Printable View
Το φιλί-γυαλί που ράγισε,
τ'ακριβά σου μάτια καθρεφτίζοντας
και μετά η χαρά ναυάγησε,
σα βυθός μαζί κι ορίζοντας...
Το κορμί κι η ορμή μυστήριο,
δαχτυλίδι μαύρο με την πέτρα του...
Ποιος καημός χωράει στα μέτρα του
και μετά το γεια μαρτύριο...
Το γιατί-χαρτί τετράγωνο,
με σβησμένα χρόνια-περιθώρια,
μου ζητά η ψυχή σου όρια,
μα το χώμα υγρό και άγονο...
Τελικά η ζωή τρία γράμματα...
Αναστασία - Ελευθερία Αρβανιτάκη
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Θέλω να σε δω,
να μ' αναζητάς
σε κάθε οδό κι εγώ
στα λίγα που ζητάς...
Καμιά φορά
φοράω τα λόγια μιας πληγής,
καμιά φορά ξεχνιέμαι αλλιώς
κι απ' όλους κρύβομαι...
Τη χαρά μου λες γιατί στην κάνω συμφορά
και δε χωράει η ζωή
να μπει στο γλέντι ούτε μια φορά...
Θέλω να σε δω,
να μ' εκδικηθείς
να πιω νερό, κρυφά
εκεί που θα πλυθείς... ♥
Θέλω να σε δω - Ελευθερία Αρβανιτάκη
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Διαρρήκτες - Δεν είμαι εγώ
Έψαξα χρόνια φίλε να βρω απ’’Αγιο ν’ακουμπήσω
Έψαξα να βρω γυναίκα για ν’αγαπήσω
Να μ’αγαπάει κι αυτή χωρίς πολλές ερωτήσεις
Αλλά στην έρημο η όαση είναι στις παραισθήσεις
Καλούς φίλους ή εχθρούς να μην στα μασάνε
Αλλά κάποιοι είναι το ίδιο και πισόπλατα χτυπάνε
Η ανιδιοτέλεια και η καλοσύνη φθήνει
Σαν τον θησαυρό στην άκρη του ουράνιου τόξου έχουν γίνει
Μπήκα μέσα σε μεγάλα εμπορικά
Που τη χαρά πουλάνε εκεί αλλά δεν είχα λεφτά
Σε αδιαχώρητα parking εκπτωτικές περιόδους
Μα πάντα έβρισκα τα ράφια κενά
Έχω πάει σ’εξωτικές αμουδερές παραλίες
Μήπως γαλήνη για τη τρικυμία του νου μου να βρω
Και για τις Ερινύες μα το χρώμα μου ωχρό
Γιατί ήθελε χρόνο για να βρω θησαυρό
Και ο χρόνος είναι από διαμάντια πιο ακριβός
Πιο πολύτιμος και πιο ποθητός
Στις άσκοπες περιπλανήσεις μέσα αν διεισδύσεις
Θα καταλάβεις πόση αξία έχει να είσαι λιτός
Φοβάμαι που τελειώνει
Φοβάμαι στις ατέλειωτες ουρές
Ότι το μέλλον πλέον λέγεται χθες
Δε θέλω να’μαι γω που όσο ψάχνω συνεχώς
Στο τέλος μένω στο να ψάχνω διαρκώς
Αν δεις κάποιον που μου μοιάζει να προσκυνά τον Θεό
Δεν είμαι εγώ δεν είμαι εγώ
Κι αν δεις κάποιον που Θεό βρήκε στο άφθονο ρευστό
Δεν είμαι εγώ δεν είμαι εγώ
Κι αν με ρευστό αγοράζει έρωτα παρωδικό
Δεν είμαι εγώ δεν είμαι εγώ
Κι αν με έρωτα γεμίζει του «εγώ» του το κενό
Έχω βρεθεί μέσα σε συνωστισμό
Ψάχνοντας συντροφιά να βρω
Σε ώρες που με πνίγει η μοναξιά κι απόγνωση
