πεσμενη πολυ ψυχολογικα η διαθεση μου χαλια μεσα στην απαλεψια!!
Printable View
πεσμενη πολυ ψυχολογικα η διαθεση μου χαλια μεσα στην απαλεψια!!
Πολλα νευρα...
ουδετερα.......
σειμ χιαρ..
γκουντ γκουντ!
ωωου , γιου ολ σπικ ινγκλις ?
Νιώθω ράκος, σαν να μην μου έφταναν τα ψυχολογικά μου ήρθε κι η καθιερωμένη επίσκεψη με όλες τις συνέπειες της...ουφ...πονάω κι έχω ναυτία...και δυσκολεύομαι να ξανακοιμηθώ...
Aγχος γαμωτο.. Αγχος!!
Τις εξετάσεις τις έκανες πριν πολύ καιρό,τώρα γτ έχεις άγχος εσύ;Quote:
Originally Posted by mnimonio
Βρε κοριτσι μην βαρας..Quote:
Originally Posted by Diana1982
Ενα αγχουλακι νιωθω απλα και το εγραψα.
Καλά λογικό το κόβω...ένα άγχος όλοι το έχουν.Quote:
Originally Posted by mnimonio
Ηθελα να ξερα αν υπάρχουν άνθρωποι χωρίς προβλήματα σε αυτό τον κόσμο.
Βαριέμαι και θέλω κάπου να μιλήσω...δεν μπορώ άλλο ύπνο για την ώρα συν ότι πρέπει να ασχοληθώ λίγο με τον εαυτό μου...
Κανε μανικιούρ-πεντικιούρQuote:
Originally Posted by Κύκνος
Απροβληματιστοι δεν υπάρχουν και αν υπάρχουν του πουστη.. Κάτι θα δημιουργήσουν / σκαρφιστουν για να υπάρξει λίγη ένταση στην ζωή τους :pQuote:
Originally Posted by Diana1982
Κι αυτό πρέπει να το κάνω ναι, τα έχω παρατήσει στο έλεος τους και τα νύχια μου...σαν του γερακιού θα γίνουν στο τέλος... :pQuote:
Originally Posted by Diana1982
Χάλια..εκεί που νόμιζα πως έφταιγε η πίεση της εξεταστικής και πως μόλις τέλειωνε θα ησύχαζα, τσουυυπ..ήρθε πάλι το κρυφοπ..τανο η θλίψη να με καπελώσει. Και αυτό που με στεναχωρεί πιο πολύ είναι πως δεν μπορώ να το διαχειριστώ και συμπεριφέρομαι άσχημα στον δικό μου. Είναι ο μόνος λόγος που σκέφτομαι κατά περιόδους να χωρίσουμε. Πφφ.. πάω να πάρω τσιγάρα.
Πιο χάλια δεν γίνεται...κι υπάρχει μια περίπτωση να βγω το βράδυ και μου φαίνεται βουνό το να ετοιμαστώ...
Βρεθηκα τυχαια σε αυτη τη σελιδα αλλα ομολογω πως αυτη ειναι η τελευταια μου ελπιδα για να βγω απο το αδιεξοδο στο οποιο νιωθω οτι βρισκομαι.. Οι λογοι ειναι πολλοι αλλα ας επισημανω τους σημαντικοτερους. Βρισκομαι σε μια πολη η οποια ποτε δεν μου αρεσε και δεν νομιζω να μου αρεσει και ποτε, μακρια απο φιλους χωρισμενη προσφατα απο μια περιεργη σχεση, χωρις δουλεια και η αληθεια ειναι οτι δεν εχω επιχειρησει κιολας να "δικτυωθω" στο συγκεκριμενο περιβαλλον. Ισως τα λεω λιγο μπερδεμενα αλλα η αληθεια ειναι οτι νιωθω απολυτα απελπισμενη. Σκεφτομαι συνεχως το παρελθον και τη ζωη που ειχα πριν καταληξω εδω και ιδιως ενα συγκεκριμενο ατομο απο το παρελθον μου. Ισως ολη αυτη η εισαγωγη να παραπεμπει το μηνυμα αυτο σε μια αλλη κατηγορια αλλα ειναι απλα μια εισαγωγη στο να εκφρασω αυτο ακριβως που νιωθω.. Και νιωθω πραγματικα πολυ μονη μου..