Δεν εχω φιλους

Quote:

---

Originally Posted by _Vassilis

Προσπαθούμε.. Το παλεύουμε.. Έχει γυρίσει ο ουρανός τούμπα από τότε αλλά τώρα νομίζω πως είμαι λίγο καλύτερα παρότι οι συνθήκες είναι αυτές που είναι (δεν τις ξέρεις..) Και βοηθιέμαι και από όλους εσάς στο φόρουμ, να είστε καλά ρε παιδιά όλοι (εκτός από το Γιώργο.. εσένα συγκεκριμένα να σου καεί το καλοριφέρ του αυτοκινήτου που έχεις για το «κρρρύο/πρρρύο». :p Κατά τα λοιπά να είσαι καλά κι εσύ..)

Όχι, δεν είναι περίεργη, μια χαρά πολύ καλούλα είναι και φιλότιμη σε όλα τα υπόλοιπα, αλλά ήρθε έτσι και μου απέδειξε στο συγκεκριμένο ότι έχει φοβικότητα/«στίγμα» για τους ψυχοπλακωτικούς.. Είναι λιγο «χωριατοπουλα» σε αυτό. Όντως κιόλας έχει μεγαλώσει σε χωριό. Τι να κάνω εγώ τώρα? Αν μου ξανάρθουν παρακαλετοί για παρέα να τους «ρίξω άκυρο»? :) Εσύ μάλλον αυτό θα έκανες… :) Ομολογώ ότι εκεινον τον καιρο δεν ήμουν και η καλυτερη δυνατή παρέα.. Μην κοιτάς τωρα που έγινα πάλι περιζήτητος και με θέλει μόνο ο Γιώργος.. :p

…που λες.. Πήρε αυτή την οικογένειά της και πήγαν πήραν αποστάσεις από εμάς όταν «αρρωστησα».. Με δική της πρωτοβουλία, όχι ο αντρας της. Μετά με το διαζύγιο χαθήκαμε τελείως και αυτό ήταν πλέον λόγω της δικιάς μου, όχι της άλλης. Η δικιά μου το χει λίγο αυτο το «δε με θελεις μια δε σε θέλω δέκα» και χαλάστηκε από τη συμπεριφορά της όλο το προηγούμενο διάστημα και την έβαλε στον πάγο. Πάντως μιλήσαμε για τη γιορτή αυτής της γυναίκας, την πήρα για να ευχηθώ, και είπε από μόνη της ότι θα με πάρουν τηλέφωνο να κανονίσουμε να βρεθούμε. Ας κάνουν ότι θέλουν, ας «παίξουν μπάλα» αυτοί, εγώ δεν πιέζω, ούτε φόρτωμα γίνομαι, εξάλλου, απ ότι φαίνεται τωρα τελευταία, υπάρχει κόσμος που του αρέσει η παρέα μου, δεν κρεμάστηκα σε αυτους.. Μακάρι ομως να αποφασίσουν να τους δω γιατί τους έχω πεθυμήσει. Κάναμε στενή οικογενειακή παρέα για πολλά χρόνια, περίπου 15..

---

Σιγουρα ειναι μια δυσκολη κατασταση αυτη και ελπιζω καποια στιγμη να μπορεσεις να πεις οτι το ξεπερασες στο 100%. Χαιρομαστε που βοηθαμε εστω και απο εδω.

Περιεργη εννοω που απομακρυνθηκε εντελως ενω στην αρχη ηταν "κολλημενη" μαζι σας. Αυτο εννοω. Στην προσωπικη της ζωη δεν ξερω πως ειναι. Αυτο με τις ψυχικες ασθενειες δεν το καταλαβαινω. Ο καθενας θα μπορουσε να εχει αρα γιατι να υπαρχει στιγμα; Ναι ισως το εκανα γιατι θελω να ειμαι με ατομα που οντως με εκτιμανε και δεν θα με κραξουν για το καθε τι. Δεν ξερω ισως γινομαι αυστηροι αλλα θελω ατομα που να με βοηθανε να ειμαι 100% ο εαυτος μου και να μη φοβαμαι. Επειδη ειμαι ντροπαλη αυτο μου φαινεται φουλ δυσκολο. Και επειδη εκοψα σχεδον με οποιον μιλουσα θελω να ξερω οτι τα επομενα ατομα που θα βαλω στη ζωη μου, θα μεινουν. Αν οχι για παντα τουλαχιστον περισσοτερο απο 2-3 χρονια. Ολοι στον 2ο χρονο πανω κατω μου βγαζουν προβληματα. Καλα κανει η πρωην σου νομιζω. Δεν πρεπει να παρακαλαμε. Εμενα ο μπαμπας μου αυτο μου εχει μαθει. Εε αυτο το να κανονισουμε το λενε ολοι και μετα δεν παιρνουν ποτε τηλ. Δες και τα δικα μου. Πως ειναι να κανεις πολυ παρεα με καποιον 15 χρονια; Νιωθω οτι δεν θα το ζησω ποτε.

Quote:

---

Originally Posted by Eagle guy

Λοιπόν, να πω κι εγώ κάτι σε αυτή τη συζήτηση. Από ό,τι καταλαβαίνω έχεις υπερευαισθησία και τα παίρνεις όλα βαριά, και την αδιαφορία των άλλων και τις γνώμες τους. Το έχω κι εγώ, αλλά εσύ το παρακάνεις νομίζω. Δεν πρέπει να σε νοιάζει αν κάποιοι δεν κάνουν την κίνηση να σου πουν να πάτε για καφέ, ειδικά αφού έχεις και αγόρι! Και πρέπει να πας σε νέες δραστηριότητες με κόσμο, αφού δεν βρίσκεις στη σχολή! Κι εγώ τόσα χρόνια στη σχολή μόνο με έναν κόλλησα! Και οι παρέες στις σχολές, αφού διαμορφωθούν, είναι ερμητικά κλειστές, δεν μπορείς να μπεις μετά, ειδικά αν δεν είσαι εξωστρεφής.

---

Γειαα! Θα συμφωνησω με την υπερευαισθησια. Αλλα νιωθω οτι αν ειχα μια σταθερη παρεα που την ειχα σιγουρη (σιγουρη οχι δεδομενη) δεν θα αγχωνομουν τοσο για τη γνωμη των αλλων. Τωρα νιωθω οτι ειναι ολοι εναντιον μου και για αυτο τα παιρνω ετσι βαρια.

Δεν κολλαει τοσο το οτι εχω αγορι. Οκ ενα αγορι να μη μου το πει γιατι μπορει να φοβαται οτι θα μπλεξει. Καποια κοπελα; Γιατι να μη μου πει ελα παμε για καφε; Καποια γειτονισσα; Γιατι να λενε καλα λογια για μενα ενω στην πραγματικοτητα να μη με εκτιμανε καν. Ωραια σε νεες δραστηριοτητες να παω αλλα ποιος μου εγγυαται οτι εκει θα βρω κοσμο; Αφου ουτε στο σχολειο βρηκα, ουτε στη σχολη, ουτε στις δραστηριοτητες που εκανα μικρη. Επισης οι παρεες στη σχολη δεν ειναι τοσο ερμητικα κλειστες. Πλεον αλλαζουν. Αλλα αλλαζουν στο 2ο-3ο εξαμηνο, οχι στο 7ο που ειμαι εγω τωρα. Απο το πρωτο ετος ξερετε ποσες παρεες εχουν αλλαξει; Ξερετε ποσα ατομα εδειξαν τον πραγματικο τους χαρακτηρα στο 2ο-3ο ετος;

Quote:

---

Originally Posted by Idkwhattosaytho

Περιεργη εννοω που απομακρυνθηκε εντελως ενω στην αρχη ηταν "κολλημενη" μαζι σας. Αυτο εννοω.

---

Quote:

---

Πως ειναι να κανεις πολυ παρεα με καποιον 15 χρονια; Νιωθω οτι δεν θα το ζησω ποτε.

---

Πρώτο quote. Σου φαινεται περίεργο γιατί υπάρχει πληροφορία που δεν ξέρεις. Σου τη δίνω τώρα. Χρειάστηκε να μπω στο νοσοκομείο για «ακούσια νοσηλεία» γιατί δεν ήμουνα καλά. Ήταν κι αυτή εκεί. Αλλά έκτοτε, παρότι πάντα ευγενική και να ρωτήσει τι κάνω και πως είμαι, έχει κάνει στροφή 180 μοιρών στα της «κοινής παρέας». Αυτή. Όχι ο σύζυγος.

Δεύτερο quote. Εγώ ΞΕΡΩ ότι θα το ζήσεις. Όταν ξεκινησαμε να κανουμε την κοινη παρέα ήμουν αρκετα μεγαλυτερος απο σενα, γυρω στα 26-27 νομιζω. Μην απελπιζεσαι λέμε. Εμένα μου ήρθε ουρανοκατέβατη αυτή η παρέα. Δεν έκανα απολύτως τίποτα. Και ναι, είναι πολύ ωραία η οικειότητα που αναπτύσσεται από ενα σημειο και μετα με τα χρόνια, να καλείς ή να πηγαινεις σε σπιτια φίλων σου, τόσα χρόνια μαζευονται οι κοινες εμπειριες, έχουμε κανει και διακοπές μαζί, ειναι πολλα.. Έχουν ένα κορίτσι που όταν τους γνώρισα ήταν «μικράκι» και τώρα ειναι στα χρόνια σου (σχεδον..) φοιτήτρια :) Θα τα ζήσεις αυτά (σουτ.. μιλάω.. :p ) και θα τα δεις κι εσυ μετά.. :)

Quote:

---

Originally Posted by _Vassilis

Πρώτο quote. Σου φαινεται περίεργο γιατί υπάρχει πληροφορία που δεν ξέρεις. Σου τη δίνω τώρα. Χρειάστηκε να μπω στο νοσοκομείο για «ακούσια νοσηλεία» γιατί δεν ήμουνα καλά. Ήταν κι αυτή εκεί. Αλλά έκτοτε, παρότι πάντα ευγενική και να ρωτήσει τι κάνω και πως είμαι, έχει κάνει στροφή 180 μοιρών στα της «κοινής παρέας». Αυτή. Όχι ο σύζυγος.

Δεύτερο quote. Εγώ ΞΕΡΩ ότι θα το ζήσεις. Όταν ξεκινησαμε να κανουμε την κοινη παρέα ήμουν αρκετα μεγαλυτερος απο σενα, γυρω στα 26-27 νομιζω. Μην απελπιζεσαι λέμε. Εμένα μου ήρθε ουρανοκατέβατη αυτή η παρέα. Δεν έκανα απολύτως τίποτα. Και ναι, είναι πολύ ωραία η οικειότητα που αναπτύσσεται από ενα σημειο και μετα με τα χρόνια, να καλείς ή να πηγαινεις σε σπιτια φίλων σου, τόσα χρόνια μαζευονται οι κοινες εμπειριες, έχουμε κανει και διακοπές μαζί, ειναι πολλα.. Έχουν ένα κορίτσι που όταν τους γνώρισα ήταν «μικράκι» και τώρα ειναι στα χρόνια σου (σχεδον..) φοιτήτρια :) Θα τα ζήσεις αυτά (σουτ.. μιλάω.. :p ) και θα τα δεις κι εσυ μετά.. :)

---

Καλα ναι σιγουρα δεν ξερω λεπτομερειες.

Ειναι διαφορετικο το να κανεις παρεα 15 χρονια απο το σχολειο μεχρι το μεταπτυχιακο πχ και διαφορετικο απο το πανεπιστημιο μεχρι τα 35 πχ; Ειναι διαφορετικη αυτη η σχεση παρολο που εχει την ιδια διαρκεια; Αυτο θελω και εγω. Με τις κοινες εμπειριες. Δεν μπορω να ξεκοβω και ολα αυτα να ειναι αναμνησεις. Να μην εχω καποιον να τα ξανασυζητησω ποτε. Τωρα που λες σχεδον φοιτητρια. Σχεδον φοιτητες ειναι και ο αδερφος μου και η γειτονισσα μου. Ολοι ειναι μικροτεροι μου χαχα. Κανεις στην ηλικια μου παλι.

Ενταξει παιδια θα το ζησω αλλα γιατι να μεινω χωρις παρεα; Η τωρα η στο σχολειο η γενικα; Δεν το αξιζω αυτο και το ξερω.

Quote:

---

Originally Posted by Idkwhattosaytho

Καλα ναι σιγουρα δεν ξερω λεπτομερειες.

