ο χαμος του πατερα μου...

Ειναι μια κατάσταση , η απώλεια του πατερα σου που δεν θα μπορέσεις ποτε να ξεπερασεις , απλα θα συνήθισεις τον πόνο ο οποίος μέρα με την μέρα θα μεγαλώνει .
Τα εχω βιώσει απο τα 19 μου, θα κλαψεις ξανα και ξανα και ξανα , θα σου λείπει θα τον θες να τον δεις .
Απλα θα συνήθισεις να ζεις μέσα σε αυτο .

Φιλε pararos... Ο πατερας σου πεθανε και αυτο ασφαλως δημιουργει συναισθηματα θλιψης σε σενα και το στενο οικογενειακο σου περιβαλλον. Εσυ ομως...; Ζεις; Χμμ. Για να δουμε. Ισως σου φανει παραδοξο αλλα θα μπορουσα να υποστηριξω πως ο πατερας σου ζει ενω εσυ οχι... Περιεργο; Ισως. Ας το δουμε ομως κατω απο μια αλλη "ματια". Το να υπαρχεις, μας λενε οι υπαρξιακοι φιλοσοφοι, δεν σημαινει να θεωρησαι δεδομενος, αλλα προς δημιουργια απο τον ιδιο σου τον εαυτο. Υπαρχειν σημαινει γιγνεσθαι. Η υποσταση ειναι κινηση, ειναι χρονικοτητα, ειναι εργον, ενα συνεχες γιγνεσθαι. Τωρα...φαινεται πως η ζωη σου περιστρεφεται πια γυρω απο τον πατερα σου. Οι σκεψεις, τα συναισθηματα, οι ενεργειες σου, ολα αυτα που οριζονται ως κινηση, ως γιγνεσθαι τις υπαρξης, δεν αφορουν εσενα αλλα τον πατερα σου. Μια ιδεα που καθημερινα πραγματωνεται μεσα απο την ζωη σου, ειναι σαν να εχεις δωσει ως οχημα την ζωη σου για να ζει μεσα απο εσενα ο πατερας σου. Ενεργεις και συνδιαλεγεσαι στην ζωη θετοντας σε κινηση την ιδεα του πατερα σου αφηνοντας την δικη σου ιδεα, την δικη σου υποσταση, σε πληρη ακινησια, απορριπτοντας το γιγνεσθαι, το χωροχρονικο συνεχες του εαυτου σου που θα σου επιτρεψει να ζησεις ξανα. Φιλε pararos... Ο πατερας σου πεθανε... Μην κανεις το λαθος να παιρνεις την θεση του, δεν σου ανηκει, εσυ εχεις αλλο ρολο τωρα... Να θεσεις σε κινηση την δικη σου ζωη... Και μεσα απο αυτη τη κινηση, το γιγνεσθαι, να κανεις τα παντα "ζωη" γυρω σου...
Καλη συνεχεια.......

Φιλε Πυρρων καλα τα λες και τα εχω διαβασει απειρες φορες και προσπαθω να ζησω κ σε ευχαριστω παρα πολυ...αλλα τα παντα τα κανω με το ζορι,δε χαιρομαι τιποτα!εχω μπει σε μια διαδικασια στην οποια λεω οτι δε προκειται να τον ξαναδω ποτε...και με κανει ρακος!

Λοιπον θελω να μοιραστω κατι που μου συμβαινει..

Κι εγω εχασα τον μπαμπα πριν εναμιση χρονο.

Περασα απο διαφορα σταδια, τους πρωτους μηνες παγωμα, μετα συνειδητοποιηση και πενθος κλπ κλπ.

Εγω ειχα ενα θεμα, δε μπορουσα να κλαψω, κατα καποιο τροπο δε μπορουσα να βιωσω πραγματικα το πενθος τους πρωτους 9-10 μηνες, με εξαιρεση το πρωτο βραδυ, που αν δεν ειχα ενα φιλο μου που για μενα ειναι Ανθρωπος με το Α κεφαλαιο να κοιμηθει διπλα μου, θα ειχα μαλλον κοπανησει το κεφαλι μου στον τοιχο γιατι δε σταματαγε να σκεφτεται και να γυριζει.

