η σχεση με τον ψυχιατρο

καλα δε το συζητω για το ποσο δυσκολη ειναι οπως ακομα δεν καταλαβα καλα-καλα ποιος ειναι ο λογος που εφαγα κολλημα να τη μαθω...αντε και τη μαθαινα θα αναγκαζα κ τον ψυχιατρο μου μα τη μαθει???κι ομως εχω φαει κολλημα

αρχιζω να δυσκολευομαι με αυτη την εξαρτηση με το γιατρο μου...αρχιζω να δυσκολοευομαι να περιμενω την Τριτη για να δω πως θα παω την υπολοιπη βδομαδα...με εχει βοηθησει τοσο αλλα αυτο το να περιμενω 6 ημερες να ερθει αυτη η μια και να τυχαινει ολες τις υπολοιπες μερες την αναγκη να του μιλησω κ την Τριτη να κανω μια ωρα να ανοιξω το ρημαδι το στομα μου....απο την Τριτη μεχρι σημερα με εχει πηδηξει στην κυριολεξεια η διαταραχη μου..και ποιος ξερει πως θα ειμαι μεχρι την Τριτη!μαι πανω μια κατω σε αποτομες αλλαγες σε κλασματα δευτερολεπτου...κ συνηθως με αφηνει στα τοσο κατω...κ αν ειμαι στα πανω μου την ωρα της συνεδρειας πως θα περιγραψω αυτες τις ημερες?θα ξαναπεσω στανταρτ μετα...θα βγω εξω και θα σκεφτομαι απο κεινη την ωρα την ερχομενη Τριτη στις 8

Εγώ αντιθέτως, είναι κάποιες φορές που δεν είμαι καλά και ξέρω ότι θα βάλω τα κλάματα. Και τα βάζω, ή άλλες φορές μόλις θίξουμε κάποιο συγκεκριμένο θέμα που με ενοχλεί πάλι δακρύζω. Δεν μπορώ να τα κρατήσω... Το μόνο που σκέφτομαι κάποιες φορές και δεν θέλω να κλάψω είναι ότι παθαίνω απίστευτο πονοκέφαλο μετά, μου χαλάει όλη η μέρα, πρίζονται τα μάτια μου και έχω και δουλειά αμέσως μετά, όποτε αυτό με μπλοκάρει... μήπως θα έπρεπε να το βάλω μια μέρα που να μην έχω τίποτα μετά; Τι λέτε κιεσείς;

Γιατί; Προγραμματίζονται τα δάκρυα;

Τα δάκρυα όχι αλλά ίσως αποφεύγω να μιλήσω για πράγματα που με πονάνε..άρα αποφεύγω τα δάκρυα..

Δεν κερδίζεις τίποτα όμως με το να αποφεύγεις τα φλέγοντα, δεν το καταλαβαίνεις;

perpatontas απο πειρα σου λεω οτι αν το κρατησεις το κλαμα χειροτερα θα γινεις.Ειναι κι αυτο μιοα μορφη εκφρασης των συναισθηματων σου..Εγω που αποφευγα μεχρι ενα σημειο να κλαψω κοντεψα να παθω ζημια ημουνα στην τσιτα κ σε πανικο κι οταν ξεσπασα 5-6 μερες μετα ηταν σα να εξιλεωθηκα και ηρεμισα.Μπηχτα κ μη μασας..

ναι αλλά δεν καταλαβαίνεις ότι μετά δεν μπορώ να πάω στη δουλειά κλαμμένη; γιαυτό σκέφτομαι σοβαρά να αλλάξω μέρα και ώρα συνεδρίας;. Συμβαίνει να έχω δουλειά αμέσως μετά βδομάδα παρα βδομάδα... και το έχω παρατηρήσει, όταν είμαι χαλαρή άγγίζω τα φλέγοντα όπως είπε και ο/η εξίστιρ και δεν έχω πρόβλημα σε αυτό, ίσα ίσα μου είπε ο ψυχολόγος μου ότι το έκανα και πολύ γρήγορα μάλιστα. Εμένα το κλάμα με λυτρώνει νιώθω πολύ καλύτερα μετά.

