Κοινωνική φοβία.

οκ, ευχαριστώ admforall!

User6494 Φτιάξε μια λίστα με πράγματα που φοβάσαι να κάνεις και πιστεύεις ότι πρέπει να μπορείς να κάνεις.
Μετά ιεράρχησε τα, από το ευκολότερο στο δυσκολότερο. Επίσης πολύ σημαντικό είναι να ενδίδουμε στα αρνητικά συναισθήματα όπως και στα θετικά. Εννοώ ότι όταν αισθάνεσαι
άσχημα ψυχολογικά ή όταν είσαι αγχωμένος να ΜΗΝ προσπαθείς να διώξεις αυτα τα συναισθήματα! Να μην λες μέσα σου δηλαδή, "δεν πρέπει να στεναχωριέμαι" ή "δεν πρέπει να σκέφτομαι έτσι". Δοκίμασε το! Θα δείς αλλαγή!

Ευχαριστώ φίλος για το ενδιαφέρον

Quote:

---

Originally Posted by klm17122015

Εντελώς αφθόρμητα έκανα το μεγάλο βήμα πρίν ακριβως δύο μήνες στη δουλεία μου. Πήγα σε μια κόπελα που μου αρέσει και δουλεύει κι αυτή εκεί, και της είπα ότι μου αρέσει και ότι θέλω να την γνωρίσω. Αυτός είναι πιστεύω ο καλύτερος τρόπος να βοηθηθεί ένα άτομο με κοινωνική φοβία. Το θέμα είναι ότι εκτείθεσαι σε έναν απ τους χειρότερους φόβους που έχουν άτομα με αυτή την φοβία και στο τέλος συνειδητοποιείς ότι “και τι έγινε δηλαδή , που η άλλη με απέρριψε;”
Μετά από δυό μέρες έκανα το δεύτερο πολύ σημαντικό βήμα. Πήγαμε με την παρέα μου για καφέ και εκεί δούλευε μια κοπέλα
πολύ εμφανίσιμη. Βγαίνοντας έξω, πίεσα τον εαυτό μου, προσπαθόντας να ανακαλέσω στη μνήμη μου, αυτό
που συνέβη δύο μέρες πρίν και αυτή η σκέψη μου έδωσε την ώθηση να το κάνω. Ήταν αρκετά δύσκολο αλλά πάλι δεν συνέβη τίποτα το συγκλονιστικό! Η κοπέλα αρχικά ψιλοσάστισε αλλά δεν ήταν αγενής. Μού είπε απλά ότι έχει φίλο αλλά ότι με ευχαριστεί πολύ για το ότι της μίλησα. Και αυτό ήταν όλο!
Μετά απο αυτό ξαναεκτέθηκα ακόμα μια φορά με παρόμοιο τρόπο και είδα τα συμπτώματα μου να μειώνονται ακόμα περισσότερο. Ελπίζω σε μερικούς μήνες να έχω ξεπεράσει εντέλως το πρόβλημα μου. Πιστέυω ότι είμαι σε καλό δρόμο.

---

Φίλε μου τι να πω; Πραγματικά συγχαρητήρια. Αν έχεις κι εσύ φοβία με τις γυναίκες και κοινωνική φοβία γενικά και έκανες τέτοια πρόοδο μέσα σε μόλις δύο μήνες είσαι αξιέπαινος. Εγώ με το που διάβασα απλώς τι έκανες άρχισε να με κόβει κρύος ιδρώτας. Να παω εγώ έτσι στην ψύχρα και να πω σε μια άγνωστη "γεια σου, σε είδα από μακριά και ήρθα να σου μιλήσω γιατί μου αρέσεις"... Μπορεί να λιποθυμήσω πριν ακούσω την απάντηση ;) . Κάποιος τρόπος θα υπάρχει σίγουρα να ξεκλειδώσω κι εγώ αλλά δεν έχει βρεθεί ακόμα. Μακάρι να είναι τόσο εύκολο όσο λες...

Quote:

---

Originally Posted by pacific

Φίλε μου τι να πω; Πραγματικά συγχαρητήρια. Αν έχεις κι εσύ φοβία με τις γυναίκες και κοινωνική φοβία γενικά και έκανες τέτοια πρόοδο μέσα σε μόλις δύο μήνες είσαι αξιέπαινος. Εγώ με το που διάβασα απλώς τι έκανες άρχισε να με κόβει κρύος ιδρώτας. Να παω εγώ έτσι στην ψύχρα και να πω σε μια άγνωστη "γεια σου, σε είδα από μακριά και ήρθα να σου μιλήσω γιατί μου αρέσεις"... Μπορεί να λιποθυμήσω πριν ακούσω την απάντηση ;) . Κάποιος τρόπος θα υπάρχει σίγουρα να ξεκλειδώσω κι εγώ αλλά δεν έχει βρεθεί ακόμα. Μακάρι να είναι τόσο εύκολο όσο λες...

---

Ευχαριστώ φίλε pacific! Αφού μπόρεσα εγώ, σίγουρα μπορείς και εσύ! Το μόνο ζόρι είναι τα δευτερόλεπτα πρίν μπείς στη "φωτιά", μετά ανοίγεται ένας άλλος κόσμος στα μάτια σου. Συνειδητοποιείς, ανεξαρτήτως εάν δεχτεί ή όχι, ότι "οκ και τι έγινε που εκτέθηκα, και τι έγινε που αυτή είδε ότι είμαι αγχωμένος;"
Γιατί νομίζεις ότι θα λυποθυμήσεις εαν κάνεις αυτο το πράγμα; Έχεις λυποθυμήσει πολλές φορές στο παρελθόν; Μα, ακόμα και στην χειρότερη περίπτωση που αυτό συμβεί, είναι δυνατόν αυτό να σε βλάψει για πάντα;
Σκέψου το λίγο. Εαν το θές πραγματικά θα τα καταφέρεις και το γεγονός ότι ψάχνεσαι εδω, σημαίνει ότι το θες!

