Οριακή προσωπικότητα

Άκου να δεις πως νομίζω ότι έχει το έργο γίνονται στη ζωή τους κάποια πραγμάτα από κουφά μέχρι ότι βάλει ο νους σου και κλαταρουν κι αντί να το παλέψουν πάνε στο γιατρό ο γιατρός δίνει φάρμακα γιά τα συμπτώματα σε εκείνο το σημείο αν κανεισ διατροφή κ γυμναστική περνάει ο γιατρός όμως δεν είναι μαλακασ δεν το λέει γτ θα του φύγουν κι έρχεται ο ψυχολόγος ο οποίος το τι τους λέει για να τους κρατήσει άστο κι έτσι δε φταίνε κι αυτοί γενικά δε φταίνε οι γιατροί γτ άμα τους πουν την αλήθεια θα φύγουν κ δε φταίνε κι οι ασθενείς γτ έτσι τους εκμεταλλεύονται κοινώς καλημέρα Ελλάδα

Quote:

---

Originally Posted by elis

Άκου να δεις πως νομίζω ότι έχει το έργο γίνονται στη ζωή τους κάποια πραγμάτα από κουφά μέχρι ότι βάλει ο νους σου και κλαταρουν κι αντί να το παλέψουν πάνε στο γιατρό ο γιατρός δίνει φάρμακα γιά τα συμπτώματα σε εκείνο το σημείο αν κανεισ διατροφή κ γυμναστική περνάει ο γιατρός όμως δεν είναι μαλακασ δεν το λέει γτ θα του φύγουν κι έρχεται ο ψυχολόγος ο οποίος το τι τους λέει για να τους κρατήσει άστο κι έτσι δε φταίνε κι αυτοί γενικά δε φταίνε οι γιατροί γτ άμα τους πουν την αλήθεια θα φύγουν κ δε φταίνε κι οι ασθενείς γτ έτσι τους εκμεταλλεύονται κοινώς καλημέρα Ελλάδα

---

να πω κι εγω τί νομιζω??
οντως στη ζωη τους περνανε μεγαλες δυσκολιες και κλαταρει χαρακτηρας-ψυχολογια-διαθεση. Αλλα ειναι πολυυυυυυυυυυυυυυ εγωιστες για να το παραδεχθουν και να πανε σε ψυχιατρο, να αναγνωρισουν οτι ναι εχω θεμα και πρεπει να το παλαιψω για το καλο το δικο μου και των γυρω μου - εξαλλου παντα οι αλλοι φταινε, και αν κατι παει στραβα, ολα τυχερα ειναι...
Κι οοοοοταν καποια στιγμη καταλαβουν τα λαθη τους, γιατι ως γνωστον το πληρωμα του χρονου ερχεται για ολους μας, δεν θα πουν ποτε ουπς εκανα λαθος, εφταιξα, την πατησα =>>> μονο σε κριση ακραιας ειλικρινειας αυτα, και ισως με το μαχαιρι του θανατου στο λαιμο, δηλαδη στα τελευταια τους.
Παντα φταινε οι αλλοι
αφου ηξερες, γιατι με ακουγες?
τι ηθελες να παραστησεις? τον εξυπνο? κλπ κλπ κλπ


Αν παραδεχονταν το ασπρο-μαυρο τους, και πηγαιναν σε γιατρο, θα επρεπε να δουλεψουν σοβαρα με τον εαυτο τους. Να κοιταξουν μεσα τους, και οχι να αναλωνονται στο πως να τραβανε την προσοχη των αλλων και να το παιζουν αθωα και ανυπερασπιστα θυματα. Εκαναν τη μακακια τους? να αναλαβουν την ευθυνη τους.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

να πω κι εγω τί νομιζω??
οντως στη ζωη τους περνανε μεγαλες δυσκολιες και κλαταρει χαρακτηρας-ψυχολογια-διαθεση. Αλλα ειναι πολυυυυυυυυυυυυυυ εγωιστες για να το παραδεχθουν και να πανε σε ψυχιατρο, να αναγνωρισουν οτι ναι εχω θεμα και πρεπει να το παλαιψω για το καλο το δικο μου και των γυρω μου - εξαλλου παντα οι αλλοι φταινε, και αν κατι παει στραβα, ολα τυχερα ειναι...
Κι οοοοοταν καποια στιγμη καταλαβουν τα λαθη τους, γιατι ως γνωστον το πληρωμα του χρονου ερχεται για ολους μας, δεν θα πουν ποτε ουπς εκανα λαθος, εφταιξα, την πατησα =>>> μονο σε κριση ακραιας ειλικρινειας αυτα, και ισως με το μαχαιρι του θανατου στο λαιμο, δηλαδη στα τελευταια τους.
Παντα φταινε οι αλλοι
αφου ηξερες, γιατι με ακουγες?
τι ηθελες να παραστησεις? τον εξυπνο? κλπ κλπ κλπ


Αν παραδεχονταν το ασπρο-μαυρο τους, και πηγαιναν σε γιατρο, θα επρεπε να δουλεψουν σοβαρα με τον εαυτο τους. Να κοιταξουν μεσα τους, και οχι να αναλωνονται στο πως να τραβανε την προσοχη των αλλων και να το παιζουν αθωα και ανυπερασπιστα θυματα. Εκαναν τη μακακια τους? να αναλαβουν την ευθυνη τους.

---

+1

Να προσθεσω οτι στη λογικη του "για ολα φταινε οι αλλοι" εμπιπτουν και αυτοι που θα επισκευτουν ψυχοθεραπευτη ή/και ψυχιατρο για να τους λυσει μαγικα το προβλημα αλλα και αυτοι που θα χρησιμοποιησουν την ταμπελα της ασθενειας σαν δικαιολογια για προβληματα χαρακτηρα οπως η ζηλοφθονια, η μνησικακια και άλλα.

