Printable View
ελενα ΑΣΕ ΤΙΣ ΜΑΛ@@@ΕΣ !!! μην ακούω τέτοια ...σε παρακαλώ...Quote:
Εχω αρχισει να σκεφτομαι τα χαπια και εγω.Δεν ξερω αν θα γλυτωσω την αυτοκτονια. Δεν θελω να το κανω,ΑΓΑΠΑΩ ΤΗ ΖΩΗ. Ομως ειναι τοσο ασχημο αυτο που μου συμβαινει που αν χειροτερεψει,πολυ φοβαμαι οτι δεν θα αντεξω αλλο...
Δες στις προηγούμενες δημοσιεύσεις τι σου γραψα... Και εμείς περάσαμε τέτοια φάση.
ΠΗΓΑΙΝΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΕΙΔΙΚΟ. Σε παρακαλώ... μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου... ΠΗΓΑΙΝΕ !!!
Μπορει να περασει ρε παιδια?? Ειναι τοσο ασχημο που πιστευω πως δεν θα περασει ποτε...Αν δεν περασει δεν μπορω να ζησω ετσι..κανενας δεν μπορει . Τωρα μπορω να καταλαβω αυτους που αυτοκτονουν..ειναι γιατι δεν αντεχουν αλλο. Ειμαι απο νησι και εδω δεν εχουμε ειδικοτητα ψυχιατρου..μονο νευρολογους.Ειμαι σε απογνωση δεν ξερω τι να κανω...Πειτε μου οτι μπορει να περασει σας παρακαλω...Quote:
Originally Posted by Soutsi
Ρε συ κοριτσι μου τι ειναι αυτα που λες "αν θα τη γλυτωσεις" και οι μαλακιες περι αυτοκτονιας. Ολα αυτα που αναφερεις παραπανω, ακριβως ολα, τα εχω περασει τον περασμενο χειμωνα (και τοσοι αλλοι εδω μεσα). Δεν ξερω πως αλλα θα πας να βρεις εναν ψυχολογο/ψυχιατρο και με φαρμακα ή χωρις σε δυο τρεις βδομαδες θα μιλαμε εδω και θα μιλας τελειως διαφορετικα. Θα σου γραψω πως το εζησα εγω, πες οτι ολα τα προληματα ειναι ενα βουνο. Οταν η ψυχολογια σου ειναι πανω απο την κορυφη του βουνου αισθανεσαι οτι ολα αντιμετωπιζονται. Αν ομως η ψυχολογια σου πεσει κατω στη ριζα του βουνου να πουμε, ε τοτε νιωθεις απολυτα αδυναμη και απλα καθεσαι και κοιτας το θεορατο βουνο. Ετσι το εζησα εγω. Και ευτυχως υπαρχουν οι ψυχολογοι/ψυχιατροι και σου δειχνουν τον δρομο να "ξαναπεταξεις" πανω απο το βουνο. Σε παρακαλω βρες τροπο και απευθυνσου στους γιατρουςQuote:
Originally Posted by elena60
,
Γεια σας, τι κάνετε;
Βλέπω πως υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι με κρίσεις πανικού, όπως εγώ.
Παθαίνω κρίσεις εδώ και 4 μήνες. Την πρώτη φορά δεν είχα ιδέα τι μου συνέβαινε και νόμιζα ότι θα μείνω στον τόπο.
Πάντα ήμουν πολύ δυνατή, αλλά μια κατάσταση δύσκολη με τσάκισε.
Τώρα προσπαθώ να συνέλθω, αλλά έχω φτάσει σε σημείο να πανικοβάλομαι σχεδόν κάθε μέρα. Να νομίζω ότι κάτι πολύ κακό θα συμβεί, χωρίς να συντρέχει λόγος.
Κι ενώ ξέρω πως είναι λάθος να σκέφτομαι έτσι, το μυαλό αρνείται να καταλάβει.
Έχουν ξυπνήσει πολλές φοβίες. :(
Καλησπερα και απο μενα.
Παιδια οι αυτοκτονικες σκεψεις δεν ειναι απλη υποθεση.
Ελενα και η δικη μου γνωμη ειναι να απευθυνθεις σε καποιον ειδικο γιατι σε αυτη τη φαση μαλλον δεν εισαι σε θεση να κοντρολαρεις ουτε το αγχος σου, ουτε τις σκεψεις σου.
Δεν θα σου δωσει τη λυση στο πιατο ο ειδικος αλλα θα σου χαραξει ενα μονοπατι.
Και εν πασει περιπτωσει γι'αυτο λεγονται "ειδικοι".