Ειναι διαφορετικο το να κανεις παρεα 15 χρονια απο το σχολειο μεχρι το μεταπτυχιακο πχ και διαφορετικο απο το πανεπιστημιο μεχρι τα 35 πχ; Ειναι διαφορετικη αυτη η σχεση παρολο που εχει την ιδια διαρκεια; Αυτο θελω και εγω. Με τις κοινες εμπειριες. Δεν μπορω να ξεκοβω και ολα αυτα να ειναι αναμνησεις. Να μην εχω καποιον να τα ξανασυζητησω ποτε. Τωρα που λες σχεδον φοιτητρια. Σχεδον φοιτητες ειναι και ο αδερφος μου και η γειτονισσα μου. Ολοι ειναι μικροτεροι μου χαχα. Κανεις στην ηλικια μου παλι.

Ενταξει παιδια θα το ζησω αλλα γιατι να μεινω χωρις παρεα; Η τωρα η στο σχολειο η γενικα; Δεν το αξιζω αυτο και το ξερω.

---

Αχ και βιάζομαι να φύγω τώρα αλλά τι να σε κάνω.. :)

«Σχεδόν» εννοούσα σχεδόν στην ηλικία σου, φοιτήτρια είναι ήδη η κοπέλα. Δεν νομίζω να είναι διαφορετικό αυτό που λες με την παρέα «απο το σχολειο» ή λιγο αργότερα. Τον άλλον ας πουμε που τον ξέρω από τα χρόνια του σχολείου δεν έχει καποια διαφορά, ή μάλλον έχει, αλλά όχι λόγω σχολείου ή περισσοτερων χρόνων, αλλά λόγω καλύτερου ταιριάσματος σαν χαρακτήρες, συν του ότι ειναι και αντρας και οχι γυναικα. (Με τον άντρα αυτης της γυναικας παροτι με αγαπαει και τον αγαπαω πολυ και κανουμε καλη παρεα, δεν μπορουμε να συνεννοηθουμε ακριβως σαν χαρακτηρες.. Ειναι ενας καλοκαρδος ανθρωπος αλλά μεχρι εκει.. δεν καταλαβαίνει για πολλα πολλα παραπάνω, δεν μπορεις να συζητησεις περαιτερω πολυπλοκα πραγματα, τον δεχεσαι οπως ειναι, απλος και καλοκαρδος..)

Quote:

---

Originally Posted by Idkwhattosaytho

Γεια σας! Ειμαι 21 και νιωθω οτι δεν εχω κανει ποτε πραγματικους φιλους. Οσοι εκανα η με παρατουσαν η μου εκαναν κατι και αναγκαζομασταν να κοψουμε. Τελειωνω το πανεπιστημιο σιγα σιγα και ουτε εκει εχω κανει σωστες παρεες (με θυμουνται οποτε να ναι, δεν βγαινω κλπ). Εχω απελπιστει γιατι βλεπω οτι ολοι εχουν φιλους απο το σχολειο η απο το πρωτο ετος και εγω τιποτα. Και το κακο ειναι οτι εχω προσπαθησει. Τι να κανω;

---

Να βρεις ατομα με τα οποία πράγματι ταιριάζεις σαν χαρακτήρας. Όλοι αυτοί που σε απορρίπτουν ειναι ατομα τα οποία σε γεμιζουν σαν χαρακτήρες αλλά δεν βρίσκουν τίποτα κοινο με σένα, τους είσαι απλα ένας καλός γνωστός. Μόνον μην μπλεξεις με τοξικούς πανω στην απελπισία σου και μην απορροφάται σε συγκρίσεις με αλλους.

Quote:

---

Originally Posted by _Vassilis

Αχ και βιάζομαι να φύγω τώρα αλλά τι να σε κάνω.. :)

«Σχεδόν» εννοούσα σχεδόν στην ηλικία σου, φοιτήτρια είναι ήδη η κοπέλα. Δεν νομίζω να είναι διαφορετικό αυτό που λες με την παρέα «απο το σχολειο» ή λιγο αργότερα. Τον άλλον ας πουμε που τον ξέρω από τα χρόνια του σχολείου δεν έχει καποια διαφορά, ή μάλλον έχει, αλλά όχι λόγω σχολείου ή περισσοτερων χρόνων, αλλά λόγω καλύτερου ταιριάσματος σαν χαρακτήρες, συν του ότι ειναι και αντρας και οχι γυναικα. (Με τον άντρα αυτης της γυναικας παροτι με αγαπαει και τον αγαπαω πολυ και κανουμε καλη παρεα, δεν μπορουμε να συνεννοηθουμε ακριβως σαν χαρακτηρες.. Ειναι ενας καλοκαρδος ανθρωπος αλλά μεχρι εκει.. δεν καταλαβαίνει για πολλα πολλα παραπάνω, δεν μπορεις να συζητησεις περαιτερω πολυπλοκα πραγματα, τον δεχεσαι οπως ειναι, απλος και καλοκαρδος..)

---

Καλε αμα βιαζεσαι αστο απαντας μετα. Μα γιατι ολοι ταιριαζουν καλυτερα με ατομα απο το σχολειο γαμω; Εγω δεν ταιριαξα με καποιον τοσο τι θα γινει τωρα; Επισης αν ολοι ταιριαζουν απο τοσο νωρις με καποιον για εμενα δεν θα μεινει κανενας. Γιατι να δυσκολευομαι τοσο πολυ ρε γαμωτο; Αυτο που δεν μπορουν να συζητησουν με εκνευριζει ομως. Θελω να κανω συζητησεις και πεφτω μονο πανω σε τετοιους ανθρωπους.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Να βρεις ατομα με τα οποία πράγματι ταιριάζεις σαν χαρακτήρας. Όλοι αυτοί που σε απορρίπτουν ειναι ατομα τα οποία σε γεμιζουν σαν χαρακτήρες αλλά δεν βρίσκουν τίποτα κοινο με σένα, τους είσαι απλα ένας καλός γνωστός. Μόνον μην μπλεξεις με τοξικούς πανω στην απελπισία σου και μην απορροφάται σε συγκρίσεις με αλλους.

---

Εχω μπλεξει με πολλους τοξικους δυστυχως. Για συγκρισεις δεν θα μιλησω γιατι το κανω συνεχεια και οχι μονο στο κομματι της φιλιας. Οποτε δεν απτεται ακριβως επι του θεματος. Δεν γινεται ομως τοσα χρονια να μην εχω βρει εναν να ταιριαζω.

Quote:

---

Originally Posted by Idkwhattosaytho

Καλε αμα βιαζεσαι αστο απαντας μετα. Μα γιατι ολοι ταιριαζουν καλυτερα με ατομα απο το σχολειο γαμω; Εγω δεν ταιριαξα με καποιον τοσο τι θα γινει τωρα; Επισης αν ολοι ταιριαζουν απο τοσο νωρις με καποιον για εμενα δεν θα μεινει κανενας. Γιατι να δυσκολευομαι τοσο πολυ ρε γαμωτο; Αυτο που δεν μπορουν να συζητησουν με εκνευριζει ομως. Θελω να κανω συζητησεις και πεφτω μονο πανω σε τετοιους ανθρωπους.

---

Δυστυχώς οσοι δεν ταιριαξαν απο το σχολείο, δηλ ηταν μονοι αναμεσα στους συμμαθητές, το θεμα αυτο δημιουργήθηκε απο πριν καν πάνε σχολείο οταν σαν μικρά παιδακια τα είχαν κλειστά στο σπίτι ή δεν μπορουσαν να συσχετιστούν με αλλά παιδακια, από το σπίτι αν οι γονεις γενικά ηταν κλειστοί, κι ακόμα δεν καταλαβα αν είναι και θέμα γενετικων παραγόντων.

Το πρόβλημα δυστυχώς συνεχιζει και μετά το σχολείο. Όπου δυστυχώς και να πας πάνω κάτω θα χεις το ιδιο θέμα διότι οι χαρακτηρες πανω κάτω είναι όλοι ίδιοι. Μην αναμενεις να βρεις κάπου μεγάλες αποκλίσεις απο τους γνώριμους σου τυπους χαρακτηρων.

Αυτό που απομενει να κανεις είναι να χρησιμοποιείς την ωριμότητα που βλέπω πως διαθέτεις στο να εντοπίζεις στους χώρους που κινεισαι ατομα με τα οποία έχεις την έμφυτη ή ισχυρή εντύπωση πως ταιριαζεις μαζι τους και να επιδιώκεις γνωριμία και συσχέτιση με σκοπό να προκυωψει φιλία. Τέτοιες φιλίες αντέχουν στο χρονο εστω κι αν πρόκειται για μοναχικές παρεες των δυο τριών ατόμων. Θα λες μαζί τους, αφού ταιριαζεται, τις κουβεντες που θες και θα βρίσκεις καλυτερη κατανόηση εν σχέση με οποιονδήποτε αλλο. Με τους υπόλοιπους που δεν σε αποδέχονται απλα κράτησε μια επαφη, μια επικοινωνία, έστω για τον τύπο, ώστε δεν ξερει πως τα φερνει η ζωή κάπου σε κάτι τις θα τους χρειαστείς. Αν αυτοί δεν ειναι τοξικοι αλλα θετικοι κρατά μια επαφη. Μπορεί να μην σκεφτονται σαν εσενα, μπορει δηλαδή να μην βλέπουν τη μη συσχέτιση σαν απορριψη αλλά να ναι πηγαιοι στη συσχέτιση με αυτους που τους κανουν το κλικ οτι έχουν κοινα αλλα συνάμα να μην απορρίπτουν όσους δεν τους κανουν το κλικ αλλά να τους κατατάσσουν στους καλούς γνωστούς.

Quote:

---

Originally Posted by Idkwhattosaytho

Μα γιατι ολοι ταιριαζουν καλυτερα με ατομα απο το σχολειο γαμω; Εγω δεν ταιριαξα με καποιον τοσο τι θα γινει τωρα; Επισης αν ολοι ταιριαζουν απο τοσο νωρις με καποιον για εμενα δεν θα μεινει κανενας.

---

Ε, τότε δεν υπάρχει άλλη λύση για σένα, είμαστε αναγκασμένοι να σε ξαναγράψουμε σχολείο στην πρώτη δημοτικού και να το πάρεις πάλι όλο από την αρχή, κάνοντας και παντοτινούς φίλους αυτή τη φορά… :p

Αλήθεια, πως θα σου φαινόταν να γίνεις bff με ένα πεντάχρονο?? Δεν κάνω πλάκα, αλήθεια το λέω, θα σου πω το γιατί.. Δεν τους το ‘χεις? Νομίζεις είναι χαζά? Σου λέω είναι πολύ φιλοσοφημένα τα μυξιάρικα.. Εγώ ξέρω μερικούς ενήλικες που δεν πιάνουν μία μπροστά σε κάτι νιάνιαρα.. Σου έχω και βιντεάκι που αποδεικνύει του λόγου το αληθές.. Δώσε βάση στο πρώτο σκατουλάκι του βίντεο, αυτό που αυτομουτζώνεται.. Το αγαπώ.. Είναι ένας μικρός πλήρως ολοκληρωμένος φιλόσοφος. Αυτά που λέει ειναι αποστάγματα σοφίας δέκα προηγούμενων ζωών.. (σε αυτή τη ζωή δεν πρόλαβε να ζήσει ακόμα, αυτά τα κουβαλάει από πριν..)
Ερώτηση: «Πως αισθάνεσαι όταν είσαι ερωτευμένος?» Απάντηση μικρού σκατουλιού: «Φιλία.. Αγάπη.. χμμμ λίγη λύπη...» (αλλά κυρίως είναι ο ΤΡΟΠΟΣ που τα λέει αυτά… Πες αλήθεια, δε θα θελες να καταφύγεις εκεί για συμβουλή? Εγώ πάντως θα θελα.. Όταν με το καλό γίνω 85 ετών θα επιστρέψω και πάλι να ξαναδώ στο βίντεο το εν λόγω πιτσιρίκι για να μπορέσω επιτέλους να κατανοήσω καλύτερα τα βαθύτερα νοήματα που κρύβονται στα όσα λέει… :p

https://m.youtube.com/watch?v=tuzbmd...60zrnOsQ%3D%3D

Πέρα από την πλάκα, σου μιλάω σοβαρά. Η οικογενειακή φίλη μας που σου λεγα πιο πριν, μας περνάει 15 χρόνια.. Όταν αυτή ήταν φοιτήτρια εμείς πηγαίναμε πρώτη δημοτικού… Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου μετά εικοσιτόσα χρόνια να μας «ζητήσει να γίνουμε φίλοι». Αυτή, όχι εμείς.. Δεν ξέρεις τι ωραία που έχουμε περάσει μαζί (οικογενειακά) όλα αυτά τα χρόνια. Κι αυτή (σε αντίθεση με τον άντρα της που είναι πιο περιορισμένων δυνατοτήτων) είναι μια πανέξυπνη και ικανότατη γυναίκα που ταυτόχρονα παραμένει απλούστατη και προσιτή. Ενώ είναι μια λαμπρή επιστήμονας.. (Σου είπα πως την είχαμε καθηγήτριά μας στο πανεπιστήμιο?) Μπορείς να συζητήσεις μαζί της ΤΑ ΠΑΝΤΑ (και ΘΕΛΕΙΣ να το κάνεις κιόλας αυτό για να τη συμβουλευτείς.. να πάρεις γνώμη..) Μοναδική κηλίδα σε όλο αυτό κάποιες σποραδικές συμπεριφορές «χωριατοπούλας» όπως αποδείχθηκε από τη «φοβική» στάση της απέναντί μας τότε που προέκυψε το πρόβλημά μου και στο εξής.. Αλλά δε θα της χαριστώ.. Έχω θάρρος απέναντί της και όταν/αν βρεθούμε θα της «την πω» κι ας μου κακιώσει άμα θέλει όσο θέλει.. Θα της πω, «τι έπαθες μαρή.. Έτσι κάνουνε?? Κάτι μου συνέβη εκείνη την μέρα, δεν ξέρω, με έπιασε μια σύγχυση, ήμουνα σαν τον μεθυσμένο, και μετά βρέθηκα εκεί που βρέθηκα.. Έπαθα ένα συγχυτικό επεισόδιο που κράτησε λίγες ώρες και μετά πέρασε. Εσύ όμως με ξέρεις εκατό χρόνια.. Έτσι κάνουνε?? Εξαφανίζονται?? Τι φοβήθηκες?? Μη σου κολλήσει ο «τρελός» κανα μικρόβιο?? Ή μήπως ντράπηκες να έχεις φίλο τον «τρελό»..