Πασχω ανεκαθεν απο κοινωνικη φοβια, αλλα φιλε μου klm17122015 κατα τη γνωμη μου δεν πασχεις απο κοινωνικη φοβια, αλλα μονο απλα απο χαμηλη αυτοπεποιθηση.
Με αυτο το σκεπτικο, ενας που εχει καταθλιψη θα μπορει να σκεφτεται τωρα δεν εχω καταθλιψη και το επομενο δευτερολεπτο να ειναι χαρουμενος.
Αυτα που γραφεις με τις κοπελες μονο μεθυσμενος θα μπορουσα να τα κανω. Εδω ακομα και σε dating chat φοβαμαι να γραψω.
Μιλαω με κοσμο και κανω σαρδαμ, τρεμουν τα χερια μου, αναβολες για το στρατο παιρνω πριν καν προλαβω να μιλησω για το προβλημα μου που λεει ο λογος, οι ιατροι βλεπουν το φοβο στο προσωπο μου και το σωμα μου απο αυτη την καταρραμενη παθηση.

Quote:

---

Originally Posted by stefamw

Πασχω ανεκαθεν απο κοινωνικη φοβια, αλλα φιλε μου klm17122015 κατα τη γνωμη μου δεν πασχεις απο κοινωνικη φοβια, αλλα μονο απλα απο χαμηλη αυτοπεποιθηση.
Με αυτο το σκεπτικο, ενας που εχει καταθλιψη θα μπορει να σκεφτεται τωρα δεν εχω καταθλιψη και το επομενο δευτερολεπτο να ειναι χαρουμενος.
Αυτα που γραφεις με τις κοπελες μονο μεθυσμενος θα μπορουσα να τα κανω. Εδω ακομα και σε dating chat φοβαμαι να γραψω.
Μιλαω με κοσμο και κανω σαρδαμ, τρεμουν τα χερια μου, αναβολες για το στρατο παιρνω πριν καν προλαβω να μιλησω για το προβλημα μου που λεει ο λογος, οι ιατροι βλεπουν το φοβο στο προσωπο μου και το σωμα μου απο αυτη την καταρραμενη παθηση.

---

Μα η χαμηλη αυτοπεποίθηση είναι αιτία της κοινωνικής φοβίας. Η ΚΦ πηγάζει απο την χαμηλή αυτοεκτίμηση. Άλλοι έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και αντί να είναι ντροπαλοί και παθητικοί είναι πολύ επιθετικοί!
Αύτες οι συμπεριφορές που αναφέρεις τις έκανα και εγώ και μάλιστα σε πολυ υπερβολικό βαθμό! Αυτό που λες για τις κοπέλες, παλιότερα ούτε μεθυσμένος δεν θα μπορούσα να το κάνω! Αυτό δεν σημαίνει ότι και τώρα δεν θα είχα αγχός. Απλά θα ήταν διαχειρίσιμο. Όταν θέλεις κάτι και υπάρχει η περίπτωση να αποτύχεις, είναι φυσικό να υπάρχει λίγο άγχος. Από φιλο που έχω ρωτήσει σχετικά με το θέμα με τις γυναίκες, που δεν έχει κανένα θέμα κοινωνικής φοβίας μου έχει πει, ότι και αυτός έχει άγχος όταν πάει να προσεγγίσει μια κοπέλα, αλλά βέβαια δεν μπορεί να συγκριθεί με την δική μου και την δική σου περίπτωση.
Γενικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει άλλος τρόπος να ξεφορτωθείς την ΚΦ απ το να αρχίσεις να εκτείθεσαι σιγά σιγα, απ τον μικρότερο στον μεγαλύτερο φόβο. Μόνο έτσι ΘΑ ΔΕΙΣ ότι δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι. Μόνο τότε θα την νικήσεις οριστικά. Και να είσαι σίγουρος, ότι μπορείς!

Γεια σας παιδιά! Είναι το πρώτο μου ποστ και γράφτηκα αποκλειστικά για να το γράψω.

Πριν αρκετό καιρό διάβαζα αυτό το thread με πολύ έντονα συναισθήματα, από τη μία με χαρά επειδή ταυτιζόμουν και συνειδητοποιούσα ότι υπάρχουν κι άλλοι με το ίδιο πρόβλημα, από την άλλη η απελπισία μου καθρεφτιζόταν στην απελπισία των μηνυμάτων εδώ μέσα.
Ήμουν κι εγώ πάντοτε συνεσταλμένος άνθρωπος αλλά όχι σε σημείο να επηρεάζεται η λειτουργικότητά μου στην καθημερινή ζωή. Το πρόβλημα εντάθηκε από τη στιγμή που έπιασα δουλειά, μία δουλειά που δεν μου άρεσε και που απαιτούσε αρκετές κοινωνικές και επικοινωνιακές δεξιότητες για να εξελιχθείς. Βλέποντας τους συναδέλφους γύρω μου και συγκρίνοντάς με μαζί τους άρχισα να νιώθω ανεπαρκής. Και όσο πιο ανεπαρκής ένιωθα, τόσο πιο πολύ απέφευγα να κάνω αυτά που με ζόριζαν με αποτέλεσμα να νιώθω όλο και χειρότερα και να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Παράλληλα, ωστόσο έκανα διάφορες δραστηριότητες στη ζωή μου, στις οποίες παρατηρούσα ότι δυσκολευόμουν αρκετά όταν υπήρχε έκθεση σε κόσμο, πχ παρουσίαση, ομιλία σε ξένη γλώσσα μπροστά στην τάξη κλπ
Δεν έδινα όμως ιδιαίτερη σημασία. Το ποτήρι ξεχείλισε όταν πήγαινα σε μία χορωδία και μου έλεγε ο δάσκαλος να τραγουδήσω μόνη μου μπροστά σε όλους. Μου το είπε μία, αρνήθηκα. Μου το είπε δύο, τρεις, σταθερή άρνηση εγώ. Ώσπου μια μέρα που έτυχε να κάθομαι μάλιστα με φάτσα όοολο το τμήμα να με κοιτάει, μου ξαναλέει να τραγουδήσω και νιώθω όλα τα μάτια πάνω μου και το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου. (Του είπα αργότερα: Μπορείς εσύ καλέ μου άνθρωπε να τραγουδήσεις όταν νιώθεις στα πρόθυρα εγκεφαλικού;) Να μην σας τα πολυλογώ, έγινα καρπουζί όπως η ζακέτα μου και φυσικά δεν τραγούδησα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ντράπηκα τόσο πολύ με την αντίδρασή μου και με το ότι όλοι κατάλαβαν την υπερβολική ντροπή μου, που το να κάθομαι απέναντι τους για το υπόλοιπο του μαθήματος ήταν πραγματικά ένα μαρτύριο. Αφήστε που από το φόβο μου μην μου ξαναπεί να τραγουδήσω τσιμπούσα νευρικά το χέρι μου όλη την ώρα μέχρι που κοκκίνισε και μείναν πάνω του σημάδια. Αυτή η εμπειρία ήταν κάτι σαν τραύμα για μένα και δυστυχώς στη χορωδία δεν ξαναπήγα άλλη χρονιά παρόλο που μου άρεσε.

