Ερώτηση σε μια παράξενη ιστορία με διπολικό άτομο.

Quote:

---

Originally Posted by leyu

αν εσυ εχεις μυκιτιαση στην μυτη δεν θα υποστω τις βρωμιες των ποδιων σου...
δεν με υποχρεώνει κανείς να διαβάζω....οπως δεν με υποχρεωνει κανεις να γραφω τι πιστευω
κανε ενα μπλογκ αν δεν εισαι κολλημενος
και αν γουσταρεις να γραφεις γεγονοτα επειδη απλα μπορεις να τα ανακαλεσεις θα κανεις και κονομα απο τις διαφημησεις, θα εκπλαγεις με το ποσοι γουσταρουν να διαβαζουν τα προβληματα των αλλων
απλα να το κανεις σε ενα "φορουμ υποστηριξης" δεν το βρισκω οκ, οι κοτες οι διαχειριστες που ειναι;

---

Δεν γράφω γεγονότα σχετικά με το πως πάνε οι δουλειές μου ή οι παρέες μου, γράφω γεγονότα σχετικά με ένα άτομο που πάσχει από διπολική διαταραχή στην ενότητα "Διπολική Διαταραχή" ενός φόρουμ υποστήριξης σε θέματα που άπτονται ψυχολογικών παθήσεων. Τι ακριβώς ΔΕΝ καταλαβαίνεις;......
Και μόνο ο χαρακτηρισμός "κότες" για ανθρώπους που δεν γνωρίζεις προσωπικά, μου είναι αρκετός να μην πάρω στα σοβαρά τίποτα απ' όσα μου καταλογίζεις ή μου "προτείνεις".
Όταν αποφασίσεις να μου εξηγήσεις ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ τι ακριβώς σε ενόχλησε χωρίς καν να έχεις διαβάσει ολόκληρη την ιστορία, τα ξαναλέμε...

Quote:

---

Originally Posted by elis

Επίσης το είχα πει παλιά σε μία που νόμιζε ότι είναι τσατ εδώ είναι ΝΑΟΣ ψυχών έχουμε ιστορίες εδώ μέσα που εσύ δεν φανταζεσε ότι υπάρχουν και δεν μπορείς να μας καταλάβεις και δεν στο ζητάμε κι όλας μόνο μεταξύ μας αν καταλάβει ο ένας τον άλλο

---

Εσύ πιστεύεις ότι με έχεις καταλάβει;
Την ιστορία που κατέθεσα τη θεωρείς παρακατιανή, υποδεέστερη των όσων έχετε γνωρίσει εσείς; Ανάξια αναφοράς; Αδιάφορη, ανούσια, βλακώδη, ψεύτικη, τι ακριβώς;
Μου επιτίθεσαι από την αρχή (και σου αναγνώρισα μεγάλη συνεισφορά στο να κατανοήσω την κατάσταση και να απομακρυνθώ) και δεν έχω καταλάβει προς τι τόση επιθετικότητα προς εμένα. Σε ενοχλεί που ασχολήθηκα με μια κοπέλα διπολική; Προσωπικά, στη θέση σου, θα με ενοχλούσε να ήξερα ότι ο κόσμος ΔΕΝ ασχολείται με τα προβλήματα των άλλων, ότι αδιαφορεί και γυρίζει την πλάτη σε όποιον έχει ανάγκη βοήθειας. Το οτι μπορεί να το έκανα με τρόπο "παθολογικό", το κατάλαβα στην πορεία οπότε και απομακρύνθηκα. Τώρα μου λες για ναούς ψυχών λες κι εγώ ήρθα εδώ να σας "μαγαρίσω" με την εξιστόρηση των όσων έζησα, τι να σου πω πια. Ούτε τσατ έκανα, ούτε να σας καταλάβω επιδίωξα, ακριβώς το αντίθετο ζήτησα, να με κάνετε ΕΣΕΙΣ να καταλάβω τι συνέβαινε με αυτή την κοπέλα. Και το πετύχατε, μου ανοίξατε τα μάτια, κι εσύ ήσουν σε αυτούς που το κατάφεραν και σου το αναγνώρισα.
Δεν καταλαβαίνω ειλικρινά τι θέλεις να μου πεις.

Ο καθένας έχει τα θέματα του τα οποία για αυτόν είναι σημαντικά και δεν νομίζω πως υπάρχει ή πρέπει να υπάρχει θέμα για το ποιος έχει το πιο σοβαρό πρόβλημα. Το καθετι που μας απασχολεί και μας επηρεάζει είναι σημαντικό και το φόρουμ έχει ακριβώς αυτόν τον ρόλο. Να γράφει ο καθένας αυτό που θεωρεί σημαντικό για εκείνον και να παίρνει γνώμες ή να βοηθάει άλλους μέσα από τις εμπειρίες του.

Αυγερη εγώ καταλαβαίνω πως ακόμα έχεις ανάγκη να μιλάς/ γράφεις για αυτό το θέμα και αν αυτό νιώθεις πως σε βοηθάει καλά κάνεις και το κάνεις. Η δική μου αίσθηση, αν κατάλαβα καλά αυτά που λες, είναι οτι το θέμα σου δεν έχει να κάνει με την συγκεκριμένη κοπέλα, αλλά με την κατάσταση που έζησες σε αυτή την ιστορία και αυτό είναι απόλυτα κατανοητό για μένα. Ήταν κάτι δυνατό κι έχεις ανάγκη τώρα που αποστασιοποιείσαι από όλο αυτό, να μετρήσεις/ καταγράψεις από την αρχή μερικά πράγματα ώστε να τα ξαναδείς κι εσύ. Δεν ξέρω πως το έχεις στο μυαλό σου...να παρατηρήσεις μέσα από αυτή την εξιστόρηση καινούργια 'στοιχεία' που δεν είχες προσέξει πριν, να ακούσεις γνώμες, να βοηθήσεις άλλους που ζουν ή ζήσανε κάτι παρόμοιο... για όποιο λόγο κι αν το κάνεις θεωρώ πως κάνεις πολύ καλά. Νομίζω οτι αυτή η καταγραφή θα σε βοηθήσει είτε γίνεται εδώ είτε γίνεται ιδιωτικά.

Κι' εγώ συμφωνώ με elisabet :)

Αυγέρη μου μην παρεξηγείς τον Έλις, είναι καλό παιδί, απλά τα λέει λίγο περίεργα κάποιες φορές. Στα υπόλοιπα μην δίνεις σημασία. 4 μήνες, 4 ή 44 χρόνια, καμία σημασία δεν έχουν τελικά. Σημασία έχει τι ένιωσες και βίωσες. Όταν είσαι αντιμέτωπος με παθολογικές καταστάσεις και χειριστικούς ανθρώπους, για έναν άνθρωπο που έχει ενσυναίσθηση και που νιώθει την ανάγκη να δίνει στους άλλους και να βοηθάει, δεν είναι καθόλου εύκολο, γι' αυτό και δικαιολογώ την δική σου αντιμετώπιση. Συγγενικό μου πρόσωπο έχει διπολική διαταραχή. Μαζί από παιδιά. Την νιώθω σαν αδερφή μου. Στην τελευταία της απόπειρα επικοινώνισε μαζί μου. Πιο παλιά ήθελε επίτηδες να με κάνει να νιώσω υπεύθυνη για τυχών αυτοκτονία της. Την τελευταία φορά την "έσωσα". Μετά έγινε παρεξήγηση, άδικες επιθέσεις, έκανα πίσω, ζητούσα συγγνώμη για πράγματα που δεν έφταιγα γιατί ένιωθα αναγκασμένη να το κάνω. Τα ξαναβρήκαμε. Μετά ξανά επίθεση γιατί την έπιασε παράνοια. Ήμουνα ήδη κομμάτια. Έφτασα στα όριά μου. Απομακρύνθηκα. Ένιωθα τύψεις. Όχι πια. Δεν μου το επιτρέπω. Αν συνεχιζόταν θα με τράβαγε μαζί της στον πάτο. Το χειρότερο όμως είναι ότι οι γονείς της θα έριχναν σε μένα φταίξιμο αν κάτι πήγαινε στραβά. Σκέψου να είχα και τέτοιο βάρος, να προσπαθείς να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας σε ανθρώπους που δεν θέλουν να δουν και να αντιμετωπίσουν ριζικά ένα πρόβλημα αλλά να τα ρίχνουν πάντα στους άλλους και να μην νοιάζονται αν σε γαμάνε και πόσο. Εδώ δεν νοιάστηκαν να κάνουν κάτι ριζικό γι' αυτήν. Θα νοιαστούν για το βάρος που θα ένιωθα εγώ για κάτι που δεν θα έφταιγα καν; Επικίνδυνες και παθολογικές καταστάσεις γενικά. Όσο και να θες να βοηθήσεις και να είσαι δίπλα σε κάποιον, εκτός από το ότι θυσιάζεις εσένα, δεν γίνεται ούτε να υπάρξει έστω κάποια βοήθεια σε ανθρώπους που δεν θέλουν να βοηθηθούν, που νομίζουν πως είναι π ά ν τ α θύματα και ποτέ θύτες, που τα ρίχνουν όλα στους άλλους και που μια ζωή θα είναι καταδικασμένοι στην μιζέρια που έχουν επιλέξει. Την νοιάζομαι, την αγαπάω, την πονάω, αν μου ζητήσει βοήθεια θα προσπαθήσω να κάνω ό,τι μπορώ αλλά θα σεβαστώ και τον εαυτό μου. Πλέον επιλέγω υγεία.

