Πωλινα μου τις καλυτερες ευχες μου να πανε ολα καλα απο δω κ περα με τη μικρουλα σου κ γρηγορα να μπορεσετε να την παρετε σπιτι κ να ειστε ολοι γεροι κ ευτυχισμενοι.
Printable View
Πωλινα μου τις καλυτερες ευχες μου να πανε ολα καλα απο δω κ περα με τη μικρουλα σου κ γρηγορα να μπορεσετε να την παρετε σπιτι κ να ειστε ολοι γεροι κ ευτυχισμενοι.
Πωλίνα εύχομαι η μικρούλα σου να αναρρώσει γρήγορα, να κάνει το 2ο χειρουργείο με επιτυχία και να την πάρεις σύντομα στο σπίτι.
Quote:
Originally posted by polinaki1983
Καλημέρα σας!!! Σάσα μου σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου, αν και έχω γεννήσει στις 21 Μαίου 2012.
polinaki να σου ζησει το κοριτσακι σου και βεβαια γερη να εισαι να χαιρεσε τα παιδακια σουκαι την οικογενεια σου.Όπως βλεπεις και εχω ηδη πει,χανω πολλα επεισοδια,λογω Γερμανιας.Φιλακια πολλα.
Quote:
Originally posted by polinaki1983
Νομίζω πως ήρθε η ώρα να σας γράψω και εγώ τα νέα μου.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Έμεινα έγκυος στα τέλη Νοεμβρίου 2011, μάλλον κατά το 3ήμερο ταξιδάκι μας στην Αθήνα. Τότε ήμουνα στα 92.7 κιλά. Η εγκυμοσύνη πήγαινε πολύ καλά, χωρίς κανένα πρόβλημα, μέχρι την 17η βδομάδα, στην οποία είχα τα πρώτα σημάδια αιμορραγίας. Τότε ήταν που ανακαλύψαμε και πως ο πλακούντας μου ήταν χαμηλά, και αυτό σήμαινε πως κάπια στιγμή θα είχα μία πολύ μεγάλη αιμορραγία. Το πότε όμως δεν μπορούσαμε να το ξέρουμε. Απλά το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν θεραπεία με ορμόνες και να μην κουράζομαι και γενικός να προσέχω.
Το αίμα δεν είχε σταματίσει ποτέ, απλά αυξομειονόταν και ανάλογα εκτός από την θεραπεία με τις ορμόνες σπίτι, ο γιατρός μου έβαζε επιπρόσθετα και ενέσεις.
Αυτό συνεχίστηκε μέχρι και την 24 βδομάδα στην οποία το αίμα αυξήθηκε κατά πολύ. Τότε έπρεπε να γίνω εισαγωγή στο νοσοκομείο, αλλά δεν το δέκτηκα και υπόγραψα πως φεύγω με δικιά μου ευθύνη. Η γιατρός όμως μου έδωσε ένα ανοικτό εισητήριο εισαγωγής, για να μπορώ να το χρησιμοποιήσω ανά πάσα στιγμή και ώρα χρειαζόταν χωρίς να χρειαστεί να περάσω από εξωτερικά ιατρεία πρώτα.
Εμεινα σπίτι λοιπόν για ακόμη μία βδομάδα, μέχρι τις 8 Μαίου 2012, όπου και ήμουνα 25 βδομάδων και 1 μέρας. Εκείνη την μέρα η αιμορραγία ήταν χωρίς έλενχο και έτσι ετοίμασα στα γρήγορα μία τσάντα με τα απαρέτητα και με πήγε η μαμά για εισαγωγή. Εκεί έμεινα στην αίθουσα τοκετών για 4 ολόκληρες ώρες, καθώς προσπαθούσαν να περιορίσουν την αιμορραγία, πράγμα που ευτυχώς κατάφεραν.
Την επομένη μου έκαναν υπέρυχο και το παράξενο ήταν ότι δεν έβρησκαν από που ερχόταν το αίμα. Δεν ήταν από τον πλακούντα, δεν ήταν από την μήτρα, δεν ήταν από τον τράχιλο.... Έτσι έμενα στο νοσοκομείο, με μία αιμορραγία που ναι μεν είχε περιοριστεί αλλά δεν σταμάτησε, καθημερινά αυξανόταν κατά λίγο, αλλά πουθενά δεν έβρισκαν την αιτία για να μπορέσουν να δώσουν την κατάλληλη θεραπεία. Αυτό με εκανε να νιώθω πολύ άσχημα που ήμουνα μέσα, γιατί ένιωθα πως είμαι εκεί χωρίς να υπάρχει λογος, αφού δεν μπορούσαν να μου προσφέρουν τίποτα....