Μετά από αυτό έγινα ακόμα πιο ευαίσθητη σε περιστατικά έκθεσης. Όταν πάντρεψα τη φίλη μου και έγινα κουμπάρα με έπιασε ταχυκαρδία την ώρα που άλλαζα τις βέρες και γενικώς δεν ένιωθα άνετα μέσα σε τόσο κόσμο. Το περιστατικό που με έκανε να πω "ως εδώ, πάω σε ψυχολόγο" ήταν όταν πριν από συνέντευξη με έπιασε τρελή ταχυκαρδία με αρκετή διάρκεια και στη συνέντευξη ήμουν υπερβολικά τσιτωμένη. Εκεί κατάλαβα ότι δεν γίνεται να ζω έτσι, ότι κάτι πρέπει να κάνω. Να σημειώσω ότι είχα κάνει ήδη στο παρελθόν δύο φορές συνεδρίες με δύο διαφορετικές ψυχολόγους και δεν με είχαν βοηθήσει καθόλου. Αυτή τη φορά επέλεξα να πάω σε ψυχίατρο που είχε και ειδίκευση στη γνωσιακή - συμπεριφορική θεραπεία και τον οποίο εξακολουθώ να επισκέπτομαι εδώ και 10 μήνες.

Χαίρομαι πάρα πολύ γιατί για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω ότι η θεραπεία με βοηθάει. Για αυτό το λόγο αποφάσισα να γράψω εδώ, μήπως και βοηθηθεί και κάποιος άλλος. Κατ' αρχήν ο ψυχίατρος μου εξήγησε το μηχανισμό με τον οποίο δημιουργείται και συντηρείται η κοινωνική φοβία. Πριν από μια επικείμενη αγχωτική κατάσταση, πχ πριν από μία παρουσίαση, το άγχος αρχίζει σιγά-σιγά να αυξάνεται. Λίγο πριν από τη στιγμή της έκθεσης το άγχος κορυφώνεται και εκεί έχουμε δύο επιλογές: ή θα ζοριστούμε και θα προχωρήσουμε στην παρουσίαση όντας αγχωμένοι ή θα τα παρατήσουμε και θα νιώσουμε μεγάλη ανακούφιση που γλιτώσαμε από τη στρεσογόνα κατάσταση. Εάν λοιπόν επιλέξουμε τη δεύτερη επιλογή, την επόμενη φορά που θα έρθουμε αντιμέτωποι με μια κατάσταση που μας αγχώνει και ενθυμούμενοι την ανακούφιση που νιώσαμε την τελευταία φορά, είναι πιθανό να πούμε στον εαυτό μας: "Γιατί να περιμένω να κορυφωθεί το άγχος μου και να υποβάλλω τον εαυτό μου σε αυτό το βασανιστήριο; Καλύτερα ας παραιτηθώ από την προσπάθεια μια ώρα αρχύτερα". Και εγκαταλείπουμε, λίγο πιο νωρίς από την τελευταία φορά. Τις επόμενες φορές, κατ΄αναλογία, θα εγκαταλείπουμε όλο και πιο νωρίς μέχρι που στο τέλος δεν θα ξεκινάμε καν την προσπάθεια, θα αποφεύγουμε τελείως να εκτεθούμε σε μια κατάσταση που μας αγχώνει. Και εδώ είναι τώρα το επίμαχο σημείο: Όση ανακούφιση μας κάνει να νιώθουμε η αποφυγή της προσπάθειας στιγμιαία, προσωρινά και βραχυπρόθεσμα, άλλη τόση απελπισία, άγχος και αίσθημα ανικανότητας θα μας δημιουργήσει μακροπρόθεσμα το γεγονός ότι πλέον μας είναι αδύνατον να ανταπεξέλθουμε σε καταστάσεις που μας αγχώνουν.

