιά, ζητούν νέους και παρέχουν διαμονή και διατροφή. ΟΚ δουλεύεις πολλές ώρες και κάθε μέρα, αλλά είσαι κοντά στη θάλασσα, κάνεις γνωριμίες, εξασφαλίζεις τα βασικά, δουλεύεις από Πάσχα μέχρι Οκτώβρη και μετά σου μένει και μια καλή αποταμίευση και ένα επίδομα ανεργίας μέχρι να βρεις κάτι καλό. Ψαχτείτε λίγο και μην μένετε στη φάση του όλα είναι χάλια και θα την κάνω από τον μάταιο τούτο κόσμο. Όλοι τα ίδια περνάμε. Αν είναι να το κάνουμε ομαδικώς να έχει και την αίγλη του. Ε...μα πια! Δε θέλω να σας ακούω να το βάζετε κάτω. ΠΟΤΕ!

Quote:

---

Originally Posted by ania

Βρε παιδιά, μην κάνετε έτσι! Άνοιξε ο καιρός, όλα τα τουριστικά μέρη, παραθαλάσσια και νησιά, ζητούν νέους και παρέχουν διαμονή και διατροφή. ΟΚ δουλεύεις πολλές ώρες και κάθε μέρα, αλλά είσαι κοντά στη θάλασσα, κάνεις γνωριμίες, εξασφαλίζεις τα βασικά, δουλεύεις από Πάσχα μέχρι Οκτώβρη και μετά σου μένει και μια καλή αποταμίευση και ένα επίδομα ανεργίας μέχρι να βρεις κάτι καλό. Ψαχτείτε λίγο και μην μένετε στη φάση του όλα είναι χάλια και θα την κάνω από τον μάταιο τούτο κόσμο. Όλοι τα ίδια περνάμε. Αν είναι να το κάνουμε ομαδικώς να έχει και την αίγλη του. Ε...μα πια! Δε θέλω να σας ακούω να το βάζετε κάτω. ΠΟΤΕ!

---

Έχεις προσπαθήσει αλήθεια να ζητήσεις δουλειά σε κάποιο παραθαλάσσιο μέρος και σου είπαν έλα, έλα να δουλέψεις για μας; Λοιπόν, ας τα πάμε από την αρχή τα πράγματα. Μπορεί να μην έχω αλλάξει τον τόπο διαμονής στο προφίλ μου, αλλά ΖΩ ΣΤΗ ΡΟΔΟ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΑΛΑΣΣΙΟ ΜΕΡΟΣ ΣΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙΣ!!! Και ξέρεις τι μου λένε όταν πηγαίνω να ζητήσω δουλειά; "ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΞΑΝΑΔΟΥΛΕΨΕΙ ΣΕ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ, ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ, ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ, ΜΠΑΡΑΚΙ ΤΙ ΗΡΘΕΣ ΕΔΩ; ΗΡΘΕΣ ΝΑ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕΙΣ ΤΙ; ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΕΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ, ΟΠΟΤΕ ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ;" . Λοιπόν, να ξεκαθαρίσουμε το εξής. 1ον αυτή την ελπίδα περι ευκαιριών στο παραθαλάσσιο μέρος είχα όταν ήρθα εδώ το Φεβρουάριο και για να μην πληρώνω ενοίκιο στη Θεσσαλονικη επίσης. Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται ωραία και καλά εξωτερικά και από μακριά. Η Ελλάδα είναι παντού και δολοφονεί τα παιδιά της. Σε όλες τις δουλειές δουλεύει το σόι και το βύσμα του εκάστοτε εργοδότη. Και δεν έχω σόι ούτε και βύσμα. Κατά δεύτερον δεν βρίσκομαι σε αυτήν την κατάσταση, ούτε επειδή επαναπαύτηκα με την "κατάθλιψη" μου, ούτε επειδή κοιτάω τον ουρανό και δεν χτυπάω πόρτες. Οι πόρτες είναι άπειρες καθημερινά, απλώς είναι χαμένος κόπος μια και είναι κλειδαμπαρωμένες και κλειστές. Οπότε μην προσπαθείτε να αρνηθείτε την ύπαρξη αυτής της πραγματικότητας. Για καποιους ανθρώπους έτσι είναι τα πράγματα και δεν βοηθάει, ούτε η θετική σκέψη και ούτε καν η ίδια τους η προσπάθεια. Έτσι είναι, έτσι πάει και δεν αλλάζει!