Απο κει και περα παγος, ενω και μιλαγα για αυτον, και τον σκεφτομουν συνεχεια, κοιταζα φωτογραφιες, αν εβλεπα ταινια που πεθαινε οποιοσδηποτε εκλαιγα, αν εβλεπα φωτογραφια εκλαιγα, αν εβλεπα αρρωστο μεγαλο ανθρωπο εκλαιγα, κτλ κτλ κτλ. Αλλα δεν ξερω μπορει να με καταλαβει κανεις, ημουν παγακι, παρολο το κλαμμα που με επιανε κατα καιρους, δεν το ειχα συνειδητοποιησει ποσο με ειχε αγγιξει ο θανατος του. Νομιζα οτι ειμαι οκ, το αντιμετωπιζω καλα και ειμαι ενταξει.

Μεχρι που το καλοκαιρι διαβαζα δυο βιβλια για σχεσεις και ψυχολογια και οικογενεια κτλ κτλ (διαβαζω παντα ταυτοχρονα 2-3 βιβλια). Σε καποια φαση λοιπον αναμεσα στα καλοκαιρινα μου μπανια αρχισα να μην αισθανομαι καλα, να με πιανει εκνευρισμος και θλιψη. Σταματησα το ενα βιβλιο λοιπον εκεινο το διαστημα και συγκεντρωθηκα στο αλλο. Σε καποια φαση μεγαλωσε η θλιψη και παρατησα και το δευτερο βιβλιο.

Θα μου πεις τι φταιγανε τα βιβλια και τα παραταγα επειδη ειχα τα νευρα μου και τις κυκλοθυμιες μου και τσακωνομουν με τη μανα μου και τον φιλο μου? Ουτε εγω καταλαβα, ωσπου μια μερα αναβει το λαμπακι μεσα το συννεφακι πανω απο το κεφαλι μου.

Σοκαρισμενη ανοιγω το ενα βιβλιο εκει που το ειχα αφησει με το σελιδοδεικτη, κοιταω, κεφαλαιο "Απωλεια", παιρνω και το δευτερο βιβλιο το ανοιγω, κεφαλαιο "Πενθος". Τυχαιο λεω μεσα μου? Δεεεεεε νομιζωωωωω!! Παρτα βλαμμενη που νομιζες οτι δε σε ειχε επηρεασει και εισαι μια χαρα. Εγιναν καποια σκηνικα που δε θελω να αναφερθω γιατι ειναι πολυ προσωπικα, εκανα ενα μπαμ ας πουμε και τοτε συμφιλιωθηκα πραγματικα με το γεγονος. Οσο μπορει να συμφιλιωθει κανεις δηλαδη.

Μου ηρθαν στο δρομου και καποιοι ανθρωποι και καποιες σκεψεις για το θανατο και για αυτον που φευγει, οτι αυτος που ειναι την αλλη πλευρα θελει να σε βλεπει μοναχα ευτυχισμενο γιατι αλλιως δεν ηρεμει η ψυχη, και ετσι καπως ηρεμησα.

Το θαυμαστο της υποθεσης ειναι οτι απο οταν εφυγε τον εβλεπα μεσα σε ανθρωπους, μεσα σε αγαπημενα μου αντικειμενα, ζωακια, μεσα στο καθετι το οποιο αγαπω. Τωρα τον βλεπω πολυ πιο συχνα.

Δεν κανω δευτερες σκεψεις για αυτο το γεγονος, δε θελω ουτε να το αναλυσω, ουτε να το ερμηνευσω, ουτε να τον αφησω με οδηγησει στη νοσταλγια και στη θλιψη, απλα το παιρνω οπως ερχεται, χαμογελαω, μου αρεσει και το ζω.

