..Της ψυχης μου το τραγουδι..

Quote:

---

Originally posted by krino

επετρεψε μου επειδη ειμαι μωβ τυπος να παραμεινω στο μωβακι μου.

Οσα γραφεις παραπανω εχου μια ισχυ αλλα και μια ανατροπη.
Και αυτη ειναι γιατι εμεις, δεν ζουμε αυθαιρετα στο χωρο, αλλα εντασομαστε σε ενα πλαισιο που γυροφερνουμε γυρω απο αυτο.
Συνηθως ζεις ενα αεναο πολεμο επι και διαβιωσης

Μεσα σε ολα αυτα στην ουσια ειναι μονος.


Η Γωγου ελεγε,

Η μοναξιά...
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών \"καλών\" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.

και δεν το ειχε πει τυχαια γιατι αυτο ειναι η μοναξια.





Ισχύ και ανατροπή.Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που το διατυπώνεις...
Αναφέρομαι στον πυρήνα του εαυτού, ως υποκείμενο στην έννοια της αλλαγής.
Σίγουρα εντασσόμαστε σε ένα πλαίσιο.
Είμαστε απόρροια του γεωγραφικού χώρου, των συνθηκών, των ανθρώπων, των προβλημάτων, των βιωμάτων.. Όλες αυτές οι μεταβλητές, μέχρι ενός σημείου, μας καθορίζουν. Ή καλύτερα ορίζουν το πλαίσιο εντός του οποίου μπορεί να κινηθεί η προσωπική μας πορεία και αλλαγή.
Ο άνθρωπος, είναι ΚΑΙ το περιβάλλον του…
«πόλεμος επιβίωσης και διαβίωσης», όπως εύστοχα το θέτεις.
Το να σχετισθώ, το να αλληλεπιδράσω, το να επιβιώσω, το να βιοποριστώ, το να νιώσω πλήρης ..θέματα που άπτονται των συνθηκών ολόγυρά μας.

Ερχόμαστε μόνοι
Φεύγουμε μόνοι
Η μοναξιά της ενηλικότητας, αφού οι όποιοι ομφάλιοι λώροι έχουν αποκοπεί,
είναι αναπόφευκτη και εμπεριέχεται μέσα στην εννοια του να είσαι ανθρωπος.

Μου αρέσει το κειμενάκι της Γώγου. Μιλά για ένα είδος μοναξιας..
Υπάρχουν σίγουρα πολλά είδη μοναξιάς.
Κι ο καθενας εχει βιώσει κι από ένα.

Ερχόμαστε μόνοι, κι όμως, εχουμε την δυνατότητα να δώσουμε τα χέρια,
Να χτίσουμε όμορφα «μαζί»
Και να ανασαίνουμε μεσα τους,
Να εξελισσόμαστε
Να αγαπιόμαστε.
Κι ας φύγουμε μόνοι από τον κόσμο τούτο.
Σημασία έχει,
Ότι εστω για λίγο, με κάποιους συναντηθηκαμε
Και καταλαβαμε ο ενας τη ματιά του αλλου
Κι επικοινωνησαμε
Κι απαλύναμε την μοναξια
Και κάναμε τη ζωή
Πιο όμορφη και πιο χρωματιστη.
..




τωρα..... αμα σου πω οτι επεσες οχι μονο μεσα αλλα πιο μεσα δεν γινεται, τι θα πεις??



Θα σου πω ότι σε πιστεύω :)


Εφαγα την μιση ζωη μου να με λειανει η αλμυρα της θαλασσας....

Σιχαίνομαι το ναυτικό που μάζεψε λεφτά, εμούτζωσε τη θάλασσα και τηνε κατουράει λεει ενας παλιοφιλος...





οταν θα βρω απανεμο, μπορει και να το κανω.
προς το παρον ας βολευτουμε στο ξεροβορι...


Σου ευχομαι ολοψυχα να το κανεις, το πιστευω οτι θα το καταφερεις.



ηταν και αληθινος και βαθυς,
και ναι ετσι σκεφτομαι και εγω, οτι με καθορισε.


Ωρες ωρες σκεφτομαι την πορεια μου, τα λαθη μου....
Και επειδη αυτοκριτικη μου ειναι περιεργη, αν γυρναγα το χρονο πισω δεν θα αλλαζα τιποτα. Τα ιδια λαθη θα ηθελα να κανω χωρις να αλαλξω κατι.

Το ξέρω αυτό που λες... Ετσι μιλούν οι ανθρωποι, που αφησαν τα λάθη, να τους νουθετήσουν, που έμαθαν απο αυτά. Κι εγω σεβομαι τα λάθη μου, και δεν θα τα άλλαζα με τίποτα.


Εχουμε πηξει στο παραγοντιλικι weird
μην χεσω δηλαδη με ζμπαθειο αλλα αυτοι οι παραγοντες μας εχουν αλλαξει τις ασφαλειες...


εννοω ολους αυτους που τριγυρνανε στη ζωη μας και τρωνε απο τις σαρκες μας μπας και επιβιωσουν αυτοι.
Ολοι αυτοι που ηταν παρατημενοι απο την ζωη τους και μολις ειδαν φως δεν διστασαν να το παρουν και να φυγουν.


Και να φύγουν.... (Μιλώ τώρα στον εαυτό μου,με αφορμή τα όσα του λεω σε τετοιες στιγμες)
Και ξερεις, εκει που λες, παει θα σκοτεινιασω τώρα, καηκαν όλες μου οι ασφάλειες, κανεις δεν θα ρθει να εισβάλλει παλι, μόνος σου χτίζεις το φως, μόνος σου εμπιστεύεσαι ξανά, δίνεσαι και αφήνεις τους άλλους να επωφεληθούν παλι.. Κι αν δεν αντεξουν ή τυφλωθούν, ή ικανοποιούνται με το μεσοβάζικο και το περίπου, να σηκωθούν να φύγουν, σαν τουρίστες, που ήρθαν απλα να κερδίσουν παραστάσεις..εσύ συνεχίζεις να έχεις την πόρτα ανοιχτή και ολόφωτη. Αυτό είναι \"κακό\" όταν τα χεις κανει πλακακια με τη ζωή και ξερεις να χτιζεις παλι απο την αρχη το φως σου:)

---

Να ειχα λιγη ωρα να σου τραγουδησω τον ερωτα μου
Λιγα λεπτα να σε δω στα ονειρα μου
Να σου εφερνα ενα αστρο γεματο σαγαπω
Και θα πηγαινα και παλι στην φωλια μου.

