Μοιάζει πάρα πολύ με την ψυχανάλυση, ναι, εστιάζει στο παρελθόν.Quote:
Originally Posted by niah
Printable View
Μοιάζει πάρα πολύ με την ψυχανάλυση, ναι, εστιάζει στο παρελθόν.Quote:
Originally Posted by niah
Σ ευχαριστω Σουελ.
θα σου πω απο οτι καταλαβα .
ειναι ενα σταδιο μετα την ψυχαναλυση ,καπου το διαβασα .βασιζεται αποκλειστικα εκει .
και ναι εχει να κανει με το παρελθον .
π.χ. στην συνεδρια που εκανα ειχαμε να κανουμε με εμενα σαν μεγαλη κοπελα και ενα μικρο κοριτσακι που εκρυβα μεσα μου .
ερωτησεις του στυλ ηθελε το μικρο παιδι να ερθει σημερα?
πως αισθανεται σημερα κ.λ.π.
και πραγματα απο το παρελθον
π.χ. η μαμα μου μου φορουσε ρουχα απο τις ξαδελφες μου οταν ημουν μικρη .
και εγω στεναχωριομουν γιατι δεν ηθελα .
τι μικρο μου παιδι ποσο πληγωθηκε τοτε ?
στο παραδειγμα αυτο ειχε και παραδειγματα απο την μερια της ψυχολογου .
αυτο το θυμαμαι χαρακτηριστηκα .
πηγε σε ενα μαγαζι εκει ηταν η μαμα με ενα κοριτσακι και αυτο ηθελε να αγορασει κατι καλτσες με πασχαλιτσες πανω ,αλλα η μαμα του δεν τις πηρε και του φωναξε .
πως αισθανομαι για αυτο ?
θλιμμενη ,στεναχωρημενη .απογοητευμενη κ.λ.π.
πως αισθανετει το μικρο παιδι του παραδειγματος?
πως αισθανεται το δικο μου μικρο παιδι ?
αυτην ηταν μια συνεδρια .
εμενα παντως δεν μου εκανε καλο αυτο .
ειχα φτασει σε σημειο να μην αγορασω παπουτσια για την δουλεια γιατι πιστευα οτι δεν τα αξιζα .
και πηγενα με τα παλια .
αυτο ηταν μονο η αρχη .
μετα κατεληξα σε ψυχιατρο η οποια μου εδωσε αντικαταθλιπτικα και αγχολυτικα .
ελπιζω να σε καλυψα .
οποιος αλλος θελει ας πει μια δικη του συνεδρια .........
και γιατί έφτασες στο σημείο να μην αγοράσεις παπούτσια; Τι αισθάνθηκες δηλαδή;
Σάντυ, πολύ ωραία τα είπες!Quote:
Originally Posted by sandy25
Κάτι τέτοιες συνεδρίες είχα κι εγω!Λες να πέσαμε εμείς σε περίπτωση και κακώς γινόμαστε αφοριστικές;Τι να πω...
Αν έχω διάθεση να τα ξαναθυμηθώ, θα γράψω κι εγώ κάτι παρόμοιο.
Τζίπσι, όσο για τα παπούτσια, δεν γράφει λεπτομέρειες, αλλά παίζουν πολλά.Π.χ. αν όταν ήταν μικρή και υπήρχαν οικονομικά προβλήματα και φορούσε η μητέρα ρουχα δανεικά και ήδη φορεμένα, η κόρη δυσαρεστούσε με αυτό.Ωστόσο σαν παιδί, δεν μπορούσε να κάνει κάτι γι' αυτό -πρακτικά- αλλά το άσχημο συναίσθημα αποθηκεύεται και μεγαλώνει και παίρνει και άλλες μορφές κ.λ.π. κ.λ.π.Ως ενήλικη, νιώθει ενοχικά που έχει τη δυνατότητα να αγοράσει κάτι για τον εαυτό της.Όμως, για να δικαιώσει "παιδί μέσα της", δεν το κάνει...Έτσι επέρχεται μια ισορροπία ή πιο ποιητικά, η κάθαρση.
Τώρα, μπορεί να έγραψα μεγάλη κοτσάνα, αλλά απο τη δική μου εμπειρία και επειδή έχω ζήσει αμέτρητες συνεδρίες σαν την παραπάνω, κάπως έτσι το κατάλαβα!