Και ο κύκλος συνεχίζεται... Φυσικά ξέρω οι άνθρωποι αρέσκονται στα ευχάριστα και όχι στα δυσάρεστα, ακόμη και αν είναι ψέμματα τα ευχάριστα. Για αυτό και είχε τέτοια μεγάλη απήχηση η φράση "Λεφτά Υπάρχουν"...
Τουλάχιστον αν θέλετε, σ αυτές τις εκλογές ας μη ψηφίσουμε εκείνους που μας λεηλαησαν

Constantly thinking of suicide... Λοιπόν εκείνο που με σταματάει είναι ο φόβος του πόνου, του αφόρητου πόνου όταν θα πεθαίνω. Αν δεν υπήρχε αυτό δεν θα ήμουν εδώ να τρώω όλα τα σκατά για να ζω μια ζωή που δεν επέλεξα και φύτρωσα απλώς επειδή μια μέρα οι γονείς μου είχανε καύλες.. Για ποιο λόγο είμαι εδώ ακριβώς; Για να υποφέρω ; 25 χρόνια πόνου ειναι αρκετά νομίζω. Δεν χρειάζονται άλλα 50 για να πληρώσω εγώ για τις ορμές των γονιών μου και για το γεγονός πως δεν ξόδεψαν λεφτά για καπότες

Αυτό νιώθεις δλδ? Οτι ήρθες τυχαία και χωρίς κανένα λόγο και σκοπό?
Επίσης ξέρεις οτι υπάρχουν άνθρωποι γύρω που παιρνούν χειρότερα απο εμάς. Αν πιστεύεις οτι δεν έχεις ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ελπίδα να ευτυχήσεις κάποια μέρα.. κανείς δε μπορεί να σου αλλάξει γνώμη. Ότι κι αν κάνεις, καλή τύχη απο μένα. :)

Ναι δεν πιστεύω πως θα έχω ποτέ καμία απολύτως ευκαιρία. Δεν έχω μέσο, κανένα μέσο και αυτό είναι το κλειδί. Τρώω πόρτες από το 2007. Και ακόμη περισσότερες από το τέλος του 2009 και μετά. Το έχω πει και το ξαναλέω, για να έχεις δουλειά πρέπει να ήσουν Πασπίτης ή Δαπίτης ή να έχεις ξαδέρφη τη Μπακογιάννη. Και φυσικά πάντα ακούω "Τι σκεφτόσουν όταν σπούδαζες αυτό; Δεν ήξερες πως είναι άχρηστο;". Τα του εξωτερικού δεν τα πιστεύω. Ξέρω άτομα που επέστρεψαν στην Ελλάδα για παρόμοιους λόγους. Επίσης δεν πιστεύω πως πηγαίνοντας κάπου μετανάστης θα σε περιμένουν με ανοιχτη αγκαλια να σ δώσουν εργασία . Και γιατί να μην πάρουν ντόπιους δλδ; Αλλά και ρόδινα να ήταν εκεί, χωρίς μία πως να πας; Και πως θα πληρώσεις ενοίκιο και φαγητό μέχρι να πληρωθείς;
Σίγουρα σας ακουγομαι σαν εντελώς παρανοική, αλλά δεν είμαι.
Όσο για το υπάρχουν και χειρότερα, μόνο άτομα ετοιμοθανατα με καρκίνο ή άλλες αρρωστιες πιστεύω είναι χειρότερα από μένα. Αλλιώς δεν το πιστεύω.
Και ναι, μόνο ο φόβος του πόνου κατά το θάνατο με κρατάει στον πόνο της ζωής. Να μην έχετε καμία αμφιβολία πως εάν ανα πάσα στιγμή έβρισκα ένανα ανωδυνο τρόπο να τελειώνω θα το έκανα χωρίς κανένα απολύτως δισταγμό. Και να πιστεύω χωρίς σκοπό και τυχαία βρέθηκα εδώ. Και τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο

donald_girl καλησπερα! σε διαβαζω απο χτες, εχω αφιερωθει στα θεματα σου πραγματικα!.....αρχικα θα σου λεγα οτι εισαι παρα πολυ δυνατη, εγω πιθανοτατα να ειχα παρει αλλες αποφασεις οσον αφορα την ζωη μου..οχι και τοσο αισιοδοξες αλλα ας μην επεκταθω!..δεν φταις εσυ οπως και κανενα παιδι για τα λαθη των γονιων του...σταματα να σε προβληματιζει πως θα σε δουνε και τι θα σου πουν και ποσο θα σε στηριξουν....στην τελικη αυτοι σε εφεραν στον κοσμο, ας επωμιστουν τις συνεπειες με την εννοια οτι οτιδηποτε και να εχεις θα πρεπει αν οχι να σε βοηθησουν, να σε ανεχτουν!..οσον αφορα το αγορι σου, μακρια απο μαμακηδες!!! δεν εχω πολλες εμπειριες καθοτι αργησα πολυ να διεισδυσω σε τετοια θεματα(you know) αλλα η λιγη εμπειρια που εχω μου διδαξε οτι αντρας που κρεμεται απο τα φουστανια της μανας του στην ηλικια μας, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΡΑΣ αλλα γελοιο ανθρωπακι!...παραδειγμα εγω: ειχα ξεπερασει τους ιδεοψυχαναγκασμους και οταν εκανα την πρωτη μου σχεση στα 20+ μου ξαναδημιουργηθηκαν εξαιτιας της μανας του λεγαμενου...παντου εβλεπε λαθος συμπεριφορες.(ειμαι που ειμαι απο την φυση μου ενοχικο ατομο, με εκανε χειροτερα)..και καλα την εβλεπα και δεν της μιλουσα, την σχολιαζα κτλ...που πραγματικα, παιδια, και σε πολυ καλη σχολη ημουν (τωρα ειμαι πτυχιουχος βεβαια) και πολυ σωστη οικογενεια με ειχε μεγαλωσει αρα κατ'επεκταση ειχα τροπους και ηθικες αξιες τις οποιες μια μ*****σμενη μανα κολλημενη με το κελεπουρι της, πηγε να μου τα ισοπεδωσει! οποτε ειπαμε...ΜΑΚΡΙΑ! ...δεν εχεις φιλες, ε? ουτε και εγω..αλλα να σου πω κατι..δεν με νοιαζει...απο το να εχω και να με θαβουν , προτιμω να μην εχω! αλλωστε ο θεσμος "φιλια" εκλειπει....οι περισσοτεροι απλα συμβιβαζονται με κατι λιγοτερο καλο!..ε, οχι δεν θελω...προτιμω να εχω την αδερφη μου...αλλα και αδερφη να μην υπαρχει σε σενα ή σε οποιον/α αλλον/η καλυτερα μονος/η ή με διαδικτυακους φιλους που βιωνουν τον ιδιο πονο και ανησυχιες με σενα! οταν ειχα την βουλιμια ξερεις ποσο ειχα βοηθηθει απο αντιστοιχους ιστοτοπους? οι διαδικτυακοι μου φιλοι με βοηθουσαν γιατι καναμε κοινο αγωνα. εστω και αν εγω τους εβλεπα φιλους, εστω και αν αυτο ηταν πλανη στο κεφαλι μου, με βοηθησαν γιατι βαδιζαμε στον ιδιο δρομο, ειχαμε τους ιδιους προβληματισμους και αναγκες!...δεν σε ξερω αλλα η ιστορια σου με συγκινησε πολυ...και σου απανταω γιατι πιστευω πως αξιζεις...απλα παρε την ζωη στα χερια σου!...η οικονομικη κατασταση βεβαια δεν μας αφηνει και πολλα περιθωρια για να ενεργουμε αυτοτελως αλλα οτι και οσο μπορεις!.....η ζωη ειναι μικρη και πρεπει να την ζησουμε!! εισαι ακομα 25 ετων!....εχεις ολοκληρη την ζωη μπροστα σου....σταματα να μιζεριαζεις! τα λεω για να τα ακουω και εγω που η ζωη μου ειναι μαμ, κακα και νανι!... και εννοειται πως δεν εισαι παρανοικη, οι καταστασεις μας ωθουν να γινομαστε παρανοικοι...και ναι υπαρχουν χειροτερα αλλα μου την δινουν οσοι μου το λενε αυτο! ΝΑΙ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΤΟ ΞΕΡΩ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ αλλα και γω σκατα ειμαι τελικα! και δεν εχω αναγκη να ακουσω αν υπαρχουν χειροτερα και ποια ειναι αυτα! δεν με βοηθαει! και κανεναν που εχει το χ ή ψ ψυχολογικο δεν τον βοηθαει...