Quote:

---

Originally posted by weird


Ισχύ και ανατροπή.Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που το διατυπώνεις...
Αναφέρομαι στον πυρήνα του εαυτού, ως υποκείμενο στην έννοια της αλλαγής.
Σίγουρα εντασσόμαστε σε ένα πλαίσιο.
Είμαστε απόρροια του γεωγραφικού χώρου, των συνθηκών, των ανθρώπων, των προβλημάτων, των βιωμάτων.. Όλες αυτές οι μεταβλητές, μέχρι ενός σημείου, μας καθορίζουν. Ή καλύτερα ορίζουν το πλαίσιο εντός του οποίου μπορεί να κινηθεί η προσωπική μας πορεία και αλλαγή.
Ο άνθρωπος, είναι ΚΑΙ το περιβάλλον του…
«πόλεμος επιβίωσης και διαβίωσης», όπως εύστοχα το θέτεις.
Το να σχετισθώ, το να αλληλεπιδράσω, το να επιβιώσω, το να βιοποριστώ, το να νιώσω πλήρης ..θέματα που άπτονται των συνθηκών ολόγυρά μας.

Ερχόμαστε μόνοι
Φεύγουμε μόνοι
Η μοναξιά της ενηλικότητας, αφού οι όποιοι ομφάλιοι λώροι έχουν αποκοπεί,
είναι αναπόφευκτη και εμπεριέχεται μέσα στην εννοια του να είσαι ανθρωπος.

Μου αρέσει το κειμενάκι της Γώγου. Μιλά για ένα είδος μοναξιας..
Υπάρχουν σίγουρα πολλά είδη μοναξιάς.
Κι ο καθενας εχει βιώσει κι από ένα.

Ερχόμαστε μόνοι, κι όμως, εχουμε την δυνατότητα να δώσουμε τα χέρια,
Να χτίσουμε όμορφα «μαζί»
Και να ανασαίνουμε μεσα τους,
Να εξελισσόμαστε
Να αγαπιόμαστε.
Κι ας φύγουμε μόνοι από τον κόσμο τούτο.
Σημασία έχει,
Ότι εστω για λίγο, με κάποιους συναντηθηκαμε
Και καταλαβαμε ο ενας τη ματιά του αλλου
Κι επικοινωνησαμε
Κι απαλύναμε την μοναξια
Και κάναμε τη ζωή
Πιο όμορφη και πιο χρωματιστη.
..




μερικες φορες ευχομαι να μπορουσα να ζησω σε ενα βουνο, εκει ψηλα και μονο να αγναντευω. (αντε και το γατο μου παρεα)
Μου προξενει εντυπωση το ποσο απομονωνεται ο κοσμος και προσπαθει ολο και πιο πολυ να βγαλει οτι αρνηττικοτερο εχει: απο εγωισμο εως και κακια.










Θα σου πω ότι σε πιστεύω :)





καλα κανεις, ετσι ειναι ακριβως.
Βράχο βράχο τον καημό μου
τον μετράω και πονώ
:cool:





Σου ευχομαι ολοψυχα να το κανεις, το πιστευω οτι θα το καταφερεις.




δεν αγχωθηκα ποτε μου,
ουτε προκειται να αρχισω τωρα.
Οσα πανε και οσα ερθουν.




Το ξέρω αυτό που λες... Ετσι μιλούν οι ανθρωποι, που αφησαν τα λάθη, να τους νουθετήσουν, που έμαθαν απο αυτά. Κι εγω σεβομαι τα λάθη μου, και δεν θα τα άλλαζα με τίποτα.




τα λαθη μου ειμαι εγω, και δεν μπορω να αναστειλω τον εαυτο μου επειδη οι παραγωγοι ενοχων θα τους βολευε να εξαφανισω τα λαθη και στην συνεχεια εμενα.





Και να φύγουν.... (Μιλώ τώρα στον εαυτό μου,με αφορμή τα όσα του λεω σε τετοιες στιγμες)
Και ξερεις, εκει που λες, παει θα σκοτεινιασω τώρα, καηκαν όλες μου οι ασφάλειες, κανεις δεν θα ρθει να εισβάλλει παλι, μόνος σου χτίζεις το φως, μόνος σου εμπιστεύεσαι ξανά, δίνεσαι και αφήνεις τους άλλους να επωφεληθούν παλι.. Κι αν δεν αντεξουν ή τυφλωθούν, ή ικανοποιούνται με το μεσοβάζικο και το περίπου, να σηκωθούν να φύγουν, σαν τουρίστες, που ήρθαν απλα να κερδίσουν παραστάσεις..εσύ συνεχίζεις να έχεις την πόρτα ανοιχτή και ολόφωτη. Αυτό είναι \"κακό\" όταν τα χεις κανει πλακακια με τη ζωή και ξερεις να χτιζεις παλι απο την αρχη το φως σου:)

---

δεν ξερω ειμαι προβληματισμενος με το τι σημαινει εχω την πορτα ανοικτη και ολοφωτη.
Σημαινει οτι ο καθε ψυχακιας (με την καλη η και την κακη εννοια) μπορει να βρισκει το φαναρι του διογενη που του χρειαζεται.
Δεν ξερω αν εχει νοημα να κατευθυνω ακριβως ετσι τις δυναμεις μου.
Ισως θα επρεπε να αρχισω να κανω οικονομια δυναμεων για ανασυγκροτηση και αναδιανομη συναισθηματων και αισθηματων.




