το γαστρεντερικο μου μεσα...

Τι να πω... Με ολα οσα γραφεις αρχιζω να θεωρω τον εαυτο μου "τυχερο":D... Επισης πιστευω οτι αποδειχτικες πιο δυνατος χαρακτηρας απο μενα γιατι μπορεις και πολεμας χωρις χαπια.
Το τραγικο , το ηλιθιο, το γκαντεμικο πες το οπως θελεις novia ειναι οτι ξεκινας για κατι πολυ "αθωα" και απλα, λες εχω μια κατασταση να αντιμετωπισω , ξεκιναω και καποια στιγμη θα τελειωσει. Αμ δε γαμοτο. Στην πορεια σου βγαινουν χιλιες δυο μαλακιες και στο τελος μπλεκεις δεν ξερεις τι να πρωτοαντιμετωπισεις και μετα απο καιρο καταλαβαινεις οτι εισαι χειροτερα απο τοτε που πρωτοξεκινησες.
Δηλαδη παρε παραδειγμα τον "Γιγαντοκυτταρικο ογκο" (πολυ εντυπωσιακος τιτλος...) . Αντι να κανεις απλα μια επεμβαση και μερικες μερες μετα να εχει τελειωσει το ζητημα, εκει κατι να στραβωσει και να φτασεις να σκεφτεσε ακτινοβολιες και καρκινους. Αυτο που με τρελενει εμενα ειναι γιατι σωνει και καλα να στραβωσει το πραγμα...
Και να σου πω εγω βγαζω απο εξω τα σωματικα προβληματα και ζορια τα οποια βεβαια δεν ειναι αμμελητεα. Ομως γαμοτο αν σου φορτωθουν και ψυχολογικα λογω ολων αυτων που περασες τοτε αυτος ο συνδιασμος , σωματικα και ψυχολογικα μαζι δεν παιζεται.Ειναι φοβερα κουραστικος και εμενα ωρες ωρες με εξοντωνει. Δηλαδη δεν ξερεις ποσες φορες λεω "μωρε τι καλα που ημουν πριν μπλεξω με γιατρους ειχα το αυχενικο μου ειχα καποιες ενοχλησεις στο γαστρεντερικο , υποφερτα πραματα..."
Απο την αλλη σκεφτομαι μηπως ανηκω στην κατηγορια των "εξυπνων πουλιων" που πιανονται απο την μυτη. Δηλαδη μηπως τα ψιριζω πολυ τα πραματα , μου συμβαινει κατι και παθιαζομαι να βγαλω ακρη αντι να το αφησω και οτι ειναι να γινει ας γινει. Ξερω γω... καλυτερα βλακας και υγιης παρα εξυπνος/ευαισθητος και ασθενης.
Δηλαδη εχω φιλους που τους ποναει κατι , παραπονιουνται χρονια , ομως δεν πανε στον γιατρο μηπως τους βρει τιποτα κακο. Μπας και ειναι καλυτερα ετσι?
Οπως και να εχει εγω καταλαβαινω πλεον οτι, καλως η κακως ,(μαλλον κακως) υπερκουραζουμε το μυαλο μας και αυτο εχει αντικτυπο στην ψυχικη μας υγεια. Το θεμα ειναι πως θα βρεθουν τροποι να χαλαρωνουμε. Μεχρι στιγμης δεν εχω βρει καποιον τροπο ωστε να μπορω να πω οτι ειναι η λυση. Απλα κινουμαι σιγα σιγα να απομακρυνθω απο τοξικους ανθρωπους (γονεις , φιλους) μηπως βρω λιγη ψυχικη ηρεμια. Θελω να ελπιζω σε κατι καλυτερο προς το παρον ουσιαστικα δεν το εχω βρει.
Παντως διαβαζοντας τα οσα περασες εσυ και αλλοι εδω μεσα και αυτα που περασα κι εγω νιωθω ποσο μεγαλη αναγκη εχουμε να μπορεσουμε να τα "βγαλουμε" ολα αυτα που πραγματικα μας καταπιεζουν και μας καταστρεφουν την ποιοτητα της ζωης μας. Το θεμα ειναι οτι υπαρχουν καταστασεις, οικογενεια , κοινωνικος περιγυρος, κριση κ.α., που ειναι δυσκολο να αντιμετωπιστουν και επηρεαζουν σημαντικα αρνητικα την οποια προσπαθεια.

Και κατι σχετικα ασχετο. Τα τελευταια χρονια ειμαι σε μια δουλια σε καποια δεκο οπου ναι μεν υπαρχουν ευθυνες αλλα καμμια σχεση με το να δουλευεις εξω σε ιδιωτη η να εισαι στο ελευθερο επαγγελμα. Απο το πρωι εχω εναν βλακα στο απεναντι γραφειο που ωρυεται για τον φορτο εργασιας και ποσο τον καταπιεζουν και χιλιες δυο μαλακιες. Ειναι στιγμες οπως τωρα που λεω "να μας κλεισουνε κι εμας γαμοτο" να δει ο καθε μαλακας το τι εστι ανεργια ,ιδιωτης αφεντικο κτλ και μετα να μου ερθει και να μου πει ποσο καταπιεζεται στην δουλια. Kολοπαιδα τιποτενια που ουτε μια απεργια δεν κανανε κατι τελος παντων να δειξουν συμπαρασταση/αλληλεγγυη στους συνανθρωπους τους εξω και αν στραβωσει η κατασταση και γι αυτους κλαιγονται που δεν τους καταλαβαινουν. Αλλα ετσι ειναι...αν σε εχει βαλει απο το παραθυρο σε ηλικια 20,21 χρονων ο μητσοτακης και ο παπανδρεου και δεν εχεις δει το μαμησι εξω νομιζεις οτι καταπιεζεσε κιολας. Αχρηστοι ανθρωποι γαμοτο που κανουν το ενα τριτο της αντιστοιχης δουλιας που θα κανανε εξω και το παιζουν και οτι δεν αντεχουν