an kai egw den eimai i pio katalili gia na sou grapsw kai na sou pw kati swsto to mono pou 8a sou pw einai na to palepseis para polu na figeis apo tn ellada sto ekswteriko 8a exeis douleia pano sto epaggelma sou... fisika kai metraei i emfanisi an prosekseis ligo 8a deis pola apotelesmata emena stn douleia pou eimai mou tn eipan pou peira 2 koila... episeis mou tn eipan pou den vafw ta nuxia mou kalos i kakos afti einai i ellada psaxnoun aformes gia na apolioun kosmo... koita na ftiakseis tn zwi sou einai les kai diavazw tn zwi mou se afta pou grafeis kai idika gia tous goneis kai gia tous gomenous... ftiakse tn zwi sou palepseto kai 8a deis sintoma apotelesmata kai egw den exw filous kai emena den mou aresoun afta ta di8en tou stil na milaw gia rouxa malia nuxia alla anagastika prosarmostika kai upoferw pou den mporw na exw filous me ta dika mou endiaferonta... den eimaste oloi idioi alla kalo einai na exoume kai an8rwpous pou mporoun na mas katalavoun.... mia megali agalia apo mena kai filia pola pola....

H αλήθεια είναι ως δεν έχω να πω πάρα πολλά. Αλλά ευχαριστώ από καρδιάς που καθίσατε και διαβάσατε την ιστορία μου, και εσύ edim και εσύ "πληγωμένη και άσχημη". Βασικά δεν ξέρω εάν είμαι δυνατή. Και άλλοι άνθρωποι με έχουν αποκαλέσει έτσι, αλλά δεν το πιστεύω. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω...
Σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα. Έκλαψα από τις 5 ώς και τις 8.30 το βραδυ. Τώρα μετά από τόσα δάκρυ δεν έχω κουράγιο- σωμματικά να το αναλύσω. Πάντως να ξέρετε πως διάβασα τα μηνυματα σας και χάρηκα για την προσοχή σας και ό,τι μου είπατε. Στο μόνο που διαφωνω είναι στο θέμα του εξωτερικού με τηνν plhgomeni kai asximi. Επειδη δεν είναι τόσο απλό δυστυχώς. Μια γκαρσονιερά- φθηνη- στην Αγγλία κοστίζει 500 λιρες ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ να την ενοικιασεις... Μακάρι να γινόταν, αλλά....
Στο μεταξύ προσπαθω να έρθω πιο κοντά με το Θεό, μήπως και ανακουφιστώ λίγο...

γειά σου ξανά donald_girl
Πιστεύω κι εγώ πως είναι μια καλή επιλογή το να στραφείς και προς την κατεύθυνση του Θεού για να γαληνέψεις και ν' ανακουφιστείς.
Οι περισσότεροι αντιμετωπίζουμε σήμερα δυσκολίες όμως αυτό δεν σημαίνει κιόλας πως δεν αξίζουμε κι ειδικά στα μάτια του Θεού!
Κι η πρόθεση σου να κάνεις κακό σε σένα δεν είναι πως θες να πεθάνεις, αλλά ν' απαλλαγείς απ' τον πόνο και τ' αδιέξοδο.
Έπειτα, όπως το λες κι η ίδια κι ο θάνατος ειδικά με το να βάλεις μόνος του κάποιος τέλος στην ζωή του είναι κάτι το φοβερό!
Αντί λοιπόν ν' αφεθούμε εντελώς, θα βρούμε τρόπο ν' αντιμετωπίσουμε την κατάσταση, απλά μέχρι να περάσουμε σε δράση, είμαστε στην φάση
ακόμα του ν' αποδεχτούμε, πως αυτό που τελικά μας συμφέρει είναι να βρούμε τρόπους να την παλέψουμε! Και θα τους βρούμε! :)