Παντως στη γυναικα οριακη που ειχα εγω οφειλω να ομολογησω οτι εκανε μεγαλη προσπαθεια να βελτιωθει η καλύτερα να αυτοβελτιωθει, πολλα βιβλια, ψυχολογο ιερεα κτλ.
Δε μπορω να τη θεωρησω σε καμια περιπτωση ακραια χωρις βρισιες η σωματικη επαφη αλλα και παλι ηταν τρομερα ψυχοφθορο, με ρουφηξε στην κυριολεξια. Μετα καπου με εβγαλε ενα βραδυ σε αυτο το φορουμ και καταλαβα τι γινοταν. Χωρισα εγω και παλι την ακουσα στερεοφωνικα μεχρι να εκλογικευσω την κατασταση μεσα μου.
Καποια στιγμη επανηλθε και εφοσον ημουν βεβαιος οτι ερωτικα την ειχα σχεδον ξεπερασει και μου ειχε μεινει απλως μια συμπαθεια, μια λυπηση, ηρθα σε επαφη. Κρατησε περιπου εναμιση μηνα οπου προσπαθησα να της εξηγω live τα σφαλματα της, τις παραλογιες της, τις χειρηστικοτητες της κτλ. Γενικως απο την αρχη ημουν καλος, υποστηρικτικος μαζι της και μου ειχε εμπιστοσυνη. Ακουγε οτι της ελεγα και παραδεχτηκε οτι αυτη φταιει, απλα δε κατανοει γιατι το κανει. Με ευχαριστησε γιατι της φερθηκα με σεβασμο πραγμα που δεν το ειχε ξαναζησει και τη βοηθησα να δει τον εαυτο της με αλλη οπτικη.
Τελος μου λεει δεν αξιζεις το κακο που πιθανον να σου κανω και δεν το θελω, θα φυγω θελω να μεινω μονη να τα σκεφτω ολα αυτα, αλλα προετοιμασου μου λεει γιατι καποια στιγμη θα σου ξαναερθω! Χαχα, δε μπορω να πω εχουν ωραιο χιουμορ παντως, παντα με εκανε και γελουσα.
Περα απο την πλάκα πισω απο την διαταραχη υπαρχει ενας ανθρωπος που τον ζεις και η συγκεκριμενη ηταν ψυχαρα.

Quote:

---

Originally Posted by GeorgeGr1

Περα απο την πλάκα πισω απο την διαταραχη υπαρχει ενας ανθρωπος που τον ζεις και η συγκεκριμενη ηταν ψυχαρα.

---

οντως, αληθεια!!!
δεν εξηγειται λογικα....Ο ακραιος παραλογισμος που συμβαινει.....

Quote:

---

Originally Posted by elis

Άκου να δεις πως νομίζω ότι έχει το έργο γίνονται στη ζωή τους κάποια πραγμάτα από κουφά μέχρι ότι βάλει ο νους σου και κλαταρουν κι αντί να το παλέψουν πάνε στο γιατρό ο γιατρός δίνει φάρμακα γιά τα συμπτώματα σε εκείνο το σημείο αν κανεισ διατροφή κ γυμναστική περνάει ο γιατρός όμως δεν είναι μαλακασ δεν το λέει γτ θα του φύγουν κι έρχεται ο ψυχολόγος ο οποίος το τι τους λέει για να τους κρατήσει άστο κι έτσι δε φταίνε κι αυτοί γενικά δε φταίνε οι γιατροί γτ άμα τους πουν την αλήθεια θα φύγουν κ δε φταίνε κι οι ασθενείς γτ έτσι τους εκμεταλλεύονται κοινώς καλημέρα Ελλάδα

---

Eσύ δηλαδή μας λες,γυμναστική vs ψυχοθεραπεία 1-0...
Οκ...

Χαλαρα ενα μηδεν για πολλουσ λογουσ

Quote:

---

Originally Posted by elis

Χαλαρα ενα μηδεν για πολλουσ λογουσ

---

Άρα εσύ μας λες να μην κάνουμε ψυχοθεραπεία.

Η ψυχοθεραπεια περαν του ενοσ χρονου ειναι αχρηστη για να καταφερεισ πραγματα πιο πολλα κερδιζεισ με την εμφανιση κ λιγο χιουμορ ετσι νομιζω εγω μετα τα τριαντα ολοι καμενοι ειμαστε

Για να καταφερεισ πραγματα παιζουν ρολο γνωσεισ που δεν στα λεει κανεισ

Quote:

---

Originally Posted by WhyAlwaysMe?

Eσύ δηλαδή μας λες,γυμναστική vs ψυχοθεραπεία 1-0...
Οκ...

---

Why εχει δικιο......
επιτρεψε μου, no offence! είσαι παρα πολυ μικρός για να καταλαβεις τι εννοει...
οταν φτασεις αισιως τα 35, θα το αντιληφθεις...

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Why εχει δικιο......
επιτρεψε μου, no offence! είσαι παρα πολυ μικρός για να καταλαβεις τι εννοει...
οταν φτασεις αισιως τα 35, θα το αντιληφθεις...

---

Εγώ θεωρώ ότι χρειάζονται και τα 2...

Γεια σας και από μένα παιδιά...Να κάνω μια ερώτηση?Υποφέρετε και από ημικρανίες αν πιεστείτε λίγο?Και αν δεν κουράσω κάποιον θα ήθελα να μου πει πως τα κατάφερνε στην εργασία του χωρίς φαρμακευτική αγωγή.

απο ανθρωπο σε ανθρωπο διαφερει παντως την εχουν και χαζοι και εξυπνοι μορφωμενοι ειδικα στους αμορφωτους ειιναι για να χτυπας το κεφαλι σου στο τοιχο .εγω την ειχα απο παιδακι και εχω ζησει απαισιες καταστασεις.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

την διαγνωση την εκανες μονος σου διαβαζοντας αυτο εδω η καποιο αλλο κειμενο, η ειχε παει σε γιατρο η κοπελα και ξερατε οτι πασχει απο κατι τετοιο?