Κατ'ευθείαν μου έγραψε solben, το οποίο είναι αντικαταθλιπτικό που δρα βοηθητικά στην κοινωνική φοβία καθώς περιορίζει και τα σωματικά συμπτώματα (κοκκίνισμα, ταχυκαρδίες κλπ), καθώς και xanax. Στη συνέχεια, μου είπε ότι για να το ξεπεράσω σιγά-σιγά θα πρέπει να εκτίθεμαι σταδιακά σε καταστάσεις που με αγχώνουν και άρχισα να κάνω τα πρώτα δειλά μου βήματα από καταστάσεις που μου προκαλούσαν λίγο άγχος βαθμιαία σε καταστάσεις που μου προκαλούσαν μεγάλο άγχος. Η έκθεση φαίνεται βουνό στα μάτια κάποιου που έχει κοινωνική φοβία αλλά με βοήθησε να κάνω την αρχή το xanax που με χαλάρωνε και το γεγονός ότι ο γιατρός έλεγε ότι δεν έχει σημασία αν αγχωθώ κατά τη "δοκιμασία", μετράει μόνο να την φέρω εις πέρας. Και έτσι λοιπόν, οι πρώτες δοκιμασίες γίνανε (τύπου να κάνω μια ερώτηση μπροστά σε όλη την τάξη) και καθώς αυτές καταγράφηκαν στον εγκέφαλό μου, ως περιστατικά στα οποία εκτέθηκα και δεν έπαθα τίποτα, μπόρεσα να συνεχίσω και σε πιο δύσκολες. Η επανάληψη επίσης βοηθάει, όσο πιο συχνά εκτίθεσαι, τόσο πιο πολύ απευεσθητοποιείσαι. Σύντομα έκοψα τελείως το xanax και συνέχισα στα πιο δύσκολα, έκανα και κάποιες παρουσιάσεις και παρατηρούσα ότι όσο πιο πολλές και πιο συχνά έκανα τόσο πιο άνετα ένιωθα. Σε αυτό το σημείο, να δώσω συγχαρητήρια σε κάποιους που έγραψαν παραπάνω ότι χωρίς να πάνε σε ειδικό κατάλαβαν από μόνοι τους ότι η επαναληπτική έκθεση βοηθάει και το παλέψανε μόνοι τους. Παιδιά, πραγματικά μπράβο, φαίνεται ότι είστε και έξυπνοι και δυνατοί αλλά δεν υπάρχει λόγος να το πολεμάτε μόνοι σας. Πάτε σε έναν ειδικό (τον σωστό για σας) και θα κάνετε τη ζωή σας πολύ πιο εύκολη. Αν δηλαδή είχατε πονόδοντο, δεν θα πηγαίνατε στον οδοντίατρο? Στη δικιά μας περίπτωση είναι ο εγκέφαλος και οι νευροδιαβιβαστές που θέλουν λίγη ρύθμιση, δεν μπορείτε να τους φέρετε στα ίσα τους με τη δύναμη της σκέψης, όπως δεν μπορείτε να κάνετε σφράγισμα με τηλεπάθεια. Θέλει ειδικό, φάρμακα και προσπάθεια.

Εκτός από τα παραπάνω ο ψυχίατρος με βοήθησε να εντοπίσω πολλά γνωστικά λάθη που έκανα (για παράδειγμα ταύτιζα το αίσθημα της ντροπής με δική μου ανεπάρκεια και αναξιότητα ενώ κατάλαβα ότι στην ουσία πρόκειται για άγχος που συνδέεται με κοινωνικές επαφές, δεν είναι το ίδιο να θεωρείς τον εαυτό σου ανεπαρκή με το να τον θεωρείς αγχωμενο. Ή έκανα ας πούμε το λάθος του "πρέπει": Πρέπει να μιλάω όσο οι άλλοι και να είμαι τόσο κοινωνική όσο οι συνάδελφοι μου αλλιώς δεν αξίζω. Τώρα πλέον σκέφτομαι ότι η αξία του κάθε ανθρώπου δεν καθορίζεται από την κοινωνικότητα και την ομιλιτικότητά του και ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και αυτό με βοήθησε να με αποδέχομαι πολύ καλύτερα). Επίσης, με έβαλε στη διαδικασία να καταγράφω συστηματικά τις σκέψεις που με φόβιζαν και να τις αντικαθιστώ με άλλες πιο προσγειωμένες και πιο χρήσιμες (για παράδειγμα, εγώ σκεφτόμουν ότι για να θεωρώ πετυχημένη μια παρουσίαση έπρεπε να μην αγχωθώ καθόλου κατά τη διάρκεια της και να είμαι πολύ άνετη, τώρα πλέον σκέφτομαι ότι δεν πειράζει αν αγχωθώ λίγο ή περισσότερο στην παρουσίαση, αρκεί να την φέρω εις πέρας και έχω στο νου μου κατά τη διάρκεια να επικεντρώνομαι αποκλειστικά σε αυτά που θέλω να πω και όχι στο τι μπορεί να σκέφτονται αυτοί που με βλέπουν).

Συγνώμη για το μεγάλο κείμενο, αλλά πραγματικά εύχομαι να σας φανούν έστω και λίγο χρήσιμα τα παραπάνω. Κι εγώ η ίδια διάβαζα το thread πελαγωμένη πριν λίγο καιρό και το θεώρησα χρέος μου να βοηθήσω οποιονδήποτε έχει το ίδιο πρόβλημα. Από τη θεραπεία ας μην περιμένουμε θαύματα αλλά σίγουρα μπορούμε να δούμε μεγάλη βελτίωση στο πρόβλημά μας.

Quote:

---

Originally Posted by Αιμιλία

Εάν λοιπόν επιλέξουμε τη δεύτερη επιλογή, την επόμενη φορά που θα έρθουμε αντιμέτωποι με μια κατάσταση που μας αγχώνει και ενθυμούμενοι την ανακούφιση που νιώσαμε την τελευταία φορά, είναι πιθανό να πούμε στον εαυτό μας: "Γιατί να περιμένω να κορυφωθεί το άγχος μου και να υποβάλλω τον εαυτό μου σε αυτό το βασανιστήριο; Καλύτερα ας παραιτηθώ από την προσπάθεια μια ώρα αρχύτερα". Και εγκαταλείπουμε, λίγο πιο νωρίς από την τελευταία φορά. Τις επόμενες φορές, κατ΄αναλογία, θα εγκαταλείπουμε όλο και πιο νωρίς μέχρι που στο τέλος δεν θα ξεκινάμε καν την προσπάθεια, θα αποφεύγουμε τελείως να εκτεθούμε σε μια κατάσταση που μας αγχώνει.