Δεν ξερω ti einai touto pali αν κανω καλα, εννοω που το αντιμετωπιζω χωρις φαρμακα, γιατι δεν ειμαι η ιδια γιατρος για να μπορω ν' αξιολογησω τη σοβαροτητα η επικινδυνοτητα και ειδικα μιας καταστασης οπως η υπερταση και μπορει να το διακινδυνευω. Εγω απλως εχω φοβια με τα φαρμακα.
Για αυτο που γραφεις περι των "εξυπνων πουλιων" δεν εχεις κι αδικο. Κι επισης θελω να σου πω οτι τον πανικοβλημενο τα κορακια οι γιατροι, γιατι ειναι επαγγελατιες με την κακη εννοια, τον οσφριζονται με τη μια. Πεφτει μεγαλη εκμεταλλευση. Πρεπει να κρατας εσυ τα ηνια και να μην τους αφηνεις να παρουν το πανω χερι. Βεβαια, παρολα οσα εχω περασει, εγω ειμαι της αποψης οτι ειναι καλο να ψαχνεσαι. Διαφωνω δηλαδη με την αλλη αποψη, απλα πρεπει να εισαι ψυχραιμος και ψιλιασμενος γιατι υπαρχουν πολλες παγιδες εκει εξω. Το συστημα ειναι τελειως σαπιο. Να βλεπει ο γιατρος οτι ξερεις τι σου γινεται. Δεν εχω ολοκληρωση ομως την εξιστορηση των γεγονοτων ωστε να αντιληφθεις ποιο ειναι το backround της ολης μου ψυχολογιας.
Να συμπληρωσω κατι εδω οτι στο ενδιαμεσο που εχω κανει την επεμβαση στο χερι αρρωσταινει και το αλλο μου γατι με γαστρεντεριτιδα, πιο μεγαλο αυτο βεβαια, 18 ετων. Το οποιο μας κανει αιματωδεις κενωσεις και να 'χει γινει σαν τσιρος. Απο την ταλαιπωρια ειχε αδυνατισει πολυ. Οπου εμεις εχουμε τρελαθει και να 'χουμε πεσει ολοι απο πανω του μη μας παθει τιποτα και το χασουμε κι αυτο. Τελικα μετα απο παρα παρα πολυ φροντιδα ηρθε, μετα απο πολυ καιρο, μηνες στα ισα του το ζωο. Κι αν αυτο δεν το λες καταρα, τοτε τι το λες;;; Δεν ξεραμε απο που μας ερχετε, τρωγαμε τη μια σφαλιαρα μετα την αλλη και δεν ξεραμε τι αλλο μας περιμενει. Εγω ειχα αρχισει και να προσευχομαι πολυ τακτικα εκεινη την εποχη γιατι πλεον ειχα απογοητευτει απο ολους κι ολα και δεν ηξερα απο που αλλου ν' αντλησω δυναμη. Η προσευχη, σ' ο,τι πιστευει ο καθενας μας, βοηθαει παντως.
Μετα λοιπον τα γεγονοτα με το χερι και την υπερταση κι αφου μ' εχουν ολοι φρικαρει αποφασιζω να το αφησω λιγο πισω κι ν' ασχοληθω μ' αυτο που ειχε αμεση αναγκη αποθεραπειας. Το χερι μου δηλαδη. Ειναι Χριστουγεννα, εγω συνεχιζω να εχω ολα αυτα συμπτωματα με πιανουν παλι τα κοιλιακα μου και παω νοσοκομειο. Μου κανουν μια εξεταση αιματος και βρισκουν λιγο ανεβασμενα τα λευκα και μου λενε μια γαστρεντεριτιδα ειναι, μου δινουν Zantac και primperan τα πηρα 3 μερες και τα πεταξα.
Αφου εχω ξεμπερδεψει με τη γαστρεντεριτιδα, αν εχω ξεμπερδεψει κι αν ηταν γαστρεντεριτιδα, ξεκιναω τη φυσιοθεραπεια. Τελοσπαντων να μη σου τα πολυλογω γιατι εχω ηδη γραψει παρα πολλα, τελειωνει η φυσιοθεραπεια και 2 μερες μετα εκει που καθομουνα με πιανει δυνατος πονος κι αρχιζω ασταματητους εμετους μεχρι που δεν ειχα τιποτα αλλο να βγαλω κι εβγαζα κιτρινο υγρο. Για ρουκετες σου μιλαω. Παθαινω που λες μια πυελονεφριτιδα κατα το Φλεβαρη και παω με κολικο του νεφρου, αιματουρια και ουρολοιμωξη στο νοσοκομειο. Με επεισοδιακο τροπο αφου εχω παει πρωτα σ' ενα νοσοκομειο εφημερευον οπου μου λενε "εχουμε μικρη εφημερια δε μπορουμε να σε αναλαβουμε" και με στελνουν σε αλλο αφου μου εχουν κανει μια παυσιπονη πρωτα. Οπου εκει με εχουν αφησει 6 ωρες χωρις να με δει κανεις. Σηκωνομαι και φευγω και παω σπιτι μου αφου δεν πονουσα πια. Κατα τις 5 τα ξημερωματα με πιανει παλι, ολοι κοιμουνται. Παιρνω το 166 και τους λεω "συμβαινει αυτο κι αυτο ελατε να με παρετε" πραγματι ερχονται σε 10 λεπτα, παμε εκει, ορους, εξετασεις, παυσιπονες. Τα λευκα εχουν φτασει 20.000 μου λεει να δουμε μην εχει χαλασει το νεφρο. Κι εδω κολλαει αυτο που σου ειχα γραψει για το σκιαγραφικο της μαγνητικης το οποιο απαγορευεται σε ατομα που εχουν νεφροπαθειες. Οταν εγω αρνηθηκα να μου το κανουν, δεν ηξερα οτι ειχα θεμα με το νεφρο. Αυτο εγινε 5 μηνες μετα. Οποτε καταλαβαινεις οτι ο φοβος μου η μαλλον η φοβια μου λογω αυτου που εγινε στο ζωο μου λειτουργησε προστατευτικα για μενα. Γιατι δεν ξερω τι θα μπορουσα να ειχα παθει. Μπορει και τιποτα αλλα δεν το ξερω. Μου βρισκουν και μια πετρα. Την οποια για να πω την αληθεια ηξερα οτι την ειχα απο παλια και δεν ειχα κανει τιποτα. Το 'χα ξεχασει και το 'χα αφησει ετσι. Που σημαινει οτι εδειξα κι εγω αμελεια. Μου βρισκουν με τον υπερηχο και τις πολυκυστικες. Για 20 μερες αντιβιοση συν ενεσεις και μετα επαναληπτικες εξετασεις οι οποιες εχουν βγει καθαρες, οπου και στις επαναληπτικες μου βρισκουν παλι τις πολυκυστικες. Βεβαια οι γνωμες διιστανται γιατι οι μισοι μου λενε οτι η πετρα εφυγε κι οι αλλοι μισοι οτι ειναι ακομη εκει. Εγω βεβαια κατα καιρους εχω εντονες ενοχλησεις απο το νεφρο κι εχω μια φοβια μ' αυτο οτι δεν εχει τελειωσει το θεμα και θα πρεπει να το ξανακοιταξω πριν παθω καμια λοιμωξη παλι η καποιον κολικο.
Μετα απ' αυτο ακολουθει μια επεμβαση στο δοντι στο οποιο εχω κανει ακροριζεκτομη προ διετιας για να μην το χασω και μου εχει κανει απο καιρο συριγγιο. Φοβισμενη εγω απ' ολα αυτα μην παθω καμια μολυνση το ειχα αφησει και πολυ καιρο. Παω λοιπον στον οδοντιατρο μου λεει πρεπει να βγει, στεναχωρια εγω δεν ηθελα να χασω το δοντι μου, δεν ειχα ξανακανει κι εξαγωγη. Δεν ειχα ομως κι αλλη επιλογη. Το βγαζουμε κι αποδεικνυεται οτι δεν ειναι συριγγιο αλλα κυστη, που σημαινει ο γιατρος δεν ειχε κανει καλη δουλεια και το 'χασα το δοντι. Βεβαια δε μου ειπε οτι κατι πρεπει να προσεξω. Οι επομενες μερες ηταν χαλια, να μη σταματαει το αιμα, να νιωθω τη γευση του αιματος να θελω να κανω εμετο. Περασαν καμια δεκαρια μερες να συνελθω.
Ολο αυτο το διαστημα να σημειωσω οτι μιλουσα και με ψυχολογο αλλα αν πρεπει καπως να το χαρακτηρισω αυτο με δυο λεξεις θα ελεγα "πεταμενα λεφτα". Εγω προσωπικα δεν ειδα να με βοηθαει καπως αυτο. Πολυ θεωρητικα ολα κι εγω ημουν σε μια φαση που δεν ειχα δουλεια, δεν ειχα χρηματα, δεν πηγαινε καλα η σχεση μου, ειχα χασει το ζωο μου, σωστους φιλους δεν ειχα, ειχα τα θεματα υγειας μου συν ολα τα χρονια προβληματα στο σπιτι, με τους γονεις κτλ κτλ Ναι μεν μπορει να με ειχε παρει απο κατω, μπορει τα υπερμεγεθυνα η να τα υπερανελυα αλλα υπηρχαν πρακτικα προβληματα, δεν ηταν πραγματα μονο μεσα στο κεφαλι μου. Ηταν πραγματικα γεγονοτα ασχετα αν με ειχε κυριευσει ο φοβος. Δηλαδη ωρες ωρες μου 'ρχοταν να της πω " τι μαλακιες ειναι αυτες που μου λες;; Ελα λιγο στη θεση μου και τα ξαναλεμε". Τι εφταιγε κι αυτη βεβαια;;
Μετα πολλα λοιπον φτανω στο σημερα οπου ο τελευταιος γιατρος ειναι ο ενδοκρινολογος, ο μονος τελικα που ασχοληθηκε σοβαρα, μετα απο τοσους που πηγα κι αφου ειχε περασει ολο αυτο το διαστημα κι αφου μου ειχαν συμβει ολα αυτα. Μου ζητησε ιστορικο, μου εγραψε εναν πληρη ενδοκρινολογικο ελεγχο ο οποιος ηταν καθαρος και επισης μου βρηκε μεσω ορμονων οτι δεν εχω πολυκυστικες ωοθηκες, παρολο που οι τρεις προηγουμενοι που δεν ηταν της ειδικοτητας τους βεβαια μου ειχαν πει οτι ειχα, αλλα μορφη πολυκυστικων που ειναι εντελως αλλο πραγμα. Βγαλε ακρη τωρα εσυ. Μου ειπε οτι απο μενα εισαι ενταξει. Τωρα μου λεει αν θελεις να το ψαξεις λιγο παραπανω για τις ζαλαδες κανε ενα κοπο αφου το ξεκινησες να πας σ' εναν οφθαλμιατρο να κοιταξεις μηπως κανεις καποια πιεση στα ματια, σ' εναν ΩΡΛ μην εχεις κανενα ιγμοριο και σ' εναν Ορθοπεδικο μηπως υπαρχει καποιο αυχενικο κι αν ολα ειναι κι απο εκει ειναι καθαρα η μονη οδος ειναι να το ψαξεις με καποιο νευρολογο. Δηλαδη ο ανθρωπος δε με εστειλε στον νευρολογο κατευθειαν απλα μου ειπε απεκλεισε ολα τ' αλλα κι ασε το νευρολογο για το τελος. Οποτε μου μενουν μερικες εξετασεις ακομη για να το ολοκληρωσω το ιατρικο μου ιστορικο απλα αυτη την περιοδο το εχω αφησει το θεμα γιατι εχω στεγνωσει τοσο οικονομικα οσο και ψυχικα. Τρεχω και με τα των γονιων που ειχαν αφησει τον εαυτο τους τελειως και ειχαν φτασει το σακχαρο τους στο Θεο, να τους βαλω σ' ενα δρομο και να ησυχασω κι απο εκει. Θ' αφησω λοιπον να περασει το καλοκαιρι, εκτος απροοπτου φυσικα, κι απο Σεπτεμβριο τα ξαναβλεπω.

