Printable View
Μην θεωρεις πως ειμαι ποιητης
Απλα εχω πιασει την νοτα της ζωης
Τα αστερια πλεον ειναι παγιδευμενα,στο πεζοδρομιο της παρακμης
Ετσι ειναι η ζωη,ενας δρομος,ενας πονος,μια ανασα,πολλες χαρες και πιο πολλες λυπες
Θεωρησαν πολλοι τον εαυτο τους θυτες,ειναι αστειο και ταυτοχρονα κωμικοτραγικο...
Λογου του οτι εμειναν μεσα σε μια ζωη με την φραση " Βρεθηκα να ακροβατω "
Σιγα σιγα βρισκω τον παλιο μου εαυτο !!!
Πίγκου πίγκου πιγκουίνοι
τη ζωή σαν μανταρίνι
ξεφλουδίζεις και τρως
κι απορείς
Αντε ρε πιγκουινάκια
πάγο ρίχτε στα φαρμάκια
που να βρεις;
Άιντε Πιγκου πίκγου πίγκου πίγκου
μονοπάτια του Παπίγκου
ξενιτιά ερημιά τί θαρρείς;
Πίγκου πίγκου πίγκου έλα
πες μου εσύ τέτοια κοπέλα
να την έχεις σύρε κι έλα
πού θα βρεις;
Γ. Ξ.
ΤΑ ΣΠΑΣΕΣ!!!!!!!!!!!Quote:
Originally Posted by Chemistry
Quote:
Originally Posted by Κύκνος
ξανα παρακαλω, να ποσταρεις την μουσικη εκει που πρεπει(οχι σ αυτο το θεμα ) Τι αλλο πρεπει να πω, και ποσες αναφορες πρεπει να κανω ακομα ??
Ακομα δεν εχεις καταλαβει οτι σβηνονται οτι γραφεις σε στιλ καζαντζιδη μαρινελλα παριο εδω ..
http://www.youtube.com/watch?v=ip_NPmWV5pQ
Χωρις
"Θα ζήσεις χωρίς"
είπε η μάγισσα
και μου έδωσε το φίλτρο
"τα κοχύλια σου θα γίνουν χέρια για να γράφεις".
"Μα χρειάζομαι τα χέρια για να αγγίζω
μικρές μοβ ανεμώνες να χαϊδεύω
τα μάτια του να ψηλαφώ
τις σκιές στα βλέφαρα κουπιά
το σώμα του να κολυμπώ".
"Δεν κατάλαβες λοιπόν"
είπε η μάγισσα
και το πρόσωπό της ράγισε
χίλιες μικρές ρυτίδες.
"Τα χέρια σου θα γράφουν
αυτά που ποτέ σου δεν θα αγγίξεις".
Χλοη Κουτσουμπελη
Στίχοι: Terror X Crew, TXC
Μουσική: Terror X Crew, TXC
Πρώτη εκτέλεση: Terror X Crew, TXC
Οι σκέψεις μου χαμένες
κάτι τις έχει δεμένες
και με τυλίγει
γι'άλλη μια φορά κάτι με πνίγει
το μυαλό μου κάνει παιχνίδια ψάχνω στήριγμα
ακούω ένα ύπουλα σφύριγμα όχι πάλι κήρυγμα
κάποιος εκεί στο βάθος υποστηρίζει με πάθος
πως είμαι λάθος
και όλα τριγύρω μου φαίνονται σαν να 'ναι τάφος
χωμένος στην αρένα παλεύω τον εαυτό μου
νιώθω σαν να μην είναι το μυαλό μου δικό μου
κάποιος μου βάζει έμμονες ιδέες πως έχω αποτύχει
κι αν είμαι ακόμα ζωντανός είναι κατά τύχη
γι'αυτό πιάνω μικρόφωνο
και βγάζω φωνή μέσ'από το μεγάφωνο
πρέπει να μιλήσω να τον αφήσω άφωνο
για όλα τα χρόνια που παραμένω σταθερός
σε ότι επιλέγω σ'ότι πιστεύω
χωρίς να ξεφεύγω
ποτέ δεν ντράπηκα για 'κείνο που 'θελα να γίνω
ξέρω να κρίνω
και αυτό που είμαι αυτό θα μείνω
πάντοτε μέσα μου είχα ένα δίλλημα που μ'έκαιγε
μα πάντα ακολουθούσα τη φωνή εκείνη που μ'έλεγε