---

Remedy ... Ο Αλεξανδρος εχει δικιο απολυτο . Δυο σχεσεις δικες μου με οριακες προσωπικότητες εμαθα πολλα .
Τα συμπτώματα ειναι ακρογωννιαία οπως λεει ο Αλεξ που δεν μπορεί παρα να ειναι έτσι .
Οταν πληρεις τα 5 απο τα 9 υπαρχει διάγνωση και δεν ειναι απλα ενας ιδιότροπος χαρακτηρας

πειτε με χαζη αλλα δεν καταλαβαινω τι ειναι οριακη προσωπικοτητα. ποιος θελει να παρατηθει ας πουμε? κανεις. ποιος δεν νιωθει απογνωση καποιες στιγμες, ποιος δεν του εχει ερθει να χτυπησει το κεφαλι του καπου δλδ να αυτοτραυματιστει ουσιαστικα. ειδα την ταινια με την γουινονα και παλι δεν καταλαβα τι ειναι,ισα ισα ειναι πολυ γαματο τυπακι η γουινονα σε εκεινη την ταινια. εγω που ειμαι χαζη και δεν το κατανοω, μπορει καποιος να μου το εξηγησει? δλδ πως θα καταλαβω εγω οτι ο αλλος η η αλλη ειναι οριακοι στη δουλεια η φιλοι μου?

Quote:

---

Originally Posted by teras

πειτε με χαζη αλλα δεν καταλαβαινω τι ειναι οριακη προσωπικοτητα. ποιος θελει να παρατηθει ας πουμε? κανεις. ποιος δεν νιωθει απογνωση καποιες στιγμες, ποιος δεν του εχει ερθει να χτυπησει το κεφαλι του καπου δλδ να αυτοτραυματιστει ουσιαστικα. ειδα την ταινια με την γουινονα και παλι δεν καταλαβα τι ειναι,ισα ισα ειναι πολυ γαματο τυπακι η γουινονα σε εκεινη την ταινια. εγω που ειμαι χαζη και δεν το κατανοω, μπορει καποιος να μου το εξηγησει? δλδ πως θα καταλαβω εγω οτι ο αλλος η η αλλη ειναι οριακοι στη δουλεια η φιλοι μου?

---

Δε νομιζω οτι θα καταλαβεις ποιος ειναι οριακος και ποιος οχι, πώς να κανεις διαγνωση?
Btw η γουινονα οσο συμπαθητικη και αν ηταν σαν Σουζανα, ειχε αυτοκαταστροφικες τασεις, ηταν δυστυχισμενη, εκανε αποπειρες αυτοκτονιας, ε δεν τη λες και μια χαρουλα.
Μια αλλη κοπελα διαγνωσμενη οριακη ειχε δημοσιευσει εδω ενα υπεροχο κειμενο της, το οτι καποιος εχει μια ψυχικη διαταραχη ή καποια διαταραχη προσωπικοτητας ή οτιδηποτε, δεν αναιρει οτι μπορει να ειναι ψυχαρα.
Κατσε να βρω το κειμενο........

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Κατσε να βρω το κειμενο........

---

αντε ντε.
ναι αλλα ολοι μας με την ενηλικιωση μας μπαινουμε λιγο στη μιζερια και στην 'δυστυχια΄. και ολοι τους χαρακτηριζουν τους οριακους ως καποιους με πολυ προβληματικη προσωπικοτητα αλλα εγω δεν μπορω να το κατανοησω γιατι. ο εγκεφαλος μου δεν μπορει να το απορροφησει

Αλλος για λαχειο?
https://www.e-psychology.gr/forum/th...B5%CE%B9%CE%BF

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Αλλος για λαχειο?
https://www.e-psychology.gr/forum/th...B5%CE%B9%CE%BF

---

θενξ. ιντρεστινγκ

Άλλο οριακή προσωπικότητα και άλλο οριακή διαταραχή προσωπικότητας. Δεν είμαι ειδική αλλά όλοι μας ανήκουμε σε ένα είδος προσωπικότητας, αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε διαταραγμένη. Οπότε δεν νομίζω να ναι τόσο απλό να κατανοήσεις σε ποια κατηγορία ανήκεις αν δεν έχεις αρκετές γνώσεις πάνω στο θέμα.

δεν μπορω να κατανοησω την εννοια αυτης της διαταραχης. οριακη..δλδ αναμεσα σε τι?εχει ψυχωσεις απτη μια και απτην αλλη ειναι τελεως καλα?

Quote:

---

Originally Posted by little

Άλλο οριακή προσωπικότητα και άλλο οριακή διαταραχή προσωπικότητας. Δεν είμαι ειδική αλλά όλοι μας ανήκουμε σε ένα είδος προσωπικότητας, αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε διαταραγμένη. Οπότε δεν νομίζω να ναι τόσο απλό να κατανοήσεις σε ποια κατηγορία ανήκεις αν δεν έχεις αρκετές γνώσεις πάνω στο θέμα.

---

Συμφωνω, ολοι ανοικουμε σε μια προσωπικοτητα που τεινει προς καποια διαταραχη.
Μια οριακη προσωπικοτητα ας πουμε, μετα απο καποιες "σφαλιαρες" ερωτικες, μπορει να της γυρισει σε διαταραχη οριακης προσωπικοτητας.
Μια προσωπικοτητα με εξαρτητικα στοιχεια, ή μια με αγχωδη στοιχεια, μετα απο μια χαωδη σχεση με ενα οριακο ατομο, μπορει να τους γυρισει σε εξαρτητικη διαταραχη η αγχωδη διαταραχη με κρισεις πανικου κτλ.

teras το βασικο στοιχειο του οριακου ειναι ο μεγαλος φοβος της απορριψης και με τα ατομα που ερχονται κοντα κυριως, τους βλεπουν η ασπρο η μαυρο αναλογως τη στιγμη, η καλους η κακους δεν υπαρχει ενδιαμεσο. Μιλαμε για τρομακτικη εναλλαγη διαθεσης και εικονας για τον αλλο, στο λεπτο.
Σχετιζεσαι στην ουσια με δυο σνθρωπους ταυτοχρονα, εναν που σε υπεραγαπαει και εναν που σε μισει ακραια. Πας για κατούρημα και οταν βγεις δεν ξερεις ποιον θα βρεις, στην κυριολεξια αυτο που σου λεω.