Ολα αυτα δεν ειναι τιποτα αλλο απο διογκωμενο αγχος και απευθυνομαι και σε σενα rozalinda το οποιο πολλες φορες μας παιρνει τον αερα και νομιζουμε οτι μας κονει τη ζωη.
Ας ψαξουμε να βρουμε την ηρεμια σε κατι, οτιδηποτε και αν ειναι αυτο ας ειναι και να μας ηρεμει 2%.
Αρκει να εστιασουμε σε κατι που θα απασχολησει το μυαλο μας για λιγο.
Ολο και κατι θα υπαρχει.
Ολα περνουν. Εδω περναει το πενθος μιας μανας που εχει χασει το παιδι της!
Υπομονη θελει και ψαξιμο. Τι σε ενοχλει; Αλλαξε το! Αν δεν μπορεις, αποδεξου το.
Οσο βουνο και αν ακιουγονται ολα αυτα, και ειναι για ολους εμας, αλλο τοσο απλη ειναι και η διαδικασια απαλλαγης απο τον φοβο.
Απλα το κακο με τον φοβο ειναι οτι ειναι bully και φωνακλας. Θρασυδειλος σα να λεμε.
Κακο δεν μπορει να κανει σε κανεναν. Μονο να τρομοκρατει μπορει.
Φιλους! Απευθυνθειτε σε φιλους!
Βγειτε εξω και ας μην εχετε διαθεση! Τρωγοντας ερχεται η ορεξη.
Προς Θεου μη μενετε στο σπιτι αγκαλια με μαυρες σκεψεις.
Αυτα τα λεω για να τ'ακουω και εγω φυσικα!!
Ρε παιδια,μαλλον τα εχω χασει τελειως..Μολις γυρισα απο το κομμωτηριο οπου παω καθε 15 μερες και κανω ντεκαπαζ στη ριζα μου. Το οξυζενε δεν ξερω γιατι και πως,μου φανηκε πολυ δυνατο δεν μπορουσα να αναπνευσω! Ρουφηξα αρκετες τζουρες χωρις να το θελω,και μια την ενιωσα για τα καλα! Μολις εφυγα απο κει νιωθω ακομα σαν χαμενη και με επιασε φοβος μηπως μαστουρωσα...το συνδεω με το μεγαλο μου φοβο,που ειναι φυσικα αυτο με το τσιγαρο και τον γιατρο που ειπε οτι αν ξαναασχοληθω με ουσιες κινδυνευω.Τωρα αναρωτιεμαι αν ειμαι ετσι οντως επειδη μαστουρωσα με το οξυζενε ή ειμαι ετσι επειδη επαθα κρισουλα απο τον φοβο μου!! Η κατασταση εχει ξεφυγει εντελως....Με το οξυζενε μαστουρωνεις??Quote:
Originally Posted by Blue9791
Ελενα καταρχην χαιρομαι που πηγες κομμωτηριο!Και το λεω γιατι εγω οταν ημουν στα πολυ κατω μου ειχα να παω κομμωτηριο κανα χρονο μη σου πω..
Τωρα για αυτο με το οξυζενε μαλλον αισθανεσαι ετσι επειδη το σκεφτεσαι κ σου κολλησε τωρα στο μυαλο αυτο.Εχω παθει τετοια ενα σωρο.Και με βαφη μαλλιων μου ειχε κολλησει μια φορα οτι δεν μπορω να αναπνευσω κ με πολλα αλλα.Χαζομαρες ηταν ολα.Ειναι να μην σου μπει η ιδεα.