Γράψτα όλα να αποφορτιστείς σε σημείο που να νιώθεις πως δεν μπορείς και δεν θες να ξανασχοληθείς δευτερόλεπτο με αυτή την ιστορία. Πολλές φορές το γράψιμο βοηθάει άπειρα σ' αυτό και είναι το μόνο που χρειάζεσαι. Νιώθω πως είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεσαι.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Ο καθένας έχει τα θέματα του τα οποία για αυτόν είναι σημαντικά και δεν νομίζω πως υπάρχει ή πρέπει να υπάρχει θέμα για το ποιος έχει το πιο σοβαρό πρόβλημα. Το καθετι που μας απασχολεί και μας επηρεάζει είναι σημαντικό και το φόρουμ έχει ακριβώς αυτόν τον ρόλο. Να γράφει ο καθένας αυτό που θεωρεί σημαντικό για εκείνον και να παίρνει γνώμες ή να βοηθάει άλλους μέσα από τις εμπειρίες του.

Αυγερη εγώ καταλαβαίνω πως ακόμα έχεις ανάγκη να μιλάς/ γράφεις για αυτό το θέμα και αν αυτό νιώθεις πως σε βοηθάει καλά κάνεις και το κάνεις. Η δική μου αίσθηση, αν κατάλαβα καλά αυτά που λες, είναι οτι το θέμα σου δεν έχει να κάνει με την συγκεκριμένη κοπέλα, αλλά με την κατάσταση που έζησες σε αυτή την ιστορία και αυτό είναι απόλυτα κατανοητό για μένα. Ήταν κάτι δυνατό κι έχεις ανάγκη τώρα που αποστασιοποιείσαι από όλο αυτό, να μετρήσεις/ καταγράψεις από την αρχή μερικά πράγματα ώστε να τα ξαναδείς κι εσύ. Δεν ξέρω πως το έχεις στο μυαλό σου...να παρατηρήσεις μέσα από αυτή την εξιστόρηση καινούργια 'στοιχεία' που δεν είχες προσέξει πριν, να ακούσεις γνώμες, να βοηθήσεις άλλους που ζουν ή ζήσανε κάτι παρόμοιο... για όποιο λόγο κι αν το κάνεις θεωρώ πως κάνεις πολύ καλά. Νομίζω οτι αυτή η καταγραφή θα σε βοηθήσει είτε γίνεται εδώ είτε γίνεται ιδιωτικά.

---

Σ΄ευχαριστώ που με έχεις καταλάβει ΑΠΟΛΥΤΑ. Ακριβώς όπως τα αναλύεις. Ειδικά στο κομμάτι της παρατήρησης "καινούργιων" στοιχείων που θα δημιουργήσουν σε όσους ενδιαφέρονται μια πιο αποκρυσταλλωμένη γνώμη για το θέμα αλλά και θα παρέχουν πιθανά σημεία ταύτισης με άλλους ανθρώπους που πέρασαν ή περνούν τα ίδια.
Και ναι, σίγουρα το να γράφω γι αυτή μου την εμπειρία (που δεν τη ζει και ο καθένας στην ένταση που την έζησα) μου κάνει καλό, ειδικά σε μια ομάδα ανθρώπων που έχουν ανάλογες εμπειρίες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αν αυτό για κάποιους δεν αποτελεί σκοπό ενός ψυχολογικού φόρουμ υποστήριξης, ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω ποιο άλλο σκοπό έχει. Και προσωπικά, η εξιστόρηση της εμπειρίας μου εδώ μέσα και οι γνώμες που πήρα αποτέλεσαν τον ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ ΛΟΓΟ απεμπλοκής και "απεξάρτησης" για μένα από αυτή την κατάσταση που βίωσα.

Quote:

---

Originally Posted by blackbird

Κι' εγώ συμφωνώ με elisabet :)

Αυγέρη μου μην παρεξηγείς τον Έλις, είναι καλό παιδί, απλά τα λέει λίγο περίεργα κάποιες φορές. Στα υπόλοιπα μην δίνεις σημασία. 4 μήνες, 4 ή 44 χρόνια, καμία σημασία δεν έχουν τελικά. Σημασία έχει τι ένιωσες και βίωσες. Όταν είσαι αντιμέτωπος με παθολογικές καταστάσεις και χειριστικούς ανθρώπους, για έναν άνθρωπο που έχει ενσυναίσθηση και που νιώθει την ανάγκη να δίνει στους άλλους και να βοηθάει, δεν είναι καθόλου εύκολο, γι' αυτό και δικαιολογώ την δική σου αντιμετώπιση. Συγγενικό μου πρόσωπο έχει διπολική διαταραχή. Μαζί από παιδιά. Την νιώθω σαν αδερφή μου. Στην τελευταία της απόπειρα επικοινώνισε μαζί μου. Πιο παλιά ήθελε επίτηδες να με κάνει να νιώσω υπεύθυνη για τυχών αυτοκτονία της. Την τελευταία φορά την "έσωσα". Μετά έγινε παρεξήγηση, άδικες επιθέσεις, έκανα πίσω, ζητούσα συγγνώμη για πράγματα που δεν έφταιγα γιατί ένιωθα αναγκασμένη να το κάνω. Τα ξαναβρήκαμε. Μετά ξανά επίθεση γιατί την έπιασε παράνοια. Ήμουνα ήδη κομμάτια. Έφτασα στα όριά μου. Απομακρύνθηκα. Ένιωθα τύψεις. Όχι πια. Δεν μου το επιτρέπω. Αν συνεχιζόταν θα με τράβαγε μαζί της στον πάτο. Το χειρότερο όμως είναι ότι οι γονείς της θα έριχναν σε μένα φταίξιμο αν κάτι πήγαινε στραβά. Σκέψου να είχα και τέτοιο βάρος, να προσπαθείς να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας σε ανθρώπους που δεν θέλουν να δουν και να αντιμετωπίσουν ριζικά ένα πρόβλημα αλλά να τα ρίχνουν πάντα στους άλλους και να μην νοιάζονται αν σε γαμάνε και πόσο. Εδώ δεν νοιάστηκαν να κάνουν κάτι ριζικό γι' αυτήν. Θα νοιαστούν για το βάρος που θα ένιωθα εγώ για κάτι που δεν θα έφταιγα καν; Επικίνδυνες και παθολογικές καταστάσεις γενικά. Όσο και να θες να βοηθήσεις και να είσαι δίπλα σε κάποιον, εκτός από το ότι θυσιάζεις εσένα, δεν γίνεται ούτε να υπάρξει έστω κάποια βοήθεια σε ανθρώπους που δεν θέλουν να βοηθηθούν, που νομίζουν πως είναι π ά ν τ α θύματα και ποτέ θύτες, που τα ρίχνουν όλα στους άλλους και που μια ζωή θα είναι καταδικασμένοι στην μιζέρια που έχουν επιλέξει. Την νοιάζομαι, την αγαπάω, την πονάω, αν μου ζητήσει βοήθεια θα προσπαθήσω να κάνω ό,τι μπορώ αλλά θα σεβαστώ και τον εαυτό μου. Πλέον επιλέγω υγεία.

Γράψτα όλα να αποφορτιστείς σε σημείο που να νιώθεις πως δεν μπορείς και δεν θες να ξανασχοληθείς δευτερόλεπτο με αυτή την ιστορία. Πολλές φορές το γράψιμο βοηθάει άπειρα σ' αυτό και είναι το μόνο που χρειάζεσαι. Νιώθω πως είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεσαι.

---

Ευχαριστώ και σένα που με καταλαβαίνεις. Και η ιστορία σου όπως την ανέφερες έχει πάρα πολλά κοινά σημεία με τη δική μου, ταυτίζονται σε μεγάλο ποσοστό. Αρχίζω να καταλαβαίνω ότι και η στάση των δικών της, είτε γονείς είτε κοντινοί συγγενείς, ήταν τουλάχιστον "προβληματική". Και μόνο στο ότι της έδωσαν τόσες φορές τη δυνατότητα να "δραπετεύσει" από τη θεραπεία της υπογράφοντας, με δική τους ευθύνη, την αποχώρησή της από τις κλινικές, σπεύδοντας μάλιστα να την γυρίσουν σπίτι με το πρώτο της τηλεφώνημα.
Συμφωνώ και προσυπογράφω τα όσα μου λες. Πραγματικά, κάθε φορά που γράφω για το θέμα, ένα κομμάτι βάρους φεύγει από πάνω μου. Και επιθυμώ να φτάσω στο σημείο που αναφέρεις: να μην μπορώ και να μη θέλω πια να ξαναασχοληθώ ούτε δευτερόλεπτο με αυτή την ιστορία.

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Σ΄ευχαριστώ που με έχεις καταλάβει ΑΠΟΛΥΤΑ. Ακριβώς όπως τα αναλύεις. Ειδικά στο κομμάτι της παρατήρησης "καινούργιων" στοιχείων που θα δημιουργήσουν σε όσους ενδιαφέρονται μια πιο αποκρυσταλλωμένη γνώμη για το θέμα αλλά και θα παρέχουν πιθανά σημεία ταύτισης με άλλους ανθρώπους που πέρασαν ή περνούν τα ίδια.
Και ναι, σίγουρα το να γράφω γι αυτή μου την εμπειρία (που δεν τη ζει και ο καθένας στην ένταση που την έζησα) μου κάνει καλό, ειδικά σε μια ομάδα ανθρώπων που έχουν ανάλογες εμπειρίες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αν αυτό για κάποιους δεν αποτελεί σκοπό ενός ψυχολογικού φόρουμ υποστήριξης, ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω ποιο άλλο σκοπό έχει. Και προσωπικά, η εξιστόρηση της εμπειρίας μου εδώ μέσα και οι γνώμες που πήρα αποτέλεσαν τον ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ ΛΟΓΟ απεμπλοκής και "απεξάρτησης" για μένα από αυτή την κατάσταση που βίωσα.