Quote:

---

Originally Posted by teras

δεν μπορω να κατανοησω την εννοια αυτης της διαταραχης. οριακη..δλδ αναμεσα σε τι?εχει ψυχωσεις απτη μια και απτην αλλη ειναι τελεως καλα?

---

με επιφυλαξη, μπορει να κανω και λαθος διορθωστε με! νομιζω οτι οριακος ειναι αυτος που κινεται σαν εκκρεμες αναμεσα σε ακραια συναισθηματα λατρειας και μισους.
Τη μια στιγμη εισαι το παν για αυτον και μετα απο λιγο καιρο εισαι ο χειροτερος ανθρωπος που εμφανιστηκε ποτε πανω σε αυτη τη γη... Και επισης εχουν και τρομο εγκαταλειψης, οτι δηλαδη οσοι αγαπουν/μισουν θα τους εγκαταλειψουν...

θενξ. δυσκολο και κουραστηκο ακουγεται

Καλησπέρα παιδιά κι από μένα! Ουφ! Άλλη μια ιστορία! Εμένα η ιστορία μου ξεκινάει 10 χρόνια πριν όταν τον γνώρισα. Γενικά τα 7 πρώτα χρόνια όλο ερχόταν κι έφευγε με την διακιολογία ότι δεν ήταν για σχέση και ότι αυτό το έχει σαν κατάρα να μην μπορεί να κάνει σχέση. Πριν 3 χρόνια αποφασίσαμε να είμαστε μαζι. Μετα από μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής του όπου πραγματικά τον στήριξα πολύ. Τον πρώτο χρόνο όλα φυσικά ήταν τέλεια πέρα από κάποιες φορές που έβγαινα με φίλες μου και ένιωθε ότι δν τον λαμβάνω υπ' όψη μου οπότε είχαμε το φαινόμενο της σιωπής. Δηλαδή εξαφανιζόταν για τρεις, τέσσερις μέρες και ουτε σήκωνε τηλέφωνα ούτε τίποτα. Πάντα τελικά τα βρίσκαμε μετά βέβαι από παρακάλια δικάμου σχεδόν πάντα. Ύστερα από ένα σκηνικό που έγινε πέρυσι τα Χριστούγεννα, δηλαδή έμαθε ότι είχα κάνει κάτι με κάποιον γνωστό του, επαναλαμβάνω απλώς γνωστός, στον οποίο με είχε συστήσει ο ίδιος και σε περίοδο που δεν ειμασταν μαζι και ενώ αυτόςήταν με κάποια άλλη κοπέλα. Με χώρισε γι αυτό και την ίδια μέρα αποφάσισε ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα και αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί. Όλο το διάστημα που μέναμε μαζί 1,5 χρόνο τώρα. τσακωνόμασταν συνέχεια γιατι εγώ δεν τον καταλάβαινα, γιατι δεν είχα προσπαθήσει καθόλου για μας, επειδή δεν τον αγαπάω και επειδή βάζω τους άλλους πάντα πάνω από αυτόν. Όποτε τσακωνόμασταν κι εγω εκλαιγα κ στενοχωριόμουν εκείνος πήγαινε και μου έπαιρνε δώρα, χωρίς όμως να ζητάει ποτέ συγνώμη. Σε αυτό το διάστημα συνέβησαν κι άλλα άσχημα. Έχασε ένα πολύ καλό του φίλο, σχεδόν κολλητό, έχασεε τον παππού του που τον είχε σαν πατέρα, μιας και οι γονείς του γενικά ήταν "απόντες", οπότε μεγάλωσε με γιαγιά και παππού και τα πράγματα χειροτέρευσαν αρκετα. Με κατηγορούσε ότι δν τον στήριξα όπως έπρεπε να τον στηρίξω ενώ δεν τον άφησα λεπτό και ότι θα μπορούσα να έχω κάνει πράγματα για ναδείξω ότι ενδιαφέρομαι ενώ εγώ δν έκανα τίποτα. Μέσα σε όλα αυτά να σας πω ότι έχει κι ένα πρόβλημα με αλκοολ. Δεν πίνει συνέχεια, αλλά όταν πίνει δεν σταματάει μέχρι να φτάσει σε τελική πτώση. Με αποτέλσμα όταν είμαστε έξω να ουρλιάζει και να σπάει ποτήρια, να πετάει καρέκλες και στο σπίτι επίσης να σπάει πράγματα, να πέφτει κάτω και να μην μπορώ να τον σηκώσω, να κλαίει και να του κόβεται η αναπνοή. Φέτος λοιπόν τα Χριστούγεννα, ναι δεν μας πάνε οι γιορτές, γύρισα μια μέρα από τη δουλειά και μου είπε ότι είχε πάρει κάποιες αποφάσεις. Ότι θα πήγαινε να ζήσει μόνιμα επαρχία σε ένα μήνα και ότι αν ήθελα μπορούσα να τον ακολουθήσω. Κι όλο αυτό γιατι προέκυψε ένα πρόβλημα που δν μπορούσε να μου πει. Σηκώθηκα κι έφυγα από το σπίτι και χωρίσαμε. Ύστερα άρχισε να με παρακαλάει να τα ξαναβρούμε, ότι δν υπήρχε λόγος και ότι το έκανε για να επιβεβαιώσει την αγάπη μου, ότι είμαι η γυναίκα της ζωής του και δεν θέλει να με χάσει, μου έκανε πρόταση γάμου και ότι κατάλαβε τα λάθη του και θέλει να τα διορθώσει. Τελικά δέχτηκα με τον όρο να πάμε σε ψυχολόγο μαζί. Όντως πήγαμε, απλώς είχε πειστεί ότι στον ψυχολόγο πάμε για δικό μου πρόβλημα και όχι για να μπορέσουμε να έχουμε μια καλύτερη επικοινωνία μεταξύ μας. Να προσθέσω ότι εννοείται είχα απομακρυνθεί από φίλους, οικογένεια και είχε αρχίσει να τους κατηγορεί όλους ότι δεν μου συμπαραστέκονται και κοιτάνε όλοι την πάρτη τους. Γενικά για ότι μας συνέβαινε έφταιγα εγώ και οι τριγύρω μου. Ώσπου πριν το Πάσχα έγιναν πολλά απανωτά σκηνικά και δεν άντεξα άλλο και χωρίσαμε. Χωρίσαμε πολύ φιλικά και με συζήτηση και αγάπη και φιλιά και κλάμματα και τέτοια. Η ψυχολόγος που μας παρακολουθούσε μου είπε ότι είναι οριακός. Προχτές είχαμε μια συνάντηση γιατι είχα ξεχάσει κάποια πράγματα στο σπίτι. Κάτσαμε και μιλήσαμε πολύ ώρα. Παραδ'εχτηκε ότι το μεγαλύτερο μέρος των λαθών είναι δικό του και μου έλεγε ακριβώς αυτά που περιγράφουν έναν οριακό ότι τα έχει και δεν ξέρει πως να τα ελέγξει. Ότι προσπαθεί να διορθώσει κάποια πράγματα στον εαυτό του και ότι έχει καταλάβει ότι έχει πολλά θέματα και ότι πρέπει να τα βρεί με τον εαυτό του αλλά δεν θέλει με τίποτα να πάει σε ψυχολόγο. Η ψυχολόγος μου είπε ότι θα του κάνει καλό να μείνει μόνος του τώρα. Αλλά δεν θέλω να νιώθει ότι τον εγκαταλείπω. Πως να το χειριστώ βρε παιδια? Ειμαι πολυ στενοχωρημένη και χαμένη!! Σορρυ για την έκθεση!