Για να φτασουμε στο διαταυτα λοιπον. Μετα ολο αυτο το πελωριο διηγημα που σου εγραψα. Βλεπωντας εξ αποστασεως τα γεγονοτα κι αφου εχω καπου ηρεμησει, αν και δεν ειμαι τελειως καλα, προσπαθω ν' αξιολογησω τα πραγματα, να βγαλω καποια συμπερασματα και να δωσω απαντησεις σε καποια γιατι.
Πρωτα απ' ολα διαβαζοντας με κανεις, βλεπει εναν ανθρωπο που εχει χασει τη μπαλα, εχει χασει τις ισορροπιες του και δεν ξερει που πατα και που βρισκεται. Εχει πληρως αποδιοργανωθει. Το γιατι συνεβη αυτο υπαρχει ενας μηχανισμος βεβαια που το υποστηριζει. Εγω ζουσα σε μια κατασταση φαινομενικα τακτοποιημενη, οχι οτι δεν ειχα τις αγωνιες και τα προβληματα μου αλλα ηξερα οτι ειχα καποιες σταθερες. Αυτο ομως ηταν μια παγιδα. Μια σταθερη ηταν κι η δουλεια μου που μπορει να μην ηταν αυτη που ηθελα, να ημουν δυστυχισμενη εκει κι ουτε να πληρωνομουν καλα η να ειχα προοπτικες εξελιξης αλλα τουλαχιστον υπηρχε μια δουλεια. Ειχα τους δικους μου που μπορει περισσοτερα προβληματα να μου δημιουργουσαν παρα να με υποστηριζαν αλλα ειχα την ασφαλεια του οτι εχω μια οικογενεια. Ειχα μια σχεση που δεν ημουν ευτυχισμενη, που μ' εφερνε αντιμετωπη με καταστασεις που δεν ηθελα αλλα τις ανεχομουν χαριν αυτης, οπως η σχεση των φιλων του μαζι μου που ηταν ανταγωνιστικη και ενοχλητικη τις περισσοτερες φορες και το γεγονος οτι εκεινος δεν εβαζε ορια, δε σεβονταν τις δικες μου αναγκες και δεν υπηρχε η προοπτικη να κανουμε οικογενεια γιατι εκεινος ειχε ξαναπαντρευτει και δεν ηθελε ενω εγω ημουν σε μια ηλικια που αρχισα να το σκεφτομαι πολυ σοβαρα. Ειχα μια σχολη που ναι μεν την ειχα επιλεξει και μου αρεσε οταν ξεκινουσα με τα προβληματα ομως σε θεματα επαγγελματικα και οικονομικα δεν μπορουσα να τη χαρω και ειχε γινει βαριδι πια απ' την αλλη ομως δεν ηθελα να τη σταματησω και να παει χαμενος ο χρονος, το χρημα και ο κοπος που ειχα καταθεσει. Κι ετσι εσφιγγα τα δοντια και πιεζα τιν εαυτο μου ενω ενιωθα πλεον οτι ψυχικα δεν ειχα τα αποθεματα να το υποστηριξω πλεον. Κι οτι ολο αυτο με κρατουσε πισω. Επισης ειχα μια καλη υγεια που τη θεωρουσα δεδομενη μιας και ειχα ξεμπερδεψει με τους πανικους απο χρονια και δεν τη φροντιζα. Οπως καταλαβαινεις μεσα σ' αυτες τις καταστασεις δεν επαιρνα απο πουθενα χαρα, ουτε ειχα μια διεξοδο. Παρολα αυτα εμενα απο ανασφαλεια θες;; Απο συνηθεια;; Εκανα πολλες εκπτωσεις στη ζωη μου δηλαδη και συμβιβασμους. Ζουσα μια ζωη οπως να 'ναι κι οχι οπως θελω. Ημουν ερμαιο των αλλων και των καταστασεων που υπηρχαν γυρω μου. Το μονο πραγμα που μου εδινε χαρα κι ενα κινητρο ηταν η αγαπη των ζωων μου που ηταν δεδομενη. Δεν ηταν δεδομενα εκεινα ομως. Εγω δεν πιστευα οτι τα ζωα μου θα πεθανουν καποια στιγμη αλλα κι οτι αν γινει αυτο ειναι κατι πολυ μακρινο οποτε δε με αφορουσε προς το παρον. Το γεγονος αυτο και ακομη περισσοτερο το απροοπτο του γεγονοτος αυτου ηρθε και μου τα ανετρεψε ολα.