"Ποτέ μη λυπάσαι γι'αυτό που διάλεξες να 'σαι
δε χρωστάς σε κανένα γι'αυτό κανένα μη φοβάσαι
Μη φοβάσαι ότι και να γίνει μη φοβάσαι
φτάνει μόνο αληθινός να ξέρεις να'σαι, μην φοβάσαι
Μη φοβάσαι τους φόβους σου, τις αλυσίδες σπάσε
φτάνει μόνο να μην κοιμάσαι, μην φοβάσαι
Έχει τόσο φως κι όμως όλα σου φαίνονται μαύρα
με μια μάνα που τρώει τα παιδιά της πάντα
και συ μόνος σε μια πόλη 5 εκατομμυρίων
φυλάγεσαι από παντού από τα στόματα των κυρίων
περπατάς και φοβάσαι να σηκώσεις το βλέμμα σου
κάποιοι αντλούν ενέργεια ρουφώντας το αίμα σου
από τη μέρα της γέννας σου πεταμένος γυμνός
κουλουριασμένος σε μια γωνία
ενός κρύου λεπτού δωματίου
έχοντας πέσει θύμα ενός μακάβριου αστείου
προσπαθείς να φυλαχτείς από τις όξινες σταγόνες
εδώ και χρόνια κι όμως σου φαίνονται αιώνες
επειδή είν'το τέλος κάθε φάσης της ζωής σου η αρχή
για ένα αδιέξοδο
ψάχνεις απεγνωσμένα για την έξοδο
τρέχεις με ένα αυτοκίνητο προς τον γκρεμό
με φρένα σπασμένα κι ένα ψυχοπαθή οδηγό
είναι η τελευταία σου ευκαιρία να σωθείς
πήδα έξω
πήδα τώρα ή ποτέ καταλαβέ το
το απέραντο γκρίζο
απ'τα θεμέλια κατεστρεψέ το
μη το σκέφτεσαι άλλο
ο μόνος φόβος είναι ο φόβος
κι από δω και πέρα ποτέ δε θα σαι μόνος
Μη φοβάσαι ότι και να γίνει μη φοβάσαι
φτάνει μόνο αληθινός να ξέρεις να'σαι, μην φοβάσαι
Μη φοβάσαι τους φόβους σου, τις αλυσίδες σπάσε
φτάνει μόνο να μην κοιμάσαι, μην φοβάσαι
πολυ καλο! δε μου εισαι και ιδιαιτερα συμπαθης λογο των βρισιδιων που ανταλλαξαμε στο παρελθον (χωρις να θυμαμαι το λογο), αλλα το συγκεκριμενο μου αρεσε και σου βγαζω το καπελο!Quote:
Originally Posted by soft
Ανδρέας Μιχελιουδάκης
"
Αν πας προς το κάτω μέρος της πόλης
μια απ’αυτές τις παράξενες νύχτες του χρόνου
πολλά ειν’αυτά που πρόκειται να δεις.
Υπάρχουν χαμηλοτάβανα σπιτάκια σκοτεινά
και ρόπτρα που τα χτυπάν μ’αδέξια φυσικότητα
φαντάροι,
ξενοδοχεία πρόστυχα και σιωπηλά, υπόγεια μπαρ
με πρόσωπα κι’ονόματα που τα ξεχνάς αμέσως,
άγνωστοι που θα σ’αγγίξουν παρακαλεστικά .
μεσ’από καπνούς και παραλυσίες των κάτω άκρων,
μισοπετυχημένοι και μισοέντιμοι, που αποΦεύγουν
το βλέμμα σου και συ το δικό τους,
ναυτικοί, μεθυσμένοι και ρυτίδες, πουτάνες
και πρόχειρα φτιασίδια,
καυγάδες, φώτα «νέον» και καπότες που γνέφουνε
θλιμμένα,
στο κάτω μέρος της πόλης.
Eνα πανηγύρι φανταχτερό και θορυβώδες
για μοναχικού ς με βαθουλωμένα μάγουλα
και το σουγιά στην τσέπη,
‘π’ανυπομονούν, φορτίζονται και περιμένουν,
στα σκοτάδια καπνίζοντας περιμένουν κι’απ’τις γωνιές σε παρακολουθάν,
στο κάτω μέρος της πόλης.