(Κι ας της κακοφανεί όσο θέλει… Της το χρωστάω.. Το ‘χω «αγοράσει» αυτό το δικαίωμα να της μιλήσω έτσι γιατί τους έχω σταθεί σε πολλά όλα αυτά τα χρόνια και απογοητεύτηκα πολύ από αυτή τους τη στάση, δεν το περίμενα.. Δεν κακιώνω αλλά δεν θα χαριστώ κιόλας.. Θα «τα ακούσουν», κι ας μη θελήσουν να με ξαναδούν ποτέ μετά.. )

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Δυστυχώς οσοι δεν ταιριαξαν απο το σχολείο, δηλ ηταν μονοι αναμεσα στους συμμαθητές, το θεμα αυτο δημιουργήθηκε απο πριν καν πάνε σχολείο οταν σαν μικρά παιδακια τα είχαν κλειστά στο σπίτι ή δεν μπορουσαν να συσχετιστούν με αλλά παιδακια, από το σπίτι αν οι γονεις γενικά ηταν κλειστοί, κι ακόμα δεν καταλαβα αν είναι και θέμα γενετικων παραγόντων.

Το πρόβλημα δυστυχώς συνεχιζει και μετά το σχολείο. Όπου δυστυχώς και να πας πάνω κάτω θα χεις το ιδιο θέμα διότι οι χαρακτηρες πανω κάτω είναι όλοι ίδιοι. Μην αναμενεις να βρεις κάπου μεγάλες αποκλίσεις απο τους γνώριμους σου τυπους χαρακτηρων.

Αυτό που απομενει να κανεις είναι να χρησιμοποιείς την ωριμότητα που βλέπω πως διαθέτεις στο να εντοπίζεις στους χώρους που κινεισαι ατομα με τα οποία έχεις την έμφυτη ή ισχυρή εντύπωση πως ταιριαζεις μαζι τους και να επιδιώκεις γνωριμία και συσχέτιση με σκοπό να προκυωψει φιλία. Τέτοιες φιλίες αντέχουν στο χρονο εστω κι αν πρόκειται για μοναχικές παρεες των δυο τριών ατόμων. Θα λες μαζί τους, αφού ταιριαζεται, τις κουβεντες που θες και θα βρίσκεις καλυτερη κατανόηση εν σχέση με οποιονδήποτε αλλο. Με τους υπόλοιπους που δεν σε αποδέχονται απλα κράτησε μια επαφη, μια επικοινωνία, έστω για τον τύπο, ώστε δεν ξερει πως τα φερνει η ζωή κάπου σε κάτι τις θα τους χρειαστείς. Αν αυτοί δεν ειναι τοξικοι αλλα θετικοι κρατά μια επαφη. Μπορεί να μην σκεφτονται σαν εσενα, μπορει δηλαδή να μην βλέπουν τη μη συσχέτιση σαν απορριψη αλλά να ναι πηγαιοι στη συσχέτιση με αυτους που τους κανουν το κλικ οτι έχουν κοινα αλλα συνάμα να μην απορρίπτουν όσους δεν τους κανουν το κλικ αλλά να τους κατατάσσουν στους καλούς γνωστούς.

---

Καλημερα και σε ευχαριστω για τις συμβουλες. Πιστευεις θα τα καταφερω; (Δεν εχω κατι αλλο να προσθεσω μια χαρα τα λες. Επισης μολις ξυπνησα χαχα)

Quote:

---

Originally Posted by _Vassilis

Ε, τότε δεν υπάρχει άλλη λύση για σένα, είμαστε αναγκασμένοι να σε ξαναγράψουμε σχολείο στην πρώτη δημοτικού και να το πάρεις πάλι όλο από την αρχή, κάνοντας και παντοτινούς φίλους αυτή τη φορά… :p

Αλήθεια, πως θα σου φαινόταν να γίνεις bff με ένα πεντάχρονο?? Δεν κάνω πλάκα, αλήθεια το λέω, θα σου πω το γιατί.. Δεν τους το ‘χεις? Νομίζεις είναι χαζά? Σου λέω είναι πολύ φιλοσοφημένα τα μυξιάρικα.. Εγώ ξέρω μερικούς ενήλικες που δεν πιάνουν μία μπροστά σε κάτι νιάνιαρα.. Σου έχω και βιντεάκι που αποδεικνύει του λόγου το αληθές.. Δώσε βάση στο πρώτο σκατουλάκι του βίντεο, αυτό που αυτομουτζώνεται.. Το αγαπώ.. Είναι ένας μικρός πλήρως ολοκληρωμένος φιλόσοφος. Αυτά που λέει ειναι αποστάγματα σοφίας δέκα προηγούμενων ζωών.. (σε αυτή τη ζωή δεν πρόλαβε να ζήσει ακόμα, αυτά τα κουβαλάει από πριν..)
Ερώτηση: «Πως αισθάνεσαι όταν είσαι ερωτευμένος?» Απάντηση μικρού σκατουλιού: «Φιλία.. Αγάπη.. χμμμ λίγη λύπη...» (αλλά κυρίως είναι ο ΤΡΟΠΟΣ που τα λέει αυτά… Πες αλήθεια, δε θα θελες να καταφύγεις εκεί για συμβουλή? Εγώ πάντως θα θελα.. Όταν με το καλό γίνω 85 ετών θα επιστρέψω και πάλι να ξαναδώ στο βίντεο το εν λόγω πιτσιρίκι για να μπορέσω επιτέλους να κατανοήσω καλύτερα τα βαθύτερα νοήματα που κρύβονται στα όσα λέει… :p

https://m.youtube.com/watch?v=tuzbmd...60zrnOsQ%3D%3D

Πέρα από την πλάκα, σου μιλάω σοβαρά. Η οικογενειακή φίλη μας που σου λεγα πιο πριν, μας περνάει 15 χρόνια.. Όταν αυτή ήταν φοιτήτρια εμείς πηγαίναμε πρώτη δημοτικού… Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου μετά εικοσιτόσα χρόνια να μας «ζητήσει να γίνουμε φίλοι». Αυτή, όχι εμείς.. Δεν ξέρεις τι ωραία που έχουμε περάσει μαζί (οικογενειακά) όλα αυτά τα χρόνια. Κι αυτή (σε αντίθεση με τον άντρα της που είναι πιο περιορισμένων δυνατοτήτων) είναι μια πανέξυπνη και ικανότατη γυναίκα που ταυτόχρονα παραμένει απλούστατη και προσιτή. Ενώ είναι μια λαμπρή επιστήμονας.. (Σου είπα πως την είχαμε καθηγήτριά μας στο πανεπιστήμιο?) Μπορείς να συζητήσεις μαζί της ΤΑ ΠΑΝΤΑ (και ΘΕΛΕΙΣ να το κάνεις κιόλας αυτό για να τη συμβουλευτείς.. να πάρεις γνώμη..) Μοναδική κηλίδα σε όλο αυτό κάποιες σποραδικές συμπεριφορές «χωριατοπούλας» όπως αποδείχθηκε από τη «φοβική» στάση της απέναντί μας τότε που προέκυψε το πρόβλημά μου και στο εξής.. Αλλά δε θα της χαριστώ.. Έχω θάρρος απέναντί της και όταν/αν βρεθούμε θα της «την πω» κι ας μου κακιώσει άμα θέλει όσο θέλει.. Θα της πω, «τι έπαθες μαρή.. Έτσι κάνουνε?? Κάτι μου συνέβη εκείνη την μέρα, δεν ξέρω, με έπιασε μια σύγχυση, ήμουνα σαν τον μεθυσμένο, και μετά βρέθηκα εκεί που βρέθηκα.. Έπαθα ένα συγχυτικό επεισόδιο που κράτησε λίγες ώρες και μετά πέρασε. Εσύ όμως με ξέρεις εκατό χρόνια.. Έτσι κάνουνε?? Εξαφανίζονται?? Τι φοβήθηκες?? Μη σου κολλήσει ο «τρελός» κανα μικρόβιο?? Ή μήπως ντράπηκες να έχεις φίλο τον «τρελό»..

(Κι ας της κακοφανεί όσο θέλει… Της το χρωστάω.. Το ‘χω «αγοράσει» αυτό το δικαίωμα να της μιλήσω έτσι γιατί τους έχω σταθεί σε πολλά όλα αυτά τα χρόνια και απογοητεύτηκα πολύ από αυτή τους τη στάση, δεν το περίμενα.. Δεν κακιώνω αλλά δεν θα χαριστώ κιόλας.. Θα «τα ακούσουν», κι ας μη θελήσουν να με ξαναδούν ποτέ μετά..

---

Καλημερα Βασιλη. Οχι οχι φυσικα και υπαρχει λυση απλα εγω δεν την βλεπω. Επισης νιωθω οτι τελικα το κομματι της φιλιας δεν ειναι για μενα. Ειναι τοσο απλο για τους αλλους να βρουν εστω μια παρεα και εγω ουτε αυτο. Και εγω ξερω ενηλικες (και στην ηλικια μου και μεγαλυτερους) που δεν πιανουν μια μπροστα σε παιδακια. Αν ειναι τοσο εξυπνο το συγκεκριμενο παιδακι θα το εκανα ψυχολογο μου χαχα. Και θα το πληρωνα κανονικα.

Πολυ καλη ακουγεται. Θα ηθελα να τη γνωρισω. Δεν μου αρεσε βεβαια η σταση της απεναντι στο θεμα σου. Καλα θα κανεις να της το πεις. Οχι οχι να τα ακουσουν. Και εμενα οι γονεις μου δεν καταλαβαινουν τις κρισεις που παθαινω ωρες ωρες. Ενω ειναι κριση αγχους εχει σωματικα συμπτωματα κλπ μου λενε απλα οτι ειμαι υπερβολικη και να ηρεμησω. Μπρο ειναι πανω απο τις δυναμεις μου χαχα. Τελος παντων.

Θα ξαναπω οτι συμφωνω μαζι σου και οτι πρεπει να της τα πεις. Αλλα πως "συμβιβαζεσαι" με το γεγονος οτι μπορει και να μην τους ξαναδεις; Με αυτο εγω δεν μπορω να συμβιβαστω και δεν μιλαω. Μπορει να μη με σεβονται αλλα δεν θελω και να τους χασω. Ναι ξερω καλυτερα οι τοξικοι να φευγουν κλπ κλπ αλλα δεν μπορω.

Λοιπον εχω μια απορια. Μου λενε ολοι να ξεκινησω μια δραστηριοτητα κλπ. Αλλα στη δραστηριοτητα πως κανεις φιλους; Δηλαδη πας λες ενα γεια και γινεστε φιλοι; Δεν χρειαζεται κατι πιο βαθυ απο αυτο; Επισης μετα τι γινεται; Με οσους προσπαθω να κανω παρεα χανομαι πως ειμαι σιγουρη οτι θα κρατησει με αυτον τον καινουριο; Δεν σας λεω να κρατησει μια ζωη αλλα ολες μου οι παρεες (παρεες ξαναλεω, οχι πραγματικη φιλια, στις οποιες ειμαι και στην απεξω οποτε ουτε κανονικη παρεα το λες) κρατανε 1-2 χρονια το οποιο ειναι τραγικο αν το σκεφτεις.