Το χειρότερο ήταν ότι καθημερινά, και στους 2 γύρους που έκαναν οι γιατροί για να μας δουν, ενώ στα υπόλοιπα κορίτσια απλά περνούσαν και έλεγαν πάμε καλά, σε μένα έμεναν, συζητούσαν, ρωτούσαν τί γίνετε με το αίμα, τους ενημέρωναν οι νοσηλεύτριες ότι όλο και αυξάνετε, έλεγαν πως δεν ξέρουν από πού προέρχετε και πως είναι πολύ μικρή η εγκυμοσύνη ακόμη, και με έβλεπαν με ένα βλέμμα σαν να μου λεγαν κρατήσου, κάνε την προσευχή σου και παρακάλα νασε βοηθήσει ο θεός να προχωρήσεις ακόμη λίγο.
Στις 14 Μαίου, κλείνοντας αισίος τις 26 βδομάδες κύησης, πρόσεξα πως το αίμα δεν ήταν πια μόνο αίμα αλλά φαινόταν και λίγο σαν υγρό. Το ανάφερα στις νοσηλεύτριες και το πρόσεξαν και οι ίδιες στις επόμενες φορές που άλλαζα σερβιέττες. Τότε ενημέρωσαν τους γιατρούς πως υπάρχει πιθανή ρίξη υμένα, δηλαδή να έχει σπασει η σακούλα του μωρού και να χάνω υγρά. Τότε με πήγαν για υπέρυχο. Ο γιατρός όμως που έκανε τους υπερύχους (με τον οποίο όλες οι κοπέλλες είχαν πρόβλημα γιατί δεν λάμβανε υπόψιν κανένα και δεν έκανε και πολύ σωστά τις εξετάσεις του) εκνευρίστηκε όταν με είδε και πάλι εκεί, αφού λέει μου έκανε υπέρυχο μια βδομάδα πριν. Οταν του εξήγησα πως τώρα είμαι εκεί για άλλο λόγω, και μετά που έβρισε θεούς και δαίμονες έκανε τον υπέρυχο και είπε πως τα υγρά στον σάκκο είναι μία χαρά. Όταν όμως του είπα πως ναι, μπορεί να είναι στα όρια, αλλά ούτως ή άλλως τα νερά αναπληρώνονται, και να κοίταζε μήπως ηπάρχει καμιά τρυπούλα στον σάκκο, άρχισε να φωνάζει πως δεν θα του πω εγώ πως να κάνει την δουλιά του. Βρήκε και δήθεν πως ο πλακούντας πήγε πάνω και μάλιστα έκανε έκθεση πως δεν υπήρχε λόγος να είμαι μέσα και πως έπρεπε να πάρω εξητήριο. Αυτό όμως δεν το δέκτηκα, και ζήτησα να μιλήσω με τον διευθυντή, ο οποίος με βεβαίωσε πως δεν παίρνω εξητήριο αν δεν είμαι 48 ώρες χωρίς ίχνος αίματος. Ετσι συνέχισε η διαμονή μου στο νοσκομειο, νομίζονταν οι γιατροί πως όλα πήγαιναν καλά. Το μόνο που κάναμε ήταν καθημερινά αναλύσεις αίματος για να παρακολουθούν την αιμοσφαιρίνη μου, η οποία αν έπεφτε κι άλλο θα χρειαζόμουνα μετάγγηση αίματος.
Εμένα όμως κάτι μου έλεγε πως δεν ήταν τίποτα καλά. Ενιωθα πως όλα θα τελειώναν πολύ σύντομα και έπρεπε να κάνω τα πάντα για να δώσω στο μωρό μου τα απαραίτητα για να μπορέσει μετά να ανταπεξέλθει μόνη της σαυτά που θα ακολουθούσαν... Αρχισα λοιπόν να ζητώ από τους γιατρούς να μου βάλουν τις ενέσεις των πνευμόνων για το μωρό, αλλά η μόνη απάντηση που περνα ήταν «μην βιάζεσε, είναι νωρίς, δεν θα κάνουν τίποτα, όταν έρθει η ώρα θα τις βάλουμε» και πάντα η απάντησή μου ήταν «Και τί θα γίνει αν συμβεί κάτι και τότε πούμε έπρεπε να τις βάζαμε τότε, αλλά θα είναι πια αργά?» και με κοιτούσαν χωρίς να μου απαντούν. Ομως το ένιωθα, το ήξερα, το έλεγα στον μπαμπά μου και στην μαμά μου ότι νιώθω πως θα γεννήσω και πάλι σε μεγάλη γιορτή, και μου έλεγαν πως λέω βλακείες. Ομως κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει αυτό που ένιωθα.