---

Επειδή πέρασα από κει που είσαι τώρα θα σου πω για ποιον λόγο έκανα εγώ αυτή την "καταγραφή". Δεν ήταν αλτρουιστικά τα κίνητρα μου, εξάλλου την έκανα ιδιωτικά ή με φίλους, είχα απόλυτη ανάγκη όμως να ξαναδώ την ιστορία από την αρχή με ΚΑΘΑΡΟ μυαλό πια. Ηθελα να δω έχοντας αυτή την εμπειρία άρα και κάποια γνώση που δεν είχα όταν ζούσα την ιστορία , ποια "στοιχεία' μου ξέφυγαν, σε ποια πιάστηκα κορόιδο, σε ποια θα έπρεπε ίσως να έχουν χτυπήσει καμπανάκια που δεν χτύπησαν, όχι τιμωρητικά όλα αυτά, εκπαιδευτικά θα έλεγα. Ήθελα να διασφαλίσω οτι την επόμενη φορά θα είμαι περισσότερο παρατηρητική.

Σου λέω λοιπόν εκ πείρας οτι εμένα με βοήθησε απίστευτα σε διάφορα επίπεδα. Και στο ξέσπασμα που είχα να κάνω και σε αυτά που ανακάλυψα που ήταν τελικά περισσότερα από όσα φανταζόμουν. Περισσότερο δε ενδιαφέρον δεν είχαν τελικά οι κινήσεις, τα λόγια, τα γραπτά του άλλου, αλλά τα δικά μου που καθώς ξανάφερνα στην μνήμη μου (ακριβώς στο σημείο που λες που ήταν ακόμα φρέσκα και μπορούσα να το κάνω με ευκολία) συνειδητοποιούσα με μεγάλη μου έκπληξη οτι ήταν σχεδόν προφητικά για την εξέλιξη της ιστορίας. Δεν έχω μαντικές ικανότητες φυσικά ή κάτι τέτοιο, το ένστικτο μου ήταν που με προειδοποιούσε χωρίς εγώ συνειδητά να έχω καταλάβει τίποτα.

Όσο αλτρουιστικά κι αν είναι λοιπόν τα δικά σου κίνητρα, σου λέω πως θα βοηθηθείς εσύ ο ίδιος περισσότερο από όσο νομίζεις.
Και σου προτείνω πέρα από αυτά που θα συνεχίσεις ή όχι να γράφεις εδώ, να καταγράψεις την ιστορία και μόνος σου, σα να γράφεις ένα διήγημα ή κάτι τέτοιο με όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορείς.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Επειδή πέρασα από κει που είσαι τώρα θα σου πω για ποιον λόγο έκανα εγώ αυτή την "καταγραφή". Δεν ήταν αλτρουιστικά τα κίνητρα μου, εξάλλου την έκανα ιδιωτικά ή με φίλους, είχα απόλυτη ανάγκη όμως να ξαναδώ την ιστορία από την αρχή με ΚΑΘΑΡΟ μυαλό πια. Ηθελα να δω έχοντας αυτή την εμπειρία άρα και κάποια γνώση που δεν είχα όταν ζούσα την ιστορία , ποια "στοιχεία' μου ξέφυγαν, σε ποια πιάστηκα κορόιδο, σε ποια θα έπρεπε ίσως να έχουν χτυπήσει καμπανάκια που δεν χτύπησαν, όχι τιμωρητικά όλα αυτά, εκπαιδευτικά θα έλεγα. Ήθελα να διασφαλίσω οτι την επόμενη φορά θα είμαι περισσότερο παρατηρητική.

Σου λέω λοιπόν εκ πείρας οτι εμένα με βοήθησε απίστευτα σε διάφορα επίπεδα. Και στο ξέσπασμα που είχα να κάνω και σε αυτά που ανακάλυψα που ήταν τελικά περισσότερα από όσα φανταζόμουν. Περισσότερο δε ενδιαφέρον δεν είχαν τελικά οι κινήσεις, τα λόγια, τα γραπτά του άλλου, αλλά τα δικά μου που καθώς ξανάφερνα στην μνήμη μου (ακριβώς στο σημείο που λες που ήταν ακόμα φρέσκα και μπορούσα να το κάνω με ευκολία) συνειδητοποιούσα με μεγάλη μου έκπληξη οτι ήταν σχεδόν προφητικά για την εξέλιξη της ιστορίας. Δεν έχω μαντικές ικανότητες φυσικά ή κάτι τέτοιο, το ένστικτο μου ήταν που με προειδοποιούσε χωρίς εγώ συνειδητά να έχω καταλάβει τίποτα.

Όσο αλτρουιστικά κι αν είναι λοιπόν τα δικά σου κίνητρα, σου λέω πως θα βοηθηθείς εσύ ο ίδιος περισσότερο από όσο νομίζεις.
Και σου προτείνω πέρα από αυτά που θα συνεχίσεις ή όχι να γράφεις εδώ, να καταγράψεις την ιστορία και μόνος σου, σα να γράφεις ένα διήγημα ή κάτι τέτοιο με όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορείς.

---

Πολύ σωστή και εύστοχη τοποθέτηση. Αυτό έχει συμβεί σε κάποια σημεία και με μένα και είμαι σίγουρος ότι όσο πιο πολύ αποστασιοποιούμαι τόσο πιο καθαρά θα γίνονται τα "στοιχεία" που μου ξέφυγαν.
Στους διαλόγους π.χ. που παρέθεσα πιο πάνω, βλέπω πόσο μου ξέφυγε, πόσο ελάχιστη σημασία έδωσα στη συνεχή αναφορά της στο ότι "κρύβεται", στο ότι "έχει απομακρυνθεί" κλπ.. Παρόλο που τότε τη ρώτησα, σχεδόν στην πλάκα, δεν επέμεινα, δεν έδωσα σημασία, δεν την πίεσα ποτέ να μου εξηγήσει, ενώ στην ουσία αυτό ήταν τελικά το μεγάλο θέμα που με απέτρεψε από το να τη συναντήσω. Και ενώ στην πορεία, η ίδια αυτοαναιρούνταν στο "κρύψιμο" και τη "εξαφάνισή" της, αφού μου έλεγε συχνά ότι βγαίνει, ότι βρίσκεται συνεχώς με παρέα, ότι κάνει ταξίδια κλπ., ποτέ δεν αναρωτήθηκα πως "έδεναν" αυτές οι δύο αλληλοεξουδετερούμενες πληροφορίες που μου έδινε, παρά μόνο όταν πλέον είχα "καεί" και βρέθηκα στην ανάγκη να το ψάξω. Όπως όταν μου έλεγε συνεχώς ότι έχει πέσει σε βαριά κατάθλιψη αλλά ταυτόχρονα μου έλεγε για τις εξόδους της, τα ξενύχτια της και για σχέδια που είχε να φιλοξενήσει κόσμο στο σπίτι της για τις γιορτές. Τα περνούσα αφιλτράριστα από το μυαλό μου και μόνο όταν άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτήν, ξεκίνησα να τα βάζω σε μια σειρά. Είχαν ήδη περάσει όμως 3 μήνες και είχα ήδη έντονο συναισθηματικό δέσιμο μαζί της, οπότε ήταν σχεδόν αδύνατο να δω καθαρά και νηφάλια την κατάσταση.
Επίσης, από την αρχή, όπως ανέφερα, μου είχε κάνει τρομερή και όχι καλή εντύπωση η (ψεύτικη, όπως αποδείχτηκε μήνες μετά) επίκληση σοβαρής αρρώστειας του πατέρα της μέσα σε μισή ώρα "απρόσωπης" συνομιλίας με ένα παντελώς άγνωστο. Πάλι το προσπέρασα σχεδόν "αδιαμαρτύρητα", δεν το θεώρησα "καμπανάκι" μιας πιθανής παθολογίας (έστω όχι τόσο σοβαρής) αλλά ως μια "φυσιολογική" εξομολόγηση ενός πονεμένου ανθρώπου. Όπως ίσως αναφέρω στη συνέχεια, η δικαιολογία της στο να μη βρεθούμε την πρώτη-πρώτη φορά που είχαμε κανονίσει (και ήμουν με τη βαλίτσα στο χέρι να πάω να τη δω) ήταν τουλάχιστον "παιδιάστικη". Ακόμα και τότε που μου την είπε, είχα σχολιάσει ότι δεν συνέτρεχε λόγος να μην ειδωθούμε έστω και λίγο, αλλά και πάλι τα αποδέχτηκα όλα θεωρώντας τα "φυσιολογικά". Όπως "φυσιολογικά" θεωρούσα τα άκυρα που μου έριχνε κάθε φορά που ετοιμαζόμουν να πάω να τη δω, πάντα με την ίδια "παιδιάστικη" δικαιολογία όπως την πρώτη φορά. Μόνο μετά από πολλές ματαιώσεις και ακυρώσεις, όταν πια είχε αρχίσει να με πιάνει η γνωστή εμμονή μαζί της, έβαλα τα πράγματα σε μια σειρά και μπήκα στον κόπο να ψάξω πληροφορίες γι αυτήν. Τρεις μήνες μετά. Γνωστοί, φίλοι, ήδη την χαρακτήριζαν "ανισόρροπη", η ψυχολόγος μου μού είχε ήδη μιλήσει ανοιχτά για μεγάλη πιθανότητα μανιοκατάθλιψης της κοπέλας, εμένα μου είχε πάρει σχεδόν ένα τρίμηνο να υποψιαστώ ότι ίσως και να είχε κάποιο πρόβλημα. Και ακόμα και όταν έμαθα την αλήθεια που ζητούσα, την αντιμετώπισα με άρνηση να την αποδεχτώ, με άρνηση να αντιμετωπίσω την κατάσταση, αλλά αφέθηκα να με παρασύρει η δίνη, σχεδόν μη θέλοντας να κάνω τίποτα. Τόσο κλειστά είχα τα μάτια μου και τα αυτιά μου σε ό,τι μου συνέβαινε.
Σιγά-σιγά λοιπόν, ανακαλύπτω όλο και νέα "στοιχεία" και νιώθω την ανάγκη να τα μοιραστώ με τους ανθρώπους που με βοήθησαν. Και το κάνω και για μένα, κυρίως για μένα, ξέροντας όμως ότι μπορεί να αποτελέσει οδηγό και για άλλους. Έχω ήδη αρχίσει να γράφω, με αλλαγμένα ονόματα και πόλεις, σε μορφή εξιστόρησης, τα όσα συνέβησαν. Ίσως μου βγει διήγημα, ίσως σενάριο, δεν ξέρω. Είναι ένα κομμάτι κι αυτό προς την πλήρη απομάκρυνσή μου. Αλλά το να μοιράζομαι μαζί σας όλο και περισσότερες πτυχές της ιστορίας, αποτελεί εξίσου μεγάλη βοήθεια. Όπως και το ότι αποφάσισα να ζητήσω τη συμβουλή σας, ενάμιση μήνα πριν.