Quote:

---

Originally Posted by Ευάγγελος

Καλημέρα.
Το να συνειδητοποιεί κάποιος ότι δεν έχει πραγματικούς φίλους μάλλον καλό είναι θα έλεγα. Σε μερικούς ανθρώπους νεαρής ηλικίας λόγω της εστίασης στο διάβασμα και στο σχολείο πολλές φορές οι παρέες μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα με αποτέλεσμα να γίνονται πιο κλειστοί χωρίς να το καταλάβουν. Αλλά είναι και το οικογενειακό περιβάλλον που επιδρά. Πχ κάποιοι γονείς φοβίζουν τα παιδιά τους και τα κάνουν καχύποπτα έναντι όλων μην τυχόν και πάθουν κάτι από κακές παρέες και έτσι καταλήγουν να μην έχουν καθόλου παρέες. Δεν ξέρω τι από όλα ισχύει ή αν ισχύει λίγο από κάθε τι αγαπητέ/η φίλε/η. Μερικοί είναι εκ πεποιθήσεως πιο κλειστοί επειδή πιστεύουν ότι δεν αξίζει να έχεις πολλούς φίλους αν δεν έχεις και σωστή επικοινωνία. Και εγω είμαι ένας από αυτούς. Έκοψα φιλίες ετών όταν κάποιος είδα ότι είχε αλλάξει και εγώ δεν ταίριαζα πλέον με αυτή τη νέα κατάσταση. Δε μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους στις περισσότερες περιπτώσεις. Λες ότι ή σε παρατούσαν ή σου έκανα κάτι και αναγκαζόσασταν να κόψετε. Χμ ... μήπως είσαι πολύ καλοδιάθετος/η και προσπαθούσαν να επωφεληθούν και εσύ μετά το καταλάβαινες; Νομιζω η λύση στο θέμα αυτό είναι ν βρίσκεις ανθρώπους που εκτιμάς για κάποιο λόγο και που σαν άνθρωποι να αξίζουν επίσης την εκτίμησή σου. Το να είναι «επιτυχημένοι» δε λέει κάτι. Μπορεί να έχουν πτυχία και αναγνωρισιμότητα ή λεφτά κλπ αλλά αν δεν ειναι καλοί άνθρωποι σαν χαρακτήρες καλύτερα με λίγους και καλούς φίλους.

---

Η εστίαση στο διάβασμα μας αποκόπτει από φίλους αλλά δεν είναι ποτέ ο λόγος που κάποιος δεν εχει φίλους. Ίσα ίσα, έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους όλη μέρα πάνω από τα βιβλία με πάρα πολλούς φίλους.

Ούτε το να σε κάνει καχύποπτο η οικογένεια είναι ο λόγος, εκτός κι αν η αποτροπή συσχέτισης ξεκίνησε από τα πρώτα παιδικά χρόνια και είχε τέτοιο βάθος ο επηρεασμός από του ςγονείς ώστε μόρφωσε κατ αυτον τον τρόπο το χρακτήρα του παιδιού.

Οι εκ πεποιθήσεως κλειστοί έγιναν κλειστοί μετά που απογοητεύτηκαν από τις διαπροσωπικές σχέσεις ή που από πολύ μικρή ηλικία μη έχοντας κάποιον να τους βάλει στο σωστό δρόμο μόρφωσαν ασυναίσθητα, χωρίς αντίληψη ορθού και λάθους λόγω ανωρίμου ηλικίας, το χαρακτήρα τους με τρόπο που τους στέριωσε ως κλειστούς.

Το να κάνω φιλίες ετών και έπειτα να ξεκόπτω από όλους ή κάποιους σημαίνει το έχω στο χαρακτήρα μου να συσχετίζομαι και να κάνω φίλους.

Τους άλλους δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε, μπορούμε όμως αν έχουμε το χαρακτήρα να τους κάνουμε να μας σέβονται, κι αν η συσχέτιση δεν είχε τέτοια κακή εξέλιξη ώστε βάζοντας τους όρια να ξεκόψουμε, να συσχετιζόμαστε μαζί τους εκεί που η συσχέτιση είναι αναγκαία πχ για μια δουλειά.

Το να επιζητάμε φιλία με επιτυχημένους (πχ επαγγελματικά, κοινωνικά, μορφωμένους, πολύ ευχάριστους και οτιδήποτε άλλο αποτελεί επιτυχία) δεν είναι και ότι καλύτερο για άτομα που βίωσαν απόρριψη - μη αποδοχή, εκμετάλλευση από άλλους, κλειστούς που ξανοίγονται όταν ο άλλος τους κάνει το κλικ, κλπ. Αν βάλουν τέτοιο σκοπό συσχέτισης - φιλίας θα απογοητεύονται διότι εύκολα τέτοιοι λεγόμενοι επιτυχημένοι απορρρίπτουν κλειστούς, λιγομίλητους, μη ενθουσιώδεις, μη επιτυχημένους και λοιπούς συναφείς. Καλύτερα λοιπόν κανείς να κρατάει απλά μια γνωριμία καλή μαζί τους, μια πόρτα ανοιχτή, την οποία γνωριμία να υπενθυμίζει, απλά για να χει κάποια έστω μικρή βοήθεια όταν αυτοί οι επιτυχημένοι θα του χρειαστούν. Όχι όμως να επιζητά απ αυτούς φιλία.

Φιλία όπως είπα και στο θεματοθέτη μόνο από άτομα που είναι κοντά στο χαρακτήρα μας, μας καταλαβαίνουν, επικοινωνούμε εις βάθος και μας αποδέχονται, νοείται όμως όχι τοξικούς έστω κι αν συνταιριάζουμε σαν χαρακτήρες.

Κλειστός γίνεται κάποιος, ίσως επειδή το έφερε μαζί του ως γενετικό υλικό, ή λόγω τραυμάτων από διαπροσωπικές σχέσεις κυρίως σε πολύ μικρή ηλικία που τον έκαναν στο εξής επιφυλακτικό με όλους, κι αυτό μπορεί δυστυχώς να συνεχίζει και εσαεί.

Έτσι καταλήγω στο συχετισμό με αυτούς που πραγματικά ταιριάζουμε, κοινωνικοποιούμενοι όμως για να το επιτύχουμε αυτό, βάζοντας όρια ή κρατόντας μια καλή γνωριμία με τους υπόλοιπους.

Αυτά σαν σκέψεις από τη δική μου εμπειρία.

Quote:

---

Originally Posted by Idkwhattosaytho

Καλημερα και σε ευχαριστω για τις συμβουλες. Πιστευεις θα τα καταφερω; (Δεν εχω κατι αλλο να προσθεσω μια χαρα τα λες. Επισης μολις ξυπνησα χαχα)

---

Με θέληση, θετική σκέψη και ωριμότητα θα τα καταφέρεις, χρωματίζοντας μ αυτά το πηγαίο που είναι ο εαυτός σου.

Quote:

---

Originally Posted by Idkwhattosaytho

Λοιπον εχω μια απορια. Μου λενε ολοι να ξεκινησω μια δραστηριοτητα κλπ. Αλλα στη δραστηριοτητα πως κανεις φιλους; Δηλαδη πας λες ενα γεια και γινεστε φιλοι; Δεν χρειαζεται κατι πιο βαθυ απο αυτο; Επισης μετα τι γινεται; Με οσους προσπαθω να κανω παρεα χανομαι πως ειμαι σιγουρη οτι θα κρατησει με αυτον τον καινουριο; Δεν σας λεω να κρατησει μια ζωη αλλα ολες μου οι παρεες (παρεες ξαναλεω, οχι πραγματικη φιλια, στις οποιες ειμαι και στην απεξω οποτε ουτε κανονικη παρεα το λες) κρατανε 1-2 χρονια το οποιο ειναι τραγικο αν το σκεφτεις.

---

Ξεκινάς μια δραστηριότητα επειδή η δραστηριότητα αυτή ως δραστηριότητα σε γεμίζει, δεν πας με αυτοσκοπό να κάνεις φίλους, χωρίς να αποκλείεται κάτι τέτοιο. Δυστυχώς η δική μου εμπειρία, όσες φορές μπήκα σε δραστηριότητες, έστω και αν κάπως μου αρέσαν μα με πρώτο σκοπό να κάνω φίλους, το μόνο που πρόσφερε ήταν γνωστους έστω κι αν οι γνωριμίες κράτησαν στο χρόνο. Θα ναι χειρότερο αν στο πλαίσιο της δραστηριότητας που επιλέγεις βρεθείς ή σε βάζουν να κάνεις πράγματα (νοείται νόμιμα, χωρίς βάρος ή κόπο) που δεν σου αρεσουν και να προσποιείσαι πως τα κάνεις με τη θέληση σου.

Quote:

---

Originally Posted by Idkwhattosaytho

Θα ξαναπω οτι συμφωνω μαζι σου και οτι πρεπει να της τα πεις. Αλλα πως "συμβιβαζεσαι" με το γεγονος οτι μπορει και να μην τους ξαναδεις; Με αυτο εγω δεν μπορω να συμβιβαστω και δεν μιλαω. Μπορει να μη με σεβονται αλλα δεν θελω και να τους χασω. Ναι ξερω καλυτερα οι τοξικοι να φευγουν κλπ κλπ αλλα δεν μπορω.

---

Βρε μια χαρά σου λέω θα τα ακούσει η κυρία καθηγήτρια άμα τολμήσει να βγει για τον καφέ. Θα τα ακούσει και θα πει κι ένα τραγούδι.. Ξέρω και να μιλάω κιόλας.. Με το «γάντι» θα τη σφάξω.. Ο (περιορισμένων δυνατοτήτων) σύζυγος δε θα πάρει χαμπάρι.. Τοξικιά δεν τη λες γιατί δεν είναι άλλωστε, αλλά αφού τόλμησε να κάνει ghosting έπειτα από 15 χρόνια που έχουμε φάει «ψωμί κι αλάτι» (κι άλλα πολλά ωραία εδέσματα..) μαζί, δυο κουβεντούλες που της χρωστάω επ’ αυτού θα τις ακούσει και ας πάει να νιώσει όπως θέλει.. Κι ας κάνει ό,τι θέλει μετά..

Δεν έχω να «συμβιβαστώ» με κάποιο γεγονός που λες γιατί ήδη ξέκοψαν και δεν τους βλέπω τα τελευταία δυο χρόνια (από δική τους επιλογή) οπότε δεν είναι ότι έχω να χάσω και κάτι.. Ίσα ίσα που επειδή την εκτιμάω θέλω να της τα πω αυτά που νιώθω χωρίς να «χαϊδέψω αυτιά». Με τρόπο μεν, αλλά θα τα ακούσει… Ας με εκτιμήσει και αυτή.. Το να «φύγει» είναι δικαίωμά της, δεν με ενοχλεί αυτό, μόνη της «ήρθε» όταν ήρθε και μόνη της διάλεξε μετά να φύγει. Δικαίωμά της αυτό, αλλά δεν κάνεις έτσι ξαφνικά ghosting σε κάποιους που επί τόσα χρόνια ήσουν ποπός με βρακί.. Ούτε πάνω σε ένα τέτοιο γεγονός «αρρώστιας». Ένα (ευγενικό) γιουχάρισμα θα το ακούσεις θες δε θες αν τολμήσεις να πάρεις να βγούμε για τον καφέ που έλεγες..

(Ο άντρας της εξαιρείται από όλο αυτό, αυτουνού δεν του χρωστάω «γιούχα» γιατί δεν έφταιξε ποτέ, είναι «περιορισμένων δυνατοτήτων» όπως σου προείπα… )

Quote:

---

Originally Posted by Idkwhattosaytho

Λοιπον εχω μια απορια. Μου λενε ολοι να ξεκινησω μια δραστηριοτητα κλπ. Αλλα στη δραστηριοτητα πως κανεις φιλους; Δηλαδη πας λες ενα γεια και γινεστε φιλοι; Δεν χρειαζεται κατι πιο βαθυ απο αυτο; Επισης μετα τι γινεται; Με οσους προσπαθω να κανω παρεα χανομαι πως ειμαι σιγουρη οτι θα κρατησει με αυτον τον καινουριο; Δεν σας λεω να κρατησει μια ζωη αλλα ολες μου οι παρεες (παρεες ξαναλεω, οχι πραγματικη φιλια, στις οποιες ειμαι και στην απεξω οποτε ουτε κανονικη παρεα το λες) κρατανε 1-2 χρονια το οποιο ειναι τραγικο αν το σκεφτεις.