Αδεια..Κενη.. Σαν να μην εχει μεινει τιποτα καλο μεσα μου..Νιωθω εναν αβασταχτο πονο που δεν λεει να φυγει απο πανω μου. Ενα πλακωμα εναν κομπο.. Ενα συναισθημα που λιγο πολυ εχουμε νιωσει κατα περιοδους στη ζωη μας μονο που για μενα αυτη η περιοδος κραταει περιπου 4.5 χρονια.. Δεν γραφω εδω για να ζητησω βοηθεια..Γραφω για να βγουν καποια πραγματα απο μεσα μου γιατι οπως ανεφερα εδω που βρισκομαι δεν εχω ανθρωπους δικους μου να τα μοιραστω. Αλλα ακομα και σε δικους μου ανθρωπους να μιλησω ολοι εχουν ενα υφος κριτη.. Ενα υφος που σε κανει να μετανιωνεις που τους ανοιχτηκες. Ακομα και στον καλυτερο μου φιλο ο οποιος ξερει τα παντα για μενα δεν μπορω να εκφρασω αυτο ακριβως που νιωθω και ο λογος ειναι αυτος που προειπα. Το υφος κριτη που εχουν ολοι οσοι κανουν πως σε καταλαβαινουν μεχρι να μαθουν τι ειναι αυτο που σε βασανιζει και μετα σε κοιτουν με βλεμμα οικτου αλλα και ταυτοχρονα ικανοποιησης που αυτο που βιωνεις εσυ δεν εχει χτυπησει τη δικη τους πορτα. Και σου λενε "καλα ακομα κολλημενη με το παρελθον; Γιατι δεν συνεχιζεις τη ζωη σου; Γιατι δεν κοιτας να χαρεις και να απολαυσεις αυτο που εχεις;Αν εγω ημουν στη θεση σου..." που σε κανουν να αναρωτιεσαι αν αυτοι ηταν στη δικη σου θεση θα ηταν αραγε σε καλυτερη κατασταση απο σενα; Πολλοι με λενε αναισθητη γιατι οτι συμβαινει γυρω μου οσο και να με επηρρεαζει κραταω το θυμο, τη θλιψη, τα νευρα μου ολα για τον εαυτο μου και δεν αφηνω να φανει ποσο και αν με επηρρεαζει. Ειμαι παντα με το χαμογελο για ολους και τα βραδια μονο το μαξιλαρι μου νιωθει τον πονο μου..Γιατι οταν εχεις δημιουργησει την εικονα του καλου παιδιου και πνιγεις τις αναγκες και τις επιθυμιες σου για τους αλλους ειναι παντα καλυτερα.. Οταν ομως αρχιζεις να προβαλεις αυτες τις αναγκες σου ακους αυτο το "εχεις αλλαξει" λες και σε ηξεραν οπως πραγματικα εισαι.. Λες και σε αφησαν να εισαι πραγματικα ο εαυτος σου..Με πνιγει αυτη η κατασταση. Δεν θελω συμπαρασταση απο κανεναν. Θελω να μιλησω να εκφρασω αυτο που νιωθω.Υποφερω πλεον.Θελω ολα να βγουν απο μεσα μου.. Κουραστηκα να παριστανω το καλο παιδι που αφηνει τα θελω του στην ακρη για τις προτεραιοτητες των αλλων.. Θελω να βγαλω απο μεσα μου το ποσο μου λειπει αυτος ο ανθρωπος που ηταν στη ζωη μου εξι χρονια πριν. Αλλα ολοι εχουν εναν επικριτικο τονο στις κουβεντες τους. Το τυπου "σιγα μωρε μια σχεση ηταν πως κανεις ετσι".. Το θεμα ειναι οτι για μενα ποτε δεν ηταν απλα μια σχεση. Ηταν ο ανθρωπος που σταθηκε διπλα μου οταν εχασα τον πατερα μου. Ο ανθρωπος που μου εδινε πραγματικο χαμογελο και που μου εμαθε πως ειναι να αγαπας και να σε αγαπουν. Ενας ανθρωπος που με εφτασε στα ορια μου και που με εκανε τον καλυτερο αλλα και τον χειροτερο ανθρωπο ταυτοχρονα και με εβαλε στη διαδικασια του να διαλεγω τι θελω εγω να ειμαι καθε φορα. Και ναι μπορει να εχουν περασει τοσα χρονια αλλα δεν μπορω να ξεχασω. Και αυτο ειναι που με πνιγει. Δεν το αντεχω αλλο αυτο...