---

Θα διατυπώσω το ίδιο κείμενο στα μπλε με άλλο τρόπο. Δηλαδή, σου λέει να μην οπισθοχωρείς και να εκτίθεσαι σε μια κατάσταση που σε αγχώνει. Μα αυτό δεν έκανες στην ουσία ως τώρα?? Σε όλα τα παραδείγματα που αναφέρεις δεν έκανες πίσω.
Φαίνεται "λογική" η διατύπωσή του, αλλά είναι ακριβώς το αντίθετο του σωστού. Παράκληση, σκέψου το μόνη σου.

Ξέρεις, το 90% ή το 95% του κόσμου αν τους βάλεις να πάνε σε μια τηλεοπτική εκπομπή χωρίς υποστήριξη από φίλους, συγγενείς, κλπ, δεν θα μπορέσουν να πάνε. Αν τους βάλεις με το ζόρι θα πάθουν κοινωνική φοβία στο τέλος.

Αν για παράδειγμα στη χορωδία είχες κάποιο άτομο να σε υποστηρίξει, το άγχος σου θα ήταν λιγότερο και αυτό δεν θα αποτελούσε "θέμα". Αποτέλεσε "θέμα" γιατί δεν είχες την υποστήριξη. Όχι γιατί οπισθοχώρησες...

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα να πάθεις από το να νομίζεις ότι αυτό που σου είπε είναι το σωστό. Λογικοφανές είναι, (με τον τρόπο που έχουμε μεγαλώσει και έχουμε μάθει από την κοινωνία). Αλλά καθόλου λογικό.

Quote:

---

Originally Posted by John11

Δηλαδή, σου λέει να μην οπισθοχωρείς και να εκτίθεσαι σε μια κατάσταση που σε αγχώνει. Μα αυτό δεν έκανες στην ουσία ως τώρα?? Σε όλα τα παραδείγματα που αναφέρεις δεν έκανες πίσω.

---

Ναι και εγώ κατάλαβα ότι αυτό έκανε με διάφορα παραδείγματα, αλλά η Αιμιλία μπορεί να είχε στο μυαλό της και περιπτώσεις πιο στρεσογόνες για κείνη που έκανε πίσω και δεν τις έγραψε......η δεν είχε φτάσει στο σημείο ακόμα να μην πηγαίνει...........Αλλά μήπως σαν χαρακτήρας δεν έκανε πίσω και για αυτό βοηθήθηκε? Γιατί και στη χορωδία επέμεινε αρκετά πριν φύγει και κουμπάρα έγινε , και συνέντευξη........και μετά μπορεί να έκανε και πιο δύσκολα, παρουσίαση κλπ ......... Άσε που μπορεί να ένιωθε υποστήριξη από συνανθρώπους σε όλα αυτά, στην κουμπαριά ας πούμε....δεν το εξηγεί........

Θα προσπαθήσω να τα εξηγήσω καλύτερα.

John11, όντως ο γιατρός μου είπε ότι όσο πιο πολύ εκτίθεσαι σε μια κατάσταση που σε αγχώνει, τόσο πιο πολύ τη συνηθίζεις και τόσο πιο πολύ τα συμπτώματα άγχους υποχωρούν. Εγώ πριν πάω στο γιατρό έκανα το αντίθετο, δηλαδή απέφευγα τέτοιου είδους καταστάσεις. Ανέκαθεν το έκανα αλλά άρχισα να το κάνω πολύ έντονα με το που βρήκα δουλειά. Για παράδειγμα, απέφευγα να πηγαίνω σε επαγγελματικά ραντεβού με πελάτες και αν πήγαινα αισθανόμουν σαν σκουληκάκι, ντρεπόμουν και δεν μιλούσα σχεδόν καθόλου. Ή απέφευγα να παραβρίσκομαι σε πολυμελή meeting με συναδέλφους και όταν αναγκαζόμουν να πάω έτρεμα για το τι θα πω, τι θα μου πούνε και πως θα αντιδράσω. Δηλαδή, δεν απέφευγα να πάω στη δουλειά μου (αν και θα το ήθελα, αλλά πήγαινα για ευνόητους λόγους!), αλλά απέφευγα να κάνω αυτά που με φόβιζαν και με άγχωναν. Σε αυτό συνέβαλλαν πολλοί παράγοντες, όπως η εσωστρέφεια μου, η αντιπάθειά μου για τη συγκεκριμένη δουλειά και η έλλειψη φιλοδοξίας. Εάν όμως τα έκανα επανειλημμένα αυτά τα πράγματα, παρακάμπτοντας το φυσιολογικό άγχος που νιώθει ο καθένας στην αρχή, όταν πρέπει να αντεπεξέλθει σε κάτι που του είναι άγνωστο, σιγά σιγά θα αποκτούσα και μια μικρή εμπειρία και το άγχος μου θα μειωνόταν. Αυτό ακριβώς που είπε ο γιατρός δηλαδή. Εγώ όμως απέφευγα να εκτεθώ στους φόβους μου, παρόλο που αυτό μακροπρόθεσμα με έκανε να νιώθω χάλια και μου έφερνε μόνο προσωρινή ανακούφιση, με αποτέλεσμα να παγιωθεί η συμπεριφορά μου, να πιστέψω ότι αυτά τα πράγματα είναι κάτι που δεν μπορώ να κάνω, να νιώθω ανεπαρκής και η αυτοπεποίθησή μου να πιάνει πάτο. Όταν φτάσεις σε αυτό το σημείο είναι δύσκολο να σπάσεις μόνος σου τον φαύλο κύκλο.