Φτάσαμε αισίος στην Παρασκευή 18 Μαίου, που απτο απόγευμα και μετά όλα άλλαξαν. Αρχισα να χάνω ασταμάτητα υγρά, λες και τα έκανα πάνω μου. Το ανέφερα στους γιατρούς (που ευτυχώς εκείνο το απόγευμα ήταν κάπιοι που πραγματικά έδειναν σημασία στους ασθενείς) που έκαναν γύρω το απόγευμα και μου είπε η γυναικολόγος πως είχε μία καισσαρική μέσα να κάνει και μετά θα ερχόταν να με εξετάσει. Η κατάσταση όμως χειροτέρευε, ανέβασα πυρετό, και έτσι φώναξαν τον ειδικευόμενο που ήταν μαζί της για να έρθει εκείνος να με δει. Ήρθε, με εξέτασε και είπε πως τα νερά είχαν σπάσει..... και είχα ήδη μπει σε διαδικασία τοκετού... Τότε είπε να μου βάλουν ορό με φάρμακο για να σταματίσουν τις συσπάσεις, να ξεκινήσω αντιβιώσεις για το μωρό καθώς και για να αναδιμιουργηθούν τα υγρά, και ξεκινήσαμε από εκείτο το βράδυ κι όλας την πρώτη δόση των ενέσεων για τους πνεύμονες του μωρού. Ήρθε και η γυναικολόγος μόλις τελείωσε και βεβαίωσε πως όλα είναι οκ με την διάγνωση του άλλου γιατρού, και μου είπε να ηρεμίσω και πως μπορούν να κρατήσουν μία κοπέλλα με σπασμένα τα νερά μέχρι και 4 βδομάδες, αν όλα τα άλλα είναι καλά. Εμένα αυτό όμως δεν μου έλεγε τίποτα, ήμουνα σίγουρη πως θα γεννούσα την Δευτέρα, ότι και να μου έλεγαν.
Το ίδιο βράδυ μου έκαναν και αναλύσεις και έδειξαν πως τα λευκά μου αιμοσφαίρια ήταν πολύ ψιλά. Έτσι από Σάββατο πρωί προστέθηκε ακόμη μία αντιβίωση. Τα λευκά όμως δεν έπεφταν, ένας νέος υπέρυχος που έκανα έδειξε πως η σακούλα του μωρού ήταν τελείως άδια, και όσα υγρά αναπληρώνονταν τα έχανα αμέσως...
Ηρθε και η Κυριακή, που έβαλα και την τελευταία δόση για τους πνεύμονες, και παρακαλούσε να προλαβαίναμε να περάσουν 24 ώρες για να μπορέσει να την απορροφίσει η μικρούλλα μου. Ήξερα όμως πως όλα τελειώναν εκεί, κι ας μην το έλεγαν οι γιατροί.
Ξημέρωσε Δευτέρα, 21 Μαίου, μέρα Κωνσταντίνου και Ελένης... Αν και μας σέρβιραν το πρωινό, εγώ δεν το έφαγα, ήξερα πως θα μουέλεγαν πως θα γεννήσω και ήθελα να είμαι νυστικιά. Οι νοσηλεύτριες επέμεναν να φάω, αλλά τους έλεγα πιο μετά... Και τότε ήρθαν οι γιατροί, ανακοίνωσαν στην μία κοπέλλα που ήμασταν μαζί στο δωμάτιο ότι θα την γεννούσαν εκείνο το απόγευμα με καισσαρική και να ετοιμάσει τα πράγματα του μωρού, και μετά γυρνάνε σε μένα και μου λένε πας και εσύ σήμερα να γεννήσεις, με φυσικό τοκετό. Πανικοβλήθηκα, όχι για το ότι θα γεννούσα, αυτό το ήξερα, το ένιωθα, αλλά για το ότι είπαν για φυσικό τοκετό. Δεν ήθελα να ταλαιπωρηθεί η κορούλλα μου. Προσπάθησα να το συζητήσω μαζί τους, αλλά ήταν ανένδοτοι.
Ιδοποίησα λοιπόν τους δικούς μου, ετοιμάστηκα και με πήγαν στην αίθουσα τοκετών. Εκεί με ετοίμασαν, μου έβαλαν ορούς με φάρμακο για να ξεκινήσουν συσπάσεις, και με έβαλαν στον καρδιοτοκογράφο.
Γύρω στις 13:00, 3 ώρες μετά δηλαδή, άρχισα να έχω πόνους. Ταυτόχρονα το αίμα που είχα, αυξήθηκε πολύ, και οι μαίες γύρω στις 14:00 ειδοποίησαν τους γυναικολόγους που ήταν on call εκείνο το απόγευμα. Τότε ήρθε η μία εκ των δύο,η ιδικευόμενη, η οποία με εξέτασε και είπε πως είχα 2 δάκτυλα διαστολή, αλλά έβρισκε τον πλακούντα μπροστά στον τράχυλο, πράγμα πο
υ την αναστάτοσε, γιατί δεν γίνετε να βγει πρώτα ο πλακούντας και μετά το μωρό, κυνδυνεύει και η μαμά και το μωρό έτσι. Τότε πρόσεξε στον καρδιοτοκογράφο που κάθε φορά που κατέγραφε σύσπαση, οι παλμοί του μωρού έπεφταν πολύ κάτω από τα όρια. Εγώ άρχισα να της λέω πως δεν έπρεπε να με βάλουν φυσικό τοκετό, είχα δικαίωμα επιλογής αφού έχω προηγούμενη καισσαρική. Μου είπε πως θα ιδοποιούσε άμεσα την άλλη γυναικολόγο και θα παίρνανε μαζί απόφαση το τί θα γίνει. Μέσα σε 15 λεπτά είχε έρθει και η άλλος γυναικολόγος, η οποία αποφάσισε πως θα σταματούσαμε αμέσως τους τεχνιτούς πόνους και θα προχωρούσαμε σε καισσαρική τομή, αμέσως μετά από την άλλη κοπέλλα που είχαν ήδη προγραμματισμένη να κάνουν. Ο λόγος που θα προχωρούσαμε σε καισσαρική ήταν 1 γιατί έπεφταν οι παλμοί του μωρού, 2 ο πλακούντας ήταν μπροστά και θα άνοιγα άμεσα αιμορραγία χωρίς σταματημό και 3 επειδή το ζήτησα και εγώ.