Καθε μερα ποναω ολο και περισσοτερο.. Δεν θελω κανεις ομως να δει μεσα μου. Δεν θελω να αφηνω τις αδυναμιες μου να γινονται δυναμη στα χερια οποιουδηποτε ψαχνει πατημα να με διαλυσει.. Οχι πως θα δυσκολευοταν πολυ στην κατασταση που βρισκομαι.. Νιωθω οτι κανω λαθη το ενα μετα το αλλο. Οποιαδηποτε κινηση και να κανω την επομενη στιγμη εχω μετανιωσει.. Συγγνωμη αν εγινα κουραστικη
ε ολοι καπια στιγμη τυχαια βρεθηκαν σε αυτη τη σελιδα οπως καταλαβαινεις.. απλα φαινεται να καταλαβα πολα απο αυτα που γραφεις απλα αυτο που ελεγες οτι δε θες συμπαρασταση απο κανενα ειναι μια φραση που μαλον διχνει οτι δε πιστευεις οτι θα βρεις συμπαρασταση. οστοσο δεν αναρωτηθηκες γιατι εφτασες σε αυτο το σημειο.. η απαντηση ειναιι γιατι διδαχτηκες καπια αρκετα ασχημα μυνηματα απο το περιβαλον που ζεις σαν αυτα που γραφειςκαπιες φορες λοιπον οταν ζεις σε αυτη τη κατασταση ειναι θεμα καθαρης ψυχικης δυναμης το να αμφισβητισεις ολα αυτα που συμβαινουν για να μπορεσεις στη συνεχεια να αναζητησεις αυτο που θα μπορουσε να σου προσφερει συμπαρασταση... το συμπερασμα ειναι ομως οτι αυτοι που κρινουν συνεχως τους αλλους ειναι σχεδον ανικανοι να τα καταφερενουν καλυτερα οι ιδιοι αρα θα υπαρξουν πολοι κακοι κριτες καλων πραγματων κ οσο αυτο το περνεις αποφαση στο τελος καθεσε αταραχος κ απαθης χωρις να σε απασχολει κ τοσο αυτο...Quote:
Το υφος κριτη που εχουν ολοι οσοι κανουν πως σε καταλαβαινουν μεχρι να μαθουν τι ειναι αυτο που σε βασανιζει και μετα σε κοιτουν με βλεμμα οικτου αλλα και ταυτοχρονα ικανοποιησης που αυτο που βιωνεις εσυ δεν εχει χτυπησει τη δικη τους πορτα
δεν ειναι το "μια σχεση ηταν πως κανεις ετσι". ειναι το τι ειναι δικαιολογημενο να νοιωθεις και να κανεις τοσα χρονια μετα απο καποιο ασχημο/τραυματικο γεγονος.Quote:
Originally Posted by DarkLady
και ασε στην ακρη και το "δικαιολογημενο", σου λεω εγω.
το θεμα ειναι αν ΜΠΟΡΕΙΣ να ζεις ετσι . μπορεις?
δεν θελεις κανεις να δει μεσα σου η να σε επικρινει. γιαυτο και δεν θελεις να ζητησεις βοηθεια, να υποθεσω?
η επικριση ομως, οταν υπαρχει, ισχυει για τους "ασχετους".
να ξερεις, οτι ενας ειδικος, ποτε δεν θα σε επικρινει. αυτος ειναι και ο ρολος του.να δει το προβλημα σου σε κλιμα εμπιστοσυνης και απεριοριστης αποδοχης.
σκεψου να απευθυνθεις εκει λοιπον.
