Τι να πω... Με ολα οσα γραφεις αρχιζω να θεωρω τον εαυτο μου "τυχερο":D... Επισης πιστευω οτι αποδειχτικες πιο δυνατος χαρακτηρας απο μενα γιατι μπορεις και πολεμας χωρις χαπια.
Το τραγικο , το ηλιθιο, το γκαντεμικο πες το οπως θελεις novia ειναι οτι ξεκινας για κατι πολυ "αθωα" και απλα, λες εχω μια κατασταση να αντιμετωπισω , ξεκιναω και καποια στιγμη θα τελειωσει. Αμ δε γαμοτο. Στην πορεια σου βγαινουν χιλιες δυο μαλακιες και στο τελος μπλεκεις δεν ξερεις τι να πρωτοαντιμετωπισεις και μετα απο καιρο καταλαβαινεις οτι εισαι χειροτερα απο τοτε που πρωτοξεκινησες.
Δηλαδη παρε παραδειγμα τον "Γιγαντοκυτταρικο ογκο" (πολυ εντυπωσιακος τιτλος...) . Αντι να κανεις απλα μια επεμβαση και μερικες μερες μετα να εχει τελειωσει το ζητημα, εκει κατι να στραβωσει και να φτασεις να σκεφτεσε ακτινοβολιες και καρκινους. Αυτο που με τρελενει εμενα ειναι γιατι σωνει και καλα να στραβωσει το πραγμα...
Και να σου πω εγω βγαζω απο εξω τα σωματικα προβληματα και ζορια τα οποια βεβαια δεν ειναι αμμελητεα. Ομως γαμοτο αν σου φορτωθουν και ψυχολογικα λογω ολων αυτων που περασες τοτε αυτος ο συνδιασμος , σωματικα και ψυχολογικα μαζι δεν παιζεται.Ειναι φοβερα κουραστικος και εμενα ωρες ωρες με εξοντωνει. Δηλαδη δεν ξερεις ποσες φορες λεω "μωρε τι καλα που ημουν πριν μπλεξω με γιατρους ειχα το αυχενικο μου ειχα καποιες ενοχλησεις στο γαστρεντερικο , υποφερτα πραματα..."
Απο την αλλη σκεφτομαι μηπως ανηκω στην κατηγορια των "εξυπνων πουλιων" που πιανονται απο την μυτη. Δηλαδη μηπως τα ψιριζω πολυ τα πραματα , μου συμβαινει κατι και παθιαζομαι να βγαλω ακρη αντι να το αφησω και οτι ειναι να γινει ας γινει. Ξερω γω... καλυτερα βλακας και υγιης παρα εξυπνος/ευαισθητος και ασθενης.
Δηλαδη εχω φιλους που τους ποναει κατι , παραπονιουνται χρονια , ομως δεν πανε στον γιατρο μηπως τους βρει τιποτα κακο. Μπας και ειναι καλυτερα ετσι?
Οπως και να εχει εγω καταλαβαινω πλεον οτι, καλως η κακως ,(μαλλον κακως) υπερκουραζουμε το μυαλο μας και αυτο εχει αντικτυπο στην ψυχικη μας υγεια. Το θεμα ειναι πως θα βρεθουν τροποι να χαλαρωνουμε. Μεχρι στιγμης δεν εχω βρει καποιον τροπο ωστε να μπορω να πω οτι ειναι η λυση. Απλα κινουμαι σιγα σιγα να απομακρυνθω απο τοξικους ανθρωπους (γονεις , φιλους) μηπως βρω λιγη ψυχικη ηρεμια. Θελω να ελπιζω σε κατι καλυτερο προς το παρον ουσιαστικα δεν το εχω βρει.
Παντως διαβαζοντας τα οσα περασες εσυ και αλλοι εδω μεσα και αυτα που περασα κι εγω νιωθω ποσο μεγαλη αναγκη εχουμε να μπορεσουμε να τα "βγαλουμε" ολα αυτα που πραγματικα μας καταπιεζουν και μας καταστρεφουν την ποιοτητα της ζωης μας. Το θεμα ειναι οτι υπαρχουν καταστασεις, οικογενεια , κοινωνικος περιγυρος, κριση κ.α., που ειναι δυσκολο να αντιμετωπιστουν και επηρεαζουν σημαντικα αρνητικα την οποια προσπαθεια.
Και κατι σχετικα ασχετο. Τα τελευταια χρονια ειμαι σε μια δουλια σε καποια δεκο οπου ναι μεν υπαρχουν ευθυνες αλλα καμμια σχεση με το να δουλευεις εξω σε ιδιωτη η να εισαι στο ελευθερο επαγγελμα. Απο το πρωι εχω εναν βλακα στο απεναντι γραφειο που ωρυεται για τον φορτο εργασιας και ποσο τον καταπιεζουν και χιλιες δυο μαλακιες. Ειναι στιγμες οπως τωρα που λεω "να μας κλεισουνε κι εμας γαμοτο" να δει ο καθε μαλακας το τι εστι ανεργια ,ιδιωτης αφεντικο κτλ και μετα να μου ερθει και να μου πει ποσο καταπιεζεται στην δουλια. Kολοπαιδα τιποτενια που ουτε μια απεργια δεν κανανε κατι τελος παντων να δειξουν συμπαρασταση/αλληλεγγυη στους συνανθρωπους τους εξω και αν στραβωσει η κατασταση και γι αυτους κλαιγονται που δεν τους καταλαβαινουν. Αλλα ετσι ειναι...αν σε εχει βαλει απο το παραθυρο σε ηλικια 20,21 χρονων ο μητσοτακης και ο παπανδρεου και δεν εχεις δει το μαμησι εξω νομιζεις οτι καταπιεζεσε κιολας. Αχρηστοι ανθρωποι γαμοτο που κανουν το ενα τριτο της αντιστοιχης δουλιας που θα κανανε εξω και το παιζουν και οτι δεν αντεχουν