Κατά τις 17:15 ήρθαν οι ανεσθησιολόγοι να με δουν, που κατά τύχη η μία ήταν αυτή που με κοίμησε στην προηγούμενη μου γέννα, και η άλλη ήταν αυτή που με κοίμησε στο κρατικό νοσοκομείο όταν έκανα sleeve. Ξέχασα να σας πω πως και οι 2 γυναικολόγοι που θα με γεννούσαν, είχαν το όνομα «Ελένη». Όλα αυτά δεν τα θεώρησα καθόλου τυχαία. Μου είπαν πως θα κάναμε ραχιαία νάρκοση με επισκληρίδιο, για να αποφήγουμε οποιαδήποτε μόλυνση μπορούσε να συμβεί στους πνεύμονες λόγω ψιλών λευκών που είχα.
Στις 18:00 με πήγαν στον χειρουργείο, με ετήμασαν και στις 18:35 γεννήθηκε η κορούλλα μου!!!! Έκλαψε αμέσως, πράγμα που έκανες τις γιατρούς να το σχολιάζουν, την καθάρισαν και μου την έφεραν για μία στιγμή κοντά μου. Είχε ανοικτά τα ματάκια της και κοιτακτήκαμε στα μάτια λες και μου έλεγε «Εδω είμαι μαμά, και είμαι καλά». Μετά την μετέφεραν πάνω στην εντατική για να την εξετάσουν και να την περιποιηθούν.
Το χειρουργείο μου τελείωσε στις 19:10. Οι γυναικολόγοι μου ανακοίνωσαν πως το μωρό είχε γύρω από τον λεμό της δεμένο τον ομφάλιο λόρο 3 φορές, και αποκλείετε να γεννιότανε έτσι... Εγώ ένιωθα πολύ καλά πια που το μωράκι μου ήταν σε καλά χέρια, και το μόνο που με ανυσηχούσε πια ήταν το πως τα πάει. Με πήγαν στο δωμάτιό μου γύρω στις 20:15 και μου είπαν πως η μικρούλα πήρε σαν βαθμολογία 9 στα 10 που αυτό είναι σχεδόν αδύνατο για μωρό που γεννιέτε στις 27 βδομάδες. Ετσι περίμενα να έρθει ο μπαμπάς και ο άντρας μου να μου πουν τι είπαν οι γιατροί για το μωρό. Ηρθαν και μου είπαν πως τους είπαν ότι αναπνέει από μόνη της, ότι είναι 1058 γραμμάρια και ότι φαίνετε πολύ δυνατό μωράκι.
Τότε ηρέμισα και κατάφερα λίγο να κοιμηθώ, ξέρωντας πια πως έζησα ένα δεύτερο θαύμα στην ζωή μου.
Την επομένη είδα και την πρώτη της φωτογραφία, μιας και δεν μπορούσα να πάω να την δω από κοντά. Τετάρτη μεσημέρι ήρθε η μαμά μου και με βοήθησε να πάμε για να δω λίγο την κορούλλα μου. Εκεί τη βρήκα σε ένα μηχάνημα που λέγετε σιπαπ και είναι απλά για βοήθεια της αναπνοής. Μου είπαν ότι της το έβαλαν επειδή είχε κουραστεί λιγάκι, αλλά να μην ανυσιχώ. Τετάρτη απόγευμα την επισκεπτίκαμε και πάλι με τον άντρα μου, και ήταν μία χαρά.
Πέμπτη πρωί 24 Μαίου, στις 8, πήραν τηλέφωνο τον άντρα μου ότι το μωρό πρέπει να χειρουργηθεί γιατί είχε ρήξη εντέρου. Με πήρε τηλέφωνο και μου το είπε και τότε εγώ πανικόβλητη του λέω πάω κοντά της και έλα να με βρεις εκεί. Πως βρήκα την δύναμη να σηκοθώ από το κρεβάτι χωρίς βοήθεια, να ντυθώ και να περπατίσω μέχρι την εντατική, ούτε εγώ δεν ξέρω. Δεν ένιωθα ούτε πόνο της κεσσαρικής ούτε τίποτα. Ηταν λες και μία δύναμη με στήριζε στα πόδια μου... Πήγα και με ενημέρωσαν οι γιατροί για το τί συμβαίνει. Μου είπαν πως είναι κάτι που συμβαίνει σε πολλά πρόωρα μωράκια, αλλά κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, και δεν μπορούν να ξέρουν πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα, μέχρι να μπούν χειρουργείο.