Καλη σου μερα. Ευχαριστω που μπηκες στον κοπο και τη διαδικασια να απαντησεις.. Η αληθεια εν μερει ειναι οτι οντως δεν πιστευω οτι θα βρω συμπαρασταση αλλα για να μιλαμε και ειληκρινα δεν θα ηθελα να εχω τη συμπαρασταση του τυπου που ανεφερα. Δηλαδη να ανοιγομαι να βγαζω κομματια της ψυχης μου σε ανθρωπους που θελουν να τα μαθουν απο απλη περιεργεια. Οπως και δεν θα το εκανα σε καμια περιπτωση και σε ατομα που παριστανουν τους φιλους.. Σχετικα με το περιβαλλον τωρα το οποιο ανεφερες. Θα αναφερω ενα σκηνικο το οποιο εγινε ενα τριμηνο περιπου πριν χωρισω.. Εχω χωρισει περιπου απο τον Νοεμβριο οποτε αυτο εγινε περιπου πριν 6-7 μηνες. Το μαγαζι που δουλευα τοτε ειναι ενος ατομου με το οποιο η οικογενεια μου εχει γενικοτερα μια στενη σχεση. Ενα βραδυ λοιπον το "αφεντικο" μου ετυχε να ακουσει μια συζητηση που ειχαμε σε αρκετα εντονο τονο ομολογω. Μολις το εκλεισα ακουω το χαρακτηριστικο "Τι σου εκανε ο μ.....ς" λεω συγγνωμη; Μου λεει "γιατι δεν τον χωριζεις να βρεις την ησυχια σου τι του βρισκεις" κλπ. Για ενα διαστημα και αυτος αλλα και η γυναικα του μολις εμπαινα στο μαγαζι με υποδεχοντουσαν με φρασεις τυπου "καλησπερα τι εγινε νευρα εχεις σημερα τι σου εκανε παλι αυτος" ή "τι εγινε ακομα δεν τον χωρισες" χωρις κανενας να κατσει να σκεφτει οτι ρε παιδια οκ ναι ισως εχετε δικιο. Αλλα κουνηστε λιγο το κεφαλι σας. Οταν καταλαβω οτι κατι με βλαπτει θα το σταματησω μονη μου! Πιστευω οτι στην ηλικια που ειμαι μπορω να καταλαβω ποτε πρεπει να περασω το φαναρι και ποτε οχι. Για να μην το κανω κατι βλεπω..Κατι διαφορετικο απο οσα βλεπετε εσεις. Και αρχιζουν μετα οι καταστασεις τυπου "θυμασαι τα ιδια ειχαμε και τοτε εμεις σου τα λεγαμε" αναφερομενοι στην κατασταση που ειχα περασει πριν 6 χρονια. Ολη αυτη την ιστορια την ανεφερα για να σου δωσω να καταλαβεις αυτο με το περιβαλλον που ανεφερες. Αλλα ας παρουμε και την αλλη εκδοχη γιατι ολα τα νομισματα διαθετουν δυο οψεις. Ποιος απο ολους αυτους τους δηθεν της συμπαραστασης ηταν διπλα μου οταν στα αληθεια υπεφερα οταν τα βραδια δεν εκλεινα ματι γιατι μολις καταφερνα να κλεισω εστω τα ματια μου πεταγομουν πανω και ετρεμα.Πονουσα τοτε. Τοτε ειχα αναγκη μια συμβουλη. Τοτε που 19 χρονων μισουσα τον εαυτο μου. Που περνουσα μηνες με ελαχιστες ωρες υπνου. Που εκλαιγα χωρις να ξερω γιατι...Απλα εκλαιγα. Και απλα δεν κοιμομουν.. Και απλα περιφερομουν χωρις λογο. Και τοτε που παρακαλουσα να κοιμηθω και απλα το πρωι να μην ξυπνησω. Τοτε ποιος ηταν εκει; Καταλαβαινεις γιατι δεν θελω συμπαρασταση; Γιατι πολυ απλα τα λογια κανενος δεν θα παρουν τον πονο απο μεσα μου. Κανεις δεν θα γιατρεψει την ψυχη μου. Κανενας δεν θα της δωσει το κομματι που της λειπει και κανενας δεν θα φερει πισω ολα αυτα που περασαν. Και κανενας ποτε δεν ρωτησε να μαθει τι ειναι αυτο που με κανει να θελω πισω το κομματι που λειπει.. Κανενας..Ποτε...Οποτε τι να την κανω τη συμπαρασταση..Quote:
Originally Posted by αλεξανδρος_77
Καλημερα. Δεν θελω να ζητησω βοηθεια γιατι τη δεδομενη χρονικη στιγμη δεν νομιζω οτι τη χρειαζομαι. Εχω περασει και πιο δυσκολες καταστασεις (αυπνιες και διαφορα αλλα τα οποια δεν θα ηθελα να αναφερω) και τοτε τα ξεπερασα μονη μου χωρις να απευθυνθω σε ειδικο. Αυτο που πραγματικα εχω αναγκη ειναι να βγουν οσα νιωθω απο μεσα μου. Να μιλησω απλα χωρις το φοβο οτι θα με κατακρινουν. Ισως να εχεις δικιο και οντως να χρειαζομαι τη βοηθεια ειδικου αλλα νομιζω πως θα ημουν σε θεση να το καταλαβω αν συνεβαινε. Σε ευχαριστω για την αποψη σουQuote:
Originally Posted by Remedy
Quote:
Originally Posted by DarkLady
Γεια σου DarkLady (ominous nickname επέλεξες!)Quote:
Originally Posted by DarkLady
Ομολογώ οτι με "μπερδεύεις" λίγο.