Καλημέρα παιδιά! Είναι το πρώτο μου ποστ σε αυτό το φόρουμ και το ερώτημα μου είναι το εξής: Έχοντας σχέση με κάποιον με οριακή διαταραχή προσωπικότητας ποια πιστεύετε ότι είναι η πιο ενδεδειγμένη λύση να διαχειριστεί κανείς τα αναίτια ξεσπάσματα, τις άσχημες και αλλοπροσαλλες συμπεριφορές και τις κυκλοθυμιες που προκύπτουν συχνά απότομα και με μηδαμινή αφορμή και φέρνουν τα πάνω κάτω; Βάζοντας όρια με αυστηρότητα στο τι μπορεις να ανεχτεις δεν ξέρω αν έχει νόημα αφού δεν ξέρω αν μπορουν να μπουν όρια σε αυτούς τους ανθρώπους και το χειρότερο είναι ότι θυμώνουν περισσότερο όταν γίνεται αυτό, να ανέχεσαι ασχημες συμπεριφορές μέχρι να του περάσει διαλύεσαι εσύ ψυχολογικά, να συζητάς λογικά για κάθε θέμα που προκύπτει επίσης δεν ξέρω αν θα φέρει αποτελέσματα. Τελικά τι θα μπορούσε να κάνει αυτή τη σχέση σχετικά βιώσιμη; Ο ένας να κάνει ό,τι θέλει κι ο άλλος να είναι μια προσωπικότητα υποτακτικη χωρίς απαιτήσεις, δηλαδή δύο άνθρωποι με συμπληρωματικές δυσλειτουργίες; Σημειωτέον ότι ο άλλος μπορεί να κάνει ψυχοθεραπεία πολλά χρόνια αλλά τα χαρακτηριστικά να παραμένουν, σαν να έχουν παγιωθεί.

Quote:

---

Originally Posted by Eviva

Καλημέρα παιδιά! Είναι το πρώτο μου ποστ σε αυτό το φόρουμ και το ερώτημα μου είναι το εξής: Έχοντας σχέση με κάποιον με οριακή διαταραχή προσωπικότητας ποια πιστεύετε ότι είναι η πιο ενδεδειγμένη λύση να διαχειριστεί κανείς τα αναίτια ξεσπάσματα, τις άσχημες και αλλοπροσαλλες συμπεριφορές και τις κυκλοθυμιες που προκύπτουν συχνά απότομα και με μηδαμινή αφορμή και φέρνουν τα πάνω κάτω; Βάζοντας όρια με αυστηρότητα στο τι μπορεις να ανεχτεις δεν ξέρω αν έχει νόημα αφού δεν ξέρω αν μπορουν να μπουν όρια σε αυτούς τους ανθρώπους και το χειρότερο είναι ότι θυμώνουν περισσότερο όταν γίνεται αυτό, να ανέχεσαι ασχημες συμπεριφορές μέχρι να του περάσει διαλύεσαι εσύ ψυχολογικά, να συζητάς λογικά για κάθε θέμα που προκύπτει επίσης δεν ξέρω αν θα φέρει αποτελέσματα. Τελικά τι θα μπορούσε να κάνει αυτή τη σχέση σχετικά βιώσιμη; Ο ένας να κάνει ό,τι θέλει κι ο άλλος να είναι μια προσωπικότητα υποτακτικη χωρίς απαιτήσεις, δηλαδή δύο άνθρωποι με συμπληρωματικές δυσλειτουργίες; Σημειωτέον ότι ο άλλος μπορεί να κάνει ψυχοθεραπεία πολλά χρόνια αλλά τα χαρακτηριστικά να παραμένουν, σαν να έχουν παγιωθεί.