Ηρθε ο άντρας μου, υπογράψαμε, την βάλαν στον αναπνευστήρα και την ετοίμασαν για το χειρουργείο. Μας άφησαν να πάμε για λίγο κοντά της, και πραγματικά παρακαλούσα τον θεό να μπορούσα να ήμουνα εγώ στην θέση της... Σκεφτόμουνα πως μπορεί ένα τόσο μικρούλι μωράκι να μπει χειρουργείο, στις μόλις 48 ώρες ζωής του?
Πήγαμε στα χειρουργεία και μας εξήγησε ο παιδοχειρούργος πως θα είναι η επέμβαση, και μας είπε ότι θα της άφίσουν ανοικτό το εντεράκι για να το ελένχουν. Το όλο χειρουργείο της κράτησε 2μιση ώρες, αλλά εμάς μας φάνικαν αιώνας.
Οταν τελείωσαν, μας είπαν πως ευτυχώς όλα πήγαν καλά, πως δεν ηπήρχε αλλού πρόβλημα εκτός από μόνο ένα σημείο που ήταν τρυπημένο και νεκρό, και της το αφαίρεσαν, και πως τώρα θα περιμένουνε να δούμε πως θα αναρρώσει.
Η ανάρρωσή της πήγε πολύ καλύτερα από όσο περιμέναν οι γιατροί, και Σάββατο πρωί βγήκε και από τον αναπνευστήρα, τον οποίο της είχαν βάλει για το χειρουργείο. Δεν χρειάστηκε καμία στύριξη για την αναπνοή της μετά από αυτό. Μας είπαν πως συνήθως σε τέτιες περιπτώσεις, 13-15 μέρες μετά το χειρουργείο ξεκινάν να τρέφοντε με ελάχιστο γάλα τα μωρά.
Και όμως, για ακόμη μία φορά η μικρούλα μου τους εξέπληξε, αφού στην 1 βδομάδα ακριβώς μετά το χειρουργείο, δηλαδή την Παρασκευή 1 Ιουνίου, άρχισε από το απόγευμα να πίνει 2 ml γάλα ανά 4ωρο, αφού οι παιδοχειρούργοι έκριναν πως είχε αναρρώσει πλήρως και πως μπορούσαν να ξεκινήσουν σιγά σιγά το γάλα. Τα 2 ml γάλα τα αφομείωνε πολύ καλά το στομαχάκι της, και έτσι Σάββατο απόγευμα πήγαμε στα 4, τα οποία και αυτά αφομείωνε μία χαρά, την Κυριακή το απόγευμα πήγε στα 6 ml, Δευτέρα στα 8 και χτες απόγευμα στα 10!!!!!! Χτες που μίλησα με τους νεογνολόγους, μου είπαν πως η πορεία της είναι πολύ καλή, πολύ καλύτερη από την αναμενόμενη και πως είναι πολύ δυνατό μωράκι για την ηλικία της!!!
Εγώ πηγαίνω καθημερινά και την βλέπω, 12 με 1 το μεσημέρι και 5 με 6 το απόγευμα. Της πήγα και χρωματιστά σεντονάκια γιατί δεν θέλω να ξαπλώνει όλη μέρα στα λευκά του νοσοκομείου, της λέω τραγουδάκια, και βλέπω πως μέρα με την μέρα δίχνει όλο και πιο δυνατή, όλο και πιο έτοιμη να βγει στην ζωή και να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο βρεθεί μπροστά της.
Τώρα περιμένουμε να βάλει το βάρος της, και να δούμε πότε θα κάνει το επόμενό της χειρουργείο.
Πραγματικά, η πριγκιπέσσα μου, είναι ένα θαύμα από μόνη της, ένα θαύμα που ακολουθεί τα χνάρια του αδελφού της και θα βγει και αυτή ένα δυνατό μωράκι από εκεί μέσα, ένα μωράκι που μπορει να πάρει την ζωή της στα ίδιά της τα χέρια.
Ξέχασα να σας πω πως καθόλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, δεν ξεπέρασα τα 92.7 κιλά, και με το που ήρθα σπίτι βρέθηκα στα 86. Τώρα παίζω μεταξύ 85-86 κιλά.
Σας φιλώ γλυκά, πάω να δω την κορούλλα μου και θα σας ενημερώσω για τις εξελίσεις της.