Όσον αφορά τη χορωδία, βλέπω ότι σου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι δεν έκανα πίσω. Αυτό όμως που με φόβιζε δεν ήταν το να παρευρεθώ και να τραγουδήσω μαζί με όλους τους άλλους, αλλά το να τραγουδήσω μόνη μου ένα άγνωστο τραγούδι (όπου σίγουρα θα έκανα τονικά λάθη) μπροστά σε όλους. Άρα το ότι πήγαινα στη χορωδία δεν σημαίνει ότι δεν έκανα πίσω, το ότι δεν κατάφερνα να ανοίξω το στόμα μου και να τραγουδήσω ακόμα και χάλια σημαίνει ότι έκανα πίσω στο φοβικό ερέθισμα. Βάσει της θεωρίας του γιατρού, αν τραγουδούσα μία, δυο, τρεις, πέντε, δέκα στο τέλος θα "απευεσθητοποιούμουν" και θα μπορούσα να το κάνω χωρίς άγχος. Στην περίπτωση μου, βέβαια, η συμπεριφορά που είχα υιοθετήσει στη δουλειά και η πολύ αρνητική εικόνα που είχα σχηματίσει για τον εαυτό μου, με άλλα λόγια το γόνιμο έδαφος για την κοινωνική φοβία μου, νομίζω πως δεν θα μου επέτρεπαν να τα καταφέρω μόνη μου να παραβλέψω τα έντονα σωματικά συμπτώματα και να δοκιμάσω πολλές φορές μέχρι να τα καταφέρω. Χρειαζόμουν βοήθεια με φάρμακα και τροποποίηση του τρόπου σκέψης μου. Ούτε αυτό που λες John11 ισχύει για την υποστήριξη γιατί ήμουν εκεί μαζί με τη φίλη μου (η οποία είναι και ο λόγος που είμαι σε θέση να γνωρίζω το καρπουζί μου χρώμα τις στιγμές εκείνες). Το θέμα δεν είναι ότι δεν είχα υποστήριξη, το θέμα είναι το άγχος της έκθεσης και της κριτικής με ισοπέδωνε.

Μετά από την τραυματική αυτή εμπειρία, η κοινωνική φοβία χειροτέρεψε. Πράγματα που μέχρι τότε τα έκανα με λίγο σχετικά άγχος, πλέον μου δημιουργούσαν σωματικά συμπτώματα, όπως ταχυκαρδία, έντονο κοκκίνισμα, τραύλισμα και ένταση. Το ότι έγινα κουμπάρα για αυτό το ανέφερα, γιατί ενώ παλιότερα θα ήταν μια κατάσταση που απλά θα με άγχωνε, παρατήρησα ότι με άγχωσε περισσότερο, έπαθα ταχυκαρδία και απέφευγα να μιλάω σε αγνώστους. Δηλαδή, δεν είναι ότι πριν πάω στο γιατρό είχα τόσο έντονο πρόβλημα που δεν θα μπορούσα να αναλάβω το ρόλο της κουμπάρας και παρόλα αυτά δεν έκανα πίσω και τα κατάφερα, όπως μάλλον καταλάβατε, αλλά το ότι αυτή η κοινωνική κατάσταση μου απέδειξε ότι χειροτέρεψα όσον αφορά το κοινωνικό μου άγχος και τα συμπτώματά του. Το ίδιο έγινε και με τη συνέντευξη. Εγώ ποτέ δεν είχα ταχυκαρδίες στη ζωή μου και να 'μουν τώρα, να μου ανοίγουν την πόρτα για συνέντευξη και η καρδιά μου να βαράει σαν ταμπούρλο και να μην μπορώ να συγκροτηθώ και να ελέγξω τον εαυτό μου. Δηλαδή, πράγματα που προηγουμένως τα αντιμετώπιζα με σχετικά λίγο άγχος, πλέον μου προκαλούσαν τόσο άγχος που τα σημάδια εκδηλώνονταν στο σώμα μου.

Και μετά ήρθε η απόφαση να πάω στο γιατρό, ο οποίος ευτυχώς με βοήθησε πολύ με τον τρόπο που περιέγραψα παραπάνω. Ελπίζω τώρα να έγινα περισσότερο κατανοητή. Τελικά, είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις κάτι γύρω από το οποίο για σένα πολλά πράγματα είναι αυτονόητα και γνωστά μες στο κεφάλι σου αλλά για τους άλλους προφανώς όχι. Είμαι περίεργη να δω αν και τώρα εξακολουθείτε να έχετε ενστάσεις για τη θέση του ψυχολόγου ότι όσο εκτίθεσαι σε αυτό που φοβάσαι τόσο μειώνεται το άγχος και αν έχετε είμαι εδώ για να τις συζητήσουμε :)

Αιμιλία και μόνο που πήγαινες στην χορωδία , παρότι είχες τον ΄κίνδυνο΄ να σου πουν 'τραγούδα' σημαίνει πολλά............
Όταν λες τροποποίηση του τρόπου σκέψης τι εννοείς? δηλαδή τι άλλαξε?
Εγώ λέω ναι όταν εκτίθεσαι συχνά αλλά να την παλεύεις κιόλας σωματικά,με φάρμακα δεν ξέρω, αλλιώς μπορεί να είναι χειρότερο.....να μεγαλώσει στο κεφάλι σου δηλαδή αν την πατήσεις μια φορά( δεν σου βγει μιλιά κλπ)

Quote:

---

Originally Posted by Αιμιλία

Βάσει της θεωρίας του γιατρού, αν τραγουδούσα μία, δυο, τρεις, πέντε, δέκα στο τέλος θα "απευεσθητοποιούμουν" και θα μπορούσα να το κάνω χωρίς άγχος.

