Printable View
Χτες το βραδυ διαβαζα ενα πολυ ωραιο κεφαλαιο για την απωλεια σε ενα πολυ ξεχωριστο βιβλιο!
Σκεφτηκα εσενα Ιντερ μου αλλα και την anwnimi με την οποια η απωλεια μας εχει φερει τοσο κοντα...
Θελω να το γραψω, εδω, σ αυτη τη στηλη να το μοιραστουμε ολοι μαζι κι εχεις, εχετε το λογο μου πως θα το κανω συντομα!
περιμενουμε weird!ειμαι σε μια πολυ ασχημη θεση
στις 1 Φεβρουαριου κλεινει 2 χρονια κ ειμαι σε κριση κ συνεπεσαι η αλλαγη αγωγης κ θελω απο καπου να παρω ανασα!
Άχ Ίντερ, ο χρόνος είναι τόσο σχετική επινόηση κι όμως μας σημαδεύει τόσο πολύ: ημερομηνίες, επέτειοι, είτε για ευχάριστα είτε για δυσάρεστα...
Σίγουρα θα είναι μια πολύ δύσκολη μέρα καλή μου... Όπως ήταν και πριν ένα χρόνο, την έχεις περάσει την περσινή ψυχρολουσία και θα το ξέρεις...Όμως τώρα ίσως μπορέσεις να κάνεις και μια ανασκόπηση...Να κοιτάξεις πίσω σε αυτά τα δύο χρόνια και να δεις αυτά που κατάφερες και που δεν πίστευες την 1η Φεβρουαρίου πριν από 2 χρόνια ότι θα τα πετύχαινες...Κι όμως τα πέτυχες...Και θα πετύχεις ακόμα περισσότερα...θα δεις...
anwnimi σε ευχαριστω πραγματικα
πριν 2 χρονια οντως ενιωθα οτι δεν προκειται να αντεξω
κι αυτο το ενιωθα ολο τον πρωτο χρονο
ηθελα να πεθανω κι εγω κ με κρατουσε το πιτσιρικι κ το ενστικτο της επιβιωσης το οποιο ειναι το μονο δωρο που μας προικισε η φυση(τα ενστικτα)
μπροστα στο συναισθημα:ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΕΞΩ ηρθαν το μητρικο κ της επιβιωσης τα ενστικτα κ αντεξα
κι αφου αντεξα τοτε ναι θα αντεξω
κι αφου αντεχω να επιβιωνω
καποια στιγμη θα αρχισω να ζω αντι να επιβιωνω
ομως οσο πλησιαζει η ημερομηνια αναβιωνω το ιδιο σοκ
με τη διαφορα οτι πλεον καταλαβα οτι μπορω να ανταπεξελθω
να μη το δω εγωιστικα πια
αλλωστε εμαθα να ζω πρακτικα 2 χρονια χωρις αυτον
συνηθισα
ομως μου λειπει κ θα μου λειπει κ αυτη ειναι μια πληγη που τωρα πια ξερω να την κουβαλαω
\"ομως μου λειπει κ θα μου λειπει κ αυτη ειναι μια πληγη που τωρα πια ξερω να την κουβαλαω\"
Αυτό τα λέει όλα Ίντερ... Κι εγώ πια νιώθω περισσότερο έτσι... Δεν πίστευα ότι θα φτάσω σε σημείο που να έχω τη δύναμη να νιώσω αυτή τη κουβέντα που λες κι εσύ... Κι όμως...
Μερικές φορές με πιάνει πολύ μεγάλη αγωνία και περιέργεια για το πως θα νιώθω του χρόνου στην \"επέτειο\" ή σε 2, σε 3 χρόνια... Γιατί πρώτη φορά στη ζωή μου βίωσα τόσο αντικρουόμενα, δυνατά και ισοπεδωτικά συναισθήματα που μερικές φορές μου φαίνεται ότι αυτοί οι 15 μήνες ήταν 15 χρόνια...
weird μου πολύ θα ήθελα να διαβάσω αυτό που σε άγγιξε τόσο πολύ!
