Printable View
Ούτε και εγώ είχα πάει στην κηδεία της γιαγιάς μου για τους ίδιους λόγους. Η μαμά μου μου είπε ότι είχαν βάλει πολλά λουλούδια επειδή της άρεζαν. Παρεπιπτόντως, αργότερα φύτρωσε στον τάφο της μια τριανταφυλλιά! Κάποιοι λένε, ότι ίσως είναι καλύτερα να πηγαίνουν τα παιδιά στις κηδείες γιατί πρέπει να εξοικειώνονται με τον θάνατο. Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο.Quote:
Originally Posted by Dust
Ουτε εγω ξερω αν εχουν δικιο...δν ξερω πως θα αντεξω να δω πχ τη γιαγια μου η τη μαμα μου ετσι..και δεν θα ειμαι κ παιδι.δεν νομιζω οτι ειμαι πλεον παιδι,αν και θα θελα.
Απο τη μια,ισως πραγματικα θα επρεπε να εξοικειωνονται με τον θανατο...
Απο την αλλη..ειναι παιδια!
Εξάρταται από τον κάθε άνθρωπο το πως θα το δεχτεί πιστεύω και όχι τόσο από την ηλικία.
Αφου εχει περασει αρκετος καιρος μπορω να πω οτι πλεον ειμαι ψυχολογικα αρκετα καλυτερα αλλα ρε παιδια ακομα υπαρχουν αρκετες στιγμες μεσα στη μερα που τον σκεφτομαι αυτον τον ανθρωπο και στεναχωριεμαι.Σκέφτομαι ποσα ηθελα να ζησω μαζι του και δεν εζησα, που δεν ημουνα στο πλαι του οσο ηταν στο νοσοκομειο και με πιάνει μια στεναχώρια. Γιατι να συμβαινουν αυτα τα πραγματα στους αγαπημενους μας ανθρωπους;
Και κατι αλλο. Παρολο που τωρα ειμαι καλυτερα ψυχολογικα, τον ονειρευομαι συνεχεια.Οσο ημουνα χαλια μονο 2 φορες τον ειδα στον υπνο μου.Αντιθετα τωρα μεσα σε ενα μηνα τον εχω ονειρευτει 6 φορες. Υποθετω οτι ειναι το υποσυνειδητο μου που θελει με καποιο τροπο να καλυψει την απωλεια γιατι σε αυτα τα ονειρα κανω πραγματα που θα ηθελα να κανω με τον παππου μου αν ζουσε.Μαλιστα στα περισσοτερα απο αυτα στο τελος τον αγκαλιαζα και του ελεγα "Παππουλη σε αγαπαω παρα πολυ"(κάτι που δεν είχα την ευκαιρία να κάνω όσο ήταν στη ζωή και τωρα με τρωει το μαραζι). Θυμαμαι πολυ χαρακτηριστικα με πλημμυριζε ενα αισθημα απιστευτης χαρας για οσο κρατουσαν αυτα τα ονειρα...Μεχρι να ξυπνησω βεβαια και να επανελθω στην πραγματικοτητα...
να εισαι καλα να τον θυμασαι..δυστυχως ετσι ειναι η ζωη,ολα εχουν αρχη και τελος και εμεις οι ανθρωποι καποια στιγμη τελειωνουμε.
Dust δίστασα να ανοίξω και να διαβάσω το θέμα σου όταν είδα το τίτλο γιατί πίστεψα θα ταυτιστώ και ισχύει..Δεν έχω πενθήσει για τον αγαπημένο μου παππού όπως περίμενα εξαιτίας της σχέσης μας, πιθανολογώ οτι θα μου βγει σε ανύποπτη στιγμή όπως και σε σένα..Άστο να βγει όπως και να χει είναι το καλύτερο και σε μένα τουλάχιστον μου ακούγεται φυσιολογικό να αισθάνεσαι έτσι..
Επειδη εχω χασει και εγω την γιαγια μου και σε νιω8ω ειπα να απαντησω (προτιμω να απανταω με την καρδια εκει που τον νιω8ω τον αλλον)
Πρεπει να εισαι πολυ χαρουμενη που οσο ζησατε μαζι, ζησατε υπεροχες στιγμες και τον εκανες περηφανο και χαρουμενο..αυτο εχει σημασια..τωρα ειναι διπλα σου και σε προσεχει η μπορει και να μην σε προσεχει αν βουτιξουμε λιγη λογικη αλλα το μονο σιγουρο ειναι οτι ειναι εκει και αυτο να το ξερεις..το οτι πε8ανε δεν σημαινει σε καμοια περιπτωση οτι δεν 8α τον ξαναδεις..
Σιγουρα σου λειπει, και εμενα μου λειπει η γιαγια μου..οταν σου λειπει λοιπον κλεισε τα ματια σου και 8υμισου την αισ8ηση που ειχες στην αγκαλια του..εγω αυτο κανω..αυτη η αισ8ηση με κανει να ξεχναω τα παντα..και καμοια φορα αυτο και μονο ειναι αρκετο..
Σας ευχαριστω και τους τρεις για τα λογια σας.