Πωλινα μου,ευχαριστουμε για την ενημερωση!Τωρα να σου πω,πως δεν με συγκινησε η ιστορια σου?Πως δεν εκλαψα?Πως δεν ενοιωσα την αγωνια σου?Ψεμματα 8α πω!Λυπαμαι που τραβηξες οτι τραβηξες,χαιρομαι που βγηκατε και οι δυο σας αλλωβητες απο αυτην την ιστορια.Εν το μεταξυ οταν ειπες ποια μερα τη γεννησες,ετοιμη ημουν να σου πω και σε μεγαλη γιορτη.Οι Αγιοι εκαναν για αλλη μια φορα το θαυμα τους και σας εσωσαν και τις δυο.Ευχομαι απο την καρδια μου,να πανε ολα καλα και το μικρο σου σπορακι να βρεθει γρηγορα στη θαλπωρη του σπιτιου του και της αγκαλιας των γονιων του.Τελικα εισαι γεννημενη μαχητης και το ιδιο κανουν και τα παιδια σου.Σας ευχομαι καθε ευτυχια απο εδω και περα και πολλη πολλη υγεια.:thumbup::thumbup::thumbup::thumbup:
πωλινα μου διαβασα κ εγω το μεσμερι την ιστορια σου πριν φυγω για δουλεια κ εφυγα δακρυσμενη απο το σπιτι κ με ρωταγαν τι εχω... εδειξες για αλλη μια φορα ποσο δυνατη εισαι κ ποσο μεγαλη καρδια εχεις.η μικρουλα σου οπως κ ο γιοκας σου ειναι πολυ τυχερα παιδακια που σε εχουν μανουλα! να τα χαιρεσαι κ συντομα να ερθει σπιτακι σας κ η κορουλα σου.
πωλινα, μπηκα στο φορουμ μετα απο πολυυυυυ καιρο κ επεσα πανω στο τοπικ σου!!
περασες αλλη μαι δοκιμασια κ βγηκες παλι νικητρια!!
να σου ζησει το μωρακι σου, να το χαιρεστε κ ο,τι καλυτερο ευχομαι απο εδω κ περα :)
Καλησπερα σας κοριτσια. σας ευχαριστω πολυ για τις ευχες σας. θα σας απαντησω στα ερωτηματα σας μολις εχω προσβαση σε υπολογιστη.
σημερα τα νεα μας δεν ειναι και πολυ καλα. μεχρι χτες το μεσημερι η μικρουλλα μου πηγαινε πολυ καλα. ειχε ξεκινησει να πεινει και 12 ml γαλα και το χονευε κανονικα. χτες το απογευμα ομως αρχισε να εχει σημαδια κουρασης στην αναπνοη της.
σημερα το μεσημερι που πηγα να την δω, βρηκα τις νεογνολογους πανω της να της παιρνουν αιμα για αναλυσεις. με ενημερωσαν πως χτες το βραδυ εκανε εμετο και ετσι της ειχαν μειωσει το γαλα στα 8 ml απο τα 12 που ηταν, καθως και οτι την αφησαν χωρις γαλα για 2 γευματα. επισεις την εβαλαν απο χτες το βραδυ στο συπαπ για στηριξη αναπνοης γιατι μονη της εκανε πτωσεις στις αναπνοες της.
Το απογευμα που πηγα, ακομη ηταν στην υποστηριξη του συπαπ, και με ενημερωσαν πως οι αναλυσεις εδειξαν πολυ χαμηλη αιμοσφαιρινη και της ειχαν ξεκινησει μεταγγυση αιματος. επισης ενω της ειχα δωσει γαλα το μεσημερι, το απογευμα δεν θα της εδειναν γιατι το στομαχι της εβγαζε πρασινα υγρα οταν την ελενξαν αν εχει χονεψει...
ηταν πολυ ανυσηχη οσο ημουνα εκει, εκλεγε και τα τραβουσε ολα απο πανω της... ηρεμουσε μονο οταν την αγγιζα και της τραγουδουσα... πραγματικα ελπιζω αυριο να ειναι καλυτερα, αφου θα εχει τελειωσει και η μεταγγιση αιματος....
Quote:
Originally posted by polinaki1983
Καλησπερα σας κοριτσια. σας ευχαριστω πολυ για τις ευχες σας. θα σας απαντησω στα ερωτηματα σας μολις εχω προσβαση σε υπολογιστη.
σημερα τα νεα μας δεν ειναι και πολυ καλα. μεχρι χτες το μεσημερι η μικρουλλα μου πηγαινε πολυ καλα. ειχε ξεκινησει να πεινει και 12 ml γαλα και το χονευε κανονικα. χτες το απογευμα ομως αρχισε να εχει σημαδια κουρασης στην αναπνοη της.
σημερα το μεσημερι που πηγα να την δω, βρηκα τις νεογνολογους πανω της να της παιρνουν αιμα για αναλυσεις. με ενημερωσαν πως χτες το βραδυ εκανε εμετο και ετσι της ειχαν μειωσει το γαλα στα 8 ml απο τα 12 που ηταν, καθως και οτι την αφησαν χωρις γαλα για 2 γευματα. επισεις την εβαλαν απο χτες το βραδυ στο συπαπ για στηριξη αναπνοης γιατι μονη της εκανε πτωσεις στις αναπνοες της.