Ποιο βιβλίο είναι; Το \"Αν...\" ή άλλο;
Quote:
Originally posted by anwnimi
\"ομως μου λειπει κ θα μου λειπει κ αυτη ειναι μια πληγη που τωρα πια ξερω να την κουβαλαω\"
Αυτό τα λέει όλα Ίντερ... Κι εγώ πια νιώθω περισσότερο έτσι... Δεν πίστευα ότι θα φτάσω σε σημείο που να έχω τη δύναμη να νιώσω αυτή τη κουβέντα που λες κι εσύ... Κι όμως...
Μερικές φορές με πιάνει πολύ μεγάλη αγωνία και περιέργεια για το πως θα νιώθω του χρόνου στην \"επέτειο\" ή σε 2, σε 3 χρόνια... Γιατί πρώτη φορά στη ζωή μου βίωσα τόσο αντικρουόμενα, δυνατά και ισοπεδωτικά συναισθήματα που μερικές φορές μου φαίνεται ότι αυτοί οι 15 μήνες ήταν 15 χρόνια...
κι εγς καπως ετσι ειμαι
ο χρονος του πενθους απεχει απο αυτον των ημερολογιων
χανεται μεσα σου ...
τελικα το μονο που αλλαζει ειναι οτι αναγκαζεσαι να παρεις χαμπαρι οτι αυτο εγινε
κ δεν προκειται να αλλαξεις
να δεις το κενο κ την τεραστια πληγη εντονα μεχρι να καταλαβεις οτι αυτα θα σε συντροφευουν ολη σου τη ζωη
καμια μερα δεν θα ειναι οπως πριν...
αλλα ολες παρα το κενο,παρα τις ξαφνικες εκρηξεις(λες κ καποιες στιγμες οσος καιρος κ να περασε ειναι σαν να το μαθαινεις τωρα..)
κ μαθαινεις να ζεις με αυτο
γιατι εισαι αναγκασμενος να το υποστεις
κ σιγα-σιγα να προχωρησεις οσο μπορεις
κ οταν γυρνας παλι πισω στα αρχικα σταδια να λες στον εαυτο σου μεχρι να τον πεισεις οτι περασε ενα ημερολογιακο διαστημα απο τοτε κ καπως ετσι με τις πτωσειςι κ με τα κλαματα θα περασουν κι αλλα ημερολογιακα ετη
κ θα μεγαλωνεις μαζι τους
οταν πεθανε ο αντρας μου ημουν στα 29 κι ο γιος μου 3
τωρα εγω ειμαι στα 31 κι ο μικρος 5
να που μεγαλωσαμε!μαζι με το γεγονος κι εμεις
\"σου πα θα πεθανω αν σκτοτωθεις...ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ..\"
ο χρονος της καρδιας δεν εχει καμια σχεση με τον χρονο των ρολογιων γλυκες μου....
Το κειμενο που μιλα για την απωλεια ειναι 20 σελιδων, ειναι απο ενα βιβλιο που νομιζω λεγεται ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ και εχει γραφει απο δυο ειδικους πανω στον θανατο. Τι εννοω, ασχολουνται με ανθρωπους που προκειται να πεθανουν και τους βοηθανε να κανουν το περασμα....
Αυριο θα παω στο σπιτι μιας φιλης μου να το δακτυλογραφησω διοτι εγω σπιτι δεν εχω υπολογιστη προς το παρον!
Φιλακια πολλα.
περιμενω με ανυπομονισια
σημερα ειναι η ημερα
νιωθω θυμο οργη αγανακτηση....
αν μπορεσεις να πεις κ τον ακριες τιτλο του βιβλιου..
μαλλον θα μου φανει πολυ χρησιμο
Ιωάννα,
αν αισθάνεσαι ότι θα ήθελες να του πεις κάτι, σα να σε άκουγε, νιώσε ελέυθερη να το κάνεις, ίσως σε απελευθερώσει από ένα κομματι πένθους...
«Έχω διαλέξει τόπο για τον τάφο μου».
«Πού βρίσκεται;»
«Όχι μακριά από δω. Σ\' ένα λόφο, κάτω από ένα δέντρο που βρίσκεται ψηλά πάνω από μια λίμνη. Πολύ γαλήνιο μέρος. Ωραίο μέρος για στοχασμό».
«Λογαριάζεις να στοχάζεσαι εκεί;»
«Λογαριάζω να είμαι πεθαμένος εκεί».
Γελάει. Γελάω κι εγώ.