[/quote]



Ζουμε σε ενα κοσμο μετρικων κινησεων και ψυχικων εκτονωσεων, ας μην γελιομαστε.
Ακομα και εδω μεσα που διαβαζω για ανασφαλεις ανθρωπους και σκεπτκα, αμφιβαλλω αν ποτε μπηκαν στο τριπακι εαν οι ιδιοι εκαναν αλλους δυστυχισμένους με τις κινησεις τους.
Ολα ξεκινανε και εχουν αφετηρια το αν ΕΓΩ αισθανομαι καλα και τελειωνουν εκει.
Ομως αγνοουν οτι υπαρχουν και οι ιδιοι σαν μοναδες, παραγουν και οι ιδιοι κατι στον απεναντι τους.
Μονη αχτιδα του να ανοιξουν λιγο παραπανω το ματι, ειναι οταν φοβηθουν λιγο παραπανω απο οσο αντεχουν και εκει, κατω απο ενα σεντονι εκβιασμου να συρθουν στο να δωσουν το αναγκαιο.
Και αυτο μεχρι ο φοβος να παψει να συμιβιωνει μεσα τους ψυχαναγκαστικα.
Το δυστυχημα ειναι οτι ο φοβος ειναι αυτος που κυβερναει το μυαλο και καθοδηγει τις ψυχες, δικαιωνοντας ετσι την διαστροφη της μονομεριας και αδικωντας οτι δοτικο συναισθημα μπορει να υπαρξει.

Ολο το παιχνιδι στηνεται για να απελευθερωθουν απο τον φοβο που απο την μια λειτουργει ψυχαναγκαστικα σε ρολο απελευθερωτη ενω απο την αλλη οταν ερθει η λυτρωση σαν επακόλουθο της απελευθερωσης, ολοκληρωνεται και ο κυκλος του παιχνιδιου. Το αποτελεσμα ειναι να γυρισεις ακριβ ως στο σημειο που ειχες ξεκινησει: ατο απολυτο μηδεν.

Η εκφραση της απολυτης φθορας μιας και ο χρονος γυρισε ακριβως εκει που ηταν πριν καν αρχισει το οποιο παιχνιδι!

Και εκει πια κανεις την κριτικη σου,
τι ακριβως αξιζει?
το ταξδι? η διαδρομη? το τελος η και η αρχη του?
Καθε μια σκεψη εχει την αρνητικη η την θετικη του εκδοχη.
Το ψεμα γειτνιαζει με την αληθεια μιας και τα δυο ειναι κατασκευασμενα με τα ιδια υλικα.
Τιποτα δεν ειναι ακριβως αληθινο η ακριβως ψεμα,

ο Ποε το εχει πει καλυτερα,
\"Αυτό που βλέπουμε και αυτό που φαίνεται να είμαστε δεν είναι
παρά ένα όνειρο μέσα στο όνειρο\"





Ευχες για ενα χαλαρο ΣΚ.

Κι αν πηγα στα λημερια των αετων
Και ειδα απο ψηλα χαραδρες και ποταμια
Κοιμουνα σε ερημη φωλια
Μου λειπανε στο σωμα μου τα χαδια

Κι αν τιναξα δυο ομορφα φτερα
Και πεταξα αναμεσα στ\' αστερια
Μια θλιψη ειχα μεσα στη ματια
Δε μ\' ειχαν αγκαλια τα δυο σου χερια

Πως να στο δωσω, να στο πω το σ\' αγαπω
Που εμαθα μοναχα να ποναω
Πως να παλεψω να σωθω
Να φτερουγαω μονο εκει που λαχταραω

Αφιερωμενο ...

Κρίνο μου
Καμιά φορά, το να βλέπουμε τον κόσμο υπό το πρίσμα της νόησης και της όποιας ευφυΐας μας, μας οδηγεί σε μια μονομερή αντίληψη αυτού. Βλέπω ένα πολύ καλό μυαλό σε σένα, και παράλληλα την πίκρα εκείνη του σκεπτόμενου και προβληματιζόμενου ανθρώπου, που βλέπει τη ζωή, κάτω από το πρίσμα του μυαλού του…

Φυσικά και η αλήθεια δεν είναι μία, αλλά ο καθένας έχει μια διαφορετική θέαση του φαινομένου του υπαρξιακού ( βλέπε υπογραφή μου). Χαίρομαι λοιπόν, για την γόνιμη αντιπαραβολή των απόψεων μας, την οποία δεν θέλω σε καμία περίπτωση να σαμποτάρω, προσπαθώντας πχ. Να επιβάλλω την δική μου ματιά.
Γι αυτό σε ακούω με ανοιχτά μάτια και αυτιά και παραθέτω τις απόψεις μου, χωρίς να προσπαθώ να σε πείσω για κάτι.

Σίγουρα κάποια πράγματα στις μέρες μας, τα σημάδια των καιρών μας, ας το πούμε, ωθούν τον μέσο άνθρωπο σε έναν εγωκεντρισμό και μια αλλοτρίωση.. Από τον εαυτό του κι από τους γύρω του. Πάντως, ο εγωισμός και η κακία, ως έννοιες μου φαίνονται κάπως αόριστες, και θα με διευκόλυνε αν αναφερόσουν σε συγκεκριμένα πχ.
Το να πάρει ο καθένας τα βουνά, όσο ρομαντικό κι αν είναι, εμπεριέχει μέσα του τη διάσπαση και τον αποχωρισμό. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το κατακρίνω σαν στάση, ειδικά στις μέρες μας.