Θελω να σου πω οτι ζουσα μια ζωη κατα την οποια υπηρχε μια σχετικη ισορροπια, ησυχια και ηρεμια, οχι γιατι οντως ετσι ηταν, υπηρχαν προβληματα, αλλα γιατι εγω ειχα αφεθει, δε μ' ενοιαζε τιποτα και δεν ειχε συμβει και καποιο γεγονος να με ταρακουνησει. Υπηρχαν ομως πραγματα που δουλευαν απο κατω κι εγω δεν εδινα σημασια. Πρωτα απ' ολα δεν προσεχα τον εαυτο μου. Μη βλεπεις που τρεχω σαν τρελη τωρα, ειχα απο το 2005 να κανω εξετασεις. Κι αυτο ειναι το λαθος μας, οτι δεν κανουμε προληψη αλλα περιμενουμε να μας συμβει το "κακο", δηλαδη να εχουμε το συμπτωμα και μετα τρεχουμε πανικοβλητοι και τα κανουμε χειροτερα.
Εγω τον ογκο στο χερι τον ειχα 1,5 χρονο πριν αποφασισω να το ψαξω στα σοβαρα. Τωρα εχω παει στο αλλο ακρο. Δεν προσεχα τη διατροφη μου, δε γυμναζομουν, δουλευα πολυ, δεν κοιμομουν καλα, πιεζα τον εαυτο μου, αφηνα προβληματα να συσσωρευονται, δεν εβαζα σωστες προτεραιοτητες και το σπουδαιοτερο;; Δεν αφηνα τον εαυτο μου να χαλαρωσει και να περασει καλα. Ειχα τουλαχιστον 3 χρονια να παω διακοπες. Δεν ειχα κοινωνικη ζωη. Για χρονια δεν ειχα ουτε προσωπικη. Μονο δουλεια. Κανονικο φυτο. Ποσο ν' αντεξει;;
Να σου το δωσω σχηματικα να το καταλαβεις. Πες πως εχεις ενα σπιτι. Αρχικα το αφηνεις χωρις συντηρηση. Πρωτα σου χαλαει μια βρυση, τη αφηνεις. Λες μια βρυση ειναι δεν πειραζει θα τη φτιαξω μωρε. Μετα σου ξεκολλαει ενα πλακακι, το αφηνεις κι αυτο με την ιδια λογικη. Μετα μια πορτα, ενα παραθυρο και παει λεγοντας. Φτανεις λοιπον καποια στιγμη να εχεις ενα σπιτι ετοιμορροπο οπου δεν ειναι πλεον λειτουργικο και καλεισαι εσυ να λυσεις ολα τα θεματα αμεσα γιατι απο στιγμη σε στιγμη κινδυνευεις να σου πεσει στο κεφαλι. Τι κανεις εκει;; Απο που να ξεκινησεις;; Ποιο να πιασεις πρωτο;; Δε θα σε πιασει εκει πανικος;; Ε, αυτο επαθα εγω. Δεν ελυνα τα προβληματα τη στιγμη που επρεπε κι εφτασε η ωρα που επεσαν ολα μαζι κι ο οργανισμος μου τα επαιξε.
Τις αποφασεις μου για τη σχολη επρεπε να τις ειχα παρει πολυ νωριτερα οταν αρχισε να μου ειναι προβλημα και να με δυσκολευει. Η να τα παρατησω η να ασχοληθω μονο μ' αυτο για ενα διαστημα, που δεν ειχα αλλα προβληματα πιο σοβαρα και να ξεμπερδευω. Βεβαια εμενα παντα τα προβληματα μου ηταν επαγγελματικου και οικονομικου χαρακτηρα, δε θελω να δικαιολογηθω μ' αυτο, αλλα δεν υπηρχε μια κατασταση βοηθητικη. Εμ, δεν μπορουσα, εμ, δεν τα παρατουσα. Ουτε ετσι, ουτε αλλιως και διαιωνιζα μια κατασταση.
Απ' την αλλη με τη δουλεια μου, απ' το πρωτο χρονο κιολας, εβλεπα οτι δεν ειναι εκει για μενα κι οτι δεν εχει καπου παραπανω να πας εκει μεσα. Και ειδικα απο το 2009 και μετα ειχαν αρχισει οι μαζικες απολυσεις. Τι περιμενα να φτασουν και μεχρι εμενα; Παρολα αυτα εγω δεν κινητοποιηθηκα αμεσα να βρω κατι αλλο τοτε που υπηρχαν και δουλειες, εβλεπα το τσουναμι να 'ρχετε και καθομουνα. Ε, δε θα μ' επαιρνε και θα με σηκωνε καποια μερα;; Θελω να σου πω, αυτο το πραγμα ειναι νοοτροπια κι απο εκει ξεκινουν ολα. Δεν ειναι οτι δεν τα βλεπουμε, ειναι πως για καποιο λογο, δεν ξερω τι να πω, θεωρουμε οτι δε θα μας συμβει και δεν κανουμε κατι;; Λεμε δε βαριεσαι;; Οταν βλεπεις τη φωτια παντως να ερχεται και μενεις ακινητος ειναι δεδομενο οτι θα καεις. Εκτος κι αν εισαι πια τοσο τυχερος που θα κανεις τη βλακεια σου χωρις να το πληρωσεις. Υπαρχουν κι αυτες οι περιπτωσεις αλλα εκει ξερεις οτι το ρισκαρεις ομως. Ειχα και ατυχιες βεβαια, δεν μπορω να πω, δε θεωρω οτι ειχα και ιδιαιτερες επιλογες, αλλα αφηνομουν κιολας κι εγω.
Με τη σχεση μου κι εκει εβλεπα πραγματα απ' την αρχη που θα μπορουσα να τα κοψω η να διακοψω τη σχεση απο την αρχη που θα ηταν και πιο ευκολο και δε θα υπηρχε και το συναισθηματικο φορτιο. Αλλα τ' αφηνα, πιστευοντας κατι θ' αλλαξει;; Κι ας μην ηταν αυτο που ηθελα. Ηρθε η στιγμη που πνιγηκα μεσα σ' αυτο.
Βλεπω τους γονεις μου. Ειναι διαβητικοι. Δεν κανουν ποτε την αυτομετρηση. Δεν πανε να εξεταστουν ανα 6 μηνο που πρεπει. Δεν κανουν τη διατροφη τους σωστα. Δεν αθλουνται να κρατουν μια φυσικη κατασταση. Δεν κανουν πραγματα για να περνουν καλα γιατι η ψυχολογια στο διαβητικο παιζει σπουδαιο ρολο. Παρα μονο παιρνουν τα φαρμακα τους μηχανικα, εχουν βουλιαξει στη μιζερια και τ' αφηνουν στο Θεο. Εχουν τα αγχη τους βεβαια κι αυτοι, βλεπουν τα παιδια τους σε αθλια κατασταση και δεν μπορουν να τα βοηθησουν. Οταν μπορουσαν ομως εκαναν μαλακιες. Εχουν κι αυτοι ευθυνη, εχουν βαλει το ληθαρακι τους κι αυτοι. Τωρα ομως δεν αλλαζουν καποια πραγματα. Ας κοιταξουν τουλαχιστον να ειναι καλα εκεινοι, να μη μας δημιουργουν και περισσοτερα προβληματα. Με τουτα και με τ' αλλα χτυπησανε κατι 300 σακχαρο, να του ερθει κανενας ταμπλας και να τρεχουμε που θα 'ναι και χειροτερα μετα. Ενω αν θα εκαναν εναν σωστο προγραμματισμο κι εκεινοι καλυτερα θα ηταν, δε θα κινδυνευαν και δε θα με επιφορτιζαν κι εμενα με τοσο αγχος.