«Θα \'ρχεσαι να με βλέπεις;»
«Να σε βλέπω;»
«Να \'ρχεσαι να κουβεντιάζουμε. Κανόνισε να είναι Τρίτη. Πάντα Τρίτη έρχεσαι».
«Είμαστε άνθρωποι της Τρίτης».
«Σωστά. Άνθρωποι της Τρίτης. Θα \'ρχεσαι να κουβεντιάζουμε, λοιπόν;»
Είχε εξασθενήσει πάρα πολύ μέσα σε λίγο χρόνο.
«Κοίταζε με», μου λέει.
«Σε κοιτάζω».
«Θα έρχεσαι στον τάφο μου; Να μου λες τα προβλήματα σου;»
«Τα προβλήματα μου;»
«Ναι».
«Και θα μου δίνεις λύσεις;»
«Θα σου δίνω ό,τι μπορώ. Αυτό δεν κάνω πάντα;»
Α, να μιλάω...»
Κλείνει τα μάτια και χαμογελάει.
«Έχω διαλέξει τόπο για τον τάφο μου».
«Πού βρίσκεται;»
«Όχι μακριά από δω. Σ\' ένα λόφο, κάτω από ένα δέντρο που βρίσκεται ψηλά πάνω από μια λίμνη. Πολύ γαλήνιο μέρος. Ωραίο μέρος για στοχασμό».
«Λογαριάζεις να στοχάζεσαι εκεί;»
«Λογαριάζω να είμαι πεθαμένος εκεί».
Γελάει. Γελάω κι εγώ.
«Θα \'ρχεσαι να με βλέπεις;»
«Να σε βλέπω;»
«Να \'ρχεσαι να κουβεντιάζουμε. Κανόνισε να είναι Τρίτη. Πάντα Τρίτη έρχεσαι».
«Είμαστε άνθρωποι της Τρίτης».
«Σωστά. Άνθρωποι της Τρίτης. Θα \'ρχεσαι να κουβεντιάζουμε, λοιπόν;»
Είχε εξασθενήσει πάρα πολύ μέσα σε λίγο χρόνο.
«Κοίταζε με», μου λέει.
«Σε κοιτάζω».
«Θα έρχεσαι στον τάφο μου; Να μου λες τα προβλήματα σου;»
«Τα προβλήματα μου;»
«Ναι».
«Και θα μου δίνεις λύσεις;»
«Θα σου δίνω ό,τι μπορώ. Αυτό δεν κάνω πάντα;»
Να σου πω τι θα κάνουμε. Όταν πεθάνω, θα μιλάς εσύ. Κι εγώ θ\' ακούω».
....
«Από τη στιγμή που μπορούμε ν\' αγαπάμε ο ένας τον άλλο, και να θυμόμαστε το αίσθημα της αγάπης που μας έδενε, μπορούμε να πεθάνουμε χωρίς να φύγουμε πραγματικά. Όλη η αγάπη που έδωσες και πήρες, εξακολουθεί να υπάρχει. Συνεχίζεις να ζεις - στις καρδιές των ανθρώπων που άγγιξες και γαλούχησες όσο ήσουνα στη ζωή».
Η φωνή του ήταν βραχνή, πράγμα που σήμαινε πως έπρεπε να σταματήσει για λίγο να μιλάει. Έβαλα πάλι το φυτό στο περβάζι και πήγα να κλείσω το κασετόφωνο. Η τελευταία φράση του Μόρρι πριν το κλείσω, ήταν:
«Ο θάνατος δίνει τέλος σε μια ζωή, όχι σε μια σχέση».
Από το \"Το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής - Κάθε Τρίτη με το Μόρρι\"
Πράγματα χιλιοειπωμένα αλλά τόσο αγνά και αληθινά. Προσπαθώ να τα κάνω πιστεύω μου κι εγώ, όσο δύσκολο κι αν είναι...
για μενα δεν ειναι χιλιοειπωμενα
πρωτη φορα διαβασα κατι παρομοιο
δεν παυω να επικοινωνω μαζι του ειτε ψυχικα ειτε στην φαντασια μου...ποιος ξερει?στο μνημοσυνο των 2 χρονων το μονο που επαναλαμβανα απο μεσα μου ειναι η λεξη \"κοιμητηρια\"
δεν ξερω γιατι αλλα ενιωθα πολυ βοηθημενη οταν σκεφτομουνα αυτη τη λεξη
γαληνια...
