Πώς αισθάνεστε τώρα; (Μέρος δεύτερο)

Νιώθω βαρεμάρα. Τα Σαββατοκύριακα βαριέμαι, μόνο καθημερινές όταν είμαι στο σεμινάριο παιρναει πιο ευχάριστα η ώρα.

Βαριέμαι τα πάντα. Όλα είναι βαρετά. Βρίσκω κάτι και θέλω να το στείλω στον φίλο, και δεν είναι πουθενά ο φίλος. Και δεν έχω πουθενά να το στείλω γενικά. Τελικά με την κοπέλα ανταλλάσσουμε ένα μήνυμα ανά κάτι μέρες. Πού είναι τα εκατοντάδες μηνύματα σε μία μέρα, κάθε μέρα; :( πουθενά δεν είναι. Μου είναι τόσο αδιάφορο.

Έχουν περάσει 19 μέρες από την νοσηλεία και δεν έχω κάνει τίποτα. Άδειες μέρες. Βαριέμαι και τον ύπνο.

Πού είναι τα βράδια που έβλεπα νόημα να μην κοιμηθώ; Πού πήγαν όλα.

Ζω σαν να είμαι 80.

Βαριέμαι τα πάντα μέχρι δακρύων. Σαν να είμαι σε μια δουλειά (αν και δεν κάνω κάτι) και δεν σχολάω.

καλά γενικά μην νομίζεις οτι όλοι παρτάρουν κάθε μερα..

Η ζωή πάντα είχε ενδιαφέρον και νόημα τα τελευταία 6 χρόνια. Δεν είναι ότι παρταρα κάθε μέρα, αλλά κάθε μέρα είχε νόημα και δεν ήμουν στο τίποτα. Πριν από αυτό, έτσι ήμουν πάλι, απλά χωρίς να γνωρίζω το πώς είναι το να έχεις νόημα/λόγο κάθε μέρα.

Δεν ξέρω, νιώθω σαν φάντασμα.

Τα πάντα θα ήταν διαφορετικά αν ΕΝΑΣ έμενε. Ένας. Όλα θα είχαν χρώματα, αν ΕΝΑΣ είχε μείνει...

έχεις σκεφτεί ποτέ μήπως κάνεις και εσύ κάτι λάθος ?

Το χειρότερο είναι ότι επειδή πλέον γνωρίζω τον. Εαυτό μου και:

1. Δεν με πλησιάζουν/επιλέγουν άλλοι

2. Ακόμη κι αν με πλησιάσουν (πχ η κοπέλα που είπα), είναι τόσο επιφανειακά και ρηχά

3. Δεν μπορούσα ποτέ να δένομαι εύκολα με ανθρώπους, είναι πολύ πολύ πολύ σπάνιο να μπορέσω να συνδεθώ με κάποιον.

Επειδή τα ξέρω αυτά ως δεδομένα, από σχεδόν 30 χρόνια ζωής, κατά πάσα πιθανότητα έτσι θα είναι και η υπόλοιπη ζωή μου. Αλλά τι να κάνουμε.

It is what it is

μάλλον πρέπει να αποδεχτώ

έγραψες δεν έμεινε ένας άρα μιλάς για ανθρώπους που έχεις γνωρίσει

εγώ αντιθέτως νομίζω οτι δένεσαι πολύ εύκολα γι' αυτο αντιδράς και έτσι στην απόρριψη. Πώς θα ήταν το ιδανικό για σένα όταν κάνεις μια γνωριμία ?

Όχι, έχω δεθεί με 3 μόνο ανθρώπους σε όλη μου την ζωή, ενώ έχω γνωρίσει παααρα πολλούς.

Το ιδανικό ήταν ο φίλος. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, με αυτούς τους ανθρώπους δέθηκα από την πρώτη μέρα, ήταν κάτι ξεχωριστό. Πχ την φίλη την είχα ξεχωρίσει στον χώρο πολύ πριν γνωριστούμε και γίνουμε φίλες. Σαν να έβλεπα κάποια ενέργεια από εκείνη που ταίριαζε με την δική μου. Και όντως, τα έφερε έτσι που καταλήξαμε στον ίδιο χώρο, και μετά δεν με ξέχασε όπως όλοι. Το ίδιο και με τον φίλο, κάτι ξεχώρισε από την αρχή αρχή, από την πρώτη ώρα που μιλήσαμε.

Με την φίλη δεν χρειάστηκε καν να μιλήσει. Είχα την διαίσθηση πως αυτό το άτομο θα είναι σημαντικό για εμένα, πολύ πριν μιλήσουμε. Και δεν είναι αυτοεκπληρούμενη προφητεία, γιατί ούτε της μίλησα, ούτε ήξερα τον λόγο που βρισκόταν εκεί, ούτε ήταν στο χέρι μου ότι θα καταλήξουμε στο ίδιο δωμάτιο.

Χρειάζεται ψυχίατρο. Μα την Παναγία, χρειάζεται ψυχίατρο, δεν πάει καθόλου καλά, προσβάλει, δεν σέβεται ποτέ τους άλλους επειδή έχει τον ρόλο του γονιού νομίζει ότι έτσι είναι, πάντα έτσι τη θυμάμαι. Και όταν τα λέει στους άλλους, είναι πάντα η καλή, η αδικημένη και οι άλλοι οι τρελοί. Πότε το έκανε αυτό; Πότε είπε το άλλο; Ή δεν έχει καν συνειδητοποίηση πώς φέρεται ή θέλει να βγάζει τους άλλους τρελούς και τον εαυτό της πάντα σωστό.

Άλλος χρειάζεται ψυχίατρο, όχι εγώ. Δεν πάει καθόλου καλά. Και πάντα ήξερα πως δεν θα άλλαζε ποτέ. Λυπάμαι που δεν μπόρεσα ποτέ να φύγω.

Μην μείνετε ποτέ με γονείς, και μην γυρίσετε ποτέ σε γονείς. Φύγετε, κι ας μην σας μένουν χρήματα.

Όλα είναι τα χρήματα.