---

Να.. Πας και πιάνεις έναν/μία στην τύχη από την καινούρια δραστηριότητα και του/της λες: «Ε, εσύ παιδάκι, γειά.. Δεν με νοιάζει πως σε λένε, δεν ήρθα εδώ για τη δραστηριότητα, για άλλο είμαι εδώ. Σε ενημερώνω ότι στο εξής θα είσαι ο νέος μου φίλος. Θα κάνουμε διάφορα πράγματα που θέλω μαζί. Για αρχή σου λέω ότι οφείλεις ως φίλος μου να έχεις τις σωστές απόψεις όσον αφορά τα «ρατσιστικά/σεξιστικά κλπ» και επίσης σε ενημερώνω ότι δε δικαιούσαι να μου φύγεις πριν τα δυο χρόνια γιατί έχεις άλλωστε και την εργοστασιακή εγγύηση διετίας. Αν μου χαλάσεις σε επισκευάζω δωρεάν..» :)

Βρε καλή μου, δε γίνονται έτσι τα πράγματα.. :) Πήγαινε διάλεξε δραστηριότητα που σου αρέσει και πήγαινε να συμμετέχεις σε αυτή. Εκεί θα βρεις κι άλλα άτομα που θα έχετε ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΝΑ κοινό. Αρκεί αυτό για να γίνει η αρχή με κάποιον από όλους. Άσε τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους μετά, αρκεί εσύ που θα είσαι εκεί. Μην κάνεις πρόβα στο μυαλό σου όλο το υποθετικό σενάριο που το καταλήγεις κιόλας να έχει κακό τέλος (ισόβια μοναξιά..) , σήκω πήγαινε και κάνε το πρώτο βήμα που αφορά τη δική σου συμμετοχή σε μια δραστηριότητα που σου αρέσει.. Τα άλλα θα ρθουν από μόνα τους μετά… Άκου με που σου λέω.. Δε σου δίνω ψεύτικο κουράγιο, σου λέω πως έχουν τα πράγματα. Κι έναν δυο να καταφέρεις να βρεις τελικά από τους καλούς, αυτοί αρκούν, δε χρειάζεσαι άλλους… Ούτε προκαταβολικούς «όρκους αιώνιας αγάπης» χρειάζεσαι.. Δεν υπάρχουν αυτά.. Εσύ απλά «βγες έξω και ψάξε», μην περιμένεις να «σε ψάξουν». Αν περιμένεις να σε ψάξουν οι άλλοι πάντα θα καταλήγεις η «καλόβολη» που υπομένει τους άλλους που τους έχουν κάνει πέρα όλοι οι υπόλοιποι γιατί είναι σκατοχαρακτήρες. Πες πως είναι να πας να ψωνίσεις στη λαϊκή. Θα αφήσεις το μανάβη να βάλει στη σακούλα σου ό,τι θέλει αυτός ή θα του πεις «δώσε μου τη σακούλα να διαλέξω εγώ ό,τι χρειάζομαι και ό,τι μου αρέσει από τον πάγκο σου»? Το «πορτοφόλι» δικό σου είναι. Κουμάντο στα λεφτά σου θα κάνει ο άλλος? Ο εαυτός σου δικός σου είναι, εσύ πρέπει να διαλέξεις που θα πας να τον «ξοδέψεις».. Οι συνέπειες των επιλογών δικές σου θα είναι. Οπότε κοίτα να κάνεις κι εσύ επιλογές, όχι μόνο να γίνεσαι «οι επιλογές» των άλλων. Μη φοβάσαι και μην απελπίζεσαι. Συνέχισε να ελπίζεις και να προσπαθείς. Αλλά κάντο χαλαρά, χωρίς άγχος και φόβο για το μέλλον.. Έχε τη βεβαιότητα ότι παρακάτω θα τα βρεις όλα αυτά που ψάχνεις. Το μικροσκοπικό παρελθόν σου ό,τι και να είχε μέσα, δεν καθορίζει αυτά που πρόκειται να συμβούν στο άπλετο μέλλον σου… Έχεις να ζήσεις πολλά πράγματα, θα δεις.. Αλλά χάραξε κιόλας και μια σωστή στρατηγική. Δράσε. Μην παραμένεις (απογοητευμένο) έρμαιο της μεμψιμοιρίας για το «τι συνέβη στο παρελθόν».. Δεν έχεις παρελθόν. Είσαι brand new. Έρχεσαι κατευθείαν από το «εργοστάσιο».. :p :)

αν έχετε μια κοινή αναφορά συζητάς για την δραστηριότητα, όπως στο σχολείο μιλάς για τα μαθήματα. μη σου πω για τον καιρό ή την επικαιρότητα.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Η εστίαση στο διάβασμα μας αποκόπτει από φίλους αλλά δεν είναι ποτέ ο λόγος που κάποιος δεν εχει φίλους. Ίσα ίσα, έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους όλη μέρα πάνω από τα βιβλία με πάρα πολλούς φίλους.

Ούτε το να σε κάνει καχύποπτο η οικογένεια είναι ο λόγος, εκτός κι αν η αποτροπή συσχέτισης ξεκίνησε από τα πρώτα παιδικά χρόνια και είχε τέτοιο βάθος ο επηρεασμός από του ςγονείς ώστε μόρφωσε κατ αυτον τον τρόπο το χρακτήρα του παιδιού.

Οι εκ πεποιθήσεως κλειστοί έγιναν κλειστοί μετά που απογοητεύτηκαν από τις διαπροσωπικές σχέσεις ή που από πολύ μικρή ηλικία μη έχοντας κάποιον να τους βάλει στο σωστό δρόμο μόρφωσαν ασυναίσθητα, χωρίς αντίληψη ορθού και λάθους λόγω ανωρίμου ηλικίας, το χαρακτήρα τους με τρόπο που τους στέριωσε ως κλειστούς.

Το να κάνω φιλίες ετών και έπειτα να ξεκόπτω από όλους ή κάποιους σημαίνει το έχω στο χαρακτήρα μου να συσχετίζομαι και να κάνω φίλους.

Τους άλλους δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε, μπορούμε όμως αν έχουμε το χαρακτήρα να τους κάνουμε να μας σέβονται, κι αν η συσχέτιση δεν είχε τέτοια κακή εξέλιξη ώστε βάζοντας τους όρια να ξεκόψουμε, να συσχετιζόμαστε μαζί τους εκεί που η συσχέτιση είναι αναγκαία πχ για μια δουλειά.

Το να επιζητάμε φιλία με επιτυχημένους (πχ επαγγελματικά, κοινωνικά, μορφωμένους, πολύ ευχάριστους και οτιδήποτε άλλο αποτελεί επιτυχία) δεν είναι και ότι καλύτερο για άτομα που βίωσαν απόρριψη - μη αποδοχή, εκμετάλλευση από άλλους, κλειστούς που ξανοίγονται όταν ο άλλος τους κάνει το κλικ, κλπ. Αν βάλουν τέτοιο σκοπό συσχέτισης - φιλίας θα απογοητεύονται διότι εύκολα τέτοιοι λεγόμενοι επιτυχημένοι απορρρίπτουν κλειστούς, λιγομίλητους, μη ενθουσιώδεις, μη επιτυχημένους και λοιπούς συναφείς. Καλύτερα λοιπόν κανείς να κρατάει απλά μια γνωριμία καλή μαζί τους, μια πόρτα ανοιχτή, την οποία γνωριμία να υπενθυμίζει, απλά για να χει κάποια έστω μικρή βοήθεια όταν αυτοί οι επιτυχημένοι θα του χρειαστούν. Όχι όμως να επιζητά απ αυτούς φιλία.

Φιλία όπως είπα και στο θεματοθέτη μόνο από άτομα που είναι κοντά στο χαρακτήρα μας, μας καταλαβαίνουν, επικοινωνούμε εις βάθος και μας αποδέχονται, νοείται όμως όχι τοξικούς έστω κι αν συνταιριάζουμε σαν χαρακτήρες.

Κλειστός γίνεται κάποιος, ίσως επειδή το έφερε μαζί του ως γενετικό υλικό, ή λόγω τραυμάτων από διαπροσωπικές σχέσεις κυρίως σε πολύ μικρή ηλικία που τον έκαναν στο εξής επιφυλακτικό με όλους, κι αυτό μπορεί δυστυχώς να συνεχίζει και εσαεί.

Έτσι καταλήγω στο συχετισμό με αυτούς που πραγματικά ταιριάζουμε, κοινωνικοποιούμενοι όμως για να το επιτύχουμε αυτό, βάζοντας όρια ή κρατόντας μια καλή γνωριμία με τους υπόλοιπους.

Αυτά σαν σκέψεις από τη δική μου εμπειρία.

---

Χμμ ναι. Η αποτροπη συσχετισης σιγουρα εχει να κανει και με τα παιδικα μου χρονια γιατι με φοβιζε η μαμα μου με την καχυποψια της. Αλλα ναι. Και το επομενο ισχυει. Κλεινομαι γιατι απογοητευομαι με ολες μου τις σχεσεις οσο περναει ο καιρος. Ενας φυσιολογικος δεν μου εχει ερθει. Δεν μπορεις να κανεις παντα τον αλλο να σε σεβεται. Αν ο αλλος ειναι μλκας και δεν το χει δεν το χει.
Με το επομενο γελαω γιατι οι υποτιθεμενες παρεες μου δεν ηταν ποτε αυτοι που τους θεωρουσαν επιτυχημενους. Μια συμμαθητρια μου (που με εχει πληγωσει πολυ δεν μπορω να τη θεωρησω φιλη μου) εκανε παρεα με ολα τα αποβρασματα της κοινωνιας (δεν θελω να γινομαι κακια αλλα ηταν ολοι ενας και ενας τι να πω) και μου τους γνωριζε και εμενα. Στα χρονια που επρεπε να γνωριζω κοσμο που να ενδιαφερονται για το μελλον τους και τις σπουδες τους για να μου δωσουν και εμενα ενα κινητρο εγω γνωριζα τετοιους που ειχαν παραιτηθει απο τη ζωη. Εε μετα παραιτηθηκε και η αλλη απο τη ζωη και αρχισε τις αηδιες. Δεν θα ηταν ευκολο απλα να πηγαινα να μιλησω σε καποιον αλλο; Σχολειο ηταν αυτο. Τελος παντων. Να γιατι ελεγα οτι δεν ειναι γραφτο μου να κανω φιλους. Παντα σε κατι τετοιους κολλουσα. Ξερω 1-2 ατομα που με κοροϊδευουν που δεν εχω μακροχρονιες σχεσεις αλλα που να ηξεραν οτι εκανα παρεα με τετοιους. Με τις τελευταιες παραηραφους συμφωνω δεν εχω να προσθεσω κατι.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Με θέληση, θετική σκέψη και ωριμότητα θα τα καταφέρεις, χρωματίζοντας μ αυτά το πηγαίο που είναι ο εαυτός σου.

---

Ποιητης χαχα. Ευχαριστω πολυ!

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Ξεκινάς μια δραστηριότητα επειδή η δραστηριότητα αυτή ως δραστηριότητα σε γεμίζει, δεν πας με αυτοσκοπό να κάνεις φίλους, χωρίς να αποκλείεται κάτι τέτοιο. Δυστυχώς η δική μου εμπειρία, όσες φορές μπήκα σε δραστηριότητες, έστω και αν κάπως μου αρέσαν μα με πρώτο σκοπό να κάνω φίλους, το μόνο που πρόσφερε ήταν γνωστους έστω κι αν οι γνωριμίες κράτησαν στο χρόνο. Θα ναι χειρότερο αν στο πλαίσιο της δραστηριότητας που επιλέγεις βρεθείς ή σε βάζουν να κάνεις πράγματα (νοείται νόμιμα, χωρίς βάρος ή κόπο) που δεν σου αρεσουν και να προσποιείσαι πως τα κάνεις με τη θέληση σου.

---

Πουθενα δεν πας με αυτοσκοπο τις παρεες. Αυτα τα πραγματα τυχαινουν. Απλως εμενα δεν με βοηθησε η τυχη μου τοσο. Παντα κολλουσα με ατομα που μετα με εκαναν στην απεξω η με ατομα που ηταν οτι να ναι (για πολλους λογους). Γνωστους σου προσφερει η καθε δραστηριοτητα. Οι φιλιες δυσκολα δημιουργουνται. Δεν ξερω εδω τι να προσθεσω. Απλα ελπιζω μια μερα να νιωσω καλα με αυτο το κομματι

Quote:

---

Originally Posted by _Vassilis

Βρε μια χαρά σου λέω θα τα ακούσει η κυρία καθηγήτρια άμα τολμήσει να βγει για τον καφέ. Θα τα ακούσει και θα πει κι ένα τραγούδι.. Ξέρω και να μιλάω κιόλας.. Με το «γάντι» θα τη σφάξω.. Ο (περιορισμένων δυνατοτήτων) σύζυγος δε θα πάρει χαμπάρι.. Τοξικιά δεν τη λες γιατί δεν είναι άλλωστε, αλλά αφού τόλμησε να κάνει ghosting έπειτα από 15 χρόνια που έχουμε φάει «ψωμί κι αλάτι» (κι άλλα πολλά ωραία εδέσματα..) μαζί, δυο κουβεντούλες που της χρωστάω επ’ αυτού θα τις ακούσει και ας πάει να νιώσει όπως θέλει.. Κι ας κάνει ό,τι θέλει μετά..