"
Να με συγχωρείς που δεν είδα ότι μου είχες ζητήσει κάτι τέτοιο. Όσο για τις αναφορές κάνε όσες θέλεις! Απαξιώ να ασχοληθώ πλέον και μόνο για το γεγονός ότι κάνεις αναφορές για τέτοιο λόγο και κακώς ασχολήθηκα και παλιότερα όπως φαίνεται.Quote:
Originally Posted by soft
Κρίμα, είχα καλύτερη γνώμη για σένα... Άντε γεια...
Υ.Γ. Και ναι, εδώ έπρεπε να τα ποστάρω αυτά γιατί όντως είναι στίχοι που με εκφράζουν, συγγνώμη αν προσβάλλουν την αισθητική σου, δεν έχουμε όλοι το δικό σου επίπεδο προφανώς...
ειναι πολυ ωραιο και ειναι νουβελα!στην ποιηση ανηκουν και οι νουβελες:-)Quote:
Originally Posted by iwanna25
εσυ που αγαπησα οσο σε μισησα...
σε μισησα οσο τιποτα και σε λατρεψα παλι...
εσυ μοναδικε μου ανθρωπε....
εσυ.....που ανασαινεις και ζω...
εσυ που μ'αγγιζεις και λιωνω..
εσυ που μου διδαξες τον πονο και την ελπιδα..
την καταστροφη και την ανασταση..
πως μπορεις να με ζηλευεις εσυ?
εσυ θεε μου...εισαι μονο εσυ
και δεν υπαρχει τιποτε αλλο πριν η μετα...
εσυ ο ερωτας...
μ αγαπας σ αγαπω μα η αγαπη ειναι ζαλη,μου ρχεται εμετος
εγω αγαπη μου που λενε πως γραφω
εγω αγαπη μου γραφω για 'σενα
για 'σενα που μισησα οσο αγαπησα
και που τα παντα υπηρξες για 'μενα
εγω αγαπη μου που λες οτι γραφω
εγω αγαπη μου γραφω για 'σενα
σ'αυτη την γραφη μου χωρις λογικη
η υπαρξη σου,η τελεια εμπνευση
ειναι η μορφη σου χιλλιαδες λεξεις
και παντα εχω για 'σενα να πω
εγω αγαπη μου γραφω για 'σενα
και ετσι γινεται η ποιηση τεχνη..
υπαρχουνε εικονες στο μυαλο μου που σκοτωνουν
ερχονται μπρος στα ματια μου και την ψυχη παγωνουν
να τις αφησω πισω,αυτες δεν με αφηνουν
για παντα θα τις βλεπω στα ματια μου να σβηνουν
παταω πανω σε αυτες κι ομως με κυνηγανε
ερχονται στον υπνο μου τα βραδυα που κοιμαμαι
υπαρχουν καταστασεις που καποτε ξεχναμε
μα υπαρχουν κι εξεραισεις που μεσα μας κραταμε
υπαρχουνε εικονες που καινε το μυαλο μου
με πινουν οταν πινω,χαλανε το ''εγω μου''
στον δρομο που πηγαινω εμφανιζονται μπροστα μου
στο αμαξι που οδηγαω,στο σπιτι,στην δουλεια μου
κλεινω τα ματια να χαθουν,ξανα τις αντικριζω
ερχονται απο παντου,τον εαυτο μου βριζω
ψυθιριζουν στο αυτι μου λογια που πονανε
παρανοια με πιανει δεν μπορω πια να θυμαμαι
TERRIBLE
On Mondays murder children, little girls and boys
I put my hands around their throats till they don't make a noise
Tuesdays torture animals, pluck off small birds wings
Watch them as they bleed to death, then they don't sing
Wednesdays I defecate on the priest's front door
If the priest he does complain, I just do it some more
Thursdays I Molatov the local orphans home
Love those little orphans, charred down to the bone
I'm terrible, terrible, shouldn't be allowed
To sing my songs of filth to a decent crowd
On Fridays sodomize tender virgin nuns
Tie them up, lear at them, and then I have my fun
Saturdays I stand and sing my sad, sad, sick, sick songs
To anyone who listen, who in the head is wrong
Sundays, Sundays, the day I love the best
Rape, murder, pillage while other people rest
I'm terrible, terrible, shouldn't be allowed
To sing my songs of filth to a decent crowd
I'm terrible, terrible, shouldn't be allowed
But when I do offend someone it makes me feel so proud