Ελα ομως που οπως προκυπτει απο τα παραπανω κανω κι εγω τα ιδια πραγματα. Γι' αυτο σου λεω οτι οι ανθρωποι γυρω μας και κυριως οι γονεις μας προσδιοριζουν το καρμα μας, διοτι βλεπεις σ' αυτους, στη νοοτροπια τους, τι ειναι αυτο που, οταν ειναι προβληματικο, πρεπει εσυ ν' αποφυγεις γιατι θα σε καταστρεψει μακροπροθεσμα. Εγω εβλεπα ποιες συμπεριφορες επρεπε ν' αποφυγω κρινωντας απ' τους γονεις μου αλλα δεν το εκανα για καποιο λογο.

Σημερα παλι σηκωθηκα χαλια. Το στομαχι μου τουμπανο, πονος, φουσκωμα, αναγουλα. Το στομα και ο λαιμος ειχαν ξεραθει, ειχαν στεγνωσει εντελως. Μ' ελουσε ιδρωτα. Ριγη. Εβαλα θερμομετρο 36,5. Δεν ειχα. Μου 'ρθε ο θανατος, νομιζα θα μεινω. Ολο αυτο ειναι αγχος;; Γιατι μεσα μου δεν εχω πειστει και μου 'ρχετε να παρω σβαρνα τους γιατρους παλι;; Δεν ξερω τι να κανω. Εχω απελπιστει μ' αυτη την κατασταση. Ψυχολογικα εχω γινει κουρελι, δε μ' αφηνει να χαρω τιποτα αυτη η κατασταση.

novia τουλαχιστον κοιμασε καλα? Οχι αν αργας να κοιμηθεις αλλα οταν κοιμασε κοιμασε σερι χωρις να ξυπνας? Εμενα το μεγαλο μου προβλημα εδω και χρονια ειναι οτι ξυπναω απο 3 μεχρι 5 φορες των νυχτα και ακριβως λογω του κακου υπνου ειναι πολλες φορες που οταν σηκωνομαι το πρωι ειμαι χαλια και εχω στο περιπου τα συμπτωματα που περιγραφεις παραπανω.
Στις ελαχιστες φορες που εχω ξυπνησει μονο μια φορα την νυχτα (αρα εχω χορτασει υπνο) την επομενη μερα ειμαι πολυ καλυτερα εχω διαθεση και αρκετη αισιοδοξια.
Παντως ειμαι πλεον σιγουρος οτι μεγαλο ρολο στο προβλημα του υπνου μου παιζει το στρες που μου συσσωρευεται κατα την διαρκεια της ημερας.
Εχω δοκιμασει διαφορα φυτικα ηρεμιστικα (βαλεριανα, quiet life, σπαθοχορτο) αλλα δεν με βοηθησαν.
Η ψυχιατρος που πηγαινα μου ειχε δωσει υπνωτικα το ενα θυμαμαι με ξερανε στον υπνο και οταν ξυπνησα ημουν χαλια ολη την ημερα και δεν ξαναπηρα.
Το δευτερο ηταν πιο ηπιο και δεν με βοηθουσε στον σταθερο υπνο οποτε ουτε αυτο μου εκανε τιποτα.
Σημερα πηρα ενα ηρεμιστικο υπνωτικο (που δεν χρειαζεται κοκκινη γραμμη). Μου το ειχε συστησει ο γαστρεντερολογος στην Σαλονικη πριν ενα χρονο.
Επειδη καταληγω οτι ο τυπος ειχε πολυ δικιο εχω αποφασισει να ακολουθησω μετα απο καιρο οτι ακριβως μου ειχε πει.
Η διαγνωση του: Υπερσπαστικοτητα γαστρεντερικου (νευρικο στομαχι και εντερο) μια κατασταση επωδυνη που επηρεαζει ασχημα την ψυχολογια χωρις ομως να σε σκοτωνει
Οι λογοι: ΒΑΣΙΚΑ ΑΓΧΟΣ , ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΤΟ ΚΡΥΟ, ΤΡΙΤΟΝ ΚΑΠΟΙΕΣ ΤΡΟΦΕΣ ΠΟΥ ΠΙΘΑΝΩΣ ΜΕ ΕΝΟΧΛΟΥΝ.
Η θεραπεια του: Mαθε να διαχειριζεσε το αγχος , για το γαστρεντερικο "γαλα μαγνησιας" και σπασμολυτικα τυπου buscopan και οταν δεν την παλευεις για λιγο καιρο το ηρεμιστικο/ υπνωτικο. Το τελευταιο παροτι το ειχα αγορασει τοτε δεν το πηρα ποτε αλλα σημερα περασα απο το φαρμακειο και το ξαναγορασα να δω αμ με βοηθησει στην σταθεροτητα του υπνου
Οτι και να γραψω πιστευω οτι ο καλος/ποιοτικος υπνος ειναι μεγαλη βοηθεια / θεραπεια και εγω τον εχω χασει