Δεν έχω να «συμβιβαστώ» με κάποιο γεγονός που λες γιατί ήδη ξέκοψαν και δεν τους βλέπω τα τελευταία δυο χρόνια (από δική τους επιλογή) οπότε δεν είναι ότι έχω να χάσω και κάτι.. Ίσα ίσα που επειδή την εκτιμάω θέλω να της τα πω αυτά που νιώθω χωρίς να «χαϊδέψω αυτιά». Με τρόπο μεν, αλλά θα τα ακούσει… Ας με εκτιμήσει και αυτή.. Το να «φύγει» είναι δικαίωμά της, δεν με ενοχλεί αυτό, μόνη της «ήρθε» όταν ήρθε και μόνη της διάλεξε μετά να φύγει. Δικαίωμά της αυτό, αλλά δεν κάνεις έτσι ξαφνικά ghosting σε κάποιους που επί τόσα χρόνια ήσουν ποπός με βρακί.. Ούτε πάνω σε ένα τέτοιο γεγονός «αρρώστιας». Ένα (ευγενικό) γιουχάρισμα θα το ακούσεις θες δε θες αν τολμήσεις να πάρεις να βγούμε για τον καφέ που έλεγες..

(Ο άντρας της εξαιρείται από όλο αυτό, αυτουνού δεν του χρωστάω «γιούχα» γιατί δεν έφταιξε ποτέ, είναι «περιορισμένων δυνατοτήτων» όπως σου προείπα… )

---

Να τολμησει χαχα. Να τα πεις οπως πρεπει. Τοξικια μπορει να μη τη λες γενικα αλλα ολο αυτο το γκοστινγκ ειναι τοξικο. Ναι αυτο λεω. Απο την αρχη πως το δεχτηκες; Τωρα εννοειται οτι ειναι καπως πιο ευκολο.

Quote:

---

Originally Posted by Idkwhattosaytho

Να τολμησει χαχα. Να τα πεις οπως πρεπει. Τοξικια μπορει να μη τη λες γενικα αλλα ολο αυτο το γκοστινγκ ειναι τοξικο. Ναι αυτο λεω. Απο την αρχη πως το δεχτηκες; Τωρα εννοειται οτι ειναι καπως πιο ευκολο.

---

Το δέχτηκα γιατί αφενός εκείνον τον καιρό δεν ήμουνα καλά εγώ με τα δικά μου προβλήματα (οπότε δεν είχα το μυαλό για να ασχοληθώ με άλλα) αλλά βασικά γιατί είχε το δικαίωμα να το κάνει. Στην παρέα δεν αναγκάζουμε. Όποιος θέλει κάθεται, όποιος θέλει φεύγει. Ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε. Κυρίως ο τρόπος που έγινε αυτό λίγο με αιφνιδίασε/ενόχλησε/στενοχώρησε.. («με το που μπήκε ο Βασίλης νοσοκομείο κόβω ξαφνικά τα πάντα μαχαίρι.. και την οικογενειακή συναναστροφή και τις κοινές βόλτες και όλα») Αλλά και η αφορμή που έγινε αυτό. (Το ότι μπήκα νοσοκομείο για υποχρεωτική ακούσια ψυχιατρική νοσηλεία). Σου λέει «πάει αυτός, τρελάθηκε, ας τον κάνω πέρα όσο είναι ακόμα νωρίς ώστε να μη με κολλήσει καμιά «λέπρα» εμένα ή την οικογένειά μου». Ή ντρεπόταν να με συναναστρέφεται πλέον ύστερα από αυτό. Σα να μου κόλλησε τη ρετσινιά του «τρελού» δηλαδή. Δε λέω, δικαίωμά της να κάνει κουμάντο στον εαυτό και την οικογένειά της, αλλά η συγκεκριμένη επιλογή της (και κυρίως ο τρόπος που το έκανε..) μου στοίχισε. Την είχα για «παραπάνω». Το ‘χω αυτό το ελάττωμα γενικά. Υπερεκτιμάω τους ανθρώπους και τις δυνατότητές τους ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι για πολλά πολλά.. Και μετά μου γυρίζει μπούμερανγκ όλο αυτό και απογοητεύομαι.. Ενώ αν από την αρχή κρατάς μικρό καλάθι και δεν έχεις πολλές αξιώσεις, τότε δεν απογοητεύεσαι ούτε μετά. Δεν το λέω πεσσιμιστικά αυτό, απλά ρεαλιστικά το βλέπω πλέον έτσι..

Quote:

---

Originally Posted by _Vassilis

Να.. Πας και πιάνεις έναν/μία στην τύχη από την καινούρια δραστηριότητα και του/της λες: «Ε, εσύ παιδάκι, γειά.. Δεν με νοιάζει πως σε λένε, δεν ήρθα εδώ για τη δραστηριότητα, για άλλο είμαι εδώ. Σε ενημερώνω ότι στο εξής θα είσαι ο νέος μου φίλος. Θα κάνουμε διάφορα πράγματα που θέλω μαζί. Για αρχή σου λέω ότι οφείλεις ως φίλος μου να έχεις τις σωστές απόψεις όσον αφορά τα «ρατσιστικά/σεξιστικά κλπ» και επίσης σε ενημερώνω ότι δε δικαιούσαι να μου φύγεις πριν τα δυο χρόνια γιατί έχεις άλλωστε και την εργοστασιακή εγγύηση διετίας. Αν μου χαλάσεις σε επισκευάζω δωρεάν..» :)

Βρε καλή μου, δε γίνονται έτσι τα πράγματα.. :) Πήγαινε διάλεξε δραστηριότητα που σου αρέσει και πήγαινε να συμμετέχεις σε αυτή. Εκεί θα βρεις κι άλλα άτομα που θα έχετε ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΝΑ κοινό. Αρκεί αυτό για να γίνει η αρχή με κάποιον από όλους. Άσε τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους μετά, αρκεί εσύ που θα είσαι εκεί. Μην κάνεις πρόβα στο μυαλό σου όλο το υποθετικό σενάριο που το καταλήγεις κιόλας να έχει κακό τέλος (ισόβια μοναξιά..) , σήκω πήγαινε και κάνε το πρώτο βήμα που αφορά τη δική σου συμμετοχή σε μια δραστηριότητα που σου αρέσει.. Τα άλλα θα ρθουν από μόνα τους μετά… Άκου με που σου λέω.. Δε σου δίνω ψεύτικο κουράγιο, σου λέω πως έχουν τα πράγματα. Κι έναν δυο να καταφέρεις να βρεις τελικά από τους καλούς, αυτοί αρκούν, δε χρειάζεσαι άλλους… Ούτε προκαταβολικούς «όρκους αιώνιας αγάπης» χρειάζεσαι.. Δεν υπάρχουν αυτά.. Εσύ απλά «βγες έξω και ψάξε», μην περιμένεις να «σε ψάξουν». Αν περιμένεις να σε ψάξουν οι άλλοι πάντα θα καταλήγεις η «καλόβολη» που υπομένει τους άλλους που τους έχουν κάνει πέρα όλοι οι υπόλοιποι γιατί είναι σκατοχαρακτήρες. Πες πως είναι να πας να ψωνίσεις στη λαϊκή. Θα αφήσεις το μανάβη να βάλει στη σακούλα σου ό,τι θέλει αυτός ή θα του πεις «δώσε μου τη σακούλα να διαλέξω εγώ ό,τι χρειάζομαι και ό,τι μου αρέσει από τον πάγκο σου»? Το «πορτοφόλι» δικό σου είναι. Κουμάντο στα λεφτά σου θα κάνει ο άλλος? Ο εαυτός σου δικός σου είναι, εσύ πρέπει να διαλέξεις που θα πας να τον «ξοδέψεις».. Οι συνέπειες των επιλογών δικές σου θα είναι. Οπότε κοίτα να κάνεις κι εσύ επιλογές, όχι μόνο να γίνεσαι «οι επιλογές» των άλλων. Μη φοβάσαι και μην απελπίζεσαι. Συνέχισε να ελπίζεις και να προσπαθείς. Αλλά κάντο χαλαρά, χωρίς άγχος και φόβο για το μέλλον.. Έχε τη βεβαιότητα ότι παρακάτω θα τα βρεις όλα αυτά που ψάχνεις. Το μικροσκοπικό παρελθόν σου ό,τι και να είχε μέσα, δεν καθορίζει αυτά που πρόκειται να συμβούν στο άπλετο μέλλον σου… Έχεις να ζήσεις πολλά πράγματα, θα δεις.. Αλλά χάραξε κιόλας και μια σωστή στρατηγική. Δράσε. Μην παραμένεις (απογοητευμένο) έρμαιο της μεμψιμοιρίας για το «τι συνέβη στο παρελθόν».. Δεν έχεις παρελθόν. Είσαι brand new. Έρχεσαι κατευθείαν από το «εργοστάσιο».. :p :)

---

Χαχαχα δεν γινεται ετσι. Αλλα φαινεται οτι ειναι τοσο ευκολο για ολους γιατι πολλοι κανουν ετσι φιλους στο δημοτικο γυμνασιο και τους κρατανε (οχι ακριβως ετσι αλλα καταλαβατε). Εγω δεν τα καταφερα και τωρα ειναι δυσκολο απλα να ξεκινησω απο την αρχη σε ηδη υπαρχουσες παρεες.
Δεν οφειλει ως φιλος μου να εχει σωστες αποψεις. Το οφειλει ως ανθρωπος. Εσυ καλα τα λες αλλα ολοι οσοι βρισκω αποδεικνυονται περιεργοι ρε. Ξερω οτι ακουγεται κακο, ξερω οτι οι περισσοτεροι εδω μεσα πιστευουν οτι εχω εγω το προβλημα. Αλλα ειλικρινα δεν ξερω τι να κανω πια.
Απο τη μια πιστευω οτι υπαρχει ελπιδα απο την αλλη οτι δεν υπαρχει. Φοβαμαι παρα πολυ. Δεν μου αξιζε ολο (δεν λεω οτι αξιζε σε καποιον αλλο καταλαβαινετε πως το εννοω). Δεν θελω να ειμαι καλοβολη πλεον. Ειμαι οντως μπραντ νιου; Μετα απο τοσες απογοητευσεις; Δεν ειναι οτι τελειωσα το γυμνασιο πχ και ξεκιναω το λυκειο. Η τη σχολη. Στη σχολη ειχα τοσες ευκαιριες και τις πεταξα ρε γαμωτο. Η πρωτη φιλη και η πρωτη παρεα στη σχολη με εκαναν περα χωρις να μου πουν ποτε το λογο. Και τωρα με το ζορι με χαιρετανε στο δρομο να φανταστειτε.

Quote:

---

Originally Posted by _Vassilis

Το δέχτηκα γιατί αφενός εκείνον τον καιρό δεν ήμουνα καλά εγώ με τα δικά μου προβλήματα (οπότε δεν είχα το μυαλό για να ασχοληθώ με άλλα) αλλά βασικά γιατί είχε το δικαίωμα να το κάνει. Στην παρέα δεν αναγκάζουμε. Όποιος θέλει κάθεται, όποιος θέλει φεύγει. Ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε. Κυρίως ο τρόπος που έγινε αυτό λίγο με αιφνιδίασε/ενόχλησε/στενοχώρησε.. («με το που μπήκε ο Βασίλης νοσοκομείο κόβω ξαφνικά τα πάντα μαχαίρι.. και την οικογενειακή συναναστροφή και τις κοινές βόλτες και όλα») Αλλά και η αφορμή που έγινε αυτό. (Το ότι μπήκα νοσοκομείο για υποχρεωτική ακούσια ψυχιατρική νοσηλεία). Σου λέει «πάει αυτός, τρελάθηκε, ας τον κάνω πέρα όσο είναι ακόμα νωρίς ώστε να μη με κολλήσει καμιά «λέπρα» εμένα ή την οικογένειά μου». Ή ντρεπόταν να με συναναστρέφεται πλέον ύστερα από αυτό. Σα να μου κόλλησε τη ρετσινιά του «τρελού» δηλαδή. Δε λέω, δικαίωμά της να κάνει κουμάντο στον εαυτό και την οικογένειά της, αλλά η συγκεκριμένη επιλογή της (και κυρίως ο τρόπος που το έκανε..) μου στοίχισε. Την είχα για «παραπάνω». Το ‘χω αυτό το ελάττωμα γενικά. Υπερεκτιμάω τους ανθρώπους και τις δυνατότητές τους ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι για πολλά πολλά.. Και μετά μου γυρίζει μπούμερανγκ όλο αυτό και απογοητεύομαι.. Ενώ αν από την αρχή κρατάς μικρό καλάθι και δεν έχεις πολλές αξιώσεις, τότε δεν απογοητεύεσαι ούτε μετά. Δεν το λέω πεσσιμιστικά αυτό, απλά ρεαλιστικά το βλέπω πλέον έτσι..