Κι ανάμεσα στο πλήθος και τον χαλασμό
Ήμουνα τόσο μόνος σαν κρατούμενος στην απομόνωση
Έχω προσπαθήσει να εξαφανιστώ
Να χαθώ για λίγο απ’όλους εκείνους που με χαλούσαν
Μα όπου κι αν πήγα κατέληξα πάλι εδώ
Γιατί εν τέλει εγώ ήμουν εκείνος που με κηνυγούσα
Έχω πει ψέματα και μου’χουνε πει
Προσπαθώντας ο καθένας την αλήθεια του να ζήσει
Μα το πιο μεγάλο ψέμα απ’όλα που’χω καταπιεί
Είν’πως στο τέλος η αλήθεια θα νικήσει
Έχω προσπαθήσει με το ρεύμα να πάω
Να σπάω πλάκα με αισθήματα άλλων και να γελάω
Πως σ’αγαπάω λέω και να μην το εννοώ
Και να με μισώ γι’αυτό στο πρώτο κιόλας λεπτό
Έχω προσπαθήσει να βρω τον Θεό στο επίγειο μα και στο επουράνειο παλάτι
Μ’αρνούμαι να δώσω πίστη σε κάτι φανταστικό
Γι’αυτό και έγκαιρα του γύρισα τη πλάτη
Έχω προσπαθήσει να παρατήσω το ραπ τις ρίμες τις ηχογραφήσεις
Να τ’αφήσω πίσω
Μα όσο κι αν το προσπαθήσω τζάμπα ο κόπος που θα ρίξω
Γιατί ξέρω πως χωρίς αυτά δεν θα μπορώ να ζήσω
Αν δεις κάποιον που μου μοιάζει να προσκυνά τον Θεό
Δεν είμαι εγώ δεν είμαι εγώ
Κι αν δεις κάποιον που Θεό βρήκε στο άφθονο ρευστό
Δεν είμαι εγώ δεν είμαι εγώ
Κι αν με ρευστό αγοράζει έρωτα παρωδικό
Δεν είμαι εγώ δεν είμαι εγώ
Κι αν με έρωτα γεμίζει του «εγώ» του το κενό
Δεν είμαι αυτός που θα δεις να χαμογελά
Κοιτώ συνήθως χαμηλά και θολά
Μα όποιον μιλά βλέπω στα μάτια σιωπηλά
Κρατώ τα αισθήματα δειλά
Πλάθω το μέλλον κι ας κολλά ο νους μου
Μέρα με μέρα και είναι πολλά που σκέφτομαι φίλε μου πάλι
Είμαι αυτός κάτω απ’το φως
Δεν είμαι αυτός που τη σκανδάλη έχει τολμήσει να πατήσει
Μα σαφώς κάτι με κράτησε
Δεν είμαι σίγουρα αυτός που δεν τα έδωσε όλα όταν αγάπησε
Κι ας πόνεσα είμαι άνθρωπος και οι άνθρωποι πονάνε
Δεν είμαι αυτός που θήραμα γίνεται να τον φάνε
Είμαι μάλλον θέλω να’μαι αγέρας
Να ξεφύγω απ’τη ρουτίνα και το αγχος που’ναι τέρας
Και μας τρώει καθημερινά περάσαν τόσα δειλινά
Που στωικός στο στρώμα έχω γύρει να ξαπλώσω
Και με βοηθά να δω τα πράγματα αλλιώς
Δεν είμαι αυτός που γράφει για να γίνει γνωστός
Αν δεις κάποιον που μου μοιάζει να προσκυνά τον Θεό
Δεν είμαι εγώ δεν είμαι εγώ
Κι αν δεις κάποιον που Θεό βρήκε στο άφθονο ρευστό
Δεν είμαι εγώ δεν είμαι εγώ
Κι αν με ρευστό αγοράζει έρωτα παρωδικό
Δεν είμαι εγώ δεν είμαι εγώ
Κι αν με έρωτα γεμίζει του «εγώ» του το κενό
Απλοί στίχοι
Ένα σπίτι για να γεννηθείς
ένα δέντρο για ν’ ανασάνεις
ένας στίχος για να κρυφτείς
ένας κόσμος για να πεθάνεις.
