Quote:
Originally posted by NADINE
Κοίτα,μπαρμπουνέλι μου...Όλοι μου λένε πως ξεφούσκωσα,πως φαίνεται η διαφορά κλπ.
Εμένα στο μάτι μου δεν είναι και πολύ εμφανές κάτι τέτοιο,αλλά στις αισθήσεις μου αρκετά.
Ο ύπνος είναι χωρίς ξυπνήματα πόνου ή αλλαγής στάσης κι όταν περπατώ έχω πολύ μεγαλύτερη
αντοχή στις αποστάσεις.Μπορώ να κάνω κάμποσες δουλιές σε μία έξοδο.Βέβαια,μετά είμαι διαλυμένη,
αλλά πάλι ο πόνος δε συγκρίνεται.Η καθημερινότητα μου λοιπόν έχει γίνει αρκετά πιο εύκολη.
Δυνάμεις ιδιαίτερα βέβαια δεν έχω και μερικές φορές ζαλίζομαι(όχι να πέσω)αλλά ασπρίζω
και με πιάνει κρύος ιδρώτας.Οι πόνοι του φαγητού και των υγρών έχουν αισθητά περιοριστεί.
Πάλι βέβαια αποφεύγω εκείνη τη στιγμή να μιλήσω,χρειάζομαι χρόνο κι ειδικές συνθήκες,
αλλά όλα είναι πιο λάιτ!Μόνο το κάψιμο στον οισοφάγο αρκετά με ταλαιπωρεί(κανά μαλόξ
συνήθως παίρνω στις ανυπόφορες καούρες),η αίσθηση της εμετίλας και πως το φαγητό
μου κάθεται στο λαιμό,κατάλοιπο των δακτυλίων αυτό...Οκ,το παλεύουμε...
Από κιλά τώρα είμαι κάπου στα 127(το λατρεμένο μου 27).Είμαι 9 μήνες χειρουργημένη(στα 160 κιλά)...
Αν σκεφτείς πως κάποτε ήμουν 180,μια χαρά είμαστε,κάπου στη μέση!Προχθές σκεφτόμουν πως άλλα τόσα
να χάσω,είμαι τέλεια!Κι αν για κάποιους φαίνονται πολλά,για μένα που υπολόγιζα κάποτε πάνω από 100
είναι πολύ ενθαρρυντικό νούμερο.Καμιά φορά σκέφτομαι πως είμαι κάπου σαν το Πωλινάκι κι άλλες μας φίλες
και όχι στη δική μου ανώτερη ξεχωριστή κατηγορία...Ένα τσουπ μέχρι το διψήφιο κι άλλο ένα μέχρι το φυσιολογικό.
Όχι πως είναι εύκολο ούτε γρήγορο,αλλά φαντάζει πλέον πιο εφικτό...Μακάρι να προλάβω να ζήσω τη μητρότητα!
Αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίζω.Πάντως τόσο υγιεινά ως στάση ζωής κι όχι λόγω κάποιας δίαιτας ποτέ δεν έχω τραφεί!
Νιώθω πως έχω βρει την ισορροπία στη σχέση μου με την τροφή κι είναι μεγάλη ανακούφιση!Μας το εύχομαι όλους!
κοιτα, οτι εχεις χασει, φαινεται. επισης και το οτι εχεις κανει μεγαλο βημα και πανε ολα καλα! τετοιο ελπιδοφορο μυνημα απο εσενα ειχα πολυ πολυ πολυ καιρο να διαβασω!!