Δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω...

Ναι καταλαβαίνω. Και σε μένα συμβαίνει αυτό πολλές φορές. Έχω κουραστεί να κλαίω. Ποια φάρμακα παίρνεις;
Αν σ' ενοχλεί η παρουσία της κοπέλας, βγες έξω μια βολτίτσα να ξεσκάσεις. Σε τρομάζει ο θάνατος ε; Προσπάθησες ποτέ να τον δεις διαφορετικά, ως κομμάτι της ζωής; Ότι πεθαίνει, πηγαίνει στη γη, γίνεται ένα με τ' άλλα στοιχεία της γης και μετά ξαναγεννιέται. Try a different angle! Το ξέρω ότι είναι δύσκολο..:( Αλλά προσπάθησε να σκεφτείς πιο αισιόδοξα, πρέπει να το προσπαθείς και μόνη σου.


ΥΓ: Πως μπορώ να σε κάνω να νιώσεις ασφάλεια;

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Ναι καταλαβαίνω. Και σε μένα συμβαίνει αυτό πολλές φορές. Έχω κουραστεί να κλαίω. Ποια φάρμακα παίρνεις;
Αν σ' ενοχλεί η παρουσία της κοπέλας, βγες έξω μια βολτίτσα να ξεσκάσεις. Σε τρομάζει ο θάνατος ε; Προσπάθησες ποτέ να τον δεις διαφορετικά, ως κομμάτι της ζωής; Ότι πεθαίνει, πηγαίνει στη γη, γίνεται ένα με τ' άλλα στοιχεία της γης και μετά ξαναγεννιέται. Try a different angle! Το ξέρω ότι είναι δύσκολο..:( Αλλά προσπάθησε να σκεφτείς πιο αισιόδοξα, πρέπει να το προσπαθείς και μόνη σου.


ΥΓ: Πως μπορώ να σε κάνω να νιώσεις ασφάλεια;

---

Zoloft παίρνω...εσύ παίρνεις κάποια αγωγή;
Καταρχήν δεν είναι κοπέλα αλλά ηλικιωμένη...δεν με ενοχλεί, καλή είναι και την αγαπάω, την ξέρω από μικρό κοριτσάκι, είναι αδελφή της μιας μου γιαγιάς της συγχωρεμένης (έχουν πεθάνει και οι δύο γιαγιάδες μου και χθες πέθανε ένας από τα αδέλφια, αδελφός της θείας και της γιαγιάς, ελπίζω να μη σε μπέρδεψα) απλά φρικάρω τη νύχτα που κοιμούνται όλοι γιατί χθες μου μύριζε λιβάνι δεν ξέρω αν μύριζε στ' αλήθεια από την εκκλησία ή αν ήταν της φαντασίας μου και σκεφτόμουν ότι στο σαλόνι υπάρχουν πτώματα κι όχι ζωντανοί άνθρωποι που απλά κοιμούνται και φρίκαρα...αλλά κοιμήθηκα με ένα άλλο χάπι που πήρα, ελπίζω όμως να μη συμβεί κι απόψε το ίδιο γιατί φοβάμαι...και βόλτα δεν γίνεται να βρω τόσο αργά...
Όσο για το θάνατο, ναι, με τρομάζει 1ον γιατί με έχει πονέσει με όσους δικούς μας έχω χάσει κι έχω και μερικές άσχημες αναμνήσεις από τις τελευταίες τους στιγμές που καμιά φορά με στοιχειώνουν και 2ον με τρομάζει γιατί μερικές φορές έχω βρεθεί κοντά και δεν σου κρύβω ότι φοβόμουν περιμένοντας να πεθάνω, δεν ήξερα ότι θα αποτύχω...επίσης με τρομάζει γιατί αν και είναι παράξενο αφού το έχω προσπαθήσει τόσες φορές αισθάνομαι ότι δεν είναι ακόμα η ώρα, ότι κάτι με κρατάει πίσω...τί είναι όλα αυτά; Πώς είναι δυνατόν να έχω τόσο αντιφατικά κι αντίθετα συναισθήματα;;; Τέλος, δεν πιστεύω στη μετενσάρκωση, ότι πεθαίνει, δεν ξαναγεννιέται απλά η ψυχή δεν πεθαίνει ποτέ και παραμένει σαν κάτι αϋλο αλλά δεν μετενσαρκώνεται σε άλλο σώμα...
Όσο για την ασφάλεια, ξέρω ότι είναι ουτοπικό κι ότι δεν γίνεται αλλά θα ήθελα πολύ να ήταν εδώ κάποιος μαζί μου που θα πρόσεχε να μην πάθω τίποτα κακό είτε από τον εαυτό μου είτε από άλλον και που θα με κρατούσε αγκαλιά για να μη φοβάμαι...