---

Εννοειται οτι ειναι δικαιωμα αλλα αυτο δεν παυει να στενοχωρει τον αλλο. Για αυτο ρωταω. Για να δω εσυ πως το διαχειριστηκες. Μπας και καταφερω και εγω να κανω κατι. Και εγω αν καποιος μου κανει βλακεια η απλα δεν ταιριαξω, εχω καθε δικαιωμα να τον ξεκοψω και ας γκρινιαζω μετα οτι δεν εχω φιλους. Καλυτερα μονη μου παρα με ψευτικους φιλους. ΤΩΡΑ το καταλαβαινω αυτο. Οταν εκανα παρεα με τα αποβρασματα που ελεγα πριν (συγγνωμη που χρησιμοποιω αυτη τη λεξη το ξερω οτι ειναι βαρια αλλα αληθεια ηταν ολοι χαλια), ελεγα οτι δεν ηθελα να ειμαι μονη. Ενω αν απλα τους εκοβα θα με εβλεπε καποιος μονη και θα με προσεγγιζε η θα ειχα εγω το χρονο να προσεγγισω καποιον αλλο (αλλα ημουν φουλ ντροπαλη). Βεβαια η δικια σου περιπτωση ηταν αλλιως, δεν λεω οτι η δικια μου ηταν πιο σοβαρη αλλα καταλαβες. Και εγω ολους τους υπερεκτιμαω ασε.

Quote:

---

Originally Posted by Idkwhattosaytho

Ειμαι οντως μπραντ νιου;

---

Και brand new είσαι και mint-in-box state επίσης… Εγώ εσένα δε σε φοβάμαι στο φιλικό. Αυτό όπως σου είπα αργά ή γρήγορα θα το βρεις. Θα υπερβείς τις δυσκολίες που έχεις, θα βρεθεί και το κατάλληλο άτομο (/κατάλληλα άτομα) και μια χαρά θα τα βρείτε.. Αλλού σε φοβάμαι εγώ εσένα με τον ευαίσθητο «παλιοχαρακτήρα» που βλέπω ότι έχεις. Να το πώ? Να σε στενοχωρίσω λίγο? Ουφφ… θα το κάνω.. Μόνο και μόνο επειδή θέλω το καλό σου. Έτσι που σε βλέπω λοιπόν εσένα να είσαι «ψυχούλα», θέλω να προστατεύσεις τον εαυτό σου λίγο παραπάνω στο κομμάτι της σχέσης σου. Δε λέω κάτι κακό μη με παρεξηγήσεις. Καλά κάνεις που είσαι εκεί και που «δίνεσαι» και ενδεχομένως το παλικάρι να τα αξίζει όλα αυτά και ακόμα παραπάνω. Αν μη τι άλλο τα αξίζει μόνο και μόνο για το καλό του γούστο. Εγώ άλλο λέω. Καλά να είστε και τα δυο σας και πάντα μαζί κι ευτυχισμένοι αλλά (ουφφ..) να, καμιά φορά συμβαίνει παρακάτω οι σχέσεις των ανθρώπων να «χαλάνε» και οι άνθρωποι να φεύγουν για διαφορετικούς δρόμους ο καθένας. Νιώθω λίγο τύψεις για αυτό που κάνω τώρα αλλά σε φοβάμαι λίγο εσένα ρε μικρούλα έτσι που είσαι τόσο ευαίσθητη και πας «με τα μούτρα» πάνω στις σχέσεις σου με τους ανθρώπους (τις όποιες σχέσεις..) Αυτό γίνεται επικίνδυνο για σένα όντως να φας τα μούτρα σου μετά. Να προσέχεις. Να προστατεύεις λίγο παραπάνω τον εαυτό σου. Να δίνεις αλλά να μην «επενδύεις». Να «χαρίζεις» μόνο ό,τι αντέχεις να χάσεις. Ό,τι κατάλαβες κατάλαβες.. Ό,τι δεν κατάλαβες ρώτα.

Σόρρυ που άθελά μου σε στενοχώρησα τώρα που διάβασες αυτό. Ενδεχομένως να μη γίνουν ποτέ έτσι τα πράγματα σε σένα.. Πάντως το ότι πολλές φορές οι άνθρωποι μας τα «κάνουν μούσκεμα» το χεις ήδη ζήσει και το ξέρεις.. Το μόνο που προτείνω/προτρέπω εγώ είναι να πάρεις μαζί σου την ομπρέλα σου καλού κακού στην κοινή σας «βόλτα» κι ας μην σου χρειαστεί τελικά, μακάρι να έχει καλό καιρό πάντοτε και να μη βρέξει ποτέ. Αυτά.

Quote:

---

Originally Posted by Idkwhattosaytho

Για αυτο ρωταω. Για να δω εσυ πως το διαχειριστηκες.

---

Δε διαχειρίστηκα τίποτα. Εκείνον τον καιρό ήμουνα χαμένος στο πέλαγος των άπειρων συμπτωμάτων της κατάθλιψης (ή δεν ξέρω γω τι σκατά άλλο ήταν και πως θες να την ονομάσεις…) Ήμουν «αλλού». Ενδεχομένως να μου έκανε και λίγο καλό αν αντί για ghosting είχα και δυο δικούς μου ανθρώπους κοντά μου που με αποδέχονταν όπως ήμουνα τότε και δεν έφευγαν τρέχοντας… Πάντως μόνος μου δεν ήμουνα. Είχα τη γυναίκα μου να με στηρίζει. Αλλά στο τέλος δεν άντεξε κι έφυγε για να μην αρρωστήσει και αυτή μαζί μου. Καλά έκανε. Ποτέ της να μην αρρωστήσει.. Ευτυχώς τώρα νιώθω λίγο καλύτερα κάπως, σα να πάω να το ισορροπήσω δηλαδή, παρότι οι συνθήκες είναι χάλια από 15 διαφορετικές μεριές.. Βασίλη, μεγάλη κουβέντα μη λες, μεγάλη μπουκιά φάε…

Quote:

---

Originally Posted by Idkwhattosaytho

Καλυτερα μονη μου παρα με ψευτικους φιλους. ΤΩΡΑ το καταλαβαινω αυτο.

---

Εδώ μαζί σου. Μεγαλώνεις και γίνεσαι σοφό. Σε λίγο θα γίνεις σοφό σαν το πεντάχρονο του βίντεο και συ :p

Όντως έτσι είναι και χαίρομαι που είπες αυτήν την κουβέντα. Ότι δηλαδή είσαι έτοιμη αν χρειαστεί να αντέξεις και λίγη «παρέα του εαυτού σου», παρά άρον άρον και από φόβο μοναξιάς να βαφτίσεις παρέα το «απόβρασμα». Εδώ σε παραδέχομαι και σε χαίρομαι… Και να ξέρεις πως αυτή είναι η καλύτερη αφετηρία σου για να βρεις τα σωστά άτομα. Τώρα που δε φοβάσαι να περιμένεις μένοντας και λίγο μόνη, τώρα όντως παίρνεις το χρόνο σου ώστε να διαλέξεις τους καλούς. Δεν είμαστε antisocial που το λέμε αυτό, απλά anti-idiot. Είσαι σε σωστό δρόμο, κάνε υπομονή και σε περιμένουν ωραία πράγματα παρακάτω. Υπομονή και επιμονή (στο ψάξιμο) και όλα θα δεις ότι θα γίνουν.. :)

Το μόνο που θέλω να πω συμπληρωματικά είναι να εκτιμάς λίγο παραπάνω ακόμα και την απλή συναναστροφή. Να μη μένεις μόνη, δεν είναι καλό. Αλλά και η απλή συναναστροφή με άτομα που τέλος πάντων φίλους σου μπορεί να μην τα κανες γιατί δεν ταιριάζετε απόλυτα, αλλά δεν είναι κι εντελώς «ασύμβατα» με σένα, έχει κι αυτή τη σημασία της, είναι πολύτιμη.. Να μην «ξεμοναχιάζεσαι» και μένεις εντελώς έρημη. Μην το πας στο «όλα ή τίποτα». Ή φίλοι καρδιακοί ή καθόλου. Δεν είναι όλα «άσπρο-μαύρο». Υπάρχει και το γκρι, αλλά υπάρχουν και όλα τα υπόλοιπα χρώματα. Να βάζεις όσο μπορείς τη γλαστρούλα να κάθεται παρέα με κόσμο. Το χει ανάγκη αυτό, όπως επίσης έχει ανάγκη και την εξάσκηση για κοινωνική συναναστροφή.

Quote:

---

Originally Posted by _Vassilis

Και brand new είσαι και mint-in-box state επίσης… Εγώ εσένα δε σε φοβάμαι στο φιλικό. Αυτό όπως σου είπα αργά ή γρήγορα θα το βρεις. Θα υπερβείς τις δυσκολίες που έχεις, θα βρεθεί και το κατάλληλο άτομο (/κατάλληλα άτομα) και μια χαρά θα τα βρείτε.. Αλλού σε φοβάμαι εγώ εσένα με τον ευαίσθητο «παλιοχαρακτήρα» που βλέπω ότι έχεις. Να το πώ? Να σε στενοχωρίσω λίγο? Ουφφ… θα το κάνω.. Μόνο και μόνο επειδή θέλω το καλό σου. Έτσι που σε βλέπω λοιπόν εσένα να είσαι «ψυχούλα», θέλω να προστατεύσεις τον εαυτό σου λίγο παραπάνω στο κομμάτι της σχέσης σου. Δε λέω κάτι κακό μη με παρεξηγήσεις. Καλά κάνεις που είσαι εκεί και που «δίνεσαι» και ενδεχομένως το παλικάρι να τα αξίζει όλα αυτά και ακόμα παραπάνω. Αν μη τι άλλο τα αξίζει μόνο και μόνο για το καλό του γούστο. Εγώ άλλο λέω. Καλά να είστε και τα δυο σας και πάντα μαζί κι ευτυχισμένοι αλλά (ουφφ..) να, καμιά φορά συμβαίνει παρακάτω οι σχέσεις των ανθρώπων να «χαλάνε» και οι άνθρωποι να φεύγουν για διαφορετικούς δρόμους ο καθένας. Νιώθω λίγο τύψεις για αυτό που κάνω τώρα αλλά σε φοβάμαι λίγο εσένα ρε μικρούλα έτσι που είσαι τόσο ευαίσθητη και πας «με τα μούτρα» πάνω στις σχέσεις σου με τους ανθρώπους (τις όποιες σχέσεις..) Αυτό γίνεται επικίνδυνο για σένα όντως να φας τα μούτρα σου μετά. Να προσέχεις. Να προστατεύεις λίγο παραπάνω τον εαυτό σου. Να δίνεις αλλά να μην «επενδύεις». Να «χαρίζεις» μόνο ό,τι αντέχεις να χάσεις. Ό,τι κατάλαβες κατάλαβες.. Ό,τι δεν κατάλαβες ρώτα.

Σόρρυ που άθελά μου σε στενοχώρησα τώρα που διάβασες αυτό. Ενδεχομένως να μη γίνουν ποτέ έτσι τα πράγματα σε σένα.. Πάντως το ότι πολλές φορές οι άνθρωποι μας τα «κάνουν μούσκεμα» το χεις ήδη ζήσει και το ξέρεις.. Το μόνο που προτείνω/προτρέπω εγώ είναι να πάρεις μαζί σου την ομπρέλα σου καλού κακού στην κοινή σας «βόλτα» κι ας μην σου χρειαστεί τελικά, μακάρι να έχει καλό καιρό πάντοτε και να μη βρέξει ποτέ. Αυτά.

---

Τι ειναι το mint in box? Ειμαι τοσο ασχετη χαχα. Εγω με φοβαμαι παντως γιατι προσπαθω απο το γυμνασιο και τωρα ειμαι 4ο ετος. Και ακομα να τα καταφερω. Οχι οχι το καταλαβαινω φουλ και καλα κανεις και μου το λες. Πρεπει να κραταμε μια πισινη για ολους. Και στη φιλια και στον ερωτα. Στην πραγματικοτητα μονο ο εαυτος μας ειναι οντως διπλα μας.

Πως το καταλαβες οτι εχει γουστο χαχα; Σε ευχαριστουμε πολυ αληθεια!