Tάσος Λειβαδίτης
ΖΩΕΣ (Κώστας Καρυωτάκης)
Κι έτσι πάνε και σβήνουνε όπως πάνε.
Λέω τις ζωές που δόθηκαν στο φως
αγάπης γαλήνης, κι ενώ κυλούν
σαν ποταμάκια, εντός τους το σφαλούν
αιώνια κι αξεχώριστα, καθώς
μες στα ποτάμια φέγγει ο ουρανός,
καθώς στους ουρανούς ήλιοι κυλούν.
Λέω τις ζωές που δόθηκαν στο φως...
Λέω τις ζωούλες που 'ναι κρεμαστές
απ' τα ρουμπίνια χείλη γυναικός
ως κρέμονται στα εικονοστάσια εμπρός
τα τάματα, οι καρδιές ασημωτές,
κι είναι όμοια ταπεινές, όμοια πιστές
στ' αγαπημένα χείλη γυναικός.
Λέω τις ζωούλες που 'ναι κρεμαστές...
που δεν τις υποψιάζεται κανείς,
έτσι όπως ακολουθάνε σιωπηλές
και σκοτεινές και ξένες και θλιβές
το βήμα, την ιδέα μιας λυγερής
(κι αυτή δεν υποψιάστη), που στη γης
θα γείρουνε, θα σβήσουν σιωπηλές
Που δεν τις υποψιάζεται κανείς...
Που διάβηκαν αμφίβολα, θαμπά
σαν άστρα κάποιας ώρας αυγινής,
από τη σκέψη μιας περαστικής
που, για να τρέχει τόσο χαρωπά,
δεν είδε τις ζωές που σβηούν σιγά
σαν την ψυχή καντήλας αυγινής.
Που διάβηκαν αμφίβολα, θαμπά...
Κάνε μου μπα, να κάνω χα!
Να μην μας πιάσουνε στα πρα...
Κάνε μου χο-γλο-γλο, βγάλε φωνή
χα-χα, μπαχανισμένη μου ζωή.
ʼμα βγάζαμε τις μάσκες
θα 'ταν διαφορετικά.
Ως και οι πάνκισσες τα βάψαν
πράσινα τα μαλλιά.
Πρασινοαίματος καιρός,
δηλώνω πρασινοφρουρός
να μ' αγαπάς πρασινωπά
έχω και καταπράσινη καρδιά.
Πως να παίξουμε κρεμάλες
ξέχασές το στυλό
στον επήρα τις προάλλες
πράσινο.
Είσαι θαμπή, κάνε μου μπι
σαν θερινή χαζή αναψυχή
βάψε με μπλε μάρεν και βυσσινί
φυλάκισέ με αν θες στο μουσταρδί.
Μετενσαρκώνομαι σε δάδα
κι έλαμψα στο πουθενά
και τη μικρή μου κουτουράδα
κάψανε στην πυρά.
Δρόμος σκοτεινός, η ζωή του καθενός
πες μου αν είμαι ζωντανός...
Δώσε μου φωτιά, κάτσε κόντρα στο νοτιά
μην το ψάχνεις άλλο πια...
Είχα έναν φίλο που τρελάθηκε
έκαψε τις μνήμες του και χάθηκε...
Άκου να σου πω, φεύγει ότι αγαπώ
και δεν έχω πια σκοπό...
Τώρα γίναν όλοι τους αδίστακτοι
κι είναι η ψυχούλα μου παρείσακτη...
Είχα μιαν αγάπη, μια οφθαλμαπάτη,
τίποτα δεν έχω τώρα πια...
Που να εξηγώ, τι κατά βάθος είμ' εγώ
ποιος είναι άνθρωπος να του μιλήσω εγώ...
Που να εξηγώ, της μοναξιάς το φορτηγό
τρέχει στη νύχτα δίχως φρένα κι οδηγό...
Δρόμος σκοτεινός, η ζωή του καθενός
πες μου αν είμαι ζωντανός...
