Aeolous74
[QUOTE]Θα ήθελα να κάνω ένα ακόμα σχόλιο. Επειδή κι εγώ για μεγάλο διάστημα νόμιζα ότι είμαι ερωτευμένος, ότι νοιάζομαι, κτλ... από ένα σημείο και μετά άρχισα να αναρωτιέμαι για ποιο λόγο να είμαι ερωτευμένος με ένα άτομο που με κακοποιούσε. Δλδ ερωτευόμαστε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός ατόμου και στη δική μου περίπτωση από ένα σημείο και μετά δεν υπήρχαν τέτοια χαρακτηριστικά, αλλά και να υπήρχαν επισκιαζόντουσαν από τα αρνητικά. Αντιφατικό επίσης ήταν το γεγονός του ότι ενώ τα συναισθήματά μου κυρίως ήταν και αυτά αρνητικά, (ήθελα να φύγω από τη σχέση, είχα σιχαθεί τη συμπεριφορά της), υπήρχε παράλληλα και εντελώς ξεκάρφωτα αυτό το στοιχείο του "πάθους" που κι εσύ ονομάζεις έρωτα. Όταν υπάρχει τόσο εμφανής αντιφατικότητα, τότε συνήθως τα πράγματα δεν είναι όπως φανταζόμαστε ότι είναι. Αυτό που εγώ ανακάλυψα (και που αποτελεί το αρχικό ερώτημα που έθεσα στο νήμα), είναι ότι αυτό που ονομάτιζα ως "έρωτα" ή "πάθος" ήταν απλά ένας τοξικός εθισμός που δημιουργήθηκε από τις ακραίες και συχνές συναισθηματικές εναλλαγές. Πρόκειται για τον ίδιο ακριβώς μηχανισμό που συμμετέχει σε κάθε είδους εθισμό. Κανείς ναρκομανής δεν κάνει χρήση επειδή είναι ερωτευμένος με το ναρκωτικό, όπως και κανένας τζογαδόρος δεν νοιώθει έρωτα με τη ρουλέτα. Έτσι λοιπόν κι εγώ, από ένα σημείο και μετά δεν ήμουν ερωτευμένος γιατί απλά δεν υπήρχε κάτι για το οποίο θα μπορούσα να είμαι ερωτευμένος. Τζάνκι ήμουνα./QUOTE]
Μάλλον έχεις δίκιο. Ελπίζω να φτάσω στο επίπεδο αυτό σύντομα. Ήμουν γύρω στους 8 μήνες και κάτι ψιλά μαζί της. Η μετάβαση στην κόλαση ήταν στιγμιαία, αλλά νόμιζα πως άνθρωπος που είχα ερωτευθεί στην αρχή ήταν κρυμμένος κάπου βαθιά στο θηρίο που είχα μπροστά μου. Δεν είχα ακόμη το χρόνο να χωνέψω την επισκίαση των θετικών από τα αρνητικά που περιγράφεις. Όπως άφησα να εννοηθεί παραπάνω, ρόλο σημαντικό παίζει το φορτίο του καθενός από τα παιδικά του χρόνια και ο τρόπος με τον οποίο έμαθε ή δεν έμαθε να διαχειρίζεται την παράνοια όταν αυτή προέρχεται από οικεία πρόσωπα. Αν θα έπρεπε να περιγράψω το κόλλημά μου μαζί της θα το περιέγραφα ως ένα μείγμα αιφνιδιασμού και εθισμού που οφείλεται σε συναισθηματικές ακρότητες. Όταν άρχισε να συμπεριφέρεται τρελά, δεν άργησα να αναγνωρίσω patterns που γνώρισα ως παιδί στην οικογένειά μου. Παρόλα αυτά έμεινα στη «σχέση». Ίσως ο εγκέφαλός μας είναι έτσι φτιαγμένος που να μην αφομοιώνει αμέσως συμπεράσματα στα οποία έχουμε καταλήξει με λογικό τρόπο.