Δεν είπα ότι αγχώθηκες να αφεθείς… γνωρίζοντας την φιλοσοφία σου του όσα πάνε κι όσα έρθουν, άρα χαλαρά, δεν μπορώ να έχω πλήρη έλεγχο και δεν θα σκάσω κιόλας, δεν με παραξενεύει που δεν αγχώνεσαι.. Απλά σου ευχήθηκα, όταν βρεις απάνεμο, να το κάνεις, απαντώντας στο «ίσως και να το κάνω» σου

Λοιπόν τώρα θα σου πω κάτι… Χτες κάποιος φίλος μου έλεγε «Δεν θυμάμαι ποιος φιλόσοφος το είπε, αλλά το πιστεύω, είμαστε τα λάθη μας»
Τον κοίταξα κι εγώ « λίγο μονομερές δεν βρίσκεις? Εντάξει, είμαστε ΚΑΙ αυτά».
Μιλάς για παραγωγούς ενοχών, σαν οι ενοχές να είναι για σένα ένα φαινόμενο που προκαλείται μόνο έξωθεν. Σαν να έχεις καταφέρει, μέσα σου, να μην νιώθεις ενοχές… έτσι είναι πάντα;

Θα θέλουν να εξαφανίσεις τα λάθη, και να βάλεις στη θέση τους τα κατά την κρίση τους σωστά, άρα να μην είσαι εσύ, αλλά ένας πιο «σωστός» άλλος ;
Εξαφανίζω ένα λάθος… Μεγάλη κουβέντα. Δεν πιστεύω στις έννοιες του σωστού και του λάθους ως αυτοτελώς και απολύτως οριζόμενες.
Αν πχ. Είμαι με έναν άνθρωπο που με νοιάζει, όταν μου λέει κάνεις λάθος, μπορεί να σημαίνει
1. Εγω το βλέπω αλλιώς. Ότι βλέπω εγώ είναι και το σωστό. Θέλω να συμφωνούμε, γιατί αλλιώς, με μπερδεύεις.
2. Με πονά αυτή η συμπεριφορά σου, γι αυτό σε βρίσκω λάθος. Γιατί μου προκαλείς πόνο.
3. Κτλ.
Αρα, βρίσκω, τι εννοεί ο άλλος, όταν μου προσάπτει ένα λάθος. Τι θα ήθελε ( με το διάλογο μαζί του) να είχα κάνει διαφορετικά. Αν αυτό, το βρίσκω οικείο σε μένα και θετικό για την όλη εξέλιξή μου ΣΕ ΣΧΕΣΗ ιδιαίτερα με την συγκεκριμένη μου σχέση, το κρατώ και το εφαρμόζω. Αν όχι, εμμένω στα «λάθη» μου, αναλαμβάνοντας το κόστος τους.

Αν υιοθετούσα τη στάση, να μην ακούω κανέναν όμως, από αυτούς που μου μιλούν για λάθη, θεωρώντας ότι θέλουν να με γεμίσουν ενοχές και να με «αφανίσουν» κατά κάποιο τρόπο, θα έβαζα εμπόδιο σε όλη αυτή την αλληλεπίδραση, την επικοινωνία και την αλλαγή μου, προς την βελτίωσή μου.. Ετσι το βλέπω.

Έχω την πόρτα ανοιχτή και ολόφωτη, όχι όμως και κοινόχρηστη. Να σου εξηγήσω, τι εννοώ με αυτό.
Κάποτε, εμπιστεύτηκα. Βρέθηκε στο δρόμο μου ένας άνθρωπος, τον οποίο εκτίμησα, αξιολόγησα, είδα ότι με γεμίζει, ότι μου κάνει ,κτλ. ΤΟΝ ΕΠΕΛΕΞΑ.
Αυτός λοιπόν, κάποια στιγμή, για πολλούς και διάφορους λόγους, όπου σίγουρα μερίδιο ευθύνης θα είχαμε και οι δύο, έφυγε.
Αναρωτιέμαι, γιατί αναφέρεσαι σε όσους έφυγαν ως «παρατημένους από τη ζωή τους».
Μετά αναρωτιέμαι γιατί γράφεις «Δεν δίστασαν να το παρουν».
1. Όσο παρατημένοι κι αν ήταν, ή τους θεώρησες, η σχέση σας ήταν ένα δούναι και λαβείν. Κι εκείνοι έπαιρναν, κι εσύ έπαιρνες. Με τη διαφορά ότι κάποια στιγμή, εκείνοι, θεώρησαν ότι πήραν αρκετά, ή ότι δεν θέλουν άλλα.
2. Γιατί να διστάσουν , αφού τους το εμπιστεύτηκες; Ανέλαβες, το ρίσκο της πίστης.. και πολύ καλά έκανες κατά τη γνώμη μου.
Αρα, καταλήγω σε αυτό που σου έλεγα.. Θεωρώ δυνατό, αυτόν που ξέρει, να αναγεννά μόνος του το φώς, μέσα από το σκοτάδι. Να στέκεται όρθιος, μετά από κάθε πίκρα και απώλεια, χωρίς όμως να χάνει την ικανότητά του να έχει όσο το δυνατόν ανέπαφο το μέσα του, και άρα με αυτή την έννοια, να παράγει το «φως» του.
Έτσι, η πόρτα παραμένει ολόφωτη, παρά το ότι κάποτε, κάποιος της έκλεψε όλο το φως.
Πάμε τώρα στο ανοιχτή. Θεωρώ δυνατό, αυτόν που, παρά την ΔΙΑΨΕΥΣΗ της εμπιστοσύνης του σε ανθρώπους που επέλεξε ή αγάπησε, (μετά από έναν καίριο χρόνο ανάρρωσης) διατηρεί ακέραιη, την ικανότητά του να δίνεται, να εμπιστεύεται, πάλι από την αρχή, γνωρίζοντας το ρίσκο που αναλαμβάνει, σε αυτούς που ΕΠΙΛΕΓΕΙ ( κι όχι στον κάθε ψυχάκια που μπορεί και να τον επιλέγει, μπορεί και όχι). Κι άρα δεν κλείνει τις πόρτες, ούτε οχυρώνεται πίσω από χοντρά και αδιαπέραστα τείχη άμυνας… Διατηρεί ακέραιη την ψυχή του.. Ολόκληρο το είναι του.
Αυτός είναι για μένα ένας πολύ καλός ορισμός της δύναμης.