το παγωμα ειναι μερος της αμυνας λιλιουμ,απεναντι στο ισχυρο ψυχικο σοκ που προκαλει ο θανατος...βαζεις ενα οριο για να μη περασεις την πορτα σε ενα δωματιο πανικου και φρικης...καλως ή κακως ομως αυτη την πορτα δεν μπορεις να την κρατησεις για παντα κλειδωμενη...πρεπει να μπεις και σιγα σιγα να κανεις το δωματιο δικο σου χωρο,να ανοιξεις τα παραθυρα,να το γεμισεις με τα χρωματα των αναμνησεων,με παλιες φωτογραφιες,αγαπημενες στιγμες.... ετσι γινεται ενας χωρος οικειος που τον επισκεπτεσαι με νοσταλγια και αγαπη.... πρεπει να εχεις ομορφες αναμνησεις απο τον πατερα σου,φαινεται απο τον τροπο που γραφεις γι αυτον... πρεπει να νιωθεις τυχερη,οσο κι αν ακουγεται παραδοξο,γιατι στο δικο σου δωματιο δεν υπαρχουν σκιες,ουτε κρυφες γωνιες...ουτε λογια που δεν ειπωθηκαν ποτε κι εμειναν μετεωρα να εννοουνται... το δικο σου δωματιο μπορεις να το γεμισεις με το φως της αγαπης που δεν πεθαινει ποτε και της τρυφεροτητας που σε εκανε απο παιδι τον ανθρωπο που εισαι σημερα...μια γωνια για σενα και τον μπαμπα σου.. μονο δικια σας για να βρισκεστε μεχρι να συναντηθειτε ξανα.

Νflu μπορει να εχεις πεσει και πολυ εξω.. Απλα καποτε, μαλλον εγκαιρα, μπορει να σταματησα να ζηταω απο αυτον να ειναι οπως θα ηθελα, και αποδεκτηκα την κατασταση ως ειχε. Επισης νομιζω οτι καταφερα να μην γυρναω πισω παρα σπανια πια, για αυτο και δεν εχω καλη μνημη, και αυτο το καταλαβα οταν συνειδητοποιησα ποσες φορες καποιος μου θυμιζει κατι που εγινε στο παρελθον η με ρωταει για αυτο, και εγω πρεπει να προσπαθησω παρα πολυ να θυμηθω πανω κατω τι ειχε γινει, και αυτο ΑΝ το θυμηθω τελικα, και ποσες ιστοριες λενε οι αλλοι απο το παρελθον, ενω εγω συνηθως δεν εχω πολλα παρελθοντικα να πω. Ειδικα για τα ασχημα λοιπον δε γυριζω πισω, γυριζω μονο για τα ομορφα.

Εντιτ: Και ισως για ολους τους παραπανω λογους τελικα εχεις δικιο! Ξαναδιαβαζοντας τι μου εγραψες και τι σου απαντησα το καταλαβα! Ναι, εχω ομορφες αναμνησεις, γιατι αυτες κρατησα :)

Αργω ειναι η αληθεια, αλλα το καταλαβαινω (συνηθως) :p

Τοτε πρεπει να σου πω ενα μπραβο,και το εννοω με ολη την σημασια,θελει και δυναμη και πειθαρχια κατι τετοιο και περισσοτερο ισως σημαινει πως εισαι με τον εαυτο σου καλα... εγω πρεπει να ομολογησω πως δεν το εχω καταφερει... η αγαπη βεβαια που εχει μεινει μεσα μου ειναι πολλη,παντα ηταν... αλλα νιωθω σαν να μεινε κατι στην μεση,σαν να κοπηκε αποτομα ...νιωθω ακομα και ενοχες που θυμαμαι ακομα τα ασχημα,οχι με θυμο ή κακια αλλα με πολυ παραπονο.... ολα αυτα που θα μπορουσαν να ειναι τοσο πολυ αλλιως.. το δικο μου δωματιο εχει πολλες σκοτεινες γωνιες και καμμια φορα φοβαμαι και να το ανοιξω.....

Νflu η καλυτερη αντιμετωπιση για μενα δεν ειναι ουτε να το ανοιξεις, ουτε να το εξερευνησεις, ουτε να γυρισεις πισω εκει, ουτε να το αποδεκτεις, ουτε να το αγκαλιασεις. Ειναι να το ξεχασεις.

...ναι μαλλον ετσι πρεπει να ναι.. να ξεχασεις ...