του ειπα \"κοιμησου, αναπαυσου\"κι ισως να εισαι καλυτερα απο οτι ειμαστε εμεις εδω οι κολασμενοι της γης..περα απο το γιο σου ολα τα αλλα γυρω μας συνεχιζουν τα ιδια
παιδια βιαζονται ,πολεμοι,δοαφθορα , εκγληματικοτητα ..οικονομικες ταλαιπωρειες κ πανω απο ολα ψυχικος πονος..κοιμησου ψυχη μου μην τα δεις αυτα κ τρομαξεις....
εγω για το μικρο θα αντεξω κ θα τα καταφερω οταν ξανασυναντηθουμε καπως καποτε να εισαι περηφανος για μενα κ το μικρο
δεν θελω να σε ξαναπληγωσω!
Από το βιβλίο «Μαθηματα Ζωης» των Elizabeth Kubler-Ross και David Kessler, σας παραθετω ολο το υποκεφαλαιο με την ονομασία ΑΠΩΛΕΙΑ, για να μοιραστουμε τα νοηματά του….
ΕΛΙΣΑΒΕΤΗ
Ένας φοιτητης ψυχολογίας, που δούλευε τη διδακτορική του διατριβή, πάλευε με την επικέιμενη απώλεια του σοβαρά άρρωστου παππού του, του ανθρώπου που είχε βοηθήσει πολύ στην ανατροφή του. Ένα μερος της πάλης του, έλεγε, αφορούσε στο εάν έπρεπε να διακόψει για ένα διαστημα τον τελευταίο χρόνο σπουδών του, για να μπορέσει να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στον παππού του. Ταυτόχρονα όμως ένιωθε έντονα την παρόρμηση να ολοκληρώσει τις ακαδημαϊκές του υποχρεώσεις τωρα, επειδή τον τελευταίο αυτό χρόνο σπουδών μάθαινε πολλά πράγματα γύρω από τη ζωή. «Αυτά που μαθαίνω τώρα στο Πανεπιστήμιο», μου εξηγούσε, «με βοηθούν πραγματικά να ωριμάσω ως άτομο».
«Εάν πραγματικά θέλεις να ωριμάσεις ως άτομο», του είπα, «και να μάθεις, θα πρέπει να συνειδητοποιήσεις οτί το σύμπαν σε έχει εγγράψει στο προπτυχιακό πρόγραμμα της ζωής που ονομάζεται απώλεια».
©©©
Στο τέλος, χανουμε όλα όσα έχουμε, όμως αυτό που τελικά μετράει δεν μπορεί να χαθεί ποτέ. Τα σπίτια μας, τα αυτοκίνητα, οι δουλειές και οι περιουσίες μας, τα νιάτα μας ή ακόμα και τα αγαπημένα μας πρόσωπα είναι για μας τα δάνεια αυτής της ζωής. Όπως και κάθε τι άλλο έτσι και τα αγαπημένα μας πρόσωπα δεν είναι δικά μας για πάντα. Η συνειδητοποίηση όμως αυτής της αλήθειας δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει. Αντίθετα, μπορο΄τμε χάρη σ’ αυτή να εκτιμήσουμε καλύτερα τις τόσες θαυμαστές εμπειρίες και όλα τα υπέροχα πράγματα που έχουμε όσο ζούμε στον κόσμο αυτό.