---

Αναφέρομαι σε αυτό, γιατί είναι το ευκολότερο.
Από πότε η απευαισθητοποίηση (η μετάφρασή της είναι η αναισθησία ή αν το θες πιο μαλακά ή μη ευαισθησία) αποτελεί προτέρημα? Αλλάζουμε λίγο τις λέξεις, κάνουμε μια απλή εκλογίκευση και προχωράμε προς την καταστροφή! Η μη ευαισθησία είναι καταστροφή. Δεν θα το εξηγήσω εδώ γράφοντας, σκέψου το.

Quote:

---

Originally Posted by Αιμιλία

Μετά από την τραυματική αυτή εμπειρία, η κοινωνική φοβία χειροτέρεψε. Πράγματα που μέχρι τότε τα έκανα με λίγο σχετικά άγχος, πλέον μου δημιουργούσαν σωματικά συμπτώματα, όπως ταχυκαρδία, έντονο κοκκίνισμα, τραύλισμα και ένταση.

---

Και έτσι, -εσύ μαζί με την καθοδήγηση του ψυχιάτρου-, αποφάσιες να αποκτήσεις στη ζωή σου και άλλες τέτειες εμπειρίες? Μπορείς να διαβάσεις και να καταλάβεις αυτό που εσύ έγραψες?

Quote:

---

Originally Posted by Αιμιλία

Ούτε αυτό που λες John11 ισχύει για την υποστήριξη γιατί ήμουν εκεί μαζί με τη φίλη μου (η οποία είναι και ο λόγος που είμαι σε θέση να γνωρίζω το καρπουζί μου χρώμα τις στιγμές εκείνες). Το θέμα δεν είναι ότι δεν είχα υποστήριξη, το θέμα είναι το άγχος της έκθεσης και της κριτικής με ισοπέδωνε.

---

Υποστήριξη. Υποστήριξη δεν είναι αυτό. Υποστήριξη είναι -ακόμα κι αν σέρνεσαι κάτω- ο άλλος να είναι δίπλα σου και να είναι χαρούμενος που είναι δίπλα σου. Και να μην αφήσει τη ντροπή του να τον επηρεάσει. Αυτό είναι η υποστήριξη. Ας μην το πω με περισσότερο έντονο τρόπο.
Ψάξε να το βρεις τώρα, ψάξε τον τρόπο να το δημιουργήσεις τώρα. Όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα. Αυτό λείπει, το ξέρεις?

Quote:

---

Originally Posted by Αιμιλία

Τελικά, είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις κάτι γύρω από το οποίο για σένα πολλά πράγματα είναι αυτονόητα και γνωστά μες στο κεφάλι σου αλλά για τους άλλους προφανώς όχι.

---

Αυτό ισχύει για άλλους, για αρκετούς άλλους που έχεις γνωρίσει, ίσως για τους περισσότερους ανθρώπους που έχεις γνωρίσει στη ζωή σου. Όχι για μένα. Έχω κοινωνική φοβία ή αγοραφοβία ή όποια άλλη λέξη ή περιγραφή θέλεις, και δεν έχω "απευαισθητοποιηθεί".

Αναρωτιέμαι γιατί πήγες σε ένα ψυχίατρο/ψυχολόγο? Για να επιβεβαιώσεις αυτά που η ίδια σκεφτόσουνα και πριν πας? Αυτά που άκουσες σου άρεσαν, γιατί είναι αυτά τα ίδια που έχεις/είχες στο μυαλό σου και πριν. Σου φάνηκε η εξήγηση που σου έδωσε έξυπνη. Γιατί σου φάνηκε έξυπνη αφού αυτό έχεις και εσύ στο μυαλό σου? Γιατί είναι ένας ψυχίατρος/ψυχολόγος και αυτός "ξέρει"?

Δυστυχώς στο κείμενο δεν είναι εύκολο να τα γράψεις σωστά, αναλυτικά, με όλη την εξήγηση που μπορεί κάποιος να δώσει όταν μιλάει. Αυτά που σου είπα, είναι κατά τη γνώμη μου, για να σωθείς.

Πήγαινα cube μου, πήγαινα αλλά η ψυχή μου το ξέρει τι τραβούσα κάθε φορά. Ένα πραγματικά βασανιστήριο. Πήγαινα όχι από πείσμα ότι θα συνηθίσω και θα μου περάσει το άγχος (τότε δεν έκανα θεραπεία και δεν το σκεφτόμουν καν αυτό) αλλά γιατί πραγματικά μου άρεσε πολύ η χορωδία και ήθελα να συμπεριφέρομαι σαν φυσιολογικός άνθρωπος που όταν του αρέσει κάτι δεν το αποφεύγει. Μπορεί να σου φαίνεται θετικό το γεγονός και μόνο ότι πήγαινα αλλά σήμερα έτσι όπως βλέπω πια τα πράγματα καταλαβαίνω ότι δεν ήταν και το καλύτερο που μπορούσα να κάνω γιατί ενώ ήμουν ένας άνθρωπος με κοινωνική φοβία που με άγχωνε ένα meeting με συναδέλφους, ξαφνικά έπρεπε να αντιμετωπίσω μία κατάσταση πολύ μεγαλύτερης έκθεσης που με άγχωνε πολύ περισσότερο. Ήταν σαν να σου λέει κάποιος ιεράρχησέ μου τις φοβίες σου από το 1 ως το 10 και ξαφνικά αφού κάνεις το 1 πρέπει αμέσως μετά να κάνεις το 10. Ε, για αυτό και έπαθα το κοκομπλόκο.