Βασικά όλο αυτό που έχεις μπορεί να προκαλείται και από μοναξιά (εάν μένεις μόνος-η). Καλό θα σου κάνει να συμβουλευτείς κάποιο ψυχολόγο και να σου συστήσει μια καινούργια φαρμακευτική αγωγή, έτσι ώστε να δεις κάποια διαφορά στη μείωση του άγχους. Μπορείς επίσης, να πας διακοπές για λίγες μέρες, που φυσικά θα σου κάνει πολύ καλό να πάρεις έναν άλλο αέρα, και να ξεφύγεις από την ένταση της ρουτίνας και του δυνατού άγχους!! Και γενικά, σε τελική ανάλυση να σκέφτεσαι θετικά και με αισιοδοξία, να μη λες ξέρω'γω ότι όλο αυτό που περνάς θα το κουβαλάς σαν ''στάμπα'' στην πλάτη, γιατί πολλές φορές εκείνα που λέμε το σύμπαν τα πραγματοποιεί, όσο παράξενο κι αν σου φαίνεται! ;)
Δεν μενω μονη.Με την οικογενεια μου μενω που ομως δεν με βοηθαει καθολου γιατι δεν με καταλαβαινει....Ο αδερφος μου ειναι μικρος και στην κοσμαρα του,η μανα μου ειναι ψυχρη και ψιλοαδιαφορη και επιμενει οτι ειναι το στομαχι μου και ο πατερας μου δουλευει τις περισσοτερες ωρες της ημερας,ο οποιος ειναι ο μονος που μου δινει κανενα φιλι και μου αγιγιζει λιγο τον ωμο οταν με βλεπει κουρελι.Νιωθω μονη και αβοηθητη!Αυτη τη στιγμη που σας γραφω εχω παλι αυτο το απαισιο συναισθημα που δεν αντεχεται.Δεν μπορω να το περιγραψω!! Δεν φανταζομουν οτι η καταθλιψη ειναι τοσο μεγαλο πραγμα παιδια...ειληκρινα. Καποιοι απο σας ειχατε τα ψυχολογικα απο μικρι ηλικια ισως γιαυτο ξερετε να τα αντιμετωπισετε.Εμενα μου ηρθαν απο τη μια μερα στην αλλη...Πηγα σε εναν παθολογο μαζι με τη μανα μου που πηγε για εξεταση...και επι της ευκαιριας του μιλησα και γω.Δεν χρειαστηκε να του πω πολλα..Με το που με ειδε καταλαβε γιατι εβαλα τα κλαματα. Με εστειλε στο μοναδικο ψυχιατρο που εχουμε στο νησι ο οποιος λειπει για διακοπες για ενα μηνα!!!! Η απογνωση μου εγινε ακομα μεγαλυτερη...Δεν υπαρχει οικονομικη δυνατοτητα να παω Αθηνα η καπου αλλου αυτη τη στιγμη...Δεν εχω παρει τιποτα αλλο εκτος απο χαναχ για μια εβδομαδα πριν 5 μηνες αλλα ξερω οτι ΠΡΕΠΕΙ να παρω φαρμακα.Ευχαριστω για τη κατανοηση σας και για το ενδιαφερον σας.Ειστε η μονη μου διεξοδος.Quote:
Originally Posted by StreetLights
Παιδια γεια σας, ειμαι καινουριος εδω και θα ηθελα την βοηθεια σας. Δεν ξερω καν αν ειμαι εντελως εκτος θεματος ή εχω γραψει σε καποιο ακυρο μερος του forum. Τα εχω με μια κοπελα εδω και δυο χρονια. Την αγαπω πολυ,πραγματικα πολυ. Αυτον τον τελευταιο μηνα δεν ειναι καλα με τον εαυτο της. Νιωθει πολυ πιεση, απο τους γονεις της μεν, για την εξεταστικη δε, νιωθει οτι δεν κανει πραγματα που την γεμιζουν, που της αρεσουν. Η τουλαχιστον ετσι ξεκινησε. Μετα ηρθε και ο φοβος επειδη ειχε καθυστερηση μηπως ειναι εγγυος. Φοβηθηκε παρα πολυ μεχρι να κανει το τεστ εγκυμοσυνης. Χθες της ηρθε περιοδος, αλλα προχθες ειχε ενα ακομα προβλημα. Επαθε μια κριση αγχους, ετρεμε σε ολο της το σωμα, και ειχε ταχυκαρδια και πηγε στο νοσοκομειο οπου της ειπαν οτι ειναι απο πιεση και αγχος. Απο σημερα νιωθει (και εγω το καταλαβαινω) οτι ειναι ενας αλλος ανθρωπος, εχει σοκαριστει για την κριση, φοβαται το θανατο μου λεει, φοβαται οτι δεν θα καταφερει τιποτα στη ζωη της και οτι δεν εχει καποιο σκοπο,καποιο νοημα. Μου ειπε χαρακτηριστικα οτι ειναι σαν να αλλαζει ολος ο εαυτος της, αλλα αυτη να ναι στην ακρη και να τον βλεπει, σαν να μην τον αναγνωριζει. Σκεφτεται να παει σε ψυχολογο, και της το προτεινα και εγω γιατι ξερω οτι ειναι παρα πολυ καλο. Προσπαθησα πραγματικα να την βοηθησω, την λατρευω σαν τη ζωη μου και θελω να μαι διπλα της. Σημερα μου ειπε οτι δεν εχει και αισθηματα για τιποτα, ουτε καν για μενα, το μονο που βοηθαω εγω ειναι οτι την ακουω και χωρις εμενα δεν θα αντεχε, θα ηταν χαλια. Θελω να την βοηθησω να σταματησει να φοβαται και να πιστεψει στον εαυτο της γιατι αξιζει παρα πολλα, αλλα δεν τα καταφερνω οσες φορες και αν προσπαθησα. Επισης κλαιει με το παραμικρο. Εχει παθει κανεις κατι αντιστοιχο? Και αν ναι,πως το ξεπερασε? Σας παρακαλω πειτε μου για να την βοηθησω. Επισης παιζει να φταιει και η περιοδος γιαυτο? Αν και αλλες φορες δεν το εχει παθει τοσο εντονα με περιοδο.