Οχι δεν κοιμαμαι καλα. Καταρχας δε νιωθω να νυσταζω. Θα μου πεις δεν κανω και τιποτα καθοτι ανεργη εδω κι ενα χρονο σχεδον μενω και σε αστικο κεντρο, δεν ειμαι σ' ενα χωριο να πεις θα βγω θα σκαψω το χωμα. Εχω πηξει μεσ' τα ντουβαρια. Συνηθως μεχρι τις 3 με 4 τα ξημερωματα ειμαι ξυπνια. Εχει τυχει και 6η ωρα. Μετα θα ξυπνησω κατα τις 10 με 11 εχω παθει αναστροφη υπνου αλλα το 8ωρο εστω κι ετσι το κανω. Δεν ειναι καλος ομως υπνος αυτος. Λιγο καιρο πριν ειχα κανονικο ωραριο αλλα ξυπναγα κατα τις 3 κι εκανα πανικο. Ευτυχως εφυγε τωρα αυτο. Το προτιμω να σου πω το τωρα, να με πιανει αργα ο υπνος παρα να κοιμαμαι 11 η ωρα και να ξυπναω μες τη νυχτα.

Παντως εγω αυτο που νιωθω, επειδη προσπαθω να προσδιορισω ακριβως τα συμπτωματα, στην αρχη νιωθω ενα σφιξιμο στο στομαχι, μετα με πιανει μια πιεση στο κεφαλι απ' την αριστερη πλευρα. Κατι σαν ημικρανια. Μεσα στο ματι το αριστερο και στη ραχη της μυτης στο αριστερο ρουθουνι και πισω αριστερα ψηλα στον αυχενα. Το οποιο αυτο κραταει για ωρα. Εγω νομιζω οτι μου ανεβαινει η πιεση εκεινη τη στιγμη αλλα δεν τολμω να τη μετρησω. Κι επειτα αρχιζουν και ιδρωνουν τα χερια μου και αρχιζουν τα ενδοκοιλιακα θεματα. Φουσκωματα, δυσπεψιες.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Οχι δεν κοιμαμαι καλα. Καταρχας δε νιωθω να νυσταζω. Θα μου πεις δεν κανω και τιποτα καθοτι ανεργη εδω κι ενα χρονο σχεδον μενω και σε αστικο κεντρο, δεν ειμαι σ' ενα χωριο να πεις θα βγω θα σκαψω το χωμα. Εχω πηξει μεσ' τα ντουβαρια. Συνηθως μεχρι τις 3 με 4 τα ξημερωματα ειμαι ξυπνια. Εχει τυχει και 6η ωρα. Μετα θα ξυπνησω κατα τις 10 με 11 εχω παθει αναστροφη υπνου αλλα το 8ωρο εστω κι ετσι το κανω. Δεν ειναι καλος ομως υπνος αυτος. Λιγο καιρο πριν ειχα κανονικο ωραριο αλλα ξυπναγα κατα τις 3 κι εκανα πανικο. Ευτυχως εφυγε τωρα αυτο. Το προτιμω να σου πω το τωρα, να με πιανει αργα ο υπνος παρα να κοιμαμαι 11 η ωρα και να ξυπναω μες τη νυχτα.

---

Μη νομιζεις οτι αν εσκαβες το χωμα, κουραζοσουν σωματικα δηλαδη, θα ξερενοσουν στον υπνο. Εγω το εχω κανει , να φτασω να γινω πτωμα απο την σωματικη κουραση, αλλα το βραδυ παλι ξυπναω. Πλεον πιστευω οτι το συσσωρευμενο αγχος της ημερας εχει βρει αυτον τον τροπο να με επηρεαζει και στον υπνο. Το κουφο ειναι οτι οταν ξυπναω την νυχτα αισθανομαι παρα πολυ καλα πιθανως επειδη ειναι χαλαρος ο οργανισμος.
Εχω σκεφτει κι εγω να προσπαθησω να κοιμαμαι αργα αλλα συνηθως κατα τις 11 το βραδυ αισθανομαι τοσο κουρασμενος σωματικα και ψυχολογικα που κλεινουν τα ματια μου.
Παλαιοτερα ειχα παρατηρησει οτι αν ειμουν εξω με παρεα και επινα δυο μπυρες κοιμομουν καλυτερα αλλα τωρα το αλκοολ το αποφευγω λογω γαστρεντερικου. Παντως και απο αυτο προκυπτει οτι εχει σχεση το συσσωρευμενο αγχος δηλαδη εστω και το αλκοολ απο δυο μπυρες με χαλαρωνε και κοιμομουν χωρις ξυπνημα.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Παντως εγω αυτο που νιωθω, επειδη προσπαθω να προσδιορισω ακριβως τα συμπτωματα, στην αρχη νιωθω ενα σφιξιμο στο στομαχι, μετα με πιανει μια πιεση στο κεφαλι απ' την αριστερη πλευρα. Κατι σαν ημικρανια. Μεσα στο ματι το αριστερο και στη ραχη της μυτης στο αριστερο ρουθουνι και πισω αριστερα ψηλα στον αυχενα. Το οποιο αυτο κραταει για ωρα. Εγω νομιζω οτι μου ανεβαινει η πιεση εκεινη τη στιγμη αλλα δεν τολμω να τη μετρησω. Κι επειτα αρχιζουν και ιδρωνουν τα χερια μου και αρχιζουν τα ενδοκοιλιακα θεματα. Φουσκωματα, δυσπεψιες.