Για αυτό χρειάζεται ο θεραπευτής, για να σε κατευθύνει και να προχωρήσετε μαζί σίγα-σιγά. Αρχικά με τη βοήθεια των φαρμάκων (κατά περίπτωση φυσικά) να μπορέσεις να κάνεις μικρά βηματάκια, να αντιμετωπίσεις αρχικά αυτά που σε αγχώνουν λιγότερο, μετά λίγο περισσότερο, να τα επαναλαμβάνεις όσο πιο συχνά γίνεται, μέχρι να συσσωρεύσεις αρκετές θετικές εμπειρίες όπου έχεις φέρει εις πέρας αγχωτικές κοινωνικές καταστάσεις, και να νιώσεις δυνατός να συνεχίσεις στα πιο δύσκολα και χωρίς τη βοήθεια των φαρμάκων.

Συμφωνώ απόλυτα σε αυτό που λες ότι αν δεν την παλεύεις και έχεις έντονα σωματικά συμπτώματα δεν πρέπει να πιέζεσαι γιατί θα γίνεις χειρότερα. Αν όμως φτάσεις σε αυτό το σημείο, δύσκολα ξεπερνάς τη φοβία μόνος σου. Εκεί χρειάζεται το χεράκι βοηθείας από το γιατρό, ο οποίος σου δίνει αρχικά φάρμακα για να κατευνάσουν τα σωματικά συμπτώματα και να σου επιτρέψουν να κάνεις τα "εύκολα", τα λιγότερο αγχωτικά, μέχρι να συνεχίσεις σε πιο δύσκολα, έτσι ώστε ο εγκέφαλος να γράψει θετικές εμπειρίες όπου εσύ τα καταφέρνεις σε κοινωνικές καταστάσεις, είτε με λίγο άγχος είτε με περισσότερο, και να "χτίσεις" μια αυτοπεποίθηση η οποία θα σε βοηθήσει και μετά τη διακοπή των φαρμάκων, με την προϋπόθεση βέβαια ότι συνεχίζεις να εκτίθεσαι σε κοινωνικές καταστάσεις και δεν γυρνάς σταδιακά στο γνωστό μοτίβο της αποφυγής. Γενικά, εκτός από τα φάρμακα θέλει επιμονή, εξάσκηση και επανάληψη. Αυτό το κομμάτι της θεραπείας λέγεται συμπεριφορικό και είναι το πιο σημαντικό. Εστιάζει στη συμπεριφορά του ασθενή, ο οποίος δεν πρέπει να αφήνει τις μαύρες σκέψεις του να κατευθύνουν τη συμπεριφορά του. Πρέπει να έχει ως στόχο να τους επιβάλλεται και να τις αγνοεί και να είναι αυτός που συνειδητά επιλέγει τη συμπεριφορά του: πχ Ας λένε οι φωνές στο κεφάλι μου ότι με κρίνουν όλοι όταν κάνω παρουσίαση, εγώ θα τις αγνοήσω και θα επικεντρωθώ στο στόχο μου, να ολοκληρώσω την παρουσίαση όσο πιο καλά μπορώ, με λιγότερο ή περισσότερο άγχος, δεν έχει σημασία, σημασία έχει να πετύχω το στόχο μου, να τελειώσω την παρουσίαση. Αυτό φυσικά θέλει εξάσκηση και το point εδώ είναι ότι το πιο σημαντικό δεν είναι η σκέψη άλλα η πράξη, όχι το τι θα σκεφτώ αλλά πώς θα συμπεριφερθώ.

Όσον αφορά τον τρόπο σκέψης αλλάζει αργά και σταδιακά με τη βοήθεια του γιατρού. Έγραψα κάποια παραδείγματα στο πρώτο ποστ. Αυτό αποτελεί το γνωσιακό κομμάτι της θεραπείας και θα το αναλύσω αύριο γιατί έγραψα πολλά και πήγε αργά!

John11 τώρα είδα και τη δική σου απάντηση. Όταν λέω απευαισθητοποίηση δεν εννοώ αναισθησία αλλά, ας το πούμε, απενεργοποίηση των μηχανισμών συναγερμού απέναντι στο φοβικό ερέθισμα. Αποβολή δηλαδή των σωματικών και ψυχολογικών αρνητικών συμπτωμάτων απέναντι σε κάτι που μας φοβίζει και το νιώθουμε πολύ περισσότερο απειλητικό από ό,τι είναι.
Από εκεί και πέρα εγώ περιγράφω μια επιστημονική μέθοδο που εμένα με βοήθησε στο πρόβλημά μου. Αναλύω το πρόβλημά μου ακριβώς όπως το βίωσα καθώς και τον τρόπο με τον οποίο προσπαθώ να το αντιμετωπίσω μαζί με τον θεραπευτή μου, γιατί θεωρώ πως ίσως βοηθηθούν και άλλοι άνθρωποι. Εάν εσύ βρίσκεις αυτή τη μέθοδο ανούσια και θεωρείς ότι δεν σου ταιριάζει, κανένα πρόβλημα, δεν καταλαβαίνω όμως γιατί μου επισημαίνεις συνεχώς ότι είναι σκάρτη μια διαδικασία η οποία εμένα ήδη με έχει βοηθήσει. Όταν με κάτι διαφωνούμε ή δεν μας αρέσει, δεν μειώνουμε τον συνομιλητή μας, ούτε μιλάμε με επιθετικό τόνο εάν θέλουμε να έχουμε έναν εποικοδομητικό διάλογο. Εάν πάλι δεν θέλουμε, κρίμα είναι να χαραμίζουμε το χώρο εδώ μέσα και το χρόνο των αναγνωστών.

Να σου πω εσύ κάπου λες ότι έκανες ερωτήσεις μέσα στην τάξη....από κει ξεκίνησες ας πούμε? Δλδ έκανες ερωτήσεις για αυτόν τον σκοπό ? Ή το λες ως παράδειγμα?
Ποιο είναι το 1 ας πούμε που ξεκίνησες και σε ποιο 5 πχ έφτασες? γιατί το κουμπαριλίκι και η παρουσίαση είναι ψηλά νομίζω στη λίστα........