Εμένα σ' αυτό το παράδειγμα μ' εκνεύρισε που κάνει 3 ερωτήσεις. Δεν μπορεί να ρωτήσει μόνο εμένα; Χαζό μου φαίνεται, δεν ξέρω.
την τρίτη το μεσημέρι είχα ραντεβού με τον ψυχίατρο. Δεν έχω εμπειρία και δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη για τα αποτελέσματα μιας ψυχοθεραπείας. Αυτό που μου συνέβει είναι ότι αν και πριν μπω μέσα στο ιατρείο με κατέκλυζαν σκέψεις για το τώρα, όταν ξεκινήσαμε, χωρίς να μπορώ , απο τη σύγχησή μου, να προσδιορίσω το πως?, η πρώτη κουβέντα ήταν "η μαμά και ο μπαμπάς μου". Ο γιατρός μου πρότυνε να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία. Δεν έχω ιδέα για τις μεθόδους που ένας ψυχολόγος -ψυχοθεραπευτής μπορεί να χρησιμοποιήσει. Και σε αυτή τη φάση πολύ λίγο με ενδιαφέρει. Ο γιατρός λέει πως πρέπει να είμαι αποφασισμένη. Πως καποιες φορές θα κυλάνε οι συνεδρίες ομαλά και κάποιες θα είναι πολύ επώδυνες.Οταν τελείωσε το ραντεβού μου ένιωθα απλά κουρασμένη. Τίποτε άλλο. Οταν όμως την επομενη μέρα έμεινα μόνη στο σπίτι και ξεκίνησα να κάνω τις καθημερινές δουλειές, κυριολεκτικά απο το πουθενά κατακλυστικα απο αναμνήσεις. Α Π Λ Α πράγματα θαμμένα ζωντάνεψαν. Το ίδιο έπαθα και σήμερα. Οταν είμαι με άλλους είμαι πραγματικά μια χαρά . Οταν είμαι μόνη μου μνήμες απο το παρελθόν με κυριεύουν και συνήθως είναι δυσάρεστες και κλαίω. Δεν ξέρω που θα μου βγεί ,πραγματικά. Παντως έχει και το γελοίο του το θέμα!! Να ανακαλείς το παρελθόν σου και την ίδια ώρα να δυπλώνεις σώβρακα.....όσο και να πεις προσδίδει μια νότα αιδιοδοξίας.
s.popi με έκανες και χαμογέλασα!!! Σιγά σιγά εύχομαι να αρχίσεις να ανακαλείς και μνήμες ευχάριστες. Είμαι σίγουρη οτι υπήρξαν και τέτοιες στιγμές.
Βασικά δεν έχω δει κανέναν να βελτιώνεται από ψυχοδυναμική, αλλά εγγυημένα έχω δει όσους είχαν νευρώσεις τύπου ΙΨΔ και πανικούς να χειροτερεύουν δίνοντας τσάμπα λεφτά για χρόνια. Πλέον είμαι εντελώς εναντίον σε αυτό το σκοτεινό πράγμα που θυμίζει θρησκεία με αναχρονιστικές θεωρίες από τις αρχές του 20ου αιώνα για "φαλλικά" και "πρωκτικά στάδια". Μοιάζει πιο πολύ με μυστικισμό/θρησκεία παρά με παρέμβαση ενημερωμένη από σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα της ψυχολογίας. Έχει και εντελώς σκοτεινό conceptualization με πολύ παρελθόν και κόλλημα/εμμονή στους γονείς και στην παιδική ηλικία, χωρίς να έχει υπάρξει ποτέ ούτε ένα δεδομένο ότι βγάζοντας πράγματα συνέχεια από το παρελθόν ωφελεί κάπως την κατάσταση (βασικά άμα είναι άσχημες οι αναμνήσεις αισθάνεσαι χειρότερα). Ακόμα και η χιουμανιστική που έχει το λιγότερο θεωρητικό και επιστημονικό υπόβαθρο μου φαίνεται κλάσεις καλύτερη λόγω του οπτιμισμού και του στιλ "μπορείς-να-καταφέρεις-τα-πάντα" που έχει.
