Printable View
Όλοι θα φύγουμε εξωτερικό και αυτό χάρη σε αυτούς που ψήφιζαν μετά το 80 πελατιακά και χωρίς να βλέπουν ότι αυτά τα χρήματα που έπαιρνανν δε τους αναλογούσαν αφού δεν υπήρχε ανάπτυξη. Δυστυχώς όμως αυτή μια χαρά πέρασαν εμείς η νέα γενιά θα ξενιτευτούμε, θα είναι δύσκολο να κάνουμε οικογένεια, θα έχουμε πρόβλημα επιβίωσης χωρίς να φταίμε σε τίποτα γιατί εμείς δεν επιλέξαμε ενώ αυτή που επέλεξαν έζησαν μια χαρά απλά δε νοιάστηκαν για τα παιδιά τους.
Συμφωνώ κι εγώ ότι τα λεφτά από τα ευρωπαϊκά προγράμματα δεν αξιοποιήθηκαν και πήγαν στις λίγες τσέπες των ημέτερων, στις βίλες τους και στο life style τους. Και πολύ φοβάμαι ότι το ίδιο θα γίνει και με τις επιδοτήσεις από το ΕΣΠΑ. Όμως εμείς, ο λαός, που υφιστάμεθα τις συνέπειες της αδιαφάνειας, της διαφθοράς και της κατασπατάλησης του χρήματος που θα 'πρεπε να πηγαίνει για την ευημερία όλων μας, πόσο επίγνωση έχουμε για το τι παίζεται στην πλάτη μας και πόσο διεκδικούμε να σταματήσει όλο αυτό; Πόσο διεκδικήσαμε να σταματήσουν οι νόμοι που τους προστατεύουν; Σε ποια αναπτυγμένη χώρα υπάρχει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, η βουλευτική ασυλία που τους προστατεύει παραγράφοντας τα ποινικά αδικήματά τους -κι εδώ μπαίνουν στο παιχνίδι τα οικονομικά σκάνδαλα που μένουν ατιμώρητα και επαναλαμβάνονται; Ποιο κόμα φώναξε γι' αυτό; Κανένα.Quote:
Originally Posted by PETRAN
Μήπως ήμασταν συνένοχοι έχοντας σαν όνειρο ζωής τη θεσούλα στο δημόσιο με γλείψιμο και παροχή ψήφου, παιρνώντας τον ίδιο τρόπο σκέψης στα παιδιά, απαξιώνοντας ανθρώπους που δουλεύουν σαν μάστορες, σαν ελεύθεροι επαγγελματίες και σε άλλες ακόμα πιο "ταπεινές" δουλειές;
Θέλω να πω ότι όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης που τίποτα δεν πάει καλά εδώ,
με την άγνοια, την ανοχή και την απάθεια.
Είμαστε κι ένα μέρος της συνολικής Ευρωπαϊκής κρίσης. Γιατί τα "κοράκια" είναι έτοιμα ν' αγοράσουν ...τζάμπα τους φυσικούς πόρους, τους αθρώπους, δημιουργώντας συνθήκες εργασίας που προσβάλουν την αξιοπρέπεια, που παρέχουν μισθούς πείνας, καταργώντας τις συλλογικές συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα κ.λπ.
Και η ανεργία δεν είναι άσχετη μ' όλο αυτό.
Αυτά, παιδιά, τα ΄πα κι ηρέμησα. Προς το παρόν...
Κι εγώ έμεινα άνεργη πρόσφατα, μετά από σχεδόν 20 χρόνια δουλειάς σε μια εταιρία που φαλίρησε. Παίρνω επίδομα ανεργίας για πρώτη φορά στη ζωή μου... Θυμό δεν νιώθω για τους εργοδότες, γιατί τόσα χρόνια ήταν εντάξει. Αν ήντουσαν λαμόγια, θα είχε φανεί το πράγμα όλον αυτό τον καιρό. Πάντως, αποζημίωση γιοκ. Συνάδελφοι που το κυνήγησαν δικαστικά, ούτε κι αυτοί κατάφεραν τίποτα.
Τώρα νιώθω τελείως μουδιασμένη. Σαν να μου τράβηξαν το χαλί κάτω απ' τα πόδια... Δεν έχω ακόμα τη δύναμη να βγω και να ψάξω συστηματικά για δουλειά μοιράζοντας βιογραφικά παντού - για την ώρα το λέω μόνο σε γνωστούς ότι ψάχνω και να με έχουν υπόψη τους. Το επίδομα δεν μου φτάνει για να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις που έχω δημιουργήσει κι έτσι τρώω από τα έτοιμα. Ώρες ώρες με πιάνει απελπισία, αλλά αντιστέκομαι όσο μπορώ. Με βοηθάει να φτιάχνω ένα πρόγραμμα μέσα στην ημέρα και να το ακολουθώ ψυχαναγκαστικά σχεδόν. Κάθε πρωί έχω ανάγκη να βγω έξω νωρίς, την ώρα που έφευγα για δουλειά. Από τις 7 λοιπόν παίρνω τους δρόμους, ακόμα κι αν γυρίζω σπίτι δυο ώρες αργότερα... Από φίλους έχω απομακρυνθεί αρκετά, παρόλο που έχω μπόλικο ελεύθερο χρόνο. Έχω κλειστεί πολύ στον εαυτό μου. Το παλεύω όμως, να μη με πάρει τελείως από κάτω.
Και εγώ άνεργη με χωρίζει και ο άντρας μου που δε συμφωνεί με ψυχιατρικές νόσους οπότε βλέπω μαύρα τούνελ αν δεν είχα τις κόρες μου θα εξαφανιζόμουν στο πουθενά