Originally Posted by
_Vassilis
Τεστ.. Ένα δυο ένα δυο.. Πςςςς ΚΑΙ multiquote από το ταμπλετ.. Τζιτζί θα με κανετε εσείς τα πιτσιρίκια.. :p
Πάμε στο πρώτο quote. Εδώ σε θέλω λίγο να αρχίσεις να προσπαθείς. Δεν είσαι έρμαιο της ντροπής σου ούτε καταδικασμένη να κάθεσαι εκεί και να περιμένεις πότε κάποιος θα ενδιαφερθεί να κάνει την πρώτη κίνηση να σε προσεγγίσει. Θα προσπαθήσεις σιγά σιγά για μια πιο ενεργητική στάση από μέρους σου. Γιατί όχι? Θα προπονηθείς ώστε να κάνεις εσύ την πρώτη κίνηση. Θα προτείνεις. Όχι μόνο να περιμένεις πότε θα σου προτείνουν..
Πάμε στο δεύτερο quote. Σε αυτό που λες στην πρώτη πρόταση κάπου λίγο σα να διαφωνούμε. Ακούγεται κάπως «εγωιστικό». Τύπου, «άμα δε με θέλεις μια τότε δε σε θέλω δέκα..» Εκτός κι αν δεν το εννοούσες έτσι και το κατάλαβα λάθος.
Αν εννοούσες ότι δε θα σε «διάλεγαν» ΑΦΟΥ σε έχουν γνωρίσει, τότε σου απαντώ ότι «μα.. πρέπει να τους δώσεις την ευκαιρία να σε γνωρίσουν, να σε συναναστραφούν..» Και δεν ειναι παθητικός ο ρόλος σου σε αυτό, πρέπει να διανύσεις κι εσύ απόσταση, δε θα στέκεις εκεί και θα περιμένεις μόνο από τους άλλους πως θα επιτευχθεί αυτό.. Θα προτείνεις να κάνετε πράγματα, δραστηριότητες. Ίσα ίσα που εσύ πρέπει να διανύσεις το 51% της απόστασης αφού είσαι εσύ κιόλας που «καίγεται» για νέες γνωριμίες/φιλίες..
Έχουμε κάποιες ομοιότητες εμείς οι δυο στο χαρακτήρα μικρούλα :) Κι εγώ έτσι ήμουν (παλιά) Κι εμένα συνήθως «με διάλεγαν», δε «διάλεγα εγώ». Αυτό έχει το μειονέκτημα ότι καταλήγεις με άτομα που δεν ταιριάζουν σε σένα, αλλά με αυτούς που τους ταιριάζεις εσύ (γιατί είσαι καλόβολος…) Ένας στο πανεπιστήμιο μου λεγε την εξης ατάκα «μα γι αυτό είναι οι φίλοι, για να τους λες τα προβλήματά σου..» Είχε βολευτεί κάργα που είχε βρει εμένα που καθόμουνα (με την καρδιά μου, το ήθελα..) να τον ακούω. Όταν όμως ερχόταν η ώρα να πω κι εγώ με τη σειρά μου κάτι, τότε αυτός δεν ήταν εκεί να τον «ζαλίσω» λίγο κι εγώ με τα δικά μου. Ακόμη χειρότερα, όταν χρειαζόταν να δείξει ευαισθησία και διακριτικότητα σε κάποια δικά μου ζητήματα, αυτός «χαμπάρι».. Δεν πήρε είδηση ποτέ, τα τσαλαπάτησε από πάνω σαν τον οδοστρωτήρα.. Δεν το έκανε επίτηδες, απλά ήταν έτσι ο χαρακτήρας του. Ούτε όμως κι εγώ ήμουν υποχρεωμένος να ανεχτώ το δύσκολο χαρακτήρα του, δικαίωμά μου να διαχειριστώ τον εαυτό μου όπως νομίζω. Όταν τα είχα φτιάξει με το κορίτσι μου τότε και επέλεγα (προφανώς..) να δίνω μεγαλύτερο μερίδιο από το (λιγοστό) ελεύθερο χρόνο μου για να τον περνάω με αυτή, αυτός οριακά προσβλήθηκε.. Λες και ήταν γκομενίτσα και μου έκανε μούτρα που πλέον δεν του δινα τόση πολλή σημασία ενώ και καλά του το χρώσταγα.. Όχι, δεν ήταν αυτό, ο λόγος ήταν ότι δεν υπήρχε άπειρος ελεύθερος χρόνος και εγώ πλέον επέλεγα να τον κατανέμω αλλιώς και το δεύτερο ότι δεν μου έκανε σαν φίλος (λόγω των παραπάνω που σου είπα). Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές.. Ούτως ή άλλως η παρέα μας ήταν συγκυριακή (βρεθήκαμε στην ίδια σχολή προερχόμενοι από το ίδιο σχολείο, στο σχολείο δεν κάναμε ποτέ παρέα, μόνο παίζαμε λίγο μπάσκετ στα διαλλείματα, αυτό.) Ποτέ δεν τον διάλεξα εγώ για φίλο μου, δεν ταιριάζαμε. Αυτός ναι, με διάλεξε, γι αυτό και πολύ του στοίχισε όταν του πήρα το «φιλαράκι του».