Καταρχάς επειδή δεν υπάρχει κάποιο τέστ που να μπορείς να κάνεις στον διπλανό σου, για να αποδείξεις οτι αυτό που αποκαλείς εσύ ως απλή περιέργεια δεν είναι γνήσιο ενδιαφέρον, να ξέρεις πως αυτό θα το βρεις δοκιμάζοντας. Δεν υπάρχει "εύκολος" τρόπος. Θα σου πρότεινα να μην προδικάζεις καταστάσεις. Δεν ακούγεσαι για ανόητος άνθρωπος οπότε σίγουρα πιστεύω θα σε βοηθούσε το μυαλό σου να "κρίνεις" κι εσύ (με την καλή έννοια) αν ο άλλος ενδιαφέρεται να σε βοηθήσει.
Η κριτική που κάνουμε όλοι μας (μηδενός εξαιρουμένου) είναι ένα μέρος της επιβίωσης και της εξέλιξής μας. Κάποιος μπορεί να την κάνει κακοπροαίρετα, επειδή έτσι έχει μάθει μεγαλώνοντας γύρω από άλλους κακοπροαίρετους ανθρώπους, ενώ κάποιος άλλος καλοπροαίρετα επειδή πχ αυτό που θα του μεταφέρεις ίσως να επιβαρύνει πολύ τις σκέψεις του και να προστεθεί στα δικά του "προβλήματα". Τα πάντα είναι σχετικά σε τέτοια θέματα, προσωπικών ζητημάτων.
Εγώ όμως αυτό που ξέρω είναι πως το να μιλήσεις για κάτι που σε απασχολεί, έστω και χωρίς να περιμένεις απάντηση απ'τον άλλο αλλά απλώς να το βγάλεις από μέσα σου, είναι κάτι που βοηθάει. Αν ο άλλος θα παραμείνει ακροατής, θα καταλάβει τί του λες, θα σου προτείνει λύση, θα σου κάνει τον κριτή, είναι δευτερευούσης σημασίας γεγονότα τα οποία τα χειρίζεσαι όταν συμβούν. Μην τα αφήνεις να σε σταματούν προτού επιχειρήσεις να βοηθήσεις τον εαυτό σου.
Απ'την άλλη αναλαμβάνοντας εγώ τη θέση του "κριτή" θα ήθελα να σε ρωτήσω το εξής. Αν σου περιέγραφε τα γεγονότα που έχεις ζήσει εσύ η ίδια, ένας άλλος άνθρωπος, προς τον οποίο εσύ θα είχες ένα original ενδιαφέρον, τί θα της έλεγες;
Καλησπερα. Θα ξεκινησω απο το nickname αφου το ανεφερες και απλα θα πω οτι αυτο το διαστημα οτι σχετιζεται με dark νιωθω να με εκφραζει απολυτα. Θα συνεχισω σε αυτο που λες για τους ανθρωπους και τα τεστ και θα σου απαντησω με ενα παραδειγμα. Φιλοι με τους οποιους εχω μοιραστει μια ολοκληρη ζωη και εχω μπει και ζησει μεσα στο σπιτι τους οπως και εκεινοι το αντιστοιχο σε περιοδους που χρειαζομουν πραγματικα μια συμβουλη αυτο που εκαναν ηταν να με ακουσουν μετα να κουνουν το κεφαλι δηθεν σκεπτομενοι και τελικα να καταληγουν στο δικο τους δηθεν πιο σοβαρο προβλημα τυπου αν θα κανουν τρυπα τελικα στο δεξι ή στο αριστερο αυτι. Σιγουρα δεν μπορεις να εισαι σιγουρος για καποια πραγματα αν δεν δοκιμαζεις αλλα σιγουρα δεν μπορεις και να βγαζεις τα εσωψυχα στον καθε τυχαιο που δειχνει ενα υποτιθεμενο ενδιαφερον με κυριο σκοπο να παρει κατι αργοτερα απο εσενα.. Οσο για το