Ας μη γελιόμαστε. Ζούμε σε έναν κόσμο, ( κι αυτό πιστεύω βαίνει πέραν των σημείων των καιρών μας, γιατί άπτεται με τα διαχρονικά σκοτεινά σημεία της ανθρώπινης ψυχής και των υπαρξιακών της αγωνιών), στον κόσμο της ανθρώπινης πραγματικότητας. Αυτό από μόνο του, είναι σκληρό. Η πραγματικότητα αυτή, σε ένα μεγάλο βαθμό, χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια του ενός να επιβληθεί πάνω στον άλλο, να μειώσει τον άλλο, να εξουσιάσει τον άλλο. Πρόκειται πιστεύω για μία ανορθόδοξη προσπάθεια κατευνασμού των παντός είδους μειονεξιών, ανασφαλειών, αγωνιών, συμπλεγμάτων κτλ. Η τάση του ανθρώπου να εξουσιάζει, και η τάση του να εξουσιάζεται, κατοικούν και οι δύο μέσα του και οδηγούν στα σκληρά δεδομένα της ανθρώπινης πραγματικότητας.

ΩΣΤΟΣΟ ο παραπάνω μηχανισμός ( ανορθόδοξος) μπορεί να ΑΛΛΑΞΕΙ! Ευτυχώς. Ετσι, αν κάποιος μάθει στον άνθρωπο, πώς να αντιμετωπίζει πιο ορθόδοξα, για την ευδαιμονία την δική του και του περιγύρου του, τα διάφορα θέματα του, εσωτερικά και μη, αναφύονται η εξέλιξη, η πρόοδος, το «μαζί», η αγάπη, η άλλη όψη του νομίσματος, η λαμπερή, η ελπιδοφόρα, η χαρούμενη. ( και η άλλη όψη, πάντα υπάρχει, ανεξαρτήτως του αν την βλέπουμε).
Ποιος θα αναλάβει τον ρόλο του δασκάλου? Σίγουρα, οι περισσότεροι γονείς, είναι αποτυχημένοι δάσκαλοι, καθώς ούτε κι οι ίδιοι έχουν ψαχτεί, ώστε να κατανοήσουν τις υπόγειες και μη «μετρικές κινήσεις και εκτονώσεις» που κινούν τον κόσμο, τις ζωές τους και την ίδια τους τη λειτουργία. Άρα, δεν έχουν πλήρη ΟΡΑΣΗ αυτού που γίνεται.
Μία «αχτίδα του να ανοίξουν λίγο παραπάνω το μάτι» είναι , όπως ωραία και εύστοχα το θέτεις, ο φόβος. Προσωπικά μιλώντας, οι φοβίες μου, ήταν ένας υπέροχος σύμμαχος, στο να κάνω σοβαρή δουλειά με τα πιο βαθιά κομμάτια του εαυτού μου και να εντείνω την ΟΡΑΣΗ μου. ( όραση, με την έννοια την παραπάνω).
Μπορώ να βρω κι άλλες αχτίδες.. Το έργο φιλοσόφων, όπως πχ. Ο Πλάτωνας, όταν μιλούσε για το ΑΓΑΘΟΝ, το οποίο σίγουρα, συνιστούσε την ΥΠΕΡΒΑΣΗ του να «έχουν όλα ως αφετηρία το να είμαι εγώ καλά». Αυτό είναι το κατώτερο επίπεδο, εκείνο που καθοδηγείται κυρίως από το ένστικτο της ΑΥΤΟ επιβίωσης. Η πορεία προς το ανώτερο, είναι η πορεία προς το αγαθό. Εκεί πια, είμαστε περισσότερο άνθρωποι με την έννοια ότι μας καθοδηγεί κι ένας άλλος παράγοντας, πέρα από τα ένστικτα της προστασίας του εγώ μας, που καλέίται ανθρωπιά και έχει μέσα του το συναίσθημα της αλληλεγγύης.
Αχτίδα, με την έννοια αυτή, είναι και ο χριστιανισμός( όχι ο παππαδικός – δογματικός, αλλα σαν φιλοσοφική σχολή). ( αγάπη για τον πλησίον).
Άλλη μια αχτίδα, είναι η Τέχνη. Φωτίζει και διευρύνει την ψυχική μας αντίληψη, δίνοντας χώρο και χρώμα στον συναισθηματικό μας κόσμο, ο οποίος συνδέεται άρρηκτα με ότι παραπάνω ανέφερα ως «ανθρωπιά».
Θυμήθηκα τώρα το παράδειγμα του Εμίλ Ζολά, του συγγραφέα, με την στάση αυταπάρνησης που κράτησε στο γενναίο «ΚΑΤΗΓΟΡΩ» του… Στάση που είναι για τους λίγους. Οι περισσότεροι, δειλιάζουν. Όταν μπαίνει στη ζυγαριά η συνείδησή τους ( όποια ηθική κι αν εμπεριέχει αυτή), με την βόλεψη του εγώ τους, προτιμούν το δεύτερο.
Μα ναι, ο άνθρωπος αλλάζει. Και όταν υπάρχουν πολλές «αχτίδες», πολλοί δάσκαλοι( γονείς, καλλιτέχνες, φιλόσοφοι και απλοί άνθρωποι), πολλοί συνειδητοποιημένοι και ικανοί να ΒΛΕΠΟΥΝ τι γίνεται στα αλήθεια κάτω από το φανταχτερό, υλικό , πέπλο της καθημερινότητάς μας, τότε, η αλλαγή εντείνεται. Επιταχύνεται, ΑΚΜΑΖΕΙ.

Όταν ο φόβος «πάψει να συμβιώνει μέσα τους», δεν είναι απόλυτο ότι θα ξαναγυρίσουν στο μηδέν. Όχι, αν αξιοποίησαν τον φόβο, κι ΕΜΑΘΑΝ αυτό που ήρθε να τους μάθει. Στην δική μου περίπτωση ο φόβος έφυγε και ότι αποκόμισα έμεινε.
Άλλο ένα από τα μυστήρια της ζωής. Το επώδυνο, μπορεί να σε οδηγήσει στην λύτρωση και την εξέλιξη, όλα στο χέρι μας είναι, στο πως θα ερμηνεύσουμε και αντιμετωπίσουμε το επώδυνο, με τι στάση.

