Θέλω να ξεπεράσω το χωρισμό και δεν μπορώ!

Καλησπερα σε ολα τα μελη!ΠΑιδια μην προδικαζεται ανθρωπους χωρις να ξερεται τι συμβαιβει!Μπορει να ακουγεται παραλογο,ομως μπορει και να συνεβει κατι το οποιο του αλλαξε την ψυχικη του διαθεση ενδεχομενος σκεψη ,συμπεριφορα και αντιδραση!μπορει να ηταν και δικαιολογια!Ομως ας εστιασουμε στην φιλη μας την anniw!Επισης βλεπω μια μετρια καταθλιπτικη διαθεση η οποια ειναι παροδικη προς το παρον!Η πραγματικη ερωτηση καταρχην που θα πρεπει να κανεις στον εαυτο σου ειναι αν οντως θελεις να το ξεπερασεις η οχι!Αν ναι υπαρχουν τροποι να το κανεις!Αν οχι μπορεις μονο να ελαφρυνεις τις σκεψεις σου αλλα θα το εχεις παντα μεσα σου!Εσυ αποφασιζεις!:)

Θελω, αλλα το μονο που καταφερνω ειναι να το βγαζω απο το μυαλο μου για λιγο κι αυτο δεν ειμαι σιγουρη αν το καταφερνω εντελως.
Ισως να πρεπει να το αφησω να καταλαγιασει απο μονο του και να μην προσπαθω τοσο συνειδητα, αλλά δεν μπορώ να ζω έτσι...

τελειωσε μια σχεση που οπως φαινεται αφησε αναπαντητα ερωτηματα...
'εγινε παρεξηγηση κι εξηγηση δεν δωσαμε...'
δυστυχως δεν θα καταλαγιασει απο μονο του , ειναι μια ανοιχτη 'υποθεση' της συνειδησης που στοιχειωνει ανθρωπους, ακομα και για ολη τους τη ζωη ...
Αλλα οπως λες ,Δεν μπορεις να ζεις ετσι.
Οσο ποιο ξεκαθαρο ειναι αυτο για σενα , τοσο περισσοτερες πιθανοτητες εχεις να 'απαγκιστρωθεις ' απο αυτο και να προχωρησεις παρακατω ...
ενοοντας στην επιδιωξη μιας νεας σχεσης που θα καλυψει ολα αυτα τα κενα και τις (αναπαντητες) αποριες που το μυαλο εχει κολησει εκει.

Κάπου διάβαζα ότι δεν πρέπει να εξαρτάμε την ευτυχία μας από συγκεκριμένες καταστάσεις, όπως π.χ. από ένα έρωτα αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι. Πρέπει δηλ. η ευτυχία μας να μην εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες αλλά να πηγαζει από μέσα μας. Εμείς οι ίδιοι θα βρούμε τον τρόπο. Αλλιώς υποφέρουμε αν χάσουμε αυτό που μας προκαλεί την ευτυχία (π.χ. μια σχέση)

Quote:

---

Originally Posted by Blue1

Κάπου διάβαζα ότι δεν πρέπει να εξαρτάμε την ευτυχία μας από συγκεκριμένες καταστάσεις, όπως π.χ. από ένα έρωτα αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι. Πρέπει δηλ. η ευτυχία μας να μην εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες αλλά να πηγαζει από μέσα μας. Εμείς οι ίδιοι θα βρούμε τον τρόπο. Αλλιώς υποφέρουμε αν χάσουμε αυτό που μας προκαλεί την ευτυχία (π.χ. μια σχέση)

---

Το πιστεύω ως ένα σημείο, όμως, αυτό. Πρεπει να αγαπάμε και να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας πρώτα από όλα, γιατί είναι το μόνο σίγουρο που έχουμε...
Αλλά όσο κι αν πηγάζει η ευτυχία από μέσα μας, όταν πρέπει να αποχωριστείς χωρίς προσειδοποίηση και χωρίς τη θέλησή σου ένα κομμάτι της ζωής σου, δεν είναι εύκολο. Επιπλέον εμένα μου αρέσει να είμαι με κάποιον που συμβάλλει στην ευτυχία μου κι εγώ στη δική του ή για να μην το περιορίσω στο ερωτικό, να έχω ανθρώπους γύρω μου και να συμβαίνει το ίδιο.

Γεια σου κοριτσακι..φανταζομαι ποσο δυσκολο ειναι αυτο που ζεις..εχω ζησει κατι παρομιο..
Μπορεις ομως για να μην στεναχωριεσαι τοσο να σκεφτεις οτι ηταν ενας αντρας που απο την αρχη σου ειπε ο ιδιος οτι δεν ειναι για σοβαρες σχεσεις κ τετια..αρα ειχες στο μυαλο σου οτι καποτε θα εφευγε..φαντασου να σου ελεγε οτι σκεφτοταν να παντρευτητε κ ξαφνικα να σε χωριζε..αυτο θα ηταν πραγματικα ξαφνικο..