---

Γεια σου Εβίνα. Ισως έπρεπε να τα γράψεις σε ξεχωριστό ποστ. Δεν ξέρω πόσοι θα το δουν εδώ. Η γνώμη μου είναι ότι οι οριακοί δύσκολα αντέχονται για μακροχρόνια σχέση και όσοι τους αντέχουν έχουν κάποιο λόγο. Είμαι καχύποπτη απέναντι στην έννοια "υποταχτικές προσωπικότητες". Δεν νομίζω να αρέσει σε κανέναν να συμφωνεί συνέχεια και να υποχωρεί συνέχεια απέναντι στους άλλους. Έχουν λόγο (ψυχολογικό) ή συμφέρον υλικό όσοι το κάνουν αυτό. Και ναι, δεν βρίσκω πως αλλιώς να συμπορευτεί κάποιος με έναν οριακό/μια οριακή παρά μόνον με υποχωρήσεις που δεν θα έκανε για άλλο άνθρωπο. Εσύ έχεις το κίνητρο για να τις κάνεις;

Ας μιλησω και εγω ως οριακη ομως με απολυτη ειλικρινια ως προς την παθηση αυτη . Ναι το παραδεχομαι οτι ειμαστε ατομα με αγεφυρωτες πολλες φορες δυσλειτουργιες , μια αναιτια ταση να παρεξηγουμε πραγματα και καταστασεις λαμβανοντας τα με μια εντελως διαφορετικη αντιμετωπιση τους . Ξεσποντας σε ατομα που δεν εχουν φταιξει σε τιποτα παιρνοντας ουσιαστικα αφορμες που μπορει και να μην ισχυουν τελικα , η μπορει και να ισχυουν . Βεβαια δεν επιλεξαμε να ζουμε με οριακη διαταραχη , ειναι κατι που μας φορτωσαν κακοποιητικες καταστασεις , ασχημες συμπεριφορες και ανθρωποι που μας φερθηκαν με τον χειροτερο τροπο , ειμαστε βαθια πληγωμενα ατομα . Ομως θεωρω οτι ειναι επιβεβλημενη μια μακροχρονια ψυχοθεραπεια , και συμπεριφορικη καθως ειναι εκεινη που θα μας διδαξει τον τροπο που θα σταματησουμε να λαμβανουμε τις λαθος πληροφοριες και δεν θα παρεξηγουμε τους απεναντι μας καλυτερευοντας τις διαπροσωπικες και φιλικες μας σχεσεις . Εγω χαρης στην θεραπεια επαψα να ειμαι δυσλειτουργικη απεναντι στους φιλους μου , και πραγματικα μεσα απο αυτη κατανοησα τις δικες τους αναγκες αλλα και την μεγαλη αγαπη που ενοιωθα αλλα ενοιωθαν και εκεινοι για μενα . Εμαθα πως να αντιμετωπιζω ενα μεγαλο θεμα με τον αποχωρισμο που ειχα . Βιωνα τις 24ωρες υπηρεσιες που ειχε ο συντροφος μου ως αξιωματικος πολεμικης αεροποριας ως εγκαταλειψη , ηταν τοσο μεγαλο το στρες μου που εκλαιγα και ημουνα δυστυχισμενη και εγκατελελειμενη για μερες πριν συμβει το καθαυτου γεγονοτος . Ενοιωθα ευαλωτη και πιστευα πως θα μου συμβει το οτιδηποτε εκεινες τις ημερες , εκανα κουραγιο αφου ειχα να φροντισω τα παιδια μας μονη μου , πραγμα που τελικα τα καταφερνα με απολυτη επιτυχια , ομως το στρες που βιωνα ηταν ανειπωτο και με εφθειρε. Πλεον δεν συμβαινει φυσικα κατι τετοιο , εχω πολυ καιρο που το απεταξα απο πανω μου καθως συνειδητοποιησα πως δεν εγκαταλειπομαι φυσικα αλλα απλως παει στη δουλεια του ο ανθρωπος μου , σημειωτεον δεν ειμαι καταπιεστικη , εχει απολυτη ελευθερια να κανει οτι θελει , να βγει με φιλους , να κανονισει οπως αγαπα το προγραμμα του αφου δεν τον ζηλευω και δεν νοιωθω τετοια συναισθηματα παροτι τον αγαπαω και τον ποθω ερωτικα . βιωνα την εγκαταλειψη μονο οσο αφορα να λειψει το βραδυ απο το σπιτι μας . Μπορει πολες φορες να νοιωθω αδικια να με πνιγει αφου δεν φταιω εγω ουτε για την οριακη ουτε για τη διπολικη τυπου 2 που πασχω αφου οι κακοποιητες γονεις μου ευθυνονται με το ξυλο και τις παραλογες συμπεριφορες τους μου φορτωσαν , ομως δεν μπορουσα να μην δεν το παραδεχτω και να δουλεψω με τον εαυτο μου αφου δεν θελω ουτε κακο να κανω σε αλλους εστω και αθελα μου αλλα ουτε και να μην μπορω να απολαμβανω τιποτα παρεα με τους δικους μου ανθρωπους . Ειναι επιβεβλημενο να δουμε καταματα το προβλημα και να προσπαθησουμε να το δουλεψουμε παρεα με τον καταληλο επιστημονα .

Βικτωρία, ο άντρας σου δέχεται και συμφωνεί με όσα του λες; Ας πούμε, τις εποχές που έκλαιγες και δεν ήθελες να πάει στη δουλειά του, πως αντιδρούσε;

Quote:

---

Originally Posted by Epsilon

Βικτωρία, ο άντρας σου δέχεται και συμφωνεί με όσα του λες; Ας πούμε, τις εποχές που έκλαιγες και δεν ήθελες να πάει στη δουλειά του, πως αντιδρούσε;