Που να εξηγώ - Αντώνης & Γιάννης Βαρδής
Στίχοι: Αντώνης Ανδρικάκης
dream world is a very scary place
the dream world is a very scary place
the dream world is a very scary place
to be trapped in
dream world is a very scary place
the dream world is a very scary place
the dream world is a very scary place
to be trapped inside
trapped inside
trapped inside
all your life
shine in time
shine in time
shine in time
´til you find
you're closer
you're closer
to the truth
within you
within you
within you
is the truth
that your dream world is a very scary place
your dream world is a very scary place
your dream world is a very scary place
to be trapped in
your dreams is such a lonely lonely place
your dreams is such a lonely lonely place
your dreams is such a lonely lonely place
to be trapped inside
trapped inside
trapped inside
all your life
shine in time
shine in time
shine in time
´til you die
you're closer
you're closer
you're closer
to the truth
within you
within you
within you
is the truth
I go,I go,I go closer x4
closer,closer,closer
to the truth
within you,
within you,
within you,
is the truth...
Why do I have to fly
Over every town up and down the line?
I'll die in the clouds above
And you that I defend, I do not love
I wake up, it's a bad dream
No one on my side
I was fighting
But I just feel too tired
To be fighting
Guess I'm not the fighting kind
Where will I meet my fate?
Baby I'm a man, I was born to hate
And when will I meet my end?
In a better time you could be my friend
I wake up, it's a bad dream
No one on my side
I was fighting
But I just feel too tired
To be fighting
Guess I'm not the fighting kind
Wouldn't mind it
If you were by my side
But you're long gone
Yeah you're long gone now
Where do we go?
I don't even know
My strange old face
And I'm thinking about those days
And I'm thinking about those days
I wake up, it's a bad dream
No one on my side
I was fighting
But I just feel too tired
To be fighting
Guess I'm not the fighting kind
Wouldn't mind it
If you were by my side
But you're long gone
Yeah you're long gone now
Τα μάτια της ενα ταξίδι σε εναν ξάστερο ουρανό
Και το κορμί της μια θάλασσα , άγνωστη ,
μένεις στον πειρασμό
παλεύοντας με τους διαμονές σου ?
η ταξιδεύεις ?
Τι και αν φέρει φουρτούνα η θάλασσά της
ναυαγό σε θέλει μέχρι να βγεις στο νησί της
μόνιμο κάτοικο
να κοιτάς το χαμόγελό της σαν ήλιο που σε ζεσταίνει
πίσω απο τους λόφους της
που θές να κατακτήσεις
Και απο εκει ψηλά που θα βρεθείς
να ανοίξεις τα φτερά σου
τι αέρας θα έρθει άραγε ?
μένεις στον πειρασμό
παλεύοντας με τους διαμονές σου ?
η ταξιδεύεις ?
Άμα δεις τα παιδιά,
πες ένα "γεια"
πριν αρχίσουν τελειώσανε όλα...
Δεν θα ψάξει κανείς,
ούτε οι γονείς
εγώ ήρθα και φεύγω αφανής...
Άμα δεις τα παιδιά,
πες ένα "γεια"
γιατί ο κόσμος δεν ήταν για μένα...
Ήταν πόρτες κλειστές
και δικαστές,
ήταν κρύο, βροχή,
μια σκληρή εποχή
που κανείς τους δεν είχε ψυχή...
Άμα δεις τα παιδιά,
πες ένα "γεια"
σε αγάπες που μ' έχουν ξεχάσει...
Είναι άγριος καιρός
κι είμαι μικρός,
έχω ζήσει πολλά
κι η ζωή μου κυλά
με το θάνατο που μου πουλά...
Άμα δεις τα παιδιά,
πες τους μόνο ένα "γεια"
από κάποιον που ήτανε μόνος...
Είχε κάτι να πει
μα σ' αυτή τη σιωπή,
δεν υπήρξε γι' αυτόν λίγος χρόνος...
Άμα δεις τα παιδιά - Γιάννης Βαρδής
Ο Ροβινσών στη Μύκονο
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Στον εικοστό αιώνα, στη Μύκονο
είδα τον Ροβινσώνα με δίκαννο.
Με το παλιό στη πλάτη δισάκι του
μου θύμιζε γαλάτη του Τάκιτου.