Curie και Fabulous είναι παρήγορο το οτι υπάρχουν ανθρωποι σαν εσας που με καταλαβαινουν. Με βοηθαει λιγο αυτό.Απλα δεν ειναι μονο το οτι του ειχα αδυναμια αλλα και το οτι ειχα τοσα πραγματα να ζησω μαζι του και δεν τα εζησα, οπως και οτι οτι μοιαζαμε πολυ σαν ανθρωποι που τωρα αν ζουσε θα ημασταν πολυ δεμενοι(κατι το οποιο μου εχουν αναφερει και οι γονεις μου αρκετες φορες). Θα ειχαμε μια πολυ ιδιαιτερη σχεση παππου με εγγονο και για αυτο στεναχωριεμαι.Που στερηθηκα εναν τετοιον ανθρωπο απο τη ζωη μου, που τον εχασα τοσο νωρις. Δεν τον ευχαριστηθηκα καθολου μα καθολου. Και βλεπω αλλους που εχουν ακομη τους παππουδες τους και ζηλευω πολυ(οχι με την κακη εννοια) και λεω γιατι να μην τον εχω και γω στη ζωη μου; Για τα απλα καθημερινα πραγματα, απο το να περασω απο το σπιτι του μια βολτα να δω τι κανει και να καθισουμε στο μπαλκονι να τα πουμε, μεχρι τις βολτες για περπατημα στην παραλια και τις σοφες συμβουλες του(προσωπικα θεωρω οτι οι συμβουλες των παππουδων μας εχουν μια ιδιαιτερη αξια). Χθες το βραδυ τον ονειρευτηκα παλι... Ποσο χαιρομαι οταν συμβαινει αυτο καθως αυτος ειναι ο μονος τροπος πλεον με τον οποιο μπορουμε να συναντιομαστε...
Fabulous τα λογια σου μου εδωσαν λιγο κουραγιο και ιδιαιτερα η τελευταια σου προταση συμβουλη η οποια μου φαινεται πολυ ομορφη.
Α και κατι αλλο, μου αλλαξες φυλο!Δεν ειμαι "η" αλλα "ο".Χαχαχα!
χαχαχα εδω πια δεν εχουμε φυλο :P
Ο λοιπον ! Ειναι υπεροχα αυτα που λες..ειλικρινα..αυτα τα συναισ8ηματα μπορεις να τα εναπω8εσεις σε καποιον αλλον αγαπημενο σου αφου δεν τα εκανες με τον παππου σου..
εισαι πολυ τυχερος που τον ονειρευεσαι..εγω σπανια πλεον την γιαγια μου. Αν και ξερω οτι οταν συμβαινει, ξυπναω υπεροχα αν και με δακρυα..εγω δεν πιστευω οτι υπαρχει τελος..σε αυτα που αξιζουν, δεν υπαρχει τελος. Εκει ειναι και που ξες..στο πολυ μακρινο μελλον μπορει να τα κανετε ολα αυτα. Αλλωστε ο παραδεισος του κα8ενος ειναι διαφορετικος..
Καποια απο αυτα προλαβα και τα εκανα(π.χ. πηγαιναμε συχνα για περπατημα), άλλα οχι. Βεβαια το να τα κανεις με αλλους αγαπημενους σου εχει ενα καποιο αποτελεσμα αλλα...
Ειχε να με διδαξει τοσα πολλα ακομα και γω με τη σειρα μου να του διδαξω οτι μπορω...Ειχε προσπαθησει να μαθει οδηγηση σε μεγαλη ηλικια και δεν τα ειχε καταφερει και σκεφτομαι πως αν ζουσε θα πηγαιναμε μαζι για να του κανω μαθηματα να τον βοηθησω. Ακομα θα ηθελε σιγουρα να μαθει να χειριζεται ηλεκτρονικο υπολογιστη και σκεφτομαι και ξερω οτι εγω θα ημουνα αυτος που θα τον μαθαινε...Το αν τελικα θα το επαιρνε το διπλωμα ή θα μάθαινε να χειριζεται τον υπολογιστη(που αυτο σιγουρα θα το μαθαινε)λιγη σημασια θα είχε. Σημασια θα ειχαν οι στιγμες που θα ζουσαμε μαζι, αυτες οι απλες καθημερινες στιγμες. Οτι θα του εδινα και εγω κατι ως ανταποδοση σε αυτα που μου εδωσε αυτος.
Και ποναω...Γιατι δεν ημουν στο νοσοκομειο τον τελευταιο καιρο πριν πεθανει, δεν ημουνα στο πλευρο του να του δινω κουραγιο...Να του κραταω το χερι και να τον παρηγορω...Οχι επειδη δεν ηθελα αλλα επειδη ημουν μικρος...Δεν μπορουσα να ημουν λιγα χρονια μεγαλυτερος...
Μακαρι να εχεις δικιο παντως για το οτι δεν υπαρχει τελος...Εγω αν και ειμαι της λογικης και δεν τεινω να πιστευω κατι τετοιο δεν φανταζεσαι ποσο πολυ ευχομαι να εχεις δικιο...Μακαρι...
Παντως αν αισθανεσαι οτι εχεις την αναγκη να δεις την γιαγια σου, να την ονειρευτεις το βραδυ μολις πεφτεις για υπνο, εκει που προσπαθεις να κοιμηθεις δοκιμασε να σκεφτεσαι τη γιαγια σου και τις ευχαριστες στιγμες που περασατε μαζι και που ξερεις μπορει και να γινει...