---

Βασικα δεν εκλαιγα ποτε μπροστα του ουτε εκανα σκηνες , κυριως ηταν εσωτερικη η ενταση μου σε σημειο απελπισιας . Βεβαια μου εβγαινε με σωματικη συμπτωματολογια , παθαινα σορια εκτακτων συστολων , οχι βεβαια παντα , αλλα ηταν παντα μια πολυ εντονη φοβια μου . Βεβαια ηξερε πως δεν αισθανομουν καθολου ανετα να λειπει βραδια απο το σπιτι , αλλα γενικοτερα η αντιμετωπιση προς εκεινον ηταν ηπια , γνωριζα οτι δεν φταιει αλλα φοβομουνα οτι με εγκαταλειπει . Ακομα και τωρα φοβαται να με αφησει βραδια μονη , ενω εχουμε συζητησει και με τον ψυχολογο μου και ξερει οτι δεν αντιμετωπιζω τετοιο θεμα εδω και πολυ καιρο . Πλεον εγω τον προτρεπω να λειπει , να παει στο χωριο του μονος και να μεινει και βραδυ κτλ κτλ ομως για να φτασω σε τετοιο σημειο εφαγα ωρες και πολλα χρηματα στον θεραπευτη μου , και ειλικρινα να σου πω κατι ? εχω κουραστει , ξερω οτι πρεπει να συνεχισω αλλα φοβαμαι μηπως ξανακυλισω σε ολο αυτο. Οσο για το πως το βλεπει εκεινος , τον εχω ρωτησει , παροτι ποτε δεν εκρυψα απο την πρωτη βδομαδα της γνωριμιας μας την κατασταση μου (τοτε υπεφερα απο αγοραφοβια ) , του εχω πει οτι αμα εχει κουραστει θα τον καταλαβω απολυτα και θα ακολουθησω αμα θελει να αποδεσμευτει διοτι καταλαβωινω οτι ειναι δυσκολο να εισαι διπλα σε ενα ατομο με κατι τετοιο , εφοσον ομως δουλεψα , δουλεψαμε μαζι και αφησα πισω καποιες συμπεριφορες που προκαλουσαν αγχος δεν θελησε να φυγει . Τωρα αμα δεν ημουν διατεθημενη να λαβω βοηθεια δεν ξερω τι θα γινοταν . Ομως πανω απο ολα για τους εαυτους μας δεν πρεπει να παλεψουμε ? ειμαι και μαμα και θελω να ειμαι σχετικα καλα για τα παιδια μου . Αχ τι να σου πω , νοιωθω την αγαπη του ειλικρινα παρα πολυ και με συγκινει απιστευτα , αλλα και εγω δουλεψα με τους δαιμονες μου . Ισως δεν ειχα ποτε μεγαλα ξεσπασματα διοτι τα κρατουσα μεσα μου , ολη την ενταση δηλαδη που ενοιωθα , ακομα και οταν μου συμβαινουν οι εκτακτες δεν μιλαω , δεν λεω κουωβεντα , απομονωνομαι μεχρι να συνελθω , αυτο ειναι ενα παραπονο του , οτι δεν του μιλαω αρκετα , αλλα σε κανεναν δεν μιλαω αρκετα για το προβλημα εννοω . Ακομα και στην κολλητη μου που μπορει να της στειλω μηνυμα και να πω ξερεις περναω μια καταθλθπτικη φαση και ειμαι σκατα και σερνομαι , οταν με παρει επιλεγω να μιλησω για αλλα θεματα , δεν ξερω γιατι το κανω , ισως επειδη θελω να μειωσω την ενταση .

Μήπως, όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, δεν έχεις τον ίδιο φόβο εγκατάλειψης από τον σύζυγο, επειδή ξέρεις ότι δεν θα είσαι μόνη, αλλά θα έχεις παρέα τα παιδιά σου;

Quote:

---

Originally Posted by Epsilon

Μήπως, όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, δεν έχεις τον ίδιο φόβο εγκατάλειψης από τον σύζυγο, επειδή ξέρεις ότι δεν θα είσαι μόνη, αλλά θα έχεις παρέα τα παιδιά σου;

---

Μα τα παιδια μου δεν θα ειναι σπιτι μυ για παντα , εχουν τις ζωες τους να ζησουν . Ηδη ειναι , τα δυο μεγαλα , στην εφηβεια σε λιγα χρονια ισως περασουν πανεπιστημιο και τοτε ανοιγουν τα φτερα τους , με μενα θα καθησουν ? Εκει ειναι το παραδοξο αλλα και το αντιπαλο δεος , απολαμβανω την οποια μοναξια πλεον και την αποζητω καποιες φορες , αλλα και τοτε την ηθελα παρα πολυ , αλλα κατι μεσα μου δημιουργουσε μια αδυσωπητη ενταση και εναν εντονο φοβο εγκαταλειψης αλλα μονο απο το προσωπο του αντρα μου .

Καλημέρα. Ξέρεις κάτι, όταν δεν μιλάς είναι πολύ δύσκολο για μας. Σου γράφω "από την άλλη πλευρά" για να σου πω ότι κι εγώ το αντιμετωπίζω το πρόβλημα επειδή εκείνος δεν μιλάει και δεν ξέρω τι σκέφτεται. Βέβαια, με τον καιρό έχω μάθει να καταλαβαίνω πάνω κάτω τις σκέψεις του χωρίς να τις εκφράσει με λόγια. Αλλά τον πρώτο καιρό, να καταλάβεις, που δεν ήξερα για την οριακή, αναρωτιόμουν αν έχει πρόβλημα αυτισμού έτσι που ήταν μονίμως ανέκφραστος και που δεν αντιδρούσε σε τίποτα.

Ιωάννα όταν μια κοπέλα οριακή είναι στη φάση της υποτίμησης και χωρίζει και βρίσκει άλλον στο μέλλον υπάρχει περίπτωση να γυρίσει σε αυτόν που τα χάλασε? Γιατί κάτι τέτοιο παίζει με εμένα είμαι ερωτευμένος με μια κοπέλα με την οποία είχα σχέση περίπου 2 χρόνια δέκα μέρες πριν με χωρίσει είχε βρεί άλλον,όταν την ρώτησα εάν με αγαπάει μου απάντησε ότι συναισθηματικά είναι άδεια,στο μέλλον μπορεί να τα ξαναβρούμε?

Quote:

---

Originally Posted by Ti ginetai

Ιωάννα όταν μια κοπέλα οριακή είναι στη φάση της υποτίμησης και χωρίζει και βρίσκει άλλον στο μέλλον υπάρχει περίπτωση να γυρίσει σε αυτόν που τα χάλασε? Γιατί κάτι τέτοιο παίζει με εμένα είμαι ερωτευμένος με μια κοπέλα με την οποία είχα σχέση περίπου 2 χρόνια δέκα μέρες πριν με χωρίσει είχε βρεί άλλον,όταν την ρώτησα εάν με αγαπάει μου απάντησε ότι συναισθηματικά είναι άδεια,στο μέλλον μπορεί να τα ξαναβρούμε?