Εγώ δε συμφωνώ στο λέω και καταλαβαίνω περισσότερα από όσα νομίζεις καταλαβαίνω κι εσένα που την πατησεσ αλλά καταλαβαίνω κι αυτήν εσύ νομίζεις η κοπέλα είναι η χειρότερη γτ σε εξαπάτησε δεν είναι έτσι σε σένα δε φέρθηκε καλά δε σημαίνει ότι έχεις δίκιο

Quote:

---

Originally Posted by elis

Εγώ δε συμφωνώ στο λέω και καταλαβαίνω περισσότερα από όσα νομίζεις καταλαβαίνω κι εσένα που την πατησεσ αλλά καταλαβαίνω κι αυτήν εσύ νομίζεις η κοπέλα είναι η χειρότερη γτ σε εξαπάτησε δεν είναι έτσι σε σένα δε φέρθηκε καλά δε σημαίνει ότι έχεις δίκιο

---

Εδώ είναι που ΔΕΝ κατάλαβες. Δεν αναζητώ το δίκιο μου, ποτέ και από πουθενά δεν το αναζήτησα. Δεν μπήκα σε αίθουσα δικαστηρίου ή ειρηνοδικείου, μπήκα σε φόρουμ ανταλλαγής εμπειριών και απόψεων. Σκοπός μου, από την αρχή, ήταν να βρω ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ στο τι μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό της κοπέλας και κυρίως, στο πως θα έπρεπε να κινηθώ εγώ. Απευθύνθηκα σε ανθρώπους στους οποίους ο όρος "διπολική διαταραχή" ίσως και να αποτελούσε καθημερινότητά τους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε αντίθεση με μένα που ήταν η πρώτη φορά που είχα οποιαδήποτε επαφή με κάποιο άτομο με διαγνωσμένη ψυχική νόσο. Και είχα μαύρα μεσάνυχτα, γι αυτό και επί ένα τρίμηνο από τη στιγμή που έμαθα την αλήθεια, πελαγοδορμούσα και έκανα το ένα λάθος μετά το άλλο, ακόμα και όταν συμβουλεύτηκα ψυχίατρο.
Δεν αναζήτησα το όποιο δίκιο μου, δεν με ενδιέφερε αν αυτό που έκανα ως τότε ήταν σωστό ή λάθος, με ενδιέφερε να καταλάβω, όσο γινόταν, το πως θα μπορούσαν να εξελιχτούν τα πράγματα αν ακολουθούσα τον ένα, τον άλλο ή τον παράλλο δρόμο, έχοντας "απέναντί" μου ένα άτομο που δεν μπορούσα να διαχειριστώ λόγω της κατάστασής του. Και ζήτησα την συμβουλή, επαναλαμβάνω, ανθρώπων πιο "υποψιασμένων" με το θέμα, πιο "σχετικών", πιο "ψημένων" σε μια τέτοια διαταραχή και μάλιστα, πιο πρόθυμων να δώσουν απαντήσεις και συμβουλές (σε αντίθεση με την "ξύλινη" πολλές φορές γλώσσα ενός ψυχιάτρου ή ενός ειδικού).
Δεν θεωρώ την κοπέλα "τη χειρότερη". Και η καρδιά μου ξέρει τι ένιωσα και τι νιώθω γι αυτήν. Κατάλαβα, κυρίως χάρη στη δική σας βοήθεια και συνδρομή, πως μου έπαιζε παιχνίδι και οι συμπεριφορές της δεν ήταν μόνο προϊόντα απλώς ενός άβουλου, διαταραγμένου μυαλού αλλά έκρυβαν σε μεγάλο βαθμό και ένα "συνειδητά" χειριστικό άτομο με ανάγκη να προκαλεί οίκτο και προσοχή μέσα από ψέματα και "εικονικές πραγματικότητες". Αυτό με έκανε να φύγω, να απομακρυνθώ, να αναζητήσω την "υγεία" και όχι το βαθύ πηγάδι στο οποίο με τραβούσε, σε καμία περίπτωση όμως δεν τη θεώρησα "ένοχη" για κάτι. Ίσα-ίσα, που για την "τύφλα" μου μίλησα, για το πόσο "παθολογική" θεωρώ τη συμπεριφορά και τη στάση μου στην ιστορία, για το πόσο νιώθω "άλλος άνθρωπος" τώρα κλπ. Το ότι απομακρύνθηκα πλέον από αυτήν το έκανα για μένα και μόνο, για την υγεία μου, την ισορροπία μου, τη ζωή μου, όχι για να την "τιμωρήσω" ή να την "εκδικηθώ", έχοντας τον τίτλο του "αθώου".