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

Κι η πρόθεση σου να κάνεις κακό σε σένα δεν είναι πως θες να πεθάνεις, αλλά ν' απαλλαγείς απ' τον πόνο και τ' αδιέξοδο.

---

Ισχύει, επειδή δεν έχω να περιμένω τίποτα , ούτε και να ελπίζω σε τίποτα όσο και αν προσπαθώ...- Τσάμπα κόπος.
Για όλα τα υπόλοιπα έχω να πω απλώς ένα μακάρι... Δεν ξέρω τι άλλο να πω πέρα από μακάρι...

(Καταρχάς θέλω να παρακαλέσω όποιους κακοπροαίρετους υπάρχουν στο φόρουμ απλώς να με αγνοήσουν)

Δεν βοηθάει ίσως να τα λες και να τα γράφεις... Δεν βοηθάει. Δεν κερδίζεις τίποτα.
Όπως και να έχει σήμερα είναι μια από τις μέρες που νιώθω και πάλι το αδιέξοδο να με πνίγει.
Μια σκέψη τριγυρνάει μέσα στο κεφάλι μου... "Είσαι μόνη σου, και θα παραμείνεις μόνη σου, και θα καταλήξεις μόνη σου"...
Και σκέφτομαι πόσες ελπίδες είχα και πως για ακόμη μια φορά έχασα τα πάντα. Όσοι έχετε διαβάσει από την αρχή το θέμα και ξέρετε και από άλλα πάνω κάτω την ιστορία μου ίσως...
Λοιπόν- είτε λάθος είτε σωστό- είχα εναποθέσει όλες μου τις ελπίδες στη σχέση με το Χρήστο. Είχα χαρεί τόσο πολύ, που μέναμε μαζί... Που πίστεψα πως πια δεν ήμουν μόνη μου. Έλεγα "τώρα όλα θα αλλάξουν, τώρα δεν είμαι μόνη μου" Και άρχισα να νομίζω πως είχα αποκτήσει μια οικογένεια... Και πως όλα θα πήγαιναν ξανά στη συνέχεια... Και μετά το τέλος. Το χάος. Το τίποτα. Με άφησε να φύγω έτσι απλά. Υπήρχε μια λύση, σας την έχω γράψει, αλλά βλέπετε εγώ ήμουν "ακατάστατη και βρωμιάρα" και δεν την άξιζα αυτή τη λύση...
Σήμερα του έγραψα: "εάν βρεις τη λύση και μου ζητήσεις να γυρίσω θα το κάνω", και φυσικά δεν μου είπε κάτι...
Σήμερα είναι μια από τις μέρες που τα δάκρυα δεν στεγνώνουν και που στο τέλος πονάει όλο μου το κρανίο από το ασταμάτητο κλάμα. Μετά έρχεται ο ασταμάτητος βήχας και δε μπορώ να πάρω ανάσα. Αλλά τι να πεις... Δεν άξιζα τίποτα...
Ώρες ώρες μετανιώνω που μπήκα σ' αυτή την ιστορία. "Πάντα δίπλα σου δεν ήμουν; Σ' άφησα ποτέ;" μου έλεγε πάντα... Αλλά όταν έπρεπε να με κρατήσει πιο γερά απλώς με άφησε.
Και να σας πω και το εξής: Σε αυτόν δεν στοίχισε καθόλου που έφυγα. Ίσα ίσα, βρήκε πλέον το χρόνο να είναι 12-15 ώρες τη μέρα και 7 μέρες την εβδομάδα με τους φίλους του. Πρώτα καφέδες και μετά μπύρες, και πάλι καφέδες και πάλι μπύρες... Αλήθεια, εάν αποταμίευε όσα ξοδεύει κάθε μέρα θα είχε έρθει εδώ 3 φορές να με δει... Λέει πως τον κερνάνε, εγώ δεν το πιστεύω, και αν το κάνουν δεν πιστεύω το κάνουν σε αυτό το βαθμό.
Έφτασα στο σημείο να του πω, θα σου πληρώσω εγώ το εισιτήριο, αρκεί να έρθεις, και όταν μπορέσεις μου δίνεις πίσω κάποιο ποσό. Φυσικά και ούτε αυτό έγινε. Στην αρχή βέβαια δεν είχα πει καν πως θέλω κάτι πίσω, ούτε έτσι, ούτε με τίποτα... Πάντα υπάρχει μια δικαιολογία.
Και ας μου έδειχνε έστω και για μια στιγμή πως του στοίχισε... Όμως όχι. Αυτός πάντα είναι χαρούμενος και καλά... Και συνεχίζει, και κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα βρει κάποια και θα συνεχίσει κανονικά . Βλέπετε είχε και άλλη ζωή έξω από μένα. Εγώ δεν είχα τίποτα άλλο παρά μόνο εκείνον. Και μετά τα έχασα όλα.
Πόσο πολύ θα ήθελα να μην υπήρχα. Θέλω να ξεπεράσω το φόβο του πόνου στην αυτοκτονία. Αν δεν φοβόμουν τους αφόρητους πόνους δεν θα ήμουν εδώ. Αλλά ακόμη και σ αυτό είμαι ανίκανη! Θέλω τόσο πολύ, μα τόσο πολύ να μην υπάρχω. Θέλω ολόψυχα να μην υπάρχω. Θέλω να μπορέσει κάποιος να με πυροβολήσει στο κεφάλι χωρίς να μάθει τίποτα και να μην τον κατηγορήσει κανείς. Θέλω να τελειώνω.
Έτσι και αλλιώς πέθανα ήδη από τις 23 Φεβρουαρίου που έφυγα- που με έδιωξαν μάλλον... Τώρα απλώς ανασαίνω. Όποιον με σκοτώσει θα τον ευγνωμονώ. Γιατί δεν γίνεται να πεθάνω από το κλάμα; Γιατί; Γιατί πεθαίνουν όσοι θέλουν να ζήσουν και όσοι δεν θέλουν αναγκάζονται με το στανιό να ζουν;
Γιατί είμαι εδώ; Γιατί;