Το απογευμα που πηγα, ακομη ηταν στην υποστηριξη του συπαπ, και με ενημερωσαν πως οι αναλυσεις εδειξαν πολυ χαμηλη αιμοσφαιρινη και της ειχαν ξεκινησει μεταγγυση αιματος. επισης ενω της ειχα δωσει γαλα το μεσημερι, το απογευμα δεν θα της εδειναν γιατι το στομαχι της εβγαζε πρασινα υγρα οταν την ελενξαν αν εχει χονεψει...
ηταν πολυ ανυσηχη οσο ημουνα εκει, εκλεγε και τα τραβουσε ολα απο πανω της... ηρεμουσε μονο οταν την αγγιζα και της τραγουδουσα... πραγματικα ελπιζω αυριο να ειναι καλυτερα, αφου θα εχει τελειωσει και η μεταγγιση αιματος....
Ωχ Παναγια μου βαλε το Αγιο χερι σου, να πανε ολα καλα, με την πριγκιπισσα ολων μας,την μικρη της Πωλινας και δωσε δυναμη και στις δυο, να ανταπεξερ8ουν στις αντιξοοτητες και να βγουν νικητριες για αλλη μια φορα.Ευχομαι να περασουν ολα σαν ενα κακο ονειρο και απο αυριο, να γινουν ολα τα 8αυματα μαζι.:thumbup::thumbup:
Μέχρι να την πάρεις στο σπίτι, κάθε μέρα θα έχει τις εκπλήξεις της. Δεν μπορείς παρά να κάνεις υπομονή και να ελπίζεις ότι όλα θα πάνε καλά. Είναι η πιο δύσκολη εποχή, για αυτό σου είπα πως χρειάζεσαι όση περισσότερη ψυχολογική στήριξη μπορείς. Το πιο θετικό που μπορώ να σου πω, είναι πως όταν τελειώσουν όλα και πάρεις την κορούλα σου στο σπίτι, όλα αυτά θα μείνουν μια ξεθωριασμένη ανάμνηση. Καλό κουράγιο, το χρειάζεσαι όσο ποτέ!
Αννα μου το ξερω πως ολο θα ειμαστε λιγο μπροστα και λιγο πισω.... Τα εχω ξαναπερασει και ξερω πως χρειαζετε πολυ υπομονη και κουραγιο καθως και το να ειμαι δυνατη τουλαχιστον οση ωρα ειμαι κοντα της.
Ομως με πιανει το παραπονο το γιατι να πρεπει να τα ξαναπερασω για δευτερη φορα? Και γιατι αυτη την φορα να ειναι πιο πολυπλοκα και δυσκολα τα πραγματα απο την πρωτη? Λες και τα περασα ευκολα την πρωτη φορα και τωρα περναω 'εξετασεις ανωτερου επιπεδου'?
Με ριχνει πολυ και το γεγονος οτι ειμαι ανεργη και δεν μπορω να ψαξω για δουλια γιατι δεν ξερω πως θα παει το μωρο..... Ειμαι λοιπον ολη μερα σπιτι, μη μποροντας να κανω δουλιες γιατι ποναω πολυ την καισσαρικη μου, μη εχοντας το μωρο μου κοντα μου και μη εχοντας ενα σιγουρο μελλον.....
Πωλίνα, το πρώτο μου παιδί έμεινε 10 μέρες στο νεογνολογικό και το δεύτερο έφτασε το μήνα. Ενώ την πρώτη φορά είχα ένα σχετικό άγχος, τη δεύτερη φορά πέρασα στη φάση του baby blue. Τη δεύτερη φορά είναι τεράστια η ψυχολογική επιβάρυνση, καθώς υπάρχει ήδη ένα φορτωμένο οικογενειακό περιβάλλον, πιο μεγάλες ευθύνες, πιο έντονη η αίσθηση κάθε επιπλοκής. Η ανεργία και οι πόνοι της καισαρικής πραγματικά δεν έχουν τόση σημασία, ωστόσο προσθέτουν κι αυτά το λιθαράκι τους.
Είσαι λεχώνα, θα έπρεπε τώρα να είσαι κλεισμένη στο σπιτάκι σου αγκαλιά με το νέο μωράκι και να σε απασχολεί το πότε θα ξεκλέψεις λίγη ώρα ύπνου ανάμεσα στα ταϊσματα. Αντί για αυτό, έχεις καθημερινά δρομολόγια για λίγα λεπτά κλεφτά με ένα μωρό γεμάτο καλώδια και μηχανήματα, και κάθε μέρα προκύπτει και μια επιπλοκούλα μικρότερη ή μεγαλύτερη. Κάποιοι γονείς προτιμούν να μείνουν στο σπίτι τους, να ασχοληθούν με το άλλο παιδί, και παίρνουν απλά ένα τηλέφωνο καθημερινά για να μάθουν για την πορεία - και σε μένα το πρότεινε κάποιος παιδίατρος για λίγες μέρες, βλέποντάς με να καταρρέω κάποια στιγμή. Δεν τον άκουσα, προτίμησα να ακούσω τις νοσοκόμες που πρότειναν να είμαι σε κάθε επισκεπτήριο για να "πάρει το παιδί τα πάνω του".