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Πολύ σωστή και εύστοχη τοποθέτηση. Αυτό έχει συμβεί σε κάποια σημεία και με μένα και είμαι σίγουρος ότι όσο πιο πολύ αποστασιοποιούμαι τόσο πιο καθαρά θα γίνονται τα "στοιχεία" που μου ξέφυγαν.
Στους διαλόγους π.χ. που παρέθεσα πιο πάνω, βλέπω πόσο μου ξέφυγε, πόσο ελάχιστη σημασία έδωσα στη συνεχή αναφορά της στο ότι "κρύβεται", στο ότι "έχει απομακρυνθεί" κλπ.. Παρόλο που τότε τη ρώτησα, σχεδόν στην πλάκα, δεν επέμεινα, δεν έδωσα σημασία, δεν την πίεσα ποτέ να μου εξηγήσει, ενώ στην ουσία αυτό ήταν τελικά το μεγάλο θέμα που με απέτρεψε από το να τη συναντήσω. Και ενώ στην πορεία, η ίδια αυτοαναιρούνταν στο "κρύψιμο" και τη "εξαφάνισή" της, αφού μου έλεγε συχνά ότι βγαίνει, ότι βρίσκεται συνεχώς με παρέα, ότι κάνει ταξίδια κλπ., ποτέ δεν αναρωτήθηκα πως "έδεναν" αυτές οι δύο αλληλοεξουδετερούμενες πληροφορίες που μου έδινε, παρά μόνο όταν πλέον είχα "καεί" και βρέθηκα στην ανάγκη να το ψάξω. Όπως όταν μου έλεγε συνεχώς ότι έχει πέσει σε βαριά κατάθλιψη αλλά ταυτόχρονα μου έλεγε για τις εξόδους της, τα ξενύχτια της και για σχέδια που είχε να φιλοξενήσει κόσμο στο σπίτι της για τις γιορτές. Τα περνούσα αφιλτράριστα από το μυαλό μου και μόνο όταν άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτήν, ξεκίνησα να τα βάζω σε μια σειρά. Είχαν ήδη περάσει όμως 3 μήνες και είχα ήδη έντονο συναισθηματικό δέσιμο μαζί της, οπότε ήταν σχεδόν αδύνατο να δω καθαρά και νηφάλια την κατάσταση.
Επίσης, από την αρχή, όπως ανέφερα, μου είχε κάνει τρομερή και όχι καλή εντύπωση η (ψεύτικη, όπως αποδείχτηκε μήνες μετά) επίκληση σοβαρής αρρώστειας του πατέρα της μέσα σε μισή ώρα "απρόσωπης" συνομιλίας με ένα παντελώς άγνωστο. Πάλι το προσπέρασα σχεδόν "αδιαμαρτύρητα", δεν το θεώρησα "καμπανάκι" μιας πιθανής παθολογίας (έστω όχι τόσο σοβαρής) αλλά ως μια "φυσιολογική" εξομολόγηση ενός πονεμένου ανθρώπου. Όπως ίσως αναφέρω στη συνέχεια, η δικαιολογία της στο να μη βρεθούμε την πρώτη-πρώτη φορά που είχαμε κανονίσει (και ήμουν με τη βαλίτσα στο χέρι να πάω να τη δω) ήταν τουλάχιστον "παιδιάστικη". Ακόμα και τότε που μου την είπε, είχα σχολιάσει ότι δεν συνέτρεχε λόγος να μην ειδωθούμε έστω και λίγο, αλλά και πάλι τα αποδέχτηκα όλα θεωρώντας τα "φυσιολογικά". Όπως "φυσιολογικά" θεωρούσα τα άκυρα που μου έριχνε κάθε φορά που ετοιμαζόμουν να πάω να τη δω, πάντα με την ίδια "παιδιάστικη" δικαιολογία όπως την πρώτη φορά. Μόνο μετά από πολλές ματαιώσεις και ακυρώσεις, όταν πια είχε αρχίσει να με πιάνει η γνωστή εμμονή μαζί της, έβαλα τα πράγματα σε μια σειρά και μπήκα στον κόπο να ψάξω πληροφορίες γι αυτήν. Τρεις μήνες μετά. Γνωστοί, φίλοι, ήδη την χαρακτήριζαν "ανισόρροπη", η ψυχολόγος μου μού είχε ήδη μιλήσει ανοιχτά για μεγάλη πιθανότητα μανιοκατάθλιψης της κοπέλας, εμένα μου είχε πάρει σχεδόν ένα τρίμηνο να υποψιαστώ ότι ίσως και να είχε κάποιο πρόβλημα. Και ακόμα και όταν έμαθα την αλήθεια που ζητούσα, την αντιμετώπισα με άρνηση να την αποδεχτώ, με άρνηση να αντιμετωπίσω την κατάσταση, αλλά αφέθηκα να με παρασύρει η δίνη, σχεδόν μη θέλοντας να κάνω τίποτα. Τόσο κλειστά είχα τα μάτια μου και τα αυτιά μου σε ό,τι μου συνέβαινε.
Σιγά-σιγά λοιπόν, ανακαλύπτω όλο και νέα "στοιχεία" και νιώθω την ανάγκη να τα μοιραστώ με τους ανθρώπους που με βοήθησαν. Και το κάνω και για μένα, κυρίως για μένα, ξέροντας όμως ότι μπορεί να αποτελέσει οδηγό και για άλλους. Έχω ήδη αρχίσει να γράφω, με αλλαγμένα ονόματα και πόλεις, σε μορφή εξιστόρησης, τα όσα συνέβησαν. Ίσως μου βγει διήγημα, ίσως σενάριο, δεν ξέρω. Είναι ένα κομμάτι κι αυτό προς την πλήρη απομάκρυνσή μου. Αλλά το να μοιράζομαι μαζί σας όλο και περισσότερες πτυχές της ιστορίας, αποτελεί εξίσου μεγάλη βοήθεια. Όπως και το ότι αποφάσισα να ζητήσω τη συμβουλή σας, ενάμιση μήνα πριν.

---

Έχεις σκεφτεί καθόλου ότι η 'σχέση" σας μπορεί να την οδήγησε να φτιάξει όλη αυτή την εικονική πραγματικότητα στην οποία ζούσε;
Μοιάζει όντως στην αρχή σα να μην ήθελε να κρύψει το γεγονός οτι εξαφανίστηκε από όλους και γενικά την απουσία της.
Δε θυμάμαι αν το έχεις αναφέρει, έχεις μάθει να πουλάει και σε άλλους το ίδιο παραμύθι περί εξόδων, ταξιδιών κτλ;
Εντάξει με την αναφορά στην ασθένεια του πατέρα της είναι φανερό οτι προσπαθούσε να σου προκαλέσει τον οίκτο ή το ήθελε να υπάρχει ώστε να μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία για πιθανή συνάντηση, αλλά από τους διαλόγους φαίνεται οτι δεν είχε σκοπό να κρύψει την απόσυρση της στην αρχή τουλάχιστον.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Έχεις σκεφτεί καθόλου ότι η 'σχέση" σας μπορεί να την οδήγησε να φτιάξει όλη αυτή την εικονική πραγματικότητα στην οποία ζούσε;
Μοιάζει όντως στην αρχή σα να μην ήθελε να κρύψει το γεγονός οτι εξαφανίστηκε από όλους και γενικά την απουσία της.
Δε θυμάμαι αν το έχεις αναφέρει, έχεις μάθει να πουλάει και σε άλλους το ίδιο παραμύθι περί εξόδων, ταξιδιών κτλ;
Εντάξει με την αναφορά στην ασθένεια του πατέρα της είναι φανερό οτι προσπαθούσε να σου προκαλέσει τον οίκτο ή το ήθελε να υπάρχει ώστε να μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία για πιθανή συνάντηση, αλλά από τους διαλόγους φαίνεται οτι δεν είχε σκοπό να κρύψει την απόσυρση της στην αρχή τουλάχιστον.

---

Είναι δύσκολο να οριοθετήσω το πότε ξεκινάει αυτό που αναφέρεις ως "σχέση" μας. Ειδικά από τη στιγμή που δεν ξέρω τι ακριβώς είχε εκείνη στο μυαλό της από την αρχή. Για παράδειγμα, δεν ξέρω ακόμα αν η ανάρτησή της και η εκδήλωση ενδιαφέροντος σχετικά με την εκδήλωση στο στέκι μου τον Ιούλιο ήταν τυχαία ή αν έγινε με σκοπό να "τσιμπήσω" ξέροντας το που συχνάζω-να θυμίσω ότι ζούμε σε διαφορετικές πόλεις, όχι τόσο κοντινές ή γειτονικές. Ήδη στο πρώτο 10ήμερο του Οκτώβρη είχε ήδη ανοίξει εντελώς τα χαρτιά της, λέγοντάς μου, σε ανύποπτη φάση, "έχω πάθει την πλάκα μου με σένα".
Πάντως, με ένα σύντομο πέρασμα που έκανα στην "αναζήτηση" των μηνυμάτων μας, είδα ότι και το Σεπτέμβρη, μου ανέφερε συχνά τις εξόδους και τα ξενύχτια της.

10 Σεπτεμβρίου, την πρώτη ουσιαστικά μέρα της "γνωριμίας" μας, με τη συνομιλία των 7 ωρών και αφού τον Ιούλιο μου είχε μιλήσει, δυο φορές, για το "κρύψιμό" της και λίγες μέρες μετά θα μου ανέφερε ξανά την "απόσυρσή" της, μου γράφει σε ερώτησή μου αν θα βγει το βράδυ: "Αυτο ειχα σκοπο αλλα παραειναι χαλια εξω
Χαλια τωρα το πετυχα
Ειχα πολυ κουραστικο πρωι
Και απολαμβανω ηρεμια-παιρνω δυναμεις
Ασε που δεν τρελαινομαι να βγαινω Σαββατα, μονο αρ******!"

Στις 29 Σεπτεμβρίου (ώρα 5:43 το πρωί!!!!), μου γράφει σε απάντηση απογευματινού μηνύματός μου σχετικά με την έξοδό μου το προηγούμενο βράδυ: "μου ανοιξες την ορεξη για τρελα και καλα λαιβακια.. Αντε να ξεκινησουν........... Κουβαλαμε παρομοια τρελα εδω....επειδη ως γνωστη ξενυχτισσα με παιρνει το ξημερωμα............ Χαχαχαχα... Συγνωμη για την ακυρη ωρα... αλλα ξυπνησα ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ νωρις σημερα μαλλον ....... Weldone xxxxx (το όνομά της)! So θα βω για καλο περπατημα ... Καλημερα!!!! Μμμμμμμματς"

6 Οκτωβρίου και μιλάμε πάλι για νυχτερινές εξόδους, μου γράφει: "Σε ενα παγκακι εχω αραξει και περιμενω .... οι ωρες φτανουν 50 (αυπνιας) και ξαφνικα εχει κρυο μπρρρρ αλλα ειναι τοσο χαπιιιιιι λατρευω!
Αν δεν καταφερω να κλεισω ματια θα βγω κλασσικα αρ******..."

8 Οκτωβρίου στις 4:16 το πρωί μου γράφει μεταξύ άλλων: "Σημερα ολη μερα εκτος πολης"

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα προσπάθειάς της να μου παρουσιάσει μια ζωή γεμάτη ένταση, σχέσεις, γνωριμίες και πολύ σεξ ήταν στις 26 Οκτωβρίου, λίγες μέρες πριν αρχίσουν οι παράξενες συμπεριφορές της και 15 μέρες πριν την πρώτη φορά που θα συναντιόμασταν. Τότε, εκείνο το απόγευμα και αφού είχε προηγηθεί ολονύχτιο chat στο inbox αλλά και στο τηλέφωνο, ξαναμιλάμε από νωρίς και μου λέει ότι ετοιμάζει φαγητό για ένα φίλο της που περιμένει να την επισκεφτεί. Η κουβέντα καταλήγει πάλι σε έντονα ερωτικά υπονοούμενα και όταν, μετά από ένα τρίωρο κουβέντας, κλείνει, μου λέει το εξής εκπληκτικό:
"γκουχ γκουχ μας αναψες μας ζεστανες.. ευχαριστω που με προετοιμαζεις να υποδεχτω εναν αντρα σπιτι μου χαχαχα .. φιλια!".......είχα μείνει άφωνος με αυτό, αλλά το θεώρησα ως χιούμορ, την επόμενη μέρα που την ρώτησα πως πήγε η επίσκεψη, αρνήθηκε να μου πει οτιδήποτε. Ήταν η πρώτη φορά που διαπίστωσα μια "παραξενιά" της, ομολογώ ότι με ταρακούνησε κάπως αλλά υποθέτω πως τότε απλώς ένιωθα γοητευμένος που "γνώρισα" μια τέτοια "αλλιώτικη" κοπέλα. Είχα στο μυαλό μου ότι σε δυο βδομάδες θα την έβλεπα από κοντά και θα γινόταν πραγματικότητα τα όσα μου δημιουργούσε στη φαντασία ως εικόνες.