Αυτο ειναι, γιατι εχοντας στο μυαλο σου ενα δωματιο σκοτεινο δυο τεινα συμβαινουν:

1. οταν μπαινεις σε αυτο αναβιωνεις τον πονο και ετσι συντηρειται το δωματιο, γυριζεις ξανα και ξανα εκει να βασανιζεσαι με θυμο ή ενοχες ή παραπονο, αναπτυσσεται μπορεις να πεις εθισμος σε αυτα τα συναισθηματα που προκαλουν οι συγκεκριμενες σκεψεις
2. οταν προσπαθεις να το αποφυγεις και παλι το συντηρεις, γιατι προσπαθουμε να αποφυγουμε μοναχα κατι που υπαρχει, ακομα κι αν υπαρχει μονο στο μυαλο μας. Δηλαδη μπορει οκ να μη μπαινεις μεσα να βιωσεις τον πονο, αλλα το φερνεις στο μυαλο σου και ετσι δεν το βοηθας να εξαφανιστει!

Αυτο σε εμποδιζει απο το να ζεις οσο πιο χαρουμενα γινεται, γιατι ειναι σαν μπαλα καταδικου, και πραγματικα, δεν υπαρχει ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΛΟΓΟΣ να το κανεις αυτο στον εαυτο σου. ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ υπαρχουν παρα πολλοι λογοι που πρεπει να ζησεις οσο πιο ομορφα γινεται αυτη τη ζωη.

Αν παψεις να το επαναφερεις στη μνημη σου, σιγα σιγα ξεφουσκωνει, ξεθωριαζει, και χανεται..

ναι...τι γινεται ομως οταν το ατομο που συνδεεται με αυτες τις αναμνησεις ,ηταν ενα ατομο απολυτα δυστυχισμενο,που σε ολη του την ζωη μεχρι την τελευταια μερα που το ειδες τονιζε συνεχεια αυτη την δυστυχια και μονο και ειχε και ενα εξισου τραγικο τελος... τι να πρωτοξεχασεις.. αστο,..καλυτερα να ξεχνας τελικα...μακαρι να υπηρχε ενα κλικ σε ενα διακοπτη..

Μπορεις να ξεχασεις, στο λεω με σιγουρια, γιατι ολα αυτα που ειπες μου χτυπανε καμπανες :)

Δεν μπορεις εσυ να του δωσεις τη χαρα που δεν πηρε ή την αναγνωριση, ή να του αλλαξεις μυαλα, να αλλαξεις τη ζωη που γραφτηκε. Κι εγω ηθελα να το κανω αυτο πιστεψε με. Μετα καταλαβα οτι με αυτες τις σκεψεις και τα συναισθηματα απλα θα γινομουν στη ζωη μου αυτο που δεν ηθελα να ειναι εκεινος, δυστυχης. Και αυτο δεν το θελει για σενα τωρα. Αν θες λοιπον να τον κανεις ευτυχισμενο τωρα, ξεχασε τα ολα αυτα, και θα τον βλεπεις γυρω σου καθε μερα και θα χαμογελας. :)

Στα αληθεια μου κανει πολυ καλο να το ακουω απο καποιον που εχει ζησει κατι παρομοιο... πολλες φορες προσπαθω να βρω την λυση,αυτη την φορα θα προσπαθησω να δοκιμασω τον δικο σου δρομο...εχεις δικιο δεν μπορεις να αλλαξεις αυτο που γραφτηκε.. ειναι μεγαλο βαρος,κι ακομα μεγαλυτερο να φοβασαι καμμια φορα να κοιταξεις ακομα και την φωτογραφια.. μα αυτο ομως εχεις δικιο δεν φερνει χαρα σε κανεναν.. ουτε σε κεινη ουτε σε μενα..
νιωθω πως ο δικος σου τροπος περνει ενα μικρο βαρος απο την καρδια μου.... κι αυτο σημαινει ηδη κατι.....σ'ευχαριστω.

παρακαλω, χαρα μου.

Εχω καταλαβει οτι ο δρομος της αληθειας ειναι ιδιος με αυτον της ζωης, της χαρας και της αγαπης. Και οποια αληθεια εχω συνειδητοποιησει και εχω δει οτι δουλευει για μενα, μου δινει χαρα, μου επιτρεπει να ζω ομορφα και να αγαπω εμενα και τους αλλους, θελω να την μοιραζομαι..