τι θα προτεινα εγω αυτο δεν ξερω να στο απαντησω γιατι αν ηξερα ισως θα μπορουσα να το χρησιμοποιησω και εγω ωστε να νιωσω καλυτερα. Θα σου πω ομως αυτα που εχω κανει και που ειδα καποια βελτιωση στον εαυτο μου εκεινο το διαστημα. Μετακομισα στην πολη που σπουδαζει ο αδερφος μου και εμεινα εκει δυο χρονια. Μακρια απο ολους και απο ολα. Εκανα μια καινουργια αρχη γνωρισα ατομα τα οποια για οσο ησουν εκει για αυτους εδειχναν να αξιζουν αλλα αυτο δεν εχει σημασια. Αυτα βεβαια την πρωτη χρονια. Αρχισα να ξεκολλαω λιγο απο τα παλια και να σκεφτομαι τελειως διαφορετικα. Τη δευτερη χρονια λογω καποιων θεματων που με ειχαν ενοχλησει εκοψα τα πολλα πολλα με τα ατομα αυτα και ημουν καπως πιο κλειστη. Να σημειωσω εδω οτι απο την πρωτη χρονια γραφτηκα σε μια σχολη και περνουσε η μερα μου. Εξακολουθουσα να εχω μια μελαγχολια ισως και νοσταλγια αλλα ειχα αρχισει να ξεχνιεμαι. Και επανερχομαι. Τη δευτερη χρονια αρχισα να σκεφτομαι τελειως διαφορετικα και να κοιταω λιγο περισσοτερο τον εαυτο μου. Εκανα μια σχεση που στην αρχη τουλαχιστον εδειχνε να ειναι οτι ακριβως χρειαζομουν. Για μενα ηταν μεγαλο βημα το να κανω σχεση 3 χρονια μετα το χωρισμο γιατι οσες φορες προσπαθησα κατι δεν μου εβγαινε. Ενιωθα υπερβολικη πιεση στο να δωσω. Δηλαδη ενω εβλεπα οτι ο αλλος εδινε σε μενα ενιωθα οτι εχει την απαιτηση να δωσω το αναλογο πραγμα που με επνιγε γιατι δεν ειχα να δωσω ακριβως αυτο. Ηθελα και θελω το χρονο μου ωστε να προσαρμοστω σε νεα δεδομενα και οι "σχεσεις" που δοκιμαζα δεν μου εδιναν ουτε το χωρο ουτε το χρονο να το κανω. Αφου λοιπον εκανα τη σχεση και ενιωσα καπως καλυτερα για ενα διαστημα ειχα ξεχαστει σκεφτομουν μια νεα αρχη με σχεδια να βρω μια δουλεια στη βασικη μου πολη την οποια εζησα και μεγαλωσα και να αφησω ολα τα παλια πισω.. Τα προβληματα ομως σε αυτη τη σχεση δεν αργησαν να φανουν οποτε αρχισαν παλι οι αναδρομες στο παρελθον τυπου "πως θα ηταν αν.." και δεν συμμαζευεται. Αποτελεσμα ολων αυτων ηταν να τελειωσω τη σχολη μου και πλεον να αποκλειστω εδω σε μια κλειστη και δημιουργημενη κοινωνια η οποια δεν σου αφηνει τα περιθωρια να ζεις και να εκφραζεσαι ελευθερος. Και οταν λεω δημιουργημενη κοινωνια εννοω οτι ειναι μια κοινωνια στην οποια εκτος του οτι δεν υπαρχουν ατομα της ηλικιας μου με τα οποια θα μπορουσα να εχω μια καποια επικοινωνια ειναι και ατομα μεγαλωμενα με διαφορετικο τροπο απο μενα οποτε δεν νομιζω πως θα μπορουσα να συνενοηθω. Και εδω ειναι που αρχισε παλι η κατω βολτα..Quote:
Originally Posted by Loading...