---

Εγω ο καυμενος ξερεις ποσα χρονια προσπαθω να προσδιορισω ακριβως τα συμπτωματα και απο που ξεκινανε?
Τελευταια κατεληξα οτι φταινε οι σπασμοι του εντερου ιδιως στα αριστερα κατω πλαγια εκει που τελειωνουν τα πλευρα.(ειναι ενα σημειο που με ενοχλει μονιμα χρονια τωρα) Παροτι φαινεται τρελο οι σπασμοι αυτοι χτυπανε στην αριστερη ομοπλατη , στην μεση (σαν ισχυαλγια) και στο αριστερο μερος του κεφαλιου ακριβως στα σημεια που περιγραφεις , εμενα με χτυπαει και μεσα στο αυτι και στα δοντια της αριστερης κατω γναθου.
Οταν πρωτοπηγα για βελονισμο η πρωτη θεραπεια που ζητησα ηταν για νευραλγια τριδυμου νευρου (ειναι ενα νευρο που πιανει αυτι , ματι, δοντια). Επισης ελεγα στην βελονιστρια οτι με ποναει η αριστερη ομοπλατη το εντερο και η μεση. Αντε να βγαλει νοημα τωρα κι αυτη. Τωρα που εχει περασει καιρος και εχω βγαλει ενα νοημα πιστευω οτι φταινε οι δυνατοι σπασμοι του εντερου οι οποιοι σε μεγαλο ποσοστο προκαλουνται απο το συσσωρευμενο αγχος.
Κατα την διαρκεια του βελονισμου θυμαμαι ειχε εμφανιστει και μια κυρια με τα ιδια ακριβως συμπτωματα. Και αυτη δεν μπορουσε να καταλαβει απο που ξεκινουσαν ολα, ειχε κουραστει απο αυτην την κατασταση. Μεχρι που ειχε κανει και αφαιρεση χολης γιατι καποιοι χειρουργοι της ειχαν πει οτι φταινε οι σπασμοι της χολης αλλα αποδειχτηκε στην πραξη οτι δεν εφταιγε η χολη.
Τι να πω απο οσα χαπια εχω παρει με βοηθησαν τα αγχολυτικα αλλα γαμοτο προκαλουν εθισμο και δεν θελω να παιρνω. Χαθηκε δηλαδη να υπαρχει ενα ζαναξ χωρις παρενεργειες τοση προοδο εχει κανει η επιστημη...
Οτι και να πω κανει μπαμ πλεον οτι ο βασικος υποπτος ειναι το αγχος το θεμα ειναι πως το μειωνουμε...

Αυτο που με στεναχωρει περισσοτερο ti einai touto pali ξερεις τι ειναι;; Οτι πραγματικα ειχα ξεμπερδεψει μ' αυτο πανω απο 10 χρονια και η τουλαχιστον ετσι πιστευα. Και τωρα να 'μαι παλι εδω. Απο εκει που ξεκινησα. Κι οσο βλεπω να περναει ο καιρος κι αντι να μου περναει, να κατασταση ανησυχω πολυ. Δεν μπορω να βρω μια διεξοδο.

Quote:

---

Οτι και να πω κανει μπαμ πλεον οτι ο βασικος υποπτος ειναι το αγχος το θεμα ειναι πως το μειωνουμε.

---

Τι να σου πω;; Εγω κι οταν δουλευα ειχα αγχος αλλα πανικους και ζαλαδες και αυπνιες δεν ειχα για παρα παρα παρ α πολλα χρονια. Μ' επιαναν κατι πονοκεφαλοι, κατι μυοσκελετικοι πονοι αλλα αυτο που μου συμβαινει τωρα που με λουζει ιδρωτας, μου κοβονται τα ποδια και χανω τον κοσμο, νομιζω οτι θα μεινω στον τοπο δεν το ειχα. Εδω περσυ το καλοκαιρι που ειχα τοσα, θανατους, απολυσεις κτλ κτλ που σου 'χα γραψει και δεν ειχα τετοια. Ολα ξεκινησαν απ' τον Οκτωβρη να υποθεσω ο Κρονος που μπηκε στο Σκορπιο και τον εχω απεναντι μου;; Μαλλον το βιωσα σα μετατραυματικο στρες το οποιο λενε μπορει να σου εμφανιστει και μετα απο 3 ακομη και 5 μηνες απο το γεγονος που σε σοκαρε.Δε ξερω τι ειναι χειροτερο τελικα να εχεις πανικους χωρις καταθλιψη, να εχεις καταθλιψη χωρις πανικους;; Εγω νομιζω οτι εχω και τα δυο τωρα. Οταν δεν εχω τους πανικους, εχω καθημερινα στεναχωρια. Εγω ξερω τι φταιει και ξερω πως θ' αλλαζε αυτο το θεμα ειναι οτι πρακτικα δεν μπορω να το κανω λογω οικονομικων κι επειδη δεν εχω δουλεια απο καπου να πιαστω εχω εγκλωβιστει στο κωλοσπιτο, στην κωλοοικογενεια και στην ολη κωλοκατασταση.

.................