Την περίοδο της παρέλασης της 28ης μου είπε ότι πήγε στην πόλη που είχε φίλους και μια πρώην σχέση της, τότε που ο πατέρας της την γύρισε πίσω με το ζόρι επειδή τον άφησε μόνο του στην αρρώστεια του. Αυτό βέβαια ισχυρίστηκε η ίδια, η αλήθεια είναι ότι της ήταν αδύνατο να βγει έστω και δυο μέτρα έξω από την πόρτα της.

Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι από τα μέσα με τέλη του Οκτώβρη της είναι εντελώς αδύνατο να βγει έστω και στο κατώφλι του σπιτιού της και να δεχτεί οποιαδήποτε επαφή με ξένα άτομα. Ήδη από τα τέλη του καλοκαιριού, έβγαινε είτε το πολύ μέχρι λίγα μέτρα στο πεζοδρόμιο μπροστά στο σπίτι της (το μαγαζί του πατέρα της είναι πάρα πολύ κοντά) είτε με συνοδεία του πατέρα της σε πιο μακρυνές αποστάσεις.
Όπως φαίνεται, από την αρχή ήθελε να περάσει την εικόνα ενός ατόμου που συνεχίζει να βγαίνει και να διασκεδάζει, άσχετα με τα "κρύβομαι" και τα "αποσύρθηκα", τα οποία έτσι κι αλλιώς τα πετούσε φευγαλέα χωρίς διάθεση περαιτέρω σχολιασμών.
Τηλεφωνικά, μου ανέφερε πολύ συχνά την κατάθλιψη στην οποία βρισκόταν, αλλά δε σταμάτησε να μου μιλάει και για τις εξόδους της, τα ξενύχτια της και τα σχέδιά της για διασκέδαση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι λίγες μέρες πριν το πρώτο-πρώτο ταξίδι που θα έκανα, αρχές Νοέμβρη, όταν ξαφνικά παίρνω μήνυμά της που λέει να αφήσω τα πολλά λόγια και να της πω να κανονίσει κανένα event για μένα και τους άλλους στα μαγαζιά που κυκλοφορεί για τα.....Χριστούγεννα που θα μας φιλοξενήσει. Φανερά προοριζόταν για άλλον-άλλους, δεδομένου ότι με αποκάλεσε με άλλο όνομα. Σε δευτερόλεπτα, μου στέλνει μήνυμα εξηγώντας μου ότι ήθελε να το στείλει σε κάποιον φίλο της που μένει στην πόλη που, θεωρητικά, είχε επισκεφτεί την 28η, και τον οποίο θα φιλοξενούσε σπίτι της τις γιορτές μαζί με όλη την παρέα της από εκείνη την πόλη. Καμία σχέση με άνθρωπο που περνάει περίοδο βαριάς κατάθλιψης. Υποθέτω κιόλας ότι το μήνυμα αυτό ποτέ δεν πήγε στον θεωρητικά πραγματικό παραλήπτη, αφού προφανώς δεν είχε καμιά πρόθεση να φιλοξενήσει κανέναν και ήταν δύσκολο να κρυφτεί με ψέματα από ανθρώπους που την ήξεραν καλά. Μάλλον ήταν ακόμα μια προσπάθειά της να μου δείξει το πόσο πολύ κόσμο ξέρει, με πόσο κόσμο επικοινωνεί και πόσο κοινωνική είναι στην πόλη της που μπορεί να κανονίζει εκδηλώσεις σε όποιο μαγαζί ήθελε.
Το ίδιο "κόλπο" με τα μηνύματα που ήρθαν "κατά λάθος" σε μένα ενώ δήθεν προοριζόταν για αλλού, θα επαναληφθεί τουλάχιστον μια φορά ακόμα. Στην περίπτωση αυτή, είναι δεδομένο ότι κανείς δεν θα ήταν ο παραλήπτης ενός υποτιθέμενου ραντεβού για έξοδο, αφού ξέρω ότι εκείνο το βράδυ δεν βγήκε ούτε στο μπαλκόνι της. "Σε δέκα λεπτά κατεβαίνω, περίμενέ με κάτω", έγραφε και μου είπε ότι προοριζόταν για τον ξάδελφό της που θα την έβγαζε για τρελό ξενύχτι. Ήταν την παραμονή του ταξιδιού μου στην πόλη της, τότε που πήγα και δεν την είδα με τη δικαιολογία της ξαφνικής επιδείνωσης του πατέρα της.

Δεν ξέρω να σου απαντήσω τι παραμύθι πουλάει στους άλλους. Είναι πάντως δεδομένο, όπως είχα δει τις πρώτες μέρες μετά το οριστικό "αντίο", ότι σε κάποιον "αντικαταστάτη" μου (σε αυτόν που άρχισε να στέλνει τις καρδούλες σχεδόν αμέσως με το που την άφησα), χρησιμοποιεί ακριβώς τα ίδια γλυκόλογα και τις ίδιες ακριβώς εκφράσεις που έλεγε και σε μένα σε συνομιλίες τους στον τοίχο της. Με τα όσα αρκετά σου έχω αναφέρει, ίσως εσύ να μπορείς να βγάλεις κάποιο καλύτερο συμπέρασμα.