Ξεχασα να επισημανω τι εννοω οταν λεω δημιουργημενη κοινωνια.. Ανθρωποι οι οποιοι εχουν ζησει και μεγαλωσει εδω που δεν δεχονται αλλαγες στη ζωη τους και δεν δινουν την ευκαιρια στο να τους γνωρισεις και να προχωρησεις οποιαδηποτε σχεση μαζι τους. Και προσωπικα δεν θα το ηθελα και θα εξηγησω αμεσως γιατι. Την πρωτη φορα που η μητερα μου αποφασισε να μετακομισουμε εδω (μετα το θανατο του πατερα μου 2009) για ενα αρκετα μεγαλο χρονικο διαστημα κυκλοφορουσα με την ταμπελα της "Αθηναιας" ή της "καημενης που εχασε τον μπαμπα της". Και πραγματικα εζησα ενα περιστατικο το οποιο θα ακουστει ισως αστειο αλλα πραγματικα δεν ειναι.. Μπηκα ενα πρωι στην τραπεζα για αναληψη. Ερχεται η σειρα μου και φτανω στο ταμειο δινω βιβλιαριο και ταυτοτητα και ακολουθει η εξης σκηνη: Ο υπαλληλος κοιταζει τα στοιχεια μου και εμενα. Ξανα ριχνει μια ματια πρωτα στην ταυτοτητα και μετα παλι σε μενα. Αυτο για μερικα δευτερολεπτα μεχρι που προφανως η περιεργεια τον εσκασε και με ρωταει "ρε κοπελια αυτος που πεθανε αντρας σου ηταν ή πατερας σου".. Ομολογω για μια στιγμη σκεφτηκα να πω αντρας μου αλλα τελευταια στιγμη αλλαξα γνωμη γιατι σε μερικα χωρια του νομου δεν με ειχαν μαθει ακομα και προτιμησα να μην με μαθουν..
το θεμα ειναι αρκετα απλο. ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΗΛΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΟΙΧΤΕΙΣ.. κ αυτο ειναι αρκετα συχνο φαινομενο αφου λιγο η απογοητευση λιγο το οτι καπιος μπορει να ειναι καπως ιδιαιτερος χαρακτηρας λιγο επιδη ειναι εκλεκτικος τελικα χρειαζετε να καταβαλει διπλασια προσπαθεια απο τους αλλους για να βρει τι ειναι καταληλο για αυτον.Quote:
Δηλαδη να ανοιγομαι να βγαζω κομματια της ψυχης μου σε ανθρωπους που θελουν να τα μαθουν απο απλη περιεργεια
Φοβάμαι τόσο πολύ που τρέμουν τα χέρια μου κι η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή...είναι αβάσταχτο συναίσθημα...
Το συγκεκριμενο θεμα ναι οπως το θετεις ειναι οντως απλο..Το μεγαλυτερο προβλημα ομως ειναι οτι δεν μπορω να ξεχασω. Ειναι ενα περιεργο συναισθημα.. Μια αισθηση οτι θες ανθρωπους απο το παρελθον σου στη ζωη σου αλλα οπως ηταν τοτε. Για να το πω πιο απλα δεν μου λειπει ο ανθρωπος αυτος καθ'αυτος αλλα οσα εζησα μαζι του. Η ζωη μου και η ευτυχια που ειχα εκεινο το διαστημα διπλα του. Μου λειπουν οι στιγμες μαζι του και οχι αυτος. Οπως ειπα και στον ιδιο δεν θα μπορουσα ποτε ξανα να ειμαι μαζι του γιατι πολυ απλα κανεις δεν θα μπορουσε να μου εγγυηθει οτι θα ηταν καλυτερο ή χειροτερο σιγουρα ομως δεν θα ειναι ιδιο. Αυτο ειναι που μου λειπει. Και αν μπορουσα να ζησω ξανα εκεινες τις στιγμες δεν θα αλλαζα τιποτα.. Αλλα πραγματικα αυτο δεν το αντεχω αλλο..Quote:
Originally Posted by αλεξανδρος_77
ειναι αυτο ακριβως που λεει μια φραση οι ανθρωποι μπορει να ξεχασουν τι τους ειπατε δε θα ξεχασουν ομως πως του κανατε να αισθανονται..Quote:
Μου λειπουν οι στιγμες μαζι του και οχι αυτος.
αυτο ακριβως θες να πεις.