Quote:

---

Originally Posted by _Vassilis

Δε διαχειρίστηκα τίποτα. Εκείνον τον καιρό ήμουνα χαμένος στο πέλαγος των άπειρων συμπτωμάτων της κατάθλιψης (ή δεν ξέρω γω τι σκατά άλλο ήταν και πως θες να την ονομάσεις…) Ήμουν «αλλού». Ενδεχομένως να μου έκανε και λίγο καλό αν αντί για ghosting είχα και δυο δικούς μου ανθρώπους κοντά μου που με αποδέχονταν όπως ήμουνα τότε και δεν έφευγαν τρέχοντας… Πάντως μόνος μου δεν ήμουνα. Είχα τη γυναίκα μου να με στηρίζει. Αλλά στο τέλος δεν άντεξε κι έφυγε για να μην αρρωστήσει και αυτή μαζί μου. Καλά έκανε. Ποτέ της να μην αρρωστήσει.. Ευτυχώς τώρα νιώθω λίγο καλύτερα κάπως, σα να πάω να το ισορροπήσω δηλαδή, παρότι οι συνθήκες είναι χάλια από 15 διαφορετικές μεριές.. Βασίλη, μεγάλη κουβέντα μη λες, μεγάλη μπουκιά φάε…

---

Να το ξαναπω; Καλυτερα μονοι μας παρα με λαθος ανθρωπους. Και στις δυσκολες στιγμες. Μπορει να σε δυσκολευε παραπανω. Στις δυσκολες στιγμες μονο ο εαυτος μας και στην αναγκη ο ψυχολογος. Να ναι καλα η γυναικα σου (για οσο κρατησε η σχεση σας)

Quote:

---

Originally Posted by _Vassilis

Εδώ μαζί σου. Μεγαλώνεις και γίνεσαι σοφό. Σε λίγο θα γίνεις σοφό σαν το πεντάχρονο του βίντεο και συ :p

Όντως έτσι είναι και χαίρομαι που είπες αυτήν την κουβέντα. Ότι δηλαδή είσαι έτοιμη αν χρειαστεί να αντέξεις και λίγη «παρέα του εαυτού σου», παρά άρον άρον και από φόβο μοναξιάς να βαφτίσεις παρέα το «απόβρασμα». Εδώ σε παραδέχομαι και σε χαίρομαι… Και να ξέρεις πως αυτή είναι η καλύτερη αφετηρία σου για να βρεις τα σωστά άτομα. Τώρα που δε φοβάσαι να περιμένεις μένοντας και λίγο μόνη, τώρα όντως παίρνεις το χρόνο σου ώστε να διαλέξεις τους καλούς. Δεν είμαστε antisocial που το λέμε αυτό, απλά anti-idiot. Είσαι σε σωστό δρόμο, κάνε υπομονή και σε περιμένουν ωραία πράγματα παρακάτω. Υπομονή και επιμονή (στο ψάξιμο) και όλα θα δεις ότι θα γίνουν.. :)

Το μόνο που θέλω να πω συμπληρωματικά είναι να εκτιμάς λίγο παραπάνω ακόμα και την απλή συναναστροφή. Να μη μένεις μόνη, δεν είναι καλό. Αλλά και η απλή συναναστροφή με άτομα που τέλος πάντων φίλους σου μπορεί να μην τα κανες γιατί δεν ταιριάζετε απόλυτα, αλλά δεν είναι κι εντελώς «ασύμβατα» με σένα, έχει κι αυτή τη σημασία της, είναι πολύτιμη.. Να μην «ξεμοναχιάζεσαι» και μένεις εντελώς έρημη. Μην το πας στο «όλα ή τίποτα». Ή φίλοι καρδιακοί ή καθόλου. Δεν είναι όλα «άσπρο-μαύρο». Υπάρχει και το γκρι, αλλά υπάρχουν και όλα τα υπόλοιπα χρώματα. Να βάζεις όσο μπορείς τη γλαστρούλα να κάθεται παρέα με κόσμο. Το χει ανάγκη αυτό, όπως επίσης έχει ανάγκη και την εξάσκηση για κοινωνική συναναστροφή.

---

Χαχα το ειδωλο μου ειναι αυτο το παιδακι. Η αληθεια ειναι οτι αυτο το πιστευω αλλα μεσα μου δεν το δεχομαι. Δεν θελω να ειμαι μονη μου με ποναει πολυ. Με το αποβρασμα δεν ηθελα να γινω κακια αλλα ηταν οντως. Πολυ κακος κοσμος. Προσπαθω να την εκτιμησω. Απλα φοβαμαι πολυ οταν ξερω οτι κατι ειναι προσωρινο. Δηλαδη μπορει να χαρω αν μιλησω με καποιον στη σχολη, αλλα λυπαμαι που δεν μπορω να το κανω γενικα με παρεα. Με παρεα που ξερω οτι θα ειναι οντως διπλα μου. Για πολυ καιρο ημουν εντελως ερημη και μονη. Αυτο με φοβιζει. Οτι με τον καιρο θα ξαναμεινω.

Quote:

---

Originally Posted by Idkwhattosaytho

Τι ειναι το mint in box? Ειμαι τοσο ασχετη χαχα.

---

Καθόλου άσχετη δεν είσαι, απλά δεν έτυχε να ξέρεις από vintage collectibles. Δε σε είπα vintage, δεν είσαι, εσύ είσαι «brand new», αλλά έχεις «still unremoved το seal of original packaging», για αυτό το είπα.. Ο όρος είναι από εκεί.. :) :p

https://www.youtube.com/watch?v=K7Eevofe8Hs

Quote:

---

Originally Posted by Idkwhattosaytho

Για πολυ καιρο ημουν εντελως ερημη και μονη

---

Να μην ξαναξεμείνεις ποτέ εντελώς έρημη και μόνη. Να βγαίνεις έστω και με απλούς γνωστούς για καναν καφέ (δε σου λέω βγες με καθάρματα..) και άσε το αν θα βρούμε φίλους ή αν αξίζει να τους κάνουμε φίλους αυτούς ή όχι.. Να πηγαίνεις γυρεύοντας να «ανακατεύεσαι» με κόσμο, να τα επιδιώκεις αυτά, να μην λείπεις..

Quote:

---

Originally Posted by _Vassilis

Εδώ μαζί σου. Μεγαλώνεις και γίνεσαι σοφό. Σε λίγο θα γίνεις σοφό σαν το πεντάχρονο του βίντεο και συ :p

Όντως έτσι είναι και χαίρομαι που είπες αυτήν την κουβέντα. Ότι δηλαδή είσαι έτοιμη αν χρειαστεί να αντέξεις και λίγη «παρέα του εαυτού σου», παρά άρον άρον και από φόβο μοναξιάς να βαφτίσεις παρέα το «απόβρασμα». Εδώ σε παραδέχομαι και σε χαίρομαι… Και να ξέρεις πως αυτή είναι η καλύτερη αφετηρία σου για να βρεις τα σωστά άτομα. Τώρα που δε φοβάσαι να περιμένεις μένοντας και λίγο μόνη, τώρα όντως παίρνεις το χρόνο σου ώστε να διαλέξεις τους καλούς. Δεν είμαστε antisocial που το λέμε αυτό, απλά anti-idiot. Είσαι σε σωστό δρόμο, κάνε υπομονή και σε περιμένουν ωραία πράγματα παρακάτω. Υπομονή και επιμονή (στο ψάξιμο) και όλα θα δεις ότι θα γίνουν.. :)

Το μόνο που θέλω να πω συμπληρωματικά είναι να εκτιμάς λίγο παραπάνω ακόμα και την απλή συναναστροφή. Να μη μένεις μόνη, δεν είναι καλό. Αλλά και η απλή συναναστροφή με άτομα που τέλος πάντων φίλους σου μπορεί να μην τα κανες γιατί δεν ταιριάζετε απόλυτα, αλλά δεν είναι κι εντελώς «ασύμβατα» με σένα, έχει κι αυτή τη σημασία της, είναι πολύτιμη.. Να μην «ξεμοναχιάζεσαι» και μένεις εντελώς έρημη. Μην το πας στο «όλα ή τίποτα». Ή φίλοι καρδιακοί ή καθόλου. Δεν είναι όλα «άσπρο-μαύρο». Υπάρχει και το γκρι, αλλά υπάρχουν και όλα τα υπόλοιπα χρώματα. Να βάζεις όσο μπορείς τη γλαστρούλα να κάθεται παρέα με κόσμο. Το χει ανάγκη αυτό, όπως επίσης έχει ανάγκη και την εξάσκηση για κοινωνική συναναστροφή.

---

Χαχα το ειδωλο μου ειναι αυτο το παιδακι αληθεια. Το ξερω οτι ετσι ειναι αλλα δεν το νιωθω. Το πιστευω δηλαδη φουλ αλλα δεν θελω καθολου να μενω μονη μου. Φοβαμαι. Ειναι τοσο ευκολο για καποιους απλα να περιβαλλονται απο κοσμο. Αυτο με τα αποβρασματα δεν το ελεγα για κακο αλλα αμα βλεπατε και εσεις τα ιδια θα λεγατε. Δεν ξερω πως το επετρεπα στον εαυτο μου τοσο καιρο. Δεν ειμαι ετοιμη να κανω παρεα μονο με τον εαυτο μου, το κανω πιο πολυ αναγκαστικα βασικα αλλα ενταξει.

Quote:

---

Originally Posted by _Vassilis

Καθόλου άσχετη δεν είσαι, απλά δεν έτυχε να ξέρεις από vintage collectibles. Δε σε είπα vintage, δεν είσαι, εσύ είσαι «brand new», αλλά έχεις «still unremoved το seal of original packaging», για αυτό το είπα.. Ο όρος είναι από εκεί.. :) :p

https://www.youtube.com/watch?v=K7Eevofe8Hs

---

Καταλαβα καταλαβα. Εξυπνο, μπραβο σου. Δηλαδη brand new αλλα με καποιες εμπειριες για να ξερω να προσεχω. Εμπειριες που δεν με "καθοριζουν".

Quote:

---

Originally Posted by _Vassilis

Να μην ξαναξεμείνεις ποτέ εντελώς έρημη και μόνη. Να βγαίνεις έστω και με απλούς γνωστούς για καναν καφέ (δε σου λέω βγες με καθάρματα..) και άσε το αν θα βρούμε φίλους ή αν αξίζει να τους κάνουμε φίλους αυτούς ή όχι.. Να πηγαίνεις γυρεύοντας να «ανακατεύεσαι» με κόσμο, να τα επιδιώκεις αυτά, να μην λείπεις..

---

Δεν μου ειναι παντα τοσο ευκολο αυτο και δεν ξερω πως να το κανω. Δυσκολευομαι μεχρι και με τους απλους γνωστους. Τους εχω χασει σχεδον. Η δεν μπορουν ποτε.

Quote:

---

Originally Posted by Idkwhattosaytho

Δεν μου ειναι παντα τοσο ευκολο αυτο και δεν ξερω πως να το κανω. Δυσκολευομαι μεχρι και με τους απλους γνωστους. Τους εχω χασει σχεδον. Η δεν μπορουν ποτε.

---

Κι εγώ έτσι είμαι.. Άσε τι σου λέει το «account _Vassilis». Στην πραγματικότητα έχω τις ίδιες δυσκολίες με σένα. Να προσπαθείς. Να μην το βάζεις κάτω. Εξάσκηση θέλει και το social skill. Πίσω από την οθόνη μια χαρά σε βρίσκω ότι είσαι. Όταν με τη συνεχή κοινωνική εξάσκηση όλο αυτό αρχίσει πιο εύκολα να βγαίνει προς τα έξω και στην πραγματική κοινωνική συγκυρία, μια χαρά θα είσαι κι εκεί.. Ουρά θα κάνουν να ψάχνουν την παρέα σου.. Ξεαγχώσου και χαλάρωσε λίγο σε παρακαλώ.. :)

Quote:

---

Originally Posted by _Vassilis

Κι εγώ έτσι είμαι.. Άσε τι σου λέει το «account _Vassilis». Στην πραγματικότητα έχω τις ίδιες δυσκολίες με σένα. Να προσπαθείς. Να μην το βάζεις κάτω. Εξάσκηση θέλει και το social skill. Πίσω από την οθόνη μια χαρά σε βρίσκω ότι είσαι. Όταν με τη συνεχή κοινωνική εξάσκηση όλο αυτό αρχίσει πιο εύκολα να βγαίνει προς τα έξω και στην πραγματική κοινωνική συγκυρία, μια χαρά θα είσαι κι εκεί.. Ουρά θα κάνουν να ψάχνουν την παρέα σου.. Ξεαγχώσου και χαλάρωσε λίγο σε παρακαλώ.. :)

---

Ευκολο το χεις μετα απο τοσες ατυχιες;

Quote:

---

Originally Posted by Idkwhattosaytho

Ευκολο το χεις μετα απο τοσες ατυχιες;

---

Όσο εσύ θα συνεχίζεις να το προσπαθείς θα γίνεται όλο και πιο εύκολο..