Να ξεκαθαρίσω τι εννοώ "σχέση". Όταν την είδες να κολλάει μαζί σου ή όταν εκείνη αντιλήφθηκε το ίδιο από την πλευρά σου και θεώρησε οτι σε έδεσε.
Στη δικιά μου περίπτωση πχ, μετά την δική μου "ανασκόπηση" των γεγονότων κι επειδή υπήρχαν και πολλά γραπτά ευτυχώς, παρατήρησα οτι εκείνος χρησιμοποιούσε πολύ στην αρχή την φράση "μπαίνω σε παράνοια" προσπαθώντας να εξηγήσει την συμπεριφορά του κάτω από ορισμένες συνθήκες. Μάλιστα με προειδοποιούσε για αυτές τις παράνοιες. Εγώ, όπως και συ, δεν έδινα σημασία θεωρώντας οτι είναι απλά μια έκφραση. Όταν η σχέση άρχισε να προχωράει, εγώ το οριοθετώ ως "όταν εκείνος άρχισε να δένεται", αυτή η φράση σταμάτησε να χρησιμοποιείται κι όταν έφτασα εγώ να του την πω πια προσπαθώντας να του θυμίσω τα ίδια του τα λόγια για να τον συνεφέρω, εκείνος το αρνιόταν πεισματικά ως κάτι που δεν του συμβαίνει ποτέ. Πολύ αργότερα συνειδητοποίησα οτι αυτό τελικά ήταν μια φράση που έλεγε συχνά καθόλη τη διάρκεια της σχέσης σε ανύποπτο χρόνο κι απλά εγώ δεν "άκουγα". Το πετούσε σε στιγμές που μιλούσε για τον εαυτό σου, σε στιγμές χαλαρές, μεταξύ αστείου και σοβαρού...χωρίς ποτέ να δίνει παραπάνω εξήγηση για αυτό στο τι εννοούσε.
Γενικά όμως παρατήρησα οτι σε πολλές στιγμές πετούσε λόγια σαν να με προειδοποιούσε, προφητικά κάπως, σαν ένα κομμάτι του να μην ήθελε να κρυφτεί και να προσπαθούσε να βγει προς τα έξω. Το ότι εγώ δεν ρωτούσα παραπάνω και δεν "άκουγα" στην ουσία, εγώ για τον εαυτό μου το έχω εξηγήσει οτι δεν ήθελα να ακούσω παραπάνω. Για διάφορους λόγους.
Οπότε απλά αναρωτιέμαι μήπως και στην δική σου περίπτωση γινόταν το ίδιο...
Πολλές φορές σκέφτηκα οτι το γεγονός οτι εγώ δεν ήθελα να ακούσω στην ουσία ίσως με κάποιο τρόπο γινόταν αντιληπτό από την άλλη πλευρά, έστω ασυνείδητα, οπότε μετά μου παρουσίαζε την εικόνα που ήθελα ή άντεχα να ακούσω.
Σκέψου...αν από την αρχή από τα πρώτα μνμ που σου είπε οτι έχει αποσυρθεί (οπότε έκανε την νύξη για το ουσιαστικό πρόβλημα της) εσύ ρωτούσες παραπάνω κι επέμενες να μάθεις τι σημαίνει αυτό, αν σου έλεγε την αλήθεια θα συνέχιζες; Μάλλον θα είχες φύγει τρέχοντας. Αν έχει μια δόση αλήθειας το σκεπτικό μου, τότε εκείνη "νιώθοντας" οτι δεν θες να ακούσεις, σου παρουσίασε αυτομάτως την άλλη εκδοχή που της ήταν κι εύκολη κιόλας κι ευχάριστη.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Να ξεκαθαρίσω τι εννοώ "σχέση". Όταν την είδες να κολλάει μαζί σου ή όταν εκείνη αντιλήφθηκε το ίδιο από την πλευρά σου και θεώρησε οτι σε έδεσε.
Στη δικιά μου περίπτωση πχ, μετά την δική μου "ανασκόπηση" των γεγονότων κι επειδή υπήρχαν και πολλά γραπτά ευτυχώς, παρατήρησα οτι εκείνος χρησιμοποιούσε πολύ στην αρχή την φράση "μπαίνω σε παράνοια" προσπαθώντας να εξηγήσει την συμπεριφορά του κάτω από ορισμένες συνθήκες. Μάλιστα με προειδοποιούσε για αυτές τις παράνοιες. Εγώ, όπως και συ, δεν έδινα σημασία θεωρώντας οτι είναι απλά μια έκφραση. Όταν η σχέση άρχισε να προχωράει, εγώ το οριοθετώ ως "όταν εκείνος άρχισε να δένεται", αυτή η φράση σταμάτησε να χρησιμοποιείται κι όταν έφτασα εγώ να του την πω πια προσπαθώντας να του θυμίσω τα ίδια του τα λόγια για να τον συνεφέρω, εκείνος το αρνιόταν πεισματικά ως κάτι που δεν του συμβαίνει ποτέ. Πολύ αργότερα συνειδητοποίησα οτι αυτό τελικά ήταν μια φράση που έλεγε συχνά καθόλη τη διάρκεια της σχέσης σε ανύποπτο χρόνο κι απλά εγώ δεν "άκουγα". Το πετούσε σε στιγμές που μιλούσε για τον εαυτό σου, σε στιγμές χαλαρές, μεταξύ αστείου και σοβαρού...χωρίς ποτέ να δίνει παραπάνω εξήγηση για αυτό στο τι εννοούσε.
Γενικά όμως παρατήρησα οτι σε πολλές στιγμές πετούσε λόγια σαν να με προειδοποιούσε, προφητικά κάπως, σαν ένα κομμάτι του να μην ήθελε να κρυφτεί και να προσπαθούσε να βγει προς τα έξω. Το ότι εγώ δεν ρωτούσα παραπάνω και δεν "άκουγα" στην ουσία, εγώ για τον εαυτό μου το έχω εξηγήσει οτι δεν ήθελα να ακούσω παραπάνω. Για διάφορους λόγους.
Οπότε απλά αναρωτιέμαι μήπως και στην δική σου περίπτωση γινόταν το ίδιο...
Πολλές φορές σκέφτηκα οτι το γεγονός οτι εγώ δεν ήθελα να ακούσω στην ουσία ίσως με κάποιο τρόπο γινόταν αντιληπτό από την άλλη πλευρά, έστω ασυνείδητα, οπότε μετά μου παρουσίαζε την εικόνα που ήθελα ή άντεχα να ακούσω.
Σκέψου...αν από την αρχή από τα πρώτα μνμ που σου είπε οτι έχει αποσυρθεί (οπότε έκανε την νύξη για το ουσιαστικό πρόβλημα της) εσύ ρωτούσες παραπάνω κι επέμενες να μάθεις τι σημαίνει αυτό, αν σου έλεγε την αλήθεια θα συνέχιζες; Μάλλον θα είχες φύγει τρέχοντας. Αν έχει μια δόση αλήθειας το σκεπτικό μου, τότε εκείνη "νιώθοντας" οτι δεν θες να ακούσεις, σου παρουσίασε αυτομάτως την άλλη εκδοχή που της ήταν κι εύκολη κιόλας κι ευχάριστη.

---

Αν θα μπορούσα να βρω πότε η ίδια θεώρησε ότι με "έδεσε", θα ήταν όταν της έστειλα το μήνυμα "συμφιλίωσης" 3-4 μέρες μετά την ακύρωση του πρώτου-πρώτου ραντεβού μας, τότε που θα πήγαινα να την δω. 11 Νοεμβρίου ήταν να ξεκινήσω, ημέρα Παρασκευή, και να περάσω ένα τριήμερο στην πόλη της, πολλά υποσχόμενο από μέρους της. Πέμπτη βράσδυ, κατά τις 10, κι ενώ επί δύο μέρες δεν την έβρισκα με τίποτα ούτε με SMS στο κινητό, μου έστειλε μήνυμα (στο κινητό) να μην ξεκινήσω γιατί γίνονται περίεργα πράγματα εκεί που θα έπρεπε να μου τα είχε πει. Εκνευρίζομαι σχεδόν τόσο όσο και η απόρριψη μιας γυναίκας που θέλω πολύ (από εκείνο το σημείο και μετά αρχίζει σιγά-σιγά για μένα η εμμονή με αυτήν) αλλά αποφασίζω μέσα στο Σ/Κ να της στείλω μήνυμα ζητώντας της εξηγήσεις. Όπως θα δεις παρακάτω, το μήνυμα ήταν πολύ φιλικό και ζεστό.....

Την Τρίτη, 15 Νοεμβρίου, λοιπόν, της στέλνω αυτό:
"Kαλησπέρα, φιλαράκι μου….τι κάνεις;…..πως είσαι;…..νομίζω ότι κάποια στιγμή δικαιούμαι να έχω μια εξήγηση για το τι έγινε……όποτε νιώσεις εσύ έτοιμη…..ο φίλος σου νιώθει πολύ θυμωμένος….pissed off….πιστεύει όμως ότι πρέπει να σου δώσει μια δεύτερη ευκαιρία, αν το θέλεις κι εσύ βέβαια, να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους και να δώσεις τις εξηγήσεις που πρέπει….…τουλάχιστον αυτό…...έτσι ίσως μπορέσεις να ξανακερδίσεις έστω ένα μέρος από την εκτίμηση, το θαυμασμό και το ενδιαφέρον που είχε για σένα και που έπεσαν, σε μια μόνο στιγμή, σχεδόν στο απόλυτο μηδέν…..αν το θέλεις…..όποτε είσαι έτοιμη να μιλήσεις αληθινά, μη διστάσεις, το οφείλεις άλλωστε….ΑΛΗΘΙΝΑ…..σε χαιρετώ και ελπίζω να είσαι καλά….το φιλαράκι σου….."

Η απάντησή της μέσα σε λίγη ώρα:
".... φιλαρακι.... το ηξερα, το φανταζομουν, βασικα απλα μαθηματικα...οτι θα νιωθεις ετσι. Αρχικα ηθελα να αφησω λιγο χρονο και μετα οσες φορες το σκεφτομουν (και ηταν ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ πολλες...) το θεωρουσα θρασος να επικοινωνησω. Το ξερω οτι χρωσταω εξηγηση. Λυπαμαι τοσο πολυ που νιωθεις ετσι για μενα. Ακομα και ο τροπος που αντεδρασες σε κατι τετοιο δειχνει ποσο ξεχωριστος εισαι γαμωτο. Οχι οτι ειχα καμια αμφιβολια. Θελω να επικοινωνησουμε και να σου μιλησω. ( "Εστω ενα μερος...", "απολυτο μηδεν..." Μπραβο xxxxxx-το όνομά της- ωραια τα καταφερες. )"

Εντύπωση μου έκανε το ότι θεωρούσε τόσο ξεχωριστό το να της φερθώ με λογική και κατανόηση. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάποια άλλη αντίδραση και συμπεριφορά από μέρους μου, να "απορρίψω" ένα άνθρωπο χωρίς να δώσω ευκαιρία τουλάχιστον για εξηγήσεις. Για εκείνη, ήταν κάτι το ξεχωριστό, ίσως επειδή ήδη είχαν αρχίσει τα πρώτα delete και block από κάποιους άλλους. Ίσως. Πάντως, αυτό που έκανα, δεν το θεώρησα "ξεχωριστό", απλώς "φυσιολογικό" και "λογικό" (δυο λέξεις βέβαια που αργότερα έμαθα ότι για το δικό της τρόπο σκέψης, δεν υφίσταντο).

Αρκετές ώρες μετά, μέσα στη νύχτα, μου έστειλε και αυτό:
"Λοιπον, ειχε μια παρουσιαση του νεου του βιβλιου ενας καλος φιλος σημερα. Και τελικα μολις επεστρεψα...
Sleep well....
(Λογικα θα θες ακομη να μιλησουμε...tomorrow...)"

Φανερή για άλλη μια φορά η διάθεσή της να δείξει ότι βγαίνει, ότι πάει σε κοινωνικές εκδηλώσεις και καλλιτεχνικά δρώμενα. Χωρίς καν να τη ρωτήσω.
Την επόμενη μιλήσαμε και μου είπε την αιτία της ματαίωσης, την ίδια αιτία που χρησιμοποίησε αρκετές φορές στο μέλλον για να μην βρεθούμε. Θα την αναφέρω κάποια στιγμή, δεν είναι τώρα σχετική με το θέμα που θέλω να θίξω.