Ουτε ενας ρε παιδια? Μια απαντηση? Εστω κατι...
γεια σου spike! δεν ειμαι ειδικη αλλα αυτα που γραφεις οτι δεν αναγνωριζει τον εαυτο της για αποπροσωποποιηση μου κανει και μπορει να προκληθηκε απο την κριση πανικου..οπως και το οτι δεν νιωθει τιποτα για σενα επισης λογω του πολυ στρες, ολα αυτα τα εχω παθει κι εγω..τωρα αν αυτα τα επαθε απο την περιοδο δεν ξερω να σου πω! θα μπορουσατε να πατε σε εναν ψυχολογο η ψυχιατρο. η διαφορα τους ειναι οτι ο ψυχιατρος μπορει να προτεινει και φαρμακευτικη αγωγη..
προς γνωση ολων,πριν 30 λεπτα με επιασε κατι σαν κριση πανικου,δηλαδη εντονο αγχος,τρελη ταχυκαρδια και μια αισθηση οτι θα λιποθυμισω,ενω ενιωθα ενα παγωμα στα χερια και τα ποδια και τον αυχενα μου.Το εδιωξα μεσα σε 5 λεπτα πηγαινοντας νυχτιατικο για τρεξιμο,ενω δεν παθαινω γενικα κρισεις πανικου αλλα αυτο που με φοβιζει ειναι η ταχυκαρδια.Δηλαδη η αισθηση οτι θα παθω ανακοπη.Αυτη τη στιγμη δεν νιωθω καθολου αγχος,ισα ισα απλα μια ελαφρια ανησυχια.Απλα μου κολλησε η ιδεα επειδη ενιωθα οτι η καρδια μου χτυπαγε αριθμα καποιες φορες,οτι μπορει να παθω κατι στον υπνο μου.
Ψιλοκαταθλιψουλα μου θυμιζουν οσα περιγραφεις.Quote:
Originally Posted by Spike
Καλο θα ηταν να πατε σε εναν ψυχολογο αρχικα και αν εκεινος κρινει θα σας παραπεμψει σε καποιον ψυχιατρο.
Εσυ πολυ καλα κανεις και εισαι διπλα της γιατι αυτο χρειαζεται.
Μην δειχνεις ανησυχος γιατι μονο την αγχωνεις ετσι. Προσπαθησε να της αποσπας την προσοχη.
Η περιοδος σιγουρα διογκωνει καποιες καταστασεις αλλα δεν τις προκαλει ντε και καλα.
Οπως βλεπεις ολοι εχουμε παθει κατι αντιστοιχο και μια χαρα τα καταφερνουμε.
Αγαπη θελει και σταθεροτητα η κοπελα σου. Φυσικα πρεπει να ψαξετε τι το προκαλεσε ολο αυτο.
Τι την ενοχλει στη ζωη της. Παντα πισω απο κρισεις πανικου και καταθλιψεις κρυβονται αιτιες.
Ο,τι αλλο θελεις εδω ειμαστε! Ευχομαι και στους 2 σας το καλυτερο :)
Αφου πηγες για τρεξιμο με ταχυκαρδια και εισαι οκ, δεν παιζει να παθεις κατι στον υπνο σου :)Quote:
Originally Posted by predator
Ολους μας η ταχυκαρδια μας φοβιζει. Λες οτι ε δεν μπορει! Καποια στιγμη θα κλαταρει η καρδια μου!
Ειναι πολυ δυνατος μυς ομως και δεν μασαει ευκολα. Πιο τοξικη ειναι η αδρεναλινη η οποια υπερεκκρινεται κατα τη διαρκεια μιας κρισης πανικου παρα η ταλαιπωρια της καρδιας.
Επισης οι αρυθμιες ειναι απιστευτα κοινες σε ολους τους ανθρωπους.
Μη μου φοβασαι βρε :)