Originally Posted by
ΜικρηΟλλανδεζα
Nαι το ξερω,θα απαλυνει με τον χρονο απλα στεναχωριεμαι που δεν προλαβα να την αγκαλιασω,που σκεφτομαι οτι μπορει να φοβοταν κ δεν ειμουν εκει,που χιλια δυο...που επηρεαζει ολη την οικογενεια γιατι την λατρευαν κ οι δικοι μου και δεν ειναι ουτε αυτοι καλα τωρα και εχω την εννοια τους...εχω φαει πολλα χαστουκια με απανωτους θανατους πολυ δικων μου ανθρωπων και με επηρεαζει ασχημα(μου υπενθυμιζει τα προηγουμενα) αλλα θα τα καταφερω.Απλα τωρα δεν ειμαι στην καλυτερη ψυχολογικη κατασταση.Αν καποιος μου δηλητηριαζε τον σκυλο μου θα τον ειχα σκοτωσει με τα ιδια μου τα χερια.Το μονο που με παρηγορει οτι ειπε ο γιατρος οτι εφυγε στον υπνο της,χωρις πονο.Δεν ειχε ξαναδει λεει σκυλο να φευγει τοσο ηρεμα,οτι του φανηκε τοσο ηρεμη και γαληνια την στιγμη που εφυγε.Δεν ξερω αν μας χρυσωνε το χαπι αλλα τουλαχιστον δεν υπεφερε.Ειχα ενα προαισθημα αυτες τις μερες,δεν ξυπνουσα καλα ενιωθα περιεργα.Σιχαθηκα τους θανατους αλλα το ξερω οτι ειναι μεσα στην ζωη.Ας περασει κι αυτο Θεε μου.Ας περασει...