Δεν βλέπω τον φόβο, σαν υπόγειο κίνητρο για «ότι δοτικό συναίσθημα μπορεί να υπάρξει».
Κοινώς, αναγνωρίζω ότι πολλές από τις δοτικότητές μας, κρύβουν από πίσω τους ανασφάλειες, φόβους και άλλα ιδιοτελή κίνητρα. Αυτή είναι για μένα η έννοια της μη υγιούς δοτικότητας. Αν και ως ανθρωπινα όντα, δεν μπορούμε να αποφύγουμε, κάποιον τουλάχιστον βαθμό ιδιοτέλειας, πίσω ακόμα κι από τις ευγενέστερες πράξεις μας ( κακά τα ψέματα, όλοι βοηθιούνται κι οι ίδιοι όταν βοηθούν), ωστόσο, μπορούμε να μετριάσουμε την ιδιοτέλειά μας και να βγούμε λίγο πιο έξω από το παιχνίδι του δούναι και λαβείν( στην περίπτωση αυτή, ο φόβος και η ιδιοτέλεια, δεν θα είναι τα ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΑ στοιχεία της δοτικότητάς μας, αλλά τα καθοριστικά θα είναι η συνειδητοποιημένη μας ανάγκη για αγάπη, επαφή, επικοινωνία, μοίρασμα, αλληλεγγύη κτλ). Αυτό φυσικά είναι και θέμα επιλογής του καθενός μας. Ο δρόμος, δεν είναι εύκολος.

Ωστόσο, συχνά οι άνθρωποι, δεν έχουν κάνει την προσωπική δουλειά με τον εαυτό τους. Ετσι, δεν έχουν μάθει το στοιχειώδες: το πώς να ικανοποιούν τις ανάγκες τους, ώστε να οδεύουν στην λύτρωση και την ολοκλήρωση.
Πρώτα, πρέπει να μάθεις να τις αναγνωρίζεις, εγχείρημα που απαιτεί αυτογνωσία.
Μετά, να τις ικανοποιείς ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΤΡΟΠΟ.
Πχ. Αν φοβάμαι να μείνω μόνος, χωρίς σχέση, ψάχνομαι, να δω, τι παίρνω από τις διάφορες σχέσεις μου, τι παθαίνω όταν δεν είμαι σε σχέση, από πού εκκινεί όλο αυτό. Μετά, αναγνωρίζω την ΑΛΗΘΙΝΗ μου ανάγκη. Πχ. Η ανάγκη μου για μαμά ή μπαμπά, επειδή δεν κατάφερα να μεγαλώσω σωστά. Αφού λοιπόν το εντοπίσω, βγαίνω από το λούκι να ψάνω ουσιαστικά τον γονέα – σύντροφο. Φροντίσω να πάω σε έναν ειδικό , για να ενηλικιωθώ με την ουσιαστική έννοια του όρου. Μαθαίνω δηλ, να αντέχω το μόνος, την ενήλικη μοναξιά, να μπορώ να στηρίζομαι στα πόδια μου.
Μετά, αναζητώ πια τον ερωτικό σύντροφο, κι όχι τον γονιό. ( όπου σύνηθες μοτίβο των τελευταίων, γονεικού τύπου σχέσεων είναι τα φαινόμενα εξάρτησης και οι παραλογες απαιτήσεις).

Αν λοιπόν, δεν λάβει χώρα όλη αυτή η διαδικασία, εγω θα εξακολουθήσω να ικανοποιώ την ανασφάλειά μου, με μια δοτικότητα που θα είναι κατά βάση υποκριτική και θα έχει ως υπόβαθρο τις φοβίες και τα συμπλέγματά μου.
Αν όμως, όπως είπαμε, φέρω τα όποια συμπλέγματα στο φως και ΔΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ των αναγκών μου, τότε είμαι πιο αληθινός, λιγότερο υποκριτής, και λειτουργώ λιγότερο στο σκοτάδι ( χωρίς δηλ. να κατανοώ κι εγω ο ίδιος τι δρομολογεί τις πράξεις και την δοτικότητά μου).
Φυσικά, το να εντάξουμε περιοχές του μη συνειδητου ( σκότος) στο συνειδητό ( φως) , είναι ο προσωπικός αγώνας του καθενός και τον φτάνει μέχρι εκεί που θέλει και αντέχει..

Διαφωνώ επομένως με τις μηδενιστικές απόψεις στο θέμα αυτό, όχι τόσο γιατί τα διάβασα αλλιώς, αλλά γιατί τα είδα και τα έζησα αλλιώς μέχρι τώρα.

Τι αξίζει? Αν θα μπορούσε κανείς να απαντήσει με σιγουριά σε αυτό, θα μπορούσε να πει με σιγουριά και ποιο είναι το νόημα της Ύπαρξης..
Πέρα από την υποκειμενικότητα του εγχειρήματος, και παρά την μακρόχρονη πορεία του ανθρώπου πάνω στη γή,αυτό πιστεύω ότι κανείς δεν το απάντησε και δεν θα το απαντήσει με σιγουριά..

Γιατί όσο φως κι αν καταφέρνουμε να φέρουμε στις ζωές μας, πάντα θα υπάρχει και το σκοτάδι.
Γιατί, πάντα αυτό που θα αξίζει,θα είναι λίγο από όλα ( διαφορετικό για τον καθενα) και τίποτα από αυτά.

Γιατί το μυστήριο και το μη ελεγχόμενο και το μη κατανοούμενο, θα αποτελούν πάντα μέρος των «σκληρών δεδομένων της Ύπαρξης», για τα οποία ποτέ δεν ερωτηθήκαμε αν και γεννηθήκαμε μέσα σε αυτά.
Κρίνο, σ ευχαριστω.
Εισαι πηγή έμπνευσης.