Το θέμα είναι να αναγνωρίσεις τα σχετικά-με-την-κατάσταση/πρόβλημα και να τα αλλάξεις. Αυτό είναι το πιο δύσκολο και εκεί είναι που πετυχαίνει με τα 1000 η γνωσιακή (π.χ. δίνοντας "δουλειά" "για το σπίτι" και για "έξω", η θεραπεία δεν είναι μόνο στο γραφείο) Καλά είναι δε εντελώς ηλίθιο να έχεις πανικούς και ΙΨΔ και νοσοφοβίες και να αρχίσεις να μιλάς για παιδική ηλικία και γονείς, ότι πιο άκυρο πραγματικά και όποιος ψυχολόγος η ψυχίατρος κρατάει κάποιον για χρόνια σε τέτοια θεραπεία χωρίς να έχει το σθένος να τον στείλει στην ανάλογη θεραπεία κοροιδεύει απλά (και το κάνουν πολλοί). Επίσης προτιμώ πάντα να πηγαίνω με επιστημονικά δεδομένα και ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας αναγνωρίζει μόνο την ΓΣΘ (βασισμένος σε άπειρες έρευνες) ότι έχει αποτελέσματα σε διαταραχές κατάθλιψης και άγχους. Η ψυχοδυναμική ίσως λέει κάτι για διαταραχές προσωπικότητας και τέτοια. Αλλά που ξέρεις μπορεί και να σε βοηθήσει. Θα μου πεις κάποιοι νιώθουν καλύτερα πηγαίνοντας στον παπά οπότε όλα παίζουν. Δεν ξέρω, προσοχή και ο θεός μαζί σου λολ.
Ναι, ναι, ναι, χειροτερεύουν...:mad:Quote:
Originally Posted by PETRAN
Με έχει βάλει ο θεραπευτής να "ξαναζήσω" τη ζωή στην κούνια:eek:Quote:
Πλέον είμαι εντελώς εναντίον σε αυτό το σκοτεινό πράγμα που θυμίζει θρησκεία με αναχρονιστικές θεωρίες από τις αρχές του 20ου αιώνα για "φαλλικά" και "πρωκτικά στάδια". Μοιάζει πιο πολύ με μυστικισμό/θρησκεία παρά με παρέμβαση ενημερωμένη από σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα της ψυχολογίας. Έχει και εντελώς σκοτεινό conceptualization με πολύ παρελθόν και κόλλημα/εμμονή στους γονείς και στην παιδική ηλικία, χωρίς να έχει υπάρξει ποτέ ούτε ένα δεδομένο ότι βγάζοντας πράγματα συνέχεια από το παρελθόν ωφελεί κάπως την κατάσταση (βασικά άμα είναι άσχημες οι αναμνήσεις αισθάνεσαι χειρότερα). Ακόμα και η χιουμανιστική που έχει το λιγότερο θεωρητικό και επιστημονικό υπόβαθρο μου φαίνεται κλάσεις καλύτερη λόγω του οπτιμισμού και του στιλ "μπορείς-να-καταφέρεις-τα-πάντα" που έχει.
Και απ'οτι βλέπω απο άλλους, βοηθάνε πάρα πολύ.Quote:
Το θέμα είναι να αναγνωρίσεις τα σχετικά-με-την-κατάσταση/πρόβλημα και να τα αλλάξεις. Αυτό είναι το πιο δύσκολο και εκεί είναι που πετυχαίνει με τα 1000 η γνωσιακή (π.χ. δίνοντας "δουλειά" "για το σπίτι" και για "έξω", η θεραπεία δεν είναι μόνο στο γραφείο)
Εγώ πάθαινα κρίσεις πανικου την ώρα της συνεδρίας.Εμ, πώς να μην πάθω όταν κάθομαι επι 45 λεπτά και ξεθάβω όλα τα κακά και τα στραβά απο ηλικία 0-30.Quote:
Καλά είναι δε εντελώς ηλίθιο να έχεις πανικούς και ΙΨΔ και νοσοφοβίες και να αρχίσεις να μιλάς για παιδική ηλικία και γονείς, ότι πιο άκυρο πραγματικά και όποιος ψυχολόγος η ψυχίατρος κρατάει κάποιον για χρόνια σε τέτοια θεραπεία χωρίς να έχει το σθένος να τον στείλει στην ανάλογη θεραπεία κοροιδεύει απλά (και το κάνουν πολλοί).