Με πολλούς τρόπους, εάν η ζωή είναι ένα σχολείο, η απώλεια είναι ένα βασικό μαθημα του σχολικού προγράμματος. Ζώντας την εμπειρία της απώλειας, ζούμε ταυτόχρονα και την εμπειρία εκείνων που αγαπάμε – μερικές φορές ακόμα και των ξένων- των ανθρώπων που μας φρόντιζαν τα χρόνια που τους είχαμε εμείς ανάγκη. Η απώλεια είναι σαν μια τρύπα στην καρδιά μας. Μια τρύπα όμως που είναι ένα καλεσμα αγάπης και μας επιτρέπει να κρατήσουμε μέσα μας την αγάπη των άλλων. Ερχόμαστε στον κόσμο αυτόν υποφέροντας από την απώλεια του τόπου της μήτρας, του τέλειου εκέινου κόσμου που μας δημιούργησε. Μας σπρώχνουν σ’ έναν κόσμο που δε θα μας ταϊζουν κάθε φορά που πεινάμε και δεν ξέρουμε, όταν η μαμά απομακρύνεται από την κούνια, αν θα ξαναγυρίσει. Μας αρέσει να μας κρατάνε αγκαλιά και ξαφνικά μας αφήνουν. Μεγαλώνοντας, χάνουμε φίλους κάθε φορά που αλλάζουμε τόπο διαμονής, χάνουμε τα παιχνίδια μας όταν σπάνε ή εξαφανίζονται και χάνουμε στο πρωτάθλημα μπάλας της γειτονιάς. Ζούμε τους πρώτους μας έρωτες, μόνο και μόνο για να τους χάσουμε. Και αυτή η μακρά σειρά απωλειών είναι μόλις στο ξεκίνημά της. Στα χρόνια που έπονται χάνουμε δασκάλους, φίλους, χάνουμε και τα παιδικά μας όνειρα.
Κάθε τι άυλο- όπως τα όνειρα, η νιότη και η ανεξαρτησία- τελικά θα ξεθωριάσει ή θα τελειώσει. Όλα τα πράγματα που μας ανήκουν, ουσιαστικά τα έχουμε δανειστεί. Ήταν ποτέ πραγματικά δικά μας? Η πραγματικότητά μας στον κόσμο αυτόν δεν είναι μόνιμη, όπως δεν είναι και η οποιαδήποτε ιδιοκτησία μας. Τα πάντα είναι παροδικά. Η προσπάθεια να βρούμε κάπου τη μονιμότητα είναι αδιέξοδη και τελικά μαθαίνουμε ότι η προσπάθειά μας να «κρατήσουμε» τα πάντα, όπως και η προσπάθεια μας να αποτρεψουμε την απώλεια, δεν μας δίνει ασφάλεια.
Δεν μας αρέσει να βλέπουμε τη ζωή με τον τρόπο αυτό. Μας αρέσει να προσποιούμαστε ότι η ζωή μας, όπως και τα πράγματα που αυτή περιλαμβάνει, θα κρατήσουν αιώνια. Και δεν θέλουμε καν να βλέπουμε την έσχατη αντιληπτή απώλεια, τον θάνατο. Είναι εκπληκτικό να βλέπει κανείς τις προσποιήσεις στις οποίες εμμένουν πολλές οικογένειες που έχουν ανθρώπους με καταληκτικές ασθένειες. Δε θελουν να μιλούν για τις απώλειες τις οποίες βιώνουν και σίγουρα δε θελουν να κανουν καμια νυξη γι αυτό στα αγαπημένα τους πρόσωπα που πεθαίνουν. Το προσωπικό του νοσοκομέιου επισης προτιμα να μην λεει τίποτα στους ασθενείς του. Πόσο κοντόφθαλμοι είμαστε, όταν νομιζουμε ότι οι άνθρωποι που φτάνουν στο τελος τη ζωής τους δε συνειδητοποιούν αυτην την κατάσταση. Και πόσο ανόητο, επίσης, να πιστεύουμε ότι αυτό ουσιαστικά τους βοηθά. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι με καταληκτικές ασθένειες που κοιτουν τις οικογένειές τους και λενε άτεγκτα, «Μην προσπαθείτε να μου κρύψετε το ότι πεθαίνω. Πως μπορείτε να μην το λέτε? Δεν καταλαβαίνετε ότι κάθε ζωντανό πλάσμα γυρω μου μου υπενθυμιζει ότι πεθαίνω?».
Οι άνθρωποι που πεθαίνουν κατανοούν πολύ καλά τι χάνουν και εκτιμουν την αξία του. Αυτοί που συνήθως παραμυθιαζονται είναι εκείνοι που ζουν.
Αυτό είναι η αρχη, σκεφτηκα ότι θα γραφω σιγα σιγα το κειμενο και για πρακτικους λογους αλλα και για να ξεδιπλωνεται αργα αργα, μου αρεσει αυτό.
weird καθως διαβαζα ειλικρινα μου εχουν σηκκωθει ολες οι τριχες
δεν νομιαω να ξαναεχω ανατριχιασει ετσι στη ζωη μου
με την συνταξη του μικρου απο τον πατερα του πηρα με δανειο ενα σπιτι..