Δεν ξέρω κορίτσι μου.

Εγώ και στην δουλειά που είμαι κάποιες φορές βρίσκω τρόπους να απομονώνομαι και να κλαίω, αν το αισθάνομαι.

Άλλαξε την ώρα αν νομίζεις οτί σου κάνει καλό. Οτιδήποτε λειτουργεί θετικά για σένα καντο.

για τη δουλεια τι να σου πω?προσπαθησε να επαναφερεις τον εαυτο σου τουλαχιστον τις ωρες που εισαι στη δουλεια(ποιος μιλαει τωρα αλλα...)βλεπεις δεν ειναι τυχαιο που ολοι οι ψυχολογοι και οι ψυχιατροι εχουν κουτι με χαρτομαντηλα διπλα...σε αυτον που παω τωρα ειναι ο μονος που εκλαψα μπροστα του αν και το κλαμα το θεωρω καθαρα προσωπικη υποθεση και στην αρχη δεν μου αρεσε να με βλεπει να κλαιω γιατι μισω τον οικτο..μετα εβαλα σε προτεραιοτητα τη θεραπεια κ αφησα την περηφανια κατα μερος κ τωρα αρχιζει το πρωτο δακρυ και μετα δεν μπορω να κλεισω τη βανα...κοιτα ομως τη διαφορα εγω εχω κανονισει την συνεδρεια ακριβως μετα τη δουλεια.3-7 δουλευω και 8 εχω συνεδρεια μετα για να γυρισω καλα στο γιο μου κανω βολτες κατω μονη μου...φυσαω-ξεφυσαω και οταν μπω στο σπιτι ειμαι πιο ηρεμη.Το διαστημα που πιεζα τον εαυτο μου πολυ να μη κλαψει αποκτησα μια μικρη κοιστη στο ματι απο πανω απο την πολυ πιεση..παλι μισω το κλαμα αλλα οταν μου βγει του δινω και καταλαβαινει..αφου λειτουργει τοσο λυτρωτικα..σαν να γενναει η ψυχη μου ενα πραμα...

Σ\' ευχαριστώ Εξίστιρ και ιντερ!

existir και εγω βρει την τουαλετα στη δουλεια μερος για κλαμα...μετα αυτοσαρκαζομαι και λεω οκ την καθαρισα την τουαλετα...βοηθησα και την καθαριστρια..μετα απλα αποφευγω να κοιταω τους συναδερφους στα ματια

Δεν νομίζω ότι αισθάνονται οίκτο όταν σε βλέπουν να κλαις. Εμένα μένει ατάραχος, δεν ξέρω αν με κοιτάει γιατί δεν τον κοιτάω εγώ :) και μολις μπορώ να μιλήσω το συζητάμε...τι ήταν αυτό που με κάνει να συγκινηθώ και τέτοια. και μ\' αρέσει πολύ.

Δυστυχώς κι εγώ είμαι απο το άτομα που άπαξ κι αρχίσω να κλαίω, όλη μου η ύπαρξη συνταράσσεται πόσο μάλλον όταν το κάνω παρουσία ανθρώπων.

Δεν ξέρω πια γιατί τα δάκρυα απόκτησαν τέτοια αξία, δεν ξέρω. Ίσως γιατί είναι ό,τι πιο αυθεντικό μας απέμεινε. Ό,τι πιο αληθινό.

existir γιατι ισως και να ειναι η γνησια εκφραση που κανει περα κ λεξεις και περιγραφες..τα λεει ολα τελευτια παλι εχω πεσει στη λουμπα να μην μπορω να κλαψω ερχεται στο ματι και εξαφανιζεται πριν καν κυλησει το πρωτο δακρυ με αποτελεσμα να με πιανει τρεμουλο..καμια συμβουλη????