Mια βροχερή καλημέρα από μια βαριά φωνή νταλικέρη-εγώ!
Χανελέλι μου,δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι να σε διαβάζω,πόσο περήφανη είμαι για όσα καταφέρνεις!
Γιατί όσο κι αν μια νέα ιστορία βοηθά να κρατήσουμε αποστάσεις από το παρελθόν,όταν εκείνο το συναντάμε,
αν δεν έχουμε δουλέψει μέσα μας εντωμεταξύ,βγαίνουν όλα στην επιφάνεια κι είναι σα να μην πέρασε μια μέρα!
Το ότι κάνεις αυτό που πραγματικά αγαπάς,το ότι ανακαλύπτεις πράγματα για σένα,το ότι κάνεις τις υπερβάσεις σου
και είσαι δεκτική σε νέους ανθρώπους και καταστάσεις,έχοντας μάλιστα παράλληλα μειώσει τη φαρμακευτική βοήθεια,
κάθε σου λέξη,κάθε σου σκέψη,κάθε σου στάση βροντοφωνάζει στη ζωή "είμαι η Χάνελε κι είμαι καλά!"Μπράβο,καρδιά μου!
Θα σε πνίξω στην αγκαλιά μου όταν μου έρθετε κι αντιλαμβάνεσαι πως μετά ούτε το ΚΑΤ δε σε σώζει!Έρχεται και το 6άρι!
Πετάει η ομάδα!Έτσι,να σε χαρώ!Βλέπω το χαμόγελο σου τώρα,που φωτίζει το προσωπάκι σου(στη μνήμη μου είσαι ξανθιά βέβαια...)
Με αγάπη ʼννα,τι να πω για σένα;Πέρα του ότι διαφωνώ κάθετα με την επιλογή της Μερέντας(είμαι φανατική νουτελική εγώ!)
Αυτά όλα τώρα τα είπες προς υπεράσπιση σου πως δεν ανήκεις στην κατηγορία των φυσιολογικών;Ότι δηλαδή αντί να σοκολαστείς
πας και κοπανιέσαι στο γυμναστήριο και πίνεις υγρά;Μάλλον με έπεισες τώρα που το ξανασκέφτομαι.Δεν είσαι φυσιολογική.
Έχεις κάνει ακόμα πιο πέρα βήματα!Τι να πω;Δεν είναι που δεν παίρνεις τα χάπια το θέμα για το αν θα σε συναναστραφούμε...
Είναι όλα αυτά που λες και κάνεις...Δεν ξέρω Αννεζίνα...Υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάμεσα μας και δε το βλέπω να το γεφυρώνεις...
Επίσης νομίζω πως η σχέση μας έχει πλέον φτάσει στο σημείο,που μου επιτρέπει να σου ζητήσω να μας γράφεις με μικρά γράμματα.
Διαδικτυακά τα κεφαλαία θεωρούνται τρόπος να φωνάξεις κι η αλήθεια είναι πως είναι κουραστική κάπως η αναγνωση τους.
Λινταλένια μου,που τελευταία ή σου περνά ο έρωτας σου για μένα ή ακολουθείς την τακτική,που είπες,τύπου "της αφήνω χώρο".
Να με παίρνεις όποτε θέλεις,όσο καλά κι αν δεν είσαι(άσε που αν με νιώθεις δικό σου άνθρωπο,τότε είναι που με χρειάζεσαι περισσότερο).
Αναφορικά με το βιβλίο,που διαβάζεις,μου φαίνεται πως ήρθε η ώρα να κατοχυρώσω πνευματικά και τις σκέψεις μου!
Από τη μία η Αλκυόνη από την άλλη τώρα αυτό...χάνω χρήμα πολύ εδώ πέρα και να πεις πως δεν το χρειάζομαι;Αναίσχυντοι αισχροκερδείς!
--->ANΤΩΝΗΣ ΡΕΜΟΣ-ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ : ΠΑΛΙ ΑΠ'ΤΗΝ ΑΡΧΗ...
Και τώρα στο δια ταύτα...Πάλι απ'την αρχή για 27272727272727η φορά,ξεκινάμε,καθότι η ζυγαριά πάλι χτύπησε κόκκινο
και δεν είναι,Βάσια μου,οι ρώσοι σου!Πάω να πιω το χάπι μου(τέταρτο από το πρωί,άμα βάλεις θηροειδή,αντιβίωση και γαστροτσαχπινιές)...
Έπρεπε να κολλήσω ιό;Τόση παρέα κάνω μαζί σας...Πείραζε να κολλήσω λίγη εγκράτεια;Ουφ!Όλα λάθος τα κάνω!
ʼντε,σας αφήνω τώρα γιατί κρυώνει κι ο καφές του Ξενιαλουμπίου και θέλει να τον συνοδέψει αντί για κέικ με τη γαιδουροφωνάρα μου!
Τα φιλιά και την καλημέρα μου σε όλα τα κοριτσάκια!Να σας προσέχετε!
Δε νομίζω να χρειάζεται να βάλω λεζάντα στο ποιός απεικονίζεται παρακάτω...