Του γυρισμού κατάρτια στα πέλαγα
του θάμπωναν τα μάτια και γέλαγα.
Μα κείνος στον αγώνα, σαν ύαινα
κρατάει του Ποσειδώνα την τρίαινα.
Και δίνει και σε μένα τα κιάλια του
να βρω τα πεθαμένα τσακάλια του.
Στον εικοστό αιώνα, στη Μύκονο
είδα τον Ροβινσώνα με δίκαννο.
http://www.youtube.com/watch?v=05JO21EIpHI
Πες μου αν μπορείς να θυμηθείς πότε
ξύπνησες χωρίς εκείνη να χεις στο πλευρό
σου με τα περίεργα μαλλιά στα μάτια μέσα
σε κοιτά και χάνεται στο ραδιοφωνό σου
την έχω ξάναδει να περπατάει στη βροχή
μα το κορμί της να βράζει,στο πόδι όλη η
γειτονιά είναι μια πέτρα που κυλά βαζεί
φωτιές και οι νότες πέφτουν χαλάζι
Ψέμματα αν ήταν έγω πάλι άδιαφορώ
Βλεπεις με μάγεψε η νύχτα
Νιωθω σαν κάτι να μου ρίξαν στο ποτό
Τα βράδυα όταν τριγυρνάς κάτι θα
σίγοτραγουδάς μπορεί μια μελωδία
ξεχασμένη και ζαλισμένα πρωινά λίγο πριν
φύγεις για δουλειά σ'ακούγεται
στέναχωρημένη
είναι γλυκιά η συντροφιά σου χαιδεύει τα
αυτιά για πάντα καρφωμένη στο μυαλό σου
μαζι της όταν περπατάς στο πλήθος νιώθεις
βασιλιάς ενάς ροκσταρ στο απογειό του
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ
Ως ανύποπτος καθόμαν, ήρθαν όλα μι' αντάρα
οι ήρωές μου κι οι στίχοι μου — φιόρα μου όλα πλατύφυλλα —,
κάθε μια της ζωής μου ήταν — κει — στραβομάρα,
κάθε γκάφα μου ή τύφλα...
Κι ως αρπώντας με μ' έβγαλαν σηκωτόν απ' την πόλη
(με καμπούρες κι αλλήθωροι — με στραβή άλλα αρίδα).
όλα εκεί με τριγύρισαν και με δείξαν — χαχόλοι —
κει βαθιά, τη Χαλκίδα:
... Βλέπεις μαιτρ —μου φωνάξανε— τη Χαλκίδα την είδες
όπου συ μες στα φάλτσα σου μόνον, ήξερες ν' άρχεις;
Νά τα έργα σου, οι πόθοι σου — όλοι εμείς — φασουλήδες,
νά και συ θιασάρχης!...
Τι ντεκόρ ανισόρροπο που με μύτη γελοία
μαιτρ μπεκρής το σκεδίαζε στό 'να πόδι να στέκει.
ήταν κει, λες και χτίστηκε με γλαρή κιμωλία,
όρθιο η πόλη λελέκι...
Κι ω Θεέ μου, τι θίασος, τι λερή συνοδεία
εαυτούληδων (τούτοι μου), να μοιράσουν σαν λύκοι
μεταξύ τους — για ρόλους των — κάθε μια μου αηδία,
κάθε τι ρεζιλίκι..
Κι είμαι γω θιασάρχης τους; Αλς κουρσούμ τώρα εξώλης
και προώλης τους (τέλειος να μαθαίνω τους ρούμπες),
νά μ' αυτούς τους παλιάτσους μου θα κινήσω στις πόλεις
με κραυγές και με τούμπες!...
Κι ως στα πάλκα η φάτσα μου γελαστή θα προβαίνει
(αχ, κι η πρόγκα — τι δόξα μου!.,. — σ' ουρανούς θα με σύρει)
η Χαλκίδα εκεί πισω μου θα φαντάζει χτισμένη
σαν από —τεμπεσίρι...
Στάδιον δόξης
(συλλογή Εαυτούληδες 1950)