Καταρχας απο τις γνωσεις που εχω αποκτησει περι των ψυχολογικων δεν πιστευω οτι εχεις καταθλιψη. Εχεις εντονο στρες, ναι, που πλεον εχει βρει διοδους στο σωμα σου για να εκδηλωνεται παλι ναι που σου χαλαει την ποιοτητα της ζωης βεβαιως ναι αλλα δεν εχεις καταθλιψη. Καταθλιψη ειναι κατι αλλο. Αυτο γιατι κι εγω πιστευα οτι ημουν σε καταθλιψη αλλα οσο το εχουμε αναλυσει με την ψυχολογο μου προκειται για εντονο αγχος. Αγχος γιατι τα πραματα δεν πηγανε και δεν πηγαινουν (εστω και λιγο) οπως τα θελουμε. Με αλλα λογια οπως λεει και το τραγουδι "εμεις γι αλλου κινησαμε κι αλλου η ζωη μας παει..."
Αγχος το οποιο καλο ειναι να το ψαχνεις και να το αναλυεις απο που προερχεται αλλα αυτο δεν φτανει
Συμφωνα με τους ψυχολογους το αγχος ειναι "φιλος μας" ο οποιος θελει κατι να μας πει, μας βαραει καμπανακια οτι κατι δεν παει καλα στην ζωη μας και πρεπει να βρουμε τι ειναι και να το αλλαξουμε οσο γινεται. Συμφωνα με τους ψυχολογους παντα υπαρχουν λυσεις σε οποιο περιβαλλον κι αν ζεις παντα υπαρχουν καποια πραγματα που σε βοηθανε να ισορροπισεις. Θα μου πεις και ποια ειναι αυτα? Ελα ντε...Σε καθε ανθρωπο ειναι διαφορετικα αναλογα την κατασταση που ζει.
Στην περιπτωση μου ειναι ξεκαθαρο οτι θα πρεπει να απομακρυνθω απο το περιβαλλον που ζω. Ειτε αυτο ειναι γονεις ειτε χωριο. ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΜΟΥ. Εδω και πολλα χρονια το αγχος μου μου το φωναζει αυτο ομως εγω δεν ηξερα να το ακουσω. Βρεθηκα λογω καλοσυνης πεστο λογω τυψεων λογω βλακειας να ασχολουμαι παραπανω και φανατικα με τα προβληματα των αλλων και να εχω τον εαυτο μου στο περιμενε. Ειχα την ψευδαισθηση (οπως αποδειχτηκε) οτι οι αλλοι (οι γονεις μου δηλαδη) καποια στιγμη θα "στρωσουν" και μετα θα κυταξω την ζωη μου. Και αυτο δεν γινοτανε και ουτε προκειται να γινει. Ισα ισα τα πραγματα χειροτερευανε και εγω χωρις να το καταλαβω βρεθηκα να πνιγομαι μεσα σε αυτα. Χρονια αυτη η κατασταση κι εγω εκει ...να βαραω το κεφαλι μου στον τειχο. Και δεν ξερεις τωρα που στα γραφω τι αγανακτηση μου βγαινει μου ρχεται να αρπαξω ενα ξυλο και να αρχισω να κοπαναω τους γερους μου...Τοσο ηλιθιοι γαμοτο αντι να κοιταξουν να βοηθησουν και αυτοι ωστε να στρωσουν τα πραματα και να εχω χρονο και ελευθερια για μενα κανουν ακριβως τα αναποδα. Ειναι πολυ χειροτεροι κι απο μικρα παιδια.
Παρε παραδειγμα τον πατερα μου. Εκανε πριν ενα χρονο εγχειρηση ανοιχτης καρδιας μετα βρεθηκε καρκινος στο στομαχι , νεα εγχειρηση, μετα χημειοθεραπιες για εναν μικρο ογκο στο σικωτι.
Ως μαλακας εγω (γιατι τετοιος ειμαι τελικα) περα απο την δουλια μου φορτωθηκα και τα γιδοπροβατα του γερου μου. Τα αδερφια μου μου φωναζαν να τα πουλησω εγω ελεγα ας γινει καλα ο γερος και ας αποφασισει αυτος αλλωστε δικα του ειναι ασε που αν του τα πουλουσα θα πεθαινε απο στενοχωρια. Και εφτασε ο φετεινος μαρτιος τελειωσαν οι χημειοθεραπειες (εχει καρκινο στο συκωτι που μαλλον εξελισεται πολυ αργα) του ειπα πατερα ή πουλα τα ή κρατα 5,6 ωστε να περνας την ωρα σου. Ειπα σε λογικο ανθρωπο μιλαω θα καταλαβει. Παπαρια... Φτασαμε στον αυγουστο ο γερος καλυτερεψε οποτε γιατι να τα πουλησει. Αλλωστε για τις βαριες δουλιες εχει εμενα τον μαλακα να του τις κανω. Σφυριζει αδιαφορα που λεμε κοιταει την παρτη του και δεν βλεπει ο βλακας οτι εγκλωβιζει και εμενα.
Οποτε novia τι κανω σε μια τετοια περιπτωση? Να το ξανακουβεντιασω δεν μπορω γιατι στην κατασταση που ειμαι θα τον σκυλοβρισω.
Ποια ειναι η λυση? Η λυση ειναι αυτη "Δε μου γαμιεσε κι εσυ και τα προβατα σου και η μανα μου με τα 17 συνολικα χαπια που παιρνει". ΕΓΩ ΘΑ ΦΥΓΩ...ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ.
Αν αυτοι ειναι ανικανοι να προσεξουν τις δικες τους ζωες (επειδη ετσι γουσταρουν) θα τους νταντευω εγω?
Αυτη την περιοδο πραγματικα σκληραινω την ψυχη μου αποβαλλω τις οποιες τυψεις μπορει να εχω ακομα και απο φθινοπωρο χερετισματα...Να κοψουν το κεφαλι τους και να προσεχουν τον εαυτο τους και την υγεια τους μονοι τους. Και αν ειναι να πεθανουν απο το ξερο τους το κεφαλι θα πεθανουν....Αλλωστε εμενα με πεθαινουν καθε μερα..

Αυτο προσπαθησα να κανω κι εγω. Οταν γνωριστηκα μ' αυτο το παιδι ηθελα να δω πως θα παει η ιστορια και να φευγα απο εκει μεσα. Εκεινος ειχε δικο του σπιτι και ηθελε να παω εκει. Τοτε ειχαμε κι οι δυο δουλεια. Ελα ομως που γαμηθηκε ο Διας. Χανει τη δουλεια του πρωτα αυτος, χανω εγω τη δικη μου μετα, πεθαινει κι η μανα του κι αναγκαζεται ν' αναλαβει τον πατερα του 85 χρονων με ανοια. Ο αδελφος του ακριβως απο πανω ουτε 5' λεπτα δεν το παιρνει. Που να παω εγω μετα σ' ενα σπιτι 2x2 μ' εναν ηλικιωμενο ανθρωπο μετα;; Οχι πως δεν το προσπαθησα αλλα ειδα οτι δε με παιρνει. Ειχα γινει η παραδουλευτρα εκει μεσα. Ολη μερα επλενα, μαγειρευα, καθαριζα ο παππους ξαπλωμενος πρωι μεσημερι βραδυ στον καναπε μπροστα στην τηλεοραση κι εκεινος μπροστα στον υπολογιστη να παιζει παιχνιδια. Κι οταν ηταν να βγουμε μονο με τους φιλους του γιατι ο ιδιος δεν ειχε μεταφορικο μεσο και τωρα δεν ειχαμε και λεφτα να κυκλοφορουμε τουλαχιστον με ταξι οπως πριν. Εφυγα απ' τα σκατα κι επεσα στ' αποσκατα. Τουλαχιστον οι δικοι μου γονεις ειναι λειτουργικοι, μαλακες μεν στα θεματα υγειας τους και καταπιεστικοι αλλα δεν ηταν κι ετσι. Αρχισα να φρικαρω με τον καιρο. Αρρωστησα. Γι' αυτο σου λεω αμα δε σε θελει, δε σε θελει. Αμα το 'χει η μοιρα σου να εισαι σε σκατοκαταστασης ο,τι και να κανεις σε τετοιες θα πεφτεις. Χαθηκε να πεσω κι εγω σε μια νορμαλ κατασταση;; Να εχω μια διεξοδο;;; Εγω εφευγα απ' το σπιτι μου να ξεφυγω απ' τις κωλοκαταστασεις και πηγαινα εκει και γινομουν χειροτερα. Πραγματικα δεν ξερω πως θα ξεφυγω απ' αυτο ως μονη λυση θα ηταν μια καλη δουλεια με καλα χρηματα να μπορω να οριζω μονη μου τις καταστασεις. Αυτο ομως κι αν ειναι πλεον αδυνατο.
Πριν μια δεκαετια εργαζομουν ως συμβασιουχος σε μια υπηρεσια του δημοσιου κι ειχα παλεψει και δικαστικα να διεκδικησω τη θεση μου αλλα μπορεις να τα βαλεις με το κρατος;; 4 χρονια ημουν εκει και δε μ' επιασε για 3 μερες το προεδρικο διαταγμα. Εκεινη την περιοδο να δει αγχος. Για σχεδον 7 μηνες ειχα παθει ενα νευρικο και πεταγε ολη την ωρα το ματι. Απορω κι η ιδια πως το γλυτωσα το εγκεφαλικο τοτε. Γι' αυτο σου λεω.... εχω καταρα πανω μου δεν εξηγειτε αλλιως. Βλεπεις οτι το παλευω κι αυτο μου γαμιεται συνεχεια. Συγγνωμη για τα βρομολογα αλλα εχω βγει εκτος εαυτου πια.