Μικρούλα :) Σε θέλω λίγο πιο ενεργητική στη διαδικασία του να επιλέγεις εσύ. Ακομη κι αν ειναι απο αυτους που σε προσεγγιζουν. Και πάλι εσύ να επιλέγεις σε ποιους αξίζει να δώσεις την ευκαιρία. Αλλιώς μόνο οι ********* οι αντιgay και οι μαλάκες οι φαλλοκράτες (φαλλοκράτης=κρατάει το φαλλό του=μαλάκας.. :p ) θα αναπαύονται κοντά σου επειδή σε βρίσκουν ήσυχη να τους ανέχεσαι.. Όχι, αυτούς «ρίξτους άκυρο» σαν υποψήφιους φίλους, αλλά και πάλι μην ακυρώνεις τη γνωριμία, μπορεί κι αυτοί κάπου να φανούν χρήσιμοι… Δεν ξες ποτέ…
Πάω στο τρίτο quote. Για δυο λόγους το λέω. Πρώτος λόγος. Δεν πολυπιστεύω στη φιλία ανδρών-γυναικών. Προχειρη απόδειξη περί αυτού, εσύ και το αγόρι σου, από που ξεκινήσατε και που καταλήξατε να ειστε.. Πλεον βεβαια εχω βάλει νερό στο κρασί μου σε αυτήν την αρχική μου άποψη, καθότι η ζωή ήρθε και μου απέδειξε ότι ακόμα κι εγώ που το έλεγα αυτό κατέληξα να έχω κάποιες καλές φίλες αλλά.. Αλλά και πάλι υπάρχει μια, πως να το θέσω, μια «ευγενική αποσταση» στη φιλία μεταξύ δυο διαφορετικών φύλων, για μένα τουλάχιστον έτσι έχουν τα πράγματα.. Ούτε θα «πλακωθούμε στις φάπες» με τη φίλη μου, ούτε θα πούμε τίποτα «καφρίλες». Οι «καφρίλες» και οι «φάπες» θέλουν την οικειότητα άνδρα-άνδρα (ή γυναίκας-γυναίκας). Έχω και τρίτο λόγο για το quote. Ότι εσύ δεν μπορεις να ξέρεις τις προθέσεις του άλλου (ούτε να θεωρήσεις τον εαυτο σου τόσο έξυπνη ωστε μπορεί να τις διακρίνει..) Μπορεί ένας «φίλος» να σε προσεγγίσει έχοντας άλλο στο πίσω μέρος του μυαλού του. Επίσης.. πως θα ένιωθε το αγόρι σου να έχεις κολλητούς φίλους αγόρια? Μη βιαστείς να παρεξηγήσεις τι λέω, η ίδια ερώτηση πάει και σε αυτον. Πως σε κάνει να νιώθεις εσένα αν το αγόρι σου έχει τυχόν κορίτσια για κολλητές του? Λέω και τα δυο αυτά, όχι μόνο το ένα.. Επιπλέον να σου πω πως μιλάς με κάποιον που ποτέ δεν είχε κολλητούς (άνδρες/γυναίκες..) να λέει τα εσώψυχά του κι αυτό ήταν από επιλογή, όχι επειδή δε θα βρισκα. Απλά ως χαρακτήρας είμαι λιγότερο «χυμα», κάποια δικά μου παραμένουν να είναι καταδικά μου, δεν τα πάω σε άλλους, έτσι το νιώθω εγω, έτσι είμαι.. Αυτά :)
(Σόρρυ για το «σεντονάκι»..)