Πανω κατω αυτο θελω να πω.. Βεβαια εγω θυμαμαι μονο τα καλα δεν μπορω να σκεφτομαι τα ασχημα γιατι μπαινω σε αλλη διαδικασια. Αλλα αυτο που με προβληματιζει και ισως και να με τρομαζει και λιγο ειναι το γεγονος οτι απο την περιοδο 2009-2012 θυμαμαι τα παντα με καθε λεπτομερια αλλα απο το 2012 για ενα διαστημα η μνημη μου κολλαει.. Τι θελω να πω.. Ετυχε να βρω συνομιλιες με παλιους φιλους και δεν αναγνωριζα τον εαυτο μου. Σαν να μην μιλουσα εγω. Και απο αυτα τα περιστατικα δεν θυμαμαι τιποτα. Προσπαθω να θυμηθω τι εκανα τοτε αλλα τιποτα σαν να εχω κανει εκκαθαριση στο μυαλο μου.. Δεν ξερω αν μπορεις να το καταλαβεις και δεν ξερω πως αλλιως να το εξηγησω..Οχι πως το μυαλο μου τωρα παει καλυτερα (σηκωνομαι για να παρω απο την τσαντα τα τσιγαρα πχ και αντι να παω στο δωματιο για την τσαντα παω στην κουζινα να φτιαξω σοκολατα. Γυρναω στο σαλονι και ψαχνω τα τσιγαρα) αλλα απο εκεινο το διαστημα δεν θυμαμαι απολυτως τιποτα
ε αμα δεν αναγνωριζες τον εαυτο σου τοτε τι σοι φιλοι ηταν αυτοι μαλον δε θα ταν κ τοσο φιλοι οπως φανταζοσουν ε απο οτι φαινεται δε τα ακουω για πρωτη φορα ολα αυτα εχω μαθει πλεον πως πει το εργο περιπου.
Δεν καταλαβες ακριβως τι εννοουσα.. Δεν ηταν κατι ιδιαιτερο οι συνομιλιες. Απλα δεν εχω σαν εικονα στο μυαλο μου εμενα να μιλαω με αυτα τα ατομα. Οι κουβεντες ηταν για τη σχολη για τα μαθηματα κλπ. Απλα δεν μπορω να θυμηθω αυτα που εκανα.. Για ενα συγκεκριμενο χρονικο διαστημα. Απο Μαρτιο περιπου του 2012 μεχρι το καλοκαιρι επισης του 2012.Δεν θυμαμαι καν αν πηγαινα στη σχολη μου σκεψου..
μαλον θα ξενιχτας για αυτο δε θυμασαι
Αυτο με το ξενυχτι ειναι αλλο θεμα επισης μεγαλο κεφαλαιο.. Ουτε που θυμαμαι απο ποτε εχω να κοιμηθω βραδυ κανονικα σαν ανθρωπος. Να πω οτι θα κοιμηθω στις 11 και θα ξυπνησω στις 8-9.. Ακομα και αυτη τη στιγμη ειμαι με 3 ωρες υπνο. Νιωθω τα ματια μου να κλεινουν αλλα δεν μπορω να κοιμηθω.. Παντως νιωθω πολυ καλυτερα σε σχεση με χθες..
ε ειδες? το ξενυχτι πειραζει τη μνημη ετσι προβιβαστηκα σε τεφτερτζη κ οταν θελω κατι να θυμιθω το σημειωνω. κ η αλλη με φωναζει κουκουβαγιο.
πολυ νταουνιαμσα οι αλλοι που βρισκουν διαθεση και ενεργεια ρε γαμωτο!!!
Αγχωμένη...πρέπει κάτι να γίνει με τα οικονομικά...και με δουλειά, δεν πάει άλλο έτσι...
Καλημερα!! Εμενα με φωναζουν νυχτεριδα.. Σκεφτομουν αυτο που ειπες για το ξενυχτι και ισως εχεις δικιο. Εχω να κοιμηθω βραδυ απο το 2010 και οσες φορες πεφτω σχετικα νωρις για υπνο στο 3ωρο πεταγομαι. Και πραγματικα εκπλησσομαι με την αντοχη μου γιατι ετσι (με 3 ωρες υπνο) μπορω να κλεισω 24ωρα. Σκεφτομουν λοιπον οτι ισως εχεις δικιο στο οτι ισως αρχισα να ξεχναω μερικα πραγματα λογω του οτι ξενυχταω. Απο την αλλη ομως δεν δικαιολογει μια ολοκληρη περιοδο της ζωης μου.. Ειναι σαν να κοιμηθηκα καποια στιγμη το Μαρτιο και να ξυπνησα καποια μερα στον Ιουνιο.Quote:
Originally Posted by αλεξανδρος_77
kaπου διαβασα μια φραση που ελεγε οταν δε μπορεις να κοιμηθεις αντι να σκεφτεις κοιμησου σκεφτεσαι θυμισου.
Στην αρχη μπερδευτηκα οπως το εγραψες αλλα καταλαβα.. Μαλλον εννοεις αυτο που παει καπως ετσι "ασχημο πραγμα να λες στο μυαλο κοιμησου και αυτο να ακουει θυμησου" σωστα;