Και το θεωρουσε και φυσιολογικό, γιατί έτσι έδειχνε ότι δούλευε το πράμα.χο χο χο.
Ωστόσο αυτο με τον ΠΟΥ και τις τόσες έρευνες, γιατί δεν είναι τόσο γνωστό όσο θα έπρεπε;Quote:
Επίσης προτιμώ πάντα να πηγαίνω με επιστημονικά δεδομένα και ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας αναγνωρίζει μόνο την ΓΣΘ (βασισμένος σε άπειρες έρευνες) ότι έχει αποτελέσματα σε διαταραχές κατάθλιψης και άγχους. Η ψυχοδυναμική ίσως λέει κάτι για διαταραχές προσωπικότητας και τέτοια. Αλλά που ξέρεις μπορεί και να σε βοηθήσει. Θα μου πεις κάποιοι νιώθουν καλύτερα πηγαίνοντας στον παπά οπότε όλα παίζουν. Δεν ξέρω, προσοχή και ο θεός μαζί σου λολ.
Επίσης, υπάρχουν και ψυχοθεραπευτές που βάζουν και λίγο απο θρησκεία στη θεραπεία τους, οπότε ο παπας συμφέρει καλύτερα, θα φας και κανα ψωμάκι ή κανα κόλυβο που έχει ξεμείνει.
Άντε και καλη τυχη μάγκες.:)
Χαχαχαχαχαχα δεν υπαρχεις εχω λιωσει !!!!!!!!Quote:
Originally Posted by Σουελ
ΠΕΤΡΑΝ η συμβολή της οικογενειακής ζωης είναι πρωταρχικης σημασίας δεν το διαπραγματευομαι αλλά στην ΙΔΨ και στην νοσοφοβία είναι προφανές ότι δεν παίζουν ρόλο.
Παιδιά, θα ήθελα να διατυπώσω άλλη μια ερώτηση ως προς την ψυχοθεραπεία. Η αλήθεια είναι ότι γενικά χρειάζομαι τον χρόνο μου σαν άνθρωπος οπότε τα 50 λεπτά που αφιερώνει ο ψυχολόγος μου φαίνονται λίγα για να μπορεσω ν' ανοιχτώ και να μιλήσω. Τι θα μπορούσα να κάνω γι' αυτό;
Τζιπσι κι εγω το ιδιο προβλημα εχω. Αγχωνομαι μηπως δεν προλαβω να πω ολα αυτα που θελω, μιας κ ειμαι υπο την πιεση χρονου. Ειδικα αυτη η βλαμμενη η τελευταια που πηγα, δεν φτανει που με εστησε στον τοιχο για εκτελεση κ δεν μ αφηνε να μιλησω, με κρατησε 45 λεπτα ακριβως, με το ρολοι, 9 μπηκα, 9:45 ημουν εξω, ελεος δλδ με το δευτερολεπτο! Πολυ μου τη σπαει αυτο! Θα μπορουσες να το θεσεις ως θεμα στον/ην ψυχοθεραπευτη/τρια σου κ μια λυση ειναι να σε βαζει ειτε πρωτο ειτε τελευταιο ραντεβου, οποτε αμα εισαι πρωτο μπορεις να πας λιγο νωριτερα κ αμα εισαι τελευταιο, εφοσον μετα δεν θα εχει αλλον ασθενη, μπορει να σου χαρισει 10 λεπτακια παραπανω.
Γειά σας κι από μένα. Το είδος της ψυχοθεραπείας, που συμφέρει οικονομικά, γιατί είναι χρονικά το πιο σύντομο, είναι η γνωσιακή συμπεριφοριστική. Έκανα πρόσφατα και ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα, γιατί χρησιμοποιεί, όπου αυτό χρειάζεται και στοιχεία από τις άλλες μεθόδους. Βέβαια, εξαρτάται και από το αν θα σου κάνει ο-η ψυχολόγος. Γι' αυτό κι οι πρώτες-πρώτες συνεδρίες είναι και αναγνωριστικές. Ασυζητητί είναι δώρο στον εαυτό μας σε κάθε περίπτωση, ακόμα δηλ. κι αν πρόκειται έστω και για αυτογνωσία.