αχ βρε γλυκο μου κοριτσακι,δυστυχως η ζωη ειναι πολυ σκληρη και δυσκολη και απαιτητικη και μια ευαισθητη ψυχουλα σαν και σενα ειναι σαν ενα πουλακι που πρεπει να πεταξει μεσα σε θυελλες......
να ξερεις ομως πως ακριβως αυτες οι ψυχουλες οταν μαθουν να πετανε πανε πιο ψηλα απο ολες τις αλλες......και ειναι πιο περηφανες και πιο ομορφες και παντοτε πιο δυνατες......
αλλα πρεπει να μαθεις να θωρακιζεις τον εαυτο σου,να μη στηριζεσαι σε κανεναν για να βρεις την ευτυχια και να εχεις πιστη στις δυναμεις σου.....
ολα θα γινουν οσο κι αν σου φαινονται τωρα αδιεξοδο....οσο κι αν κλαψεις πιστεψε με τιποτα δεν γινεται,κανεις δεν σε ακουει ,μονο εσυ ακους τον εαυτο σου και τον στεναχωρεις.....αυτος ομως περιμενει αλλα απο σενα....να σηκωθεις ορθια,να χαμογελασεις πλατια και να πεις ...εγω θα τα καταφερω....οτι κι αν γινει εγω θα τα καταφερω ,γιατι μου αξιζει .

ολα θα ρθουν και η δουλεια και η αγαπη και οι σωστοι ανθρωποι γυρω σου ....αλλα πρωτα πρεπει νε ερθει η ελπιδα και η πιστη στην ψυχη σου....