Καλησπέρα. Ξέρω είναι παλιό το θέμα αυτό, αλλά το διάβασα πολύ προσεκτικά γιατί περνώ τα ίδια. Μετά από μία σχέση σοβαρή 7 ετών, ο αρραβωνιαστικός μου ξαφνικά με διέλυσε στο πένθος του πατέρα μου και μου άσκησε βία ψυχολογική. Με μια απαίσια συμπεριφορά μου πρόσθετε πόνο στο πόνο με σκοπό να τον χωρίσω εγώ και να μη πάρει την ενοχή. Σε λίγο θα κλείσουν 6 μήνες από το θάνατο του μπαμπά μου που με έχει τσακίσει και έχουν περάσει σχεδόν 3 μήνες από τον απότομο χωρισμό με το σύντροφό μου. Οι ιστορίες μας είναι διαφορετικές αλλά η κατάληξη είναι η ίδια. Το αποτέλεσμα είναι ο πόνος, η πίκρα, ο θυμός και ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ. Για μένα ο σύντροφός μου ήταν τα πάντα και τώρα είμαστε δυο ξένοι και εχθροί. Τα πάντα μπορεί να ανατραπούν στα ξαφνικά και αυτό διαλύει, το ξαφνικό, το αναπάντεχο. Όταν βλέπεις απότομα να αλλάζει ο άλλος. Πιστεύω πως φοβήθηκαν και οι δυο ( και ο δικός μου και ο δικός σου σύντροφος) τη δέσμευση. Μπορεί να ήθελαν καιρό το χωρισμό και δεν το ξεφούρνιζαν αμέσως. Θυμάμαι πέρυσι τέτοιο καιρό μου έλεγε ξαφνικά πως ''αν χωρίσουμε κάποια στιγμή δεν σημαίνει πως δεν θα πονέσω και γω''. Και είχαμε από την αρχή πει τα όνειρά μας για γάμο και οικογένεια.

στην αρχη δε φαινεται αν ταιριαζεις με καποιον γιατι σου δινει συνηθως το καλυτερο του εαυτο απλα στην αρχη υποκρινοταν και δε τον ειχες καταλαβει και απο αυτο που σου πε ηταν σα να σε προετοιμαζε ψυχολογικα

Η αλήθεια είναι πως ταιριάζαμε σχεδόν στα πάντα από την αρχή και για να είμαστε μαζί τόσα χρόνια και κάποια από απόσταση, ανεργία και δυσκολίες, σημαίνει πως έβρισκε ο ένας θετικά στον άλλον. Υπήρχε χημεία, κατανόηση κτλ. Όσο ήταν εδώ κοντά μου αρχές του χρόνου, μου συμπαραστεκόταν αρκετά ως σύντροφος. Όταν έφυγε πίσω στο δικό του μέρος, μου στεκόταν στο πένθος μου από το τηλέφωνο αλλά δεν πρόλαβαν να περάσουν ούτε δυο μήνες από το θάνατο του μπαμπά μου και μου είπε πως κουράστηκε και δεν θέλει να πάθει κατάθλιψη και εκείνος. Ακολούθησαν πολύ άσχημες καταστάσεις μεταξύ μας, τσακωμοί, μια απίστευτα άσχημη συμπεριφορά εκ μέρους του σε μένα λες και ήταν άλλος άνθρωπος. Έχουμε χωρίσει οριστικά και έχω μέσα μου πληγές. Σκέφτομαι ότι έπρεπε να φύγει ο μπαμπάς μου δυστυχώς από τη ζωή για να δω το αληθινό του πρόσωπο. Έχω καταλήξει στο ότι αν πραγματικά με αγαπούσε θα έκανε τα πάντα να είμαστε μαζί. Πάντα μου έλεγε πως είμαι το στήριγμά του. Υπήρχε αληθινή αγάπη κάποτε και τώρα μόνο συντρίμμια. Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς την αιτία του χωρισμού. Το αποδίδω στο φόβο ευθυνών για παρακάτω βήμα, στο ότι του τέλειωσε η αγάπη ή βαρέθηκε, φοβάμαι μήπως βρέθηκε κάτι άλλο στο δρόμο του και θέλησε να χωρίσει πρώτα για να μη νιώθει ότι με απατά. Φεύγοντας όμως δεν μου έδωσε την εντύπωση ότι θα χωρίσουμε αλλά ότι θα είμαστε μαζί και θα προχωρήσουμε. Δεν μπορώ όμως με τίποτα να τον συγχωρήσω γιατί με διέλυσε στο πένθος του μπαμπά μου ενώ έβλεπε ότι ήμουν ράκος ψυχολογικά. Μπορούσε κάλλιστα να κάνει μια συζήτηση σαν άνθρωπος και όχι να με πληγώνει ενώ ήδη αιμορραγώ. Δεν θέλω κανέναν να είναι μαζί μου με το ζόρι. Τι να κάνω που έχασα το πατέρα μου; Να γίνω καλά με μαγικό ραβδί;Να περιμένει λίγο να συνέλθω και μετά να μου μιλήσει. Εκείνος δημιούργησε ένα τόσο άσχημο κλίμα για να τον διώξω εγώ και να μη πάρει την ενοχή. Είναι άνανδρος και απάνθρωπος. Δεν το περίμενα από εκείνον. Είμαι χάλια :"(