Nαι καταλαβαίνω. Και εγώ έτσι αισθάνομαι, σαν μικρό παιδάκι νιώθω. Δεν ξέρω πως αντιμετωπίζεται αυτό και αν αντιμετωπίζεται. Ίσως μόνο με την αγάπη...Δεν μιλούσα για την μετενσάρκωση. Μιλούσα για τον θάνατο ως κομμάτι του αέναου κύκλου της ζωής. Όπως τα φύλλα που πέφτουν στο έδαφος, λιώνουν και γίνονται κάτι άλλο. Για τα αντιφατικά αισθήματα που λες και γω τα νιώθω, ναι γίνεται και είναι φυσιολογικό. Ίσως να μην θέλεις πραγματικά να πεθάνεις. Ίσως στο βάθος σου να θέλεις να ζήσεις πραγματικά. Και έχεις δίκιο! Μην εγκαταλείπεις!! Έχεις διπλά σου αγαπημένους φίλους ή αδέλφια για να σε στηρίζουν;


ΥΓ: εγώ παίρνω τα sertral

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Nαι καταλαβαίνω. Και εγώ έτσι αισθάνομαι, σαν μικρό παιδάκι νιώθω. Δεν ξέρω πως αντιμετωπίζεται αυτό και αν αντιμετωπίζεται. Ίσως μόνο με την αγάπη...Δεν μιλούσα για την μετενσάρκωση. Μιλούσα για τον θάνατο ως κομμάτι του αέναου κύκλου της ζωής. Όπως τα φύλλα που πέφτουν στο έδαφος, λιώνουν και γίνονται κάτι άλλο. Για τα αντιφατικά αισθήματα που λες και γω τα νιώθω, ναι γίνεται και είναι φυσιολογικό. Ίσως να μην θέλεις πραγματικά να πεθάνεις. Ίσως στο βάθος σου να θέλεις να ζήσεις πραγματικά. Και έχεις δίκιο! Μην εγκαταλείπεις!! Έχεις διπλά σου αγαπημένους φίλους ή αδέλφια για να σε στηρίζουν;


ΥΓ: εγώ παίρνω τα sertral

---

Δεν είμαι τελικά σίγουρη αν θέλω ή δεν θέλω, έχω μπερδευτεί...από τη μία νιώθω ότι είμαι καταδικασμένη να υποφέρω μια ζωή και θέλω να πεθάνω, από την άλλη όμως είναι μερικές στιγμές που με κάνουν να νιώθω χαρά κι αυτές με κρατάνε μαζί με την αγάπη μου για κάποια πρόσωπα...δυστυχώς όμως, δεν έχω κανέναν να με στηρίζει, η μόνη φίλη που γνώριζε την κατάσταση την έκανε με ελαφρά παρά τις τόσες υποσχέσεις της για το αντίθετο και στον αδελφό μου δεν μπορώ να μιλήσω γιατί θα τον πληγώσω και γιατί θα το πει στους γονείς μας...τί χάπι είναι αυτό που παίρνεις και τί πρόβλημα έχεις εσύ;

Εγώ πάσχω από κατάθλιψη. Άφού είσαι τυχερή και έχεις αδερφό, γιατί δεν του ανοίγεσαι; Γιατί φοβάσαι να μην το πει στους γονείς σας; Ξέρεις πόσο πολύτιμα είναι τ' αδέρφια; Εγώ είμαι μοναχοπαίδι, γι' αυτό στο λέω.

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Εγώ πάσχω από κατάθλιψη. Άφού είσαι τυχερή και έχεις αδερφό, γιατί δεν του ανοίγεσαι; Γιατί φοβάσαι να μην το πει στους γονείς σας; Ξέρεις πόσο πολύτιμα είναι τ' αδέρφια; Εγώ είμαι μοναχοπαίδι, γι' αυτό στο λέω.

---

Φυσικά και ξέρω κι η παρουσία του εδώ με κάνει να νιώθω ασφάλεια ενώ όταν είναι βραδινός στη δουλειά νιώθω χειρότερα...κι η κατρακύλα μου βασικά άρχισε όταν πήγε φαντάρος γιατί ένιωσα να χάνω την ασφάλεια μου και συνεπώς τη γη κάτω από τα πόδια μου...αλλά μια φορά είδε τα χανζαπλαστ που είχα βάλει στις πληγές μου και ενώ προσπάθησα να πω ψέματα ότι κάηκα με κατάλαβε άρα ξέρει ότι έγινε μια φορά :( Και δεν ήθελα να το μάθει για να μην τον πληγώσω...και μετά τον παρακαλούσα να μην το πει στους γονείς μας αλλά έχω ενδείξεις ότι αν μάθει ότι το έχω ξανακάνει θα τους πει γιατί θεωρεί ότι θα με βοηθήσουν ενώ θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο! Γι' αυτό λοιπόν δεν μιλάω...

Η σχέση σου με τους γονείς σου ποια είναι; Επικοινωνείτε ψυχικά; Όχι ε;

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Η σχέση σου με τους γονείς σου ποια είναι; Επικοινωνείτε ψυχικά; Όχι ε;

---

Για να μη θέλω να το μάθουν, προφανώς όχι...χειρότερα με κάνουν, παρά με βοηθάνε γενικότερα οπότε αν μάθουν κι αυτό θα είναι ένα ακόμα πρόβλημα για μένα και θα είναι too much, έχω ήδη αρκετά!

Nα προσπαθήσεις να βρεις νέους φίλους. Θα σου κάνει καλό.