θα παμε να ζησουμε οι δυο μας εκει
οι δυο μας
οχι οι τρεις μας
σημερα ημουν εκει να καθαρισω
επεστρεψα κομματια δυαλυμενα καθως αναρωτιομουνα ποσο ακομα πιο εντονη μπορει να γινει η απουσια του???
καποια επιπλα απο το σπιτι μας εκει..καποιες ηλ.συσκευες εκει
κ πανω απο ολα το ιδιο του το παιδι....
ολα εκει ΕΚΤΟΣ απο αυτον....
στεκομουνα διπλα απο την συρταριερα μας που καποτε φιλοξενουσε τα ρουχα του κ ενιωθα αυτην την τρυπα στην καρδια.....να με τρωει αργα κ βασανιστηκα
ημουν μονη μου 3 ωρες
τη 1 καθαριζα
την αλλη τον εψαχνα...στο χωρο στον αερα στον ουρανο...
τον βρηκα στην καρδια μου..στην ψυχη μου
μεσα μου
τον βρισκω οταν κοιταζομαστε στα ματια με τον γιο μου
καθρευτιζεται στις ματιες μας
κ εχει τοσο αληθεια αυτο το κειμενο
ζουμε εχοντας τη ζωη μας κι αυτων που αγαπαμε δεδομενα
ανεπαφα απο καθε μορφη τελους
τα προστατευουμε απο \"καντεμιες\"χτυπωντας ξυλο κ φτυνοντας τον κορφο μας στο ακουσμα ενος θανατου
κι ομως..αν τον ειχα σκεφτει σαν δεδομενο επισκεπτη κι αυτον γιατι ειναι το πιο δεδομενο στη ζωη μας...θα ειχα προστατεψει την σκεψη μου κ την ψυχη μου...
δεν φτανει ενα ευχαριστω για τον κοπο που εκανες κ μοιραστηκες μαζι μας αυτο το κειμενο..
δεν φτανει..ευχομαι να νιωθεις ανακουφιση που μας παρεσειρες στην πραγματικοτητα με αυτο το κειμενο
θελω να πω οτι οσο κ αν πονεσα σημερα
οσο κι αν τσακιστηκα την ωρα που αντιμετωπιζα την πραγματικοτητα κοντρα στο ονειρο να ζησουμε κ οι 3 μαζι ξανα ...
δεν επαψα να νιωθω δυνατη!
κι εγω ανατριχιασα και συγκινηθηκα βαθια διαβαζοντας τις γραμμες σου...
Αναβιωνεις τον αντρα σου μεσα σου, στη σχεση που εχετε εσυ και το παιδι. Πολυ χαιρομαι για το νεο σας ξεκινημα...
Με τη θεραπευτρια μου καναμε καποτε μια κουβεντα, αυτος που εφυγε, εφυγε. Μα η απουσια του δεν μπορει να αναιρεσει το οτι υπηρξε, τα χναρια μενουν, παντα.
Καλη μου, το βιβλιο το εδωσα στην θεραπευτρια μου γιατι εχουμε αναπτυξει αναμεσα μας την ομορφη συνηθεια να ανταλλασουμε βιβλια! Δεν μπορω να περιγραψω ποσους νεους δρομους εχουμε ταξιδεψει με τον τροπο αυτον...
Την Δευτερα που ερχεται εχω συνεδρια και το πρωτο πραγμα που θα κανω αφου καβω το βιβλιο θα ειναι να σου γραψω την συνεχεια...
Χαιρομαι, αυτο δεν ηταν παρα η αρχη κι ομως αγγιξε τοσο πολυ.
Εχουν δυναμη τα λογια της Ελισαμπεθ.. Ειναι ανθρωπος που εχει βοηθησει πολλους να περασουν στην αντιπερα οχθη.
Σου ευχομαι καλη μετακομιση.
Πολλα πολλα φιλια σε εσενα και το μικρακι σου!
σε ευχαριστω κ περιμενω με αγωνια το υπολοιπο
θα ψαξω κι ολας μολις καλυτερευσουν τα οικονομικα λογω μετακομισεως να το αγορασω
φιλια πολλα