υποθετω οτι το κακο του προσωπο υπηρχε και απο πριν απλως επειδη το διεθετε για καποιον αλλο η αλλη και εβγαζε τα αποθημενα του εκει γι αυτο ηταν καλος μαζι σου πχ ελεγες παλιοτερα οτι τσακωνοταν με τον αδερφο του

απλα δε ξερω αν ηταν το αληθινο του προσωπο η απλα το σκοτεινο του προσωπο κατι που εχει ο καθε ανθρωπος η απλως η σκια του εαυτου του.

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

υποθετω οτι το κακο του προσωπο υπηρχε και απο πριν απλως επειδη το διεθετε για καποιον αλλο η αλλη και εβγαζε τα αποθημενα του εκει γι αυτο ηταν καλος μαζι σου πχ ελεγες παλιοτερα οτι τσακωνοταν με τον αδερφο του

απλα δε ξερω αν ηταν το αληθινο του προσωπο η απλα το σκοτεινο του προσωπο κατι που εχει ο καθε ανθρωπος η απλως η σκια του εαυτου του.

---

Δεν ξέρω, είμαι πολύ θλιμμένη. Ειλικρινά δεν ξέρω για ποιο πρώτα να στεναχωρεθώ. Το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό και επίπονο για μένα. Μια καταστροφή πάνω σε μια άλλη καταστροφή + άλλα προβλήματα που έχουμε με τη μαμά μου. Μόνο όταν κοιμάμαι δεν υποφέρω.

μαλον αυτο που εκανε τα πραγματα χειροτερα γιατι αυτη ειναι η πιο συνηθισμενη αιτια ειναι οτι δεν ειχες καμια αλλη επιλογη η ξεχασες οσες εναλακτικες λυσεις υπηρχαν οπως πχ αν κατι δε παει καλα με αυτον να πας καπου αλλου αφου πολες φορες οταν φαινεσαι δεδομενη για καπιον αυτος βαριεται ευκολα

πχ 24ωρες το 24ωρο καπιος απο τους δυο συνηθως θα βαρεθει η πιο συνηθισμενη αιτια που προκαλει προβληματα

υποθετω οτι απομονωθηκες υπερβολικα μαζι του ενω υπηρχαν και αλλοι τροποι να μιλησεις για αυτα που σκεφτοσουν οπως μπορει και αλλοι ανθρωποι να σου εδειχναν ενδιαφερον

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

μαλον αυτο που εκανε τα πραγματα χειροτερα γιατι αυτη ειναι η πιο συνηθισμενη αιτια ειναι οτι δεν ειχες καμια αλλη επιλογη η ξεχασες οσες εναλακτικες λυσεις υπηρχαν οπως πχ αν κατι δε παει καλα με αυτον να πας καπου αλλου αφου πολες φορες οταν φαινεσαι δεδομενη για καπιον αυτος βαριεται ευκολα

πχ 24ωρες το 24ωρο καπιος απο τους δυο συνηθως θα βαρεθει η πιο συνηθισμενη αιτια που προκαλει προβληματα

υποθετω οτι απομονωθηκες υπερβολικα μαζι του ενω υπηρχαν και αλλοι τροποι να μιλησεις για αυτα που σκεφτοσουν οπως μπορει και αλλοι ανθρωποι να σου εδειχναν ενδιαφερον

---

Όχι δεν ήμουν ποτέ κρεμασμένη πάνω του και εκείνος σε μένα, εξάλλου υπήρχαν μεγάλα διαστήματα απόστασης λόγω οικονομικών και μέναμε στα πατρικά μας ( υπάρχει μεγάλη χιλιομετρική απόσταση). Ήταν η πρώτη μου σχέση, την έκανα στα 25 και τώρα χώρισα και είμαι 33. Ήταν η πρώτη μου αγάπη που άργησα να τη κάνω. Επένδυσα πάρα πολλά σε εκείνον, έδινα και έπαιρνα αγάπη και κατανόηση. Με το πένθος μου άλλαξε. Επειδή είμαι αρκετά κλειστή ως άνθρωπος και πάντα πιστή στη σχέση δεν κοίταζα αλλού να βρω κάποιον να ενδιαφερθεί. Και αν υπήρχε κάποιο βλέμμα από κάποιον δεν ανταπέδιδα, επειδή ήμουν αρραβωνιασμένη και αγαπούσα τον αρραβωνιαστικό μου.

Δηλαδη μπροκενχαρτ για ποιο λόγο χωρήσατε; Tι σου είπε;

ομως αυτος δε σε στηριζει ψυχολογικα στα δυσκολα και εσυ πρεπει να βρεις εναλακτικες λυσεις