---

Τελικά τα ξαναβρήκαμε και είμαστε στην διαδικασία σύντομα να παντρευτούμε

Πάντως το "τυχαία" πηγε να σου τύχει και δεύτερη φορά... Για εμένα είναι καμπανάκι! Γιατί και δεύτερη φορά? Ίσως να σε βοηθήσει να καταλάβεις και εσύ τον εαυτό σου και τα συναισθήματα σου. Γιατί ενας άνθρωπος που αναφέρει ότι έχει ζησει τόσα πολλά και ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ στην σχέση...Προφανώς έχει κάποιο θέμα.(απεξάρτησης?)
Όποτε απο το να βγάζεις ταμπέλες σε εμάς... Ανακάλυψε τον εαυτό σου.

Με εκτίμηση
Tinatine3

γεια σας! ειναι η πρωτη φορα που ενδιαφερθηκα να ψαξω και να βρω τετοιο φορουμ και αποφασισα να μοιραστω την εμπειρια μου, διοτι θεωρω οτι δεν θα βοηθησει μονο εμενα, αλλα και αλλους πασχοντεσ. ειμαι 19 χρονων, διαγνωσμενη εδω και 9 μηνες περιπου με μεταιχμιακη διαταραχη. κανω ψυχοθεραπεια εδω και τρια χρονια, και πασχω επισησ απο καταθλιψη και αγχωδη διαταραχη. παιρνω φαρμακευτικη αγωγη. τα συμπτωματα μου ξεκινησαν πριν περιπου ενα χρονο, με πιο εντονα συμπτωματα τις εκρηξεισ θυμου, παρορμητικεσ συμπεριφορεσ, και παραβατικες συμπεριφορεσ. εκανα ακραια πραγματα, και πριν μια βδομαδα με συνελλαβαν. τοτε ηταν που καταλαβα και εγω και οι γονεισ μου οτι κατι πρεπει να αλλαξει. ειμαι εθισμενη στο μαυρο απο τον σεπτεμβριο, εαν οχι πιο πριν, και εχει μια εβδομαδα που σταματησα να κανω. οι γονεισ μου ταραχθηκαν αρκετα, παρολαυτα δεν καταλαβαινουν γιατι το εκανα. δεν καταλαβαινουν το κονσεπτ του μεταιχμιακου, δεν εμπιστευονται την ψυχιατρο μου ( κυριως ο μπαμπας μου), και βρισκομαι σε ενα περιβαλλον οπου θεωρουν πως ο καλυτερος τροπος για να με πειθαρχησουν ειναι η τιμωρια. υπηρχε μια περιοδος που εκλεβα συνεχως, αλλα το σταματησα με την βοηθεια της ψυχιατρου μου. παρολαυτα την προηγουμενη εβδομαδα ειχα μια εξαρση των συμπτωματων μου, και το εκανα ξανα. και με επιασαν. οι γονεις μου θεωρουν οτι δεν εχω καταλαβει την σοβαροτητα της καταστασης, επειδη οταν βρισκομουν στο αστυνομικο τμημα, ημουν οπως με χαρακτηρισαν αλλου. ημουν αλλου λογω των (συνταγογραφημενων) ηρεμιστικων που ειχα παρει. θεωρουν οτι πρεπει να πουλησω το κινητο μου και να δωσω τα χρηματα σε καποιο ιδρυμα, πρωτον επειδη το να δωσω το κινητο μου με ποναει και δευτερον για να καταλαβω οτι αυτα που κανουν εχουν συνεπειες. απο την ημερα του συμβαν αυτοτιμωρουμε καθημερινα. κλαιω ασταματητα, το μυαλο μου μου λεει συνεχως οτι ειμαι αχρησρη και οτι πρεπει να πεθανω, και ο αγωνασ που καταβαλλω για να μην ενδωσω στισ σκεψεισ του μυαλου μου με εξουθενωνει. απο την ωρα που ξυπναω μεχρι την ωρα που κοιμαμαι το μονο που σκεφτομαι ειναι οτι θελω να χαρακωθω. ποναω παρα πολυ, και το μονο που ζηταω απο τους γονεισ μου ειναι να με καταλαβουν. να καταλαβουν οτι δεν το εκανα επειδη ειμαι ανηθικη, αλλα επειδη αυτος ηταν ο μονος τροπος να νιωσω ζωντανη. δεν θελω επιπλεον τιμωρια, θελω αγαπη και υποστηριξη. θελω να αποδεχτουν οτι ειμαι αρρωστη και να με βοηθησουν να βελτιωθω. εκανα τα πρωτα βηματα προς την βελτιωση, κανοντας συστηματικη θεραπεια, κοβοντας το μαυρο, και προσπαθωντας να κανω περισσοτερα πραγματα καθε μερα. δεν βλεπουν τιποτα απο ολα αυτα. πνιγομαι και δεν αντεχω αλλο να βρισκομαι σε ενα τετοιο περιβαλλον.

Quote:

---

Originally Posted by Tinatine3

Πάντως το "τυχαία" πηγε να σου τύχει και δεύτερη φορά... Για εμένα είναι καμπανάκι! Γιατί και δεύτερη φορά? Ίσως να σε βοηθήσει να καταλάβεις και εσύ τον εαυτό σου και τα συναισθήματα σου. Γιατί ενας άνθρωπος που αναφέρει ότι έχει ζησει τόσα πολλά και ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ στην σχέση...Προφανώς έχει κάποιο θέμα.(απεξάρτησης?)
Όποτε απο το να βγάζεις ταμπέλες σε εμάς... Ανακάλυψε τον εαυτό σου.

Με εκτίμηση
Tinatine3

---

!!!!!!!!!!!!!!!