Θέλω να μοιραστώ κάτι που έγραψα,
πριν καληνυχτήσω... Νομίζω οτι ταιριάζει στον όμορφο χώρο των συζητήσεων μας, που αφορμή του στάθηκε, το τραγούδι της ψυχής σου Alterego :))

ΜΟΝΟ ΛΙΓΗ ΑΓΑΠΗ

Ήθελε μόνο λίγη αγάπη
Μόνο που δεν ήξερε το πώς θα την ζητούσε
Έτσι
Φόραγε το σκληρό του πρόσωπο
Αυτό
Με τους πιο άγριους μορφασμούς
Και την πιο αυστηρή ανάσα.
Έδενε στα πόδια του βαριά παπούτσια
Γεμάτα με παράπονα και απαιτήσεις.
Χωνόταν μέσα
Στα πιο μαύρα από τα ρούχα του
Για να μην ξεχωρίζει το χρώμα της καρδιάς του
Κι ανοίγοντας με δύναμη
Και θόρυβώδη ορμή
Την πόρτα
Έβγαινε να γυρέψει
Την αγάπη
Μέσα στης νύχτας το βαθύ σκοτάδι
Χωρίς ίχνος φεγγαριού.

επικεντρωνω σε αυτο, σαν ενα ενδιαφερον κομματι....

Quote:

---

Originally posted by weird

Τι αξίζει? Αν θα μπορούσε κανείς να απαντήσει με σιγουριά σε αυτό, θα μπορούσε να πει με σιγουριά και ποιο είναι το νόημα της Ύπαρξης..
Πέρα από την υποκειμενικότητα του εγχειρήματος, και παρά την μακρόχρονη πορεία του ανθρώπου πάνω στη γή,αυτό πιστεύω ότι κανείς δεν το απάντησε και δεν θα το απαντήσει με σιγουριά..

---

ποιο ειναι το νοημα της υπαρξης λοιπον....
Δεν το ξερω (δεν ξερω αν το γνωριζει και κανεις αλλωστε) και δεν θα κατσω να το ψαξω.

Εκεινο που γνωριζω ομως χωρις αμφιβολια ειναι οτι με ενδιαφερει να ζησω το σημερα οσο πιο δυνατα μπορω.
Ολα τα υπολοιπα ειναι δευτερογενους σημασιας η και παρακατω.
Μπορω δε να σου πω οτι αμα αλλαξεις οπτικη και σειρα, αρχιζει και εχει αλλες ροπες η ζωη σου.





Το να μπορεις να ζεις το σημερα και οχι να σε ζει, ειναι η καλυτερη επαφη που μπορει να εχει ο πλανητης μαζι σου.

Εγω Κρινάκι
σκέφτομαι διάφορα απο χτες..
Βασικά τα βασικότερα, είναι ένα παλιό συνπέρασμα,
κι ένα πρόσφατο.
Το παλιό, είναι αυτό που κατάλαβα στην εφηβεία μου, είναι λίγο μακάβριο βεβαια.. Όλοι, κάμια μέρα, θα χωθούμε μεσα σε εναν τάφο. Μέχρι να ρθει εκείνη η μέρα, έχουμε χρόνο, να βρούμε, τι είναι για μας σημαντικό και τί αξίζει, και να μπορέσουμε να το γευτούμε, να το ζήσουμε. Γι αυτό είμαι ιδιαίτερα προσεκτικη στο πώς αξιολογώ τα πράγματα.
Το νεότερο συμπέρασμα, είναι ότι, καμιά φορά οι \"αδύναμοι άνθρωποι\" - και δεν εξαιρώ και τον εαυτούλη μου στις φάσεις αδυναμίας του, είναι εξαιρετικά χειριστικοί. Έτσι, ενω πολλες φορές έχουμε τη δυνατότητα επιλογης αναμεσα στο να είμαστε δούλοι( αδύναμοι, που χρειαζόμαστε βοήθεια), ή αφέντες( ανεξαρτητοι, υπευθυνοι κτλ),
επιλέγουμε το πρώτο, γιατί έτσι μπορούμε να κουμαντάρουμε καλύτερα τις καταστασεις και τους άλλους!!
Είναι επώδυνη η αλήθεια που κρύβεται κάτω απο τα πράγματα, πολλές φορές...

Καλημερα...πως ειστε;
Οι συζητησεις σας με εμπνεουν..Ευχαριστω που μιλατε εδω μαζι μου.
Ελπιζω να ειστε καλα.Καλη ημερα και καλη βδομαδα

Δεν μπορει θα υπαρχει ενας τροπος να ζεις διχως φοβο...

Γιατι δεν μετατρεπεις τον απλο φοβο σε παραγωγικοτητα;Γιατι δεν κανεις πραγματα που θα σε βοηθησουν να διωξεις τον φοβο;
πχ.
φοβασαι καποιον ανθρωπο οτι ισως σου προκαλεσει κακο, γιατι δεν πας να μαθεις καποια πολεμικη τεχνη;Θα σου απαληνει το φοβο.
φοβασαι οτι θα μεινεις μονος σου γιατι δεν βρισκεις καποια συντροφια;ενα χρυσοψαρο κατι...
φοβασαι τους κεραυνους γιατι δεν μαθαινεις τα παντα γιαυτους για να ξερεις τι πρεπει να κανεις και τι γινεται εκεινη την στιγμη,ωστε να σου μειωθει ο φοβος;

Κατι που δεν βλεπουμε η δεν εχουμε ακουσει δεν σημαινει πως δεν υπαρχει...

Χωρις σχολιο....

Δεν ειναι ο φοβος ενος χωρισμου,αλλα η σκεψη οτι ισως δεν θα ξαναβρεις αυτο που εχασες..

Εφοσον ειναι χωρισμος και οχι θανατος ποιος ο λογος να μοιρολατρεις πισω απο καποιον που δεν ηθελε αλλο να ειναι κοντα σου.Αξιζει τον κοπο να τον αφησεις να βρει την ευτυχια του γιατι ετσι και αλλιως οτι και να κανεις εσυ ειναι επιλογη του. Και αλλοστε σιγουρα δεν θα βρεις αυτο που εχασες γιατι ηταν μοναδικο, αλλα ποιος ξερει ισως αυτο το καινουριο που θα βρεις να αξιζε τον πονο το φοβο και τις σκεψεις, ισως να ειναι μια πολυτιμη περλα σε αμπαλαζ ασχημο.

http://transs-transsexual.blogspot.com/2007_08_01_archive.html
http://gaynewsingreek.blogspot.com/2008/10/queer.html

2 σιτε για να επισκεφτεις αλτερεγκο

Καλησπερα σας!!!
Πως ειστε; και παλι χαθηκαμε μα ισως να ειναι για καλο....