Τις αντοχές σου θα τις βρεις μόνη σου. Θα πάρει αρκετές βδομάδες, να υπολογίζεις τουλάχιστον μέχρι να συμπληρωθούν οι μέρες για την 36η βδομάδα. Και πάλι καλό κουράγιο, το χρειάζεσαι όσο ποτέ!
Πωλίνα εύχομαι να είναι μία μικρή επιπλοκή που θα την αντιμετωπίσουν οι γιατροί και θα συνέλθει σύντομα η μικρούλα. Καλή δύναμη και καλό κουράγιο. Αύριο ξημερώνει μία νέα μέρα και ελπίζω με τη βοήθεια του Θεού τα νέα σου να είναι καλύτερα.
Είναι πρόκληση για τις αντοχές αυτό που ζεις,Πωλίνα μου,το ξέρω,ωστόσο σκέψου πως ο Θεός μας δίνει τόσα όσα μπορούμε ν'αντεξουμε!
Τα έχεις ξαναπεράσει...μακάρι να μη χρειαζόταν ξανά...το έχεις δει το έργο όμως πώς πάει με τα σκαμπανεβάσματά του πριν καταλήξει
στην αισια έκβαση του και να γίνουν όλα μια μακρυνή ανάμνηση όπως και με τον Αντρίκο σου!Κι αν είναι σοβαρότερα αυτήν τη φορά
τα πράγματα,μην ξεχνάς πως τα κορίτσια είναι δυνατότερα κι η δική μας το απέδειξε από το πρώτο της κιόλας κλάμα!Είμαστε όλοι νοερά
δίπλα σου με τις προσευχές μας εστιασμένες στο καλύτερο σας!Προσπάθησε να'πασχολήσεις τον εαυτό σου με ευχάριστα πράγματα,χαλαρά...
είναι άλλωστε οι τελευταίες ελεύθερες εβδομάδες σου!Διάβασε για ζαχαροπλαστική,που αγαπάς,βάλε σε μια τάξη τον υπολογιστή σου(ο καθένας
με τον πόνο του)ο,τιδήποτε μη σωματικά απαιτητικό έχεις εκκρεμότητα ή λαχτάρα να κάνεις...Μην ξεχνάμε τον Αντρίκο σου κι όση δύναμη σου δίνει!
Εστίασε στα θετικά της ζωής σου όσο μπορείς και περιορίσου σε θετικές σκέψεις!Καλή σου δύναμη,Πωλινάκι μου!Να μου σε προσέχεις!Σε φιλώ γλυκά!
τωρα διαβασα τα νεα Πωλινα μου, κουραγιο καρδια μου, διπλο κουραγιο και για τις δυο σας. Ειναι δυνατη η κορη σου, εχω ενα καλο προαισθημα , το ειχα απο την αρχη. Ελπιζω σημερα να ειστε καλυτερα και να μπορεσεις να ανασανεις. σε σκεφτομαι και προσευχομαι για σας. Μια μεγαλη αγκαλια !
Πωλινάκι μου κουράγιο κορίτσι μου, μείνε δίπλα στην μπεμπούλα σου και δώστης όλη σου την αγάπη και την θετική σου ενέργεια, συγκινήθηκα τόσο πολύ που σε νιώθει δίπλα της και ηρεμεί, είναι τόσο συγκινητικό το δέσιμο μάνας και παιδιού. Είναι τόσο κρίμα που χρειάζεται να ξαναζήσεις το ίδιο έργο και μάλιστα στην πιο δύσκολη έκδοση του. Ωστόσο μέσα μας έχουμε δυνάμεις που βγαίνουν μόνο στις πιο δύσκολες καταστάσεις και είμαι βέβαιη ότι θα αντέξεις και αυτή τη δοκιμασία και θα μάλιστα θα βγείτε νικήτριες και εσύ και η μικρή σου πριγκίπισσα.
Να παίρνεις κουράγιο και αγάπη από τους αγαπημένους σου και πάνω από όλα από τον γιόκα σου και να κάνεις μικρά ευχάριστα πραγματάκια όσο είσαι εκτός νοσοκομείου για να απασχολείς το μυαλό σου και να εμπλουτίζεις τα ψυχικά σου αποθέματα. Είναι καιρός ανάρρωσης και ξεκούρασης , δώσε ένα διάλειμμα στον εαυτό σου από υποχρεώσεις οικογενειακές και οικονομικές και δώσε σημασία στην ανάρρωση σου, στην ενδυνάμωση σου και στην στήριξη της μικρής σου μαχήτριας.
Προσεύχομαι ο Θεός να σας δίνει δύναμη να αντέξετε τα δύσκολα και αύριο να είναι μία καλύτερη μέρα, με καλά νέα και αναπτέρωση της ελπίδας. Μην χάνεις την πίστη και το κουράγιο σου Πωλίνα μου και όλα θα πάνε όπως ποθεί η καρδιά σου. :love: