H ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ

διαπραγματευση ποια διαπραγματευση ? για ελλαδα μιλαμε παντα ? κανουν διαπραγματευσεις σε τουτη τη χωρα ?

εγω ηξερα οτι το ολο θεμα εδω ειναι πειναμε και ουρλιαζουν λυκοι, γιαυτο ασε τη ******* σου καλυτερα στο σπιτι (με νοικι).

το ειπε κι ο Γιωργος (οχι ο ΓΑΠ) ο Οργουελ "if you want a picture of the future, imagine a boot stomping on a human face forever".

οποτε οταν καπου βλεπεις οτι δε μπορεις, δεν καθεσαι να διαπραγματευτεις, απλα φευγεις! σ'αυτη τη χωρα δεν αξιζει πλεον να παλευεις, τιποτα δεν αλλαζει προς το καλυτερο, χασιμο χρονου ειναι!

προσεξε ΚΕΝΕ θα φας παλι παρατηρηση κ θα με παρει κ εμενα η μπαλα μετα εξαιτιας σου..

καποιοι ανθρωποι προτιμαμε να παλευουμε για τα δικαιωματα μας μεχρι τελικης πτωσης..κ οταν δεν εχεις τον τροπο,τον βρισκεις αναγκαστικα.. η παραιτηση ειναι η εσχατη λυση

αλλα δυστυχως στην ελλαδα επειδη επικρατει ο ωχαδερφισμος κ ο καθενας για την παρτη του γιναμε αυτο που γιναμε..

Quote:

---

Originally Posted by kalopisti

zafeiri τι εννοεις οταν λες οτι το δευτερο τονωνει την αυτοπεποιθηση?? το θεμα της διαπραγματευσης πλεον ειναι η ιδια μου η ζωη και η ελευθερια..

---

Εννοώ ότι αν έχεις περισσότερες επιλογές έχεις τη δύναμη.Όμως δεν σε καταλαβαίνω.Η ζωή σου και η ελευθερία σου είναι υπό διαπραγμάτευση;Τί να διαπραγματευτείς;Τα αδιαπραγμάτευτα;
Κάτι μου λέει ότι έχεις κάποιο θέμα με τους γονείς σου και δεν μπορείς να το χειριστείς.

βασικα θα μπορουσε να ειναι κ σαν τα προβληματα που αντιμετωπιζουν οι εφηβοι με τους γονεις.. γενικα τα προβληματα που δημιουργουνται οταν αλλοι ανθρωποι εχουν εξουσια επανω σου.. απλα οι ανθρωποι που αντιμετωπιζω ειναι ξενοι κ εχουμε αντικρουομενα συμφεροντα..

Quote:

---

Originally Posted by kalopisti

Όλοι, θέλοντας κ μη, συχνα στη ζωη μας ειμαστε υποχρεωμενοι να υπερασπιστουμε τα συμφεροντα ή τα δικαιωματα μας, ζωτικης ή μη σημασιας, τα οποια καποιοι καταπατουν..

στις κοινωνικες σχεσεις, κυριως μεσα στο χωρο εργασιας, δυστυχως αυτος που εχει χαμηλη αυτοπεποιθηση κ δεν εχει τους απαραιτητους συμμαχους για να τον βοηθησουν, πρεπει να επιστρατεψει ολο του το θαρρος κ τη δυναμη να υπερνικησει τις οποιες ανασφαλειες του για να υπερασπιστει τον εαυτο του,αλλιως ειναι ο χαμενος της ζωης κ οσο δεν το τολμα θα ειναι μια ζωη ο χαμενος.. πως μπορει ενας ανθρωπος να κερδισει τη μαχη της διαπραγματευσης? πως μπορει καποιος να σηκωσει το αναστημα του κ να κερδισει στη μαχη της διαπραγματευσης, ειδικα σε θεματα που αφορουν τη ζωη και την ελευθερια του την ιδια?

εχετε σχετικες εμπειριες να μοιραστειτε?

---

Καλόπιστη, εγώ νομίζω ότι όταν μπαίνουμε στη διαδικασία, σε ένα εργασιακό περιβάλλον, να "αγχωνόμαστε" για το πως μπορούμε να διαπραγματευτούμε τα δικαιώματα μας, τότε πολλές φορές αυτό μπορεί να σημαίνει ότι το εργασιακό περιβάλλον είναι τόσο ελεεινό, που ακόμα κι αν ήμασταν δεινοί διαπραγματευτές, πάλι δε θα είχε νόημα η διαπραγματευση.
Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Τα εργασιακά περιβάλλοντα των περισσοτέρων είναι τέτοια που σε βάζουν στο δικό τους μοναδικό τριπάκι, το σχεδόν αφοπλιστικό τριπάκι, του να νομίζεις ότι δεν μπορείς να το χειριστείς, να το διαπραγματευτείς επειδή εσύ έχεις κάποιας μορφής ανεπάρκεια (τύπου χαμηλή αυτοπεποίθηση) που οφείλεται σε σένα.
Τα περισσότερα άτομα που ξέρω με τοξικά εργασιακά περιβάλλοντα, δεν είναι ανεπαρκή και μια χαρά θα διαπραγματεύονταν (εφόσον η διαπραγμάτευση είναι μια υγιής διαδικασία) σε ένα υγιές περιβάλλον. Απλά τους περισσεύει η ευγένεια, η οποία όντας εκμετελλεύσιμη, σταδιακά τους γυρνάει μπούμερανγκ ως φόβος.
Ο φόβος όμως δεν είναι αντικειμενική κατάσταση. Εμείς τον πλάθουμε μέσα μας, εμείς τον καλλιεργούμε. Άρα εμείς τον ανακαλούμε. Και χωρίς καμμία διαπραγμάτευση.