Φιλη μου Ανοιξη γεια σου..ποτε θα ερθεις να ζεστανεις λιγο τα κορμια μας;; οχι πως δεν μου αρεσει ο χειμωνας ισα ισα...αλλα ετσι να ανθισουν λιγο η καρδιες μας :)

Οσο για οσα μου εγραψες να σου πω...
Για την πολεμικη τεχνη το σκεφτηκα πολλες και δεν ειναι κακη ιδεα...αλλα δεν νομιζω να κανω και πολυ αν παω.Δεν με εμπνεει τοσο.Δεν ξερω.Υπαρχει κατι παρομοιο που σε κανει να σκεφτεσαι λογικα και ηρεμα στις αντιδρασεις σου..και αμυνεσαι.Δεν ξερω ακριβως πως ονομαζεται η συγκεκριμενη τεχνη.Αυτο θα το ηθελα...
Ειχα και χελωνα και χρυσοψαρο και ψοφησανε...νιωθω οτι δεν κανω πια για κατοικιδια :)
Οσο για πχ τους κεραυνους παλιοτερα τους φοβομουνα..τωρα πια οχι γιατι διαβασα και εμαθα τι ειναι και πως μπορεις να προστατευτεις..οπως διαβασα για σεισμουσ και αεροπλανο..γιαυτο δεν εχω παραπονο,το εχω κανει αν και τωρα εχω σταματησει και εν μου αρεσει.....το θελω ξανα.

Οσο για τον χωρισμο συμφωνω...μα καποιες πληγες δεν επουλωνονται..ισως με τον καιρο.

Πως εισαι;
Ελπιζω καλα....

Γεια σου φιλαρακι!
Καλά είμαστε, η παρεούλα είναι πάντα εδώ, έτοιμη για συντροφική κουβέντα....

Δώσε χρόνο στις πληγες...
Όχι για να κλεισουν,
άυτό ίσως και να μη γίνει.
Οι χαραμάδες τους καμιά φορά είναι τόσο βαθιές που μένουν
στο κορμί,
σαν σημάδια μνήμης...
Μα, δώσε χρόνο για να ανθίσουν,
με της σοφίας τον ανθό.
:)

Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου
θα βάλω πόρτες μ’ αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια

Ξυπνάω μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω ποιος σου το ‘πε αδυναμία
που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία

....................καλο βραδυ σε ολους σας.

Άλτερ που αρέσει πολύ το στιχάκι του Καβάφη.... το βρίσκω καταδεκτικό, σαν να αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.

Ελπίζω να είσαι καλά.
Αυτό είναι ένα τραγούδι της ψυχής για εσένα.
Αυτό, ας είναι ένα τραγούδι της ψυχής για τον καθένα:

ΤΟ ΨΥΧΟΚΟΜΜΑΤΟ

Φύλαξε προσεκτικά ένα κομματάκι από την ψυχή σου
Και χάρισέ το στον ήλιο
Δώσε το στους ανέμους να το δροσίσουν
Στα πουλιά να το κάνουν κελάηδημα
Δώσε το σε ένα παιδί
Να το παιχνιδίσει
Σε ένα γέρικο χαμόγελο
Να το σιγοτραγουδήσει
Σε ένα βλέμμα αγάπης
Σε δάκρυ βαθύ αναστεναγμού

Δώσε το στον ουρανό
Και τα νυχτερινά όνειρα
Με τη σκόνη τους
Να το πασπαλίσουν
Στην φουσκοθαλασσιά
Σε μια χούφτα στοργή
Σε μια ικεσία κάποιου που νοιάζεσαι
Nα το κάνει αγάπη

Δώσε το στα μαβί χνάρια του ηλιοβασιλέματος
Και τα ψηλά
Βαθυπράσινα βουνά
Στην γαλήνη μιας σιωπηλής στιγμής
Nα το κάνει νοιώσιμο
Σε μια επαφή ατελεύτητη
Στον έρωτα
Και το γυμνό σου σώμα

Βάλε το σε έναν ψίθυρο όλο έγνοια
Σε ένα τριαντάφυλλο κι έναν υάκινθο
Χάρισέ το
Σε ένα λιμανάκι γεμάτο αποχαιρετισμούς
Και μελαγχολία πολύχρωμη
Σε μιαν ευχή που πίστεψες
Σε κάτι που άφησες να φύγει με πόνο,
Μέσα σε άγρια ελευθερία.

Σκόρπισέ το
Στην φλόγα του κεριού
Nα το λικνίσει
Στον ήχο μιας ξαφνικής καταιγίδας
Να το στροβιλίσει.

Δώσε το στο πιο παλιό κρυφό μυστικό σου
Να το κάνει λύτρωση.
Στην πλώρη ενός καραβιού
Να το βάλει προορισμό
Σε μια αγνή φιλοφρόνηση
Σε ένα χνώτο ροδαλό
Σε ένα σχιστό φιλί
Κι ένα στεφάνι
Όλο μυρωδιές μαγιάτικες.
Σε γλυκά πασπαλισμένα από άχνη
Φτιαγμένα από τα χέρια σου
Και σε ανέμελα φερσίματα

Χάρισέ το στα αμέτρητα αστέρια
Και τον παφλασμό μιας αμμουδιάς αγαπημένης καλοκαιρινής
Σε έναν σύντροφο
Σε έναν ζητιάνο
Σε μια αμαρτία γλυκιά
Να σε γλυτώσει από την ενοχή της

Δώσε το στο γουργούρισμα ενός ζώου που ευχαριστιέται το χάδι σου
Άπλωσέ το στα ουράνια τόξα της ζωής σου όλης.

Φύλαξε μέσα σου,
Ένα κομμάτι ουρανό,
Ένα κομμάτι ήλιο,
Ένα κομμάτι από όλα τα μικρά και τα μεγάλα
Που την ψυχή σου τους έδωσες.
Θα σαι εκεί,
Μέσα τους,
Παρών, γεμάτος, ζωντανός
Στο ψυχοκόμματό σου.