Όπως βλέπεις, από εκείνο το σημείο και μετά ίσως θεώρησε εκείνη ότι με "έδεσε". Είνια δεδομένο ότι για μένα, εκείνο ήταν το γεγονός που με έκανε να αρχίσω να χάνω την επαφή μου με την πραγματικότητα και την κοινή λογική και να περνάω σιγά-σιγά σε μια φάση εμμονής. Μέσα Νοέμβρη έχουμε φτάσει.
Όπως φαίνεται και από τα μηνύματα που παρέθεσα ακόμα πιο πάνω, από την αρχή, από τις πρώτες συζητήσεις της γνωριμίας μας, ήδη από τον Ιούλιο αλλά κυρίως το Σεπτέμβριο, ήθελε να περάσει μια εικόνα ζωντάνιας, συνεχούς διασκέδασης, σχέσεων, ξενυχτιών κλπ. και μάλιστα σε ενεστώτα χρόνο ή σε χρόνο άμεσα μελλοντικό-άντε ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΝ τα λαϊβάκια, ως ξενύχτισα με ΠΑΙΡΝΕΙ το ξημέρωμα, ΘΑ ΒΓΩ για καλό περπάτημα, ΘΑ ΒΓΩ αργάμιση κλπ. Την εποχή ουσιαστικά που αρχίσαμε να γνωριζόμαστε και σίγουρα, τουλάχιστον από την πλευρά μου, δεν είχε εκδηλωθεί ερωτική διάθεση. Τη μια μέρα μου έλεγε ότι "κρύβεται", την άλλη μου έλεγε ότι θα βγει πολύ αργά, όπως πάντα.
Δεν θα έλεγα επομένως ότι την επηρέασε η "σχέση" μας σε κάτι. Εκείνη βέβαια φαινόταν καθαρά ότι επιδίωκε να το πάει στο ερωτικό σχεδόν από την αρχή, οπότε δεν μπορώ να πω με σιγουριά πότε ξεκινάει γι αυτήν η "σχέση" μας. Πάντως, δεν μου μίλησε ποτέ για "παράνοιες", "τρέλες" ή οτιδήποτε τέτοιο, ακόμα και τον όρο "διπολική διαταραχή" όταν τον ανέφερα, Γενάρη πια, τον αντιμετώπισε ως κάτι άσχετο και μακρυά απ' αυτήν. Μόνο η κατάθλιψη την απασχολούσε, σε αυτήν έριχνε το βάρος του "κρυψίματός" της, μια κατάθλιψη που την ξεχνούσε εύκολα όταν ξεκινούσε να μου λέει για εξόδους, ξενύχτια, ταξιδάκια και σεξ με πρώην της. Ο αλκοολισμός θα έμπαινε στο παιχνίδι αρκετά αργότερα, τέλη Γενάρη.
Αυτό που θυμάμαι είναι πως συνέχισε πάντα να μου λέει για την απομόνωσή της, ότι κάποιοι παλιοί και καλοί φίλοι της ρωτούσαν τον πατέρα της γιατί εξαφανίστηκε και γιατί δε βγαίνει. Λίγα λεπτά μετά, ήταν ικανή να μου περιγράψει πως πέρασε στο ξενύχτι το προηγούμενο βράδυ ή ότι εκείνο το βράδυ σκόπευε να βγει (!!!!!). Επομένως, μάλλον δεν είχε να κάνει με τη "σχέση" μας όλο αυτό, ήταν κάτι που το έλεγε και το άλλαζε μετά, αυτοαναιρούμενη πάντα. Είχα κι εγώ την ευθύνη μου σ' αυτό αφού ποτέ δεν της τόνισα και δεν την έθεσα μπροστά σε αυτή της την αυτοαναίρεση.
Να κλείσω απαντώντας στην τελευταία σου ερώτηση. Αν είχε επιμείνει στο "κρύψιμό" της και μου είχε εξηγήσει, μετά και από δική μου πίεση ίσως, δεν πιστεύω ότι θα είχα φύγει. Όπως δεν έφυγα και όταν έμαθα για το πρόβλημά της, όχι από εκείνη βέβαια. Με είχε τόσο πολύ συνεπάρει από την αρχή σχεδόν της γνωριμίας μας (χωρίς τότε να ξέρω ότι θα έφτανα να την ερωτευτώ τόσο έντονα και εμμονικά), που δεν θα με πείραζε να την έχω ως μια υπέροχη διαδικυακή φίλη με την ελπίδα ότι κάποτε θα την γνώριζα. Όπως δηλαδή έκανα και μέχρι πριν ένα μήνα, με τη διαφορά ότι δεν θα είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να δεθεί μαζί της και να πάθει όσα έπαθε, ξέροντας από την αρχή-αρχή την αλήθεια. "Από μακρυά κι αγαπημένοι" θα ήταν η λογική μου. Δεν ξέρω φυσικά εκείνη πως θα το δεχόταν, αφού θεωρώ σχεδόν βέβαιο ότι αυτό που επιδίωκε και επιδιώκει είναι "ερωτικές σχέσεις" τέτοιου τύπου και όχι κάτι λιγότερο. Οπότε, μάλλον δεν θα μου εκμυστηρευόταν ποτέ κάτι τέτοιο, πέρα από αυτοαναιρούμενες νύξεις. Μην ξεχνάς, ποτέ δεν εξέθεσε τον εαυτό της σε οπτική επαφή, κρατούσε ακόμα και την τωρινή της εμφάνιση ως ένα επτασφράγιστο μυστικό, τουλάχιστον σε μένα, υποθέτω και στους άλλους. Υπάρχει αυτή η βασικότατη διαφορά με τη δική σου ιστορία που τουλάχιστον, έστω και για ελάχιστες φορές, βρέθηκες με τον άνθρωπο αυτό, τον κοίταξες στα μάτια.

Όχι δεν ήταν ελάχιστες, ήταν όσο περισσότερες επέτρεπαν οι συνθήκες, περνούσαμε μαζί σαβκα, αργίες, διακοπές , κανονίζαμε μετακόμιση,δεν κρύφτηκε ποτέ σε αυτό, ίσα ίσα τις επιζητούσε τις συναντήσεις πολύ. Στη δική σου περίπτωση ήξερε πως δεν την έπαιρνε, από κοντά δεν θα μπορούσε να κρύψει το πρόβλημα της άλλο...στη δική μου δεν υπήρχε τέτοιο θέμα, ήταν ένας άνθρωπος λειτουργικός που δούλευε, είχε τις δραστηριότητες του..δεν φαινόταν κάτι παράξενο.

Κάθε φορά που γράφεις πάντως, βρίσκω μια καινούργια ομοιότητα. Θα μείνω στο ξεχωριστός που σου είπε αναφερόμενη στην συμπεριφορά σου μετά το φάουλ της. Σίγουρα δείχνει αυτό που λες, οτι προφανώς μέχρι τότε είχε φάει κάμποσα μπλοκ με την συμπεριφορά της ώστε η δικιά σου αντίδραση της φάνηκε ξεχωριστή. Εμμέσως πλην σαφώς όμως σε έδενε εκείνη την στιγμή. Σου είπε κάτι που σε έκανε να νιώσεις κολακευμένος, διαφορετικός, ξεχωριστός. Ήταν σα να σου έδινε εκείνη την στιγμή την αποδοχή της, σα να σου λέει "εγώ που είμαι τόσο διαφορετική και ξεχωριστή και οι άλλοι δεν με καταλαβαίνουν και φεύγουν γιατί είναι μικροί για να καταλάβουν και να αντέξουν, βρήκα εσένα που καταλαβαίνεις" και αμεσως γίνεσαι και συ ξεχωριστός δίπλα της. Δεν είσαι ξεχωριστός από μόνος σου, η συγκεκριμένη συμπεριφορά/ανεκτικότητα απέναντι της σε κάνει να είσαι. Όσο μπορείς να έχεις αυτή τη συμπεριφορά θα συνεχίσεις να είσαι ξεχωριστός, αν την αλλάξεις θα γίνεις ένας από τους άλλους , τους "κακούς" που την κρίνουν, που απλά δεν την κατάλαβαν. Και σε προκαταβάλει και πάλι. Εσύ από την πλευρά σου λες οτι απλά θες να ακούσεις την εξήγηση της, κάτι που θεωρείς φυσιολογικό και που πιθανόν θα έκανες σε κάθε περίπτωση, εκείνη θεωρεί ήδη οτι την "συγχώρεσες" αφού είσαι ξεχωριστός.
Είμαι σχεδόν σίγουρη οτι ελάχιστα άκουσες, αν ακουσες την εξήγηση μετά από αυτό, μάλλον δεν χρειαζόταν, το είχες πάρει ήδη το μνμ οτι την συγχώρεσες.
Είναι επίσης κλασσική συμπεριφορά χειριστικού ανθρώπου. Κάνω την μ@λακία μου, και μόνο που μου δίνεις την ευκαιρία να με ακούσεις σε εκθειάζω, κατηγορώ και ρίχνω μόνη/ος μου τον εαυτό μου ώστε να μην σου αφήσω τον χώρο και τον χρόνο να το κάνεις εσύ, εσένα συνεχώς σε ανεβάζω ώστε να νιώσεις σπουδαίος. Σπουδαίος όχι σαν ξεχωριστή οντότητα όμως, σπουδαίος που με συγχωρείς. ΚΙ έτσι μετά ότι βλακεία και να βρω για εξήγηση δεν θα παίξει κανένα ρόλο, γιατί εσύ έχεις ήδη αποφασίσει να με συγχωρήσεις. Κι έχω εν μέρει εδραιώσει αυτό το μοτίβο και στο μέλλον αφού κάνω σαφές πως όσο με συγχωρείς θα είσαι σπουδαίος στα μάτια μου.