void..εχεις μπει ακριβως στο νοημα.. η περιγραφη σου δεν θα μπορουσε να ειναι καλυτερη.. δυστυχως η ευγενεια στη δουλεια ειναι εκμεταλλευσιμη κ χρειαζεται να ξεπερασεις τον εαυτο σου για να σταθεις στα ποδια σου

Ειναι μια μικρη ζουγκλα. Πανω -κατω ολοι θελουν τα ιδια πραγματα και οταν τα εχουν...θελουν περισσοτερα. Ειναι και υποκειμενικο το ζητημα. Στο μυαλο καποιου πχ το οτι αμοιβεται πενιχρα σε μια δημοσια υπηρεσια , μπορει να νομιζει οτι του δινει το δικαιωμα να τα...ξυνει γιατι δεν αμοιβεται καλα , αλλα οχι να σηκωθει να φυγει φυσικα. Το θεμα ειναι οτι υπερασπιζομενος αυτο το "δικαιωμα του" , καταπατα τα δικαιωματα των συναδελφων που θα ζοριστουν περισσοτερο ή και του πολιτη στην τελικη που δεν φταιει σε τιποτα.
Ολοι εχουν θελω και πρεπει και ειναι δυσκολο να μην πατησεις καλους ή να σου πατησουν τον καλο σε ενα εργασιακο περιβαλλον. Και σιγουρα ιδιοτητες οπως χαμηλη αυτοεκτιμηση και αλλα αρνητικα στοιχεια τετοιας υφης δεν βοηθανε την προσωπικοτητα , ωστε να μπορεσει να θεσει τα ορια της. Η οικονομικη κριση επιδεινωνει τα πραγματα σε ολους τους τομεις , επιδεινωνοντας τοσο το καθεστως εργασιας , οσο και τις μοναδες-ανθρωπους που το αποτελουν με αρνητικες επιπτωσεις.

Quote:

---

Originally Posted by kalopisti

void..εχεις μπει ακριβως στο νοημα.. η περιγραφη σου δεν θα μπορουσε να ειναι καλυτερη

---

χαίρομαι που κατάλαβα πάνω κάτω τι εννοείς..
Είμαι σίγουρη ότι θα υπάρχει κάποια λύση πρακτική για να βγεις από την ομηρία που ανέφερες, αλλά η κούρασή σου (ψυχολογική) δε σ'αφήνει να τη δεις..Ίσως όχι στο άμεσο μέλλον αλλά ας πούμε σε διάστημα ενός χρόνου, πιστεύεις ότι θα μπορούσες να βρεις μια διέξοδο?
Πάντως, αυτό το "χωρίς διαπραγμάτευση" που είπα , το εννοώ. Αυτές οι καταστάσεις σε γερνάνε ψυχολογικά.
Αλλά σίγουρα υπάρχει κάποια λύση. Απλά μη ρίχνεις την ευθύνη πάνω σου.
Αν θες να το συζητήσουμε, και δε θες να δώσεις πιο πολλά στοιχεία εδώ, στείλε μου π.μ.

Παίρνεις πολύ προσωπικά το θέμα τότε και ιδιαίτερα αυτή την εποχή που οι άνεργοι στη χώρα ξεπερνούν το εκατομμύριο.

zafeiri εχεις δικαιο οτι το παιρνω πολυ προσωπικα το θεμα..με εχει παρει τελειως απο κατω

Quote:

---

Originally Posted by keep_walking

Ειναι μια μικρη ζουγκλα. Πανω -κατω ολοι θελουν τα ιδια πραγματα και οταν τα εχουν...θελουν περισσοτερα. Ειναι και υποκειμενικο το ζητημα. Στο μυαλο καποιου πχ το οτι αμοιβεται πενιχρα σε μια δημοσια υπηρεσια , μπορει να νομιζει οτι του δινει το δικαιωμα να τα...ξυνει γιατι δεν αμοιβεται καλα , αλλα οχι να σηκωθει να φυγει φυσικα. Το θεμα ειναι οτι υπερασπιζομενος αυτο το "δικαιωμα του" , καταπατα τα δικαιωματα των συναδελφων που θα ζοριστουν περισσοτερο ή και του πολιτη στην τελικη που δεν φταιει σε τιποτα.
Ολοι εχουν θελω και πρεπει και ειναι δυσκολο να μην πατησεις καλους ή να σου πατησουν τον καλο σε ενα εργασιακο περιβαλλον. Και σιγουρα ιδιοτητες οπως χαμηλη αυτοεκτιμηση και αλλα αρνητικα στοιχεια τετοιας υφης δεν βοηθανε την προσωπικοτητα , ωστε να μπορεσει να θεσει τα ορια της. Η οικονομικη κριση επιδεινωνει τα πραγματα σε ολους τους τομεις , επιδεινωνοντας τοσο το καθεστως εργασιας , οσο και τις μοναδες-ανθρωπους που το αποτελουν με αρνητικες επιπτωσεις.

---

στον εργασιακο χωρο δυστυχως ισχυουν πολλα ακυρα πραγματα..παντως το ποσο καλα κανει ο καθενας τη δουλεια του δεν εξαρταται σε καμια περιπτωση απο τον μισθο του αλλα απο το ποσο συνειδηση εχει,ειτε δουλευει στον ιδιωτικο είτε στο δημοσιο τομεα..

Γεια σου καλόπιστη, καλά τα λέει ο/η void παραπάνω, αλλά ο φόβος μπορεί να μην αντικειμενική κατάσταση αλλά είναι υποκειμενική και τον βιώνουμε. Αυτό είναι το πρόβλημα.
Υπ' αυτήν την έννοια είναι πραγματικός, τουλάχιστον έτσι τον αντιλαμβανόμαστε και πρέπει να τον καταπολεμήσουμε.
Πως? Είναι θέμα.
Στη δουλειά πηγαίνουμε από ανάγκη. Αυτό είναι ξεκάθαρο.
Ανάγκα και θεοί πείθονται.
Αν έχεις ανάγκη τους άλλους είσαι δυστυχισμένος.
Αυτή η ανάγκη μας κάνει να φοβόμαστε να αντιδράσουμε, να διεκδικήσουμε κ.λ.π.
Είναι κατανοητό.
Οταν όμως παραβιάζονται τα όρια (που εσύ θέτεις) ενδέχεται να σε οδηγούν να νιώθεις καταπιεσμένος, αδύναμος, άρρωστος και τελικά να κατηγορείς τον εαυτό σου γιατί δεν αντιδράς με αποτέλεσμα να γίνεσαι χειρότερα.
Είπαμε κάποια πράγματα, για κάθε ένα, είναι αδιαπραγμάτευτα.
Τώρα, αυτός που αποφεύγει τη μάχη στο τέλος θα τη δώσει, έλεγε ο Μέναδρος.
Αρα το διακύβευμα είναι, τι διακυδεύεται?
Η αξιοπρέπειά σου, η ζωή σου, η θέση σου στην επιχείρηση, η υγεία σου, κάτι άλλο ή μια κατάσταση δυσάρεστη που όλοι πάνω κάτω την βιώνουμαι στο χώρο εργασίας?
Ετσι λοιπόν είναι σημαντικό να ξέρουμε για το τι αξίζει ή όχι να δώσουμε τη μάχη.

πλεον τα πραγματα εχουν φτασει στο σημειο να διακυβευεται η ιδια η ψυχικη υγεια κ η συνακολουθη σωματικη..
αξιζει τον κοπο να αγωνιστει κανεις για να μην χασει τα πολυτιμοτερα αγαθα εξ'αιτιας καποιων που απλα κοιτανε μονο τη βολη τους κ δεν θελουν να χαλασουν το βολεμα τους..

Εφόσον είναι έτσι η κατάσταση βεβαίως και αξίζει, πρέπει να προστατευθείς, πριν είναι αργά.
Στο λέω γιατί κάπως έτσι την πάτησα και εγώ.
Καθυστερησα για χρόνια την αντίδραση που όφειλα (προς τον εαυτό μου) να επιδείξω και τώρα ένα αντικαταθλιπτικό και ένα αγχολυτικό την ημέρα δεν επαρκούν πάντα. Δυστυχώς.
Ευτυχώς που κάποια μέρα είπα "ως εδώ". Και το εννοούσα.
Δεν μπορείς να φανταστείς πως άλλαξε άρδην η συμπεριφορά απέναντί μου.
Ούτε εγώ το πίστευα πως ήταν τόσο εύκολο. Λίγο θάρρος.

rex, η πιεση απο τη δουλεια σε οδηγησε στα χαπια? ευχομαι να μην τα εχεις αναγκη πια κ να τα κοψεις συντομα! παντως ο φοβος εχει φυγει.. ειπα ο,τι ειχα να πω χωρις αμεσο αποτελεσμα βεβαια,αλλα τουλαχιστον ακουστηκε κ η δικη μου πλευρα των πραγματων κ πραγματικα το να φοβασαι να μιλησεις ειναι το μεγαλυτερο λαθος που μπορεις να κανεις.. γιατι κανεις δεν ξερει τι σου συμβαινει αν δεν ανοιξεις το στομα σου να πεις αυτα που νιωθεις κ οι αλλοι σε βλεπουν ευαλωτο κ βολικο κ ψαχνουν να βρουν τα ορια σου κ οταν δεν αντιδρας κερδιζουν εδαφος..
η επιθεση ειναι η καλυτερη αμυνα.. κ η δυσκολη ανιση μαχη βεβαια συνεχιζεται..